| Ας αγνσομε λοιπν τον εαυτ μας απ κθε σαρκικ και πνευματικ μολυσμ(ΒΚορ. 7, 1), για να αγισομε το θεο νομα αφο σβσομε τη φωτι της επιθυμας που διεγερεται πρεπα απ τα πθη, και με το λογικ ας [δσομε γερ] το θυμ που μανιζει τακτα για χρη των ηδονν. τσι θα υποδεχτομε τη βασιλεα του Θεο και Πατρα, η οποα ρχεται με την πρατητα, και θα συνδσομε τον επμενο λγο της προσευχς στ προηγομενα, λγοντας: «Γενηθτω το θλημ σου, ως εν ουραν και επ της γης». Εκενος που λατρεει μυστικ το Θε με μνη τη λογικ δναμη, χωρισμνη απ την επιθυμα και το θυμ, αυτς εκπλρωσε στη γη – πως οι γγελοι στον ουραν– το θεο θλημα και γινε σε λα μτοχος της λατρεας και του τρπου ζως των αγγλων, πως λει κπου ο μγας Απστολος: «Εμες μως εμαστε πολτες του ουρανο»(Φιλιπ. 3, 20). Στον ουραν δεν υπρχει επιθυμα που να παραλει με την ηδον τις νοερς δυνμεις, οτε θυμς που να λυσσει γαυγζοντας μ’ ευχαρστηση κατ του πλησον αλλ υπρχει τελεως μνος ο λγος, που κατευθνει φυσικς προς τον πρτο Λγο τους λογικος, και στον οποο μνο χαρεται ο Θες, και τον οποο μνο ζητε απ εμς τους δολους Του. Αυτ φανερνει ο Θες, λγοντας προς τον μγα Δαβδ: «Τι υπρχει για μνα στον ουραν, και απ σνα τι θλω λλο πνω στη γ;»(Ψαλμ. 72, 25) Τποτε ββαια δεν υπρχει στον ουραν που να προσφρεται απ τους αγους αγγλους στο Θε, πλην της λογικς λατρεας· την οποα επιζητε κι απ μας ο Θες και γι’ αυτ μας δδαξε να λμε ταν προσευχμαστε: «Γενηθτω το θλημ σου, ως εν ουραν και επ της γης». Ας κινηθε λοιπν το λογικ μας προς αναζτηση του Θεο, και η επιθυμητικ μας δναμη προς τον πθο Του, κι ας αγωνζεται το θυμικ μας για να τον κρατσει. καλτερα, ο νους ας τεντνεται λος προς το Θε, παρνοντας κατ κποιο τρπο τον τνο και το νερο του απ το θυμικ και φλογιζμενος με τον πθο της ακρτατης επιθυμας. Γιατ ταν μιμομαστε τσι τους επουρνιους αγγλους, θα βρεθομε να λατρεομε παντοτιν το Θε, παρουσιζοντας πνω στη γ την δια πολιτεα με τους αγγλους, καθς ο νους μας –μοια με το δικ τους– δε θα κινεται καθλου προς καννα δημιοργημα. |
| Η γη των Χαλδαων εναι ο εμπαθς βος, στον οποον φτιχνονται και προσκυνονται τα εδωλα των αμαρτημτων. Η Μεσοποταμα εναι η ασταθς συμπεριφορ που κυμανεται ανμεσα σε αντθετα κρα. Η γη της επαγγελας εναι η κατσταση που εναι γεμτη απ κθε καλ. [Καθνας] λοιπν, που –πως ο παλαις Ισραλ– αμελε την ξη του αγαθο, παρασρεται πλι στη δουλεα των παθν και στερεται την ελευθερα που του δθηκε. Πρπει να σημεισομε τι καννας απ τους Αγους δεν φανεται να πγε θεληματικ στη Βαβυλνα. Γιατ δεν εναι σωστ, οτε φρνιμο, να προτιμον απ τα αγαθ, τα χειρτερα, εκενοι που αγαπον το Θε. Μερικος τρα απ αυτος, τους οδγησαν δι της βας εκε μαζ με το λα(Δ Βασ. 25). Με αυτος νοομε ποιους φησαν τον υψηλτερο λγο της γνσεως χι θεληματικ, αλλ γιατ το ζτησε η περσταση, για χρη της σωτηρας εκενων που χουν ανγκη καθοδηγσεως, και καταγνονται με τη διδασκαλα περ παθν. Γι’ αυτ το λγο και ο μγας Απστολος Παλος κρινε συμφερτερο να μνει στη σρκα, δηλαδ στην ηθικ διδασκαλα για χρη των μαθητν, μολοντι εχε λο τον πθο να αφσει την ηθικ διδασκαλα και να εναι μαζ με το Θε(Φιλιπ. 1, 23) με την υπερκσμια, νοερ και απλ θεωρα. πως τον Σαολ που τον πνιγε πονηρ πνεμα, τον καταπρυνε ο μακριος Δαβδ, ψλλοντας με την κιθρα του(Α Βασιλ. 16, 12), τσι κθε λγος πνευματικς που γλυκανεται με θεωρες της γνσεως, γαληνεει το νου που επηρεζεται απ δαμονες και τον ελευθερνει απ την πονηρ συνεδηση που τον πνγει. Πυρρξανθος με ωραα μτια εναι, πως ταν ο Δαβδ(Α Βασ. 17, 42), εκενος που μαζ με τη λαμπρτητα της κατ Θεν ζως χει και την επιπλον λμψη της γνσεως, με τις οποες παρνουν παρξη η πρξη και η θεωρα. Η πρξη λαμπρνεται με τους τρπους των αρετν, η θεωρα φωτζεται με θεα νοματα. Η βασιλεα του Σαολ εναι εικνα της σωματικς λατρεας του Νμου, την οποα κατργησε ο Κριος γιατ τποτε δεν φερε στην τελειτητα. Γιατ λει: «Τποτε δεν φερε στην τελειτητα ο Νμος»(Εβρ. 7, 19). Η βασιλεα μως του μεγλου Δαβδ εναι προτπωση της ευαγγελικς λατρεας, γιατ περιχει τλεια τα εγκρδια θελματα του Θεο. |
| Γιατ αν δε φγω, δε θα ρθει σε σας ο Παρκλητος. Αν μως πω εκε, θα τον στελω σε σας»(Ιω. 16, 7), και: «ταν ρθει ο Παρκλητος, που θα σας τον στελω εγ απ τον Πατρα, το Πνεμα της αλθειας, που εκπορεεται απ τον Πατρα»(Ιω. 15, 26), και πλι: «Ο Παρκλητος, το γιο Πνεμα, που θα στελει στ’ νομ μου ο Πατρας μου»(Ιω. 14, 26). Ελογα παραγγλλουν οι γιοι Πατρες μας με το φωτισμ του Αγου Πνεματος που εχαν μσα τους, να προσευχμαστε στον Κρι μας Ιησο Χριστ και απ Αυτν να ζητομε το λεος Γι’ αυτ λοιπν και οι νδοξοι οδηγο μας και διδσκαλοι πρα πολ σοφ και με το φωτισμ του Παναγου Πνεματος που κατοικοσε μσα τους, διδσκουν τι, πριν απ κθε καλ εργασα και μελτη, λοι οι Χριστιανο, ιδιατερα μως εκενοι που θλουν να μπουν στο στδιο της θεοποιο ησυχας και να αφιερωθον στο Θε και ν’ αποκοπον απ τον κσμο και να ησυχζουν ορθ, πρπει να προσεχονται στον Κριο και απ Αυτν να ζητον επμονα χωρς δισταγμ το λεος Του. Και να χουν αδικοπη εργασα και μελτη το πανγιο και γλυκτατο νομ Του, και αυτ να χουν συνεχς στην καρδι, στο νου και στα χελη. Και μσα σ’ Αυτν και μαζ Του ν’ αναπνουν και να ζουν και να κοιμονται και να ξυπνον και να κινονται και να τρνε και να πνουν. Και με λγα λγια, να σπεδουν να κνουν λα κατ τον μοιο τρπο. πως δηλαδ ταν Αυτς εναι απν συρρουν λα τα κακ μλλον δεν ρχεται κοντ μας καννα χρσιμο, τσι και ταν εναι παρν σε μας, αποδιχνεται κθε τι εχθρικ και δε μας λεπει καννα αγαθ και τποτε δεν εναι αδνατο να το κατορθσομε, πως το ορζει ρητ ο διος ο Κριος: «ποιος μνει σε μνα κι εγ σ’ εκενον, αυτς δνει πολ καρπ, γιατ χωρς εμνα δεν μπορετε να κνετε τποτε»(Ιω. 15, 5). Αυτ λοιπν το φοβερ και σεβσμιο σε λη την κτση και πργμα και νομα, που εναι πνω απ κθε πργμα και νομα(Φιλιπ. 2, 9), κι εμες οι ανξιοι επικαλεστκαμε με πστη και προς αυτ ανοξαμε διπλατα τα πανι του λγου μας, κι τσι κνομε αρχ να μιλσομε και για τα παρακτω. |
| Γιατ ευθς μλις ρθει στον εαυτ του εκενος που νικθηκε απ ττοιους λογισμος, πφτει σε στενοχρια και λπη. Ας σκφτεται λοιπν ο αγωνιστς χι την απλαυση των φαγητν, οτε τη γλυκτητα της ηδονς, αλλ το τλος τους· και ταν βρει τι η λπη υπρχει πσω απ αυτς, ας γνωρζει τι τις δεσε ουρ με ουρ και τι με τον λεγχο που κανε, κατστρεψε τα σπαρτ των αλλοφλων. Αν λοιπν τσο πολ μεγλη περα και επιστμη χρειζεται ο πλεμος προς τα πθη, ας γνωρζουν εκενοι που αναλαμβνουν την πνευματικ προστασα των λλων, πση θεα γνση χρειζονται για να οδηγον με φρνηση τους υποτακτικος τους προς το βραβεο που μας επιφυλσσει η πρσκλησ μας απ τον ουραν(Φιλιπ. 3, 14)· και να τους διδσκουν με σαφνεια λα τα σχετικ με τον πνευματικ πλεμο, στε να μη σχηματζουν μνο στον αρα με τα χρια τα χτυπματα της νκης, αλλ πνω σ’ αυτ τη μχη να καταφρουν στον αντπαλο καριες πληγς. Γιατ αυτς ο πλεμος εναι δυσκολτερος απ τον αγνα που αγωνζονται οι πυγμχοι· εκε γρνουν τα σματα των αθλητν, που μπορον εκολα να σηκωθον ρθια, εν εδ πφτουν κτω ψυχς, οι οποες μια φορ και πσουν, μλις και μετ βας μπορον να σηκωθον. Αν κανες, εν γρονθοκοπεται ακμη με τον εμπαθ βο και εναι λερωμνος με αματα, επιχειρε να οικοδομε να Θεο απ λογικς ψυχς, θα ακοσει: «Δεν θα μου οικοδομσεις συ να, γιατ εσαι νθρωπος αιμτων»(Α Παραλ. 22, 8). Επειδ για να οικοδομσει κανες να στο Θε πρπει να εναι σε ειρηνικ κατσταση. Και ο Μωυσς στνοντας τη Σκην του Μαρτυρου ξω απ το στρατπεδο(Εξ. 33, 7), φανερνει τι ο δσκαλος πρπει να εναι πολ μακρι απ τον πολεμικ θρυβο και να κατοικε μακρι απ το στρατπεδο, που εναι ταραχ και οχλαγωγα, και να μετακινηθε σε ειρηνικ και απλεμο βο. μως, ταν βρεθον ττοιοι δσκαλοι, χουν ανγκη απ μαθητς που αρνθηκαν τσο πολ τα θελματ τους, στε να μη διαφρουν διλου απ νεκρ σματα απ την λη που εναι στα χρια του τεχντη. Και πως η ψυχ κνει στο σμα ,τι θλει, χωρς αυτ να αντιτσσεται, πως τεχντης επιδεικνει πνω στην λη την τχνη του, χωρς να εμποδζεται καθλου στο σκοπ του απ την λη, τσι και ο δσκαλος καθς θα οδηγε τους μαθητς στην αρετ, πρπει να τους χει πειθαρχικος και χωρς να αντιλγουν διλου. Επειδ το να περιεργζεται ο μαθητς τα μσα που μεταχειρζεται ο δσκαλος και να θλει να εξετζει εκενα που τον διατζει, εναι εμπδιο στην προκοπ του. |
| Γιατ ο Κριος εναι που κνει πρθυμη τη θληση(Παροιμ. 8, 35), στε με πολλ χαρ να εργαζμαστε ακατπαυστα το αγαθ. Ττε πργματι θα αισθανθομε τι ο Θες εναι αυτς που ενεργε μσα μας και το να θλομε και το να ενεργομε κατ τη θλησ Του(Φιλιπ. 2, 13). πως το κερ αν δεν ζεσταθε και μαλαχθε πολ δεν μπορε να δεχτε τη σφραγδα που βζομε πνω του, τσι και ο νθρωπος αν δεν δοκιμαστε με κπους και ασθνειες δεν μπορε να λβει τη σφραγδα της αρετς του Θεο. Γι’ αυτ ο Κριος λει στο θεο Παλο: «Σου αρκε η χρη μου· γιατ η δναμ μου ολοκληρνεται στην ασθνεια». Και ο διος ο Απστολος καυχιται με τα εξς λγια: «Με πολλ ευχαρστηση λοιπν θα καυχηθ περισστερο για τις ασθνεις μου, για να κατοικσει μσα μου η δναμη του Χριστο»(Β Κορ. 12, 9). Αλλ και το βιβλο των Παροιμιν γρφει: «ποιον αγαπ ο Κριος, τον παιδαγωγε· μαστιγνει ποιον παραδχεται παιδ Του»(Παροιμ. 3, 12). Ο Απστολος λγοντας «ασθνειες» εννοε τις επιθσεις των εχθρν του σταυρο, που συνεχς συνβαιναν και σ’ αυτν και σε λους τους ττε αγους, για να μην υπερηφανεονται, πως λει ο διος, εξαιτας των υπερβολικν αποκαλψεων(Β Κορ. 12, 7)· αλλ μλλον να μνουν με την ταπενωση στην κατσταση της τελειτητας, και με τους συχνος εξευτελισμος να διατηρον τη δωρε του Θεο με οσιτητα. Εμες μως τρα ταν λμε «ασθνειες», εννοομε τους πονηρος λογισμος και τις σωματικς αρρστιες. Ττε, επειδ τα σματα των αγων που αγωνζονταν κατ της αμαρτας παραδνονταν σε θανατηφρες πληγς και σε διφορες λλες κακοπθειες, ταν πολ αντερα απ τα πθη που μπκαν λγω της αμαρτας στην ανθρπινη φση. Τρα μως, επειδ πληθνεται με τη χρη του Κυρου η ειρνη των εκκλησιν, πρπει να δοκιμζονται οι αγωνιστς της ευσβειας, στο σμα με συνεχες αρρστιες και στην ψυχ με πονηρος λογισμος· και μλιστα εκενοι στους οποους η πνευματικ γνση ενεργε με κθε ασθηση και εσωτερικ πληροφορα, για να αποφεγουν κθε κενοδοξα και κθε υπερφανη σκψη και να μπορσουν –καθς επα– να δεχτον μσα στις καρδις τους με μεγλη ταπενωση τη σφραγδα της θεας ωραιτητας, σμφωνα μ’ εκενο που λει ο Δαβδ: «Τυπθηκε επνω μας Κριε το φως του προσπου Σου»(Ψαλμ. |
| Κκκος του σιναπιο εναι ο Κριος, ο οποος με την πστη σπερεται πνευματικ στις καρδις εκενων που Τον δχονται. ταν κανες τον καλλιεργσει επιμελς με τις αρετς, μετακινε, το βουν του χωματνιου, φρονματος απωθντας με δναμη τη δυσμετακνητη ξη της κακας του, και δνει τπο ν’ αναπαυθον μσα του, σαν πουλι του ουρανο, οι λγοι των εντολν και οι τρποι και οι θεες δυνμεις τους. Πνω στον Κριο, σαν σε θεμλιο της πστεως, ας υψσομε την οικοδομ των αγαθν, βζοντας χρυσ, ργυρο, πολτιμους λθους(Α Κορ. 3, 12), δηλαδ θεολογα καθαρ και ανθευτη και βο ολοκθαρο και λαμπρ και θεους λογισμος και νοματα σαν μαργαριτρια. χι μως ξλα, οτε χρτο, οτε καλαμι, δηλαδ χι ειδωλολατρα –εννο την εμπαθ επιθυμα των αισθητν–, οτε βο ασυλλγιστο, οτε λογισμος εμπαθες που στερονται τη σοφ σνεση, σαν χυρα. Εκενος που επιθυμε τη γνση, ας στηρξει σταθερ τις βσεις της ψυχς του κοντ στον Κριο, πως λει ο Θες στο Μωυσ: «Εσ στσου εδ μαζ Μου»(Δευτ. 5, 31). Και πρπει να γνωρζομε τι και σ’ αυτος που στκονται κοντ στον Κριο, υπρχει διαφορ, αν ββαια οι φιλομαθες δε διαβζουν με επιπολαιτητα το χωρο: «Εναι μερικο απ σους στκονται εδ που δε θα γευτον θνατο, ωστου δουν τη βασιλεα του Θεο να χει ρθει με δναμη»(Μρκ. 9, 1). Γιατ ο Κριος δεν φανερνεται πντοτε με δξα σ’ εκενους που στκονται κοντ Του, αλλ στους αρχαρους παρουσιζεται με μορφ δολου(Φιλιπ. 2,7), εν σ’ εκενους που μπορον να Τον ακολουθσουν καθς ανεβανει στο ψηλ βουν της μεταμορφσες Του, φανερνεται με μορφ Θεο(Ματθ. 17, 1–9), με την οποα υπρχε πριν απ τη δημιουργα του κσμου(Ιω. 17, 5). Εναι λοιπν δυνατ να μη φανεται σε λους σοι εναι κοντ Του ο Κριος κατ τον διο τρπο, αλλ σε λλους τσι, και σε λλους με λλο τρπο, ανλογα με το μτρο της πστεως καθενς. ταν ο λγος του Θεο γνει μσα μας ολοφνερος και λαμπρς και λμψει το πρσωπ του πως ο λιος, ττε φανονται κατλευκα και τα φορματ του(Ματθ. 17, 2), δηλαδ τα λγια των Ευαγγελων φανονται καθαρ , και σαφ και χωρς να χουν τποτε καλυμμνο· αλλ και ο Μωυσς και ο Ηλας τον πλησιζουν, δηλαδ οι πνευματικτεροι λγοι του Νμου και των Προφητν. |
| 113, 9). Κι αν βλπει τι κανε κτι αξιπαινο, να αποδδει στο Θε την αιτα του κατορθματος και να θεωρε τι πρπει και γι’ αυτ να δοξζει με ευγνωμοσνη το Θε κι χι τον εαυτ του. τσι, θα χαρε γιατ δχτηκε την αρετ σαν δρο, δε θα υπερηφανευτε μως, αφο δε θα χει τποτε δικ του, αλλ και θα ταπεινωθε και θα χει τα μτια του ημρα και νχτα στο Θε, πως –για να εκφραστ ψαλμικς– η δολη χει τα μτια της στα χρια της κυρας της(Ψαλμ. 122, 2). Και μαζ θα φοβται μην τυχν χωριστε απ το Θε, το μνο που δνει το καλ και μας συγκρατε σ’ αυτ, και γκρεμιστε στο βραθρο της κακας. Γιατ αυτ παθανει ποιος γνεται δολος στην οηση και την κενοδοξα. Στη θεραπεα των παθν αυτν βοηθ ξεχωριστ και η αναχρηση και η ζω στη μνωση και η παραμον μσα στο κελ, με την προπθεση ββαια να αναγνωρζει κανες την αδυναμα της προαιρσες του και να θεωρε τον εαυτ του ανξιο να συναναστρφεται με ανθρπους. Αυτ τ λλο εναι, παρ η «εν πνεματι πτωχεα», την οποα μακρισε ο Κριος; Αν κανες αναλογιστε τις ασχμιες που προρχονται απ αυτ το πθος, θα αποφγει την κενοδοξα με λη του τη δναμη. ποιος δηλαδ ποθε τη δξα των ανθρπων, απ μνα τα ργα που κνει για να την επιτχει πφτει σε αδοξα. Γιατ φροντζοντας να φανε ωραος και επαιρμενος για τη δξα των προγνων του και υπερηφανευμενος για την πολυτελ ενδυμασα του και τα παρμοια, φανερνεται πως χει ακμη νηπιδες φρνημα. λα μαζ αυτ εναι χμα. Και τι εναι πιο καταφρονημνο απ το χμα; Η μοναχ που δε μεταχειρζεται τα ροχα απλς για να σκεπσει και να ζεστνει το σμα της, αλλ αρσκεται στα απαλ και φανταχτερ, δεν κνει μνο φανερ σ’ σους τη βλπουν την ακαρπα της ψυχς της, αλλ εκτς απ’ αυτ περιβλλεται και την ασχημοσνη των κοινν γυναικν. Πριν απ κθε λλον, ας ακοσει τον Κριο που λει: «Αυτο που φορον τα πολυτελ ροχα, βρσκονται στα βασιλικ ανκτορα»(Ματθ. 11, 8). Εμες μως χομε το πολτευμ μας στους ουρανος(Φιλιπ. 3, 20), σμφωνα με το θεσπσιο Παλο. |
| 16, 33), και πρσθεσε: «Στον κσμο θα χετε θλψη, αλλ να χετε θρρος, γιατ εγ χω νικσει τον κσμο».Δηλαδ και αν αντιμετωπζει κανες πολλς θλψεις και κινδνους απ δαμονες και ανθρπους, χει μως την ειρνη του Κυρου, λα αυτ τα θεωρε μηδν. Και πλι επε: «Ειρηνεετε μεταξ σας»(Μαρκ. 9, 50). λα αυτ τα επε απ πρωττερα ο Κριος στους μαθητς, γιατ ταν να μπουν σε πολμους και να υποφρουν θλψεις για χρη Του. Εφαρμζοντας τρα αυτ σ’ εμς, βλπομε τι ο καθνας απ εμς τους πιστος χει τα πθη που τον πολεμον και τον σκανδαλζουν, και αν χει ειρνη με το Θε και τον πλησον, νικ τα πντα. Γιατ αυτ εναι ο κσμος, τον οποο παργγειλε ο Ιωννης ο Θεολγος να μισομε(Α Ιω. 2, 15)· χι τα κτσματα, αλλ οι κοσμικς επιθυμες. Η ψυχ χει ειρνη με το Θε, ταν ειρηνεει μσα της και γνει λη πως θλει ο Θες. Και γνεται ττοια ταν ειρηνεει με λους τους ανθρπους, και ας παθανει πολλ κακ απ’ αυτος. Γιατ με την ανεξικακα δεν ταρζεται διλου, αλλ λα τα δχεται, θλει το καλ λων και αγαπ λους τους ανθρπους για το Θε και γιατ λοι χομε την δια φση. Και για τους απστους, που βαδζουν στην απλεια, θρηνε, πως καναν ο Κριος και οι Απστολοι, εν για τους πιστος προσεχεται και κοπιζει· και τσι αποκτ την ειρνη των λογισμν και ζει νοερ μσα στη θεωρα και στην καθαρ προσευχ προς το Θε. Σ’ Αυτν ανκει η δξα στους αινες των αινων. Αμν. Ο Απστολος λει: «Να χετε τη χαρ που δνει ο Κριος»(Φιλιπ. 3, 1). Σωστ το διατπωσε τσι· γιατ αν η χαρ δεν προρχεται απ τον Κριο, χι μνο δε χαρεται κανες, αλλ σχεδν ποτ δεν θα χαρε. Γιατ και ο Ιβ, εξετζοντας τον ανθρπινο βο, βρκε τι περιχει κθε θλψη(Ιβ 14, 1). Επσης και ο Μγας Βασλειος. Ο δε Γρηγριος Νσσης επε τι τα ρνεα και τα λλα ζα χαρονται, επειδ εναι ανασθητα· ο λογικς μως νθρωπος δεν μπορε διλου να χαρεται, εξαιτας του πνθους. Γιατ, λει, δεν αξιωθκαμε να χομε τη γνση οτε αυτν των αγαθν απ τα οποα ξεπσαμε. Γι’ αυτ και η φση διδσκει να πενθομε μλλον, επειδ η ζω εναι πολ οδυνηρ και πολ κοπιαστικ και εξορα γεμτη αμαρτες. |
| 1, 9–12). Και ο σοφτατος Παλος, ερμηνεοντας το «δεν κατλαβε»(Ιω. 1, 5), λει: «Δεν λω τι δη το λαβα τι χω δη γνει τλειος· αλλ αγωνζομαι να καταλβω επειδ με κατλαβε ο Ιησος Χριστς»(Φιλιπ. 3, 12). στε ο Ευαγγελιστς δεν λει τι ο σατανς δεν «κατλαβε» το αληθιν φως, γιατ εξαρχς το φως τοτο ταν ξνο στον σαταν, επειδ δεν φωτζει σ’ αυτν. Αλλ εννοε τους ανθρπους εκενους που εν ακον τις δυνμεις και τα θαυμσια του Υιο του Θεο, δεν θλουν ωστσο να προσεγγσουν λγω της σκοτισμνης καρδις τους στο φως της γνσες Του, και με το λγο του τους ντροπιζει πως τους αξζει. Ο λγος της πνευματικς γνσεως μας διδσκει τι υπρχουν δο, ας πομε, κατηγορες πονηρν πνευμτων. Της μιας εναι λεπττερα, της λλης κπως πιο υλικ. Τα λεπττερα πολεμον την ψυχ, τα λλα συνηθζουν να αιχμαλωτζουν την σρκα με ηδονικς παρακινσεις. Γι’ αυτ και μχονται μεταξ τους οι δαμονες που πολεμον την ψυχ και οι λλοι που πολεμον το σμα, αν και χουν την δια πρθεση να βλπτουν τους ανθρπους. ταν λοιπν η χρη δεν κατοικε στον νθρωπο, ττε αυτο φωλιζουν σαν φδια στα βθη της καρδις και δεν επιτρπουν διλου στην ψυχ να επιθυμσει το καλ. ταν μως η χρη εναι κρυμμνη μσα στο νου, ττε οι δαμονες κινονται σαν σκοτειν σννεφα στα μρη της καρδις και παρνουν μορφς αμαρτωλν παθν και διαφρων φαντασιν, για να απομακρνουν τη μνμη του Θεο απ το νου και τσι να τον αποσπον απ την νωσ του με τη χρη. ταν λοιπν οι δαμονες που πολεμον την ψυχ μς διεγερουν στα ψυχικ πθη και μλιστα στην οηση, η οποα εναι μητρα λων των κακν, ας θυμμαστε τον θνατ μας και ττε καταντροπιζομε το φοσκωμα της φιλοδοξας. Το διο ας κνομε και ταν οι δαμονες που πολεμον το σμα ερεθζουν την καρδι μας σε αισχρς επιθυμες. Γιατ μνο η ενθμηση του θαντου μπορε να καταργσει λες τις προσβολς των δαιμνων, επειδ μας επαναφρει στη μνμη του Θεο. Αν πλι οι ψυχικο δαμονες απ τη μνμη του θαντου μς υποβλλουν λογισμος εξουδενσεως της ανθρπινης φσεως, τι δεν χει καμι αξα γιατ συνδεται με τη σρκα, (αυτ συνηθζουν να κνουν ταν κανες τους βασανζει με τη μνμη του θαντου), ττε ας σκεφτμαστε την τιμ και τη δξα της επουρνιας Βασιλεας, χωρς μως και να παραβλπομε την πικρτητα και το σκοτδι της κρσεως· κι τσι απ τη μια θα παρηγορομε την αθυμα μας και απ την λλη θα συγκρατομε την επιπολαιτητα της καρδις μας. |
| 27, 39–40), και τα λοιπ πθη που υπφερε για χρη μας, τη σταρωση, το θνατο, την τριμερη ταφ, την κθοδο στον δη. πειτα να σκφτεσαι τους καρπος των παθν του Κυρου, τι λογς και ποιοι εναι, δηλαδ την ανσταση απ τους νεκρος, τη λαφυραγγηση του δη και του θαντου απ τις ψυχς που ανταμθηκαν με τον Κριο, την Ανληψη στους ουρανος, το κθισμ Του στα δεξι του Πατρα, την παραπνω απ κθε αρχ και εξουσα και απ κθε νομα τιμημνο τιμ και δξα(Εφ. 1, 21), την προσκνηση απ λους τους αγγλους(Εβρ. 1, 6) του πρωττοκου των νεκρν εξαιτας των παθημτων Του, σμφωνα με την αποστολικ φων που λει: «Ας υπρχει μσα σας το φρνημα της ταπεινσεως και αυταπαρνσεως που υπρχε και στον Ιησο Χριστ, ο Οποος αν και εχε την δια ουσα και φση με τον Θε, κι εν υπρχε με τη μορφ του Θεο, δε θερησε τι ταν κτι που εχε αρπξει η ιστητ Του με τον Θε, αλλ απογμνωσε τον εαυτ Του και μκρυνε μνος Του πρσκαιρα τη δξα και το μεγαλεο της θετητς Του και πρε μορφ δολου κι γινε μοιος με τους ανθρπους. Και κατ το εξωτερικ σχμα βρθηκε ως νθρωπος, εν ταν συγχρνως και Θες. Και ταπενωσε τον εαυτ Του με το να γνει υπκοος μχρι θαντου και μλιστα θαντου σταυρικο. Για την ταπενωση Του αυτ και την υπακο, ο Θες τον σκωσε πρα πολ ψηλ και ως νθρωπο, και του χρισε νομα που εναι παραπνω απ κθε λλο νομα. Για να λυγσει ταπειν στο νομα του Ιησο κθε γνατο και να προσκυνσουν λατρευτικ Αυτν τον Ιησο και οι γγελοι στους ουρανος, και οι νθρωποι της γης, αλλ και αυτ τα ντα που βρσκονται στα καταχθνια κτλ.»(Φιλιπ. 2, 5–10). Να λοιπν ποιες εναι οι αιτες οι οποες, σμφωνα με τη δικαιοσνη του Θεο, ανβασαν τον Θενθρωπο σε ττοια δξα και ττοιο ψος. Αλλ πως φανεται, η λησμοσνη των λογισμν αυτν που μας συμφρουν και μας δνουν ζω, και η αδελφ της λησμοσνης οκνηρα και η συνεργς και ομτροπ τους γνοια, δηλαδ τα πιο βαρι και εστερα πθη της ψυχς, τα δυσκολοεξιχναστα και δυσκολονκητα, που καλπτουν και σκοτζουν την ψυχ με φοβερ πολυπραγμοσνη, κνουν να ενεργον και να φωλιζουν μσα σ’ αυτ τα υπλοιπα πθη της κακας. |
|
|
