| 39 Κα ξελθν πορεθη κατ τ θος ες τ ρος τν λαιν· κολοθησαν δ ατ κα ο μαθητα ατο. Τ ΑΓΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛ ΠΕΜΠΤ Ες τν τελετν το νιπτρος Εαγγλιον πρτον κ το κατ ωννην ιγ 3 – 11 Τ καιρ κεν, εδς ησος τι πντα δδωκεν ατ πατρ ες τς χερας, κα τι π Θεο ξλθε κα πρς τν Θεν πγει, 4 γερεται κ το δεπνου κα τθησι τ μτια, κα λαβν λντιον διζωσεν αυτν. 5 ετα βλλει δωρ ες τν νιπτρα, κα ρξατο νπτειν τος πδας τν μαθητν κα κμσσειν τ λεντ ν διεζωσμνος. 6 ρχεται ον πρς Σμωνα Πτρον, κα λγει ατ κενος· Κριε, σ μου νπτεις τος πδας; 7 πεκρθη ησος κα επεν ατ· γ ποι, σ οκ οδας ρτι, γνσ δ μετ τατα. 8 λγει ατ Πτρος· Ο μ νψς τος πδας μου ες τν ανα. πεκρθη ατ ησος· ν μ νψω σε, οκ χεις μρος μετ» μο. 9 λγει ατ Σμων Πτρος· Κριε, μ τος πδας μου μνον, λλ κα τς χερας κα τν κεφαλν. 10 λγει ατ ησος· λελουμνος ο χρεαν χει τος πδας νψασθαι, λλ» στι καθαρς λος· κα μες καθαρο στε, λλ» οχ πντες. 11 δει γρ τν παραδιδντα ατν· δι τοτο επεν· οχ πντες καθαρο στε. Τ ΑΓΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛ ΠΕΜΠΤ Εαγγλιον δετερον κ το κατ ωννην ιγ 12 – 17 Τ καιρ κεν, τε νιψε ησος τος πδας τν μαθητν κα λαβε τ μτια ατο, ναπεσν πλιν, επεν ατος· Γινσκετε τ πεποηκα μν; 13 μες φωνετ με, Διδσκαλος κα Κριος, κα καλς λγετε· εμ γρ. 14 ε ον γ νιψα μν τος πδας, Κριος κα Διδσκαλος, κα μες φελετε λλλων νπτειν τος πδας. 15 πδειγμα γρ δδωκα μν, να καθς γ ποησα μν, κα μες ποιτε. 16 μν μν λγω μν, οκ στι δολος μεζων το κυρου ατο, οδ πστολος μεζων το πμψαντος ατν. 17 ε τατα οδατε, μακριο στε ν ποιτε ατ. Τ ΑΓΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛ ΠΕΜΠΤ Ες τν Λειτουργαν κ το κατ Ματθαον Ματθ. κστ 2 – 20, ω. ιγ 3 – 17, Ματθ. κστ 21 – 39, Λουκ. κβ 43 – 44, Ματθ. κστ 40– 75, κζ’ 1 – 5 Επεν Κριος τος αυτο Μαθητας· Οδατε τι μετ δο μρας τ πσχα γνεται, κα υς το νθρπου παραδδοται ες τ σταυρωθναι. |
| 46 . Εναι ανγκη η ψυχ να παρατηρε και να βλπει ριστα μπροστ της μην τυχν και στο ελχιστο κυριευθε απ τη δναμη του εχθρο. πως ταν κποιο ζο πιαστε στην παγδα απ το να πδι, αναγκαστικ λυγζει λο και πφτει στα χρια των κυνηγν, τσι συμβανει συνθως και στην ψυχ απ τους δαμονες. Και αυτ το φανερνει ο Προφτης λγοντας: «Ετομασαν παγδα στα πδια μου και λγισαν την ψυχ μου»(Ψαλμ. 56, 7). Εκενος που θλει να μπει απ τη στεν πλη(Ματθ. 7, 13) στο σπτι του ισχυρο διαβλου και να αρπξει τα σκεη του(Ματθ. 12, 29), δεν πρπει να επιθυμε τη μαλθακτητα και τον γκο του σματος, αλλ να ενδυναμνεται απ το αγαθ πνεμα και να θυμται πντοτε Εκενον που επε τι «σρκα και αμα δε θα κληρονομσουν τη βασιλεα του Θεο»(Α Κορ. 15, 50). Πς πρπει μως να ενδυναμωθομε απ το Πνεμα; Ας προσξομε τον Απστολο, που λει τι η σοφα του Θεο θεωρεται μωρα απ τους ανθρπους(Α Κορ. 1, 23–24). Επσης και ο Προφτης λει: «Εδα τον Υι του ανθρπου, και η μορφ του ταν χωρς καμι τιμ, καταφρονεμνη σο κανενς λλου ανθρπου»(Ησ. 53, 3). Πρπει λοιπν εκενος που θλει να γνει υις του Θεο, να υποστε πρτα την δια ταπενωση, να θεωρηθε μωρς και τιμος, να μην αποστρφει το πρσωπ του απ φτυσματα(Ησ. 50, 6), να μην κυνηγ οτε δξα, οτε ομορφι κτι παρμοιο αυτο του κσμου, να μην χει που να γερει το κεφλι(Ματθ. 8, 20), να ονειδζεται και να εξουθεννεται, να τον χουν λοι για περιφρνηση και παραγκωνισμ, να αντιμετωπζει κρυφ και φανερ πλεμο, ακμη και νοερ. Και ττε ο διος ο Υις του Θεο, Εκενος που επε: «Θα κατοικσω μσα σας και θα βαδσω μαζ σας»(Λευτ. 26, 12), θα φανερωθε στην καρδι του και θα του δσει δναμη και ισχ, στε να δσει τον ισχυρ και να αρπξει τα σκεη του, και να πατσει πνω στην ασπδα και στο βασιλσκο(Ψαλμ. 90, 13), και πνω σε σκορπιος και φδια(Λουκ. 10, 19). Δεν εναι μικρς ο αγνας που χρειζεται για να συντρψομε το θνατο. Λει ββαια ο Κριος: «Η βασιλεα του Θεο εναι μσα σας»(Λουκ. 17, 21), βρσκεται μως κατ κποιο τρπο και ο θνατος μσα μας, ο οποος μας πολεμ και μας αιχμαλωτζει. Ας μην υποχωρε λοιπν διλου η ψυχ, μχρις του νεκρσει εκενον που την αιχμαλωτζει. Και ττε θα φγει κθε πνος, λπη και στεναγμς(Ησ. 35, 10), γιατ θ’ αναβλσει νερ στη διψασμνη γη και η ρημος θα γεμσει πηγς υδτων(Ησ. 41, 18). Επειδ ο Κριος υποσχθηκε να γεμσει την ρημο-καρδι με ζωνταν νερ· πρτα δι μσου του Προφτη που λει: «Εγ θα δσω νερ σ’ εκενους που βαδζουν στην κατξερη ρημο και διψονε»(Ησ. 44, 3), πειτα και με σα λει ο διος: «ποιος πνει απ το νερ που εγ θα του δσω, δε θα διψσει στον αινα»(Ιω. 4, 14). |
| 7, 8), σμφωνα με το λγο του Κυρου, επιτυγχνει τα αιτματ του. Μνο ας χει θρρος να ζητ αδιλειπτα με το νου και με το στμα, και να επιμνει αννδοτα στη σωματικ λατρεα του Θεο, χωρς να περιπλκεται στα κοσμικ πργματα, οτε να ευχαριστεται με τα πθη της κακας. Γιατ εναι αψευδς Εκενος που επε: «Κθε τι που θα μου ζητσετε στην προσευχ με πστη, θα το λβετε»(Ματθ. 21, 22). Εκενοι τρα που λνε τι και αν κνει κανες λα τα διαταγμνα, αλλ δε λβει τη θεα χρη σ’ αυτν τον κσμο, δεν ωφελθηκε τποτε, νομζουν και λνε εσφαλμνα και ασμφωνα με τις θεες Γραφς. Γιατ δεν εναι δικος ο Θες, στε ταν εμες κατορθσομε ,τι απαιτεται απ μας, Αυτς να μην κνει ,τι αφορ Εκενον. Φρντιζε μονχα ττε, ταν η ψυχ θα χωρζεται απ το θλιο αυτ σμα, να βρεθες αγωνιζμενος, γεμτος σπουδ κι απαντοχ της θεας υποσχσεως, καρτερικς, γεμτος πστη, και να ζητς με δικριση. Και εγ σου λω, και πστεψ το, τι θα φγεις απ τη ζω με χαρ, θα χεις παρρησα και θα αποδειχθες ξιος της βασιλεας. Γιατ νας ττοιος νθρωπος βρσκεται δη σε κοινωνα με το Θε ανεπασθητα, με την πστη δηλαδ και την προθυμα. πως δηλαδ εκενος που βλπει μι γυνακα με πονηρ επιθυμα, δη χει διαπρξει μσα του μοιχεα μ’ αυτν(Ματθ. 5, 28), και μ’ λο που δε μολνθηκε στο σμα, θεωρεται δη μοιχς, τσι και εκενος που αποστρφηκε με την καρδι του τα πονηρ και συνδεται με τον Κριο με πθο και αναζτηση, με επιμον και θεοφιλ διθεση, βρσκεται δη κπως σε κοινωνα με το Θε, και χει λβει μεγλο δρο απ Αυτν το να επιμνει στην προσευχ και στον καλ ζλο και στη φιλρετη ζω. Αν ακμη και να ποτρι κρο νερ που δνομε δε μνει χωρς μισθ(Ματθ. 10, 42), πσο περισστερο δε θα δσει ο Θες ,τι υποσχθηκε σ’ εκενους που εναι προσηλωμνοι σ’ Αυτν μρα και νχτα και τον παρακαλον; Σ’ εκενους που απορον λγοντας τι «ρχεται μρα που και μσος χω κατ του αδελφο, και λλα κακ μο ρχονται στο νου, τα οποα μου συμβανουν και χωρς να θλω», πρπει να ειπωθον τα εξς: λος ο αγνας και η επιμλεια του ανθρπου ας εναι να αντιστκεται στον πονηρ και στους πονηρος λογισμος. |
| 9,6), εννο τον Κρι μας Ιησο Χριστ. Ο Οποος επε σ’ εκενον που του παραπονθηκε: «Ποιος με ρισε ρχοντα και δικαστ σε σας»(Λουκ. 12, 14), αν και, πως λει η Γραφ, ο Πατρας δωσε στον Υι λη την εξουσα να κρνει τους ανθρπους(Ιω. 5, 22). Αλλ επε τσι για να μας δεξει και με αυτ, πως και με λα, το δρμο της σωτηρας με την αγα Του ταπενωση. Γιατ δεν αναγκζει, αλλ λει: «ποιος θλει να με ακολουθσει, ας απαρνηθε τον εαυτ του και ας με ακολουθε(Ματθ. 16, 24)· δηλαδ να μη φροντζει διλου για τη ζω του, αλλ πως κνω εγ και υπομνω τον αισθητ και εκοσιο θνατο για χρη λων, τσι και αυτς ας με ακολουθε με ργο και με λγο, πως οι Απστολοι και οι Μρτυρες. Αλλις, ας υπομνει τουλχιστον το θνατο της προαιρσεως». Και πλι, στον πλοσιο εκενο επε: «Αν θλεις να γνεις τλειος πγαινε, πολησε τα υπρχοντ σου κλπ.»(Ματθ. 19, 21). Λει ο Μγας Βασλειος τι επε ψμματα ο πλοσιος πως φλαξε τις εντολς. Γιατ αν τις εχε φυλξει, δεν θα εχε κτματα πολλ, αφο ο Νμος λει πρτα-πρτα: «Θα αγαπσεις τον Κριο και Θε σου με λη την ψυχ σου»(Δευτ. 6, 4–5). Λγοντας “με λη την ψυχ σου”, δεν επτρεψε σ’ εκενον που αγαπ το Θε, να αγαπ και κτι λλο, για το οποο να λυπται ταν το απαρνεται. Επσης ο Νμος λει: «Θα αγαπσεις τον πλησον σου πως τον εαυτ σου»(Λευιτ. 19, 18), δηλαδ τον κθε νθρωπο. και πς φυλει την εντολ, ταν λλοι πολλο χουν ανγκη απ την καθημεριν τροφ, εν αυτς χει κτματα πολλ και μλιστα εναι δεμνος μαζ τους με πθος; Γιατ αν τα εχε πως ο Αβραμ, ο Ιβ και οι λοιπο Δκαιοι, σαν να ταν του Θεο, δεν θα φευγε απ το Χριστ λυπημνος(Ματθ. 19, 22). Επσης και ο Χρυσστομος λει τι ο πλοσιος πστεψε τι εκενα που του λεγε ο Κριος ταν αλθεια, γι’ αυτ και φυγε λυπημνος· ταν αδνατος μως να τα εκτελσει. Γιατ υπρχουν πολλο που πιστεουν τα λγια των Γραφν, εναι μως αδνατοι στην εκπλρωσ τους. Εναι μεγλο αγαθ η αγπη και η συμβουλ με ταπενωση Αυτ λοιπν και λλα περισστερα συμβουλεει ο Κριος, πως και οι Απστολοι που γρφουν: «Σας παρακαλομε, αγαπητο, κνετε τοτο κι εκενο»(Α Θεσ. |
| Αγωνσου να κρατς το νο σου την ρα της προσευχς κουφ και λαλο. τσι θα μπορσεις να προσευχηθες. ταν σε συναντσει πειρασμς ολονα σε ερεθζει διθεση αντιλογας με σκοπ να κινσεις την οργ σου εναντον του σαταν να βγλεις ναρθη κραυγ, θυμσου την προσευχ και την κρση, που γνεται σο αυτ διαρκε, και παρευθς θα ηρεμσει η τακτη κνηση μσα σου. σα κνεις για να αμυνθες εναντον του αδελφο σου, που σε χει αδικσει, λα θα σου γνουν σκνδαλο την ρα της προσευχς. Η προσευχ εναι βλστημα πρατητας και αοργησας. Η προσευχ εναι προβολ χαρς και ευχαριστας. Η προσευχ εναι προφλαγμα απ λπη και αθυμα (κακοκεφι). Πγαινε, πολησε τα υπρχοντ σου και μορασε την αξα τους στους φτωχος (Ματθ. ιθ 21) και φορτωμνος το σταυρ απαρνσου τον εαυτ σου (Ματθ. ις 24), για να μπορσεις να προσευχηθες απερσπαστα. Αν θλεις να προσεχεσαι αξιπαινα, να απαρνισαι κθε στιγμ και κθε ρα τον εαυτ σου και πσχοντας τα πνδεινα να στοχζεσαι βαθι πνω στην προσευχ. Θα βρες τον καρπ της ποιας δυσχρειας υπομνεις, φιλοσοφντας την την ρα της προσευχς. Αν λαχταρς να προσευχηθες πως πρπει, να μην πικρανεις καμι ψυχ. Αλλις δικα τρχεις. φησε το δρο σου, λει το ιερ Ευαγγλιο, μπροστ στο θυσιαστριο και πγαινε πρτα συμφιλισου με τον αδερφ σου (Ματθ. ε24) και ττε θα προσευχηθες χωρς καμι ταραχ. Γιατ η μνησικακα αμαυρνει και αδυνατζει το ηγεμονικ της ψυχς, το νου, και σκοτζει τις προσευχς σου. σοι σωριζουν λπες και μνησικακες μσα τους, μοιζουν μ’αυτος, που βγνουν νερ απ το πηγδι και το αδειζουν σε τρπιο πιθρι. Αν εσαι υπομονετικς, θα προσεχεσαι με χαρ. ταν προσεχεσαι πως πρπει, θα συναντσεις ττοια πργματα, που να σου φανεται πως μ’λο σου το δκαιο πρπει να εξοργιστες. Δεν υπρχει μως δικαιολογημνος θυμς εις βρος του διπλανο μας. Γιατ αν καλοεξετσεις, θα βρες πως εναι δυνατ και δχως θυμ να τακτοποιηθε μια χαρ το ζτημα. Κνε λοιπν ,τι περνει απ το χρι σου για να μην ξεσπσεις σε θυμ. |
| ακμη με νθρωπο που δεν χει γευθε ποτ μλι και προσπαθε να δσει στους λλους να εννοσουν τι εδους εναι η γλυκτητ του. Ττοιοι εναι πργματι σοι δε δοκμασαν στην πρξη και με εσωτερικ πληροφορα τα σχετικ με την τελειτητα και τον αγιασμ και την απθεια και θλουν να μιλον γι’ αυτ στους λλους. Γιατ αν τους δσει ο Θες να λβουν μικρ ασθηση για κτι απ σα λνε, ττε θα εννοσουν οπωσδποτε τι δεν ταν τα πργματα πως τα λεγαν, αλλ η αλθεια εναι πολ διαφορετικ. Κινδυνεει δηλαδ κπως ο Χριστιανισμς λγο-λγο να ξεφεγει απ τον κανονικ του δρμο και να πφτει σε αθεα. τσι ο Χριστιανισμς εναι σαν φαγητ και ποτ, και σο περισστερο τον γεεται κανες, τσο ανβει την επιθυμα για περισστερα Και γνεται ο νους αχρταστος και ακατσχετος. Εναι σαν να δσει κανες σ’ ναν διψασμνο να γλυκ ποτ και να τον κνει χι μνο απ τη δψα, αλλ και απ την ηδον του ποτο να το επιθυμε πι πληστα. Αυτ μως, πως επαμε, δεν τα νοομε μνο με λγια χωρς περα, αλλ επιτελονται με μυστικ νοερ εργασα του Αγου Πνεματος, και τσι λγονται. Το Ευαγγλιο διατζει κατηγορηματικ κθε νθρωπο, να κνει να μην κνει κτι, στε να γνει φλος του φιλνθρωπου Βασιλι. Λει δηλαδ: «Να μην οργιστες(Ματθ. 5, 22), να μην επιθυμσεις(Ματθ. 5, 28), αν σε ραπσει κανες στο δεξ μγουλο, γρισ του και το λλο(Ματθ. 5, 39)». Εν ο Απστολος, ακολουθντας απ κοντ τα προσταγμνα, εκπαιδεει και πς πρπει σταδιακ να γνεται το ργο της καθρσεως, με υπομον και μακροθυμα. Πρτα τους τρφει με γλα σαν νπια(Α Κορ. 3, 1–2), πειτα τους φρνει σε μεγαλτερη ηλικα(Εφ. 4, 14–16), και τλος στην τελειτητα(Εβρ. 5, 14· 6,1). Να το πομε με να παρδειγμα: το Ευαγγλιο επε να γνει τλειος ο χιτνας απ μαλλ, εν ο Απστολος εξγησε καθαρ και πς να λαναρζεται το μαλλ, και πς να υφανεται και να κατασκευζεται ο χιτνας. Εναι μερικο που απχουν απ φανερ πορνεα και κλοπ και πλεονεξα και τα μοια κακ, και γι’ αυτ συναριθμον τον εαυτ τους με τους Αγους. |
| Αλλ η ακριβς εκενη ζω και ουρνια διαγωγ, σαν εικνα που αλλοινεται σιγ -σιγ ταν αντιγρφεται, απ αμλεια των αντιγραφων φτασε στην τλεια ανομοιτητα και κατντησε τελεως διαφορετικ απ το πρωττυπο. Επειδ εμες που σταυρωθκαμε για τον κσμο(Γαλ. 6, 114) και χωριστκαμε απ το βο και αρνηθκαμε τι εμαστε νθρωποι και αγωνιζμαστε με την απθεια να γνομε μοιοι με τους Αγγλους, γυρσαμε πσω και με βιοτικ ργα και αξιοκατηγρητες αποκτσεις συσκοτζομε την ακρβεια εκενων που αποκτσαμε με την ενρετη ζω μας· και εκενους που πρπει να τιμνται για την αρετ τους, κνομε να δυσφημονται και να κακολογονται με την απροσεξα μας. Την λαβ του αλετριο την κρατμε, με το να φορομε το σεμν σχμα, δεν εμαστε μως κατλληλοι για την Βασιλεα των Ουρανν, γιατ στραφκαμε πσω(Λουκ. 9, 62) και εμαστε με μεγλη επιμλεια προσηλωμνοι σ’ εκενα που χομε χρος να λησμονσομε. Δεν φροντζομε για την ανξοδη και πρχειρη ζω, οτε θεωρομε την ησυχα χρσιμη για να απαλλαγομε απ τους παλιος μολυσμος μας της αμαρτας, αλλ προτιμομε να πλθος πραγμτων που εναι ανφελο στον πραγματικ σκοπ μας· και η επιθυμα της λης νκησε τις σωτριες συμβουλς. Ο Κριος διατζει να απομακρυνμαστε τελεως απ την φροντδα των επιγεων και να ζητομε μονχα την Βασιλεα των Ουρανν(Ματθ. 6, 33) Εμες φροντζοντας να βαδζομε τον αντθετο δρμο, δεν λογαρισαμε τις εντολς του Χριστο. Και αφο απομακρυνθκαμε απ εκενη την φροντδα, βλαμε τις ελπδες μας στα δικ μας χρια. Εκενος λει: “Παρατηρστε τα πουλι στον ουραν, οτε σπερουν, οτε θερζουν, οτε μαζεουν τρφιμα σε αποθκες και ο ουρνιος Πατρας σας τα τρφει. Και πλι παρατηρστε τα νθη πως φυτρνουν μνα τους στο χωρφι· δεν κοπιζουν, οτε γνθουν”(Ματθ. 6, 26–28). Επσης εμπδισε του Αποστλους να φρουν σακκολι και πορτοφλι και ραβδ, ταν τους στειλε για ευεργεσα των ψυχν των ανθρπων, στε να ακολουθον μνο την αληθστατη υπσχεση που τους δωσε λγοντας: “Ο εργτης χει δικαωμα να παρνει την τροφ του”(Ματθ. 10, 10). Γιατ γνριζε ο Κριος τι η υπσχεσ Του εναι βεβαιτερη απ την δικ μας φροντδα. |
| Απναντι στον πνευματικ σου πατρα, στε να κνεις λα εκενα που σου λει σμφωνα με το σκοπ του, χωρς να προσθτεις να παραλεπεις. Απναντι στους ανθρπους πρπει να φυλγεις τη συνεδηση στε να μην κνεις στον λλο εκενα που εσ μισες(Τωβ. 4,15), και στα πργματα του κσμου πλι οφελεις να φυλγεσαι απ την μη ορθ χρση σε κθε περπτωση, και στο φαγητ και στο ποτ και στην ενδυμασα• και γενικ, λα πρπει να τα κνεις σαν να σουν μπροστ στο Θε, χωρς να σε ελγχει σε κτι η συνεδησ σου. Αφο λοιπν προλειναμε και προετοιμσαμε το δρμο της αληθινς προσοχς, ας πομε, αν θλετε, μερικ σντομα και σαφ περ των ιδιωμτων της. Η αληθιν και απλανς προσοχ και προσευχ εναι αυτ• να φυλγει ο νους την καρδι ταν προσεχεται και να περιστρφεται πντοτε μσα σ’ αυτ και απ εκενο το βθος να αναπμπει τις δεσεις προς τον Κριο. Και αφο εκε μσα γευθε τι εναι χρηστς ο Κριος(Ψαλμ. 33,9), δε βγανει πλον απ τον τπο της καρδις, γιατ λει κι αυτς σαν τον Απστολο: «Εναι ωραα να εμαστε εδ»(Ματθ. 17,4). Και παρατηρντας συνεχς τους εκε τπους, χτυπ και διχνει τα νοματα που σπρνει ο εχθρς. Σ’ εκενους μως που χουν γνοια, αυτ το σωτριο ργο φανεται πολ σκληρ και δσκολο• και εναι αληθιν εξαντλητικ το πργμα και εππονο, χι μνο για τους αμητους, αλλ και για εκενους που λαβαν χωρς πλνη την περα του μα δε δχτηκαν και δεν στειλαν την ηδον του στο βθος της καρδις. Εκενοι μως που απλαυσαν την ηδον που χει και γεθηκαν τη γλυκτητ της με το φρυγγα της καρδις τους, μπορον να αναφωνον μαζ με τον Παλο: «Ποιος θα μας χωρσει απ την αγπη του Χριστο; κλπ.»(Ρωμ.8,35). Γιατ οι γιοι Πατρες μας, ακογοντας τον Κριο πο λει πως απ την καρδι μας βγανουν πονηρο λογισμο, φνοι, μοιχεες, κλεψις, ψευδομαρτυρες, και πως αυτ εναι που μολνουν τον νθρωπο(Ματθ. 15, 19–20), και που συμβουλεει να χομε καθαρ το εσωτερικ του ποτηριο για να γνει και το απξω καθαρ(Ματθ. 23,26), φησαν κθε λλο τρπο εργασας των αρετν και αγωνστηκαν γι’ αυτ τη φλαξη της καρδις, ξροντας πολ καλ πως μαζ με αυτ θα μπορσουν χωρς κπο να ασκσουν και κθε λλη πνευματικ εργασα, εν χωρς αυτ δεν εναι δυνατ να παραμενει καμα αρετ. |
| Αυτ εναι η τλεια ελεημοσνη. πως ο Χριστς υπφερε το θνατο για χρη μας και δωσε σε λους παρδειγμα και τπο(Α Πετρ.2,21), να πεθνομε ο νας για χρη του λλου, κι χι μονχα για τους φλους μας, αλλ και για τους εχθρος, ταν το καλε η περσταση. Δεν εναι ανγκη να χει κανες, δθεν για να ελεε. Αυτ μλλον εναι μεγλη ασθνεια. Αλλ κι αν δε χει κανες κτι για να ελεε, να χει ευσπλαχνα σε λους και με ,τι μπορε, να βοηθσει σους χουν ανγκη, αφνοντας κθε εμπαθ προσκλληση στα πργματα του βου και χοντας συμπθεια ια τους ανθρπους. Οτε πρπει να διδσκει απ κενοδοξα, για να ωφελσει δθεν ψυχς ασθενν, αυτς που δεν κανε προηγουμνως πρξη τα λγια του, αφο ο διος εναι πιο ασθενς απ εκενους που νομζει τι θα ωφελσει. Κθε πργμα χρειζεται τον καιρ του και δικριση, για να μη γνει τποτε χωρς να εναι καιρς δχως να χρειζεται. Για τον αδνατο προτιμτερο εναι η φυγ απ’ λα, και η ακτημοσνη εναι υπερβολικ καλτερη απ την ελεημοσνη. Με την απουσα εμπαθν προσκολλσεων αξινεται της κτης εντολς, πως λει ο Κριος: «Μακριοι σοι εναι καθαρο στην καρδι»(Ματθ. 5,8), δηλαδ εκενοι που κατρθωσαν κθε αρετ με γιους διαλογισμος και φτασαν να βλπουν τα πργματα πως εναι στη φση τους. Και τσι περν κανες στην ειρνη των λογισμν. «Μακριοι, λει οι ειρηνοποιο»(Ματθ. 5,9), δηλαδ εκενοι που χουν ειρηνοποισει την ψυχ και το σμα με το να υποτξουν τη σρκα στο πνεμα, για να μην επιθυμε πια η σρκα εναντον του πνεματος(Γαλ. 5,17), αλλ να βασιλεει η χρη του Αγου Πνεματος στην ψυχ και να την οδηγε πως θλει, αφο της χαρσει τη θεα γνση. Με τη γνση μπορε ο νθρωπος να υπομνει διωγμ, ονειδισμ και κακοποηση για την αρετ και χαρεται γιατ η ανταμοιβ του θα εναι μεγλη στους ουρανος(Ματθ. 5,10–12). λοι λοιπν οι μακαρισμο κνουν τον νθρωπο θε κατ χρη, με το να γνει προς, να ποθε κθε αρετ, να εναι ελεμων, απαθς, ειρηνοποις, να υπομνει κθε πνο με χαρ για την αγπη του Θεο και του πλησον. στε εναι δρα του Θεο και οφελομε να ευχαριστομε πολ το Θε γι’ αυτος και για τα παθλα που χουν, δηλαδ τη βασιλεα των ουρανν στο μλλον, εν σ’ αυτ τη ζω, παρηγορι και αφθονα κθε αγαθο και λεος απ το Θε, και τη φανρωση του Θεο με τη θεωρα των κρυφν μυστηρων που εναι κρυμμνα στις γιες Γραφς και σε λα τα κτσματα, και μεγλη ανταμοιβ στους ουρανος. Και γινμαστε μοιοι με το Χριστ με τη μμησ Του εδ στη γη και οι ”μακριοι” κθε εντολς, πργμα που εναι το ακρτατο αγαθ, το αντερο που μπορε να επιθυμσει ο νθρωπος. Επειδ κατ τον Απστολο μνο ο Θες εναι μακριος και κατοικε σε απρσιτο φως(ΑΤιμ. 6,15–16). Αλλ μ’ λο που χομε χρος να φυλξομε τις εντολς, μλλον να μας φυλξουν οι εντολς, ο φιλνθρωπος Θες ωστσο, θα χαρσει τα παθλα της εντολς και εδ και στον ουραν σ’ εκενον που πιστεει σ’ Αυτν. |
| Εκενος που χρησιμοποιε ορθ τη ζω του και αφιερνει λο τον καιρ του στην ννοια και τη μνμη του θαντου κλβοντας σοφ με την απασχληση αυτ το νου του απ τα πθη, αυτς και τις δαιμονικς προσβολς που συμβανουν λη την ρα, εναι φυσικ να τις βλπει οπωσδποτε με περισστερη οξυδρκεια απ εκενον που θλει να ζει χωρς μνμη θαντου. ποιος καθαρζει τη καρδι του μνο για τη γνση και δεν προσπαθε καθλου να τη φυλγει με πνθιμη μελτη, εν καμι φορ νομζει τι εξουσιζει λα τα ολθρια πθη με τις ικαντητς του, δνεται απ να, χωρς να καταλβει, το χειρτερο απ λα, και πφτει κποτε, γιατ δεν χει το Θε μαζ του, στην υπερηφνεια. Αυτς πρπει να χει πολλ νψη, για να μη χσει το μυαλ του απ παρση. Γιατ εναι φυσικ, πως λει και ο Παλος (Α Κορ. 8, 1), οι ψυχς που συλλγουν γνση απ εδ κι απ εκε, να φουσκνουν απ υπεροψα απναντι των κατωτρων, πως τους νομζουν. Στις ψυχς αυτς πιστεω πως δεν υπρχει οτε σπθα της αγπης, η οποα οικοδομε. Αυτς που θυμται κθε βρδυ να μελετ το θνατο, βλπει καλτερα απ τον λλο τις επιθσεις των δαιμνων, γι’ αυτ τους χτυπ και τους διχνει. Η γλυκτατη μνμη του Θεο, δηλαδ ο Ιησος, μαζ με ορμ της καρδις και σωστικ πικρα, χει τη δναμη να διαλει λες τις απτες των λογισμν, τα νοματα, τους λγους, τις φαντασες, τις σκοτεινς εικνες, και μ’ να λγο, λα τα μσα με τα οποα παρατσσεται και ενεργε με θραστητα ο πανλεθρος διβολος, αναζητντας ψυχς να τις καταπιε. Ο Ιησος, ταν προσκληθε, λα αυτ τα κατακαει μ’ ευκολα. Γιατ απ κανναν λλο δεν μπορε να προλθει η σωτηρα μας, παρ απ τον Ιησο Χριστ, πως το επε και ο διος ο Σωτρας: «Χωρς εμνα, τποτε δεν μπορετε να κνετε» (Ιω. 15, 5). Με κθε λοιπν προσοχ, κθε ρα και κθε στιγμ ας φυλξομε την καρδι μας (Παροιμ. 4, 23) απ λογισμος που θαμπνουν τον ψυχικ καθρφτη, στον οποο εικονζεται και φανερνεται φωτεινς ο Ιησος Χριστς, ο οποος εναι η σοφα και η δναμη του Θεο Πατρα (Α Κορ. 1, 24). Ας ζητσομε ακατπαυστα μσα στην καρδι μας τη βασιλεα των ουρανν (Ματθ. 6, 33), τον κκκο του σιναπιο (Λουκ. 13, 19), το μαργαριτρι (Ματθ. 13, 45) και το προζμι (Ματθ. 13, 33). και λα τ’ λλα θα τα βρομε μσα μας μυστικ, αν ββαια καθαρσομε τα μτια του νου. Γι’ αυτ ο Κρις μας Ιησος Χριστς επε: «η βασιλεα του Θεο εναι μσα σας» (Λουκ. 17, 21), και με αυτ φανρωσε τι η θετητα μνει μσα στην καρδι. |
|
|
