| Γι’ αυτ και ο Παλος που σε φοροσε, λεγε: «Εμαστε ευωδα του Χριστο»(Β Κορ. 2, 15). Αλλ και γεμα γνεσαι στους πιστος και δεπνο, και τροφ και πση αληθιν(Ιω. 6, 55) της ψυχς, και δνεις ζω και τρφεις παρδοξα και αυξνεις κατλληλα και ευφρανεις μυστικ αυτν που σε μετχει. Αυτ ζησε και ο ιερς προφτης Δαβδ με το να σε γευθε με ενργεια Θεο, και λεγε στους λλους: «Γευθετε και δετε τι ο Κριος εναι αγαθς»(Ψαλμ. 33, 9). Γιατ φανεσαι ββαια σαν μλο, αλλ και σαν τροφ πολ ωφλιμη θα φνε και θα χορτσουν οι φτωχο, οι «πτωχο τω πνεματι»(Ματθ. 5,3), οι ταπεινφρονες, και απ την υπροχη γεση Σου θα σε δοξολογσουν(Ψαλμ. 21, 27), Κριε, αυτο που σε αποζητον αδικοπα να σε βρουν ως τροφ τους. Γιατ απ την περσσεια της ζωτικς Σου δυνμεως ξεχνεται αγα τροφ και πση, και θα ζσουν στους αινες των αινων οι ψυχς εκενων που σε χουν τροφ τους. Αφο εσαι αινιος και φθαρτος, αφθαρτοποιες εκενους που σε τργουν και τους οδηγες στην αιωνιτητα με την υπερβολικ ενεργητικτητα της φσες Σου. Γι’ αυτ απ την πειρ Σου αγαθτητα, που προξενε κθε ωραο και εναι εξαιρετικ ευεργετικ, καλες και παρακαλες τους λογικος ανθρπους λγοντας: «Ελτε, φγετε απ τον ρτο μου και πιετε το κρασ που σας ετομασα»(Παροιμ. 9, 5), ονομζοντας τσι τον εαυτ Σου γιο ρτο· γιατ αλλο λες: «Εγ εμαι ο ρτος της ζως»(Ιω. 6, 35) και: «Εμνα μ’ εγκατλειψαν, την πηγ της ζως»(Ιερ. 2, 13). Και μλιστα προτενεις το σμα Σου και το αμα Σου, τα πανερα, για τροφ και πση τους(Ματθ. 26, 26–27). τσι με λα τα νοερ αισθητρια τρφεις και υπερευφρανεις τους δικος Σου, φιλνθρωπε Κριε, και γνεσαι γι’ αυτος φως και ζω και κθε λογς απλαυση των υπερουσων ωραων και αγαθν. Εσαι ευλογημνος, Ιησο, ουρνιο πνευματικ μννα που τρφεις πειρες μυριδες. Δξα στην ανεπωτη αγπη Σου προς εμς, Δσποτα, και την ανκφραστη ευσπλαχνα και μακροθυμα Σου. Αμν. Το Πνεμα του Θεο κατοικε μσα στους πιστος Εναι υπερβολικ θαυμαστ στη νοερ ασθηση πνο η απ το Θε κχυση του ζωοποιο Πνεματος σε σρκινες καρδις, οι οποες δχθηκαν υγι πστη στην νσαρκη οικονομα του Λγου. |
| Ποι λξη τραβ πνω της αυτματα την προσοχ του αναγνστη; Η λξη " γνφοντες " (ΣτΜ: pokiva’teli στη ρωσικ). Δεν εναι σαφς απ πο προκυψε. Και αν κποιος δεν χει διαβσει προσεκτικ το Ευαγγλιο, κατ προτμηση μλιστα στην παλαιo-σλαβικ, δεν θα το αναγνωρσει καν σαν παραπομπ. Για μια μεση, μλιστα, παραπομπ. Μια παραπομπ σ’ να απολτως μονοσμαντο επεισδιο του Ευαγγελου. Συγκεκριμνα, στο επεισδιο της Σταρωσης του Χριστο, που οι πρεσβτεροι και οι ηγτες του λαο πρναγαν απ δπλα του, κουνντας το κεφλι τους (ΣτΜ: Kινοντες τς κεφαλς ατν, Ματθ. 27:39), και του λεγαν: «Ε υς ε το Θεο, κατβηθι π το σταυρο» (ΣτΜ: Ματθ. 27:40). Αυτ, λοιπν, εναι η παραπομπ. Αλλ μια διττ παραπομπ. Επειδ μιλμε για την πλη Πετροπολη (ΣτΜ: Του Πτρου) κι τσι παραπμπει ταυτχρονα σ’ να πολ γνωστ επεισδιο, το οποο επσης περιγρφεται στο μυθιστρημα «Κβο βντις», μια ιστορα περ του Αποστλου Πτρου. Ο Απστολος Πτρος θλει να δραπετεσει απ τη Ρμη, γιατ εκε τον περιμνει η ποιν του θαντου. Kι εκε που φεγει απ την πλη, βλπει τον Χριστ να ρχεται προς αυτν, καθ’ οδν προς την πλη. Και ο Πτρος Τον ρωτ: " Πο πηγανεις, Κριε; " . Και ο Κριος του λει: «Πω να σταυρωθ στη θση σου». Και ο Πτρος επιστρφει στην πλη, για να δεχτε τη Σταρωσ του. Αποδεικνεται τι Αυτς, που χει απλσει τα χρια του στον Σταυρ σε λους, θα πρπει να εμφανζεται παντο, επειδ λοι κνουν βματα μπροστ, πως ο Ντοστογιφσκι λει ξαν στο " Η Masha κεται στο τραπζι... " , κθε Πρσωπο αναπτσσεται με το ν’ ακολουθε τον δρμο του Χριστο. Και τον ακολουθε μχρι αυτ τα κρα που προτενει ο Χριστς. Και χοντας εισλθει σε αυτ το κοιν σμα του Χριστο, ταυτχρονα με λους εκενους που πραν την δια κατεθυνση, φτνει στα θεκ ρια. Αυτς εναι ο τρπος, με τον οποο αναπτσσεται αυτ το συνονθλευμα ανθρπων, που δεν παουν να εννονται με λους. Κι εδ αποδεικνεται, με τον τσο περεργο, αλλ, και αν το δομε πιο προσεχτικ, απολτως προφαν τρπο κφρασης, τι ο Ντοστογιφσκι δεχνει αυτ το μονοπτι, στο οποο κατληξε μετ απ’ λα τα δειν που υπφερε ο νθρωπος του υπογεου. |
| Αν θλεις να σωθες, αγπησε τον αληθιν λγο και μην αποστραφες ποτ αδικριτα λεγχο απ λλον. Λγος αληθινς, δηλ. λεγχος, μετβαλλε τα «γεννματα εχιδνν» και υπδειξε να φγουν απ την «μλλουσα οργ»(Ματθ. 3, 7). Εκενος που δχεται λγους αλθειας, υποδχεται το Θε Λγο. Γιατ λει: «Εκενος που δχεται εσς, δχεται εμνα»(Ματθ. 10, 40). Παραλυτικς που τον κατβασαν απ το δμα στον Ιησο εναι ο αμαρτωλς, που ελγχεται κατ Θεν απ πιστος και για την πστη εκενων λαμβνει την φεση(Μαρκ. 2, 4). Καλτερα να προσεχεσαι με ευλβεια για τον πλησον σου, παρ να τον ελγχεις για κθε αμρτημα. Εκενος που μετανοε σωστ, περιπαζεται απ τους ανητους ανθρπους. Και αυτ εναι σημδι τι ευαρεστε το Θε. Εκενος που αγωνζεται, εγκρατεεται απ’ λα και δεν σταματ να εγκρατεεται, μχρις του εξολοθρεσει ο Κριος το σπρμα απ τη Βαβυλνα(Ιερ. 27, 16). Πες πως εναι δδεκα τα πθη. Αν να απ αυτ αγαπσεις με το θλημ σου, εναι ικαν να αναπληρσει και τα λλα ντεκα. Φωτι που καει εναι η αμαρτα. σο λοιπν κψεις το υλικ που την τροφοδοτε, τσο και θα σβηστε. Και σο υλικ ρξεις μσα στη φωτι, τσο περισστερο θα φουντσει. Αν σε επαινσουν και υπερηφανευτες, περμενε ατιμα. Γιατ λει: «ποιος υψνει τον εαυτ του θα ταπεινωθε»(Λουκ. 14, 11). ταν διξομε απ το νου μας κθε ακοσια κακα, ττε θα πολεμσομε και εναντον των παθν, στα οποα πφτομε απ πρληψη. Πρληψη εναι, των προηγουμνων αμαρτιν αθλητη μνμη. Και στον αγωνιστ εμποδζεται να εξελιχθε σε πθος, ο νικητς μως με την πρτη προσβολ τον ανατρπει. Προσβολ εναι κνηση καρδις χωρς αμαρτωλ ομοωμα φαντασα σαν μια κλεισορα που την χουν καταλβει οι μπειροι προηγουμνως. (Κλεισορα=στεν πρασμα μεταξ δο βουνν). που υπρχουν εικνες απ το λογισμ, εκε χει γνει συγκατθεση. Μνον η χωρς εικνα προσβολ εναι αναμρτητη. Υπρχει νθρωπος που φεγει απ αυτ σαν δαυλς που ξεφεγει απ τη φωτι(Ζαχ. 3, 2), και υπρχει κι εκενος που δεν γυρζει πσω μχρις του φουντσει η φλγα. |
| Εναι τρεις τρποι αυτς της αρρστιας, τους οποους εξσου απαγορεουν οι θεες Γραφς και οι διδασκαλες των Πατρων. νας εναι που κνει σους ταν φτωχο, να προσπαθον εκενα που δεν εχαν στον κσμο να τα αποκτσουν τρα. λλος εναι που κνει να μετανοον σοι αρνθηκαν μια φορ τα χρματα ταν γιναν μοναχο και τους βζει να ζητον εκενα που πρσφεραν στο Θε. Τρτος εναι αυτς, ο οποος αφο απ την αρχ δσει το μοναχ με απιστα και χλιαρτητα, δεν του επιτρπει να απαλλαγε τελεως απ τις κοσμικς ασχολες, με το να του υποβλλει φβο της φτχειας και απιστα στην πρνοια του Θεο, και να τον κνει παραβτη των υποσχσεν του που δωσε, ταν αρνθηκε τον κσμο. Τα παραδεγματα αυτν των τριν τρπων βρκαμε τι κατακρνονται στην Αγα Γραφ. τσι ο Γιεζ, επειδ επιθμησε να αποκτσει χρματα που δεν εχε πρωττερα, δεν πτυχε την προφητικ χρη, την οποα ο διδσκαλος θελε να του αφσει ως κληρονομι. Και αντ ευλογα, κληρονμησε αινια λπρα με την κατρα του Προφτη(Δ Βασιλ. 5, 25). Και ο Ιοδας που θλησε να πρει χρματα, τα οποα εχε εγκαταλεψει προηγουμνως, αφου ακολοθησε το Χριστ, χι μνο γλστρησε στην προδοσα του Κυρου και χωρστηκε απ τον χορ των Αποστλων, αλλ και τη ζω του τελεωσε με βαιο θνατο(Ματθ. 27, 5). Ο Ανανας και η Σαπφερα με το να φυλξουν μερικ απ εκενα που εχαν, τιμωρονται με θνατο απ το αποστολικ στμα(Πραξ. 5, 1–10). Ο μγας Μωυσς στο Δευτερονμιο παραγγλει με μυστικ τρπο σ’ εκενους που υπσχονται να αποταχθον και να φγουν απ τον κσμο και απ φβο απιστας πλι κρατιονται απ τα γινα πργματα: «Αν εναι κανες φοβιτσιρης και δειλς να μη βγει στον πλεμο, αλλ να πει σπτι του και να καθσει, μη τυχν κνει και τους αδελφος του να φοβηθον και αυτο»(Δευτ. 20, 8). Υπρχει λλη πιο σγουρη και καθαρ μαρτυρα; Δεν μαθανομε απ’ αυτ τι εκενοι που απαρνονται τον κσμο, πρπει τελεως να τα απαρνονται λα κι τσι να βγανουν στον πλεμο, και χι με το να κνουν αρχ νωθρ και διεφθαρμνη, να απομακρνουν τους λλους απ την ευαγγελικ τελειτητα και να τους φρνουν σε δειλα; Αυτ που λει καλς η θεα Γραφ: «Φρνει μακαριτητα πιο πολ το να δνεις παρ το να παρνεις»(Πραξ. 20, 35), το ερμηνεουν κακς, καθς βιζονται προς εξαπτησ τους και προς την επιθυμα της φιλαργυρας, παρεξηγντας την ννοια του ρητο και την διδασκαλα του Κυρου που λει: «Αν θλεις να εσαι τλειος, πγαινε, πολησε τα υπρχοντ σου, και δστα στους φτωχος και θ’ αποκτσεις θησαυρ στον ουραν, και λα ακολοθησ με»(Ματθ. 19, 21). Και τσι συμπερανουν τι απ την ακτημοσνη εναι αντερο το να εξουσιζουν τον πλοτο τους και απ αυτν να δνουν σε σους χουν ανγκη. |
| Γιατ πολλ μυστρια του Θεο εναι κρυμμνα μσα στις θεες Γραφς και δεν γνωρζομε το σκοπ του Θεο μσα στα λεγμενα. Αλλ, πως λει ο Θεολγος, μην υψηλοφρονσει κανες βλποντας τι με καλ πρθεση ομολογομε την γνοι μας, και κατηγορσει τις λξεις. Εναι παρλογο και ανρμοστο να μην προσχομε στο σκοπ αλλ στις λξεις, λει ο Μγας Διονσιος. ταν μως κανες ζητσει μσω του μακαρου πνθους, ττε βρσκει. Αυτ εναι η εργασα του φβου με την οποα γνεται η φανρωση των κρυπτν. Και γενικ κθε Γραφ και κθε λγος Θεο κποιου Αγου κποιου απ τα αισθητ τα νοητ κτσματα κρβει κποιο σκοπ. Κι χι μνο αυτ, αλλ και κθε ανθρπινος λγος. Και κανες δε γνωρζει το νημα του κθε ρητο, παρ μνον αν του αποκαλυφθε. πως λει ο Κριος, «ο νεμος πνει που θλει κλπ.»(Ιω. 3,8). Πνω σ’ αυτ επε ο Χρυσστομος τι ο Χριστς δεν εννοοσε τι ο αρας χει εξουσα να πηγανει που θλει, αλλ ανφερε τον νεμο απ συγκατβαση προς την αδυναμα του Νικοδμου, για να καταλβει τι του λεγε ο Κριος. Τον αρα τον ανφερε, θλοντας να πει για το γιο Πνεμα, δηλαδ για τα λγια που του λεγε, πως επε και σε κποιους λλους τι, «τα λγια που εν λω, εναι πνεμα»(Ιω. 6, 63), δηλαδ πνευματικ, «και χι πως εσες νομζετε· δεν σας λω για σωματικ πργματα, στε εσες οι σωματικο να τα καταλαβανετε». Γι’ αυτ λει ο Δαμασκηνς τι, αν δεν ακοσει κανες ποιος εναι ο σκοπς κποιου λγου απ εκενον που λει το λγο, δεν μπορε να πει τι γνωρζει το σκοπ αυτ. Και πς τολμ κανες να πει τι γνωρζει το σκοπ του Θεο που κρβεται μσα στις θεες Γραφς, χωρς να του τον φανερσει ο Υις του Θεο; Ο διος ο Χριστς επε: «Και σ’ ποιον θελσει να το φανερσει ο Υις»(Ματθ. 11, 27)· σ’ ποιον δηλαδ χει την καλ προαρεση να λβει με την τρηση των θεων εντολν Του, χωρς τις οποες, ποιος λει τι γνωρζει, ψεδεται. Γιατ το λει πειτα απ δικος του συλλογισμος και χι επειδ μαθε απ το Θε, πως λει ο Ιωννης της Κλμακος, ακμη και αν απ υπερηφνεια καυχιται πρα απ τα ρια(Β Κορ. 10, 13). Αυτν ο Θεολγος λλοτε τον αποκαλε “Ω φιλοσοφτατε εσ”, και λλοτε “Ω γραμματισμνε εσ”, ονειδζοντας την παρσ του, που εξαιτας της νομζει τι κατχει κτι, εν χει γνοια. Και αυτ μως που νομζει πως χει, θα του αφαιρεθε(Ματθ. 13, 12), γιατ δεν θλει να πει, πως λοι οι γιοι, “δεν γνωρζω”, στε να του δοθε λγω της ταπεινσεως, και μλιστα με το παραπνω, πως γινε και στους Αγους. Αυτο, αν και γνριζαν, λεγαν τι δεν γνωρζουν τποτε, πως λει ο Χρυσστομος. Παρδειγμα ο Απστολος, που δεν επε: «Ακμη δε γνωρζω τποτε», αλλ: «Δε γνωρζω τποτε πως πρπει»(Α Κορ. 8, 2). στε γνριζε, αλλ χι πως πρεπε. |
| Φσει αγαθς εναι μνο ο Θες(Ματθ. 19, 17). Κατ την προαρεση αγαθς εναι μνον εκενος που μιμεται τον Θε, δηλαδ ο σκοπς του εναι να ενσει τους πονηρος με Εκενον που εναι φσει αγαθς, για να γνουν αγαθο. Γι’ αυτ ταν εκενοι τον λοιδωρον, αυτς ευλογε. ταν τον καταδικουν, υπομνει. ταν τον βλασφημον, παρηγορε(Α Κορ. 4, 12–13). ταν τον φονεουν , προσεχεται γι’ αυτος. Τ απντα κνει για να μην ξεπσει απ το σκοπ της αγπης, η οποα εναι Αυτς ο Θες μας(Α Ιω. 4, 8). Οι εντολς του Κυρου μας διδσκουν να χρησιμοποιομε λογικ τα πργματα που δεν οδηγον σε πθος. Η λογικ χρση αυτν των πραγμτων κνει καθαρ την κατσταση της ψυχς. Η καθαρ κατσταση γενν την απθεια, απ την οποα γεννιται η τλεια αγπη. Δεν χει ακμη την απθεια εκενος που επειδ του τυχε κποιος πειρασμς, δεν μπορε να παραβλψει το ελλτωμα του φλου, ετε εναι πραγματικ ετε υποθετικ. Γιατ τα πθη που υπρχουν στην ψυχ, ταν ταρζονται τυφλνουν το νου και δεν τον αφνουν να ατενσει προς το φως της αλθειας, οτε να διακρνει το καλτερο απ το χειρτερο. ρα οτε την τλεια αγπη δεν απκτησε ο νθρωπος αυτς, η οποα αποδιχνει το φβο της κρσεως(Α Ιω. 4, 18). Ο πιστς φλος δεν ανταλλσεται με τποτα(Σοφ. Σειρ. 6, 15). επειδ τις συμφορς του φλου τις νομζει για δικς του και υποφρει μαζ του υπομνοντας μχρι θαντου. Υπρχουν πολλο φλοι, αλλ στον καιρ της ευημερας(Παροιμ. 19, 4). Στον καιρ του πειρασμο, ζτημα αν βρεις να. Κθε νθρωπο πρπει να τον αγαπομε με την ψυχ μας. μως μνο στο Θε να χομε την ελπδα μας, και με λη τη δναμ μας να Τον λατρεομε. Γιατ σο μας συντηρε Εκενος, και οι φλοι μς περιποιονται και οι εχθρο δεν μπορον να μας βλψουν. ταν μως Εκενος μας εγκαταλεψει, και οι φλοι μς αποστρφονται, και οι εχθρο αποκτον δναμη εναντον μας. Τσσερις εναι γενικ οι τρποι εγκαταλεψεως: η κατ’ οικονομαν Θεο, πως γινε στο πθος του Κυρου(Ματθ. 27, 46. Μαρκ. 15, 34), στε με τη νομιζμενη εγκατλειψη να σωθον οι νθρωποι, που εχαν εγκαταλειφθε. πειτα η προς δοκιμν, πως με τον Ιβ και τον Ιωσφ, για να αναδειχθον ο πρτος υπδειγμα ανδρεας, και ο λλος υπδειγμα σωφροσνης(Ιβ 40, 8. Γεν. 39, 7–20). τρτη, η πατρικ παιδαγωγα, πως με τον Απστολο Παλο, για να φυλξει με την ταπεινοφροσνη την φθονη χρη(Β Κορ. 12, 7). τλος, η εγκατλειψη λγω αποστροφς, πως των Ιουδαων, στε με την τιμωρα να μαλακσουν και να λυγσουν σε μετνοια. λοι αυτο οι τρποι εναι σωτριοι και γεμτοι απ θεα αγαθτητα και φιλανθρωπα. |
| πως το καλ ργο που γνεται χωρς ορθ πστη, εναι τελεως νεκρ και δεν χει καμι ενργεια, τσι και πστη μνη χωρς ενρετα ργα, δε μας απαλλσσει απ το αινιο πυρ· γιατ ο Κριος επε: «ποιος με αγαπ, θα τηρσει τις εντολς μου»(Ιω. 14, 15). Αν λοιπν αγαπομε τον Κριο και πιστεομε σ1 Αυτν, ας εργαζμαστε τις εντολς Του για να επιτχομε την αινια ζω. Αν μως παραβλπομε την τρηση των προσταγμτων Του, στα οποα πειθαρχε λη η κτση, πς θα καλσομε τους εαυτος μας πιστος, που χομε τιμηθε παραπνω απ’ λη τη κτση, και μνο εμες απ’ λα τα κτσματα δεχνομε τους εαυτος μας ανυπκουους στα προστγματα του Δημιουργο και αχριστους προς τον Ευεργτη; ταν τηρομε τις εντολς του Χριστο, δεν προσφρομε τποτε σ’ Εκενον, γιατ δεν χει απ τποτε ανγκη και εναι δωρεοδτης λων των αγαθν. αλλ τους εαυτος μας ευεργετομε με το να προξενομε σ’ εμς την αινια ζω και την απλαυση των ανκφραστων αγαθν. ποιος μας αντιτσσεται στο να κατορθσομε τις εντολς του Θεο, ετε πατρας εναι, ετε μητρα, ετε οποιοσδποτε, ας εναι σε μας βδελυ-κτς και μισητς, για να μην ακοσομε τι «ποιος αγαπ τον πατρα του τη μητρα κποιον λλο περισστερο απ εμνα, δεν εναι ξις Μου»(Ματθ. 10, 37). Ας ζσομε σφικτ τους εαυτος μας για να εργασθομε τις εντολς του Κυρου, για να μη δεθομε σφικτ με αλυσδες πονηρν επιθυμιν και ψυχοφθρων ηδονν(Παροιμ. 5, 22) που δσκολα λνονται, και να μη βγει εναντον μας η απφαση για την καρπη συκι, που λεγε: «Κψε την απ τη ρζα, για να μην πινει δικα τον τπο»(Λουκ. 13, 27). Επειδ καθνα που δεν κνει καρπ καλ, τον κβουν και τον ρχνουν στ φωτι(Ματθ. 3, 10). Εκενος που νικιται απ επιθυμες και ηδονς και περν τη ζω του μσα στον κσμο, θα πσει σντομα μσα στα δχτυα της αμαρτας. Και η αμαρτα ταν γνει μια φορ, εναι φωτι σε ξερ χρτα, πτρα που κυλει στην κατηφορι, χαρδρα που πλατανει τις ρεματις· και με κθε τρπο ετοιμζει την απλεια του αμαρτωλο. Η ψυχ σο βρσκεται στο παρ φση, εξαγριωμνη και γεμτη αγκθια των ηδονν, εναι κατοικητριο των αλλκοτων θηρων πως χει γραφε: «Εκε θ’ αναπαυθον ονοκνταυροι, εκε χει τα μικρ του ο σκατζχοιρος και θα συναντσουν τα δαιμνια τους ονοκνταυρους»(Ησ. 34, 14–15)· αυτ εναι τα διφορα πθη της ατιμας. ταν μως επιστρψει στο κατ φση (γιατ μπορε να το κνει αυτ σο βρσκεται ακμη στο σμα), και εξημερσει τον εαυτ της με επιμελ καλλιργεια και ζσει σμφωνα με το νμο του Θεο, ττε τα θηρα που φλιαζαν μσα της θα φγουν και ρχονται οι φλακες της ζως μας γγελοι χοντας ημρα χαρς την επιστροφ της. Και η χρη του Παναγου Πνεματος επιδημε και τη διδσκει θεα γνση, στε να διαφυλαχθε στο αγαθ και να προοδεσει σε μεγλα. |
| πως το νεογννητο βρφος εναι εικνα του τλειου νδρα, τσι ακριβς και η ψυχ εναι εικνα του Θεο που την πλασε. πως λοιπν το παιδ σο μεγαλνει, τσο γνωρζει τον πατρα του, και ταν φτσει σε ηλικα, ττε φανονται καθαρ τα χαρακτηριστικ του πατρα στο γιο και του γιου στον πατρα, και του φανερνεται η πατρικ περιουσα, τσι και η ψυχ πριν απ την παρακο, μελλε να προοδεει και να φτσει σε τλειο νδρα(Εφ. 4, 13). Εξαιτας μως της παρακος βυθστηκε σε πλαγος λησμοσνης και σε βυθ πλνης και κατοκησε στις πλες του δη. Αφο λοιπν απομακρνθηκε σε τσο μεγλη απσταση η ψυχ απ το Θε, δεν μποροσε πι να πλησισει και να γνωρσει ορθ τον Πλστη. Ο Θες μως την καλοσε να επιστρψει κοντ Του, και την οδηγοσε στην επγνωσ Του, αρχικ δι μσου των Προφητν, και στο τλος αφο ρθε ο διος. Αφαρεσε ττε τη λησμοσνη και την πλνη. Κατπιν, αφο σπασε και τις πλες του δη, μπκε στην πλανεμνη ψυχ, δνοντας σ’ αυτν παρδειγμα τον εαυτ Του, μσω του Οποου θα της εναι δυνατ να φτσει στην πλρη ωριμτητα και στην τελειτητα του Πνεματος. Υποβλλεται λοιπν σε πειρασμ ο Λγος του Θεο απ τον πονηρ(Ματθ. 4, 1) κατ’ οικονομαν. πειτα υπομνει ονειδισμος, εξευτελισμος, βρεις, ραπσματα απ εκενους τους θρασες, και τλος δχεται ακμη και σταυρικ θνατο(Ματθ. 27, 26–30), για να μας υποδεξει, πως επαμε, ποι διθεση πρπει να χομε προς εκενους που μας ονειδζουν, μας εξευτελζουν επιδικουν ακμη και το θνατ μας. Να γνει δηλαδ απναντ τους και ο νθρωπος σαν κουφς και λαλος, χωρς να ανογει το στμα του(Ψαλμ. 37, 14), στε βλποντας την ενργεια και την επιδεξιτητα της πονηρας, και σαν να εναι καρφωμνος στο σταυρ, να φωνξει με πολ δυνατ φων σ’ Εκενον που μπορε να τον λυτρσει απ τον θνατο(Εβρ. 5, 7), και να πει: «Καθρισ με απ τα κρυμμνα πθη μου· αν αυτ δεν κυριαρχσουν πνω μου, ττε θα εμαι μεμπτος»(Ψαλμ. 18, 13–14). Ττε λοιπν, αφο γνει μεμπτος, βρσκει Εκενον που διταξε στην εξουσα του τα πντα(Ψαλμ. 8, 6), και βασιλεει και αναπαεται μαζ με το Χριστ(Β Τιμ. 2, 12). Εξαιτας της παρακος χουν καταπιε την ψυχ υλικο και ακθαρτοι λογισμο και γινε σαν να μην χει λογικ. στε χρειζεται χι λγος κπος για να σηκωθε πνω απ αυτ το σωρ και να εννοσει καλ την επιδεξιτητα της πονηρας, και ξεφεγοντς την να συγκραθε με τον ναρχο νου. |
| πως θα ρθει ο Υις του ανθρπου, κατ τη Γραφ(Ματθ. 16, 27), μαζ με τους αγγλους Του, μσα στη δξα του Πατρα Του, τσι σε κθε προκοπ αρετς μεταμορφνεται για τους ξιους ο λγος του Θεο, ερχμενος μαζ με τους αγγλους του μσα στη δξα του Πατρα. Γιατ οι πνευματικτεροι λγοι του Νμου και των Προφητν, τους οποους προτυπνουν ο Μωυσς και ο Ηλας με την εμφνισ τους στη Μεταμρφωση του Κυρου, διατηρον την αναλογα της δξας τους αποκαλπτοντας το νημ τους στους ξιους στο βαθμ που μπορον αυτο να εννοσουν. Εκενος που διδχθηκε κπως τον μυστικ λγο της μονδας, οπωσδποτε μαθε και τους περ προνοας και κρσεως λγους που εναι μαζ με αυτν. Γι’ αυτ και, πως ο Πτρος, αποφασζει πς εναι καλ να κνει μσα του τρεις σκηνς για σα εδε(Ματθ. 17, 4), δηλαδ τις τρεις καταστσεις της σωτηρας, εννο της αρετς, της γνσεως και της θεολογας. Γιατ η πρτη χει ανγκη απ την ανδρεα και τη σωφροσνη στην πρξη, της οποας τπος ταν ο μακριος Ηλας. Η δετερη χει ανγκη απ τις αρετς τς φυσικς θεωρας, την οποα φανρωσε με τον εαυτ του ο μγας Μωυσς. Και η τρτη χρειζεται την κρα τελειτητα της φρονσεως, την οποα δειξε ο Κριος. Ονομστηκαν σκηνς, γιατ υπρχουν λλες καταστσεις, καλτερες απ αυτς και ενδοξτερες, που θα αποδοθον στους ξιους στο μλλοντα αινα. Ο πρακτικς λγεται τι προσωριν κατοικε στη σρκα, γιατ με τις αρετς κβει τη σχση της ψυχς με τη σρκα και αφαιρε απ τον εαυτ του την απτη των υλικν πραγμτων. Ο γνωστικς και σ’ αυτ την αρετ ακμη λγεται τι κατοικε προσωριν, αφο ακμα βλπει την αλθεια με ασφεια, σαν μσα σε καθρφτη(A; Kor. 13, 12). Γιατ δεν εδε ακμη πως εναι πραγματικ τα εδη των αυτοπστατων θεων αγαθν, και δεν τα απλαυσε βλποντς τα πρσωπο προς πρσωπο. Κθε γιος περν απ εικνες των αγαθν βαδζοντας προς το μλλον, και κραυγζει: «Ξνος και περαστικς εμαι εδ, πως λοι οι πατρες μου»(Ψαλμ. 38,7 και 13). Εκενος που προσεχεται, δεν πρπει ποτ να σταματ την υψηλ ανβαση που οδηγε στο Θε. Γιατ, πως πρπει να ανεβανομε απ δναμη σε δναμη(Ψαλμ.83, 6–8) στην πρακτικ προκοπ των αρετν, και να υψωνμαστε απ δξα σε δξα(ΒΚορ. 3, 18) στις πνευματικς γνσεις της θεωρας, και απ το γρμμα της αγας Γραφς να μεταβανομε στο πνεμα, τσι πρπει να κνομε και ταν βρεθομε στον τπο της προσευχς· να υψνομε το νου απ τα ανθρπινα, και το φρνημα της ψυχς προς τα θειτερα, για να μπορσει ο νους να ακολουθσει τον Ιησο, τον Υι του Θεο, ο οποος διαπρασε τους ουρανος(Εβρ. 4, 14) και βρσκεται παντο. Αυτς διρχεται απ’ λα κατ’ οικονομαν για χρη μας, στε κι εμεις, ακολουθντας Τον, να προσπερσομε λα σα εναι μετ απ Αυτν και να φτσομε σ’ Αυτν, αν ββαια τον νοομε χι σμφωνα με την ταπειν μορφ που λαβε απ συγκατβαση με τη σρκωσ Του, αλλ σμφωνα με την φυσικ απεριριστη μεγαλειτητ Του. |
| Πρπει επσης να πιστεει τι Εκενος που κανε τα βουν και τα μεγλα κτη, Αυτς κανε κολο και το κεντρ της μλισσας, πως λει ο Μγας Βασλειος. Η βδομη γνση Εκενος που αξιθηκε την βδομη γνση, θαυμζει το πλθος των ασωμτων δυνμεων: τις Εξουσες, τους Θρνους, τις Κυριτητες, τα Σεραφμ και Χερουβμ, τα εννα τγματα που αναφρονται σε λες τις θεες Γραφς, και που τη φση, την ισχ και τις λοιπς αγαθς ιδιτητς τους τις γνωρζει ο Θες και ποιητς τους. Θαυμζει και πς στκονται κατ την τξη τους. Αλλ και λλα αξιματα χουν οι ουρνιες στρατις. Λει σχετικ ο Χρυσστομος τι το νομα “Κριος Σαββαθ”(Ησ. 6,3) ερμηνεεται “Κριος των στρατιν των δυνμεων”. Και πως αυτς οι στρατις μεταδδουν το φωτισμ μεταξ τους. Οι γγελοι, λνε, φωτζουν τους ανθρπους και φωτζονται απ τους Αρχαγγλους, και οι Αρχγγελοι απ τις Αρχς. και τσι κθε τγμα δχεται απ λλο τγμα το φωτισμ και τη γνση. Θαυμζει πλι πς το ανθρπινο γνος εναι το να πρβατο, λνε, που χθηκε εξαιτας του και χι εξαιτας του Θεο, εν των Αγγλων τα τγματα εναι τα ενενντα εννα πρβατα(Ματθ. 18,12). Και κατανοντας τη σοφα και τη δναμη του Δημιουργο, θαυμζει, πς κανε τσα πλθη, με μνη τη διαταγ Του; Και πρτα, πως λει ο Θεολγος, φρνει στο νου του τις αγγελικς δυνμεις. Και αφο περσει νοερ μσα απ το καταπτασμα, γνεται υλος, πως λει ο γιος Ισακ. Γιατ ο ξω νας εναι τπος αυτο του κσμου, το καταπτασμα εναι τπος του στερεματος του ουρανο, εν τα για των αγων εναι τπος των υπερκοσμων, που οι ασματοι και υλοι υμνον ακατπαυστα το Θε και τον παρακαλον για μας, κατ τον Μγα Αθανσιο. Και τσι ο νθρωπος αυτς φτνει στην ειρνη των λογισμν και γνεται υις του Θεο κατ χρη, και γνωρζει τα μυστρια που εναι κρυμμνα μσα στις θειες Γραφς, πως λει ο Δαμασκηνς: «Σχστηκε το γιο καταπτασμα του ναο κατ τη σταρωση του Δημιουργο(Ματθ. 27,51) για να φανερσει στους πιστος την αλθεια που ταν κρυμμνη στο γρμμα. Γι’ αυτ οι πιστο αναφωνον: Σου πρπει να ευλογεσαι, Θε των πατρων μας». Και πως λει ο γιος Κοσμς ο Μελωδς: «Ο πρτος νθρωπος αφο φαγε απ τον καρπ του ξλου, γινε φθαρτς(Γν. 3, 17–19). Γιατ αφο καταδικστηκε σε ατιμτατο θνατο, μετδωσε σε λο το ανθρπινο γνος τον θνατο σαν μολυσματικ ασθνεια. Αλλ τρα που εμες οι θνητο βρκαμε ανκληση της καταδικαστικς αποφσεως με το ξλο του σταυρο, κρζομε: Υπερμνητε κλπ.». |
|
|
