| Αυτν, μερικο απ τους Πατρες την ονμασαν καρδιακ ησυχα• λλοι, προσοχ• λλοι, φλαξη της καρδις• λλοι, νψη και αντρρηση• λλοι, ρευνα των λογισμν και φλαξη του νου• λοι μως με αυτ καλλιργησαν τη γη της καρδις τους και με αυτ αξιθηκαν να τραφον με το θεο μννα. Γι’ αυτ λει ο Εκκλησιαστς: «Ευφρανου, νε, στη νετητ σου και περπτα στους δρμους της καρδις σου μωμος και διξε απ την καρδι σου τον παροργισμ. Αν το πνεμα αυτο που εξουσιζει ρθει καταπνω σου, μην αφσεις τον τπο σου»(Εκκλ. 11,9· 10,4)• λγοντας τπο εννοε την καρδι, πως λει και ο Κριος: «Απ την καρδι βγανουν πονηρο διαλογισμο»(Ματθ. 15,19). Λει ακμη: «Μη σκορπζετε το νου σας εδ κι εκε»(Λουκ. 12,29), και:«Τ στεν εναι η πλη και δσκολη η οδς που οδηγε στη ζω!»(Ματθ. 7,14), και πλι: «Μακριοι οι πτωχο τω πνεματι»(Ματθ. 5,3), εκενοι δηλαδ που δεν απκτησαν μσα τους καμα ννοια τοτου του κσμου. Λει και ο Απστολος Πτρος: «Να εστε νηφλιοι και γρυπνοι• ο αντπαλος σας διβολος περιφρεται σαν το λιοντρι που ουρλιζει ζητντας ποιον να καταπιε κλπ.»(Α Πετρ. 5, 8). Και ο Παλος αναφρεται ολοφνερα στη φλαξη της καρδις ταν γρφει προς τους Εφεσους: «Η πλη μας δεν εναι εναντον ντων απ αμα και σρκα»(Εφ. 6,12). Και ο θεοι Πατρες μας γραψαν πολλ για τη φυλακ της καρδις, κι ποιος θλει ας διαβσει τα συγγρμματ τους να δει σα δηλαδ γραψε ο ασκητς Μρκος και σα λει ο Ιωννης της Κλμακας και ο Ησχιος και ο Φιλθεος Σινατης και ο Ησαας και ο Βαρσανοφιος και το βιβλο «Παρδεισος Πατρων» (Γεροντικ). Και τι λω πολλ; Κανες δεν μπρεσε, αν δε φλαξε το νου του, να φτσει στην καθαρτητα της καρδις, για να γνει ξιος να δει το Θε(Ματθ. 5,8). Γιατ χωρς την προσοχ κανες δεν μπορε να γνει «πτωχς τω πνεματι», μτε μπορε να πενθσει να πεινσει και να διψσει τη δικαιοσνη, και χωρς νψη κανες δεν μπορε να εναι αληθιν ελεμων καθαρς στην καρδι ειρηνοποις διωγμνος για χρη της δικαιοσνης(Ματθ. 5, 3–10)• και για να πω γενικ, με καννα τρπο δεν μπορε κανες ν’ αποκτσει λες τις θεπνευστες αρετς, παρ με τη νψη. |
| Τι χει παραγγελει στο επιθυμητικ η θεα δεσποτικ εντολ; «Εκενος που κοιτζει γυνακα με επιθυμα δη διπραξε μοιχεα μ’ αυτν μσα στην καρδι του» (Ματθ. 5, 28). ταν εδε ο κακοργος διβολος τι δθηκε αυτ η εντολ, πλεξε κατ κποιο τρπο να δχτυ μσα στο νου κατ της εντολς. Γιατ μετφερε τον πλεμο απ την λη που ερεθζει και τον εγκατστησε μσα στον νθρωπο. Και μπορε να δει κανες να ζωγραφζονται μσα στο νου απ τον εχθρ σχματα και εικνες πορνικς, και μπορε ν’ ακοει λγια που ερεθζουν το πθος, και λλα που γνωρζουν σοι χουν περα του νοερο πολμου. Ποι εναι τρα η εντολ που προτρπει το λογιστικ μας; «Εγ σας λω να μην ορκιστετε καθλου (Ματθ. 5, 34). Ο λγος σας ας εναι ναι χι (Ματθ. 5, 37). ποιος δεν αρνθηκε τα πντα και δε με ακολουθε, δεν εναι ξιος για μνα (Ματθ. 10, 37–38). Να περσετε απ τη στεν πλη» (Ματθ. 7, 13). Αυτ εναι τα παραγγλματα για το λογιστικ. Ο αντπαλος διβολος λοιπν, για να υποτξει ναν ριστο στρατηγ, που εναι το λογιστικ, το βγζει απ τα λογικ του με λογισμος γαστριμαργας και αδιαφορας, και αφο σαν μθυσο στρατηγ το χλευσει και το απομακρνει απ την ηγεμονα, χρησιμοποιε, το πονηρ φδι, σαν υπηρτες των νομων θελημτων του το θυμ και την επιθυμα. Οι δο αυτς δυνμεις, αφο μενουν ελεθερες απ την εξουσα του λογικο, μεταχειρζονται τις πντε αισθσεις σαν υπηρτες για να αμαρτνουν φανερ. τσι συμβανουν οι διφορες πτσεις. Ττε λοιπν και τα μτια γνονται περεργα, αφο δεν χουν το νου να τα δεσμεει, και η ακο αγαπ να ακοει τα μταια και η σφρηση εκθηλνεται και το στμα γνεται ακρτητο και τα χρια αγγζουν εκενα που δεν πρπει. Σ’ αυτ ακολουθε αδικα αντ δικαιοσνη, ανοησα στη θση της φρονσεως, ακολασα αντ σωφροσνη δουλεα αντ ανδρεα. Αυτς οι τσσερις γενικς αρετς, δηλαδ η δικαιοσνη, η φρνηση, η σωφροσνη και η ανδρεα ταν εναι υγιες, κυβερνον τα τρα μρη της ψυχς. ταν αυτ διευθνονται ορθ, εμποδζουν τις αισθσεις απ τα τοπα. Και ττε ο νους χει γαλνη, και καθς οι δυνμεις του κυβερνιονται ενθως και υπακοουν, ανδραγαθε εκολα στο νοητ πλεμο. Αν μως σκοτζει τις δυνμεις του απ απροσεξα και νικιται απ τις επιθσεις του εχθρο, ττε παραβανει τις θεες εντολς. Την παρβαση μως οπωσδποτε ακολουθε, μετνοια ανλογη, κλαση στο μλλον. Καλ λοιπν εναι να χει πντοτε νψη ο νους, με την οποα αφο σταθε στην κατ φση κατσταση, γνεται αληθινς τηρητς των θεων εντολν. |
| Απ την αμεριμνα, την ησυχα, την προσοχ και την προσευχ γεννιται η κνηση και η θρμη της καρδις, η οποα καιει τα πθη και τους δαμονες και καθαρζει την καρδι πως σε χωνευτριο. Απ αυτ, γεννιται ο πθος και ο χωρς τλος ρωτας προς τον Κριο Ιησο Χριστ. Απ αυτν χνονται γλυκ οι κρουνο των καρδιακν δακρων, με τα οποα η ψυχ και το σμα καθαρονται και αλεφονται με τη μετνοια, την αγπη, την ευχαριστα και την εξομολγηση, πως με το αρωματικ σσωπο. Απ αυτ προρχεται η γαλνη και η ειρνη των λογισμν που δεν χει καννα ριο και ξεπερν κθε νου(Φιλιπ. 4, 7), και απ αυτς η χιονοφεγγφωτη λλαμψη. Και τλος η απθεια –σο μπορε να φτσει ο νθρωπος– και η ανσταση της ψυχς πριν απ το σμα και η αναμρφωση και επιστροφ στο κατ’ εικνα και καθ’ ομοωση με την πρξη, την θεωρα, την πστη, την ελπδα και την αγπη, και η ολικ ανψωση προς το Θε και η μεση νωση με αυτν και η κσταση και η παση και η στση –κατ το παρν πως μσα σε καθρφτη και σαν απεικνιση(Α Κορ. 13, 12) και σαν πργευση, κατ το μλλον μως η τελεως τλεια και αινια μθεξη και απλαυση του Θεο πρσωπο προς πρσωπο. Η ησυχα με υπακο εναι πργματι η απλανς και αληθιν και πατροπαρδοτη και θερεστη ζω. Αυτ ευλγως ονομστηκε απ τους Αγους «κρυμμνη εν Χριστ ζω» Αυτ εναι η οδς και η κατ Θεν νοερ ζω και ιερ εργασα των πραγματικν Χριστιανν, η αληθιν και απλανς και γνσια και ανθευτη, η ολοφνερα κρυμμνη στο Χριστ ζω(Κολ. 3, 3). Αυτ τη χραξε και τη μυσταγγησε ο θενθρωπος και γλυκτατος Ιησος, την περπτησαν οι θεοι Απστολοι και κατπιν ακολοθησαν πιστο σ’ αυτος οι πειτα απ αυτος νδοξοι αρχηγο και διδσκαλο μας, οι οποοι απ την αρχ της παρουσας του Χριστο στον κσμο και μχρι σμερα λμπουν σαν φωτειν αστρια μσα στον κσμο με τις ακτινοβολες των ζωοποιν λγων τους και τα θαματ τους. Αυτο διδωσαν ο νας στον λλο και στα δικ μας χρνια τον καλ αυτ σπρο(Ματθ. 13, 24), την ιερ ζμη(Ματθ. 13, 33), την αγα απαρχ(Ρωμ. 11, 16), την ασφαλ παρακαταθκη(Α Τιμ. 6, 20), τη χρη, την εξ ψους δναμη(Λουκ. 24, 49), το πολτιμο μαργαριτρι(Ματθ. 13, 46), την νθεη πατρικ κληρονομι, το θησαυρ τον κρυμμνο στο χωρφι(Ματθ. 13, 44), τον αρραβνα του Πνεματος(Β Κορ. 1, 22), το βασιλικ σημδι, το ζωνταν και ορμητικ νερ(Ιω. 4, 14), τη θεα φωτι, το σεβσμιο λας, το χρισμα, το σφργισμα, το φως και τα μοια με αυτ. Αυτ και θα κληροδοτεται και θα μεταβιβζεται μυστικ απ γενι σε γενι ως τη δευτρα παρουσα του Χριστο. |
| Εκενοι που ακμη δειλιζουν τον πλεμο εναντον των παθν και φοβονται την επθεση των αορτων εχθρν, πρπει να σωπανουν, δηλαδ να μη μεταχειρζονται τον αντιρρητικ τρπο για υπερσπιση της αρετς, αλλ να αναθτουν στο Θε με προσευχ να φροντσει για κενους. Προς αυτος λγεται στην ξοδο: “Ο Κριος θα πολεμσει για λογαριασμ σας κι εσες θα σιγσετε”(Εξ. 14, 14). Εκενοι μως, που μετ την κατανκηση των δαιμνων ζητον αμσως τους τρπους ασκσεως των αρετν, για να τους μθουν απ καλ διθεση, πρπει να χουν ανοιχτ το αυτ της δινοις τους. Σ’ αυτος λει: “Ακοτε Ισραηλτες”(Δευτ. 6, 4). Σ’ εκενον πλι που, επειδ χει καθαρθε, επιθυμε σφοδρ τη θεα γνση, αρμζει η ευλαβς παρρησα προς το Θε. προς αυτν θα λεχθε: “Γιατ φωνζεις προς εμνα;”(Εξ. 14–15). Επομνως, σ’ ποιον χει διαταχθε η σιωπ επειδ φοβται, εναι κατλληλη η καταφυγ προς τον Θε. σ’ εκενον που δνεται η εντολ να ακοει, αρμζει η ετοιμτητα στο να υπακοει τις εντολς. για τον γνωστικ, κατλληλο εναι να φωνζει ακατπαυστα στο Θε παρακαλντας για την αποτροπ των κακν και ευχαριστντας για την παροχ των αγαθν. Ποτ η ψυχ δεν μπορε να υψωθε στη γνση του Θεο αν ο διος ο Θες απ συγκατβαση δεν την πισει και την ανεβσει προς τον εαυτ Του. Γιατ ποτ δεν θα εχε τση δναμη ο ανθρπινος νους στε να δεχθε κποιο θεο φωτισμ, αν ο διος ο Θες δεν τον τραβξει επνω, σο αυτ εναι δυνατ σε νθρωπο, και δεν τον φωτσει με τις θεες λμψεις. Εκενος που μιμεται τους μαθητς του Κυρου, δεν αποφεγει απ φβο των Φαρισαων να βαδζει το Σββατο μσα απ τα σπαρμνα χωρφια και να μαδ τα στχυα(Ματθ. 12, 1–2). Αλλ μετ την σκηση της πρακτικς αρετς και αφο φτσει στην απθεια, αναλογζεται τους λγους των δημιουργημτων και τρφεται ευσεβς με τη θεα επιστμη των ντων. . Εκενος που εναι μνο πιστς κατ το Ευαγγλιο, μετακινε το βουν της κακας του με την πρακτικ αρετ(Ματθ. 17, 20). Επειδ κατανοε την αστθεια των αισθητν, απομακρνει απ μσα του την διθεση που εχε πρωττερα απ αυτ. Εκενος που μπορε να εναι και μαθητς, δχεται απ τα χρια του λγου τα κομμτια των ρτων της γνσεως και τρφει με αυτ χιλιδες(Ματθ. 14, 19–20), φανερνοντας τσι τι η δναμη του λγου αυξνεται με την πρξη. Εκενος που μπρεσε να εναι και Απστολος, θεραπεει κθε ασθνεια και αδυναμα. βγζει δαιμνια(Ματθ. 10, 8. Λουκ. 10, 17), εξορζει δηλαδ την ενργεια των παθν. θεραπεει ασθενες, επαναφροντας μσω της ελπδας στη συνθεια της ευσβειας, εκενους που την εχαν στερηθε. και εκενους που απ οκνηρα χαυνθηκαν, τους ελγχει με την υπμνηση της κρσεως. Γιατ, αφο διατχθηκε να πατε πνω σε φδια και σκορπιος(Λουκ. 10, 19), εξαφανζει την αρχ και το τλος της αμαρτας. |
| Εκενος που δεν τον κατηγορε η καρδι του για παρβαση παραμληση εντολς του Θεο για παραδοχ αμαρτωλς σκψεως, αυτς μπορε να εναι ο καθαρς στην καρδι και ξιος να ακοσει το λγο: «Μακριοι σοι εναι καθαρο στην καρδι, γιατ αυτο θα δουν το Θε»(Ματθ. 5, 8). Ας φροντσομε να καθοδηγομε τις αισθσεις μας με τη λογικ, μλιστα τα μτια, τα αυτι και τη γλσσα, στε χι εμπαθς, αλλ για ωφλεια μας να βλπομε, να ακομε και να μιλμε. Γιατ καννα λλο δεν γλιστρει ευκολτερα στην αμαρτα σο αυτ τα ργανα, ταν δεν καθοδηγονται απ τη λογικ. Και πλι, καννα λλο δεν εναι πιο κατλληλο απ αυτ να οδηγε στη σωτηρα, ταν η λογικ τα διευθνει και τα ρυθμζει και τα οδηγε στο αγαθ. ταν αυτ μως ατακτον, ττε και η σφρηση εκθηλνεται, και η αφ απλνεται με αυθδεια, και αναρθμητο πλθος πθη ρχονται μσα μας. ταν αυτ διευθνονται απ τη λογικ με ευταξα, πολλ ειρνη και σταθερ γαλνη απλνεται σ’ λο τον νθρωπο. Το πολτιμο ρωμα, ακμη και κλεισμνο σε δοχεο, γεμζει απ την ευωδα του τον αρα και ευχαριστε χι μνον εκενους που εναι κοντ, αλλ και εκενους που εναι γρω. Κατ τον διο τρπο και η ευωδα της ψυχς που εναι ενρετη και αγαπ το Θε, ξεχνεται απ το σμα με λες τις αισθσεις και φανερνει την εσωτερικ αρετ. Γιατ ποιος θα δει μια γλσσα που να μη λει τποτε το κακ και ανρμοστο, αλλ κθε καλ και ωφλιμο, και μτια συμμαζεμνα, και ακο που να μη δχεται ανρμοστα τραγοδια και λγια, και πδια που βαδζουν με σεμντητα, και πρσωπο χι αφημνο στα γλια, αλλ μλλον τοιμο για δκρυα και πνθος, ποιος θα δει αυτ και δεν θα εννοσει τι εσωτερικ υπρχει πολλ ευωδα των αρετν; Γι’ αυτ και ο Σωτρας λει: «τσι ας λμψει το φως σας μπροστα στους ανθρπους, για να δουν τα καλ σας ργα και να δοξσουν τον Πατρα σας στους ουρανος»(Ματθ. 5, 16). Εκενη την οποα ο Χριστς και Θες μας στα Ευαγγλια ονμασε «στεν οδ»(Ματθ. 7, 14), αυτν πλι την επε «καλ ζυγ και ελαφρ φορτο»(Ματθ. 11, 30). Πς λοιπν συμβιβζονται αυτ τα δο που φανονται αντθετα μεταξ τους; Οπωσδποτε, επειδ για την ανθρπινη φση εναι σκληρ και ανηφορικ η οδς αυτ, εν για την προαρεση εκενων που την κατορθνουν και για τις καλς ελπδες της εναι επιθυμητ και αξιαγπητη και προξενε ηδον μλλον παρ θλψη στις ψυχς που αγαπον την αρετ. Γι’ αυτ μπορε να δει κανες τι με περισστερη προθυμα βαδζουν εκενοι που διλεξαν τη στεν και δσκολη οδ, παρ εκενοι που διλεξαν την ευρχωρη και πλατι. κουσε και τον μακριο Λουκ που λει τι αφο μαστιγθηκαν οι Απστολοι, αναχρησαν απ το συνδριο χαρομενοι(Πραξ. 5, 41), αν και δεν εναι ττοια η φση του μαστιγματος· γιατ το μαστγωμα δεν προκαλε ηδον και χαρ, αλλ οδνη και πνο. Αν το μαστγωμα για χρη του Χριστο γννησε χαρ, τι το θαυμαστ αν και η λοιπ κακοπθεια και ταλαιπωρα του σματος για χρη του Χριστο φρουν το διο αποτλεσμα; |
| «Μακριοι οι πενθοντες»(Ματθ. 5,4), λει, δηλαδ εκενοι που πενθον τον εαυτ τους και τον πλησον απ αγπη και συμπθεια γι’ αυτν. Και φτνει ο νθρωπος αυτς να πενθε πως για να νεκρ, προ του θαντου, απ τα φρικτ νοματα εκενων που γνονται μετ θνατον, ολολζοντας και στενζοντας απ τα βθη της καρδι του με πολλ πικρ και εππονα δκρυα και απεργραπτους θρνους. Και τσι η χρη του Θεο, η κοιν μητρα λων μας, του χαρζει την πρατητα, την αρχ της μιμσεως του Χριστο, δηλαδ την τρτη εντολ, πως λει ο Κριος: «Μακριοι οι προι»(Ματθ. 5,5). Και γνεται σταθερς σαν βρχος που δεν σαλεει διλου απ τον νεμο τα κματα του βου, αλλ εναι πντοτε ο διος και στην αφθονα και στη φτχεια, και στην ευκολα και στη δυσκολα, στην τιμ και στην ατιμα. Και γενικ γνωρζει σε κθε περσταση και κθε πρξη με τη δικριση, τι λα περνον, και τα ευχριστα και τα οδυνηρ, και τι αυτς ο βος εναι δρμος προς τον μλλοντα αινα. Και τι σως και χωρς να θλομε, γνονται εκενα που γνονται, στε μταια ταραζμαστε(Ψαλμ. 38,7) και χνομε το στεφνι της υπομονς και παρουσιαζμαστε αντθετοι στο θλημα του Θεο. Γιατ λα σα κνει ο Θες εναι πολ καλ, μα εμες δεν το γνωρζομε. πως λει η Γραφ, Αυτς θα οδηγσει τους πρους με κρση(Ψαλμ. 24,9), μλλον, με τη δικριση των πραγμτων. Αλλ και σε καιρ οργς, ο νθρωπος αυτς δεν ταρζεται καθλου. Μλλον χαρεται, γιατ βρκε καιρ κρδους και φιλοσοφας, σκεπτμενος τι δεν γινε ο πειρασμς χωρς αιτα, αλλ θα λπησε πρωττερα συνειδητ ασυνεδητα το Θε τον αδελφ καννα λλο, και τι μλλον βρθηκε αφορμ για τη συγχρησ του, στε τουλχιστον με την υπομον να λβει συγχρηση των πολλν του αμαρτιν. Σκφτεται ακμη τι αν δεν συγχωρσει σα του φταιξαν οι λλοι, οτε ο ουρνιος Πατρας θα συγχωρσει τα αμαρτματ του(Ματθ. 6,15), και τι δεν υπρχει απ αυτν πιο σντομη αρετ, δηλαδ την εντολ για την συγχρηση των λλων. Γιατ ο Κριος λει: «Συγχωρστε και θα συγχωρηθετε»(Ματθ. 6,14). |
| πουκμισο»(Λουκ. 6, 29). Επσης εκενον που σε χτυπ μην τον χτυπσεις, κι εκενον που σε υβρζει, μην τον υβρσεις. τσι, τσο τον εαυτ σου, σο κι εκενον που σε κακοποιε, θα ελευθερσεις απ το αμρτημα του φνου. Εσ επιπλον θα λβεις απ το Θε και τη συγχρηση των αμαρτιν σου, γιατ λει: «Συγχωρεστε, και θα συγχωρηθετε»(Ματθ. 6, 14). Εκενος μως που κακολογε και κακοποιε, θα καταδικαστε στην αινια κλαση. Γιατ ο Χριστς επε: «ποιος πει στον αδελφ του «μωρ», εναι νοχος για τη γεννα του πυρς»(Ματθ. 5, 22). Αν λοιπν μπορσεις να αποσπσεις μαζ με τις ρζες του το κακ, εξασφαλζοντας στην ψυχ σου τη μακαριτητα της πρατητας, δξασε το Χριστ, το διδσκαλο και συνεργ στην κατρθωση των αρετν, χωρς τον οποο, πως χεις μθει, δεν μπορομε να κνομε καννα καλ(Ιω. 15, 5). Αν μως δεν μπορσεις να κρατηθες χωρς να οργιστες, να μμφεσαι τον εαυτ σου που οργζεσαι και να ζητς συγχρηση απ το Θε και απ εκενον που κακολγησες κακοποησες. Εκενος που μετανοε στην αρχ της αμαρτας, δε φτνει στο τλος της. Εν εκενος που δεν αισθνεται τα μικρ, θα πσει και στα μεγλα. Δε θα κλψεις(Εξ. 6, 14), για να μη σου ανταποδσει ο Θες, ο οποος γνωρζει τα κρυφ, πολλαπλσια τιμωρα. μλλον, να δσεις κρυφ σ’ εκενους που χουν ανγκη και απ τα υπρχοντ σου, για να σου αποδσει ο Θες, που βλπει τα κρυφ(Ματθ. 6, 4), εκατ φορς περισστερα και ζω αινια στον μλλοντα αινα. Δε θα συκοφαντσεις, για να μην εξομοιωθες με το διβολο που συκοφντησε το Θε στην Εα, και γνεις καταραμνος σαν αυτν(Γεν. 3, 14). μλλον –εκτς αν πρκειται να προξενηθε κποια βλβη στους πολλος–, ακμη και θα σκεπσεις το σφλμα του πλησον, για να μην εξομοιωθες με τον Χαμ, αλλ με τον Σημ και τον Ιφεθ και να επιτχεις την ευλογα, πως αυτο(Γεν. 9, 25). Δε θα επιθυμσεις τποτε του πλησον σου(Εξ. 20, 17)· οτε κτμα, οτε χρματα, οτε δξα, οτε τποτε γενικ απ σα ανκουν στον πλησον σου. Γιατ η επιθυμα, ταν συλληφθε στην ψυχ, γενν την αμαρτα· κι η αμαρτα, ταν ολοκληρωθε, γενν το θνατο(Ικ. 1, 15). Αν λοιπν εσ δεν επιθυμες τα ξνα, θα μενεις μακρι, αν μπορες, κι απ τη λγω πλεονεξας αρπαγ των ξνων. μλλον, να δσεις και απ τα δικ σου σ’ εκενον που σου ζητ και να ελεσεις σο μπορες εκενον που χει ανγκη. Να μην αρνηθες να δανεσεις σ’ εκενον που σου το ζητ(Ματθ. 5, 42). Αν βρεις κτι που χει χαθε, να το δσεις στον ιδιοκττη του, ακμη κι αν εναι εχθρς σου(Εξ. 23, 4). τσι και θα συμφιλιωθες μαζ του, και θα νικσεις με το καλ το κακ(Ρωμ. 12, 21), πως σε διατζει ο Χριστς. |
| 18, 7–8), και: «Αιτετε, και θα σας δοθε· ζηττε, και θα βρτε· χτυπτε, και θα σας ανοιχθε η θρα»(Ματθ. 7, 7), και αλλο: «Ακμη και αν δεν του δσει επειδ εναι φλος του, θα σηκωθε ωστσο και θα του δσει ,τι ζητ, εξαιτας της αναδεις του»(Λουκ. 11, 8). Μ’ αυτ μας προτρπει να εναι η ατησ μας στο Θε αναιδς και επμονη. Αφο γι’ αυτ ρθε, για να επιστρψει τους αμαρτωλος κοντ Του(Ματθ. 9, 13). Μονχα εμες αφο απομακρυνθομε με λη μας τη δναμη απ τις κακς συνθεις μας, ας προσηλωθομε στον Κριο, και Αυτς δε μας προσπερν, αλλ εναι τοιμος να μας βοηθσει. νας που κατχεται απ κποια μακρ ασθνεια, ταν δεν μπορε πι να δεχθε τροφ και νερ, απελπζεται, και αυτ εναι σημδι θαντου και τον κλανε οι συγγενες και οι φλοι του. τσι και ο Θες και οι γγελοι, λυπονται πολ και θρηνον τι.ς ψυχς που δεν μπορον να προσλβουν την επουρνια τροφ. Αν λοιπν γινες θρνος του Θεο, αν η ψυχ σου γινε λη πνευματικς οφθαλμς κι λη φως, αν τρφηκες με την τροφ εκενη του Πνεματος, αν πνεις απ το ζωνταν νερ(Ιω. 4, 10) και απ το πνευματικ κρασ που ευφρανει την καρδι(Ψαλμ. 103, 15), αν η ψυχ σου φρεσε τα ενδματα του ανκφραστου φωτς, αν ο εσωτερικς σου νθρωπος λαβε περα και βεβαιτητα λων αυτν, ττε λοιπν ζεις απ τρα την πραγματικ αινια ζω και αναπαεσαι απ τρα μαζ με το Χριστ. Αν μως ακμη δεν τα λαβες αυτ οτε τα κανες κτμα σου, να κλαις θερμ και να οδρεσαι που δεν απκτησες ακμη αυτν τον πλοτο, και να εναι αδικοπη η φροντδα σου και η δηση για τη φτχεια σου. Αλλ μακρι τουλχιστον να αισθανταν τη φτχεια του εκενος που δεν χει αυτν τον θεο πλοτο, και να μη γυρνοσε αμριμνος σαν να τον χει παραχορτσει.Γιατ λει ο Κριος: «Καθνας που ζητ, βρσκει· και ποιος χτυπ, θα του ανοιχτε η θρα»(Ματθ. 7, 8). Αν το λδι εκενο που γινταν απ διφορα μυρωδικ(Εξ. 30, 23–25) εχε τση δναμη, στε εκενοι που χρονταν, να αποκτον το βασιλικ αξωμα(Α Βασ. 26, 11), πσο περισστερο εκενοι που χρονται στο νου και στον σω νθρωπο με το αγιαστικ λδι της αγαλλισεως(Ψαλμ. |
| 21. Καλομε τον καθνα να σβεται το απαργραπτο δικαωμα στη ζω. Εκατομμρια βρφη στερονται της διας της δυναττητας να δουν το φως. Φ ων αματος των αγννητων παιδιν βο πρς Θεν (Γεν. 4. 10). Η διδοση της οτως λεγομνης ευθανασας οδηγε στο τι οι υπερλικες και ασθενες αισθνονται τον εαυτ τους υπερβολικ βρος δια τους συγγενες τους και την κοινωνα εν γνει. Εκφρζουμε τον προβληματισμ δια την ολονα και αυξανμενη χρση βιοατρικν τεχνολογιν παραγωγς, διτι η χειραγγηση της ανθρπινης ζως εναι η επιβουλ κατ των αρχν της υπρξεως του ανθρπου, του πλασμνου κατεικνα του Θεο. Χρος μας θεωρομε να υπενθυμσουμε το διαχρονικ χαρακτρα των χριστιανικν ηθικν αρχν, οι οποες βασζονται στο σεβασμ της αξιοπρπειας του ανθρπου, που κλθηκε στη ζω η οποα να εναι σμφωνη με το σχδιο του Δημιουργο του. 22. Θλουμε να απευθνουμε σμερα τον ιδιατερο λγο μας προς τη χριστιανικ νεολαα. Εσες, οι νοι, δεν πρπει να κρβετε το τλαντ σας στη γη (Ματθ. 25. 25), αλλ να χρησιμοποιετε λα τα θεσδοτα προσντα δια την εδραωση της αλθειας του Χριστο στον κσμο, δια την εφαρμογ στη ζω των Ευαγγελικν εντολν αγπης προς τον Θε και τον πλησον. Δεν φοβσθε να πηγανετε στο αντθετο ρεμα, υπερασπιζμενοι τη δικαιοσνη του Θεο, με την οποα χι πντα συμμορφνονται τα σγχρονα εκκοσμικευμνα πρτυπα. 23. Ο Θες σας αγαπ και περιμνει απ καθνα να γνει μαθητς και απστολος Αυτο. Γνεσθε τ φς το κσμου πως οι γρω σας δωσιν μν τ καλ ργα κα δοξσωσι τν πατρα μν τν ν τος ορανος (Ματθ. 5. 14–16). Μεγαλνετε τα παιδι σας με χριστιανικ πστη, να τους μεταδδετε το πολτιμο μαργαριτρι της πστεως (Ματθ. 13. 46), το οποο παραλβατε κληρονομι απ τους γονες και τους προγνους σας. Μη λησμοντε τι «γορσθητε γρ τιμς» (Α’ Κορ. 6. 20) — με το σταυρικ θνατο του Θεανθρπου Ιησο Χριστο. 24. Τους Ορθοδξους και τους Ρωμαιοκαθολικος δεν τους εννει μνο η κοιν Παρδοση της Εκκλησας της πρτης χιλιετας, αλλ και η αποστολ να κηρσσουν το Ευαγγλιο του Χριστο στο σγχρονο κσμο. Αυτ η αποστολ προβλπει τον αμοιβαο σεβασμ των μελν των χριστιανικν κοινοττων και αποκλεει κθε μορφ προσηλυτισμο. |
| 22, 30), και: «Ελτε σεις οι ευλογημνοι απ τον Πατρα μου να κληρονομσετε τη βασιλεα που χει ετοιμαστε για σας αφτου θεμελιωνταν ο κσμος»(Ματθ. 25, 34), και σε λλο σημεο επε στον δολο που εργστηκε πιστ: «λα να συμμετσχεις στη χαρ του Κυρου σου»(Ματθ. 25, 21). Και ο θειος Απστολος στη συνχεια λεγε: «Θ’ ακουστε σλπισμα και θ’ αναστηθον πρτα φθαρτοι σοι πθαναν πιστο στο Χριστ· πειτα εμες που θα χουμε απομενει ζωντανο, θ’ αρπαγομε μαζ μ’ αυτος απ σννεφα για να προπαντσομε τον Κριο στον αρα. Κι τσι για πντα θα εμαστε μαζ με τον Κριο».(ΑΘεσ. 4, 16–17) ταν λοιπν λα αυτ εναι τσι υποσχεμνα σ’ σους αγαπον τον Κριο, ποιος θα περιορσει το νου του στο γρμμα μνο της Γραφς και θα πει τι ο ουρανς και η βασιλεα που χει ετοιμαστε απ καταβολς κσμου, και η χαρ του Κυρου η κρυμμνη μυστικ, και η αινια και αχριστη διαμον και εγκατσταση των αξων κοντ στον Κριο, πς εναι ταυτσημα με τη γη, και μλιστα ταν κατευθνεται απ το λγο και θλει να εναι υπηρτης του λγου; Αλλ νομζω τι λγοντας τρα γη, εννοε τη μνιμη και εντελς αμετακνητη απ το καλ ξη και δναμη της ατρεψας των πρων, η οποα βρσκεται πντοτε μαζ με τον Κριο, χει ανεξντλητη χαρ, χει οικειοποιηθε την ανκαθεν ετοιμασμνη βασιλεα και αξιθηκε την επουρνια θση και τιμ. Και σαν γη που χει καταλβει θση στη μση του παντς, εννοε το λγο της αρετς, κατ τον οποο ο προς ευρισκμενος ανμεσα σε επανους και κατηγορες, μνει απαθς, και μτε απ τους επανους φουσκνει, μτε απ τις βρεις γνεται κατηφς. Γιατ απ’ σα το λογικ εναι κατ φση ελεθερο, χοντας απομακρνει την επιθυμα του απ αυτ, δεν αισθνεται τις ενοχλσεις και τις προσβολς τους, επειδ χει απαλλξει τον εαυτ του απ την ταραχ γρω απ’ αυτ και χει μεταφρει λη τη δναμη της ψυχς του στη θεα και αμριμνη ελευθερα. Αυτν ο Κριος θλοντας να δσει στους μαθητς Του, επε: «Σηκστε πνω σας τον ζυγ μου και μθετε απ μνα οτι εμαι προς και ταπεινς στην καρδι· και θα βρουν ανπαυση οι ψυχς σας»(Ματθ. |
|
|
