337 Ср. Adv. Ргах., 19: Pater et Filius duo, et hoc non ex separatione substantiae sed ex dispositione, cum indiuiduum et inseparatum Filium a Patre pronuntiamus; а также Apol., 21: nec separatur substantia. 339 Ita de Spiritu Spiritus, et de Deo Deus, ut lumen de lumine accensum. Cp.Adv. Prax., 15: ex Deo Deus; также Татиан, Oratio adv. Graec., 5.2. 340 Filium Dei et Deum dictum ex unitate substantiae. Или просто по единству с Отцом: Deus ex unitate Patris vocari habeat (Adv. Prax., 19). О понятии unilas substantiae см. ниже § 2.3.3.1. 342 Sermo autem spiritus tructus est, et ut ita dixerim, sermonis corpus est spiritus (Adv. Prax., 8). Nam et spiritus substantia est sermonis, et sermo operatio spiritus, et duo unum sunt (Adv. Prax., 26). 343 fecit enim et ipse quae facta sunt per illum. В другом месте Тертуллиан различает Отца как повелевающего (dicens) чему-то возникнуть, а Сына как непосредственно исполняющего (facies) это повеление (Adv. Prax., 12). Кроме того, подобно свт. Иринею Лионскому , Тертуллиан называет Сына и Св. Духа «двумя руками Божьими, которыми Он совершил то, что создал» (Hic est Dei dextera et manus ambae per quas operatus est ea quae molitus est, Adv. Herm., 45; cp. Ис 48:13 ), т. e. Его Силами, опираясь на Которые Он все сотворил (Hae sunt vires ejus, quibus enixus, totum hoc condidit, ibid.). 344 С другой стороны, Тертуллиан утверждает, что Сын также «невидим, поскольку Он является Словом и Духом Божиим по свойству Своей сущности (ex substantiae condicione), ибо Он – Бог, будучи Словом и Духом Божиим» (ibid., 14). 345 Et ideo spiritus Dei Deus, et sermo Dei Deus, quia ex Deo, non tamen ipse ex quo est. Ср. «один Бог, от Которого» (unus Deus, ex quo) происходят Божественные Лица (Adv. Prax., 2); a Patre decurrens «происходит от Отца» (ibid., 8). В аспекте Божественного домостроительства Св. Дух иногда тоже исходит непосредственно от Отца (a Patre descendit), как, например, в момент крещения на новообращенных христиан, подобно тому как Он сошел на Господа во время Его крещения во Иордане (De bapt., 8; De cam. Chr., 3).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

137 Unum sunt, non unione personae, sed substantiae unitate (De Tr., IV, 42). Secundum naturae unitatem, non secundum personae unionem (ibid., VII, 8). Ubi quia nihil differat in utrique similitude naturae, proprietas tamen similitudinis personalium nominum respuat unionem, ne subsistens unus sit, qui et Paier dicatur et Filius (De Synod., 27). 138 Sabellius... indiscretae et indissimilis in Parte et Filio naturae impie arripuit unionem, non intelligens naturalem unitatem sub nativitatis significatione monstrari... Naturae enim indissimilis unitas irreligiose ad unionis profecit errorem (De Tr., VII, 5). 139 Neque rursum corporali insinuatione Patrem in Filio praedicamus, sed ex eo ejusdem generis genitam naturam naturaliter in se gignentem se habuisse naturam (De Tr., IX, 51). 140 Atque ita non eum demutatio corrumperet, qui in substantiam novam nativitate substiterat (De Tr., IX, 36), innascibilis substantiae unigenitam nativitatem (ibid., XI, 5). 141 Naturalem unitatem sub nativitatis significatione monstrari (De Tr., VII, 5). Nativitatis est unitas ad utrumque (ibid., VII, 21). Unum eos efficit esse nativitas... quia nativitas non aliam possit, nisi eam ex qua subsistit, afferre naturam (ibid., VII, 25). Quam per generationem nativitatemque unitas ejusdem in utroque naturae (ibid., VII. 41). Dominus... ut Patrem Deum unum praedicans, a sacramento se Dei non separaret unius, dum per naturam nativitatis neque alium de Deum profiteretur esse, neque ipsum (ibid., IX, 19). Nativitas non habeat aliunde quod maneat, et omnis generatio a generante se non sit aliena (ibid., IX, 44). Neque unum eos esse ex geminatis nominibus unionis, sed ex nativitate naturae (ibid., X. 6). Ita et naturalis per nativitatem unitas Dë patris in Christo docetur (De Tr.. IX, 23). Per id enim in sacramento Dei unius per nativitatem manet, quia Dei in se naturam Dei nativitas tenens, in Deum alterum non excedat (De Tr., IX, 27). 142 Sed quia verae fidei professio est, ita Deum ex Deo natum ut lumen ex lumine, quod sine detrimento suo naturam suam praestat ex sese, ut det quod habet, et quod dederit habeat, nascaturque quod sit; cum non aliud, quam quod est, natum sit; et nativitas acceperit quod erat; nec ademerit quod accepit; sitque utrumque unum, dum ex eo quod est nascitur, et quod nascitur, neque aliunde, neque aliud est; est enim lumen ex lumine... Unigeniti ex Deo Dei nativitas non series est, sed progenies, non tractus est. sed ex lumine lumen. Luminis naturae unitas est, non ex connexione porrectio (ibid., VI, 12). Non demutatur autem per nativitatem natura, ne secundum similitudinem generis sui eadem sit. Eadem autem ita est, ut per nativitatem et generationem uterque potius unum confitendus sit esse, non unus (ibid., VII, 31).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

152 Non est autem, ut saepe jam commemoravimus, in unitate Dei Patris et Dei Filii humanorum vitium opinionum: ut sit vel extensio, vel series, vel fluxus: ut aut rivum fons effundat ab origine, aut ramum arbor teneat in candice, aut calorem ignis emittat in spatium. Haec enim ab se inseparabili protensione manent potius detenta, quam sibi sunt, dum et calor in igne est, et in arbore ramus est, et rivus in fante est. Et haec ipsa sola sibi est potius, quam res ex re substituta est: quia non aliud arbor quam ramus, neque ignis quam calor, neque fons possit esse quam rivus. At vero unigenitus Deus ex perfecta atque inenarrabili nativitate subsistens Deus est, et vera progenies innascibilis Dei est, et incorporalis naturae generatio incorporalis et Deus vivus et verus a vivente Deo vero, et inseparabilis a Deo naturae Deus: dum subsistens nativitas non alterius naturae. Deum perfecit, neque generatio, quae substantiam provehebat, substantiae naturam demutavit in genere. 153 Cognovi te in Deo Deum, non ex permixtione confusum, sed ex virtute naturae (De Tr.. VI, 19). Cum Patrem nosceremus in Filio, Filium tamen esse meminissemus in Patrë ne transfusio potius alterius in alterum existimaretur, quam per generationem nati vitatemque unitas ejusdem in utroque naturae (ibid., VII, 41). Filius in Patre est, et in Filio Pater, non per transfusionem refusionemque mutuam, sed per viventis naturae perfectam nativitatem (ibid., VII, 31). Neque rursum corporali insinuatione Patrem in Filio praedicamus (ibid., IX, 51)). 154 Non est enim natura divinitatis alia, ut praeter se Deus ullus sit. Nam cum ipse Deus sit, tamen etiam per naturae virtutem in eo Deus est. Et per id, quod ipse Deus est et in eo Deus est, non est Deus praeter eum: cum non exstet aliunde quod Deus est. et in eo Deus sit, habens in se et quod ipse est, et ex quo ipse subsistit (ibid., V, 37) Subsistentem in eo Dei naturam intelligentes, cum in Deo Deus insit, nec praeter eum, qui est Deus quisquam Deus alius sit: quia ipse Deus, et in eo Deus, alterius nobis cujusquam Dei non relinquat errorem (ibid., V, 38).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

Д. С. считается признанным защитником никейского исповедания единосущия Божественных Лиц (см., напр.: Hieron. Adv. Rufin. II 16//PL. 23. Col. 438), он учил, что «Троица по природе нераздельна и неразлучна» (indivisa et inseparabilis secundum naturam… Trinitas - Did. Alex. De Spirit. Sanct. 19(85)). Однако Д. С. как будто не был осведомлен о детально разработанной к времени его жизни тринитарной терминологии. Говоря о Св. Троице, он выражал правосл. понимание соотношения Лиц и сущности: «Существует Единый Царь и Господь Вседержитель, и Отец не существует без Сына, ни Сын без Отца, ибо царство и господство и вседержительная сила Пресвятой Троицы - одно и то же» (In Zach. V 182). Соотнесенность слова «Бог» с Отцом, а слова «Господь» с Сыном не лишает ни Первого господства, ни Второго божественности, ибо точно так же Отец есть Господь, а Сын - Бог; так и Св. Дух носит имя Господа и, стало быть, имя Бога (De Spirit. Sanct. 29(131)). Термин «единосущный» находит применение у Д. С. для утверждения божественности Воплощенного Слова (Христа): Он есть Бог от Бога и Свет от Света; Он существует прежде всего, и все существует в Нем (In Zach. I 151-153). «Одно Божество (μα θετης) Отца, Сына и Святого Духа» (Ibid. V 99). Для обозначения божественной природы Д. С. употреблял термины οσα и φσις (сущность и природа), для обозначения Божественных Лиц - πστασις и πρσωπον (ипостась и лицо). Однако иногда, как и свт. Афанасий Великий, термины «сущность» и «ипостась» он употреблял синонимически. Единство сущности Божией и различие Ипостасей Д. С. выражает следующим образом: «Спаситель говорит, что Св. Дух посылается от Отца в Его (Сына.- П. М.) имя, а собственно имя Спасителя есть Сын, следовательно, из этих слов доказывается общность природы и, так сказать, собственные признаки Лиц... Посланный во имя Сына от Отца Св. Дух должен быть понимаем не рабом, не иным и не разделенным от Сына» (De Spirit. Sanct. 30(133)); «Троица объединяется единством сущности» (substantiae unitate - Ibid. 19(86)). Дутрело отмечает, что единство сущности Божией не предполагает у Д. С. оттенка модализма ( Doutreleau. 1992. P. 60-85). Христология

http://pravenc.ru/text/172002.html

Бог, совершенно равный Ему по природе, но независимый от Него по бытию, то было бы два Бога, а не один (Ibid. VII 26). Поэтому И. учит, что рождение Сына от Отца, с одной стороны, сообщает Ему природу истинного Бога, а с др. стороны, эта природа, не отличающаяся от Отчей природы по роду, не допускает признавать Его вторым Богом (Ibid. VI 11; VIII 4; IX 19, 27). Др. основанием единства Бога служит общая божественная природа Лиц Св. Троицы, к-рую Сын и Дух получают, происходя от Отца. Ведь «природа [Божия] имеет свое имя «Бог» (Deus), которое не иное у Двух, ведь и у Отца, и у Сына одно и то же имя единой природы» (naturae unius nomen unum - Ibid. V 20; ср.: De Synod. 36). Отец и Сын «суть едино (unum sunt) не единением Лица (non unione personae), а единством сущности» (unitate substantiae - De Trinit. IV 42), поэтому Они «единосущны» (unius substantiae, homousii - De Synod. 84). Божественную сущность, или природу, И. понимает именно как «общую», или «родовую» (genus, in genere naturae - Ibid. IV 40; VI 11; VII 5; ср.: Moingt. 1969. P. 164), так что одно Лицо Св. Троицы «не отличается от другого по роду» ( Hilar. Pict. De Trinit. VII 37; IX 69; XI 17), т. е. «по неразличному роду Божества» (indissimili genere divinitatis - Ibid. VII 8; ср.: indifferens divinitatis substantia (неразличная сущность Божества) - Ibid. VIII 10). Между Ними существует «равенство природы» (aequalitas naturae), «единое не единством Лица, а рода» (non personae unitate, sed generis - De Synod. 76; De Trinit. VII 15). Вместе с тем это не какая-то безличная общая сущность, предшествующая бытию Божественных Лиц и разделенная между Ними, но сущность Отца, переданная Им в рождении Сыну и в изведении - Духу (De Synod. 58-59, 81-82). Все Лица Св. Троицы обладают божественной природой во всей ее полноте (tota natura - De Trinit. IX 69); вслед. единства сущности Божественные Лица едины также по свойствам, силе, власти, чести и славе (Ibid. IX 40-41). Единство божественной сущности позволяет Лицам Св. Троицы находиться Друг в Друге: Отец пребывает в Сыне, а Сын - в Отце при неразличии божественной сущности в Том и Другом по роду и воле (nec genere nec voluntate - In Ps.

http://pravenc.ru/text/389089.html

831 Apol. 21: Filium Dei et Deum dictum ex unitate substantiae. Или «по единству с Отцом»: Deus ex unitate Patris vocari habeat (Adv. Prax. 19). О понятии unitas substantiae см. ниже § 1.3.1. 832 Apol. 21: Ita de Spiritu Spiritus, et de Deo Deus, ut lumen de lumine accensum. Ср. Adv. Prax. 15, а также Iustin. Dial. 61.2–3; 128.3; Tatian. Orat. ad. Graec. 5.2; 7.1; Athenag. Supplic. 24.2; Hippol. Contra Noet. 11. 835 Adv. Prax. 8: Sermo autem spiritu structus est, et ut ita dixerim, sermonis corpus est spiritus. Adv. Prax. 26: Nam et spiritus substantia est sermonis, et sermo operatio spiritus, et duo unum sunt. 840 Adv. Prax. 7: fecit enim et ipse quae facta sunt per illum. В другом месте Тертуллиан различает Отца как повелевающего (dicens) чему-то возникнуть, а Сына как непосредственно исполняющего (faciens) это повеление (Adv. Prax. 12). 842 Adv. Prax. 14. См. также Wolfson. 1956. Vol. 1. P. 331–332. С другой стороны, Тертуллиан утверждает, что Сын также «невидим, поскольку Он является Словом и Духом Божиим по свойству Своей сущности (ex substantiae condicione), ибо Он – Бог, будучи Словом и Духом Божиим» (Ibid. 14). Это напоминает учение Филона Александрийского о непостижимости не только Бога, но и Божественных сил по сущности (см. выше). 845 Adv. Prax. 26: Et ideo Spiritus Dei Deus, et Sermo Dei Deus, quia ex Deo, non tamen ipse ex quo est. Ср. Adv. Prax. 2; 8 (a Patre decurrens). См. Tixeront. 1930. Vol. 1. P. 400; Wolfson. 1956. Vol. 1. P. 322. В аспекте Божественного «домостроительства» Св. Дух, согласно Тертуллиану , тоже исходит от Отца (a Patre descendit), как, например, в момент крещения на новообращенных христиан, подобно тому как Он сошел на Христа во время Его крещения во Иордане (De bapt. 8; De carn. Chr. 3). 847 Adv. Prax. 4: Hoc mihi et in tertium gradum dictum sit, quia Spiritum non aliunde puto, quam a Patre per Filium. 848 Adv. Prax. 8: Tertius enim est spiritus a Deo et Filio, sicut tertius a radice fructus ex frutice. Et tertius a fonte rivus ex flumine. Et tertius a sole apex ex radio. В своей икономической деятельности Дух также связан не только с Отцом, но и с Сыном, поскольку, согласно Тертуллиану , как Сын взял от Отца то, что Ему принадлежит, так и Св. Дух возьмет это от Сына (Adv. Prax. 25; ср. Ин 16:14–15 ). В целом, в тринитарном учении Тертуллиана «связь Отца с Сыном и Сына с Утешителем предполагает Трех связанных, Одного с Другим» (Ita connexus Patris in Filio et Filii in Paracleto tres efficit cohaerentes, alterum ex altero, Adv. Prax. 25).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

111 Ita imago est, ut non differat genere (De Tr.. VII, 37). Personae tamen tantun distinctione, non generis: Deus enim in eo est: et in quo est Deus. Detis est (ibid., IV, 40). Ut Deus ex Deo unum sint in genere naturae (ibid., VI, 11). Ubi unucupatio est generis alieni, ibi existimatur veritas ejusdem generis non inesse (ibid. V, 11). Nor nativitatem adimit, sed naturam non discernit in genere (ibid., VII, 5). Indissimili genere divinitatis, Patrem et Filium esse profitentem (ibid., VII. 8). Neque alterius generis Deus est (ibid., VIII, 41). Non tamen diversitatem generis affert, cum talis data est, qualis et habetur (ibid., VIII, 43). Hic nunc quaero, utrum alternis generis Deus est qui in forma Dei Deus maneat (ibid., VIII, 46). Apostolus… ita Dominum Jesum Christum Deum praedicans, ut neque per alterius generis Deum in deos duos fides apostolica depereat (ibid., VIII, 47). Nec demutationem generis accipit Filius Dei (ibid., IX, 24). Nec differt in genere, qui manentem in se habens, inest in manente (ibid., IX, 69). Ариане учат, что Сын a potestate et veritate Dei patris alienus, aut alterius generis Deus sit (ibid., X, 3). Neque duos deos per diversitatem generis in fide esse (ibid., X, 6). Quia nasci cum causam nativitatis astendat, non disproficit tamen in genere auctoris exsistere (ibid., XI, 11). (срав. VIII. 48). 112 Indissimili genere divinitatis (ibid., VII, 8) Indifferentisque divinitatis veritatem (ibid., VII, 18). 113 Indifferens divinitatis substantia (ibid., VIII, 10). Non enim ex alia substantia, sed ex Deo Deus est (ibid., IV, 42). Pater Deus et Filius Deus unum sunt, non unione personae, sed substantiae initate «ibidem». 114 Иларий приводит критические замечания ариан против этого термина (De Tr.. IV, 4), но защищает этот термин и считает его очень целесообразным для отражения ереси (ibid., IV, 7). 115 1 Indissimili genere divinitatis (ibid., VII. 8). Naturae per id indissimilis intellige unitatem (ibid., VII, 21). Indissimilis unitate naturae (ibid., VII, 40). Non amittit naturae unitam similitudinem, quia nec careat virtute naturae (ibid., VII, 37). Per naturae unitam similitudinem Pater per Filium visus sit (ibid., VII, 38). Invicem esse sui similes, in eo quod «similitudinem nostram» dicat, ostendit (ibid., III, 23; IV, 18). Inseparabiles esse per naturalem similitudinem Patrem et Filium (ibid., VII, 39). Dum Deum ex Deo quod in similitudine generis unum sint negareblasphemum est (ibid.). Nec contumeliam communicatarum cum eo sedium sentiat, cui ex se genito in naturae similitudine nulla diversitas est (In. Ps. 131, 22 ). Et cum ex substantiae similitudine ac proprietate naturae alter in altero sit (In. Ps. 144, 3 ). Употребление термина в «De Synodis», где ovi убеждает в разъяснении μοοσιος принять и μοιοσιος» очень частое; De Synod., 16, 22, 23, 25, 72, 73, 76, 89, 91.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

De Trinitate 8, PL 10, 206). Naturae unitas [Единство природы] (Ibid VII, 21, PL 10, 216). Nativitatis hoc sacramentum est, ut Pater et Filius in unitate naturae sint [Это таинство Рождества, что Отец и Сын суть едины по природе] (Ibid VII, 26, PL 10, 221). Naturae in his unitas [Единство в Них природы] (Ibid. 10, PL 10, 242). Indissimilis unitate naturae [Единством несходной природы] (Ibid VII, 40, PL 10, 233).Docet Apostolus unitatem esse naturae [Апостол учит о единстве природы] (Ibid VIII, 28, PL 10, 256). Hanc igitur in Patre et Filio naturae unitatem [Таким образом, это есть единство природа во Отце и Сыне] (Ibid VI, 13, PL 10, 167). Personarum autem ita facta distinctio est, ut opus referatur ad utrumque [Различие лиц получилось таким, что деяние Божие относится к Обоим Лицам] (Ibid IV, 20, PL 10, 112). Ut personarum distinctio absoluta esset, angelus Dei est nuncupatus [Чтобы различение лиц было абсолютным, Сын назван ангелом Божиим] (Ibid IV, 23, PL 10, 114). Tuto enim, jam personarum discretione praemissa, ne solitarii error subesset, absolutum et verum ejus nomen edicitur [Ибо без боязни – дабы не лежала в основе ошибка в почитании одинокого Бога после учения о различии Bora по Лицам – произносится Его абсолютное и истинное имя] (Ibid. IV, 24, PL 10, 114). Neque enim aliam, quam personae, intulit lex significationem [Ибо Закон не произвел другого различения Бога, кроме как по лицу] (Ibid V, 5, PL 10, 132). Volens igitur lex, immo per legem Deus, personam paterni nominis intimare, Deum Filium angelum Dei locuta est [Таким образом, Закон, желая сообщить о лице Отчего имени (конечно же, через Закон желает Бог), говорил о Боге Сыне как об ангеле Божием] (Ibid. V, 11, PL 10, 136; срав. V, 24). 2323 Unum sunt, non unione personae, sed substantiae unitate [Они суть одно не по отождествлению Лиц, но по единству сущности] (Hilarius Pictaviensis. De Trinitate IV, 42, PL 10, 128). Secundum naturae unitatem, non secundum personae unionem [По единству природы, а не по отождествлению лиц] (Ibid.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

IV, 42, PL 10, 128). Pater Deus et Filius Deus unum sunt, non unione personae, sed substantia unitate [Отец Бог и Сын Бог одно суть, не по отождествлению лица, но единством сущности могут быть «одно и то же " ] (Ibidem). 2202 Иларий приводит критические замечания ариан против этого термина (Hilarius Pictaviensis. De Trinitate IV, 4, PL 10, 98), но защищает этот термин и считает его очень целесообразным для отражения ереси (Ibid. IV, 7, PL 10, 100). 2203 Indissimili genere divinitatis [Божественности по неизменности достоинства] (Ibid. VII, 8, PL 10, 206). Naturae per id indissimilis intellige unitatem [Рассуждай единство через это неизменной природы] (Ibid. VII, 21, PL 10,216). Indissimilis unitate naturae [Единством неизменной природы] (Ibid VII, 40, PL 10, 233). Non amittit naturae unitam similitudinem, quia nec careat virtute naturae [He потерял единого подобия, потому что не лишен силы природы] (Ibid, VII, 37, PL 10, 231). Per naturae unitam similitudinem Pater per Filium visus sit [Через единое подобие природы Отец виден через Сына] (Ibid VII, 38, PL 10, 231). Invicem esse sui similes, in eo quod similitudinem nostram dicat, ostendit [Показывает, говоря «наше подобие», что Сами Они подобны Друг Другу] (Ibid. III, 23, PL 10, 92). Inseparables esse per naturalem similitudinem Patrem et Filium [Неразлучные через естественное подобие Отец и Сын] (Ibid. VII, 39, PL 10, 232). Dum Deum ex Deo quod in similitudine generis unum sint negare blasphemum est [Между тем хулой является отрицание Бога из Бога, так как в подобии достоинства Они суть одно] (Ibidem). Nec contumeliam communicatarum cum eo sedium sentiat, cui ex se genito in naturae similitudine nulla diversitas est [И Отец не чувствует оскорбления в присоединении престолов к Его престолу, и Единородный из Него не имеет никакого различия в подобии природы] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 131, 22, PL 9, 741). Et cum ex substantiae similitudine ac proprietate naturae alter in altero sit [И потому что фугой существует в Другом из подобия сущности и свойства природы] (Hilarius Pictaviensis.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

IX, 36, PL 10, 308). 2197 Dicuntur enim, non etiam sunt, si in his differentis essentiae discreta natura est cum non possit paterni nominis veritas nisi ex naturae suae progenie acquiri. Pater... non potest alienae a se ac dissimilis substantiae pater dici; quia nativitas perfecta non habeat dissidentem originalis substantiae diversitatem [Их называют только Отцом и Сыном, но они в собственном смысле такими не являются, если такие имена различают природу Их сущности, так как не может достигаться истина в Отчем имени, если только не в Порождении Отчей природы. Отец... не может быть назван отцом чуждой Себе и отличной сущности, так как совершенное Рождество не имеет несогласующегося различия в изначальной сущности] (Hilarius Pictaviensis. Liber de synodis seu de fide orientalium, 20, PL 10,496). Quia nativitas non aliam possit, nisi eam ex qua subsistit, affere naturam [Потому что рождество не может принести иную природу, кроме той, из которой существует] (Hilarius Pictaviensis. De Trinitate VII 25, PL 10, 221). 2198 Non habet ergo nativitas novam externamque naturam (Следовательно, у рождества нет новой и посторонней природы] (Hilarius Pictaviensis. De Trinitate VII, 26, PL 10, 222). Nativitas nec extra naturam eam ex qua manet, et naturam eam in se habet unde subsistit [Рождество не может быть вне той природы, из которой берет начало, и имеет в себе ту природу, из которой существует] (Ibidem). Unius nominis, atque naturae [Одного имени и природы] (Ibid. VII, 8, PL 10, 206). Haec est verae nativitatis intelligent, et fidei nostrae, quae ex naturae divinae unitate, unius indifferentisque divinitatis veritatem in Patre et Filio confitetur [Это понимание истинного рождества и нашей веры, которое из единства божественной природы исповедует истину во Отце и Сыне одной и безразличной божественности] (Ibid. VII, 18, PL 10, 213–214). Post naturae autem virtutem, naturae per id indissimilis intellige unitatem [Потом через это размысли силу природы, неразличное единство природа] (Ibid.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010