458 siquidem transgressio, quae perditionis humanae causa est, tam animae instinctu ex concupiscentia, quam et carnis actu ex degustatione commissa. 460 Libertas enim arbitrii non ei culpam suam respuet, a quo data est, sed a quo non ut debuit administrata est. Quod denique malum adscribes Creatori? Si delictum hominis, non erit Dei, quod est hominis: nec idem habendus est delicti auctor qui invenitur interdictor, imo et condemnator (9). probans suam, non Dei culpam (10). 461 Si et malum in eo apparuit transgressionis admissum, nec hoc naturale deputandum est, quod instinctu serpentis operatus est, tam non naturale, quam nec materiale; quia et materiae fidem jam exclusimus. 462 Кроме слова judicium Тертуллиан использует похожие термины: elogium «обвинение», «осуждение» (редкий термин, см. De resurr., 34), reatus «обвинение», «вина» (De bapt., 5; De cultu fem., I.1), damnatio «осуждение» (De test, anim.,3), condemnatum «осуждение» (De paenit., 2), sententia Dei «Божий приговор» (Decultu fem., I.1). Последний термин тесно связан с Быт 2:16–17; 3:19 . 463 Hinc prima judicii, unde delicti origo: hinc Deus irasci exorsus, unde offendere homo inductus. 464 Transgressio... totum hominem elogio transgressionis inscripsit, atque exinde merito perditionis implevit. 466 Igitur, sicut Deus homini vitae statum induxit, ita homo sibi mortis statum adtraxit: et hoc non per infirmitatem, sicuti nec per ignorantiam, ne quid auctori imputaretur. 468 Opus autem mortis in medio est, discretio corporis animaeque (51)... Hoc igitur opus mortis, separationem carnis atque animae (52). 469 Qui autem primordia hominis novimus, audenter determinamus, mortem non ex natura secutam hominem, sed ex culpa, ne ipsa quidem naturali... Nam si homo in mortem directo institutus fuisset, tunc demum mors naturae adseriberetur. Porro, non in mortem institutum eum, probat ipsa lex, conditionali comminatione suspendens, et arbitrio hominis addicens mortis eventum. Denique, si non deliquisset, nequaquam obiisset. Ita non erit natura, quod ex oblationis potestate accidit per voluntatem, non ex instituti auctoritate per necessitatem.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Теперь нечто о форме, которая была употреблена при посвящении Паркера, или по крайней мере на которую указывают церковные документы. Форма эта взята была из Чиновника времен Эдуарда VI. Чиновник же составлен был по приказанию Эдуарда, с утверждения парламента, в духе, разумеется, новой реформы. Когда акт, которым, утвержден был новый Чиновник, «прошел палатой лордов, то епископы Дургамский, Карляйльский, Ворчестерский, Вестминстерский и Чичестерский протестовали против него. Heath, один из епископов назначенных по сему делу королем, за свое противление изменению прежней формы, был заключен в тюрьму». Форма эта гласит так: «Приими Святаго Духа; и воспоминай себе возгревать дар Божий, данный тебе сим возложением рук: не бо даде нам Бог духа страха, но силы и любви и целомудрия»; или на латинском : «Accipe spiritum sanctum; et memento ut resuscitis gratiam Dei, quae tibi datur per hanc impositionem manuum nostrarum: non enim dedit nobis Deus spiritum timoris, sed virtutis, et dilectionis, et sobrietatis». Отсутствие в сей форме слов, которыми ясно указывалось и определялось бы «Consecratio Episcopi» а не «presbyteri или diaconi ordinatio», и именно «in officium et opus Episcopi in Ecclesia Dei», англиканские богословы в продолжении ста трех лет пытались объяснять и оправдывать; но наконец неполнота эта была сознана всеми, и, после реставрации Карла в 1662, на конвокации прибавили к ней следующие слова: «Accipe spiritum sanctum in officium et opus Episcopi in Ecclesia Dei, per impositionem manuum nostrarum jam tibi commissum: in Nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti. Amen. Et memento etc». В сем виде форма и доныне остается. Но с восстановлением формы восстановился ли древнейший её смысл в англиканской церкви? Ожил ли тот дух, о котором и с которым она должна быть совершаема и принимаема? Вот где собственно начинается «Vexata quaestio». Итак, в заключение, скажем нечто о «Consecrationes et ordinationes Ecclesiae Anglicanae». Таинство священства не принадлежит в английской церкви к числу таинств: согласно с 25 Articulus Fidei она признает только два таинства – «Крещение и Господню Вечерю – Lords supper». «В Holy orders, говорит архиепископ Secker, нет никакого таинства. Ибо возложение рук in ordinatione требуется и употребляется не для тогочтобы преподать какой-либо духовный дар (grace), но для того, чтобы преподать право (right) совершать такое-то служение (office) в церкви Христовой» 5 . «Ибо мы, продолжает он, из 23 Art. Fid. знаем, что тех должно считать законно призванными и посланными, которые призваны и – избраны (в Ministry) лицами, имеющими в конгрегации общественный (public) авторитет призывать и посылать ministros. Владетель сих королевств есть источник (fountain) сего авторитета в английской церкви; и он может усвоять (delegate) его, – кому угодно ему будет. Архиепископы и епископы не имеют никакой церковной юрисдикции, или имеют ее только by, under и from королевского величества».

http://azbyka.ru/otechnik/Evgenij_I_Popo...

1265 Quae igitur in Deo potest esse beatitudo, si semper quietus et immobilis torpet? si precantibus surdus, si colentibus caecus? Quid tam dignum, tam proprium Deo, quam providentia?.. Deus igitur non est, si nec movetur, quod est proprium viventis: nec facit aliquid impossibile homini, quod est proprium Dei, si omnino nullam habet voluntatem, nullum actum, nullam denique administrationem, quae Deo digna sit. Et quae major, quae dignior administratio Deo assignari potest, quam mundi gubernatio, maximeque generis humani, cui omnia terrena subjecta sunt. 1266 Cum esset Deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum solertissimus, antequam ordiretur hoc opus mundi (quoniam pleni et consummati boni fons in ipso erat, sicut est semper), ut ab eo bonum tamquam rivus oriretur, longeque proflueret, produxit similem sui Spiritum, qui esset virtutibus Dei Patris praeditus... Exorsus igitur Deus fabricam mundi, illum primum et maximum Filium praefecit operi universo, eoque simul et consiliatore usus est, et artifice in excogitandis, ornandis, perficiendisque rebus, quoniam is et providentia, et ratione, et potestate perfectus est. 1267 Deus igitur machinator constitutorque rerum... antequam praeclarum hoc opus mundi adoriretur, sanctum et incorruptibilem Spiritum genuit, quem Filium nuncuparet. Et quamvis alios postea innumerabiles per ipsum creavisset, quos angelos dicimus, hunc tamen solum Primogenitum divini nominis appellatione dignatus est, patria scilicet virtute ac majestate pollentem. Esse autem summi Dei Filium, qui sit potestate maxima praeditus. 1268 Лактанций подчеркивает «инструментальную» роль Сына в творении, используя образ «рук Божиих»: «Сын наделен Богом Отцом столь великой мудростью и силой, что Отец в творении мира пользовался Его советом и руками» (tanta sapientia et virtute sit instructus a Deo Patre, ut et consilio ejus, et manibus uteretur in fabricatione mundi, ibid., IV.6; 8). 1270 В некоторых рукописях Divinae Institutiones, IV.14, встречается название Сына princeps angelorum «князь (начальник) ангелов», что издатели PL предлагают понимать как позднейшую арианскую интерполяцию (PL 6, 490С); однакоэто чтение оставлено в новом критическом издании текста (CSEL 19:328), и оно вполне согласуется с изложенным выше учением Лактанция о происхождении Сына Божия и ангелов как «духов Божиих». См. Studer B. La Sotériologiede Lactance//Lactance et son temps. Recherches actuelles. Actes du IV Colloque d’Études Historiques et Patristiques. Paris, 1978. P. 259.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Дела благая 3 Taken from Faber, ibid.: «Sit Rex opulentissimus, qui ex mera gratia, desponset sibi puellam pauperem, (quemadmodum Assuerus desponsavit sibi pauperem Esther, utroque parente orbatam, ex captivomm numéro, Esth. et gignat ex ea liberos. Hi sane filii regis erunt et de iure regni haeredes, quod tamen non a matre, sed a pâtre obtinent. Anima nostra pauperrima est, quae ex se non nisi paupercula opera gignere potest; desponsata tamen Christo per fidem, et foecundata per ipsius gratiam gignit opera meritoria vitae aetemae, quasi filios caeli haeredes.» Дела благая 4 Taken from Faber, ibid., sect. 2 «[Monemur] non extolli de nostris talentis: 1. Quia ex Dei liberalitate veniunt»: «Securis quidem scindit, sed non nisi per manum hominis elevata: ita homo quidem agit et meretur libero suo arbitrio, sed nonnisi elevatus per Dei gratiam, cui proinde potius, quam homini opus adscribendum: sicut sectio artifici potius, quam securi.» Дела благая 5 Taken from Faber, In Festo S. Thomae Apostoli, No. 1 «Multiplex fides imperfecta», sect. 3 «Fides mortua». This section of the sermon is based on the words of James: «Faith without works is dead» ( James 2.20 ). Дела благая 6 Taken from Faber, Dominica 10 Post Pentecosten, No. 7 «Quae sint partes viri humilis», sect. 1 «Subiice te Deo...4. Noli extolli ob mérita tua». Simeon gives the sense of this subsection without translating any part of it. Дела благая 8 Taken from Faber, Dominica 8 Post Penecosten, No. 4 «Quae ratione oporteat uti donis Dei», sect. 1 «Animi bonis...2. virtutibus»: «Pulchre hoc docuit S. Gregorius homil. 11. super Evang. cum ait: «sic autem sit opus in publico, quatenus intentio maneat in occulto, ut de bono орете proximis praebeamus exemplum, et tamen per intentionem qua soli Deo placere quaerimus semper optemus secretum.»» Дела нощи Taken from Faber, Dominica 4 Post Pentecosten, No. 2 «Piscatio Evangelica quomodo fieri debeat», sect. 3 «Non piscentur noctu»: «Quid prodest araneae de nocte telam texere, quae mane mox cum ipsa deiicitur et conteritur? Sic continget malis pastoribus, qui licet multum laborarint pro salute aliorum, neglexerunt interim propriam.» Faber compares spiders that weave their webs at night to sinful priests who neglect their own salvation, but Simeon broadens the image to symbolise all those who do works of darkness. For the image of death as the servant who comes in the morning to sweep away both spider and web (11. 11–14), cf Faber: «Veniet aliquando ancilla mors cum scopis, et deiiciet hanc araneam una cum textura sua.»

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Parab. Gen., C, f. 28 rb , 11. 42–52): Omnia quaecumque voluit Dominus fecit in coelo et in terra ( Ps. 134, 6 ), quantum ad omnia creata. Unde Hilarius, De Synodis, dicit «omnibus creaturis substantiam Dei voluntas attulit, sed naturam filio dedit perfectam nativitas». Generatio autem est opus naturae, ut ait Damascenus. Ex hiis dicamus quod 7 o dictum est: Spiritus Dei ferebatur super aquas, id est creaturas quae possunt sic et aliter fieri. Item 8 o , dicitur Spiritus Dei ferri super aquas, id est creaturas, quia sunt productae amore, non natura sive naturaliter. Spiritus enim Dei, Spiritus Sanctus, procedit a Patre et Filio per modum voluntatis et amoris [Господь творит все, что хочет, на небесах и на земле ( Пс. 134:6 ), сказано обо всех творениях. Исходя из этого, Иларий в сочинении «О поместных Соборах» говорит, что «воля Божия наделила субстанцией все творения, но совершенную природу им дало рождение через Сына». Но рождение есть дело природы, как утверждает Дамаскин. Поэтому, как мы говорим, в-седьмых, сказано: Дух Божий носился над водою, то есть над творениями, которые могут возникнуть и так, и иначе. Далее, в-восьмых, потому говорится, что Дух Божий носился над водою, то есть над творениями, что они произведены любовью, а не природой, не естественным путем. Ибо Дух Божий, Святой Дух, исходит от Отца и Сына по способу воления и любви]. 540 Вспомним старый смысл слова ex-sistere (=ex aliquo esse habere – «иметь бытие из чего-то»), который был привычен для Ришара Сен-Викторского (De Trinitate, I, IV, c. 12; c. 19. – PL 196, coll. 938 и 942). Ср.: Ethier A.-M. Le De Trinitate de Richard de Saint-Victor (Paris, Vrin, 1939). P. 97–98. – Э. Жильсон замечает, что св. Фома избегает употреблять термин existere для обозначения существования, так как «existere не имело в ту эпоху смысла актуального существования, который приписываем ему мы» (Le Thomisme, 5 e ed., p. 44, note). 541 Так, например, Экхарт говорит, ссылаясь на Авиценну (Exp. in Sap., в Archives.., III. P.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

Иоанн говорит: Возлюбленные, мы дети Божии; но ещё не открылось, что будем. Знаем только, что, если откроется, будем подобны Ему ( 1Ин.3:2 ). О безумная беспечность! О бесстыдное упрямство! Мы, люди, насколько возможно, будем по образу Божьему, и при этом смеем отрицать, что Сын подобен Богу Отцу? 53. Ergo pater dixit: Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram. In principio ipsius mundi patrem et filium esse audio et unum opus cerno, audio loquentem, agnosco facientem. Sed et patris et fili unam imaginem, unam similitudinem lego: similitudo haec non diuersitatis, sed unitatis est. Quod igitur tibi usurpas, filio dei derogas, cum utique nisi per imaginem dei ad imaginem dei esse non possis. Итак, Отец сказал: Сотворим человека по образу и подобию Нашему ( Быт.1:26 ). Я слышу, что Отец и Сын существуют в начале самого мира, и я вижу одно творение. Я слышу Говорящего и признаю Творящего. Я читаю, что у Отца и у Сына один образ, одно подобие, и это подобие единства, а не различия. Ты отказываешь Сыну Божьему в том, что присваиваешь себе, хотя ты можешь быть по образу Божьему лишь через Образ Божий. De sempitemo Dei Filio/О вечном Сыне Божьем 3. 54. Claret igitur non esse dissimilem et ideo procliuior uia est, ut etiam sempiternum esse fateamur, cum similis sempiterni utique sempiternus sit. Si autem patrem sempiternum dicimus et hoc idem filium denegamus, dicimus esse dissimilem; sempitemo enim temporale dissimile est. Clamat propheta sempiternum, clamat et apostolus sempiternum, plenum est uetus testamentum testimoniis fili sempitemi, plenum est nouum. Ясно, что Сын подобен Богу Отцу, и нам легко признать, что Он также вечен, поскольку подобный Вечному и Сам вечен. Если же мы признаём, что Отец вечен, и отказываем в этом Сыну, мы утверждаем, что Он не подобен Отцу, как временное не подобно вечному. Пророк провозглашает Его вечным, провозглашает вечным и апостол: Ветхий Завет , так же как и Новый, полон свидетельств о вечности Сына. 55. Ordinem ergo teneamus. Scriptum est in ueteri testamento, ut uel unum de pluribus dicam: Ante me non fuit alius deus et post me non erit. Nihil ego argumentabor, te ipsum interrogo: Quis hoc dicit, pater an filius? Vtrum dixeris, eo te conuinci intelleges uel, si credas, doceri. Quis ergo hoc dicit, pater an filius? Si filius, ante me, inquit, non fuit alius deus, si pater, post me, inquit, non erit. Hic priorem, ille posteriorem non habet. Inuicem in se et pater in filio et filius in patre cognoscitur. Cum enim patrem dixeris, eius etiam filium designasti, quia nemo ipse sibi pater est. Cum filium nominas, etiam patrem eius fateris, quia nemo ipse sibi filius est. Ita nec filius sine patre nec pater potest esse sine filio. Semper igitur pater, semper et filius.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

105 Вот некоторые опровержения учения Флация, взятые иъ Формулы Согласия: «если грех стал субстанцией человека и отожествился с его природой, то необходимо следует, что Бог творец человеч. природы – виновник самаго греха. Сын Божий, воспринявший на себя человеческую природу, Сам превратился бы в грех, а утверждать это – нелепо. Мы веруем, что тело наше восстанет прославленным, но если оно превратилось в грех, то и во всеобщее воскресение будет другое новое, а не наше, превратившееся в грех, тело и др. (Form. Concord. 648–650 р.). 107 Цвингли о сущности первородного греха выражается с заметным колебанием и двусмысленно, так что его последователи не согласны в определении что именно он разумел под сущностью греха. Так Целлер думаетъ, что Цвингли полагал грех по плоти. Шенкель – в чувственности, влекущей человека ко греху. Зигворт – в естественном безблагодатном состоянии, в уклонении от безконечного Духа Божия. Швейцер и другие – в гордости. Последнее мнение более других согласно с выше приведенным местом из сочинений Цвингли. 108 «Nec absurdum, quod dico Deum поп modo primi hominis casum ei in ео posterorum ruinam praevidisset, sed arbitrio quoque suo dispensasso " . (Instit. theol. 356 p.) 111 Вот как умствует Кальвин: «Quod Deus facit, поп est peccatum, quia поп est contra legem. Unum igitur atque idem facinus, puta adulterium, aut homicidium, quantum Dei avtoris, motoris ас impulsors opus est, crimen поп est: quantum autem hominis est, crimen ас scelus: ille enim lege поп tenetur hic avtem lege etiam damnatur». (Inst. theol). 114 «Unde sequitur, ita exulare а regno Dei, ut quaecumque ad beatam animae vitam Spectant in ео extincta sint». (Calv. Inst. theol. I, II. с. 2). 115 Ап пе glorietur, quod vocanti et ultro se oferenti responderif, nullas ad avdiendum esse avres, nulios ad videndum oculos affirmat Dens, nisi quos ipse facerit». (Calv. Inst. theol. I. I. сар. 15. 353 p.). 116 «Quemvis enim in homine externo refulgeat Dei gloria, propriam tamen imaginis sedem in animam esse dubium поп est... Quare etsi demus поп prorsns exanimamam ас deletam ia ео fuisse Dei imaginem sie. tameu corrupta fuit, ut qnidquid superest, horrenda sit deformitas». Calv, Inst. theol. I. I. сар. 15

http://azbyka.ru/otechnik/Dimitrij_Sambi...

2534 Primum meminisse debet hominum institutionem naturis duobus contineri, animae scilicet et corporis, quarum alia spiritalis, alia terrena est; et inferiorem hanc materiam in efficientiam atque operationem naturae illius fuisse potioris aptatam [Во-первых, нужно помнить, что человек состоит из двух природ – из души и тела, из которых одна – духовная, а другая – земная. Низшая материя приспособлена к делам и обыкновению более могущественной природы, то есть души] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 129, 4, PL 9, 720). Homo… totus ex anima et carne formabilis est [Человек… весь состоит из души и тела] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 53, 8, PL 9, 342). 2536 Nam spiritu frequenter significari animam non ambiguum est: et vel ex hoc ipso, quod Jesus moriturus tradidit spiritum [Очевидно, что под именем духа часто подразумевается душа, и это ясно даже из того места, где Иисус, умирая, предал дух Свой] (Hilarius Pictaviensis, De Trinitate X, 61, PL 10, 391). 2538 Primum opus non habet in se assumptae aliunde alterius naturae originem [Первое создание не имеет в себе начала воспринятой откуда-либо иной природы] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 118, 10, 7, PL 9, 566). 2541 Et prius quidem animam divino illo et incomprehensibili nobis virtutis suae opere constituit. Non enim cum ad imaginem Dei hominem fecit, tunc et corpus effecit. Genesis docet longe postea, quam ad imaginem Dei homo erat factus (Gen, II, 7), pulverem sumpturn, formatumque corpus; dehinc rursum in animam viventem per inspirationem Dei factum, naturam hanc scilicet terrenam atque coelestem quodam inspirationis foedere copulatam [И прежде Бог силой Своей создал душу божественным и непостижимым для нас образом. Из этого ясно, что в творении человека по образу Своему Бог не создал одновременно душу и тело. Книга Бытия учит ( Быт. 2:7 ), что намного позднее того момента, когда человек был создан по образу Божиему, был взят прах и сформировано тело. И после этого происходит по дуновению Бога оживление тела, то есть соединение этой земной природы с природой небесной в некий союз] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 129, 5, PL 9, 721). Triplex cognoscitur hominis facti praeformatique perfectiö cum et fit ad imaginem Dei, et formatur e terra, et inspiratione spiritus in viventem animam commovetur [Завершение творения и создания человека, должно понимать, происходило в три акта: сотворение по образу Божиему, формирование из земли и оживление теш дуновением в человека уже существующей души] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 118, 10, 8, PL 9, 567). Подробно о создании человека Иларий говорит в толковании на псалом 118 (Tractatus super psalmos, 118, 10, 6–8, PL 9, 565–566). Кратко: Tractatus super psalmos, 118, 4, 1, PL 9, 527; 67, 22, PL 9, 458; 129, 5, PL 9, 720.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

De Trin. 10, 20: anima omnis opus Dei est, carnis vero generatio semper ex carne est. Cfr. ib. 10, 22: anima utique numquam ab homine gignentium originibus praebetur. Как субстанция, отличная от тела, находящаяся по своему происхождению в большей зависимости от Бога, душа Адама, по Иларию, произошла «задолго» до сотворения тела, и уже потом, особым божественным актом, как образ Божий, была соединена с телом. Non cum ad imaginem Dei hominem fecit, tunc et corpus effecit. Genesis docet longe postea, quam ad imaginem Dei homo erat factus pulverem sumptum commoveretur. Ps. 129, 5 n. Triplex cognoscitur hominis facti praeformatique perfectio: cum et fit in imaginem Dei, et formatur ex terra, et inspiratione spiritus in viventem animam commoveretur. Ps. 118, 10. 8 n. Dörner утверждает, что эта оригинальная антропология Илария сложилась именно под влиянием его христологических умозрений, – что …она имеет для него значение, как тип того, что на более высокой ступени повторилось при вочеловечении Логоса». Как при характеристике происхождения ветхого Адама, Иларий первоначально и духовную и материальную сторону его природы «фиксирует an sich», и с возможной резкостью противопоставляет друг другу, чтобы, затем, с большей силою соединить их в понятии об едином человеческом существе, – так же точно Иларий поступает и в вопросе о человеческой и божественной природе нового Адама (Op. cit. 1040 s.). Не находя возможным разделять с Дорнером ответственности за изложенный взгляд, поскольку в сочинениях Илария мы не находим прямых указаний на такую именно зависимость его антропологии от христологии, мы, со своей стороны, склоняемся к мысли, что характеризованное выше учение Илария о трех моментах в творении человека является просто своеобразным отголоском оригенистической антропологий, очищенной от её специфических в духе неоплатонизма идей, – поскольку это учение мы встречаем лишь в «Трактатах Илария на псалмы», – произведении, написанном под значительным влиянием Оригена (Ср. наше цит. сочин. LV стр.).

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

Скачать epub pdf Pars I Caput I 1 . Corona uictoriae non promittitur nisi certantibus. in diunius autem scripturis adsidue inuenimus pomitti nobis coronam, siucerimus. sed, ne longum sit multa commemorare, apud apostolum paulum manifestissime legitur: opus pcrfeci, cursum consummaui, fidem seruaui; iam superest mihi corona iustitiae. debemus ergo cognoscere, quis sit ipse aduersarius, querm si uicerimus coronabimur. ipse est enim, quem dominus noster prior uicit, ut etiam nos in illo permanentes. et dei quidem uirtus atque sapientia et uerbum, per quod facta sunt omnia, qui filius dei unicus est, superomnem creaturam semper in commutabilis manet. et quoniam sub illo est creatura etiam quae non peccauit, quanto magis sub illo est omnis creatura peccatrix! ergo quoniam sub illo sunt omnes sancti angeli, multo magis sub illo sunt omnes praeuaricatores angeli, quorum diabolus princeps est. sed quia naturam nostram deceperat, dignatus est unigenitus dei filius ipsam naturam nostram suscipere, ut de ipsa diabolus uinceretur et, quem semper ipse sub se habet, etiam sub nobis eum esse faceret. ipsum significat dicens: princeps huius mundi missus est foras, non quia extra mundum missus est, quomodo quidam haeretici putant, sed foras ab animis eorum, qui cohaerent uerbo dei et non diligunt mundum, cuius ille princeps est, quia dominatur eis, qui diligunt temporalia bona, quae hoc mundo uisibili continentur, non quia ipse dominus est huius mundi, sed princeps cupiditatum earum, quibus concupiscitur omne quod transit, ut ei subiaceant qui neglegunt aeternum deum et diligunt instabilia et mutabilia. radix enim est omnium malorum cupidias: quam quidam adpetentes a fide errauerunt et inseruerunt se doloribus multis. per hanc cupiditatum regnat in homine diabolus et cor eius tenet. tales sunt omnes, qui diligunt istum mundum. mittitur autem diabolus foras, quando ex toto corde renuntiatur huic mundo. sic enim renuntiatur corruptelis et pompis et angelis eius. ideo que ipse dominus iam triumphanten naturam hominis portans, scitote, inquit, quia ego uici mundum. Читать далее Источник: О христианской борьбе/Блаженный Августин; [пер. с лат. предисл., примеч. : диакон Августин Соколовский ; ред. А. Р. Фокин]. - Москва : Центр библейско-патрологических исслед. Отд. по делам молодежи Русской Православной церкви, (Можайск (Московская область) : Можайский полиграфкомбинат), 2010. - 136 с. ISBN 978-5-85271-345-4 Вам может быть интересно: Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010