| Ο Βλ. Φειδς γραψε τι « κανονικς θεσμς το Πρτου σ λα τ κανονικ συστματα διοικητικς ργανσεως τς κκλησας σ τοπικ, περιφερειακ κα οκουμενικ προοπτικ δν εναι μα πλ τιμητικ δικριση…» και «τ πνεμα ατ κφρζει μ ξοχο τρπο καννας 34 τν ποστλων». « σχολιασμς το καννα π τν γκριτο κανονολγο ω. Ζωναρ προβλλει μ πσης ξοχο τρπο τ κκλησιολογικ βθος το ξαιρετικο ρλου το Πρτου γι τν ρμονικ λειτουργα το λου κκλησιαστικο σματος» . μως το περαιτρω χωρο απ τον Ζωναρ αποτελε απλς αναδιγηση του 34 ου καννα και χι περισστερο τοτου . Ο Λ. Πατσαβς στο ρθρο του, που υπερασπζεται τη θση του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως στο θμα της «Ορθοδξου Εκκλησας της Ουκρανας» παραπμπει και στον 34 ο καννα, ως καννα ο οποος υποστηρζει την αρχ της υπερορου αρμοδιτητας του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως . Συμπερανεται τι οι σγχρονοι θεολγοι της Κωνσταντινουπλεως ρχισαν να υποστηρζουν εκενα, τα οποα απρριπταν οι προκτοχο τους. Λες και λλαξε ο ρους της παραδσεως μχρι την πλρη αλλαγ της κατευθνσες του. Εναι προφανς τι η αρμονα μεταξ της συνοδικτητας και του πρωτεου χει αλλοιωθε υπρ του απλυτου επ της γης πρωτεου, το οποο «λγ κα ργ» λθε σε σγκρουση με το ευαγγελικ πρωτεο, που αποτυπνεται ιδανικ στον τπο και υπογραμμ του Σωτρα Χριστο. Σχετικ με το ευρτερο απ ,τι η εξγηση του 34 ου καννα θμα «Επσκοπος ως κεφαλ της Εκκλησας» στη βυζαντιν γραμματολογα μπορομε να δομε τι ο επσκοπος κατανοετο ως πνευματικς μντορας και καθοδηγητς. Εναι ελχιστες οι περιπτσεις, που αναφρεται το δικαωμα του δικζειν απ τον επσκοπο ως κεφαλς εκτς της οικεας αυτο επαρχας. Πρεσβτερος λγει στον Αββ Ευγριο, στο κελ που ασκτευε: «Οδαμεν, ββ, τι ε ς ν τ χρ σου (στην Κωνσταντινοπολη), κα πσκοπος πολλκις κα κεφαλ πολλν εχες εναι· νν δ ς ξνος καθζ δε». Απ την απντηση του Ευαγρου καθσταται σαφς τι προτιμ τον μοναχισμ παρ το επισκοπικ αξωμα: «ληθς στι, Πτερ. Πλν παξ λλησα, π δ τ δευτρ ο προσθσω» . Εναι σαν να δθηκε μια απλ απντηση στο πνεμα της μοναχικς αποταγς, εκ της οποας μως καθσταται σαφς απ τη μα η επιβεβαωση της μεσης ννοιας του 34 ου Αποστολικο καννα (ο επιχριος επσκοπος σον κεφαλ), απ την λλη η προτεραιτητα της αγιτητας απ την ιεραρχικ τξη. Το να εσαι γιος εναι σπουδαιτερα απ λα. Και η δια αρχ ταν καθοριστικ και στην εκκλησιαστικ ιεραρχα. |
| 5. Ιεραρχικτητα και αγιτητα Η μφαση στην αγιτητα της ιεραρχας επιβεβαινεται επσης και απ την πατερικ εξγηση του χωρου απ τις Πρξεις των Αποστλων 20.28: …προσχετε ον αυτος κα παντ τ ποιμν ν μς τ Πνεμα τ Αγιον θετο πισκπους , ποιμανειν τν κκλησαν το Κυρου κα Θεο, ν περιεποισατο δι το δου αματος. Σε αυτ τον στχο ο Απστολος Παλος απευθυνμενος στους πρεσβυτρους της Εφσου, οι οποοι προσλθαν με την πρσκλησ του στη Μλητο, τους αποκαλε επιτηρητς/επισκπους της Εκκλησας. Ως επιτηρητς/επισκπους οι γιοι πατρες και οι χριστιανο συγγραφες κατανοοσαν τους: 1) Ιερες ποιμνες με κρα αυταπρνηση και θυσιαστικ διθεση, πως λ.χ. στον Μγα Βασλειο . 2) Επισκπους . 3) Αγους και θεοφρους πατρες. τσι ο γιος Νικηφρος Κωνσταντινουπλεως γραψε περ των σωτηρων δογμτων «παρ τν σων κα Θεοφρων Πατρων μν, ος κατ καιρν θετο τ Πνεμα τ γιον ποιμανειν τν κκλησαν ατο κα διπειν» . Η εξγηση του στχου απ τον Ματθαο 10. 40 — δεχμενος μς μ δχεται κα μ δεχμενος δχεται τν ποστελαντ… εναι και αυτ πολυσχιδς. Στην κυριολεκτικ ννοια ο εν λγω στχος αναφρεται στους Αποστλους . Στην πνευματικ θεωρητικ εξγηση θα εδνατο να υποδεικνει την αρετ της υπακος, καθς και να αναφρεται σε επ μρους ομδες πιστν τξεων της εκκλησιαστικς ιεραρχας: μοναχος , ιερες στου αγους ανθρπους εν γνει . Ο γιος Γρηγριος ο Παλαμς ερμνευσε ακριβς κατ’ αυτν τον τρπο: «“ γρ δεχμενος μς, λλ κα τν να πντων» . Η σχση του επισκπου και του Χριστο, πως και η σχση του επισκπου και της Εκκλησας ως Σματος Χριστο εναι πολ μεγλη. Με αυτ την προσγγιση ο επσκοπος δεν μπορε παρ να εναι γιος τουλχιστον να επιδικει την αγιτητα, λλωστε ο επσκοπος ως κεφαλ του μικρο σματος της Εκκλησας εξ ορισμο πρπει να ανταποκρνεται κατ το μγιστο βαθμ στην υψηλ του κλση. Η ιδα της αγιτητας του επισκπου αποτυπθηκε με τρπο ξεκθαρο στην προσευχ Χειροθεσας καταστσεως πισκπου , την οποα παραθτει ο γιος Σεραπων Θμουτης . Εν ο Πατριρχης Γρηγριος Γ Μμμας συνδεε τον στχο Ματθ. 10.40 με κθε αρχιερα: «Πντα δ ρχιερα διδοχον Χριστο λγομεν, κα π τς καθδρας καθμενον το ησο μου κα Θεο· ατς γρ στιν λγων· δεχμενος μς μ δχεται (Ματθ. 10.40)· κα, κοων μν μο (Λουκ. 10. 16)» . |
| 90 Γροντας στν ερ Μον Φιλοθου γι να διστημα ταν δοχειρης, δηλαδ πεθυνος γι τν παραλαβ, ποθκευση κα διανομ τν τροφμων. 91 Κατ τν γιορετικη παρδοση ερες, πρν λοκληρση τν Προσκομιδ, χτυπει καμπανκι, κα ο πιστο μνημονεουν νοερς νματα ρθοδξων Χριστιανν ζντων κα κεκοιμημνων, ν κενος βγζει γι’ ατος μερδες. 95 Επθηκε π τν Γροντα στς 28 ουνου το 1994, δηλαδ δο βδομδες πρν π τν κομησ του. 106 Σμφωνα μ τ Τυπικ τς κκλησας ναγινσκεται στν σπεριν να Κθισμα το Ψαλτηρου κα στν ρθρο δο Καθσματα. τσι μσα στν βδομδα λοκληρνεται νγνωση λου το Ψαλτηρου. 107 Πρτο μρος: 1ος Ψαλμς ως τν 54ο. Δετερο μρος: 55ος ως τν 100ο. Τρτο μρος: 101ος ως τν 150ο. 109 Τ λγια τς εχς φανερνουν τ ρθ δγμα τς πστες μας. Τ «Κριε» φανερνει τν θεα φση το Χριστο. Τ «ησο» φανερνει τν νθρπινη φση Του. Τ «Χριστ» φανερνει κα τς δο φσεις. Τ «Υ το Θεο» φανερνει τι ο δο φσεις το Χριστο εναι σγχυτες κα στερα π τν νωσ τους. (Βλ. νωνμου τινς γου, Λγος θαυμσιος περ τν λγων τς θεας προσευχς, Φιλοκαλα τν ερν Νηπτικν, κδ. «στρ», θναι 1976, τμος Ε, σ. 65–66). 110 Βλ. νωνμου συχαστο, Νηπτικ Θεωρα, κ χειρογρφου τς ερς Μονς Ξενοφντος γου ρους, κδ. «ρθδοξος Κυψλη», Θεσσαλονκη 1979, σ. 97–99. 115 ντιρρητικς πλεμος σημανει ν ντικροη κανες τος κακος λογισμος φρνοντας ντστοιχους καλος. 117 Γροντας ννοε τι ργασα τς εχς παιτε κα σωματικ κπο κα γνα κατ τν παθν. Δν χει καμμα σχση μ τς τεχνικς πο χρησιμοποιον ο νατολικς θρησκεες, μ σκοπ τν κατ’ ατος λτρωση, τν ποα νομζουν «νιρβνα». 120 Γροντας ρσνιος Σπηλαιτης (1886–1983): σκητς τν σπηλαων τς Μικρς γας ννης το γου ρους. 121 Βλ. γντιος Μπριαντσιαννωφ, Υ μου, δς μοι σν καρδαν…, κδ. «ρθδοξος Κυψλη», Θεσσαλονκη 1978, σ. 178. 122 Νηπτικο Πατρες νομζονται ο Πατρες τς κκλησας πο ργσθηκαν κα δδαξαν εδικτερα τν ργασα τς νψεως. |
| νγκη τονυν δυον θτερον μαν νργειαν π Χριστο λγοντας μαν λγειν κα τν οσαν , επερ τς ληθεας χμεθα κα δο τς οσας εαγγελικς τε κα πατρικς μολογομεν, δο κα τς νεργεας καταλλλως ατος πομνους συνομολογεν· μοοσιος γρ ν τ Θε κα Πατρ κατ τν θετητα σος σται κα κατ τν νργειαν· μοοσιος δ ν μν ατς κατ τν νθρωπτητα, σος σται κα κατ τν νργειαν. Φησ γον μακριος Γρηγριος, Νυσαων πσκοπος· «ν δ νργεια μα, τοτων πντως κα δναμις ατ· πσα γρ νργεια δυνμες στιν ποτλεσμα». δνατον δ κτστου κα κτιστς φσεως μαν φσιν δναμιν νργειαν εναι. Ε δ μαν Χριστο τν νργειαν εποιμεν, τ το Λγου θετητι προσψομεν τς νοερς ψυχς τ πθη, φβον φημ κα λπην κα γωναν. Ε δ λγοιεν, ς περ τς γας Τριδος διαλεγμενοι ο πατρες ο γιοι φασαν· «ν οσα μα, τοτων κα νργεια, κα ν διφορος οσα, τοτων διφορος κα νργεια», κα ς ο χρ τ τς «θεολογας» π τν «οκονομαν» μετγειν, ρομεν· ε π τς «θεολογας» μνον ερηται τος πατρσι, κα οκ τι μετ τν σρκωσιν τς ατς νεργεας Υς τ Πατρ οδ τς ατς σται οσας. Τνι δ πονεμομεν τ « Πατρ μου ως ρτι ργζεται, κγ ργζομαι», κα· « βλπει τν Πατρα ποιοντα, τατα κα Υς μοως ποιε», κα· «ε μο ο πιστεετε, τος ργοις μου πιστεσατε», κα· «τ ργα, γ ποι, μαρτυρε περ μο», κα· «σπερ Πατρ γερει τος νεκρος κα ζωοποιε, οτω κα Υς, ος θλει, ζωοποιε»; Τατα γρ πντα ο μνον μοοσιον κα μετ σρκωσιν τ Πατρ δεκνυσιν ατν, λλ κα τς ατς νεργεας. Κα πλιν· Ε περ τ ντα πρνοια ο μνον Πατρς κα γου Πνεματος, λλ κα το Υο στι κα μετ σρκωσιν, νργεια δ τοτ στιν· ρα κα μετ σρκωσιν τς ατς στιν νεργεας τ Πατρ. Ε δ κ τν θαυμτων τς ατς οσας ντα τ Πατρ τν Χριστν γνωμεν, νργεια δ Θεο τυγχνει τ θαματα, ρα κα μετ σρκωσιν τς ατς νεργεας στ τ Πατρ. Ε δ μα νργεια τς θετητος ατο κα τς σαρκς ατο, σνθετος σται, κα σται τρας νεργεας παρ τν Πατρα κα Πατρ συνθτου νεργεας σται. |
| Το επισκοπικ λειτοργημα εναι το εκ των ων ουκ νευ θεμλιο της Εκκλησας: «Ο Επσκοπος εναι εν τ Εκκλησ και η Εκκλησα εναι εν τ Επισκπ και ποιος δεν εναι μεθ Επισκπου ευρσκεται εκτς Εκκλησας» (ιερομρ. Κυπριανο Καρθαγνης ). Ο ιερομρτυς Ιγντιος ο Θεοφρος παρομοιζει το πρωτεο του Επισκπου εν τ Επισκοπ αυτο με την ηγεμονα του Θεο: «Παραιν, ν μονο θεο σπουδζετε πντα πρσσειν, προκαθημνου το πισκπου ες τπον θεο κα τν πρεσβυτρων ες τπον συνεδρου τν ποστλων, κα τν διακνων τν μο γλυκυττων πεπιστευμνων διακοναν ησο Χριστο, ς πρ ανων παρ πατρ ν κα ν τλει φνη» (Προς Μαγνησιες, ΣΤ). Εν τ εκκλησιαστικ αυτο περιοχ ο Επσκοπος κατχει την πληρτητα της μυστηριακς, της διοικητικς και της διδακτικς αυθεντας. Διδσκει ο γιος Ιγντιος ο Θεοφρος: «Μηδες χωρς το πισκπου τι πρασστω τν νηκντων ες τν κκλησαν. κενη· βεβαα εχαριστα γεσθω, π πσκοπον οσα ν ατς πιτρψ...οκ ξν στιν χωρς το πισκπου οτε βαπτζειν οτε γπην ποιεν· λλ ν κενος δοκιμσ, τοτο κα τ· θε· ερεστον, να σφαλς κα ββαιον πν πρσσετε (Προς Σμυρναους Η). Εν τ Ευχαριστ με τον πλον ντονο τρπο φανεροται η μυστηριακ αυθεντα του Επισκπου. Εν τ τελσει αυτς ο Επσκοπος εναι εικν του Χριστο, εκπροσωπν μεν την Εκκλησα των πιστν ενπιον του Θεο και Πατρς, και ευλογν δε τους πιστος και ανατρφων αυτος διαληθινο πνευματικο βρματος και πματος του Μυστηρου της Ευχαριστας. Ως κεφαλ της επισκοπς του ο Επσκοπος προσταται του συλλετουργου, χειροτονε και διορζει κληρικος σε εκκλησιαστκς ενορες, παρχων δεια δι την τλεση της Ευχαριστας και λοιπν Μυστηρων και ιεροπραξιν. Η διοικητικ αυθεντα του Επισκπου εκδηλοται στην υποταγ σε αυτν των κληρικν, των μοναχν και των λακν της επισκοπς, των ενοριν και των Ιερν Μονν (εκτς σταυροπηγιακν) καθς και των διαφρων ιδρυμτων της επισκοπς (εκπαιδευτικν, φιλανθρωπικν κλπ.). Ο Επσκοπος εναι εκενος ο οποος εκδικζει υποθσεις εκκλησιαστικν παραβσεων. Οι Αποστολικο Καννες αναφρουν: «Πντων τν κκλησιαστικν πραγμτων πσκοπος χτω τν φροντδα, κα διοικετω ατ» (Κανν ΛΗ), «Ο πρεσβτεροι, κα ο δικονοι, νευ γνμης το πισκπου μηδν πιτελετωσαν· ατς γρ στν πεπιστευμνος τν λαν το Κυρου, κα τν πρ τν ψυχν ατν λγον παιτηθησμενος» (Κανν ΛΘ). |
| Εκε δχονται κριτικ λγω των παρεμβσεν τους κατ των θσεων της κυβερνσεως, της οικεας αυτν Συνδου, και κατ των Ελληνικν συμφερντων. Εναι ακριβς εκενο, το οποο εξαρχς επιχερησε να πρξει ο πατριρχης Βαρθολομαος, παρουσιζοντας λη την υπθεση ως σγκρουση μεταξ Ρσων και Ελλνων, προκειμνου να συσπειρωθον λοι οι λληνες γρω του και γρω απ την ψευδ θση του και τις παρνομες ενργεις του. θελε τους λλους λληνες να τον υποστηρξουν αποκλειστικ λγ αυτς της εθνικς αλληλεγγης. μως εδ απτυχε. Δεν ταν λοι οι λληνες που τον υποστριξαν για σα λγει και πρττει. στε εναι ψεδος να παρουσιζεται η θση του Κωνσταντινουπλεως ως θση λων των Ελλνων. Και ο ταυτισμς μαζ του λων των Ελλνων σημανει να ρχνουμε νερ στο μλο του. Η θση του Βαρθολομαου δεν ανταποκρνεται στην πραγματικτητα και σοι αδελφο μας στην Ελλδα, πατρες, αδελφο και Σεβασμιτατοι, οι οποοι αποκλειστικ χρη στη δογματικ και κανονικ αλθεια υπερασπζονται τα δκαια της Ρωσικς Εκκλησας στη διαμχη, εννοεται τι εναι και θα παραμενουν να εναι για μας αγαπητο μας αδελφο στην πστη και στο πνεμα. Και φυσικ, εκτς εκενων των Ελλνων που χουν θεολογικ κατρτιση και τσσονται απροκλυπτα κατ των ενεργειν του Κωνσταντινουπλεως ν προκειμν υπρχουν αρκετο ας πομε απλο λληνες, οι οποοι δεν γνωρζουν την υπθεση και μη γνωρζοντας δεν εκφρουν καμα κρση πνω στο θμα αυτ. Οτε, λοιπν, αυτο εναι ξνοι για μας. Οτε εναι καθλου σωστ να τους λογαρισουμε αυτομτως οπαδος του Βαρθολομαου και των υποστηρικτν του. Δεν διαφωνομε με τους λληνες ως λληνες, επειδ εναι λληνες, αλλ με εκενο το κακ, το οποο εξαπλνεται στους κλπους της Εκκλησας και της επιφρει τερστια ζημι. Δεν εναι μυστικ τι και μεταξ των Ρσων υπρχουν, στω και ολγοι, οι οποοι υποστηρζουν εκενες τις παρνομες ενργειες και ψευδες διδασκαλες του πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως, πως υπρχουν και στους λλους λαος εκενοι, οι οποοι δυστυχς τις συμμερζονται και τις υποστηρζουν. Υπρχουν επσης στους Ορθοδξους λαος και σοι τσσονται κατηγορηματικ κατ αυτν και υπρ της αλθειας. Αυτ μλιστα χει τη μεγαλτερη σημασα και εναι το σπουδαιτερο. |
| κλεπει δ τε λιος κα σελνη τν τν κτσιν προσκυνοντων παρ τν κτσαντα τν νοιαν διελγχοντα κα παιδεοντα, ς τρεπτ εσι κα λλοιωτ. Πν δ τρεπτν ο Θες· κατ τν δαν γρ φσιν φθαρτν παν τρεπτν. κλεπει δ μν λιος το σματος τς σελνης σπερ τινς μεστοιχον γινομνου κα ποσκιζοντος κα μ ντος διαδοθναι μν τ φς. σον ον ερεθ τ σμα τς σελνης ποκρπτον τν λιον, τοσοτον κα κλειψις γνεται. Ε δ μικρτερν στι τ τς σελνης σμα, μ θαυμσς· κα λιος γρ π τινων λγεται πολυπλασων τς γς, π δ τν Πατρων σος τς γς· κα πολλκις μικρν νφος καλπτει ατν κα μικρς βουνς τοχος. δ τς σελνης κλειψις κ το ποσκισματος τς γς γνεται, τε γνηται πεντεκαιδεκαταα σελνη κα ερεθ ξ ναντας κατ τ κρον κντρον, μν λιος π γν, δ σελνη πρ γν· ποσκασμα γρ ποιε γ κα ο φθνει τ λιακν φς φωτσαι τν σελνην, κκεθεν κλεπει. Χρ δ γινσκειν, τι τελεα κτσθη σελνη π το Δημιουργο, τοι πεντεκαιδεκαταα· πρεπε γρ πηρτισμνην γενσθαι. Τ δ τετρτ μρ, ς φημεν, κτισται λιος. Προλαβεν ον τν λιον νδεκα μρας· π γρ τετρτης μρας ως πεντεκαιδεκτης νδεκ εσι. Δι κα κατ χρνον ο δδεκα μνες τς σελνης νδεκα μρας λεπουσιν κ τν δδεκα μηνν το λου· ο μν γρ το λου τριακοσας ξκοντα πντε μρας χουσιν. Δι το τετρτου συντιθεμνου κατ τσσαρα τη μα ποτελεται μρα, τις λγεται βσεξτον. Κα νιαυτς κενος τξστ´ μρας χει. Ο δ τς σελνης νιαυτο τνδ´ εσιν μερν· γρ σελνη, φ ο γεννηθ, γουν νακαινισθ, αξει, ως ν γνηται μερν ιδ´ μσεος τετρτου, κα ρχεται λγειν, ως μερν κθ´ μσεος, κα τελεως γνεται φτιστος. Κα πλιν συναπτομνη τ λ ναγεννται κα νακαινζεται, πμνημα φρουσα τς μν ναστσεως. Καθ καστον ον νιαυτν τς νδεκα μρας ποδδωσι τ λ. Κατ ον τρες χρνους μβλιμος μν γνεται τος βραοις, κα νιαυτς κενος δεκατριν μηνν ερσκεται κ τς προσθκης τν νδεκα μερν. |
| 154 Ερμς κα Καταβασα τς αδς το ναστασμου καννος, καθς κα Δοξαστικν τν Ανων το Πσχα. 158 ννοε τν ναν π τος δο ληστς πο εχαν συσταυρωθ μ τν Χριστ, ποος επε στν λλον ληστ: «Ο φοβ σ τν Θεν, τι ν τ ατ κρματι ε; Κα μες μν δικαως· ξια γρ ν πρξαμεν πολαμβνομεν· οτος δ οδν τοπον πραξε». (Βλ. Λουκ. 23:40–41). 163 Μγας Κανν εναι ποημα το γου νδρου Κρτης. Ψλλεται τμηματικ τς τσσερις πρτες μρες τς Α βδομδος τς Μεγλης Τεσσαρακοστς στ Μγα πδειπνο κα λκληρος τν Ε βδομδα στ Μγα πδειπνο τς Τετρτης στν ρθρο τς Πμπτης. 165 κολουθα διρκειας δκα λεπτν, πο περιλαμβνει εχαριστριες εχς μετ τν Θεα Μετληψη. 171 Ψαλμ. 103, 28. Ο στχοι π τ «νοξαντς σου τν χερα» ως τ τλος το Ψαλμο ψλλονται σ πανηγυρικς γρυπνες κα εναι γνωστο ς νοιξαντρια. 172 Προφανς Γροντας ναφρεται στ ερωπακ μουσικ ργανα, στ ποα νκει κα τ βιολ. δετερος χος εναι χχρωμα ντελς ξνο πρς τν ερωπακ μουσικ κα ποδδεται μνον π τ βιολ κα τ νατολτικα μουσικ ργανα, πως τ κανονκι τ οτι. 174 Ερμς κα Καταβασα τς ε δς το καννος τς ορτς τς ψσεως το Τιμου Σταυρο (14 Σεπτεμβρου). 176 Τσατμς (λξη τουρκικ): Λεπτς τοχος κατασκευασμνος μ δοκος, τν ποων τ δικενα συμπληρνονται μ πλνθους ξλινους πχεις κα πικαλπτονται μ σβεστοκοναμα. Γροντας μεταφορικ νομζει τσι τν θρακα μ τ πλευρ. 180 Ναπολων Ζρβας (ρτα 1891-θνα 1957): Πολιτικς κα στρατιωτικς, νας π τος σπουδαιτερους γωνιστς στν θνικ ντσταση ναντον τν Γερμανν. Πρς τ τλη τς Γερμανικς Κατοχς ο στρατιωτικς δυνμεις το Ζρβα λεγχαν τ μεγαλτερο μρος τς Ατωλοακαρνανας κα τς περου, που κα τ ρη Τζουμρκα. 181 Πρβλ. Πρτον τροπριον τς ε δς το προεορτου καννος τς ορτς τν Θεοφανεων, ποος ψλλεται στ πδειπνο τς 5ης ανουαρου. 183 ς εχαριστα στν Θε μπορε κανες ν λη τν Δοξολογα «Σο δξα πρπει...» ν κνη κομποσχονι λγοντας: «Δξα σοι, Θες μν, δξα σοι». 187 Στν γρυπνα τς ναστσεως σμφωνα μ τ Τυπικ «κροονται παντα», χτυπον δηλαδ συγχρνως λες ο καμπνες, τ σμαντρα κα τ τλαντα (χειροσμαντρα). Читать далее Источник: Λγοι ΣΤ " – Περ Προσευχς/σιος Πασιος ο γιος ορειβτης (Εζνεπδης). – Soroti. Thessaloniki : Μοναζουσν Ησυχαστριον «Ευαγγελιστς Ιωννης ο Θεολγος», 2012. - 137 p. Поделиться ссылкой на выделенное |
| Ασκν το πρωτεο του ο Προκαθμενος της Εκκλησας της Κωνσταντινουπλεως δναται να αναλαμβνει πρωτοβουλες διορθοδξου και διαχριστιανικο εμβελεας και επσης εκ μρους του Ορθοδξου πληρματος να αποτενεται στον ξω κσμο, εξασφαλισθεσης επ τοτ της εξουσιοδοτσεως υφλων των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν. 6. Το πρωτεο στην Εκκλησα του Χριστο καλεται να υπηρετε την πνευματικ εντητα των μελν της και τη διευθτηση της ζως, διτι ο γρ στιν καταστασας Θες, λλ ερνης (Α Κορ. 14,33). Η διακονα του πρτου εν τ Εκκλησ, ξνη προς την κοσμικ φιλαρχα, χει σκοπ την οκοδομν το σματος το Χριστο, μχρι... ο πντες...ληθεοντες ν γπ αξσωμεν ες ατν τ πντα, ς στιν κεφαλ, Χριστς, ξ ο πν τ σμα...κατ " νργειαν ν μτρ νς κστου μρους τν αξησιν το σματος ποιεται ες οκοδομν αυτο ν γπ (Εφ. 4, 12-16). Η οποα περιλαμβνει την εκλογ, την επθεση των χειρν και την αποδοχ εκ μρους της Εκκλησας. Κατ καννα, ο πρτος Επσκοπος προσταται του κυριτερου (πρτου) θρνου στο κανονικ δαφος εκστης Εκκλησας. Οι κατ τπους Αυτοκφαλες Εκκλησες εναι δυνατν να περιλαμβνουν τις σνθετες εκκλησιαστικς ονττητες, λ.χ. εντς της Ορθοδξου Εκκλησας της Ρωσας υπρχουν Αυτνομες και Αυτοδιοκητες Εκκλησες, Μητροπολιτικς Περιφρειες, Εξαρχτα και Ιερς Μητροπλεις. Εκστη εξ αυτν χει την ιδαν μορφ του πρωτεου, η οποα καθορζεται απ την Τοπικ Κληρικολακ Σναξη και αποτυποται στον Καταστατικ Χρτη. Περ πρωτεου τιμς του θρνου της Ρμης και της δευτερεας του θρνου της Κωνσταντινουπλεως ομιλε ο Γ Κανν της Β Οικουμενικς Συνδου: «Τν μντοι Κωνσταντινουπλεως πσκοπον χειν τ πρεσβεα τς τιμς μετ τν τς μης πσκοπον, δι τ εναι ατν ναν μην». Ο ΚΗ Κανν της Δ Οικουμενικς Συνδου διευκρινζων τον ως νω καννα, επικαλεται την κανονικ αιτα, επ της οποας στηρζονται τα πρωτεα τιμς Ρμης και Κωνσταντινουπλεως: «Κα γρ τ θρν τς πρεσβυτρας μης, δι τ βασιλεειν τν πλιν κενην, ο Πατρες εκτως ποδεδκασι τ πρεσβεα. Κα τ ατ σκοπ κινομενοι ο κατν πεντκοντα θεοφιλστατοι πσκοποι, τ σα πρεσβεα πνειμαν τ τς Νας μης γιωττω θρν, ελγως κρναντες, τν βασιλε κα συγκλτ τιμηθεσαν πλιν, κα τν σων πολαουσαν πρεσβεων τ πρεσβυτρ βασιλδι μ, κα ν τος κκλησιαστικος ς κενην μεγαλνεσθαι πργμασι, δευτραν μετ κενην πρχουσαν» |
| Ατς τος ανας ποησεν, πρχων πρ τν ανων, πρς ν φησιν θεος Δαυδ· «π το ανος κα ως το ανος σ ε». Κα θεος πστολος· «Δι ο κα τος ανας ποησε». Χρ τονυν γινσκειν, τι τ το ανος νομα πολσημν στι· πλεστα γρ σημανει. Αν γρ λγεται κα κστου τν νθρπων ζω. Λγεται πλιν αν κα τν χιλων τν χρνος. Πλιν λγεται αν λος παρν βος, κα αν μλλων, μετ τν νστασιν, τελετητος. Λγεται πλιν αν, ο χρνος, οδ χρνου τι μρος λου φορ κα δρμ μετρομενον, γουν δι μερν κα νυκτν συνιστμενον, λλ τ συμπαρεκτεινμενον τος ιδοις ον τι χρονικν κνημα κα διστημα. περ γρ τος π χρνον χρνος, τοτο τος ιδοις στν αν. Λγονται μν ον πτ ανες το κσμου τοτου, γουν π τς ορανο κα γς κτσεως μχρι τς κοινς τν νθρπων συντελεας τε κα ναστσεως. στι μν γρ συντλεια μερικ κστου θνατος· στι δ κα κοιν κα παντελς συντλεια, τε μλλει κοιν γνεσθαι τν νθρπων νστασις. γδοος δ αν μλλων. Πρ δ τς το κσμου συστσεως, τε οδ λιος ν διαιρν μραν π νυκτς, οκ ν αν μετρητς, λλ τ συμπαρεκτεινμενον τος ιδοις, ον τι χρονικν κνημα κα διστημα· κα κατ μν τοτο ες αν στι, καθ κα λγεται Θες ανιος, λλ κα προαινιος. Κα ατν γρ τν ανα ατς ποησε· μνος γρ ναρχος ν Θες πντων ατς στι ποιητς, τν τε ανων κα πντων τν ντων. Θεν δ επν δλον, τι τν Πατρα λγω κα τν μονογεν ατο Υν, τν Κριον μν ησον Χριστν, κα τ Πνεμα ατο τ Πανγιον, τν να Θεν μν. Λγονται δ ανες ανων, καθτι κα ο το παρντος κσμου πτ ανες πολλος ανας, γουν ζως νθρπων περιχουσι, κα αν ες πντων τν ανων στ περιεκτικς. Κα αν ανος λγεται νν κα μλλων. Ανιος δ ζω κα ανιος κλασις τ τελετητον το μλλοντος ανος δηλο. Οδ γρ μετ τν νστασιν μραις κα νυξν χρνος ριθμηθσεται· σται δ μλλον μα μρα νσπερος, το λου τς δικαιοσνης τος δικαοις φαιδρς πιλμποντος, τος δ μαρτωλος νξ βαθεα πραντος. Πς τονυν τν χιλων τν τς ριγενιαστικς ποκαταστσεως ριθμηθσεται χρνος; Πντων ον τν ανων ες ποιητς στιν, Θες, κα τ σμπαντα δημιουργσας, πρχων πρ τν ανων. |
|
|
