122 О. Bauhover, Op. cit., la Charle Ρfleger, Op. cit., in Irenikon t. XIII, nr. 4, 1936, p. 419. 123 S f. Cyprian, De catholicae Ecclesiae unitate, 6, in Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, v. Ill, pars I, Vindobonae, ed. O. Hartel. 1868, pp. 214–215. 124 Fer. Augustin, De baptismo contra Donatistas, liber III, cap. 16, Migne P. L., XLIII, col. 148. 125 Fer. Augustin, Ad catholicae epistolae contra Donatistas, vulgo De unitate Ecclesiae liber unus, passim, Migne, P. L., XLIII, col. 391–446. 126 Idem. Op. cit., II, 2, col. 391–392; S f. Justin Martirul si Filosoful, Dialogul cu ludeul Tryfon, CX, 4; Tertullian, Apologeticum. XXXVII, 4. 132 Sf. Cyprian, Op. cit., 9 p. 217; Per. Augustin, De baptismo contra natistas, liber III, cap. XVII, 22; XVIII, 23, col. 149, 150. 133 Sf. Irineu. Op. cit., cart. V, cap. XX, 2, col. 1178 A; Sf. Athanasie Mare, Discursul I contra Arienilor, 1, Migne 6, XXVI, col. 13 A. 134 По данным журнала «World’s Youtli», janv. – febr., 1947, на конец 1946 г. в США число членов достигло 1.411.341 человека, в том числе 151933 женщин и девушек (по ИВКА). 135 См. «Proces-verbaux du premier congres de theologie ortho-doxe Athenes–1936», Athenes, 1939, p. 467. 139 Наше примечание. Проф. Л. Зандер в статье «Съезд христианских церквей в Эдинбурге», на стр. 67 так характеризует вышеприведенные 17 пунктов: в них «чувствуется американский динамизм и гений экуменического педагога д-ра Мотта, который своей глубокой верой в Божественность этого дела принимает трудности, как Божий дар, и не останавливается ни перед какими препятствиями. Рассматривать этот документ более подробно мы здесь не можем»… (sic!). – Откровенно заметим: нам непонятна эта безоговорочная капитуляция пред д-ром Джоном Моттом. 143 «Деяния Второго Зарубежного Собора Русской Православной Церкви за границей 1938 г.», Белград, 1939, стр. 312–324. 144 М. I. Congar, «Problemes de I’Oecumenisme», Paris, 1937. Цитируем по Деяниям Собора 1938 г., стр. 350. Читать далее Источник: Деяния Совещания глав и представителей автокефальных православных церквей в связи с празднованием 500-летия автокефалии русской православной церкви. 8-18 июля 1948 г. : В 2 т. - Москва : Моск. патриархия, 1949./Т. 2. - 462 с.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Текст: Migne, Patrol. curs. compl., s. 1., t. 42, col. 819–1098.– Исагогические сведения о сочинении бл. Августина «De Trinitate Dei libri XV» прежде всего см. в Admonitio in libros De Trinitate. Migne, t. 42, col. 815–818 cnfr. Augustini Epist. CLXXIV ad Aurelium. Migne, t. 33, col. 758, а также (в качестве Praefatio) самое соч. De Trinit D. I. I, n. n. 1–6. Migne, t. 42, col. 819–823. Библиографического характера данные о сочинении Августина «De Trinitate» содержатся еще в Augustini Retractat. lib. II, cap. XV, num. 3. Migne, t. 32, col. 635–636. Epist. CLXXIV ad Aurelium. M. t. 33, col. 757–758. Epist. CXX, с. III, n. 13. M. t. 33, col. 459. Epist. CXLIII, n. 4. M. t. 33, col. 586–587. – Позднейшая библиографическая литература о «De Trinitate» бл. Августина: Gennadius. Lib. de Scriptor. eccles. c. 38. Cassiodor. Institut. divin. Litter. c. 16. Cnfr. Maurin. Vita s. Augustini episcopi lib. IV, cap. XII, n. 9. Migne, t. 32, col. 266–268. Migne, t. 47, col. 27 cnfr. col. 520–526. L. S. le N. de Tillemont. Memoires pour servir à l’histoire ecclésiastiques des six premiers ciècles. Paris 1693–1712. Art. CXV, pp. 295–298. Dr. R. Ceillier. Histoire génerale des auteurs sacrés et ecclésiastiques. Paris. 1744. t. XI, § VIII, pp. 652–666. I. Nirschl. Lehrbuch der Patrologie und Patristik. Mainz. 1883. Bd. II, S. 444. J. Fessler – B. Jungmann. Institutions Patrologiae. Oeniponte. 1892. Т. II, 1. Pp. 283–284. Prof. O. Bardenhewer. Patrologie. Fr. im Br. 1910. Aufl. 3. Ss. 418–419. Dr. J. Schwane. Dogmengeschichte der patristischen Zeit. Münster. 1869. § 20. S. 225. Dr. Ad. Harnack. Lehrbuch der Dogmengeschichte. Fr. im Br. 1888. Bd. II. Ss. 295–296. Dr. R. Seeberg. Lehrbuch der Dogmengeschichte. Leipzig. 1908. Bd. I. XV, 3. § 5. Prof. Th. Gangauf. Des heiligen Augustinus speculative Lehre von Gott dem Dreieingen. Augsburg. 1865. Einleitung. Ss. 1–34. (Cp. Его же. Metaphysische Psychologie des heil. Augustinus. Augsburg. 1852. Gs. 17–18). C. Bindemann. Der heilige Augustinus. Greifswald. 1869. Bd. III. Ss. 709–745. Fr. u. P. Böhringer. Aurelius Augustinus, Bischof von Hippo. Stuttgart. 1878. II. Hälfte. S. 160.

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

150 Athan. А1. На слова: «Истинно, истинно говорю вам». Засвидетельствовано Иоанном Грамматиком Кесарийским, цитируемым Севиром: Sev. Ant. Contr. Joan. Gramm. iii, 32, ed. J. Lebon, CSCO, Scriptores Syri, series 4, vi (1933), 97. 162 Greg. Nyss., Contr. Apol., ed. F. Mueller, Gregorii Nysenni Opera Dogmatica Minora I ­­ W. Jaeger (ed.), Gregorii Nysseni Opera iii, 1 (Leiden: E. J. Brill, 1958), p. 196. 167 Петр Александрийский . На пришествие Господне. Засвидетельствовано у Леонтия Византийского : Leon. Byz. Contr. Nest, et Monoph.: PG 86,1312В, и у Юстиниана: Imper. Just. Contr. Monoph., li. Schwartz (ed.), Drei dogmatische Schriften Iustinians ­­ M. Amelotti it al. (eds.), Legum Iustiniani imperatoris vocabularium, Subsidia ii (Milan: AGiuffrae, 1973), 50. 169 Procl Const., Or. de Incarn.: PG 65, 841–4. Засвидетельствовано также в: Martin, С. Un florilege grec d " homelies christologiques des IVe et Ve siecles sur la nativite (Paris Gr.)//Le Museon, 54 (1941), p. 46. 170 Сильвестра Римского, Против иудеев. Засвидетельствовано также в: John Maron. Expose de la foi et autres opuscules, CSCO, Scrip- tores Syri, ccx, (1988), p. 23–24. 172 Пс.-Ипполит, из Хвалы Валааму. Другое свидетельство в: Н. Ach- elis (ed.), Hippolytus kleinere exegetische und homiletische Schriften, Hippolytus Werke, GCSI (1897), p. 82. 180 Ambr., Exp. Cred. Греческий текст засвидетельствован в: Theodoret. Eranistes, Florilegium 2, ed. G. H. Ettlinger, Eranistes (Oxford: Clarendon Press, 1975), p. 163. 185 Ambr., De Fid. (ad Grat.) ii, ed. O. Faller, Sancti Ambrosii opera pars viii, CSEL lxxviii (1962), 84 (Lat.). 194 Ср. August., In Joan. 99,1, в: In Iohannis evangelium tractatus cxxiv, CCSL xxxvi (1954), p. 582 (Lat.). 195 Flavian of Antioch. Засвидетельствовано у: Jean Maron. Expose de la foi et autres opuscules, ed. Breydy, CSCO, Scriptores Syri 210 (Louvain: E. Peeters, 1988), p. 24. 199 QyT Al., Quod unus sit Christ., ed., tr. G.-M de Durand, Deux dialogues christologiques, SC 97 (1964), 372.

http://azbyka.ru/otechnik/Leontij_Ierusa...

В общих чертах учение И. Кассиана о том же предмете изложено в диссертации Л.И.Писарева : «Учение бл. Августина, епис. Иппонского о человеке в его отношении к Богу» 26 . В представленном перечне тех пособий, с которыми приходилось знакомиться при выполнении задачи настоящего сочинения, опущены те, которые могли служить только вообще к расширению кругозора и косвенным образом содействовать выполнению задачи; о них будет упомянуто в тех случаях, когда придется что–либо заимствовать из них. Введение Разнообразные обстоятельства личной жизни, образование и воспитание, а также господствующий дух времени, и общественная среда без сомнения имеют определяющее влияние на характер и склад мировоззрения всякого мыслящего человека. Вот почему часто бывает, что для более точного выяснения мировоззрений известного мыслителя необходимо бывает коснуться сначала самих обстоятельств его личной жизни и из них уже заимствовать свет для прояснения не только основного пункта его мировоззрения, но и частных его сторон. Это особенно приложимо к И. Кассиану, потому что его аскетические воззрения не были плодом только его чисто теоретических, спекулятивно–отвлеченных рассуждений, хотя бы и на основании Слова Божия, а главным образом есть плод его личной подвижнической жизни и личного опыта. В виду этого думается, что биографические данные касательно личности последнего и замечания касательно господствовавших в его время направлений, под влиянием которых воспитывался его христианский дух, будут далеко не лишними для выяснения нравственного характера этого христианского подвижника и его воззрений. Источники, из которых можно почерпать биографические сведения о И. Кассиане, довольно скудны; они не сообщают точных сведений даже о годе рождения, смерти и месте его рождения. Сообщаются только наиболее выдающиеся факты из жизни И. Кассиана, на основании которых можно составить только общий биографический очерк. Кроме собственных сочинений И. Кассиана материал для его биографии можно почерпать частью из сочинений его противника по вопросу о свободе и благодати – Проспера 27 , частью из сочинений тех знаменитых мужей, свидетельства которых о Кассиане были указаны раньше. Наиболее важными в этом отношении служат показания о И. Кассиане Геннадия, пресв. массилийского, в его книге: «De viris illustribus» cap. LXI; Иоанна Тритемия, писателя XV–ro века, в его сочинении: «De scriptoribus ecclesiasticis» cap. CXI и показания Honorii Augustodunensis в книге: «De scriptoribus ecclesiasticis» lib. II cap. 60 28 .

http://azbyka.ru/otechnik/Feodor_Pozdeev...

555 Corpus scriptorum eccles. latinorum. ed. acad. Vindob. Vol. XIX. I. F. Lactanti opera, p. 1. 1890. 556 VII, 15, 11: Cujus vastitatis et confusionis haec erit causa, quod Romanum nomen, quo nunc regitur oriis – horret animus dicere, sed dicam, quia luturum est – lollelur de terra. Это, очевидно, толкование слов апостола: μνον κατχων ρτι ως κ μσου γνηται ( 2Фес.2:7 ). 558 Этого второго царя (alter rex ex Syria, гл. 17– антихриста) никак нельзя отождествлять с первым царем, hostis potentissimus, гл. 16, – как это некоторые делают. 559 VII, 17, 2: alter Rex orietur ex Syria malo spiritu genitus, eversor ac perditor generis humani, qui reliquias illius prioris mali cum ipso simul deleat. 561 VII, 25, 6, 8: Etiam res ipsa declarat lapsum ruinamque rerum brevi fore, nisi quod incolumi urbe Roma nihil istius videtur esse metuendum… Illa est civitas quae adhus sustentat omnia. 562 VII, 25, 8: Precandusque nobis et adorandus est deus caeli, si tamen statuta ejus et placita differri possunt, ne citius quam putemus tyrannus ille abominabilis veniat. 563 VII, 26. 9: Abscondi tegique mysterium quam fidelissime oportet, maxime a nobis, qui nomen fidei gerimus. 564 Corpus scriptorum ecclesiasticorum latinorum. Ed. acad. Vindobonensis. Vol. XXXX: S. A. Augustini, opera (Sect. V. pars II): De civitate Dei, rec. Hoffmann, p. II. Libri XIV–XVII. 1900. 565 Liber XX, cap. 19, 1–5: Multas evangelicas apostolicasque sententias de divino isto judicio novissimo video mihi esse praetereundas, ne hoc volumen in nimiam longitudinem provolvatur, sed nullo modo est praetereundus apostolus Paulus, qui scribens ad Thessalonicenses: «Rogamus», inquit, etc. (s. 470). 567 Такое отождествление ποστασα с ποσττης… νθρωπος τς νομας, допускали также греческие отцы – Златоуст и Феодорит (о них речь ниже). Срв. Пелагия: quod autem discessionem hic dicit, alibi refugam appellavit. In latinis exemplaribus utrumque ita intelligendum est, quod nisi venerit refuga veritatis sive sui principatus desertor (срв. Иуды 6 ), sive discessio gentilium a regno Romanorum (col. 872). О значении слов апостола 2Фес.2:4 : антихрист «сядет в храме Божием» Пелагий пишет: templum Ierusalem reficere tentabit omnesque legis cerimonias restaurare, tantum ut veritatis Christi evangelium solvat (ib.) Migne. Patrol. curs. compl. Ser. lat. t. 30. 1846.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

Есть краткое биографическое указание о Кассиане еще у Фотия в его «Bibliotheca» (cod 197) 29 и у некоторых других писателей древних и сравнительно новых, имена которых будут указаны при изложении биографических сведений. По более вероятному мнению Иоанна Кассиана нужно считать уроженцем Запада. Насколько можно судить по словам самого И. Кассиана, родители его были люди зажиточные, жили в стране приятной, с благорастворенным климатом и имели свои поместья 30 . Если определить точнее место рождения И. Кассиана, то вероятно его родина была в той же области западной римской империи, в которой он провел последние дни своей жизни и умер, именно в Галльской области, в Марсели. Впрочем, это мнение относительно родной страны И. Кассиана разделяется далеко не всеми, и если в определении родины Кассиана основываться на показании упомянутых источников, то более можно найти указаний на восточное происхождение Кассиана. Так, Геннадий в сочинении «De viris illustribus» и Тритемий в сочинении «De scriptoribus ecclesiasticis» называют Кассиана по национальности Скифом; в сочинении Honorii Augustodunensis: «de scriptoribus ecclesiasticis» о Кассиане говорится, что он «natione Afer», т. е. из Африки. И один только Фотий называет И. Кассиана «римлянином» по отечеству 31 . Можно думать, что первые два указанные писателя в определении национальности И. Кассиана введены были в заблуждение тем обстоятельством, что сам И. Кассиан скитскую пустыню в Египте, где он долгое время жил среди пустынников, называет Скифией –Scythia 32 . Что же касается самой Скифии, то она, по указанию историка Феодорита, рассказывающего об обращении скифов И. Златоустом от арианской ереси, составляла часть провинции Фракии, населенной в то время готами 33 . Характер этой страны далеко не согласен с тем описанием родины, какое дает И. Кассиан в указанном уже месте своего сочинения «Collationes» (Соб. 24, 1), и считать ее родиной Кассиана будет ошибочно. Нужно еще заметить, что название «Скифия» И. Кассиан употребляет в приложении к скитской пустыне в Египте, а не в отношении к фракийской провинции.

http://azbyka.ru/otechnik/Feodor_Pozdeev...

The most thorough and most complete exposition of this passage is found in Augustinés 31 st Homily. This exposition is actually more thematic than exegetical. The main points of this homily include the idea of an explanation of the various reasons for tears shed by people during their earthly lives (the tears of martyrs, the tears deriving from earthly pains and sorrows, the tears of a just man separated from his God). But the most profound interpretation of these psalm verses is found in Augustines " s exposition of Psalm.125 (11–13). Here Augustine enumerates all the good actions which he considers to be symbolized by the idea of sowing (almsgiving, aid rendered through deed, aid rendered through word, the mere desire to render aid). At the same time, Augustine does not develop in this exposition the idea of forgiving offences as a type of almsgiving. On the other hand he reveals the essence of good works as charity and the Goal of those who practise good works as the union of the faithful soul with Christ. The author includes a Russian translation of the 31 st homily at the end of his article. Список литературы 1 . Dulaey M. 2003. Le «Confessioni» di Agostino (402–2002): Bilancio eprospettive. Roma, 2003, pp. 230–231. 2 . Fitzgerald A. 1989. Signum Pietatis. Festgabe fur C. P. Mayer. Würzburg, 1989, pp. 445–459. 3 . Rondeau M.–J. Les commentaires patristique du Psautier (IIIe–Ve siècles). Rome, 1985. 1 Далее – Exp. Gal., цитируется по изд.: Corpus scriptorum ecclesiasticorum latinorum; 84. 2 «No lite errare: Deus non subsannatur, quod enim seminauerit homo, hoc et metet. Quia qui seminauerit in carne sua, ex carne metet corruptionem, qui autem seminauerit in spiritu, de spiritu metet uitam aeternam. Bonum autem facientes non infirmemur: proprio enim tempore metemus infatigabiles». Последнее слово Августин относил к девятому стиху, тогда как другие толкователи (и Синодальный перевод) относят его к следующему, 10-му стиху. Здесь и далее перевод мой, цитаты из Библии даются в переводе с латинского текста, как он цитируется у Августина.

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

333 Harnack, III, 30–33. W. S. Teuffel. Geschichte der rOmischen Literatur. Leipzig. 1890. 5Aufl. bearb. von LSchwabe. В. II, 1031–1035, Только в последнее время обратили внимание на этого мыслителя, предупредившего в некоторых пунктах Августина и Эригену. Гарнак выставляет на ввд особенно сходство его с последним (32, Anm.). Иероним отзывается о его книгах против Ария, «написанных диалектическим способом», как весьма темных, которые могут быть понимаемы только образованными (Catal. с. 101), и, по поводу его комментариев на послания ап. Павла, замечает о нем, что светским элементом у него совершенно вытесняется религиозный (Praef. ad Galat.:…occupatus ille eruditione saeculanum litterarum omnino sanctas ignoraverat. Teuffel, 1032). To же, что сказано о Викторине, нужно сказать и о другом, позднейшем представителе неоплатонизма на западе, Боэцие (†  ок. 524). И его значение основывается не на богословских его сочинениях, а на комментариях на Аристотеля и сочинении «De consolatione philosophiae». При этом приписываемые ему богословские сочинения не только не стоят в какойлибо видимой связи с последним, но в последнем нет даже никаких следов, которые указывали бы и вообще на христианство автора, хотя принадлежность их Боэцию в настоящее время признается большинством ученых. Teuffel, 1230–1235. 334 Орр. Augustini, Migne, s. l. t.32–47, ed. Bened. (Blampin et Coustant, Paris, 1679–1700); должны войти в Corpus scriptorum ecclesiasticorum latinorum ed consilio et impensis Academiae literarum Caesariae Vindobonensis (c 1867). Об изданиях творений Августина см. R. C. Kukula. Die Mauriner Ausgabe des Augustin в Sitzungsberichte des kaiserl. Akademie der Wissenschaften in Wien. Phil. -class. Classe. B. 121, 122, 127. Wien. 1890–92 и P. О. Rottmanner. Bibliographische Nachträge zu D-r R. Kukula’s Abhandlung: «Die Mauriner Ausgabe des Augustin», там же, В. 124. 1891. Русский перевод начат в «Библиотеке творений св. отцев и учителей церкви западных», Киев, (с 1879 г., U-40;IIÏ Confessiones, философские сочинения, О граде Божием, Об истинной религии, О книге Бытия).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Bril...

1505 «Desertus enim locus divinis est oculis aptus, nee assistunt stolidi laudatores, qui suis laudibus bona nostra dispergunt. Et orare irrecurvate volentem, oportet esse invisum, immo tam a turba remotum. Ut non cogitet hominum tintillationes ad cellam prae incommoditate adeundi, nec ipse persistat intentus, ne a proximo expectetur, excepto eo, qui oboedientiae patris in solitudine subest, qui ad ipsum imperium tenetur ab actuali oratione recedere, aliter expectans et exspectatus quietam et irrecurvatam orationem raro rudit aliquando» (Simonis Fidati de Cassia De gestis Domini Salvatoris. Roma, 1998. Vol. 2. IV, 5, p. 65. (Corpus Scriptorum Augustinianorum; Vol. VII, 2) IV, 5, p. 44). (Об ошибке чтения в издании: Мс Neil M.G. Simone Fidati and his De Gestis Domini Salvatoris. Washington, 1950. P. 90; вместо oculis появляется слово oraculis; эта замена терминов воспроизводится Петрокки: Petrocchi M. Storia della spiritualità italiana. I: Il Duecento, il Trecento e il Quattrocento. Roma, 1978. P. 91; и теми, кто следует за ним). 1506 «Et cum propter miraculorum multitudinem et doctrinae suavitatem a turbarum multitudine circum-daretur, iterum deserti cultor reabiit in desertum ut etiam post utilitatem proximorum in id, quod orationis, contemplationis est, fiat non impeditus regressus (...). Oratorem expedit esse bene docere valentem, nee expedit saepe videre. Quos docet, aut nimia famiaritate constringi, ne doctrina vilescat (...) desertus enim locus, etiam in doctrina, uberiores attulit fructus. Norma ergo sit nobis, quod fecit doctor Jesus. Nam ex ruga desiderium audientium auxit, ut usque ad desertum turbae venirent ad requirendum eum (...) anima quieta semper loca quieta requirit, et orationis avida secedit a turbis (...) pastus animae irrecurvata oratio. Saepe Deus de celo supernaturaliter anima pascit. Assuefactae aves ad escam regrediuntur ad eam, et animae ad orationis eibum» (Simonis Fidati de Cassia De gestis Domini Salvatoris, IV, 9, p. 86s). Размышление Фидати о пустыне, исходным пунктом которого служит «De occulta vita Jesu», богато намёками. Ограничусь цитатой: «unde contemplari opus Christi erat in deserto (...) non pigritemur accedere ad desertum, si non corpore, saltem mente ad contemplandum divina, tempore noctis similiter et diei» (ivi, IV, 5, p. 65); «ad scholas deserti veniant, qui volunt nova sapientia, immo aeterna sapientia edoceri et illa scire, quae vulgaris mundus ignorat», ivi, p. 70; «desertum enim locus, etiam in doctrina, uberiores actulit fructus» (ivi, IV, 9, p. 86); «Ubi requies? In deserto, Ubi pax? In deserto (...). Ubi homo cum se ipso potest habere colloquium? In deserto. Requiescamus ergo invitante nos domino (Mc. 6:31) paululum in deserto» (ivi, IV, 11, p. 92). К этой теме ныне возвращается Φ. Санти: Santi F. Santità agostiniana//Per corporalia ad incorporalia: Spiritualità, agiografia, iconografia e architettura nel medioevo agostiniano. Tolentino, 2000. P. 113−122.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

Литература Бенедиктинское издание Августина в St Maur (Paris, 1679– 1700), often reprinted, is in J. P. Migne, Patrologia Latin (Paris, 1841–2). Проповеди G. Morin, Sermones post Maurinos reperti (Rome, 1930), C. Lambot, Sermones Selecti (Utrecht, 1950), and F. Dolbeau, Vingtsix Sermons aux Peuple d’Afrique (Paris, 1996). A guide to these in P. P. Verbraken, Études critiques sur les sermons authentiques de S. Augustin (Steenbrugge, 1976). Многие основные произведения имеют современные издания в двух сериях: Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum and Corpus Christianorum. Есть также значительный корпус английских переводов: в Oxford Library of the Fathers (1838–81), a series edited by M. Dods (T. & T. Clark, and Eerdmans), и три недавние серии, Library of Christian Classics, Fathers of the Church, and Ancient Christian Writers. Translations of Confessions (Oxford World’s Classics, 1992) и The City of God (H. Bettenson, London, 1972, new ed. 1984). Лучшее издание " Исповеди - A. Solignac (Paris, 1962). Превосходная биография без богословия: Peter Brown (London, 1967). Об идеях см. E. Gilson, The Philosophy of St Augustine (Eng. tr., London, 1960); J. Burnaby, Amor Dei (Norwich, 1995); G.Bonner, Augustine, Life and Controversies (London, 1964, new ed. Norwich, 1986); E. TeSelle, Augustine the Theologian (New York, 1970); R. A. Markus (ed.), Augustine: A Collection of Critical Essays (New York, 1972); on the Church, R. F. Evans, One and Holy (London, 1972); on ethics, H. A. Deane, The Political and Social Ideas of St Augustine (Columbia, paperback 1963). O донатистах см. W. H. C. Frend, The Donatist Church (Oxford, 1952, reprinted 1985). Нелплатонизм:: J. J. O’Meara, The Young Augustine (London, 1954, paperback 1980); C. Harrison, Augustine, Christian Truth, and Fractured Humanity (Oxford, 2000); R. Sorabji, Time, Creation and the Continuum (London, 1983); Paul Henry, The Path to Transcendence (Eng. tr. Pittsburgh, 1981); P. Courcelle, Late Latin Writers and their Greek Sources (Eng. tr., Harvard, 1969); H.

http://predanie.ru/book/221362-avgustin-...

   001    002    003    004    005    006    007    008   009     010