261  Ibid. Idque quo facilius intelligas, ex te ipso ante recognosce, ut ex imagine et similitudine Dei ( Gen. 1, 26 ), quam habeas et tu in temet ipso rationem, qui es animal rationale, a rationali scilicet artifice non tantum factus, sed etiam ex substantia ipsius animatus. Vide cum tacitus tecum ipse congrederis, ratione hoc ipsum agi intra te, occurrente ea tibi cum sermone ad omnem cogitatus tui motum, et ad omnem sensus tui pulsum. Quodcunque cogitaveris, sermo est; quodcunque senseris, ratio est. Loquaris illud in animo necesse est; et dum loqueris, conlocutorem pateris sermonem, in quo inest haec ipsa ratio, qua cum eo cogitans loquaris, per quem loquens cogitas. Ita secundus quodammodo in te est sermo, per quem loqueris cogitando, et per quem cogitas loquendo. Ipse sermo alius est. Quanto ergo plenius hoc agitur in Deo, cujus tu quoque imago et similitudo censeris, quod habeat in se etiam tacendo rationem, et in ratione sermonem? Possum itaque non temere praestruxisse, et tunc Deum ante universitatis constitutionem solum non fuisse, habentem in semetipso proinde rationem, et in ratione sermonem, quem secundum a se faceret agitando se. 262  О двух формах рождения Слова Тертуллиан говорит подряд дважды и потому не совсем отчётливо, adv. Pr. с. 6 col. 161. Haec vis et haec divini sensus dispositio, apud scripturas etiam in sophiae nomine ostenditur... Itaque sophiam quoque exaudi, ut secundam personam conditam. Primo, Dominus creavit me initium viarum in opera sua ... ante omnes colles generavit me ( Prov. 8:22 ), in sensu suo scilicet condens et generans. Dehinc assistentem eam ipsa separatione cognosce. Cum pararet, inquit, coelum, aderam illi simul ... ego eram cum i11o compingens; ego eram ad quam gaudebat: quotidie autem oblectabar in persona ipsius . Nam ut primum Deus voluit ea quae cum sophiae ratione et sermone disposuerat intra se, in substantias et species suas edere, ipsum primum protulit sermonem, habentem in se individuas suas, rationem et sophiam, ut per ipsum fierent universa, per quem erant cogitata atque disposita; imo et facta jam, quantum in Dei sensu.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Boloto...

697 Хотя omnis libertas est potestas (ср. сноску 693: «Quoniam omnis libertas est potestas...») и потому отличается формальным характером, однако есть и идеальная нравственная свобода, каковой свободой обладают Бог и ангелы. Libertatem arbitrii non puto esse potentiam peccandi et non peccandi. Quippe si haec ejus esset definitio, nec Deus, nec angeli, qui peccare nequeunt liberum haberent arbitrium: quod nefas est dicere. De lib. arb. 1 c. 489 а. Что эта именно идеальная свобода и есть в собственном смысле свобода, Ансельм поясняет указанием, что так как peccare semper dedecens et nocium est, mo liberior est voluntas, quae a rectitudine non peccandi declinare nequit, quam quae illam potest deserere... Potestas ergo peccandi, quae addita voluntati, minuit, ejus libertatem, et, si dematur, auget. Ib. 491 c. 698 Si (Adam et Eva) vicissent, ut non peccarent tentati, ita confirmarentur cum omni procagine sua, ut ultra peccare non possent. C. D. h. 1, 18 c. 387 c. Cfr. De casu diab. 25 c. 358 c: Si bonus angelus jam peccare non posset... haec impotentia illi esset ad praemium servatae justitiae... Quoniam merito parseverantiae adeo provectus est, ut jam non videat, quid plus velle queat. 699 Homo prov hi mereratur ad consortium angelorum. De concord. 3 q. 13 c. 539 c. Non promittitur nobis per baptismum et fidem Christi beatitudo, quam habebat Adam ante peccatum, sed quam habiturus erat, quando completus esset numerus hominum, qui assumendi erant ad perficiendum civitatem supernam, quae et de angelis et de hominibus est complenda: ubi non generabunt homines, sicut facerent in paradiso. Ib. 9 c. 532 с. Когда люди войдут в полноту предуставленного Богом числа блаженных небожителей, тогда не только человеческие тела, но и весь вообще материальный мир должен, по божественному плану, преобразиться в более совершенную (духовную) сущность. Credimus hanc mundi molem corpoream in melius retovandam; nec hoc futurum esse, donec impleatur numerus electorum hominum, et illa beata perficiatur civitas; nec post ejus perfectionem differandum. Unde colligi potest, Deum ab initio proposuisse, ut utrumque simul parficeret. C. D. h. I, 18 c. 385 c.

http://azbyka.ru/otechnik/prochee/v-pamj...

Сребро . Taken from Meffreth, Dominica 1 Post Trinitatis, No. 2: «Si pertrahatur argentum super albissimum pergamenum relinquitur ab argento vna linea nigra in pergameno & tamen argentum est album & etiam pergamenum. Eodem modo licet anima sit innocens & munda, & argentum sit res in suo genere bona, quia omnis creatura Dei est bona bene ea vtentibus, tamen si fortiter imprimatur animae per amorem, relinquit lineam nigram peccati, cuius vlterius punctus est casus ad infemum» (Pars aestiv., p. 223). Сребролюбец и злорасточитель . Taken from Faber, Dominica 8 Post Pentecosten, No. 2 «Prodigi taxantur», Thema: «Nihilo...melior videtur prodigus, qui sua perdit, quam avarus, qui aliéna rapit; pari ergo exilio muletandi. Avarum alias muletavimus, muletemus nunc et prodigum.» Сребролюбие . Taken from Faber, Dominica 16 Post Pentecosten, No. 4 «Avaritiae hydropisis vitanda», Thema: «D. Gregor. 1. 14. mor. c. 6. ’Hydropicus, inquit, quo amplius biberit, amplius sitit; et omnis avarus ex potu sitim multiplicat, quia cum ea quae appétit, adeptus fuerit, ad appetenda amplius et amplius anhelat.«» Сребролюбие 2 . Taken from Faber, ibid., sect. 4 «Quo plus habet, eo plus cupit»: «Auctor serm. ad fratres in Eremo tom. 10. August, ser. 48. ait: Omnia in homine senescunt viria, sola avaritia iuvenescit.» Сребролюбие 3. Taken from Faber, ibid.: «S. Augustin, lib. de salutar. docum. cap. 30. »Avarus vir, inquit, inferno est similis: Infem us enim quantoscunque devoraverit, nunquam dicit: satis est; ( Prov. 30 . sic etsi omnes thesauri confluxerint in avarum, nunquam satiabitur. " " Сребролюбие 4. The poem is located in A among several deriving from this part of Faber, but it appears to be Simeon " s own invention. Сребролюбие 5. Taken from Faber, ibid.: «S. Ambrosius appellat avaros, pauperum sepulchra ; quia ut sepulchrum dévorât et absum it cadavera: ita ipsi exossant pauperes.» Сребролюбие 6. Taken from Faber, ibid.: «Hugo Card. Avarus; inquit, est cisterna dissipata, vêtus et rimosa, quae continere non valet aquas (1er. quia nunquam aquis, id est, opibus, impleri potest». This is the same passage which Simeon used to create Лакомство 4 .

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Обличение 6 . Taken from Faber, Dominica 12 Post Pentecosten, No. 7 «De multiplici amicitia falsa», sect. 1 «Amici falsi sunt qui omnia approbant»: «David correctorem suum Nathan in magno semper honore habuit et coluit. Theodosius Imp. Ambrosium, a quo saepius etiam publice corrigebatur, prae omnibus coluit, et quasi unicum Episcopum suum agnovit.» Обличение гордости . Taken from Faber, Dominica 3 Post Pascha, No. 4 «Quam modicum sit gaudium malorum in saeculo», sect. 1 «Modicum est in seipso spectatum»: «Philippus Rex Menecraten medicum arrogantissimum, qui Iovis sibi cognomen usurpabat, ad coenam vocatum et medio in trichnio, editiore loco posuit, et ante eum, dum caeteris convivis fercula varia apponerentur, thura solum et libamina, qualia in sacris soient, adoleri praecepit. Videns igitur medicus se rideri, dum nihil inferretur, quod esuriem placaret, e convivio cum suis se proripuit indignabundus. Aelian. 1. 12. c. 51.» Published in Bylinin. Обличитель . Taken from Faber, Dominica 12 Post Pentecosten, No. 3 «Delinquentes corrigendi», sect. 3 «Suadet ingens fructus: 1. Lucraris fratrem tuum»: « Prov. 28 Qui corripit hominem, gratiam postea inveniet apud eum magis quam ille, qui per linguae blandimenta decipit.» Обличители любити . Taken from Faber, ibid., No. 4 «Correctionem aequo animo accepta[nda]m esse», sect. 2 «Quia salutaris»: «Cum enim quidam ab amico reprehensore sese abalienasset, Cato ei dixit. " Noli indignari amico: apem enim propter aculeum non odisti, sed foves et tueris propter fructum. Cur igitur amici obiurgationem fers adeo inique, quam propter benevolentiam plurimam amare debes?» Maximus serm. 6.» Обращение . Taken from Faber, ibid.. No. 6 «Quomodo per gratiam Mediatoris sanentur vulnera peccati originalis», sect. 2 «Remedium voluntatis»: «[On the conversion of Moses] Aethiops mutavit pellem, pardus maculosos colores suos [cf Jer. 13.23 ].» Published in Anthony Hippisley, The Poetic Style of Simeon Polotsky , Birmingham, 1985, pp. 44. Обновление . Published in L.I. Sazonova, «Ot basni barokko к basne klassicizma,» in Razvitie barokko i zarodenie klassicizma v Rossii XVII–naala XVIII v., ed. A.N. Robinson, Moscow, 1989, p. 140–1.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Налог . Taken from Faber, Dominica 15 Post Pentecosten, No. 7 «Emendationem vitae non esse differendam usque ad senectutem», sect. 2 «Quia incertum an in senecta sis vocandus ad peonitentiam»: «Adhaec senes difficilius parent vocationibus divinis et rarius. Ut enim qui aliquam civitatem diu incoluit, difficulter inde discedit, licet ad meliorem conditionem vocetur: ita et senes ab eo vivendi genere, cui assueverunt. Patuit in Loth et uxore eius, qui moniti ab Angelis ut e Sodomis perituris excederent et saluti suae consulerent, moras nectebant et putabant eos per iocum loqui: unde et manibus apprehendi et educi debuerunt, Gen. 19 Налог 2. Taken from Faber, ibid., sect. 3 «Quia communiter quales in iuventute tales sumus in senectute». The poem expresses this section heading and Faber " s reference to Prov. 22.6 : «Adolescens iuxta viam suam, etiam cum senuerit, non recedet ab ea. " Налог 3. Taken from Faber, ibid.: «Quanta senum stupiditas! quanta pertinacia! Norunt medici, quam difficile sit curare diutumas infirmitates, quamque incurabile sit malum quod ad ossa usque penetravit ideoque, languor prolixior gravat medicum, ait Eccl. 10 .[Ecclus. 10.10].» Написание. The poem is an explanation of why Christ’s birth occurred at the time of a census, and is taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 10 «Mysteria [on the Gospels for the day, viz. Luke 2.1–14, 15–20, John 1.1–14 ]», sect. 1 «Cur voluit Deus tempore Christi nati descriptionem orbis fieri?» 11. 1–8 cf Faber: «Cur voluit Deus tempore nati Christi descriptionem orbis fieri: Respondetur primo. Ut hac occasione Ioseph et Maria pergerent in Bethlehem, ubi Christum nasciturum praedixerat Michaeas [ Mic. 5.2 ].» 11. 9–12 cf Faber: «Secundo, ut pateret Christum de stirpe Davidis natum, in cuius civitate profiteretur eius mater; et tempus Messiae appetiisse, cum scilicet sceptrum ablatum esset de Iuda; ostendebat enim haec descriptio et edictum Iudaeos Romanis esse subiectos.» Наследие . This poem occurs among more than fifty poems in A taken from Faber, In Festo S. Nicolai, yet it does not appear to derive from Faber.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

   Plato, Rep. V 475 d-e.    Strom. I 37, 4.    Очевидно, какой-то неканонический текст. J.B. Bauer, «Vidisti fratrem vidisti dominum tuum (Agraphon 144 und 126 Resch)», ZKC 100 (1989) 71—76.    I Thess. 4: 9.    I Thess. 1: 5; Rom. 1: 4.    Cf. Mt. 21: 33; Is. 5: 1—2.    Pindar., fr. 111 B.    Cf. Prov. 21: 11.    Didache, 3, 5.    Очевидная ссылка на норму римского права, так называемое приобретение по давности (usucapio). Действительно, владение, приобретенное силой, хитростью или прекарно (vi, clam, precario) не становилось собственностью владельца по истечение срока приобретательской давности (который во времена Климента определялся в один год для недвижимого и два года для движимого имущества).    Дата исхода евреев из Египта. Амосис был основателем восемнадцатой династии (1580—1558 г. до н.э.). Многие исследователи склонны считать, что в действительности исход состоялся во времена девятнадцатой династии в правление Рамзеса II (1290—1224 до н.э.). См.: Arthur T. Droge. Homer or Moses? Early Christian Interpretations of the History of Culture (Tubingen, 1989), p. 94, 145.    Dionysius Halicarnassentis, Antiquitates Romanae I 74, 2.    Plato, Timaeus 22 a.    Ilias, XX 215.    Tatian. 39 (Eusebius, Prep. Euang. X 11, 20—23).    Fr. 11 Kinkel.    Ilias II, 653.    Theogonia, 938—941 (перевод В.В. Вересаева).    Leon (IV в. до н.э.), FGrH 3 C 659 (cf. Hyginus, Astromonia 2, 20).    Aristippus, FGrH 3 B 317; Diogenes Laertius II 83.    Homerus, Odyssea XI 580.    Homerus, Ilias XXI, 443.    Jud. 18: 1; 19: 1, etc.    I Reg. 10: 1.    Cf.: FGrH 3 C 783 (Menander); FGrH 3 C 784 (Laetus).    III Reg. 13: 1—2.    IV Reg. 6: 25.    II Reg. 22: 10—12.    Cf. IV Reg. 11: 1.    IV Reg. 14: 2.    IV Reg. 18: 10—11.    IV Reg. 20: 11.    В русском Синодальном переводе — Олдама (IV Reg. 22: 14).    IV Reg. 23.    В русском Синодальном переводе — Иехония (IV Reg.).    Ier. 26: 20. В русском Синодальном переводе — Шемайи.    В русском Синодальном переводе — Ахалии.    Dan. 14.    I Ezra 1; 6: 1, etc.

http://lib.pravmir.ru/library/readbook/3...

Ep – Epistulae LXII (Послания). Ed. W. Frankenberg, loc. cit. S. 564–610. Нем. пер.: Evagnos Pontikos. Briefe aus der Wuste/Ed. G. Bunge. Trier, 1986 (Sophia; 24). Греч, фрагменты: Fragments grecs inedits d’Evagre le Pontique/Ed. C. Guillaumont. Berlin, 1987. S. 209–221 (Texte und Untersuchungen zur Geschichte der altchnsdichen Literatur; 133); P. Gehin. Nouveaux fragments grecs des Lettres d» d’Evagre//Revue d’histoire des textes. Vol. 24 (1994). P. 117­147. In Eccl – Scholia, tn Ecclesiasten (Схолии на книгу Ек­клезиаста). Evagre le Pontique. Scholies a I’Ecclesiaste/Ed. P. Gehin. P„ 1993 (Sources chreuennes; 397). In Prov – Scholia in Proverbia (Схолии на книгу Прит­чей Соломона). Evagre le Pontique. Scholies aux Proverbes/Ed. P. Gehin. P., 1987 (Sources chretiennes; 340). In Ps – Scholia m Psalmos (Схолии на Псалтирь). В рабо­те над книгой мы использовали копию манускрипта Vaticanus graecus 754, любезно предоставленную нам М.Ж. Рондо. См. также: Rondeau M.J. Le Commentaire sur les Psaumes d’Evagre le Pontique//Orientalia Christiana Periodica. Vol. 26 (1960). P. 307–348. Inst. Mon. – Institutio ad monachos (Наставление монахам). PG 79, 1236–1240. См. также дополнение: ed. J. Muyldermans, Evagnana. Le Museon. Vol. 51 (1938). P. 198 sqq. Англ, пер.: Evagnus of Pontus: The Greek Ascetic Corpus/Ed. R.E. Sinkiewicz. Oxford, 2003. P. 217–223. KG – Kephalaia Gnostika (Умозрительные главы). Ed. A. Guillaumont. Les six Centuries des «Kephalaia Gnostica» d’Evagre le Pontique// Patrologia Orientalis . Vol. XXVIII. Fasc. 134. P.,1958. O. sp. – Tractatus De Octo Spintibus Malitiae (О восьми лукавых помыслах). PG 79,1145A-1154D; Muyldermans J. Gne nouvelle recension du «De Octo Spiritibus Malitiae» de S. Nil//Le Museon. 1939. Vol. 52. P. 235–274; Sur les pens6es/Ed. P. Gehin, A. et Cl. Guillaumont. P., 1998 (Sources chretiennes; 438). Нем. перев.: ed. G. Bunge. Evagrios Pontikos: Uber die acht Gedanken. 2. Aufl. Beuron, 2011. (Weisungen der Vater; 3); перевод выполнен на основе ману­скрипта Coislin 109 из Франц, нац. б-ки.

http://azbyka.ru/otechnik/Gavriil_Bunge/...

С учением стоиков о логосе связывается их представление об единстве мирового порядка и его разумности. Отсюда объясняются фатализм стоиков и вместе их оптимизм и телеология. В мире царствует один закон, одна необходимость, которой равно подчинены и боги и люди, которая не знает случая или исключения. Возникший путем естественной эволюции из божественного естества, мир должен вновь, по истечении положенного времени, возвратиться в его недра в общем воспламенении; и уже одно сознание этого единства естественного порядка, единства всемирной судьбы, доставляет стоику великое утешение (Сенека, de prov., с. 5). И это утешение увеличивается, когда мы убеждаемся в том, что закон, господствующий в мире, есть разумный закон, что все в мире устроено разумом и сообразно разуму. Учение о целесообразном устройстве вещей вытекает из идеи универсального логоса и развивается стоиками в связи с традициями аттической философии. Оно обращается в популярную теодицею, первые образчики которой мы находим в bocnoмuhahuяxKcehoфohma o Cokpame (I, 4 и IV, 3); идея логоса связывается неразрывно с учением о Промысле , которое получает все большее и большее развитие и распространение в общей и философской литературе, в     –  57  –   особенности благодаря нравственной проповеди стоицизма, проникнутой тою же идеей универсального разума, управляющего вселенной и живущего в человеческом духе. Этот логос, или разум, живущий в нас, эманация, или «излучение» всеобщего, божественного разума, составляет как бы наше «внутреннее слово» (λγος νδιϑετος) в противоположность высказанному, «произнесенному слову» (λ. προφορικζ), которое его символизирует , – различение, находимое нами неоднократно впоследствии не только в философской, но и в патристической литературе . Наша душа есть, таким образом, истечение чистейшего духовного естества, и отдельные способности души суть как бы ее органы, особые материальные «дыхания», имеющие одно средоточие в «господствующей» части духа (τ γεμονικν), откуда они разветвляются по всему телу.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=100...

Существенно отличен от индусских представлений здесь лишь идеал бытия души после ее спасения от круговорота рождений: он состоит не в потухании в нирване, а в ее блаженном индивидуальном бессмертии в божественном небесном мире. Но и там и здесь переселение душ и есть зло бесконечно длительной прикованности души к телу и земле, и спасение от него состоит в окончательном отрыве от телесного мира, или, как позднее сказал Плотин, в «бегстве одинокого к одинокому», души — к Богу. (Qgnh tou monou prov ton monon) — заключительные слова 9-й книги шестой «эннеады», заканчивающие по распорядку ученика Плотина Порфирия всю сложную систему религиозно-метафизических размышлений Плотина. Орфическое учение перешло в неизмененном виде и в так называемую «пифагорейскую» школу, основанную полумифическим Пифагором в шестом веке до Р. X. в южной Италии. Пифагор был в гораздо большей мере религиозным реформатором и основателем религиозной общины, чем основателем той философской системы, которая развилась среди его учеников; во всяком случае нас здесь интересует только религиозное учение о душе его и его последователей. Основой этого учения было, как у орфиков, представление о полной чужеродности души и тела, и вместе с тем об однородности души всех органических существ, следовательно, о возможности для любой души пребывать в любом теле, в силу чего пересечение души становится делом вполне естественным. Уже современник Пифагора, философ Ксенофан, упоминает это учение, высмеивая его: «говорят, что когда он однажды, проходя по улице, увидел, как бьют собачонку, он воскликнул, полный сострадания: перестань бить — в ней сидит душа моего друга, я узнал его по голосу». Пифагору приписывалась чудесная способность вспоминать свои собственные прошлые жизни (так же, как и в Индии Будде, который подробно во всех деталях рассказывал о своих прежних жизнях). В аскетическом и пифагорейском опыте перевоплощений отчетливо выражено и учение о «карме»: в каждом следующем воплощении человек получает возмездие за свою прошлую жизнь. Особенно резко высказана мысль, что вообще вся земная жизнь человека есть результат грехопадения, прегрешения, совершенного душой на ее небесной родине, где она была божеством или богоподобным существом (в пылинках, играющих в солнечном луче, пифагорейцы усматривали такие души, спускающиеся с неба на землю). С большой художественной выразительностью и религиозным пафосом описывает Эмпедокл (пифагореец, горькую участь богов, изгнанных за свои грехи на землю и обреченных на круговорот перевоплощений:

http://sueverie.net/uchenie-o-pereseleni...

Академия Taken from Faber, Dominica 18 Post Pentecosten, No. 7 «Fructus timoris Domini», sect. 1 «Est inidum sapiendae»: Faber illustrates the notion that «the fear of the Lord is the beginning of knowledge» ( Prov. 1.7 ) with three examples: the thunder on Mount Sinai when Moses received the Law, the cane which the schoolmaster keeps prominendy visible by his desk, and the fact that Plato deliberately chose for his school an area near Athens renowned for earth tremors: «Et hanc ob causam Plato tradendae Philosophiae locum elegit ilium, cui Academia nomen erat (unde altioribus scholis, hae remansit appellatio) quia frequentibus terrae modbus obnoxius erat, ut ita auditores eius salutari dmore ad sapientiam capessendam componerentur.» Published in Eremin and PLDR . Александр Taken from Faber, Dominica 11 Post Pentecosten, No. 10 «Mysteria» [on the Gospel for the day, viz. Mark 7.31–7 ], sect. 7 «Cur ingemuit». The sermon deals with Christ " s healing of the deaf man recorded in Mark 7.31–7 , and this section refers to the phrase «he sighed» (v. 34). Faber gives an example of sighing: «Alexander M. cum audisset ab Anaxarcho Philosopho plures esse mundos, illachrymasse dicitur, eo quod necdum unum sibi subiugasset. Неи me miserum, inquit, qui nondum unius factus sum Dominus! Sanius hoc dicere posset Christianus: Heu me miserum; cum infmitae in caelo sint mansiones hominibus paratae, necdum unius possessor factus sum?» Published in Panenko and PLDR. Александр 2 Published in Panenko and PLDR. Алкион Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 10 «Mysteria [on the Gospel for the day, viz. Luke 2.1–14]», sect. 2 «Quod tempus nati Christi?»: «In diebus quibus Alcyon in littore maris ovis incubât, tranquillum mare est, ut scribit S. Ambrosius lib. 5 Hexam. cap. 13. Unde dies illi Alcyonii vocantur.» Алкион 2 Taken from Faber, Dominica 14 Post Pentecosten, No. 2 «Nimia solicitudo pro rebus fluxis ableganda», sect. 3 «Quia pascit volatilia et vestit lilia»: «Inter caetera, mira imprimis Dei providentia apparet erga Alcyonem, aviculam maritimam, paulo maiorem passere, ut Plin.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010