76 . Praecellit igitur Paulus et eius exuberat portio, sed tamen ha­bent et alii praedicatores gratiam suam. Binas stolas accipiunt. Quas? illas utique, de quibus dubitare non debes, quia legisti de Sapientia dic­tum: Binas uestis fecit uiro suo. Vna est mystica, moralis altera. Sed non omnes apostoli, non omnes prophetae, non omnes pastores, non omnes uirtutes, non omnes habent gratiam curationum, non omnes linguis lo­quuntur. Vbi diuersa praemia, merita diuersa. 77 . Et praemittuntur et patri munera. Filius honorat patrem, Chris­tus populum suum inuitat promissis, inuitat muneribus. Portant haec munera illi asini inutiles et laboriosi ante, nunc utiles, portant in typo Christi munera portaturi in euangelio munerum largitorem. 78. Dimisit autem fratres suos et abierunt. Et dixit illis Ioseph: nolite irasci in uia. Quam bene docet ab iracundia praecauendum. quod ea possit etiam amantes sui separare germanos, et maxime in uia fugien­dam esse discordiam, ubi ipse uiandi comitatus debet inuiolabilis gratiae habere consortium. Quid aliud autem ait dominus noster Iesus ex hoc corpore recessurus, cum discipulos dimitteret suos, nisi ne irascerentur in uia, dicens: Pacem relinquo uobis, pacem meam do uobis? Vbi enim pax est, iracundia locum non habet, ablegatur discordia, fugatur dissensio. Hoc est ergo quod ait: Pacem meam do uobis. id est nolite irasci in uia. Et uide ne in hac uia dicat, hoc est in hoc cursu totius uitae indignationem cauendam, quod ira saepe etiam innocentes in crimen adducat, quia, dum iusto amplius irascimur et uolumus alienum coercere peccatum, grauiora peccata conmittimus. Ideo apostolus non uos ipsos, inquit, uidicantes, carissimi, sed date locum irae, hoc est declinemus eam, ne nos illa corripiat. Vnde et dominus Iesus dimittens ad euangelizandum dis­cipulos misit eos sine auro, sine argento, sine pecunia, sine uirga, id est ut et incentiua litis et instrumenta eriperet ultionis. 79. Et ascenderunt, inquit, de Aegypto et uenerunt in terram Chanaan ad Iacob patrem suum et nuntiauerunt illi dicentes quia Ioseph filius tuus uiuit et ipse est princeps totius terrae Aegypti. Quae est terra Chanaan? Quae nutabat. Quid igitur tam euidens quam apostolorum tempora designari, quibus ingressi Iudaeorum synagogas nutantes Iesu domini potentiam praedicabant, sicut habemus in Actibus apostolorum dicente Petrö Hunc ergo Iesum resuscitauit deus, cuius nos testes sumus. Dextera igitur dei exaltatus repromissione spiritus sancti accepta a patre ejfudit hoc donum, quod uos uidetis? Aduertimus certe quomodo et uiuere eum et terrae totius principem dicat, qui aperiens horrea sua spiritalis gratiae donet omnibus ubertatem. Haec dicebant apostoli, sed Iudaei non eredebant, sed iniciebant manus in eos et trudebant in custodiam praedi­catores sallitis.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Postremus inimicus evacuabitur mors. Si enim Iesus vita est et aeterna vita, evacuabitur a vita mors. Omnia igitur Iesus, id est filius, subicit patri. Sed quoniam g-homoousios patri et ipsa substantia et ipsa potentia, secundum quod primum est esse patrem et quod esse primum est, secundum autem operari, vivere, intellegere, quoniam duobus causa est quod primum, necesse est dicere patrem subicere filio omnia. Dicit ergo: cum tradiderit regnum deo et patri, necessario filius; et cum evacuaverit omnem principatum et potentiam, necessario filius. Dicit rursus: cum autem omnia subiecta sunt, manifestum quod extra ipsum qui subicit ipsi omnia; non parva intellegentia; 39. sed nunc dimittamus. Quid vult nos intellegere? Quod deus, causa qui sit et praepotens et praeprincipium potentiae, ipse facit omnia, cum filius facit, et, si pater in filio et filius in patre, ipse in filio facit quae filius facit, et quae pater facit filius facit. Indifferenter igitur aut patri aut filio dantur omnia, sive operationes, sive res. In altero enim alterutrum et nihil alterum quod in uno alterum, et idcirco unum solum et nihil alterum, sed subsistentia propria et pater et filius est ab una ex patre substantia. Filius autem, hoc est g-logos, activa potentia est et quae faciat et quae vivificet et sit intellegentialis. Omnia igitur ista et generat et facit secundum vitam et regenerat secundum intellegentiam veritatis et dei, quam dat Iesus omnibus, g-logos cum sit omnium et viventium et intellectuum et universaliter omnium quae sunt. Si igitur iste generat et iste regenerat omnia, iste subiciet omnia, non solum homines, sed et ut dicit Paulus, omnem principatum et omnem potentiam. Numquid ista ut homo, an ut g-logos? Etenim ipsum subicere non temporis solum eius ex quo de Maria filius, sed et ante et postea. Si enim diluvium factum est, si Sodoma et Gomorra incensa, si haec et talia multa facta sunt, si in praesentia prima triumphavit inimicos in semet ipso, si in secunda praesentia novissimus inimicus evacuabitur mors, filius g-logos facit ista, sed potentia paterna.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Чин этого благословения не везде один и тот же. По римскому чину родильница приходит к дверям церковным с зажженною свечою и становится на колени. Священник окропляет ее св. водою, и после обычного начала, читает 23 псалом с антифоном прежде и после него, далее, давши жене край епитрахили, вводит ее в церковь при словах: «войди в храм Божий, поклонись Сыну бл. Марии Девы, Который даровал тебе оплодотворение семени». Вошедши в церковь , родильница коленопреклоняется пред престолом и благодарить Бога за ниспосланные ей благодеяния, священник сперва читает молитву Господню тайно с избранными стихами из псалмов и молитвою о родившей, а потом благословляет ее при крестообразном окроплении ее св. водою. По галликанскому чину священник читает над родильницею, кроме молитв, Евангелие от Луки об очищении Марии и оканчивает молитвословие песнию Симеона Богопрнимца (Nunc dimittis). Во многих епархиях благословляется еще при этом случае хлеб, которого одна половина дается жене, а другая – священнику. В Восточной-католической Церкви крещение предваряется, вскоре по рождении младенца, молитвами о родившей и новорожденном 50 . После сего ему нарекается христианское имя; для сего священник, после обычного начала, знаменует крестом его чело, уста и перси пред чтением приличной молитвы, потом взявши младенца на руки, начертывает им образ креста на воздух пред вратами храма или образом Богородицы, читая при этом тропарь праздника Сретения Господня. В четыредесятый день в преддверни храма, после обычного начала, священник преклоняет главу родильницы с младенцем, осеняет его крестным знамеем, и, касаясь его главы, читает молитву об очищении матери и благословенни отрока, затем – молитву о матери с главопреклонением, далее – молитву об отроке, при осененни его знамением креста, и еще молитву об отроке с главопреклонением. Потом, взяви младенца на руки, начертывает им образ креста пред дверями храма, говоря воцерковляется раб Божий, и пр., далее входит с младенцем в храм, воцерковляет его указанным образом вторично среди церкви и в третий раз пред царскими вратами алтаря. Наконец ели младенец мужского пола, то священник вносит его чрез южные двери в алтарь, обходит с ним престол, и, исходя северными дверями, отдает его матери, или восприемнику, или же, по чину, полагает его на земле пред царскими вратами. Если же младенец женского пола, то, после третьего воцерковления, священник не вносит его в алтарь, а отдает матери, или восприемнику, или же, по чину, полагает его на земле пред царскими дверями. Во время этого внесения младенца в алтарь, или же пред положением его на землю, священник читает песнь Симеона Богоприимца: ныне отпущаеши, и пр.

http://azbyka.ru/otechnik/Tarasij_Seredi...

совращать с пути истинного – to lead sb astray согласие – consent Содетель – the Author, the Creator, the Maker создавать – to make, create Создатель – the Author, the Creator, the Maker солея – solea сомаски – Somasques сон вещий – prophetic dream сопрестолия – chancel сорокоуст – remembrance of the departed (40 days) сосудохранительница – repository, sacristy, deaconicon софия – sophia социальное евангелие – social gospel социальные братья – Social Brethren социальный евангелизм – Social Evangelism сочельник – Christmas Eve, the Twelfth Night сочетание Христу – acceptance of Christ сочетаться Христу – to accept Christ сочиво – soaked grains (eaten on Christmas Eve) социальная неделя – social week Сошествие во ад – Descent into hell Сошествие Святого Духа – the Advent, Descent of the Holy Spirit Союз американцев за отделение церкви от государства – Americans United for Separation of Church and State Союз евангельских друзей – Evangelical Friends Alliance Союз полного спасения – Full Salvation Church Спас – the Festival of the Saviour Спас нерукотворный – icon of Christ not made by hands спасать – to save, redeem спасаться – to save one’s soul, be saved спасение – salvation, redemption Спаситель – the Saviour, the Redeemer, the Deliverer Список запрещённых книг – Index Librorum Prohibitorum срачица – altar cloth Спор Вуда и Уэра – Wood ‘n’ Ware Conmroversy сребреник – piece of silver; продать за тридцать   to sell for thirty pieces of silver сребролюбец – money-grubber сребролюбивый – money-grubbing сребролюбие – greed for money Сретение Господне – Candlemas, the Meeting of Our Lord and Saviour Jesus Christ, the Presentation of the Lord in the Temple, Nunc Dimittis стабат матер – Stabat Mater Старая святая католическая церковь – Old Holy Catholic Church старейшина – elder старец – (spiritual) elder; elderly monk; spiritual advisor Старогерманские баптисткие братья – Old German Baptist Brethren старокатолик – Old Catholic старокатолический – Old Catholic старокатоличество – Old Catholicism

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/r...

1Corinthians 6:13 Et quod matrimonium non dicat fomicationem, ostendit eo, quod subiungit: An nescitis, quod qui adhæret meretrici, unum est corpus? 1Corinthians 6:16 An meretricem quis dicet virginem, priusquam nubat? Et ne fraudetis, inquit, vos invicem, nisi ex consensu ad tempus: 1Corinthians 7:5 per dictionem, fraudetis, ostendens matrimonii debitum esse liberorum procreationem: quod quidem in iis, quæ præcedunt, ostendit, dicens: Mulieri vir debitum reddat; similiter autem mulier quoque viro; 1Corinthians 7:3 post quam exsolutionem, in domo custodienda, et in ea quæ est in Christo fide, adjutrix est. Et adhuc apertius, dicens: Iis, qui sunt juncti matrimonio, præcipio, inquit, non ego, sed Dominus, uxorem a viro non sepamri; sin autem separata fuerit, maneat innupta, vel viro reconcilietur; et virum uxorem non dimittere. Reliquis autem dico ego, non Dominus: Si quis frater, usque ad illud: Nunc autem sancta est. 1Corinthians 7:14 Quid autem adhæc dicunt, qui in legem invehuntur, et in matrimonium, quasi sit solum a lege concessum, non autem etiam in Novo Testamento? Quid ad has leges latas possunt dicere, qui sationem abhorrent et generationem? Cure episcopum quoque, qui domui recte præsit, Ecclesiquoæ ducem constituat; domum autem Dominicam imius mulieris constituat conjugium. Omnia ergo dicit esse munda mundis; pollutis autem et infidelibus nihil est mundum, sed polluta est eorum et mens, et conscientia. Titus 1:15 De ea autem voluptate, quæ est præter regulam: Ne erretis, inquit; nec fornicatores, nec idololatræ, nec adulteri, nec molles, nec masculorum concubitores, neque avari, neque fures, neque ebnosi, neque maledici, nec raptores, regnum Dei possidebunt; et nos quidem abluti sum us, qui in his eramus; qui autem in hanc tingunt intemperantiam, ex temperantia in fornicationem baptizant, voluptatibus et affectibus esse indulgendum decernentes, incontinentes ex moderatis fieri docentes, et in spe sua membrorum suorum impudentiæ affixi; ut a regno Dei abdicentur, non autem ut inscribantur, qui ad eos ventitant, efficientes; sub falso nominatæ cognitionis titulo, eam, qu, efficiæ ad exteriores ducit tenebras, viam ingredientes.

http://azbyka.ru/otechnik/Kliment_Aleksa...

Peto uos ut rogetis eum pro me ut dimittat me ire ad alteram prouinciam. Tunc Bartholomaeus apostolus ait: – Confitere inmundissime daemon, istos omnes qui hic aegrotationes uarias patiuntur, quis est qui eos laesit? Respondit daemon: – Princeps noster diabolus sic quo modo religatus est, ipse nos mittit ad homines ut laedamus primo quidem carnem eorum, quoniam in animas hominum non possumus habere potestatem nisi sacrificauerint 575 : at ubi pro salute corporis sui nobis sacrificauerint, cessamus nocere eos, quia iam in animas eorum potestatem habere incipimus. iam ergo per hoc quod ab eorum laesione cessamus uidemur curare eos, et colimur quasi dii, cum pro certo simus daemones ministri eius quem in cruce positus lesus uirginis filius religauit. a die qua eius discipulus huc uenit apostolus Bartholomaeus ardentibus catenis strictus consumor, et ideo loquor quia iussit mihi. nam ausus non essem loqui eo praesente, nec ipse princeps noster. Dicit ei apostolus: – Quare non saluas hos omnes qui ad te conuenerunt? Dicit ei daemon: – Nos quando corpora laedimus, nisi animas laeserimus, corpora in sua laesione perdurant. Dicit ei apostolus: – Et quomodo animas laeditis? Respondit daemon: – Cum crediderint nos esse deos et sacrificauerint nobis, tollit se deus ab his qui sacrificant, et nos uulnera corporum non tollimus sed migramus ad animam. Tunc dicit apostolus ad plebem: – Ecce quem deum putabatis, ecce quem putabatis curare uos. audite nunc uerum deum creatorem uestrum qui in caelis habitat, non lapidibus uanis credatis. sed si uultis ut orem pro uobis et omnes hi sanitatem recipiant, deponite idolum hoc et confringite, et cum hoc feceritis templum hoc Christi nomini dedicabo et vos omnes in isto templo Christi baptismate consecrabo. Tunc iussu regis omnes populi miserunt funes et trocleas et simulacrum non poterant euertere. apostolus autem dixit eis: – Soluite uincula eius. Cumque exsoluissent omnia, dixit ad daemonem qui in eo erat: – Si uis ut non te faciam in abyssum mitti, exi de isto simulacro et confringe illud, et uade in deserta ubi nec auis uolat nec arator arat nec umquam uox hominis resonat.

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

69. Et accesserunt inquit, ad illum, et dixit: ego sum Ioseph frater uster, quem uos tradidistis in Aegyptum. Nunc ergo nolite maesti esse neque uobis durum uideatur, quoniam hic me uendidistis; ad uitam enim misit me deus ante uos. Quam fraterna pietas, quam dulcis germanitas, ut etiam parricidale excusaret admissum dicens diuinae illud prouidentiae fuisse, non inpietatis humanae, quandoquidem non ab hominibus oblatus ad mortem, sed a domino missus ad uitam sit. Quid aliud habet illa domini nostri Iesu Christi, qui fratres omnes pietate superauit, in cruce positi intercessio pro plebe dicentis: Pater, dimitte illis; non enim sciunt quid faciunt? Quid aliud illa appellatio sanctitatis in medio discipulorum dicentis: Pax uobis: ego sum, nolite timere? Et cum conturbati et conterriti existimarent spiritum uidere, iterum dixit ad illos: Quid turbati estis et quare cogitationes ascendunt in corde uestro? Videte ecce manus meas et pedes meos, quia ego sum ipse. Palpate et uidete quia spiritus carnem et ossa non habet, sicut me uidetis habere. Haec ergo iam tunc futura posterioribus temporibus mysteria reuelata sunt. 70 . Denique ipsis exprimuntur sermonibus, ut ipsum esse intellegamus et qui ante in Ioseph et postea in suo Iocutus est corpore, quandoquidem nec uerba mutauit. Ait enim tunc: Nolite maesti esse et infrä Ascendite ad patrem meum et dicite illï haec dicit filius tuus Ioseph: fecit me deus dominum totius terrae Aegypti. Et in euangelio ait: Nolite timere. Ite nuntiate fratribus meis, ut eant in Galileam, et ibi me uidebunt. Et infra ait: Data est mihi omnis potestas in caelis et in terra, hoc est dicerë diuinae hoc fuit dispositionis, ut acciperem potestatem, non acerbitatis humanae. Non obicit scelus qui enumerat praemium. 71 . Quod autem habet in Genesï Ad uitam enim misit me deus ante uos reddit in euangelio dicens: Docete omnes gentes, baptizantes eas in nomine patris et fili et spiritus sancti; haec enim est merces et uita sanctorum, quod etiam alios redemerunt.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

«Правиле учителя» (Regula Magistri), ориентирующемся на монашескую практику ( Taft. P. 122-130), где указано петь песни Пресв. Богородицы (лат. Magnificat) и Захарии (лат. Benedictus) на утрене между 50-м и хвалитными псалмами, при этом по воскресеньям и праздникам Пс 50 заменяется песнью вавилонских отроков (Regula Magistri. 39//SC. 106. Vol. 2. P. 196-198). Подобная схема утрени приводится и в др., имеющих в своей основе монашескую практику, правилах - свт. Кесария Арелатского (Regula ad monachos 21//PL. 67. Col. 1099-1102) и св. Аврелиана Арелатского (Regula ad monachos//PL. 68. Col. 385-397; Regula ad virgines 69//PL. 68. Col. 397-406). Дальнейшее развитие рим. традиции связано с именем прп. Венедикта Нурсийского . Согласно его «Правилу» (см. Древние иноческие уставы. С. 611, 613, 615), на 3-м из воскресных nocturnae (ночная служба) поются «три песни из пророков» по выбору аббата, с «аллилуия» (Гл. 11), в конце nocturnae исполняется гимн «Te Deum»; далее на утрене перед хвалитными псалмами поются с антифонами «песни из пророков по примеру Церкви Римской, каждая - в свой день»: в понедельник - прор. Исаии (Ис 12. 1-6), во вторник - Езекии, в среду - Анны, в четверг -Моисея из Исх, в пятницу - Аввакума, в субботу - Моисея из Втор, в воскресенье - вавилонских отроков, а в конце утрени, перед литанией,- «евангельская песнь» прор. Захарии (Benedictus) (Гл. 13). Наиболее существенным нововведением «Правила прп. Венедикта» является указание петь «евангельскую песнь» Пресв. Богородицы (Magnificat) на вечерне (Гл. 17), что, вероятно, говорит о стремлении к монашеской унификации вечернего и утреннего богослужения ( de Bhaldraithe. P. 222). В «Правиле прп. Венедикта» не говорится о пении на повечерии (completorium) песни св. Симеона Богоприимца (Nunc dimittis), но в более поздних памятниках она неизменно присутствует на этой службе. Бенедиктинское распределение Б. п. стало основным в Римской Церкви (ср. Elberti. P. 225), хотя у Амалара Симфозия († 850) (De ordine antifonarii 52//PL.

http://pravenc.ru/text/149135.html

«Nunc dimittis servum Tuum, Domine, Secundum verbum Tuum in pace; Quia viderunt oculi mei salutare Tuum». 31 К предмету своему сочинитель приступает еще в введении. Ход его мыслей следующий: христианство не есть плод науки, не есть мера политики, не есть мечта поэзии или произведение суеверия. Прожив слишком 18 веков, оно каждому дало возможность, так сказать, осязательно увериться в его действительном, историческом бытии, независящем, от воли человека и перемен времени. Та же история уверяет и уверяет, неопровержимо, что христианство, будучи историческим фактом, и мировым явлением, не принадлежит, однако же, к разряду обыкновенных фактов и недостижимо возвышается над, сферою обыкновенных явлений, а напротив само было, есть и будет самостоятельным, независимым началом (independent principle), объемлющим, проникающим, движущим и определяющим, явления жизни частной и общей. Были начала нравственные, политические, придуманные философами, законодателями; но они частью забыты, частью утрачены, частью вымерли, так сказать, сами собою, не оставив по себе потомственного, не гибнущего наследства не переходящих мнений, учений и верований. Христианство же представляется в истории живою, живущею, вечно действенною и действующею системою (living, actif and acting system), и, хотя, не в одинаковом смысле, всеми, однако же, называемою церковью. Если же христианство есть а living practical system, или иначе: если христианство есть церковь и, будучи церковью, представляет собою действительное видимое царство, то оно должно подлежать в сем отношении известным законам расширения и развития точно также, как и обыкновенные общества или царства, с сохранением только, само собою, разумеется, собственного своего, высшего характера. История и здесь со своей стороны является на помощь и утвердительно говорит, что она не может указать такого пункта времени, когда бы замкнуто было, так сказать, развитие христианства и окончательно постановлены были правила веры однажды на всегда. Что видим мы, говорит, сочинитель, по вознесении Господнем и по сошествии Св. Духа? Ап. Петру в Иопии нужно еще вразумление о крещении Корнелия; ап. Павлу настояла нужда писать послания; по смерти последнего апостола св. Игнатий еще утверждает учение об иерархии; канон Нового Завета и после долгое время остается не определенным; credo – служит только оглавлением credenda, а не собранием определений веры; одним словом, где такое учение, которое в самом, начале было бы нам открыто omnibus numeris? 32 Церковь побегла от мира, так же как израильтяне от Египта – с мукою прежде вскисания теста, ввязавше ризы на рамы своя.

http://azbyka.ru/otechnik/Evgenij_I_Popo...

Иоанна Предтечи, св. Марии Магдалины, арх. Михаила, первомч. Стефана, 4 евангелистов и некоторых других апостолов. После календаря начинается собственно богослужебная часть «К. о. м.». Приняв за основу систему 2 богослужений, утреннего и вечернего, Кранмер придал им схожую структуру: 1) Молитва Господня; 2) вечерний или утренний избранный псалом; 3) рядовые псалмы; 4) 1-е чтение (ВЗ); 5) 1-е песнопение ( «Te Deum» или «Benedicite» (песнь 3 отроков) на утрене, «Magnificat» (песнь Богородицы) на вечерне); 6) 2-е чтение (НЗ); 7) 2-е песнопение («Benedictus» (песнь прав. Захарии) на утрене, «Nunc dimittis» (песнь прав. Симеона) на вечерне); 8) Символ веры, Молитва Господня и краткая литания; 9) 3 заключительные молитвы ( коллекты ). В утреннее богослужение Кранмер включил в переработанном виде литургический материал католич. утрени, полунощницы (Laudes) и 1-го часа (Prime); в вечернее богослужение - католич. вечерни и повечерия (Compline); дневные часы (3, 6 и 9-й) оказались целиком упразднены. После общего последования вечерних и утренних молитв и текста Афанасиева Символа веры, к-рый предписывалось читать на утрене в дни великих праздников, следует обширный раздел, содержащий интроиты (входные псалмы), коллекты, апостольские и евангельские чтения для использования в воскресные и праздничные дни при совершении Евхаристии, получившей название «Богослужение Приобщения» (Communion Service); при подборе молитвенных текстов Кранмер в значительной мере опирался на материал католич. Миссала сарумского обряда, однако многие коллекты (сохранившиеся и в позднейших версиях «К. о. м.») были составлены им заново. Помещенное далее общее последование совершения Евхаристии по структуре является сокращением традиц. католич. чина с добавлением ряда новых молитв, однако по богословскому языку оно ближе к европ. протестант. литургиям. В основной части созданного Кранмером канона мессы (см. ст. Анафора ) сохраняется вступительный диалог, завершавшийся «Vere dignum»; praefatio назначается лишь для праздников Рождества, Пасхи, Вознесения, Пятидесятницы и Троицы; далее следует традиц.

http://pravenc.ru/text/1841554.html

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010