1: Frühe Schriften. 1989; Bd. 2: Frühe Schriften. T. 2. 2005; Bd. 3: Frühe Exzerpte (1785-1800). 1991; Bd. 4: Jenaer kritische Schriften. 1968; Bd. 5: Schriften und Entwürfe (1799-1808). 1998; Bd. 6: Jenaer Systementwürfe I. 1975; Bd. 7: Jenaer Systementwürfe II. 1971; Bd. 8: Jenaer Systementwürfe III. 1976; Bd. 9: Phänomenologie des Geistes. 1980; Bd. 10: Nürnberger Schriften und Reden (1808-1816). 2003; Bd. 11: Wissenschaft der Logik. Die objektive Logik (1812/13). 1978; Bd. 12: Wissenschaft der Logik. Die subjektive Logik (1816). 1981; Bd. 13: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften (1817). 2000; Bd. 14: Grundlinien der Philosophie des Rechts. 2005; Bd. 15: Schriften und Entwürfe I (1817-1825). 1990; Bd. 16: Schriften und Entwürfe II (1826-1831). 2001; Bd. 17: Vorlesungsmanuskripte I (1816-1831). 1987; Bd. 18: Vorlesungsmanuskripte II (1816-1831). 1995; Bd. 19: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften im Grundrisse (1827). 1989; Bd. 20: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften (1830). 1992; Bd. 21: Wissenschaft der Logik. Die Lehre vom Sein (1832). 1985; Bd. 22: Exzerpte (1816-1831) [в плане]. Abt. 2: Ausgew. Nachschriften u. Manuskripte. Bd. 1: Vorlesungen über Naturrecht und Staatswissenschaft (1817/18). 1983; Bd. 2: Vorlesungen über die Philosophie der Kunst (1823). 1998; (Bde 3-5: Vorlesungen über die Philosophie der Religion) Bd. 3. Tl. 1: Der Begriff der Religion. 1983; Bd. 4 a/b. Tl. 2: Die bestimmte Religion. 1985; Bd. 5. Tl. 3: Die vollendete Religion. 1984; (Bde 6-9: Vorlesungen über die Geschichte der Philosophie) Bd. 6. Tl. 1: Einleitung. Orientalische Philosophie. 1993; Bd. 7. Tl. 2: Griechische Philosophie I: Thales bis Kyniker. 1989; Bd. 8. Tl. 3: Griechische Philosophie II: Plato bis Proklos. 1996; Bd. 9. Tl. 4: Philosophie des Mittelalters und der neueren Zeit. 1986; Bd. 10: Vorlesungen über Logik (1831). 2001; Bd. 11: Vorlesungen über Logik und Metaphysik (1817). 1992; Bd. 12: Vorlesungen über die Philosophie der Weltgeschichte (1822/23).

http://pravenc.ru/text/Гегель.html

XIV. S. 3–9) – Ульрици; о домашнем причащении христиан (Bd. V. S. 649–652) – Кюбеля; о погребении у христиан (Bd. II. S. 214–219) – Якобсона; о Святом Гробе, или Гробе Господнем (Bd. V. S. 331–342) – Шульца; о святой воде (Bd. XVI. S. 701–708) – Цёкклера. Статьи литургического содержания посвящены разъяснению нижеследующих вопросов: о disciplina arcana (Bd. I. S. 637–645) – Цецшвитца; о таинстве причащения (Bd. I. S. 47–61) – Штегелина; о литургиях (Bd. IX. S. 769–801) – Цецшвитца; одна из двух последних статей (первая) касается более общих вопросов о таинстве Евхаристии, а другая более частных; о покаянии (Bd. III. S. 23–30) – Кестлина; о христианском браке (Bd. IV. S. 62–68) – Бекка; о церковных праздниках (Bd. IV. S. 547–555) – Берто; в частности: о христианской Пасхе (и история споров о Пасхе (Bd. XI. S. 270–287) – Вагенманна) и празднике Рождества Христова (Bd. XVI. S. 688–697) – Вагенманна же; о Марии, Матери Божией и Ее почитании в Церкви (Bd. IX. S. 312–327) – Штейтца; о святых и их почитании (Bd. V. S. 709–713) – Грюнейзена; о церковной песне – по ее истории (Bd. VII. S. 754–770) – Лауксманна; наконец, короткая статья о постах (Bd. IV. S. 505–509) – Мейэра. – Из истории христианских нравов в период древней Церкви отметим лишь статьи, касающиеся истории монашества: о монашестве вообще (Bd. X. S. 758–792) – Вейнгартена; обширная статья, отличающаяся очень новыми, но парадоксальными взглядами на происхождение монашества, не встретила себе сочувствия в немецкой церковно-исторической литературе; 115 о св. Пахомии, известном учредителе организованного монашества в Египте (Bd. XI. S. 156–159) – Мангольда; о столпниках (Bd. XV. S. 1–4) – Малье (Mallet); о Бенедикте Нурсийском (Bd. II. S. 277–286) – Фогеля. Все эти сейчас перечисленные статьи Энциклопедии, трактующие о разных предметах древнехристианского богослужения и древнехристианских нравов, заслуживают большего или меньшего внимания со стороны науки. Но особенно замечательны из них следующие: статья о христианской Пасхе (Вагенманна), богатая по своему содержанию и поучительная; о Лентуле (Гарнака), как попытка определенно решить вопрос о времени происхождения апокрифического описания наружности Христа, связанного с именем Лентула; о христианском зодчестве – очень умное исследование.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej_Lebede...

См.: Walatka T. Von Balthasar & the Option for the Poor Theodramatics in the Light of Liberation Theology. Washington, DC, 2017. P. 7–11. Brand P., Häring H. Op. cit. S. 788. См.: Smolik J. Revolution und Säkularisation//Concilium. 1969. Bd. 5. H. 2. S. 564–571; West M. Gründe für die Unruhe in der Kirche//Concilium. 1970. Bd. 6. H. 1. S. 3–7. Schneider H. Demokratie: Idee und Wirklichkeit//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 164. См.: Pesch R. Neutestamentliche Grundlagen kirchliche demokratischer Lebensform//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 166. См.: Ibid. S. 170. Lehmann K. Zur dogmatischen Legitimation einer Demokratisierung in der Kirche//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 178. См.: Zizola G. Demokratisierung des Gottesvolkes//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 206– 210. См.: Ibid. S. 211. См., например: Iersel van B., Schillebeeckx E. Jesus Christus und die menschliche Freiheit//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 3. S. 159–162; Moltmann J. Das befreiende Fest//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 2. S. 118–123; Pesch R. Jesus, ein freier Mann//Concilium. 1974. S. 182–188; Lasch N. Die Kirche und die Freiheit Christi//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 3. S. 203–209; и др. См.: Neuner J. Kein Monopol in der Förderung der Freiheit//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 3. S. 175. См.: Díez-Alegría J. Manipulation und Freiheit in der Kirche//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 5. S. 343. См.: Ibid. S. 346. См.: Kaufmann F.-X. Kirche als religiöse Organisation//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 1. S. 30–36. См., например: Davis Ch. Heutige Fragen an das Papsttum//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 235–239; Pesch R. Die Stellung und Bedeutung Petri in der Kirche des Neuen Testaments: Zur Situation der Forschung//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 240–245; McCue, J. Der römische Primat in den drei ersten Jahrhunderten//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 245–250; Vries, de W. Neuerungen in Theorie und Praxis des römischen Primates: Die Entwicklung nach der konstantinischen Wende//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 250–253; и др. Winter A. Autorität gegen Argumente? Zwanzig Jahr nach “Humanae vitae”//Internationale katholische Zeitschrift Communio. 1988. Bd. 17. H. 4. S. 367–373.

http://bogoslov.ru/article/6195056

Вып.1. С. 109–112, где библиография. – Прим. изд. (А.Н.)]. 915 Ср.: Веневитинов Μ. А. Хождение Даниила игумена в изданиях И.П.Сахарова//Древности. 1889. Т.13. С. 1–103. 916 О личности и трудах А.С. Норова , основоположника изучения Ближнего Востока в России, см.: Weisensei P.R. A.S. Norou: Nineteenth Century Russian Traveler, Bureaucrat and Educator. Univ, of Minnesota, 1975 (дисс. машиноп.). Особ. P.86–115, 132–183, 290–296. В качестве первого президента Археографической комиссии он был также инициатором издания Миней Четьих. 917 Веневитинов был автором двух подробных критических разборов издания Норова и немецкого перевода А. Лескина: Немецкий перевод хождения игумена Даниила в Св. Землю//ЖМНП. 1884. Август. 4.234. С. 248– 258; Заметки к истории хождения Даниила игумена, III: Текст макариевского 1-го списка в издании А.С. Норова //Там же. 1887. Январь. 4.249. С. 11–67. 919 См. прим. 913, а также: Klameth G. Die neutestamentlichen Lokaltraditionen Palästinas in der Zeit vor den Kreuzzügen. (NTA. Bd.V/1). Münster, 1914. Bd. 1; idem. Op. cit. Bd.2: Die Ölbergüberlieferungen. (NTA. Bd.X/2). Münster, 1923. l.Teil (в обоих случаях с постоянным использованием текста Даниила). 920 Исключительная ценность Хождения Даниила в качестве исторического источника как раз и определяется тщательной фиксацией в нем всех особенностей местного церковного предания, для православного человека вполне “богодухновенного” и посему вполне сопоставимого со свидетельством Св. Писания (ср. выше, комм. изд. Что же касается непосредственного соседства в Гефсимании Святых Мест, связанных со Страстями Спасителя и упокоением Его Матери, то Библия здесь просто ни при чем, а Даниил, как обычно, бережно воспроизводит важнейшие элементы Гефсиманской традиции в том виде, в каком она сложилась к концу VI в. и продолжала играть свою роль в сознании и богослужебной жизни Иерусалимской церкви, по крайней мере, вплоть до разорения Святых Мест Аль-Хакимом (1009 г.) (см.: Papadopoulos-Kerameus A.I. νλεχτα... Т.В′. SPb., 1894. Σ.126). Первоначально (свидетельство Эгерии Аквитанской, 381–384 гг.) в Гефсимании был возведен мартирий на месте Моления о Чаше; затем, в VI в., Гефсиманский грот стали отождествлять с Горницей Тайной вечери – в противовес двум другим, более древним преданиям, помещавшим ее либо на Сионе, либо на Елеонской горе (см.: Vincent Н., Abel F.M. Jerusalem nouvelle. Т. П/2. Paris, 1914. Р.336 f., 384); наконец, в конце VI в. здесь была выстроена величественная базилика на месте погребения Богородицы (см.: Testa Е. Lo sviluppo della “Dormitio Mariae” nella letteratura, nella teologia e nella archeologia//Marianum. 1982. Vol. 44. P. 316–389, особ. 371–386; Gamber K. Zur Geschichte des Koimesis-Festes//OKSt 1984. Bd.33. S. 155–163), почитаемого с тех пор так же неизменно, как и место Моления о Чаше. (К.А.)

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

s.-Gravenhage, 1952/1953. Vol 7. P. 129–141 [переизд.: Idem. Sparsa Collecta: Collected Essays. Leyden, 1983. Vol. 3: Patristica, gnostica, liturgica. P. 59–70]; Hawthorne G. F. Tatian and his Discourse to the Greeks//HarvTR. 1964. Vol. 57. P. 161–188; Marcovich M. Pseudo-Justin: Πρς λληνας//JThSt. N. S. 1973. Vol. 24. N 2. P. 500–502; «Увещание к эллинам»: Schürer E. Julius Africanus als Quelle der pseudojustinischen «Cohortatio ad Graecos»//ZKG. 1878. Bd. 2. S. 319–331; Gebhardt O., von. Zur handschriftlichen Überlieferung der griechischen Apologeten: Der Arethascodex Paris. Gr. 451//TU. 1883. Bd. 1. H. 3. S. 154–196; Völter D. Über Zeit und Verfasser der pseudojustinischen «Cohortatio ad Graecos»//ZWTh. 1883. Bd. 26. S. 180–215; Dräseke J. Der Verfasser des fälschlich Justinus beigelegten Λγος παραινετικς πρς λληνας//ZKG. 1885. Bd. 7. H. 2. S. 257–302; idem. Zu Apollinarios’ von Laodicea «Ermunterungsschrift an die Hellenen»//ZWTh. 1900. Bd. 43. S. 227–236; 1903. Bd. 46. S. 407–433; Asmus J. R. Ist die pseudojustinische «Cohortatio ad Graecos» eine Streitschrift gegen Julian?//Ibid. 1895. Bd. 38. S. 115–155; idem. Ein Bindeglied zwischen der seudojustinischen «Cohortatio ad Graecos» und Julians Polemik gegen die Galilaer (Dion Chrys. Or. XII)//Ibid. 1897. Bd. 40. S. 268–284; Puech A. Sur le Λγος παραινετικς attribué à Justin//Mélanges H. Weil. P., 1898. P. 395–406; Gaul W. Die Abfassungsverhältnisse der pseudojustinischen «Cohortatio ad Graecos». B., 1902 [рец.: Krüger G.//ZWTh. 1903. Bd. 46. S. 592–595; Guignebert Ch.//RHR. 1903. T. 48. P. 412–416]; Widmann W. Die Echtheit der Mahnrede Justins des Martyrers an die Heiden. Mainz, 1902; Knossalla J. Der pseudo-justinische Λγος παραινετικς πρς λληνας//Kirchengeschichtliche Abhandlungen/Hrsg. M. Sdralek. Breslau, 1904. Bd. 2. S. 109–285; Schmidt Ch. Studie über die Justinische «Cohortatio ad Graecos»//Pastor bonus. Trier, 1909/1910. Bd. 22. S. 580–585; Alfonsi L. Traces du jeune Aristote dans la «Cohortatio ad gentiles» faussement attribuée à Justin//VChr.

http://pravenc.ru/text/Иустин ...

Автор - Е. А. Рыбина Ист.: ПСРЛ. Т. 1, 2; Т. 4. Ч. 1; Т. 6. Вып. 1; Т. 25, 37, 42, 43; Hansisches Urkundenbuch. Halle, 1876–1879. Bd. 1–2; Leipzig, 1899–1905. Bd. 5–6; Hansische Recesse von 1256–1430.Leipzig, 1897. Bd. 8; Hansische Recesse von 1431–1476. Leipzig, 1876–1892. Bd. 1–3, 7; Liv_, Esth_ und Curlдndisches Urkundenbuch nebst Regesten. Reval, 1853–1859. Abt. 1. Bd. 1–4; Riga, 1867–1873. Bd. 5–6; Riga; М., 1881, 1889. Bd. 7; Bd. 9; Riga; M., 1896. Bd. 10; Kцln; Weimar; Wien, 2018. Bd. 13: 1472–1479; ГВНиП; ПРП. Вып. 2; НПЛ (То же: ПСРЛ. М., 2000. Т. 3); ДРКУ; ДДГ; Актовые печати Т. 1–3; Новгородские грамоты на бересте. Т. Лит.: Евгений (Болховитинов), митр. Ист. разговоры о древностях Вел. Новгорода. М.,1808; Соловьёв С. М. Об отношениях Новгорода к вел. князьям. М., 1846; Красов И. И. О местоположении др. Новгорода. Новг., 1851; Беляев И. Д. Рассказы из рус. истории. М.,1866. Кн. 2: История Новгорода Великого от древнейших времен до падения; Сергеевич В. И. Вече и князь: Рус. гос. Устройство и управление во времена князей Рюриковичей. М., 1867; Никитский А. И. Очерки из жизни Вел. Новгорода//ЖМНП. 1869. Т. 145. 10. Отд. 2. С. 294–309; 1870. Т. 150. 8. Отд. 2. С. 201–224; он же. История экон. Быта Вел. Новгорода. М., 1893; Передольский В. С. Новгородские древности: Записка для местных изысканий. Новг., 1898; Костомаров Н. И. Собр. соч.: Ист. монографии и исслед. Кн. 3. Т. 7/8: Севернорус. народоправство во времена удельно-вечевого уклада: (История Новгорода, Пскова и Вятки). СПб., 1904; Греков Б. Д. Революция в Новгороде Великом в XII в.//УЗ Ин-та истории. М., 1929. Т. 4. С. 13–21; НИС. 1936–1961. 10 вып.; Вып. Порфиридов Н. Г. Древний Новгород: Очерки из истории рус. культуры XI–XV вв. М.; Л., 1947; Арциховский А. В. Раскопки на Славне в Новгороде//МИА. 1949. 11. С. 119–151; он же. Раскопки вост. части Дворища в Новгороде//Там же. С. 152–176; Тр. Новгородской археол. экспедиции. М., 1956. Т. 1; 1959. Т. 2; 1963. Т. 3; Т. 4 (МИА. 55, 65, 117, 123); Кушнир И. И. О культурном слое Новгорода//Сов. Арх. 1960. 3. С. 217–224;

http://sedmitza.ru/lib/text/8742738/

J. Koch. Münster, 1962; Kritisches Verzeichnis der Londoner Handschriften aus dem Besitz des Nikolaus von Kues//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1963. Bd. 3. S. 16-100; 1970. Bd. 8. S. 199-237; 1973. Bd. 10. S. 58-103; 1977. Bd. 12. S. 15-71; 1982. Bd. 15. S. 43-56; 1986. Bd. 17. S. 21-56; Sigmund P. E. Nicholas of Cusa and Medieval Political Thought. Camb. (Mass.), 1963; Watanabe M. The Political Ideas of Nicholas of Cusa with Special Reference to His «De concordantia catholica». Gen., 1963; idem. The Episcopal Election of 1430 in Trier and Nicholas of Cusa//Church History. Chicago etc., 1970. Vol. 39. N 3. P. 299-316; idem. The German Church Shortly before the Reformation: Nicolaus Cusanus and the Veneration of the Bleeding Hosts at Wilsnack//Reform and Renewal in the Middle Ages and the Renaissance: Studies in Honor of L. Pascoe/Ed. Th. M. Izbicki, Chr. M. Bellitto. Leiden, 2000. P. 210-223; idem. Concord and Reform: Nicholas of Cusa and Legal and Political Thought in the 15th Century. Aldershot, 2001; idem. Nicholas of Cusa: A Companion to His Life and His Times/Ed. G. Christianson, Th. Izbicki. Farnham, 2011; B ä rmann J. Cusanus und die Reichsreform//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1964. Bd. 4. S. 74-103; Jaspers K. Nikolaus Cusanus. Münch., 1964; Hallauer H. Das Glaubensgespräch mit den Hussiten//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1971. Bd. 9. S. 53-75; idem. Nikolaus von Kues als Bischof und Landesfürst//Ibid. 1994. Bd. 21. S. 275-311; idem. Nikolaus von Kues, Bischof von Brixen 1450-1464: Gesammelte Aufsätze/Hrsg. E. Meuthen, J. Gelmi. Bozen, 2002; Gandillac M., de. «Una religio in rituum varietate»//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1971. Bd. 9. S. 92-112; H ä ring N. M., ed. Commentaries on Boethius by Thierry of Chartres and His School. Toronto, 1971; Тажуризина З. А. Философия Николая Кузанского. М., 1972; она же. Николай из Кузы// Николай Кузанский. Соч. М., 1979. Т. 1.

http://pravenc.ru/text/2566118.html

Bergen, 1923; Holm A. H. Den norske frikirkes historie, 1827-1927. Moss, 1927; Skrondal A. Grundtvig og Noreg: Kyrkje og skule, 1812-1872. Bergen, 1929; Harboe H. Den norske kirke: Bibliografi over norsk kirkehistorie. Gotha, 1936; Nome J. Det norske misjonsselskaps historie i norsk kirkeliv. Stavanger, 1943. 2 bd.; idem. Brytningstid: Menighetsfakultetet i norsk kirkeliv. Oslo, 1958; Christie H. C. Den norske kirke i kamp. Oslo, 1945; Ousland G. En kirkehøvding: Prof. G. Johnson som teolog og kirkemann. Oslo, 1950; Den Danske kirkes historie/Red. H. Koch. Kbh., 1959. Bd. 4; 1951. Bd. 5; Årbok for Den norske kirke. Oslo, 1951-1992. Bd. 1-41; Castberg F. Statsreligion og kirkestyre. Oslo, 1954; Rygnestad K. Dissentarspøsmålet i Noreg frå 1845 til 1891. Oslo, 1955; Bloch-Hoell N. Pinse-bevegelsen. Oslo, 1956; Hans Egede: Studier til 200-årsdagen for hans død 5. nov. 1958/Red. O. G. Myklebust. Oslo, 1958; Wisløff C. F., Aarflot A. Norsk kirkehistorie. Oslo, 1966-1971. 3 bd.; Rudvin O. Indremisjonsselskapets historie. Oslo, 1967-1970. 2 bd.; Aarflot A. Hans Nielsen Hauge: Liv og budskap. Oslo, 1971; Ellingsen T. Fri folkekirke: Den norske kirkes forfatning under debatt 1906-1916. Oslo etc., 1973; Austad T. Kirkens Grunn: En analyse av en kirkelig bekjennelse fra okkupasjonen 1940-1945. Oslo, 1974; Norges historie/Red. K. Mykland. Oslo, 1976-1980. 15 bd.; Molland E. Norges kirkehistorie i det 19. århundre. Oslo, 1979. 2 bd.; Norges Kulturhistorie/Red. I. Semmingsen e. a. Oslo, 1979-1981. 8 bd.; История Норвегии/Ред.: А. С. Кан. М., 1980; Hassing A. Religion and Power: The Case of Methodism in Norway. Waynesville, 1980; Norske frikirker: Fremvekst og konfesjonell egenart/Red. P. Øverland. Trondheim, 1981; Statskirke i etterkrigssamfunn/Red. K. Lundby, I. Montgomery. Oslo etc., 1981; Kirken, krisen og krigen/Red. S. U. Larsen, I. Montgomery. Oslo etc., 1982; Lysaker T. Trondhjems stift og Nidaros bispedømme, 1537-1953. Trondheim, 1987. 2 bd.; Чернышева О. В., Комаров Ю. Д. Церковь в скандинавских странах.

http://pravenc.ru/text/2577957.html

Braunschweig, 1883. Bd. 1. S. 499; 1887. Bd. 2. H. 1. S. 1, 207, 211 ff.; 1884. Bd. 2. H. 2. S. 75; Rocchi A. Codices Cryptenses seu Abbatiae Cryptae Ferratae in Tusculano. Tusculani, 1883. P. 401-402; Шестаков С. П. Иоанн Ритор в «Церковной истории» Евагрия//УЗ Казанского ун-та. 1890. Т. 5. С. 97-132; он же. О значении слав. перевода хроники Иоанна Малалы для восстановления и исправления ее греч. текста//ВВ. 1894. Т. 1. С. 503-552; он же. Прибавление к статье «О значении слав. перевода Малалы»//Там же. 1895. Т. 2. С. 372-377; он же. К хронике Иоанна Малалы//Там же. 1898. Т. 5. С. 697-699; Patzig E. Unerkannt und unbekannt gebliebene Malalas-Fragmente//Jahresbericht der Thomasschule, 1890/1891. Lpz., 1891. S. 1-26; idem. Johannes Antiochenus und Johannes Malalas//Ibid., 1891/1892. Lpz., 1892. S. 1-32; idem. Der angebliche Monophysitismus des Malalas//BZ. 1898. Bd. 7. S. 111-128; idem. Die Abhängigkeit des Johannes Antiochenus von Johannes Malalas//BZ. 1901. Bd. 10. S. 40-53; Brooks E. W. The Date of the Historian John Malala//EHR. 1892. Vol. 7. P. 291-301; Истрин В. М. «Александрия» русских хронографов: Исслед. и текст. М., 1893; он же. Хронограф Ипатского списка летописи под 1114 г.//ЖМНП. 1897. Ч. 314. Нояб. Отд. 2. С. 83-91; он же. Исследования в области древнерусской лит-ры. 3: Краткий хронограф с Хроникой Иоанна Малалы//ЖМНП. 1903. Нояб. С. 167-186; Gleye C. E. Zum slavischen Malalas//ASPh. 1894. Bd. 16. S. 578-591; idem. Beiträge zur Johannesfrage//BZ. 1896. Bd. 5. S. 422-464; idem. Über monophysitische Spuren im Malalaswerke//BZ. 1899. Bd. 8. S. 312-327; idem. Die grusinische Malalasübersetzung//BZ. 1913. Bd. 22. S. 63-64; Wirth A. Chronographische Späne. Fr./M., 1894; R ü ger A. Studien zu Malalas: Präpositionen und Adverbien. Das 18. Buch. Die konstantinischen Excerpte. Die Tusculanischen Fragmente. Bad Kissingen, 1895; Traube L. Chronicon Palatinum//BZ. 1895. Bd. 4. S. 489-492; Krumbacher. Geschichte. S. 325-334; Bourier H. Über die Quellen der ersten vierzehn Bücher des Johannes Malalas.

http://pravenc.ru/text/471366.html

Keydell. Rezension. – Keydell R. Rezension. – BZ. 1971, Bd. 64. Kislinger. Eudokia Ingerina. – Kislinger E. Eudokia Ingerina, Basileios I und Michael III. – JÖB. 1983, Bd. 33. Klanica. Poatky. – Klanica Z. Poatky slovanskeho osidleni nasich zemi. Praha, 1986. Klinger. Tacitus. – Klinger F. Tacitus und die Geschichtsschreibung des 1. Jh. – Museum Helveticum. Basel. 1958, vol. 15. Klotz. Flumen. – Klotz A. Flumen, fluvius, amnis beim Älteren Plinius. – Archiv für latetnische Lexikographie und Grammatik. Lpz., 1909, Bd. 14. Klotz. Die geographischen Commentarii. – Klotz A. Die geographischen Commentarii des Agrippa und ihre Uberreste. – Klio. Lpz., 1931, Bd. 24. Klotz. Die Arbeitsweise. – Klotz A. Die Arbeitsweise des Alteren Plinius und die Indices auctorum. – Hermes. В., 1907, Bd. 7. Kluge. Ethymologisches Worterbuch. – Khige F. Ethymologisches Worterbuch der deutschen Sprache. В., 1967. Kneissl. Die Siegestitulatur. – Kneissl P. Die Siegestitulatur der römischen Kaiser. Gottingen, 1969. Koka. L " etat. – Koka W. L " itat des recherches sur l " ethnogenese des slaves. – I Congres International d " Archeologie slave. Т. I. Wroclaw – Warszawa – Krakow, 1968. Ködderitsch. Namen. – Ködderitsch R. Keltoide Namen mit germanischen Namenträgern. – Zeitschrift für keltische Philologie. Halle, 1986, Bd. 41. Koepp. Thyle. – Koepp D. Ultima omnium Thyle. – Wissenschaftliche Zeitschrift der Universitat Greifswalds. 1951–1952, Bd. 1. Kollautz. Die Ausbreitung. – Kollautz A. Die Ausbreitung der Awaren auf der Balkanhalbinsel und die Kriegsziige gegen die Byzantiner. – Studijne zvesti Akademie Umetnosti. Nitra, 1968, Bd. 16. Kollautz. Miyakawa. Nomadenvolk. – Kollautz A., Miyakawa H. Geschichte und Kultur eines Wanderungszeitlichen Nomadenvolkes. Die Jou-Jan der Mongolei und die Awaren in Mitteleuropa. Bd. 1. Klagenfurt, 1970. Kopeny. Zakladni. – Kopeny F. Zakladni vseslavanska slovni zasoba. Praha, 1981. Köpstein. Zum Bedeutungswandel. – Köpstein H. Zum Bedeutungswandel von ΣΚΛΑΒΟΣ/SCLAVUS. – BF. 1979, Bd. 7.

http://azbyka.ru/otechnik/6/svod-drevnej...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010