Лит.: Bresslau H. Geschichte der Monumenta Germaniae historica. Hannover, 1921; Бузескул В. П. Из истории Monumenta Germaniae Historica//Доклады/АН СССР. Сер. «В». М., 1925. С. 63-66; Knowles M. D. Presidential Address: Great Historical Enterprises III: The Monumenta Germaniae Historica//TRHS. 5th Ser. L., 1960. Vol. 10. P. 129-150; Косминский Е. А. Историография средних веков V в.- сер. XIX в. М., 1963. С. 361-364; Grundmann H. Monumenta Germaniae Historica, 1819-1969. Münch., 1969; Mittelalterliche Textüberlieferungen und ihre kritische Aufarbeitung: Beiträge der Monumenta Germaniae Historica z. 31. Deutschen Historikertag. Münch., 1976; Добиаш-Рождественская О. А. Культура западноевроп. средневековья. М., 1987. С. 61-64; Klein M. Aus den Anfängen der «Monumenta Germaniae Historica»: Karl Georg Dümgé (1772-1845) in Berichten und Selbstzeugnissen//Zschr. f. die Geschichte des Oberrheins. Karlsruhe, 1992. Bd. 140. S. 221-265; Мэртль К. Monumenta Germaniae Historica: Взгляд изнутри/Пер. с нем.: М. А. Бойцов//СВ. 1995. Вып. 58. С. 95-111; Fuhrmann H. «Sind eben alles Menschen gewesen»: Gelehrtenleben im 19. und 20. Jh., dargestellt am Beispiel der Monumenta Germaniae Historica und ihrer Mitarbeiter. Münch., 1996; Quelleneditionen und kein Ende?: Symp. der Monumenta Germaniae Historica und der Hist. Kommission bei der Bayerischen Akademie der Wissenschaften, München, 22./23. Mai 1998. Münch., 1999; Schieffer R. Monastisches in den Monumenta Germaniae Historica//Studien und Mitt. zur Geschichte des Benediktinerordens und seiner Zweige. 2007. Bd. 118. S. 31-43; idem. Die Monumenta Germaniae Historica und das Kirchenrecht//Proc. of the 12th Intern. Congress of Medieval Canon Law, Washington, D. C. 1-7 Aug. 2004. Vat., 2008. P. 1097-1104; idem. Memorialquellen in den Monumenta Germaniae Historica//Libri vitae: Gebetsgedenken in der Ges. des Frühen Mittelalters. Köln, 2015. S. 17-32; Canossa und Königsberg: Prussica in den Samml. der Monumenta Germaniae Historica: Eine Ausstellung. Münch., 2012; Журкина А. А. Monumenta Germaniae Historica как феномен археографии//Исторические док-ты и актуальные проблемы археографии, источниковедения, отечественной и всеобщей истории нового и новейшего времени: Сб. тез. докл. участников Третьей междунар. конф. молодых ученых и специалистов «Clio-2013». М., 2013. С. 155-160; Хряков А. В. Monumenta Germaniae Historica и судьба исторической науки в Третьем рейхе//Вестн. Омского ун-та. Сер. «Исторические науки». Омск, 2014. 1(1). С. 98-109; Hartmann W. Über 100 Jahre Edition der karolingischen Konzilien bei den Monumenta Germaniae Historica//DA. 2014. Bd. 70. S. 107-119.

http://pravenc.ru/text/2564140.html

   В противоположность мнению большинства историков этого периода, попытку показать, что Григорий знал немного греческий язык, сделала Joan Petersen. Did Gregory the Great know Greek?//Baker D. Ed. The Orthodox Churches and the West//Studies " in Church History. 13. Oxford, 1976. P. 121—134.    Посл. 1, 30. Monumenta Germaniae Historica, Поел. I, 43.    Словона Ез. 2, 6, 23; PL76. Col. 101 IB.    Толковое обсуждение этого вопроса см. у Batiffol P. Saint Grégoire le Grand. Пятое изд., Paris, 1931. Р.195—197.    Посл. I, 24. Monumenta Germaniae Historica, Поел. I, 28.    Ср. обсуждение этого титула с привлечением обширной библиографии у Beck. Kirche. P. 63—64.    Посл. V, 37. Monumenta Germaniae Historica, Поел. I, 323.    Посл. IX, 156. Monumenta Germaniae Historica, Поел. II, 158.    Посл. VIII, 29. Monumenta Germaniae Historica, Поел. II, 31» Перевод Frederick Homes Dudden. Gregory the Great. London, 1905 (воспр. New York, 1967. II. P. 223). Для часто высказываемого предположения, что Григорий в ответ на притязания Константинополя начал применять к себе титул servus servorum Dei (раб рабов Божиих), нет исторических оснований. Употребление это стало обычным только в более позднее время.    The Church. Перев. Ray и Rosaleen Ockenden. New York, 1967. P. 470—471.    Ср. разумные и хорошо документированные замечания Y. Congar. L " Ecclési-ologieduHaut Moyen-Age. Paris, 1968. P.145—146, 151—163. Возражения Григория против того, чтобы Евлогий именовал его «всемирным папой», действительно удивительны. Употребление этого титула было рутиной в письмах восточных людей к папам, также как именования их «архиепископ всемирной Церкви», «глава всех священников» и т. д. (Ср.: MagiJ. Las " ede romana nella correspondenza degli imperatorie patriarchi bizantini. Louvain, 1972. P. 37, 54, 111 etc.). См. точку зрения противоположную, апологетическую, пытающуюся показать, что Григорий был последовательным сторонником папской власти, у Sharkey N. Saint Gregory the Great " " s Concept of Papal Power. Washington, DC, 1950.

http://lib.pravmir.ru/library/readbook/3...

4) «Epistolae» с подсериями: «Epistolae» (Письма; с 1887. 8 т. in quarto); «Die Briefe der deutschen Kaiserzeit» (Письма эпохи Священной Римской империи; с 1949. 9 т.); «Briefe des späteren Mittelalters» (Письма эпохи позднего средневековья; с 2000. 3 т.); «Epistolae saeculi XIII e regestis pontificum romanorum selectae» (Избранные послания из регест пап Римских XIII в.; 1883-1894. 3 т.); «Epistolae selectae» (Избранные письма; 1916-1952. 5 т.). 5) «Antiquitates» с подсериями: «Poetae Latini medii aevi» (Средневековые латинские поэты; с 1881. 6 т.); «Necrologia Germaniae» (Средневековые немецкие некрологи; 1866-1920. 6 т.); «Libri memoriales» (Поминальные книги; 1970-2001. 2 т.); «Libri memoriales et necrologia. Nova series» (Поминальные книги и некрологи. Новая серия; с 1979. 9 т.). Вне основных издаются серии «Quellen zur Geistesgeschichte des Mittelalters» (Источники по средневековой интеллектуальной истории; с 1955. 27 т.), «Deutsches Mittelalter: Kritische Studientexte» (Немецкое средневековье: Критические издания для студентов; 1937-1949. 4 т.) и «Hebräische Texte aus dem mittelalterlichen Deutschland» (Еврейские тексты в средневековой Германии; с 2005. 2 т.). Помимо публикаций источников в «M. G. H.» издаются серии справочных изданий (Hilfsmittel (Справочники); с 1975. 29 т.), исторических монографий и сборников статей (Schriften der Monumenta Germaniae Historica (Труды «Monumenta Germaniae Historica»); с 1938. 72 вып.; Studien und Texte (Исследования и тексты); с 1991. 61 вып.). С 2014 г. книги выходят в изд-ве «Harrassowitz Verlag» (г. Висбаден). С 2010 г. почти все публикации источников в «M. G. H.» находятся в свободном доступе на интернет-портале www.dmgh.de. Несмотря на то что сначала источники по церковной истории не планировалось включать в «M. G. H.», они довольно быстро заняли в издании основное место. В «M. G. H.» опубликованы важнейшие материалы, посвященные конфликту по поводу инвеституры , истории средневек. ересей, а также деяния Соборов VI-X вв., чины организации Соборов, епископские капитулярии, регистры Римских понтификов, некрологи и поминальные книги мн. крупных мон-рей, переписка видных церковных деятелей ( Алкуина , Гинкмара Реймсского и др.), важные памятники житийной литературы и церковной историографии ( Виктор , еп. г. Вита, Авит Вьеннский), религ. поэзии ( Венанций Фортунат , Аполлинарий Сидоний ), богословские и церковно-канонические трактаты (подробнее см.: Hartmann. 2014; Scheiffer. 2007, 2008, 2015).

http://pravenc.ru/text/2564140.html

Однако все это, сказанное нами здесь кратко, если Бог дарует благополучный путь, полнее поведает тебе устно по нашему наказу податель этого письма. Кроме того, мы послали малые дары, которые просим принять Вас с той же любовью, с которой мы их отправили. Да сохранит Господь Вашу любовь, ходатайствующую о прощении наших прегрешений! Книгу pyrpyri metri 354 я не послал потому, что епископ Гудберт замедлил с ее возвращением. Эммануил. Библиография Источники 1. Aenigmata Bonifatii/Ed. R Glorie 11 Corpus christianorum: Series Latina 133. Turnhout, 1968. 2. Beda Venerabilis. Historia ecclesiastica gentis Anglorum (Беда Достопочтенный. Церковная история народа англов). СПб., 2001. 3. Bedae opera de temporibus/Ed. C. W. Jones. Cambridge – Massachusetts, 1943. 4. Bonifatii ars grammatica I Hrgb. von G. J. Gebauer und B. Lof- stedt 11 Corpus christianorum: Series Latina 133 B. Turnhout, 1980. 5. Bonifatii Epistulae. Willibaldi Vita Bonifatii. (Briefe des Bonifatius. Willibalds Leben des Bonifatius). Unter Benutzung der Obersetzungen von M. Tangl und P. H. Kiilb neu bearbeitet von R. Rau. Darmstadt, 1994. 6. Candidas B. Vita Aegilis metrica/Hrsg. von W. Waitz//Monumen- ta Germaniae Historica. Poetae Latini aevi Carolin. T. XV. Berolini, 1884. 7. Carmina Bonifatii I Ed. E. Diimmler 11 Monumenta Germaniae Historica. Poetae Latini aevi Carolin. T. I. Berolini, 1881. 8. Vita S. Bonifatii I Ed. E. Diimmler//Monumenta Germaniae Historica. Scriptores rerum Germanicarum. Hannover, 1905. 9. Sancti Bonifatii et Lulli epistolae. (Die Briefe des heiligen Bonifatius und Lullus)/Hrsg. von M. Tangl//Monumenta Germaniae Historica. Epistolae selectae. T. I. Berlin, 1916. (2. Ausgabe Berlin, 1955). 10. Hrabanus M. Martyrologium.//Corpus christianorum: Series Latina. Bd. 44. Turnhout, 1979. 11. Patrologia cursus completes. Series Latina I Ed. J.-P. Migne. Patro- logia cursus completes. T. 89. Paris, 1863. 12. Samtliche Schriften des Heiligen Bonifacius I Hrsg. und ubersetzt von P. H. Kiilb. Regensburg – Mainz, 1859. 13. Vitae sancti Bonifatii archiepiscopi Moguntini I Hrsg. von W. Le- vison//Monumenta Germaniae Historica. Scriptores rerum Germanicarum. Hannover – Leipzig, 1905. (2. Ausgabe 1977). 14. Vita Wigberti abbatis Friteslariensis auctore Lupo I Ed. O. Holder-Egger 11 Monumenta Germaniae Historica. Scriptorum. T. XV. P. II. Hannover, 1887. Литература на русском языке 1. Асмус Валентину прот. Седьмой Вселенский Собор 787 года и власть императора в Церкви И Regnum Aeternum. Μ. – Париж, 1996. 2. Болдырева И. И. Англосаксонское женское монашество VIII века в свете переписки миссии святого Уинфреда Бонифация//Проблемы истории, филологии, культуры. Москва – Магнитогорск – Новосибирск, 2017. 4. 3. Бонифаций И Православная богословская энциклопедия, или Богословский энциклопедический словарь/под ред. проф. А. П. Лопухина . Т. 2. СПб., 1901. 4. Бонифаций И Энциклопедический словарь. Изд. Ф. А. Брокгауза и И. А. Ефрона. Т. IV. СПб., 1891.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

Отдельные папские послания публиковали Самуэль Лёвенфелъд на основе Кембриджской рукописи (Epistolae pontificum Romanorum ineditae/Edited by S. Loewenfeld. Leipzig, 1885), основатель серии Monumenta Germaniae Historica Георг Генрих Пертц (1795–1876) и Карл Роденберг (1854–1926) (Epistolae saeculi 13 е Regestis Pontificum Romanorum/Selectae per G.H. Pertz ; edidit Carolus Rodenberg. 3 Bde. Berlin, 1883–1894 в серии Monumenta Germaniae Historica), Пауль Эвальд (1851–1887) и Людо Моритц Хартманн известный своими трудами по истории средневековой Италии, в частности: Geschichte Italiens im Mittelalter. 4 Bde. 1897–1915; Romische Geschichte, 1916 (послания Григория I – см.: Gregorii I papae Registrum epistolarum/Ed. P. Ewald, L.M. Hartmann. Berlin, 1891; переизд. в 2–х т.: Munchen, 1978 в серии Monumenta Germaniae Historica), упомянутый Ф. Жаффе (послания Григория VII – см.: Monumenta Gregoriana/Ed. Jaffe P. 2 Bde. Berlin, 1868 в серии Bibliotheca Rerum Germanicarum), Роберт Сомервилль ( Somerville R. Scotia Pontificia: Papal Letters to Scotland before the Pontificate of Innocent III. Oxford, 1982); еще в 1591 г. были опубликованы письма Uoahha VIII (на основе Ватиканской рукописи); Пьетро Прессути издал регесты Гонория III (1216–1227) на основе ватиканских манускриптов (Regesta Honorii Рарае III/Ed. R Pressuti. 2 vols. Rome, 1888–1895; переизд.: Hildesheim, 1978), регесты последующих пап до Бонифация VIII (1294–1303) опубликованы (не полностью) сотрудниками римской Ecole Frangaise в серийном издании Bibliotheque des Ecoles Frangaises d’Athenes et de Rome (BEF). Cm.: Les Registres de Gregoire IX (1227–1241)/Ed. L. Auvray. (BEF). 3 tomi. Paris, 1890–1918; Les Regismres d’Innocent IV (1243–1254)/Ed. E. Berger (BEF). 4 tomi. Paris, 1894; Les Registres d’Alexandre IV (1254–1261)/Ed. C. Bourel, de la Ronciere, J. de Loye et A. Coulon (BEF). 6 fasc., n. t. Paris; Les Registres d’Urbain IV (1261–1264)/Ed. M.J. Guiraud (BEF). 12 fasc. sed absque indice. Paris; Les Registres de Clement IV (1265–1268)/Ed. M.E. Jordan (BEF). 6 fasc., n. t. Paris; Les Regismres de Gregoire X et de Jean XXI (1271–1277)/Ed. M. Guiraud et L. Cadier (BEF). 4 fasc., n. t. Paris; Les Regismres de Nicolas III (1277–1280)/Ed. M.J. Gay (BEF). 5 fasc. Paris, 1938; Les Regismres de Martin IV (1281–1285)/Ed. M. Ollivier–Martin (BEF). 3 fasc. Paris 1901–1913; Les Regismres de Honorius IV (1285–1287)/Ed. M. Prou (BEF). 1 tome. Paris, 1888; Les Regismres de Nicolas IV (1288–1292)/Ed. M.E. Langlois (BEF). 9 fasc. Paris; Les Regismres de Boniface VIII (1294–1303)/Ed. G. Digard e.a. (BEF). 17 fasc. Paris, 1939; Les Registres de Benoit XI (1303–1304)/Ed. M. Grandjean. (BEF). 5 fasc. Paris, 1905.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Эпаонский Собор (6–15 сентября 517 г.), канон 21 Посвящение вдов, которых называют диакониссами, во всей нашей области полностью запрещаем, предоставляя им в качестве благословения, если будут просить о возвращении, только одно покаяние. II Concilium Aurelianense (23. 06. 533), can. 17–18 II Орлеанский Собор (23 июня 533 г.), каноны 17–18 CLCLT: CPL 1785j (Mutatio); SL 48Α (ed. С. de Clercq, 1963). P. 99–103; SC 353. P. 202; Monumenta. P. 48–49; Monumenta Germaniae historica. Legum sectio III. Concilia. Hannovera, 1893. T. 1. P. 63; Les canons des Conciles mérovengiens (VI–VII siècles). P, 1989. T. 1 (SC 353). P. 17–18=II Concilium Turonense (a. 18. 11. 567), can. 21 (20). Очевидно, предыдущий эпаонский запрет в Галлии тщательно не соблюдался, что фактически признавалось II Орлеанским Собором, созванным по инициативе трех сыновей Хлодвига, поэтому объектом канонического разбирательства становится уже необходимость соблюдения диакониссами целомудрия. 17. Faeminae, quae benedictionem diaconatus hactenus contra interdicta canonum acceperunt, si ad coniugium probantur iterum deuolutae, a communione pellantur. Quod si huiusmodi contubernium admonitae ab episcopo cognito errore dissolverint, in communionis gratia acta poenitentia reuertantur. 17. Женщины, которые до настоящего времени, вопреки запрету канонов, приняли благословение диаконское, если будет доказано, что опустятся до второго брака, да будут отлучены от Причастия. Однако если, получив вразумление от епископа, узнавшего об [этом] проступке, прекратят такого рода сожительство, то да возвратятся к благодати общения, совершив покаяние. 18. Placuit etiam, ut nulli postmodum faeminae diaconalis benedictio pro conditionis huius fragilitate credatur. 18 . Принять также решение, чтобы впредь ни одной женщине не преподавалось диаконское благословение из-за слабости ее естества. III Concilium Aurelianense (7. 05. 538), can. 19 (16) С LC LT: CPL 1785l (Mutatio); SL 148A (ed. C. de Clercq, 1963); SC 353. P. 246; Monumenta. P. 49: Sacrorum conciliorum nova et amplissima collectio/Ed. J. D. Mansi. Florentiae, Venetiis, 1757–1798. T. IX. P. 16; Monumenta Germaniae historica. Legum sectio III. Concilia. Hannovera, 1893. Τ..Ρ. 79; Les canons des Conciles mérovengiens (VI–VII siècles).

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Isidori De eccl. off. Sancti Isidori Episcopi Hispalensis De ecclesisticis officiis./Edidit Christopher M. Lawson. Turnholti: Brepols, 1989. Isidori Differ. I. Isidoro de Sevilla. Diferencias./Introducción, edición crítica, traducción y notas por C. Codoñer Merino. Paris: Les Belles Lettfes, 1992. Isidori Differ. II Isidorus Hispalensis. Liber Differentiarum sive de proprietate sermonum. Corpus Christianorum Series Latina 111./Ed. M.A. Andrés Sanz Turnhout:Brepolis, 2006. Isidori DVI Isidorus Hispalensis. Sancti Isidori Hispalensis Liber de viris illustribus//Codoñer Merino C. El " De viris illustribus» de Isidoro de Sevilla. Estudio y edición crítica. Salamanca, 1964. Isidori Etym. Isidori Hispalensis Episcopi Etymologiarum sive Originum libri XX./Ed. by W. M. Lindsay. Oxford, 1911. Isidori Regula Regla de San Isidoro//San Leandro. San Isidoro. San Fructuoso. Reglas monasticas de la España visigoda./Ed. por J. Cámpos Ruiz//Santos Padres Españoles. T. 2. Madrid: Biblioteca de autores cristianos, 1971. P. 79–127. Isidori Sent. Isidorus Hispalensis. Sententiae. Corpus Christianorum Series Latina 111./Ed. P. Cazier Turnhout: Brepolis, 1998. Isidori Synon. Isidorus Hispalensis. Synonyma de lamentatione animae peccatricis//PL. T. 83. Isidoriana. Isidoriana. Colección de estudios sobre Isidoro de Sevilla, publicados con ocasión del XIV Centenario de su nacimiento рог M.C. Díaz y Díaz. León: Cenro de estudios «San Isidoro», 1961. Lact. Div. inst. Lucius F. Lactantius Divinarum institutionum libri VII//PL. T. 6. LI. [Liber Iudiciorum] Lex Visigothorum./Ed. K. Zeumer.//MGH: Legum Sectio I: Leges nationum Germanicarum. T. 1. Berolini, 1902. Los visigodos. Madrid, 1986. Los visigodos. Historia y civilización. Actas de la semana internacional de Estudios Visigóticos. Madrid, 1986. MGH Monumenta Germaniae Histórica. Hannoverae (Berolini). MGH: Auct. Antiq. Monumenta Germaniae Histórica. Auctores Antiquissimi. MGH: SRM Monumenta Germaniae Histórica. Ser. Scriptores Rerum Merovingicarum.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

1374 Fontaine J. Isidore de Seville et la culture classique dans l’Espagne wisigotique. Paris, 1983. 1375 Chron. VII//Monumenta Germanie Historica. AA XI 466s. a. 334: «Constantinus autem in extremo vitae suae ab Eusebio Nicomediensi episcopo baptizatus in Arrianum dogma convertitur. heu pro dolor! bono usus principio et fine malo»; ср.: Ewig. Das Bild Constantins des Großen, cit. (сн. 3). 24s.; Aiello. La fortuna della notizia geronimiana su Costantino «eretico», cit. (сн. 1). P. 233; Grunewald Th. Constantinus novus, cit. (сн. 3). 471s. 1376 Св. Альдгельм, епископ Шерборнский, в конце VII в. представил крещение от Сильвестра в сочинении «De laudibus virginitatis» (XXV, в: Monumenta Germanie Historica, AA 15,1, р. 257 ss.). Аналогичное и современное представление пары Константин-Сильвестр присутствует у Беды Достопочтенного (Hist. eccl. gentis Anglor//PL. T. 0. Col. 556). 1377 L.P. 78 Vitalianus//Monumenta Germanie Historica. 187; ср.: Gregorovius Ε. Storia di Roma nel medioevo. Ediz. a cura Ε. Pais. Torino, 1926. Vol. 3, 1. 393 ss.; Maisano R. La spedizione italiana dell’imperatore Costante II//Siculorum Gymnasium. 1975. Vol. 28. 140 ss.; Corsi P. Costante II in Italia//Quaderni medievali. 1978. Vol. 5. 105s.; Ruggini Cracco L. Costante II, l’Anticostantino//Scritti in memoria di Fulvio Grosso. Roma, 1981. 543 ss.; 555; Aiello. Costantino, la lebbra e il battesimo di Silvestro, cit. (сн. 3). P. 18. 1378 Lamberz E. Studien zur Überlieferung der Akten des VII. Ökumenischen Konzils: der Brief Hadrians I. an Konstantin VI. und Irene (JE 2448)//Deutsches Archiv für Erforschung des Mittelalters. 1997. Bd. 53. S. 1−28, особ. 3: О письме, отправленном 26 октября 785 г., и о греческом переводе, внесённом в качестве первого документа на рассмотрение второго заседания собора, и о его многосоставном содержании (возвращение Patrimonium Petri в Южной Италии, возвращение Калабрии, Сицилии и Иллирии под юрисдикцию папы, утверждение превосходства Римской церкви, отказ в титуле патриарха Константинопольского Тарасию, восхваление Карла Великого) см.: Maccarrone M. Il papa Adriano I е il concilio di Nicea del 787//Annuarium historiae conciliorum. 1988. T. 20. 55 ss.; 82 ss.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

Lud. II ep. Bas. I – Ludovici II imperatoris epistola ad Basilium I imperatorem Constantinopolitanum missa/W. Henze//Epistolae Karolini aevi. Berlin, 1912–1928. T. 5 (MGH Epp. T. 7). Ludat 1971 – Ludat H. An Elbe und Oder um das Jahr 1000: Skizzen zur Politik des Ottonenreiches und der slavischen Mächte im Mitteleuropa. Köln; Wien, 1971. Luschin von Ebengreuth 1897 – Luschin von Ebengreuth A. Handel, Verkehr und Münzwesen//GWien 1. Macartney 1951 – Macartney C. A. The Origin of the Hungarian Chronicle and Hungarian Historical Sources. Cambridge, 1951. Manitius 1–3 – Manitius M. Geschichte der lateinischen Literatur des Mittelalters. München, 1911–1931. Bd. 1–3 (Handbuch der Altertumswissenschaft. Bd. 9/1–3). Mart. Cap. – Martiani Capellae De nuptiis Philologiae et Mercurii/A. Dick, J. Préaux. Leipzig, 1925 (или любое другое издание). Mayrhofer 1985 – Mayrhofer F. Einleitung//RQuLinz. MDF – Mitteldeutsche Forschungen. Mégier 1990 – Mégier E. Tamquam lux post tenebras, oder Ottos von Freising Weg von der Chronik zu den Gesta Friderici//Mediävistik: Internationale Zs. für interdisziplinäre Mittelalterforschung. Frankfurt/M., 1990. Bd. 3. Mém. passé 6 – Mémoires du passé pour servir au temps présent. Paris, 1947. T. 6: L’an Mille: Oeuvres de Liutprand, Raoul Glaber, Adémar de Chabannes etc./Trad, et présentées par A. Pognon. Menzel 1985 – Menzel H. Die Sächsische Weltchronik: Quellen und Stoffauswahl. Konstanz, Lindau, 1985 (Vortrage und Forschungen. Bd. 34). MEStr. 2 – Monumenta ecclesiae Strigoniensis. Strigonii, 1882. T. 2/F. Knauz. MGH – Monumenta Germaniae Historica. MGH Capp. – MGH Leges. Capitularia regum Francorum. MGH DD Germ. – MGH. Diplomata regum et imperatorum Germaniae. MGH DD Kar. – MGH. Diplomata regum Germaniae ex stirpe Karolinorum. MGH Dt. MA – MGH. Deutsches Mittelalter. Kritische Studientexte. MGH Epp. – MGH. Epistolae (in quarto). MGH Epp. sel. – MGH. Epistolae selectae. MGH LdL – MGH. Libelli de lite imperatorum et pontificum saeculis XI. et XII. conscripti.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

219 Nicetas Choniates. Historia, Bonn ed., p. 565. 220 В. Г. Васильевский. Рецензия на сочинение Ф. И. Успенского... ЖМНП т. 204, с. 203. 221 См.: R. Röhricht. Geschichte des Königreichs Jerusalem. Innsbruck, 1898, S. 491. 222 м.: Fr. J. da Aquis. Chronica dell " imagine mondo. (Monumenta Historiae Patria Scriptorum), t. III. Torino, 1848, col. 1561. См. также: G. Paris. La Legende de Saladin. — Journal des Savants, 1893, mai, pp. 7—34; A. Thomas. La Légende de Saladin en Poitou. — Journal des Savants, 1908, pp. 467—471. 223 L. Bréhier. L " Église et l " Orient au Moyen Âgë les Croisades, p. 121. 224 Никита Хониат также называет Фридриха — Φρεδρικος των Αλαμανν ρξ (Фридрих — царь аламанов. — Науч. ред.). 225 Ansbertus. Historia de expeditione Frederici Imperatoris, V, 37. 226 Historia peregrinorum in: K. Zimmert. Der Deutsch-Byzantinische Konflikt vom Juli 1189 bis Februar 1190. — Byzantinische Zeitschrift, Bd. XII, 1903, S. 63, n. 2. 227 Nicetas Choniates. Historia, Bonn ed., pp. 627—628. 228 W. Norden. Das Papsttum und Byzanz. Die Trennung der beiden Mochte und das Problem ihrer Wiedervereinigund bis zum Untergange des byzantinischen Reichs (1453). Berlin, 1903, S. 128. 229 Annales Marbacenses, ed. K. Pertz. (Monumenta Germaniae Historica). XVII, 167. 230 W. Norden. Das Papsttum und Byzanz, S. 130, 132. 231 Nicetas Choniates. Historia, Bonn ed., pp. 631—632. 232 L. Bréhier. L " Église et l " Orient au Moyen Âgë les Croisades, p. 143. 233 См.: E. Traub. Der Kreuzzugsplan Kaiser Heinrichs VI im Zusammenhang mit der Politik der Jahre 1195—1197. Jena, 1910, S. 51—52, 60; W. Leonhardt. Der Kreuzzugsplan Kaiser Heinrichs VI. Leipzig, 1913, S. 63, 67, 89. Ср.: F. Dölger. Corpus der griechischen Urkunden, Bd. II, S. 101 (n. 1619). Точка зрения Леонхарда принята И. Халлером — J. Haller. Kaiser Heinrich VI. — Historische Zeitschrift, Bd. CXIII, 1914, S. 488—489, и в особенности — S. 503. 234 См. письмо, отправленное Фридрихом Барбароссой своему сыну и наследнику Генриху из Филиппополя незадолго до своей смерти в 1189 г. Опубликовано в: J. F. Böhmer. Acta iraperii selecta. Innsbruck, 1870, p. 152.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/3440...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010