Cerca de 1450, los taboritas restantes formaron una pequeña comunidad bajo el nombre de hermanos bohemios o moravos, la cual, sin armas, trataba de vivir en soledad y en base a pura enseñanza evangélica. En el siglo 16, esta comunidad se difundió particularmente y se puso al mismo nivel que otras comunidades religiosas que aparecieron después de la reforma. Savanarola Las tentativas de hacer reformas en la iglesia aparecieron hasta en Italia, cerca del mismo trono papal. En calidad de reformador de la iglesia se presento en Florencia un monje dominicano Jerónimo (Dgirolamo) Savanarola, hombre de vida severa, pero caliente y impresionable. En su tiempo, justo con el llamado renacimiento de ciencias, época de humanismo, en Italia comenzó un intenso estudio de antiguos clásicos paganos y esto se reflejó en forma funesta sobre las ideas religiosas de los italianos. La visión pagana del mundo, mezclándose con la cristiana, llevó a la sociedad a un nuevo paganismo clásico. Los conceptos religiosos eran tan embrollados, que en Roma, a menudo, confundían a Cristo con Mercurio, Madona con Venus. En honor de Virgilio, Horacio, Platón y Aristóteles se realizaban ceremonias religiosas. Hasta los cardenales y obispos miraban al Evangelio como a la mitología griega. La difusión de la falte de la fe en relación con lo licencioso de las costumbres del papado, clero y toda la sociedad italiana, llevó a Savanarola al camino de actividad reformadora. Dgirolamo Savanarola nació en 1425 en Ferrara. Era originario de una antigua familia de la ciudad de Padua. Su abuelo era un medico conocido. Sus padres lo preparaban para la carrera medica y trataban de darle una educación amplia. En el joven callado y pensativo se revelaron temprano los principios ascéticos, amor y trabajo mental, y profunda religiosidad. La situación de aquellos tiempos en Italia indignaba fuertemente a Savanarola. Un amor frustrado y pasión por las obras teológicas, principalmente de Tomas de Aquino, lo llevaron a la decisión de entrar al convento. En 1475 él huyó en secreto de su casa paterna a Bolonia al monasterio dominicano. Allí él llevaba una vida austera, se negó de aceptar el dinero que le trajeron, sus libros regaló al monasterio, quedándose solo con la Biblia. El protestaba contra el lujo en el convento y consagraba el tiempo libre de oraciones al estudio de la herencia de los Santos Padres. Allí él escribió un verso «Sobre la caída de la iglesia,» donde indicaba que los hombres carecen de la pureza anterior, sabiduría, amor cristiano y que la causa principal reside en lo vicioso de los papas. El superior del monasterio le encargó la institución de los novicios y la predica. Lo enviaban predicar a Ferrara y luego a Florencia, donde encontrándose en el convento de San Marco, él se hizo famoso como científico. Sus predicas eran menos logradas, por eso él se fue a una ciudad pequeña y allí se perfeccionaba, arrastrando luego a los feligreses con sus predicas.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/el-cis...

Влияние М.-К. на ход григорианской реформы проявилось в том, что после сер. XI в. мн. монахи этого аббатства были возведены на епископские кафедры. В 1057 г. аббат Фридрих Лотарингский стал папой Стефаном IX(X), аббат Дезидерий - папой Виктором III, а мон. Иоанн из Гаэты - папой Геласием II . Из монашеской общины М.-К. вышли не менее 10 кардиналов, более 20 архиепископов и епископов ( Robinson I. S. The Papacy, 1073-1198: Continuity and Innovation. Camb., 1990. P. 213-214). Большинство из них занимали кафедры в Юж. Италии; самым влиятельным считается Альфан I, архиеп. Салерно (1058-1085) ( Kamp N. The Bishops of Southern Italy in the Norman and Staufen Periods//The Society of Norman Italy/Ed. G. A. Loud, A. Metcalfe. Leiden etc., 2002. P. 191-193). Патримоний аббатства М.-К. Деятельность аббатов Дезидерия и Одеризия I способствовала успеху территориальной экспансии М.-К. В привилегии папы Николая II (1059) перечислены 107 владений аббатства (мон-рей, церквей, замков и др.), в грамоте папы Урбана II (1097) названы уже 181 владение (см.: Bloch. 1986. Vol. 2. P. 633-670). Расширение монастырского патримония стало возможным благодаря постоянному притоку дарений и пожертвований. Гораздо чаще, чем раньше, М.-К. получало папские грамоты с привилегиями. Папа Римский Николай II поручил аббату Дезидерию надзор над всеми мон-рями в Юж. Италии (vicarius ad correctionem omnium monasteriorum et monachorum sive monacharum - Italia Pontificia. 1935. P. 141). Аббатство пользовалось церковным иммунитетом, его владения были изъяты из епископской юрисдикции (см.: Fabiani. 1968-1980. Vol. 1. P. 358-363). Попытка архиепископа Капуанского добиться отмены этих привилегий была пресечена папой Александром II (1068) (см.: Italia Pontificia. 1935. P. 144; Chronica monasterii Casinensis. III 24). Владения М.-К. обладали также судебным и налоговым иммунитетом (см.: Fabiani. 1968-1980. Vol. 2. P. 9-45). Однако положение М.-К. мало отличалось от положения др. крупных бенедиктинских мон-рей Италии; размеры его владений были сопоставимы с размерами владений Субиако и Фарфы, однако в отличие от М.-К. эти аббатства не стали центрами культуры и искусства ( Toubert. 1976. P. 701).

http://pravenc.ru/text/2564138.html

митрополии Румынской Православной Церкви сроком на 99 лет. Святой упоминается в некоторых визант. Синаксарях (напр., Crypt. B. g. IV, XII в.) под 23 февр., а в Римском Мартирологе - под 24 июня (в этот день была освящена ц. И. Ж. в Стило); в издании 1922 г. его память была перенесена на 24 февр. Ист.: BHG, N 894, 894а; ActaSS. Febr. T. 3. P. 481-483; SynCP. Col. 485, 993; Agresta A. Vita di S. Giovanni Theresti. R., 1677; Borsari S. Vita di San Giovanni Terista//Archivio storico per la Calabria e la Lucania. R., 1953. Anno 22. P. 13-21, 136-151; Peters A. Joannes Messor, seine Lebensbeschreibung und ihre Entstehung: Diss. Bonn, 1955. Лит.: Omont H. Inventaire sommaire des manuscrits Grecs de la Bibliothèque Nationale. P., 1888. Vol. 3. P. 217; Martini E. Catalogo di manoscritti greci esistenti nelle biblioteche italiane. Mil., 1893. Vol. 1. Pt. 1; Halkin F. Manuscrits grecs à Messine et à Palerme//AnBoll. 1951. Vol. 69. P. 238-282; Laurent M.-H., Guillou A. Le «Liber Visitationis» d " Athanase Chalkéopoulos (1457-1458): Contribution à l " histoire du monachisme grec en Italie méridionale. Vat., 1960. (ST; 206); Russo F. Giovanni Theristi//BiblSS. Vol. 6. Col. 911-913; Mercati S. G., Giannelli C., Guillou A. Saint-Jean-Théristès (1054-1264). Vat., 1980; Matino G. Per la configurazione del greco nella Calabria medievale: Le due redazioni della vita di S. Giovanni Terista//Contributi alla cultura greca nell " Italia meridionale/A cura di A. Garzia. Napoli, 1989. Vol. 1. P. 259-288; Acconcia Longo A. S. Giovanni Terista nell " agiografia e nell " innografia//Calabria Bizantina: Civiltà bizantina nei territori di Gerace e Stilo. Soveria Mannelli, 1998. P. 137-154; Gr é goire R. Jean le Moissonneur//DHGE. T. 27. Col. 300-301; Follieri E. I santi dell " Italia greca//Histoire et culture dans l " Italie Byzantine: Acquis et nouvelles richerches/Sous la dir. de A. Jacob, J.-M. Martin, G. Noyé. R., 2006. P. 120-121. М. А. Курышева Рубрики: Ключевые слова: АВРААМ ЗАТВОРНИК И МАРИЯ († ок. 360), прп. Кидунские (пам. 29, 25, 27 или 31 окт., 22 дек.; зап. 16 марта, 16 окт.; сиро-яков. 14 дек.; копт. 29 июля) АФАНАСИЙ АФОНСКИЙ (ок. 925 или 930 - ок. 1000), основатель Великой лавры на Афоне, прп. (пам. 5 июля и в Соборе Афонских преподобных)

http://pravenc.ru/text/471180.html

En Occidente, Roma, cabeza del Imperio y metrópoli del mundo cristiano, además de gozar de una indiscutible preeminencia jerárquica sobre todas las iglesias, actuaba como centro de una provincia eclesiástica que comprendía las sedes de la península y especialmente las ya numerosas de la Italia central y meridional, incluida Sicilia. Las iglesias de la Italia superior, es decir, de la Liguria (Liguria y Traspadana), de la Emilia y de la Flaminia, comenzaban a girar alrededor de Milán. Ésta ciudad, convertida desde tiempo de Maximiniano en morada habitual del emperador y cuartel general de la defensa del Imperio contra los bárbaros del Norte, venía adquiriendo cada vez mayor importancia y prestigio con relación a las sedes circunvecinas, a las más lejanas de España y de las Calías. Venecia e Istria (llírico occidental) entraban también en la órbita eclesiástica de Milán; pero a finales del siglo IV llegaron a constituirse en una organización metropolitana autónoma que comprendía también, al norte, el Nórico y Rezia, y tenía por capital a Aquileya. La Dalmacia formaba una provincia aparte, bajo el metropolitano de Salona. Un grupo netamente distinto, más que cualquier otro, aun por su posición geográfica, era el de las iglesias de África. Manteniéndose siempre en estrecha relación con Roma, tenía generalmente como cabeza a Cartago, cuyos obispos reunían en torno de sí a los de todas las provincias africanas. Los Tipos Litúrgicos Las circunscripciones eclesiásticas, de las que hemos trazado, al menos de un modo general, los confines, formaban a finales del siglo IV o a principios del V otras tantas provincias litúrgicas distintas. En esta época, en efecto, que es la de los primeros y más importantes documentos de nuestra historia, la diferenciación litúrgica había tomado formas precisas y definitivas y llegado en algunos sitios a un estado de desarrollo muy avanzado. Si queremos indicar los tipos fundamentales, nos encontramos con los cuatro siguientes: 1 .° Tipo siríaco (Antioquía).

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

e) Las ventanas son en un primer tiempo pocas, largas y estrechas, por lo cual en el interior la luz es escasa; posteriormente se engrandecieron y se adornaron al exterior con esguinces y columnitas con arcos concéntricos, de manera que, en las iglesias más perfeccionadas, la luz, el aire y el espacio son más abundantes. f) La decoración está casi enteramente confiada a la escultura, que se adhiere sobre todo a las vigas arquitectónicas, entallando con las figuraciones geométricas las columnas y las cornisas de los portales, los ángulos del edificio, los capiteles de las pilastras, los rosetones y las ménsulas; escultura fuerte y contorsionada, que prefiere animales verdaderos o fantásticos, quimeras, centauros, monstruos, ángeles, demonios; y sólo en las iglesias del período último adquiere una mayor perfección estilística. Las iglesias románicas, que en los siglos XI, XII y XIII comenzaron a difundirse con rapidez febril y con admirable entusiasmo del pueblo y de los ayuntamientos en Italia, en Francia, en Alemania y en Inglaterra, fueron el resultado de un gallardo renacimiento político y religioso en los pueblos y de la preponderancia espiritual y civil de algunas grandes órdenes monásticas (cluniacenses y cistercienses), que en sus inmensos monasterios habían formado laboratorios artísticos completos de arquitectos, escultores, directores de obras, pintores, etc., los cuales reproducían con agrado aquí y allá ciertos tipos constructivos, aun variando los elementos accesorios según las condiciones locales. Se tuvieron así escuelas diversas: una renana (catedral de Espira, María Magdalena, de Vézelay; San Lázaro, de Autún), una normanda (San Esteban, de Caen, en Normandía; catedral de Peterborough, en Inglaterra), una alverniatense (Nuestra Señora del Puerto, en Clermont; San Fermín, en Tolosa; Santiago de Compostela, en España), la del Poitou (Notre Dame la Grande y San Sabino, de Poitiers), de Provenza (San Trófimo, de Arles). En Italia, el estilo románico tuvo en Lombardía y en las regiones adyacentes su forma típica en la basílica de San Ambrosio, de Milán (s.VIII-XI), construida por los maestros comacinos, de donde viene el nombre particular dado entre nosotros de «estilo lombardo.» Según este estilo fueron erigidas las principales iglesias de aquel tiempo: San Miguel, de Pavía (s.XI); San Eusebio, en Vercelli (s.XII); las catedrales de Genova (s.XI) y de Parma, con el admirable baptisterio; de Piacenza, de Módena, de Cremona, de Ferrara (s.XII).

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Presentan generalmente un aspecto simple y severo. La fachada en los tipos primitivos (San Miguel, de Pavía) se compone de una larga muralla apenas partida per dos gruesos cordones verticales, que sube sin interrupción hasta las dos rampas terminales y esconde el saliente producido por la nave de en medio sobre las dos laterales; en cambio, en los tipos posteriores se ilumina desde el centro con una gran ventana redonda (rosetón, Módena; Piacenza) y se decora vagamente con los dos o tres orificios acoplados o con arcadas en serie superpuestas, que crean juegos de luz y de sombra de efecto extraordinarios (Pisa y Lúea). Los pórticos, desde la empuñadura profunda hasta los arcos concéntricos, tienen graciosas archivoltas (protiri) empotradas sobre columnas, cuyas bases se apoyan, a su vez, sobre leones agazapados. Sobre los flancos, el elemento principal de decoración es el arqueado cerrado o abierto; frecuentemente, la cornisa formada por pequeños arcos establecidos sobre ménsulas o unidos con columnitas. Estas fajas murales, llamadas fajas lombardas, forman la mayor parte de las coronaciones, y en las fachadas se ven varios órdenes. En algunas iglesias, el alternar de mármol blanco y de piedra obscura da a toda la masa un gracioso aspecto decorativo (catedrales de Genova y Pisa). El resto de Italia fue invadido e influido por dos grandes corrientes, lombarda y bizantina, fundiéndose aquí y allá con las formas clásicas, jamás abandonadas especialmente en la Italia central. La arquitectura románica con sus edificios había dado a la Iglesia un tipo de construcción religiosa que se mostraba adaptada a sus necesidades; y el desarrollo hacia el cual estaba encaminada habría alcanzado mejor tal fin si los arquitectos no hubiesen encontrado un nuevo sistema de bóveda, que trajo una verdadera revolución en la arquitectura religiosa, dando origen a la arquitectura gótica u ojival. Los Oratorios Junto con los edificios verdaderos y propios del culto destinados al servicio religioso de todos los fieles, encontramos memoria en la antigua Iglesia de especiales lugares sagrados, llamados oratorios, erigidos exclusivamente para el uso privado de una familia o de un restringido número de personas físicas o morales.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

La nominarea „Istoria Moscovei i istoria inutului natal”: ·       Premiul I – Nicolaeva M.V., candidat în tiine istorice, cercettor tiinific principal al Institutului tiinific de teorie i istorie a artelor plastice al Academiei de arte din Rusia, or. Moscova, pentru lucrarea „Dicionarul iconografilor i pictorilor din Camera Armelor. Anii 1630 – 1690: patrimoniul Curii. Evenimentele vieii cotidiene, executarea comenzilor particulare”; ·      Premiul II – Gruina A.F., lucrtor emerit al culturii din FR, redactorul-ef la „Moskovski jurnal”, or. Moscova, pentru lucrarea „Purtai sarcinile unui altuia...” Viaa i nevoina pstoreasc a sfântului mucenic Serghie Mecev”; ·       Premiul III – Lomako E.L., candidat în tiine istorice, eful seciei la muzeul inutului natal din Kolomernskoie, or. Kolomna, pentru lucrarea „Oraul provincial rus din epoca Ecaterinei. Kolomna din a doua jumtate a secolului al XVIII-lea”; ·       Premiul III – okarev S.Iu., candidat în tiine istorice, docent la Universitatea umanistic de Stat din Rusia, or. Moscova, pentru lucrarea „Viaa cotidian în Moscova medieval”. La nominarea „Istoria rilor i popoarelor ortodoxe”: ·       Premiul I – Fomenko I.C., candidat în tiine istorice, cercettor tiinific de categoria I al muzeului de stat de istorie, or. Moscova, pentru lucrarea „aregradul în hrile vechi din secolele XVI – XX. (Din colecia MSI)”; ·       Premiul II – Iakuev M.I., prim vicepreedinte al Fundaiei „Andrei Primul chemat” i al Centrului gloriei naionale, or. Moscova, pentru lucrarea „Subiecii cretini din Imperiul Otoman – Patriarhia Antiohiei i a Ierusalimului – în politica Imperiului Rus (anii 30 ai sec. al XIX – începutului secolului al XX-lea)”; ·       Premiul III – Gratsianski M.V., candidat în tiine istorice, cercettor tiinific principal al Universitii de Stat din Moscova „M.V. Lomonosov”, or. Moscova, pentru lucrarea „Împratul Iustinian cel Mare i monofisiii”; ·       Premiul III – Talalai M.G., doctor în tiine istorice, reprezentantul Institutului de istorie general al AR în Italia, eful sectorului de iniiative culturale al mitocului Patriarhului în Bari, or. Neapol (Italia), pentru lucrarea „Viaa bisericeasc în Rusia i construcia bisericilor în Italia”;

http://patriarchia.ru/md/db/text/3370852...

Modeles anciens et tendances contemporains/Le Monachisme a Byzance et en Occident. Aspects internes et relations avec la Societe/Ed. Dierkens, Misonne et Sansterre. Revue Benedictine 103 (1993), 31–50. – Le moine et le lieu: recits de fondation a Scete et dans le monde des Apophtegmes/Saints orientaux/Ed. Aigle D. Paris, 1993, 117–139. – Symeon et les philologues ou la mort du stylite/Les saints et leurs Sanctuaires a Byzance/Ed. Jolyvet-Levy C., Kaplan М., Sodini J. P. Paris, 1993,1– 23. – L’hagiographie palestinienne et la reception du concile de Chalcedoine/LEIMON. FS L. Ryden/Ed. J.O. Rosenqvist, Uppsala 1996 (Acta Universitatis Upsaliensis 6), 25–47. – L’empereur et le theologien: a propos de la translation des reliques de Gregoire de Nazianze (BHG 728)/Aetos. Studies in honour of Cyril Mango/Ed. Hutter I., Sevcenko I. Stuttgart; Leipzig, 1998,137–153. – Construire une nouvelle Jerusalem: Constantinople et les reliques/L’Orient dans l’histoire religieuse de l’Europe/Ed. Amir-Moezzi M. A., ScheidJ. Turnhout, 2000, 51–70. – L’empereur hagiographe. Remarques sur le role des premiers empereurs macedoniens dans le culte des saints/L’empereur hagiographe. Culte des saints et monarchic byzantine et post- byzantine/Ed. Guran P., Flusin B. Bucarest, 2001,29–54. – Un hagiographe saisi par l’histoire: Cyrille de Scythopolis et la mesure du temps/The Sabaite Heritage in the Orthodox Church from the fifth century to the present/Ed. J. Patrich. Louvain, 2001,119–126. – Le serviteur cache ou le saint sans existence/Les Vies des Saints a Byzance/Ed. Odorico P., Agapitos P. A. Paris, 2004, 59–72. Follieri E. Santi occidentali nell’innografica bizantina/Byzantino-Sicula II. Miscellanea di scritti in memoria di Giuseppe Rossi Taibbi. Palermo, 1975 (Istituto Siciliano di Studi Bizantini e Neoellenici, Quaderno 8), 209–259. – II culto dei santi nell’Italia greca/La chiesa Greca in Italia dall’VIII al XVI secolo. Vol. 2. Padova, 1973 (Italia Sacra, 20–21), 553–578. – Gli apellativi dei persecutori nel Sinassario di Costantinopoli/

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

En Oriente, en general, las cancelas eran propiamente balaustradas de madera, con un enrejado entre uno y otro balaustre; en Italia, y sobre todo en Roma, eran más bien de mármol, en cuyo caso se llamaban transennas, perforadas conforme a diseños geométricos y sostenidas por balaustres de igual o mayor altura. Particularmente dignas de mención son las transennas bizantinas de San Vital (Rávena; s.Vl), así como las que más tarde se esculpieron, en los siglos X-XII, en Aosta, Bobbio, Roma, Aquileya, San Marcos de Venecia, Torcello, etc., todas ellas dotadas de riquísima ornamentación simbólica. De este tipo de balaustradas se derivó muy pronto (ya desde el siglo V) una forma más solemne, llamada pérgola (pérgula, iconostasio), que en algunas iglesias más importantes adquirió proporciones monumentales. En la basílica de San Pedro, la pérgola se componía de seis gruesas columnas retorcidas, adornadas con ramificaciones sutiles: tales columnas descansaban sobre pedestales intercalados en el enrejado y estaban unidas en su parte superior por un arquitrabe. En el centro, arriba, la figura del Salvador entre ángeles y apóstoles, y a lo largo de la cornisa, dieciocho cálices ornamentales de gran tamaño. Pérgolas semejantes las había en San Pablo, de Roma; en San Juan, de Rávena; en Santa Sofía, de Constantinopla, y en otras partes. De ellas se conservan algunos ejemplares, como el de Santa María in Cosmedin, de Roma (s.Xl); otra en Alba Fucense (s.Xll); otras en San Marcos, de Venecia, y en el Duomo de Torcello (s.VIl). En Italia, la pérgola servía para colocar en ella lámparas, coronas y cálices votivos y para sostener relicarios, candelabros y otros objetos decorativos; no obstante, nunca quitaba la visibilidad del altar a los fieles. En cambio, en Oriente el iconostasio, a partir del siglo VII, se elevó a considerable altura, transformándose poco a poco en un muro opaco, de suerte que ocultaba casi enteramente al pueblo el sacrificio del altar. Esta diferencia de disciplina provenía de la diversa concepción que griegos y latinos tuvieron del santo sacrificio desde el siglo V.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Iurii Mihailovici Lotman pe care am avut fericirea s-l cunosc (la invitaia Academiei de tiine din Italia împreun cu dumnealui am participat la lucrrile unei minunate conferine în anul 1988 în Italia, consacrat  aniversrii a 1000 de ani de la Cretinarea Rusiei), avea dreptate când spunea c „cultura începe cu interdicii”. Cu aceste cuvinte va fi de acord orice persoan din domeniul tiinelor umanistice sau din domeniul culturii. Dei astzi, probabil, cineva ar putea comenta aceast axiom culturologic prin cuvintele: ”Ei, iat, i aici este cenzur”. Nu, aici este vorba nu de cenzur, dar despre lucruri mai importante. Aici este vorba de interdicii care poart un caracter de valoare, este vorba de sistemul de valori. Interdiciile necesare pentru salvarea culturii întotdeauna poart în sine o semnificaie pozitiv, ele întotdeauna sunt orientate spre aprarea valorilor. Nu este voie s ucizi, nu este voie s spui minciuni apropiailor i ie însui. Nu este voie s te consideri om credincios i s iei mit. Aceste interdicii, acest început de cultur întotdeauna – i din punct de vedere istoric, i din punct de vedere logic - îi trag obâria din religie. „Nu se poate” – nu se spune pur i simplu. Dar de unde pornete obâria? Este înelepciunea unui anume filosof? Este puterea unei ideologii anumite? Popularitatea unui anume politician? Autoritatea unui anume scriitor sau a unei personaliti din lumea culturii? Îns toate autoritile oamenilor sunt temporare. Doar autoritatea lui Dumnezeu este venic. Din aceast cauz „nu se poate” nu se spune pur i simplu, dar pentru c exist Dumnezeu, exist legea Lui i dragostea Lui. O exemplificare clasic  pentru cele spuse mai sus servesc cele zece porunci ale lui Moise, apte dintre care sunt formulate în form de interdicii. Îns ele toate capt semnificaie în prima porunc: „Eu sunt Domnul Dumnezeul tu...s nu ai ali dumnezei afar de mine”(Ie. 20:2-4). Astzi noi trebuie s crem astfel de condiii în care societatea noastr, în primul rând tineretul, singur s refuze prostul gust, torentul a tot ce se numete astzi „popsa”, „glamoure”. Cultura adevrat, acea enorm bogie pe care o posedm trebuie s fie mai atrgtoare decât revistele de lux, mai atrgtoare decât „popsa”. Cel mai important este c societatea trebuie s aib o alegere real dintre cultura adevrat i pseudocultura. Rafturile de cri i spaiul de emisie nu trebuie s fie umplute doar cu o producere uoar, „bine gtit”, comercial rentabil. Omul trebuie s vad în jurul su nu doar reviste de lux, dar i o creaie adevrat, dar i art. Atunci am putea spune c oamenii au o alegere real.

http://patriarchia.ru/md/db/text/2029573...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010