| У свт. Афанасия Александрийского ипостась означает как конкретное сущее, так и сущность: «Совершенно необходимо… чтобы Бог, Которому мы покланяемся и Которого мы проповедуем, был единым и истинным Богом, Господом твари и Создателем всякого существа (πσης ποστσεως)» ( Athanas. Alex . Or. contr. gent. 40). В отличие от Оригена Афанасий строго не различает термины “сущность” и “ипостась”, что видно из его знаменитого высказывания: “Ипостась есть сущность ( δ πστασις οσα στ) и не означает ничего другого, кроме самого сущего (ατ τ ν)… Ибо ипостась и сущность есть бытие (παρξις)” (Ep. ad Afros 4; ср. Contra Arianos II 32–33; III 66). Лишь иногда в поздних работах Афанасий разводит эти понятия и говорит о единой сущности и трех Ипостасях (см. In illud: Omnia Mihi tradita 6; De incarn. et contr. Arian. 10). Вероятно, его побудили к этому решения Александрийского собора 362, на котором рассматривался вопрос о возможности использования в учении о Св. Троице выражений: “одна ипостась” и “три ипостаси” (последнее выражение было распространено в антиохийской среде, в частности, у Мелетия Антиохийского , см.: Basil. Magn . Ep. 214. 3), в результате было принято решение о возможности применять к Богу как выражение “одна ипостась” в смысле одна сущность, так и выражение “три Ипостаси” в смысле три самостоятельных, реально существующих Лица (Tomus ad Antioch. 5–6). В целом, синонимичное употребление понятий сущность и ипостась отличает все поколение богословов-староникейцев от новоникейцев ( Болотов. 1917, т. 4, с. 86–89). Даже в конце IV в. мы имеем примеры отождествления этих понятий, как это делал, например, св. Епифаний Кипрский , согласно которому «ипостась и сущность по смыслу тождественны» (τατν στι τ λγ, Epiph. Adv. haer. 69.72; ср. 74.4; Ancor. 67.4). Об этом говорит и прп. Иоанн Дамаскин в VIII в.: «Наименование «ипостась» имеет два значения: если говорить просто, оно означает просто сущность (τν πλς οσαν), тогда как [слово] «ипостась» в собственном смысле означает индивид (τ τομον) и отдельное лицо (τ φοριστικν πρσωπον)» ( Ioan. Damasc . Dialect. 30). 4. Термин «ипостась» в тринитарном учении греческих Отцов |
| 4.4. Dixerunt antiqui quod nihil tam hebes sit quod non sensum habeat in Deum. Hinc est illud quod ex silice duro scintilla excutitur. Et si ignis in saxo, utique ibi sensus sentitur ubi se uita non sentit. V. Quod ex usu nostro quaedam species ad Deum referantur. 5.1a. Nostro usu Deus zelare dicitur uel dolere. Horum enim motuum apud Deum perturbatio nulla est apud quem tranquillitas summa est. 5.1b-2. Non ita est praecipitanda mentis sententia ut credamus posse Deo furoris uel mutationis accidere perturbationem, sed ipsam aequitatem iustitiae qua reos punit iracundiam sacra lectio nominauit, quoniam quod iudicantis aequum est, furor est et indignatio patientis. – Ita ergo intellegere opus est et alias passiones quas de affectione humana ducit scriptura ad Deum, ut et iuxta se incommutabilis sit credendus, et tamen pro causarum effectibus, ut facilius intellegatur, nostrae locutionis more et mutabilitatis genere appelletur. 5.3. Tam clementer Deus humanae consulit infirmitati, ut, quia eum sicut est non possumus agnoscere, nostrae locutionis more se ipsum nobis insinuet. Vnde et membrorum nostrorum qualitatem habere scribitur, et passionum indigna dici de se uoluit, quatenus ad sua per nostra nos traheret, et dum condescendit nobis consurgeremus ei. 5.4a. Multis modis Deus ad significandum se hominibus de inferioribus rebus species ad se trahit. Quem reuera iuxta propriam substantiam inuisibilem esse et incorporeum constat. 5.4b-6. Plerumque de corporibus ad Deum sumuntur qualitatum species, quae tamen in Deo non sunt, quia in propria natura incorporeus est et incircumscriptus, sed pro efficientiis causarum, rerum in ipso species scribuntur, ut, quia omnia uidet, dicatur oculus; et propter quod audit omnia, dicatur auris; pro eo autem quod auertitur, ambulat; pro eo quod expectat, stat. – Sic et in ceteris horum similibus ab humanis mentibus trahitur similitudo ad Deum: sicut est obliuiscens et memorans. Hinc est quod et propheta dicit: Iurauit Dominus exercituum per animam suam, non quod Deus animam habeat, sed hoc nostro narrat affectu. Et alibi, simili figura, et uermis et scarabeus intellegitur. – Nec mirum si uilibus significationibus figuretur qui usque ad nostrarum passionum, seu carnis contumelias descendisse cognoscitur. Nam et Christus agnus, non pro natura, sed pro innocentia, et leo pro fortitudine, non pro natura; et serpens pro morte et sapientia, non pro natura scribitur. Nam et in propheta plaustri portantis faenum species ducitur ad Deum. Et haec omnia ideo per figuram Christus, quia nihil est horum ad proprietatem substantiae eius. |
| Aer est inanitas plurimum habens admixtum raritatis quam cetera elementa. De quo Vergilius (Aen.12,354): Longum per inane secutus. Aer dictus π το αρειν, ab eo quod ferat terram, vel ab eo quod feratur. Hic autem partim ad terrenam, partim ad caelestem materiam pertinet; nam ille subtilis, ubi ventosi ac procellosi motus non possunt existere, ad caelestem pertinet partem; iste vero turbulentior, qui exhalationibus humidis corporescit, terrae deputatur; quique ex se multas species reddit. Nam commotus ventos facit; vehementius concitatus ignes et tonitrua; contractus nubila; conspissatus pluviam; congelantibus nubilis nivem; turbulentius congelantibus densioribus nubilis grandinem; distentus serenum efficit. Nam aerem densum nubem esse, nubem rarefactam et solutam aerem. Nubes dictae ab obnubendo, id est operiendo, caelum; unde et nuptae, quod vultus suos velent; unde et Neptunus, quod nubat, id est mare et terram tegat. Nubes autem aeris densitas facit. Venti enim aerem conglobant nubemque faciunt; unde est illud (Virg. Aen. 5,20): Atque in nubem cogitur aer. Caput VIII. DE TONITRUO Tonitruum dictum quod sonus eius terreat; nam tonus sonus. Qui ideo interdum tam graviter concutit omnia ita ut caelum discississe videatur quia, cum procella vehementissimi venti nubibus se repente inmiserit, turbine invalescente exitumque quaerente, nubem, quam excavavit, impetu magno perscindit, ac sic cum horrendo fragore defertur ad aures. Quod mirari quis non debeat, cum vesicula quamvis parva magnum tamen sonitum displosa emittit. Cum tonitruo autem simul et fulgura exprimi: sed illud celerius videtur, quia clarum est; hoc autem ad aures tardius pervenire. Lux autem quae apparet ante tonitruum fulgetra vocatur. Quae, ut diximus, ideo ante videtur quia clarum est lumen; tonitruum autem ad aures tardius pervenit. Caput IX. DE FULMINIBUS Fulgur et fulmen, ictus caelestis iaculi, a feriendo dicti; fulgere enim ferire est atque percutere. Fulmen autem conlisa nubila faciunt. Nam omnium rerum conlisio ignem creat, ut in lapidibus cernimus, vel attritu rotarum, vel in silvis arborum: simili modo in nubibus ignis, unde et prius nubila sunt, deinde ignes. Vento autem et igni fulmina in nubibus fieri et inpulsu ventorum emitti. Ideo autem fulminis ignem vim habere maiorem ad penetrandum, quia subtilioribus elementis factus est quam noster, id est qui nobis in usu est. Tria sunt autem eius nomina, fulgus, fulgor et fulmen: fulgus, quia tangit; fulgor, quia incendit et urit; fulmen, quia findit; ideo et cum ternis radiis finguntur. Caput X. DE ARCU ET NUBIUM EFFECTIBUS |
| Ego Valentinus confiteor coram Deo et omnibus piis, me ita sincero corde credere ac pro veri Dei oraculis habere, quidquid continetur tam in libris canonicis veteris et novi Testamenti, quam in utroque catholico symbolo, Apostolico scilicet et Niceno, ut ne transversum quidem digitum ab hac regia via recedam. Contra vero non solum detestor omnes haereses, quas hactenus sancta mater Ecclesia ex verbo Dei damnavit; verum etiam ingenue fateor, me nullam fidem adjungere cuilibet privato homini, quamvis docto et in speciem pio, qui aliquo modo ab apostolica et prophetica doctrina vel recedit vel illi adversatur. Atque firmam spem habeo, me in posterum (Deo dante) in hac evangelica confessione et vivere et mori velle. Itaque juxta praescriptam regulam fateor, me nullum Deum Trinitatem agnoscere, utpote sacris literis et catholicis symbolis prorsus incoguitum; quin potius assero, esse merum humanum commentum cum evangelica veritate ex diametro pugnans: siquidem evangelica fides Patrem, Verbum et Spiritum S. nomina esse trium rerum suhstantialium, Trinitatem vero vocabulum minime substantiale, sed trium unitatis signi ficativum esse credit, juxta illud: Tres sunt, qui testimonium dant in coelo, Pater, Verbum et Spiritus S. et hi tres unum sunt. 1 Ioann 5. Contra vero Calviniana fides tres illos rationales, intelligentes, tot admirandis operibus in scripturis patefactos nomina esse Relationum, non substantiae, – tantum vocabulum Trinilatem substantiale nomen asserit; quo sane nihil pugnantius cum Evangelio dici potest. Praeterea si Trinitas esset Deus, non tres juxta propheticam et aposlolicam doctrinam, sed quiatuor existerent, quorum quilibet esset Deus. Quum itaque sacrosancta scriptura Tres tantum nobis proponat, nempe a se ipso Deum, universitatis auctorem, patrem illum, a quo omnia, et unum Dei filium, ante omnia secula non factum sed geni-tum, Deum de Deo, lumen de lumine, Deum verum de Deo vero, consubstantialem Patri, per quem omnia facta sunt, – et unum procedentem Spiritum S. |
| 52 Язычники, по мнениию Августина, находятся в особенной зависимости от «любопытства» (лат. curiusitas), страсти, отождествляемой с похотью очей. Язычник не желает поступиться своим правом любопытства, и всячески ищет способов по-своему объяснить мир, проникпуть в его тайны при помощи псевдо-научных и магических упражнений. О значении понятия со времен античности до позднего средневековья см.: Bos G. Curiositas: die Rczepiion eines antiken Begriffcs durch christliche Autoren bis Thomas von Aquin. Paderborn, 1995. 53 Ср.: Мф.13:30. Августин понимает эту евангельскую притчу в том смысле, что плевелы, то есть недостойные своего имени христиане, сохраняются в Церкви вплоть до времени Страшного Суда. 54 Nisi crcdideritis, non inielligtiis. По LXX. В Синод, пер.: «Если вы не верите, то потому, что вы не удостоверены» . Этой цитатой Августин обычно обосновывает свое учение о превосходстве разума над верой. См.: Августин . De ordine, II, 9; De vera religione, 24; De fide et symbolo, 1; In Ioann., XL, 9; Scrmo 43. 7. 9; 118.1 и др. — Прим. ред. 55 О Символе веры, употреблявшемся в Гиппонской п Карфагенской Церкви см. исследование: Kelly J.N.D. Early Christian Creeds. Oxford, 19602. P.175—170. 56 Речь идет о заблуждении савеллианства, названного так по имени священника и богослова III века Савеллпя, отлученного от церковного общения в 220-м году папой римским Каллистом I. Учение Савеллия представляет собой один из вариантов модализма, согласно которому Отец, Сын и Святой Дух представляют собой различные «модусы» — способы откровения единого Бога в истории мира и в истории спасения. В западной христианской среде эта ересь также именовалась патрипассианством, то есть учением, говорящим о страдании Бога Отца. Против модализма полемизировали Ипполит Римский, Тертуллиап, Дионисий Александрийский и даже еретик Арий. 57 «Образ Бога Отца» ( εκν παραλλακτος το Πατρς лат. imago (реже: forma ) Dei Palris) как одно из главных имен Сына характерен для богословия свт. Афанасия Великого (см, его Contra Arianos, I 9; 1 20; In illud: Omnia Mihitradita, 5 и др.), от него он перешел и к западным богословам, в частности — к свт. Иларию Пиктавийскому (см. его De Trinit, II. 1; VIII, 49; Tr. in Ps. 138. 15 и др.). «Святость» ( γιοτησ ηιωσνς , лат. sanctitas) как одно из ипостасиых имен Св. Духа характерно для тринитарного богословия свт. Василия Великого (см. его De Spiritu St.19.48; Adv. Eun.,3.3.6; Ep.159.2.25). — Прим ред. |
| 114 Цитата не идентифицируется. 115 См.: Он же, К Авлавию о том, что не три бога, PG 45, 124—125. Григорий Палама здесь вместо цитаты дает вольный пересказ мысли Григория Нисского. 116 См.: Василий Великий, Против Евномия, 5, PG 29, 772С. 117 Григорий Богослов, Слово 40, 5 118 См.: Григорий Богослов, Слово 29, 15, PG 36, 93В; Слово 40, 43, PG 36, 420ВС. 119 См.: Кирилл Александрийский, Thesaurus de sancta consubstantiali trinitate, 5, PG 75, 68BC. 120 Ср.: Григорий Богослов, Слово 31, 32, PG 36, 169В. 121 Василий Великий, Против Евномия, 5, PG 29, 772С. 122 Василий Великий, Против Евномия, 5, PG 29, 733 С; См. также: он же, О Святом Духе, 18, 44, PG 32, 149А. 123 Цитата не идентифицируется. 124 См.: Василий Великий, Против Евномия, 2, 4—5, PG 29, 580CD; Григорий Нисский, К Евномию, 1, PG 45, 461АВ и Там же, 2, PG 45, 1105В. 125 Василий Великий, Против Евномия, 3, 1, PG 29, 656А. 126 Дионисий Ареопагит, О небесной иерархии, 4, 1, с. 78. 127 Григорий Нисский, Слова на заповеди блаженства, 7, PG 44, 1280В. 128 Иоанн Златоуст, De incomprehensibili dei natura ( Contra Anomoeos, homiliae), 1, 4,: Malingrey, A. M. (editor), Jean Chrysostome. Sur l " incompmhensibilitu de Dieu, Paris, 1970 (Sources chrotiennes, 28 bis), 1, 192—198. 129 Василий Великий, Против Евномия, 5, PG 29, 769А. 130 Там же, PG 29, 772С. 131 Там же, PG 29, 772D. 132 Афанасий Александрийский, In illud: Omnia mihi tradita sunt, 4, PG 25, 216B. 133 Цитата не идентифицируется. 134 Цитата не идентифицируется. 135 Василий Великий, Против Евномия, 3, 1, PG 29, 656А. 136 Афанасий Александрийский, Dialogi duo contra Macedonianos [Sp.], 1, 14, PC28, 1313А. 137 Он же, Против ариан, 2, 2, PG 26, 149С. 138 Он же, Против ариан, 3, 62, PG 26, 453В. 139 Афанасий Александрийский, Disputatio contra Arium [Sp.], PG 28, 473C. 140 См.: цитату на с. 60. 141 Василий Великий, Против Евномия, 4, PG 29, 696С. 142 Кирилл Александрийский, Thesaurus de sancta consubstantiali trinitate, 22, PG 75, 373A. 143 Максим Исповедник, Главы о любви, 3, 27, PG 90, 1025А. |
| 1. Ceteri vero, qui adhuc rotundi remanserunt neque aptati sunt in eam structuram, quia nondum acceperunt sigillum, repositi sunt suo loco; valde cumcidi hoc saeculum ab illis et vanitates opum suarum, et tunc convenient in dei regnum. Necesse est enim eos intrare in dei regnum; hoc enim genus innocuum benedixit dominus. Ex hoc ergo genere non intercidet quisquam. Etenim licet quis eorum temtatus a nequissimo diabolo aliquid deliquerit, cito recurret ad dominum suum. 3. Felices vos iudico omnes, ego nuntius paenitentiae, quicumque bona est et honorata apud deum. 4. Dico autem omnibus, vobis, quicumque sigillum hoc accepistis, simplicitatem habere neque offensarum memores esse neque in malitia vestra permanere aut in memoria offensarum amaritudinis, in unum quemque spiritum fieri et has malas scissuras permediare ac tollere a vobis, ut dominus pecorum gaudeat de his. 5. χαρησεται δ, ν πντα γι ερεθ, κα μ διαπεπτωκτα, οα τος ποιμσιν σται. 6. ν δ κα ατο ο ποιμνες ερεθσι διαπεπτωκτες, τ ροσι τ δεσπτ το ποιμνου; τι π τν προβτων διπεσαν; ο πιστευθσονται· πιστον γρ πργμ στι ποιμνα π προβτων παθεν τι· μλλον δ κολασθσονται δι τ ψεδος ατν. Et ego sum pastor, et validissime oportet me de vobis reddere rationem. 109 1. Remediate ergo vos, dum adhuc turris aedificatur. 2. Dominus habitat in viris amantibus pacem; ei enimvero pax cara est; a litigiosis vero et perditis malitiae longe abest. Reddite igitur ei spiritum integrum, sicut accepistis. 3. Si enim dederis fulloni versimentum novum integrum idque integrum iterum vis recipere, fullo autem scissum tibi illud reddet, recipies illud? Nonne statim scandesces et eum convicio persequeris, dicens: Vestimentum integrum tibi dedi; quare scidisti illud et inutile redegisti? Et propter scissuram, quam in eo fecisti, in usu esse non potest. Nonne haec omnia verba dices fulloni ergo et de scissura, quam in vestimento tuo fecerit? 4. Si sic igitur tu doles de vestimento tuo et quereris, quod non illud integrum recipias, quid putas dominum tibi facturum, qui spiritum integrum tibi dedit, et tu eum totum inutilem redegisti, ita ut in nullo usu esse possit domino suo? Inutilis enim esse coepit usus eius, eum sit corruptus a te. Nonne ititur dominus spiritus eius propter hoc factum tuum morte te adficiet? 5. Plane, inquam, omnes eos, quoscumque invenerit in memoria offensarum permanere, adficiet. Clementiam, inquit, eius calcare nolite, sed potius honorificate eum, quod tam patiens est ad delicta vestra et non est sicut vos. Agite enim paenitentiam utilem vobis. 110 |
| Deum certe fatemur omnes, deum omnipotentem, deum supra omnia, deum ante omnia, deum a quo omnia. Hunc cum fatemur, etiam esse sine dubio confitemur. Esse huic quid credimus, quid putamus? Spiritus, inquit, deus est, lumen et verum lumen deus est. Quid hoc esse creditur quod spiritus dicitur? Nempe spiritum intellegere cogimur quandam exsistentem, viventem, intellegentem que substantiam. In supernis quidem et circa deum maxime quasi humilem et alienum et in posterioribus nomen non credunt convenire substantiam. Sed cur a nobis fugiatur hoc verbum, cum esse cuique hoc ei sit esse substantiam? Et in Hieremia deus loquens ita dicat: quod si in mea substantia staretis, videretis verbum meum. Sic etiam ibi non multo post et aliis in locis multis. Est igitur spiritus substantia, id est esse eius. Colligamus igitur cata Iohannem dictum: spiritus deus est et adorantes eum in spiritu et veritate adorare oportet. Deus, inquit, spiritus est, hoc est dei quod est esse. Ergo substantia dei spiritus est. Eadem substantia hoc est quod vivens, non ut aliud sit substantia, aliud vivens, sed ipsum vivens ut sit ipsa substantia. Si enim dictum est ab eodem: spiritus est qui vivificat, utique is vivificat qui vivit et vitae potentia est. Ergo vivit spiritus, vivit deus. Porro autem, quia vivit, ut supra diximus, et vita est. Spiritus ergo et vita est, ut idem Iohannes ait: spiritus vita est. Ergo deus, cum est spiritus, et vivit, et vita est. Paulus etiam ad Romanos: nulla ergo damnatio his qui sunt in Christo Iesu, et non iuxta corpus ambulant. Lex enim spiritus vitae in Christo Iesu liberavit te a lege peccati et mortis. Spiritus vitae, inquit. Tria enim ista spiritus sunt: deus, Iesus, spiritus sanctus. 5 . Ac de deo probatum puto et spiritum esse, spiritum autem et vivere et vivere facere et vitam esse substantialiter, ut ista intellecta sint et simplex et una substantia, ut hoc sit spiritum esse quod vivere et vitam esse. Sed non istud quod nostrum est vivere, quod animalium, quod elementorum, quod creatorum ex elementis, quod mundi, quod omnium in mundo, quod angelorum, daemonum, vel etiam eorum quos in mundo de mundo deos nominant, non, inquam, illud vivere in deo est, hoc deus est, quod est vivere animae, aut uniuscuiusque, aut illius universalis atque fontanae, non ut ibi angelorum, non ut ibi thronorum, gloriarum vel ceterorum in aeternis exsistentium, vel in intellectualibus vel in intellectibilibus, sed illud vivere, unde haec pro suo exsistendi genere vitam recipiunt et vivunt, illo quodammodo progrediente, et ista, prout capere possunt potentiam viventis vigoris, adflante, a se, sibi, per se, in se, solum, simplex, purum, sine exsistendi principio, a quo fusum magis vel progressum vel natum principium est, per quod crearetur vivere ceterorum. |
| Versus 1 et seqq. «Et ascendit Abram ex Aegypto ipse et uxor ejus, et omnia quae illius erant: et Lot cum eo in desertum. Erat autem Abram dives valde in pecore, et argento, et aurö et abiit unde venit in desertum usque Bethel». Pulchre de Aegypto liberatus ascendisse dicitur. Sed occurrit huic sensui illud, quod sequitur: quomodo potuerit exiens de Aegypto fuisse dives valde? Quod solvitur illa Hebraica veritate, in qua scribitur: Abram gravis vehementer, hoc est, βαρς σδρα: Aegypti enim pondere gravabatur. Et licet videantur esse divitiae pecoris, auri, et argenti, tamen si Aegyptiae sunt, viro sancto graves sunt. Denique, non ut in Septuaginta legimus, Abiit unde venerat in desertum usque Bethel: sed sicut in Hebraeo scriptum est: Abiit itinere suo per Austrum usque Bethel. Idcirco profectus de Aegypto est, ut non desertum ingrederetur, quod cum Aegypto reliquerat: sed ut per Austrum, qui Aquiloni contrarius est, veniret ad domum Dei, ubi fuerat tabernaculum ejus in medio Bethel et Gai. Versus 13. «Et viri Sodomorum mali et peccatores in conspectu Dei vehementer». Superflue hic in Septuaginta Interpretibus additum est, in conspectu Dei, siquidem Sodomorum coloni apud homines [Al. omnes], mali et peccatores erant. Ille autem dicitur in conspectu Dei peccator, qui potest apud homines justus videri, quomodo de Zacharia et Elizabeth in praeconio ponitur, quod fuerint justi ambo in conspectu Dei (Luc. 1, 6). Et in Psalterio dicitur. Non justificabitur in conspectu tuo omnis vivens ( Ps. CXLII, 2 ). Versus 14 et 15. «Leva oculos ruos, et vide a loco, in quo tu nunc es ad Aquilonem, et ad austrum, et ad orientem, et ad marë quia omnem terram, quam tu vides, tibi dabo eam et semini tuo». Quattuor climata mundi posuit, orientem et occidentem, septentrionem et meridianum. Quod autem in omnibus Scripturis legitur, hic semel dixisse sufficiat, mare semper pro occidente ponï ab eo quod Palaestinae regio ita sita sit, ut mare in occidentis plaga habeat. Capitulum XIV Versus 2 et 3. «Et rex Bale, haec est Segor. Omnes hi consenserunt apud vallem Salsam, hoc est, mare Salis». Bale lingua Hebraes, κατποσις, id est, devoratio dicitur. Tradunt igitur Hebraei, hanc eamdem in alio Scripturarum loco Salisa nominarï dicique rursum, μσχος τριετζουσα, id est, vitulam conternantem, quod scilicet tertio motu terrae absorpta sit (1 Samuel IX, 4; Isai. XV, 5). Et ex eo tempore, quo Sodoma et Gomorrha, Adama et Seboim divino igne subversae sunt, illa parvula nuncupetur. Siquidem Segor transfertur in parvam, quae lingua Syra Zoara dicitur. Vallis autem Salinarum, sicut in hoc eodem libro scribitur, in qua fuerunt ante putei bituminis, post Dei iram, et sulphuris pluviam, in mare Mortuum versa est: quod a Graecis λμνη σαλττις, id est, stagnum bituminis appellatur. |
| Ad lupanaria ergo deducithæc communio, et cure eis communicaverint sues et hirci, maximaque apud illos in spe fuerint meretrices, quæ in prostibulis præsto sunt, et volentes omnes admittunt. Vos autem non sic Christum didicistis, siquidem ipsum audiistis, et in eo docti estis, quemadmodum est veritas in Christo Jesu, ut deponatis quæ sunt secundum veterem conversationem, veterem hominem, qui corrumpitur secundum desideria deceptionis. Renovamini autem spiritu mentis vestræ, et induatis novum hominem, qui creatus est secundum Deum in justitia et sanctitate veritatis, Ephesians 4:20–24 ad Dei similitudinem. Efficimini ergo Dei imitatores, ut filii dilecti, et ambulate in dilectione, sicut Christus quoque dilexit nos, et tradidit seipsum pro nobis oblationem et hostiam Deo in odorem suavitatis. Fornicatio autem, et omnis immunditia, vel avaritia, ne nominetur quidem in vobis, sicut decet sanctos, et turpitudo, et stultiloquium. Ephesians 5:1–4 Etenim docens Apostolus meditari vel ipsa voce esse castos, scribit: Hoc enim scitote, quod omnis fornicator, et cætera, usque ad illud: Magis autem arguite. Ephesians 5:5–11 Effluxit autem eis dogma ex quodam apocrypho libro. Atque adeo afferam dictionem, quæ mater eorum intemperantiæ et origo est: et sive ipsi hujus libri scriptores se fateantur, en eorum recordiam, licet Deo eum falso ascribant libidinis intemperantia ducti: sive ab aliis, eos perverse audientes, hoc præclarum dogma acceperint, sic porto se habent ejus verba: Unum erant omnia: postquam autem ejus unitati visum est non esse solam, exiit ab eo inspiratio, et cum ea iniit communionem, et fecit dilectum. Exhinc autem egressa est ab ipso inspiratio, cum qua cure communionem iniisset, fecit porestates, quæ nec possunt videri nec audiri, usque ad illud, unamquamque in nomine proprio. Si enim hi quoque, sicut Valentiniani, spiritales posuissent communiones, suscepisset forte aliquis eorum opinionem: carnalis autem libidinis communionem ad sanctam inducere prophetiam, est ejus qui desperat salutem. |
|
|
