2. Неизвестный антиохийский автор, проповедовавший в К-поле. 5 гомилий можно атрибутировать одному автору, стиль к-рого имеет много общего со стилем И. З. и чья экзегеза - умеренного антиохийского типа (иногда используются аллегории). Возможно, он проповедовал в К-поле ок. 400 г. ( Voicu. 1981. P. 302. N 16), на что указывают постоянные аллюзии на имп. власть и упоминания марафониан в неизданном фрагменте гомилии «На слова: «Довольно для тебя благодати Моей» (2 Кор 12. 9)» (In illud: Sufficit tibi gratia mea//PG. 59. Col. 507-516; CPG, N 4576; рус. пер.: Творения. Т. 8. Кн. 2. С. 633-645). Особенно важной является его гомилия «На слова: «Кто во Христе, тот новая тварь» (2 Кор 5. 17)» (In illud: Si qua in Christo nova creatura// Uthemann. 1993. S. 28-45; PG. 64. Col. 25-34; CPG, N 4701; рус. пер.: Творения. Т. 12. Кн. 2. С. 910-925), к-рая была использована редактором 1-й гомилии «На Пятидесятницу» (CPG, N 4536). Гомилия «На Крещение и искушение» (In Baptismum et tentationem; BHG, N 1936m; CPG, N 4735) атрибутировалась еп. Севериану Габальскому, однако стиль авторов весьма разнится (см.: Uthemann. Die pseudo-chrysostomische Predigt. 1994). Весь корпус не исследован. 3. Неизвестный автор, проповедовавший в Антиохии. Стиль этого автора позволил выявить 3 стилистически однородные гомилии. Одна метафора, использованная также И. З., и цитата из энкомия Кресту заставляют предположить, что автор проповедовал в Антиохии в самом кон. IV в. Гомилия «О честном и животворящем Кресте» (In venerabilem atque vivificum crucem sermo// Browne. Ps.-Chrysostom, In venerabilem crucem sermo. 1990. P. 126-138; PG. 50. Col. 815-820; CPG, N 4525; рус. пер.: Творения. Т. 2. Кн. 2. С. 887-893) находится под именем Иоанна Иерусалимского в арм. антологии «Печать веры» (ок. 630), но эта атрибуция неверна. Одна из древнейших гомилий, приписываемых И. З., цитируется блж. Августином по древнему лат. переводу (вместе с лат. гомилией, которая имела хождение под именем Потамия Лиссабонского, атрибуция Потамию подтверждена в ст.: Zelzer. 2005). Эта гомилия получила наибольшее распространение на древних языках (известен в т. ч. средневек. нубийский перевод). Общее исследование этих текстов отсутствует (см.: Potamii Episcopi Olisponensis Opera omnia/Ed. M. Conti. Turnhout, 1999. (CCSL; 69A); Voicu. 1971; Idem. Le prime traduzioni latine. 1993; Idem. 1999; Brottier. 1993; Browne. 1984; Idem. 1986).

http://pravenc.ru/text/540881.html

Змий . Taken from Voragine, cap. 110 «De sancto Donato martire»: «Tons quidem adeo erat infectus, vt quicumque de illo biberet protinus moreretur. Dum igitur sanctus Donatus super asinum suum illuc iret vt oratione sua aquam sanaret, draco teribilis inde erupit et pedes asini cauda inuoluens contra Donatum se protinus erexit. Quern Donatus flagello quodam percutiens, vel secundum quod alibi legitur in os eius expuens, continuo interfecit. Orauitque ad Dominum, et omne venenum a fonte fugauit» (fol. Published in PLDR and Рапепко. Змий ругаемый. Taken from Faber, In Festo Matthiae Apostoli, No. 5 «Commendatur Mansuetudo et Humilitas», sect. 4 «»A suis fructibus»: «Ut scribit auctor incognitus in illud Ps. 103 . Draco iste, quem formasti ad illudendum ei. «Cetus, inquit, piscis est magnus corpore, multo egens cibo, unde insequitur alios pisces, ut eos devoret: qui videntes eum, fugiunt naturali instinctu versus littus maris, ubi cetus ipsos vorare non potest propter paucitatem aquae: imo ipsos insequens impingit in terram et non valens ibi natare, occiditur a piscatoribus, et sic ab aliis piscibus ei illuditur.»» Забвение . Taken from Faber, Dominica 3 Post Pascha, No. 1 «Omnia in mundo modica, etiam quae videntur magna», sect. 1 «Modicum est sapientia et scientia, 1 Quia fluxa»: «Saepe etiam perditur in hac vita, ut de Alberto Magno novimus, qui ad extremum omnium suarum scientiarum oblitus est; de Theodorico Canisio Soc. Iesu, qui ob mortem Petri fratris attonitus factus, obriguit apoplexia tactus, simulque omnium literarum oblivione, adeoque sui etiam nominis, ut Raderus in vita utriusque refert. Messala Corvinus Orator morbi diritate afflictus proprii nominis oblitus est. Plin. 1. 7. c. 20.» Published in PLDR and Рапепко. Заблуждение . Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 4 «Praecipui fines, ob quos Verbum caro factum», sect. 2 «Instructio»: " " Sicut enim qui in tenebris ambulat, ait S. Chrys. homil. 36. operis imperf. si semel viam perdiderit, interdum tota nocte ambulat iuxta viam errans, et non inveniet viam donee superveniat dies: sic et homines ambulantes in erroribus vel peccatis postquam Dei cognitionem semel perdiderunt, ad perfectam veritatis notitiam redire non poterant, nisi dies, scilicet Christus, venisset.» Haec ille.»

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

9–16 cf Faber: «Sed ut erat luna plena, vidit nocte serpentum diversa genera contendere ad lapidem quemdam, et illinc linguis suis eum dem lingere, ac post horam quoque in antra sua reverti. Et incidit ei cogitatus, quidnam illic ita lingerent. Sequenti item nocte factum est simile; et miratus est intra se amplius quod ita fieret.» II. 17–24 cf Faber: «Tertio [sic] demum nocte iam репе viribus destitutus, ante omnes ipse accessit et linxit, et inter lingendum ita restitutus atque refocillatus fuit quasi cibo refectus. E l sic per totam illic hyem em sub rupe latitavit, donee in fine Aprilis nive soluta, perviis iam factis alpibus, quosdam audiret in vicinia colloquentes. quorum ope adiutus et extractus est. " » Проповедник 2 . Taken from Meffreth, Dominica 3 Post Trinitatis, No. 2: «Moraliter autem panthera, vt dictum est, significat Christum, cuius os est omnis praedicator. Iuxta illud Hiere. 15. [ Jer. 15.29 ] Si separaueris pretiosum a vili, quasi os meum eris» (Pars aestiv., p. 255). II. 9–10 cf Matt. 10.40. Пророк . Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 9 «Concio seu Documenta Salvatoris nati», Thema. II. 1–4 cf Faber: «Cum Decalogum promulgaret Deus populo Israelitico. interim horrenda tonitrua audiebantur... Deus vero ipse cum tanta maiestate, voce adeo grandi et terribili loquebatur, ut omnis populus terrore perculsus ad Moysen exclamaret: Loquere tu nobis et audiemus: non loquatur nobis Dominus, ne forte moriamur. Exod. 20.[ 19]. Quibus vocibus permotus Deus promisit populo se daturura eis Prophetam, quem audire posseni.» II. 5–8 cf Faber: «Quis sit ille Propheta, quem hic promisit Deus, D. Petrus Act. 3 et D. Stephanus Actor. 7. exponunt. Christus enim est Servator noster, qui hodie similis nobis, id est, in carne apparuit.» II. 9–12 cf Faber: «Nec iam ut olim in monte Sinai Deus in maiestate, sed humilitate.» II. 13–18 cf Faber: «Non in monte ignito et fumante, sed in praefrigido praesepio: non in clangore buccinae, sed cum infantili silentio, non cum tonitruis, et fragore, sed dum medium silentium tenerent omnia: non inter fulgura micantia, sed inter animalia.»

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Трон истинный . Стихотворная композиция из 12 подписей на тему о справедливом и праведном судии, вошло в «Вертоград» из ранее написанного. В писцовых списках читается в рукописях, содержащих сочинения Симеона Полоцкого : ГИМ. Син 731. Л. 9–12 об.; Син 877. Л. 55 об.–58 об.; РГАДА, ф. 381, 389. Л. 124–124 об. (нумерация начинается с цифры 2). В рукописи Син 877 первая из подписей помещена в рукописях «Вертограда» В и С как заключительная. Фома . Based on Faber, In Festo S. Thomae Apostoli, No. 2 «Qui et quando potissim um profitenda», Thema: «Qualis enim petra, quam durum saxum fuit Thomas, cum adhuc in incredulitate persistens dixit: Nisi videro in manibus eius fixuram clavorum, et mittam digitum meum in locum clavorum, et mittam manum meam in latus eius, non credam?» Faber then writes that Thomas» confession is like honey and oil flowing from a stone. Фома 2 . Taken from Faber, ibid., No. 7 «Documenta [on the Gospel for the day, viz. John 20.19–31 ]», sect. 3 «Cedere sensu et voluntate nostra:... 2. De nullo desperare»: «Ecce enim Thomam caute duriorem, tactu vulnerum suorum adeo emollivit Dominus, ut nivis instar ad solis radios colliquescentis, cesserit et Christo se tradiderit. Nimirum vulnus lateris Christi foramen illius petrae est, per quod... nunc Thomas vidit et agnovit Christum Deum ; Caminus ardens, A poc. l.[R ev . 1.15] in quo Thomas quasi ustulatus exclam avit: Dominus meus, et Deus meus [ John 20.28 ]. Quisquis ergo induratus est et vitiis assuetus, saltern in hunc caminum mittat manum suam; videat et tangat, quid pro ispius salute Christus passus sit.» Лишенная в книзе Глас Божий страх . Taken from Meffreth, Dominica 8 Post Trinitatis, No. 2: «Basilius dicit super illud Psalm. 28 . Vox Domini intercidentis flammam ignis. Quod virtute diuina separabitur claritas ignis, ab eius virtute adustiua, ita quod claritas ignis cedet in gaudium sanctorum, & vstiuum ignis tormentum damnatorum: ergo ibi nullum erit» (Pars aestiv.. p. 318). Молния . Taken from Faber, Dominica 13 Post Pentecosten, No. 4 «Lepra peccati quant polluât Universum», sect. 5 «Polluit genus humanum»: «Ut enim fulmen in gladium incidens, vagina illaesa gladium in ea conterit: sic peccatum vastat animae bona interna, licet foris omnia sarta tecta videantur.»

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Глас народа Taken from Faber, In Festo S. Ioannis Evangelistae, No. 7 «Documenta [on the Gospel for the day, viz. John 21.19–24 ]», sect. 3 «Discimus a Ioanne: 1. Vulgi rumores contemnere»: «Ioannes ХХП. Papa interrogatus, quid foret a veritate rem otius? respondit: «Vulgi sententia. Quidquid enim laudat, vituperio dignum est: Quidquid cogitat, vanum, quidquid loquitur falsum; quod improbat, bonum est, quod approbat, malum, et quidquid extollit, infame.»» Published in L.N. Majkov, Oerki iz istorii russkoj literatury XVII i XVIII stoletij, StP., 1889, p. 119, in A.M. Рапепко, Russkaja stichotvornaja kultura XVII veka, L., 1973, p.188, and in PLDR . Гнев 2 Taken from Faber, Dominica 5 Post Pentecosten, No. 7 «De malis effectibus irae», sect. 2 «Corporis commotio»: «Hue accedit S. Chrysostomus Hom. 25. in loan, dicens: Ira vehemens ignis est, omnia consumit, animam coinquinat. " Гнев 3 Taken from Faber, In Festo Matthiae Apostoli, No. 5 «Commendatur Mansuetudo et Humilitas», sect. 4 «A suis fructibus»: «Denique ubi est mansuetudo, ibi est et Deus. Hinc enim Elias iratus cultoribus Baal, vidit Deum non in specie turbinis, sed aurae lenis, 3. Reg. Kings 19.11–12]. Quia ubi est ira, ibi non est Dominus, sed arnica Sathanae, inquit S. Clemens 1. 2. Constit. c. 37.» Гнев 4 Taken from Meffreth, Dominica 6 Post Trinitatis, No. 2: «Aliquando igni thus adiungitur, aliquando sulphur: quando enim thus admiscetur cum igne, tota domus suauitate redolet; quando vero sulphur adiungitur igni, vehementer accenditur, & tota domus foetore repletur» (Pars aestiv., p. 292). Meffreth draws an analogy between this image and prelates who gather round themselves either devout and holy advisors or malitious and infamous ones. Simeon applies the image to anger. Гнев 6 Taken from Meffreth, Dominica Laetare, No. 3: «Aristoteles 9. Ethicor. cap. 13. distinguit très species iracundorum. Quidam acuti, quidam amari, quidam difficiles.» И. 7–16 cf Meffreth: «Acuti dicuntur, qui velociter irascuntur, & velociter quiescunt. Et illud est optimum, quod non retinent iram in corde celando, sed statim iram per aliqua signa manifestant, propter velocitatem motus irae. Et ad istam speciem maxime disponuntur cholerici, propter subtilitatem caloris.» 11. 17–24 cf Meffreth: «Amari dicuntur, quorum ira diu perseuerat, & nunquam ostendunt, sed occultant. Et ideo sunt amarissimi in seipsis, & etiam ad alios: & indigent multo tempore ad hoc, vt digérant iram suam; & ad hanc iram maxime disponuntur Melancholici.» 11. 25–7 cf Meffreth: «Difficiles dicuntur, qui nunquam cessant ab ira concepta, donee fuerint vindicati.» The cures for these three kinds of anger are listed separately by Meffreth: «Primam per modestiam...Secundam per mansuetudinem...Tertiam per pietatem» (Pars hyem., p. 294). Published in Bylinin.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

1167 Ср. другой фрагмент об инструментальных аналогических причинах, где мы обнаруживаем те же самые выражения (Lib. parab. Gen., C, 1° 39 va , ll. 34–41): «Secundo modo effectus est in causa et causa descendit in ipsum secundum omne spirituale non fixum, neque per modum qualitatis passibilis, heaerendo et inhaerendo, sed tantum ut passio, in quodam scilicet fluxu, fieri et transitu, puta – in instrumentis artificis, ut forma arce in dolabra. Et iste modus manifeste sapit naturam activorum et passivorum analogicorum in naturalibus» [«Вторым способом следствие пребывает в причине и причина нисходит в следствие сообразно всякому духовному подвижному сущему, и не по способу претепеваемого качества, прилепляясь и укореняясь, а как чистое претерпевание, то есть в некоем течении, становлении и прехождении – в инструментальном смысле, как форма пруда в кирке. И такой способ явно соответствует в естественных вещах природе аналогических деятельных и пассивных начал»]. – Ср. выше, прим. 1089 и 1097 (об инструментальных причинах). Lib. parab. Gen., C, f o 27 rb , ll. 31–53: «Hinc rursus est 5 o , quod passivum generaliter est laus, honor, gloria sui essentialis activi, I a Cor. XI: «mulier gloria viri est». Mulier passivum, vir activum. Et ibidem praemittitur: «viri caput Christus est, caput autem mulieris vir est, caput vero Christi Deus. Ubi quattuor ordines notat activorum et passivorum, sicut ibidem plenius notavi. Ad hoc est illud Thym. primo: «soli Deo honor et gloria»; Daniel. tertio: «bendicite omnia opera domini domino, laudate et superexaltate eum. Et plena est scriptura de similibus, docens ubique laudem et honorem neminem sibi attribuere se soli Deo. Passivum enim, ut ex dictis patet, clamat et testatur in omni sui perfectione et bono suimet egestatem et miseriam, activi vero, sui superioris, predicat divitias et misericordiam. Docet enim naturaliter se id quod habet habere non ex se, nec ut inhaerens in se, sed mendicasse et accepisse mutuo et continue accipere, quasi in transitu, ut passionem, non ut passibilem qualitatem, a suo activo superiori, et sic non esse suum sed esse ab altero, cui est omnis honor et gloria, quia illius est.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

507 Так как пророки не составляли какого-либо наследственного сословия, и их миссия не принадлежала к учрежденным законом или постоянным служениям теократии; то многие пророки призывались и посылались непосредственно самым Богом и следов. в помазании не нуждались. 509 Свида говорит: προσλυτοι οι ξ ϑνν προσεληλυϑτες κα κατ τος ϑεους πολιτευμενοι νμους. 510 Сравн. И. Сельден, de jure nat. et gent. Hebr. 1, 10 ; Сол. Дейлинг, observatt, sacr. 11, p. 352 sqq. и Карпсов, apparat, p. 39 sqq. с приведенными там сочинениями. О семи Ноевых заповедях Маймонид в melach. IX, I говорит: sex res sunt primo homini mandatae: ’al ’abodah zarah de cultu extraneo (т. e. запрещение идолослужения по Лев.20:2 ); ’al bircath haschem, de benedictione nominis (т. e. не злословить имени Божия, по Лев.24:16 ); ’al schepikoth damim, de effusione sanguinis (т. e. запрещение человекоубийства, по Быт.9:6 ); legaloth ’ervah, de revelatione turpitudinum (т. e. запрещение прелюбодеяния, кровосмешения и блудодеяния по Лев.18:26 ); ’al gazel de rapina; ’al dinim de iudiciis (i. e. de regimine forensi et obedientia civili). Addita est Noacho basar min hachaj de membro vivi eo quid dicitur Gen. 9, 4 : attamen carnem cum anima ipsius, quae est sanguis ejus, non comedetis. Ita septem praecepta evaserunt. 511 Так Маймонид в Hilcolm Ischure 13, I sqq.: Tribus rebus intrarunt in foedus Israelitae: circumcisione, baptismo et oblatione. Circumcisionis usus erat in Aegypto juxta Exod. 12, 18: nemo incircumcisus de eo comedet. Baptismus autem erat in deserto ante legis dationem, de quo dicitur Exod 19, 10: sanctificabis eos hodie et cras et lavent vestimenta sua. Sacrificium denique нис ex Exod. 24, 5 spectat: et misit (Moses) juvenes de’filiis Israel, qui obtulerunt holocausta etc. Atque simili modo per omnia postmodum secula, quoties Gentilis voluerit intrare in foedus illud atque sub alis majestatis divinae colligi jugumque legis in se suscipere necesse fuit, ut ei adhiberetur circumcisio et baptismus et sparsio sanguinis sacrificii.

http://azbyka.ru/otechnik/Akim_Olesnicki...

Иереов не осуждати. This poem is embedded within a series of over one hundred poems in A that are taken from Meffreth, yet it appears to have a different source. Иеросалима разорение. Taken from Faber, Dominica 9 Post Pentecosten, No. 5 «Divina vindicta in excidio Ierosolymitano ostenditur», sect. 1 «Quia ut praedictum a Christo ita evenit». 11. 13–38 cf Faber: «Denique aliis etiam praesagiis paulo ante cladem praemonuit eosdem Ierosolymitanos, quemadmodum scribit Iosephus lib. 7. cap. 12. Cometes per annum stetit supra civitatem similis gladio. Die azymorum circa templum nox in diem versa, et bos ad hostiam ductus in medio fani agnum peperit. Templi porta aerea et gravissima, quae vix a viginti viris clauderetur, nocte ultro aperta est. Post dies festos, visi per inane ferri currus totis regionibus et armatae acies tranantes nubila et civitati circumfusae. Festo Pentecostes audita (Angelorum haud dubie) vox: Migremus hinc. Iesus quidam plebeius ac rusticus homo per annos septem et menses quinque, in urbe circumcursans perpetuo clamabat. Vae, vae Ierosolymis: idque etiam cum a magistratu achter caederetur: qui usque ad diem, quo urbs obsideri coepit, supra mumm circumiens, cum tandem clamasset: Vae etiam mihi; lapis tormento missus eum peremit.» 11. 47–50 cf sect. 2 «Quia iuxta delictum suum puniti»: «Similiter qui ex urbe egredi cogebantur, iubente et spectante Tito crucifigebantur, per diem quingenti saepe et plures, ita ut spatium crucibus deesset, corporibus cruces, Ioseph. ib. c. 12.» Иисус 2. Taken from MSE (1653), «Nomen Jesu», No. 1 «Nomen Jesu cordi beati Ignatij inscriptum invenitur»: Legitur in vita sancti Ignatii quod inter omnia sibi tempore passionis suae illata tormenta nunquam ab invocatione nominis Jesu Christi cessabat. Quern cum tortores requirerent cur hoc nomen toties replicaret, respondit: Hoc nomen cordi meo inscriptum habeo, & ideo ab ejus invocatione cessare non valeo. Postquam a leonibus suffocatus est, non tarnen dilaceratus, tortores volentes curiosius, quae sanctus dixerat expend: cor ejus a corpore ipsius evellunt, & illud scindentes per medium, totum cor ejus inscriptum hoc nomine Iesus Christus, litteris aureis inveniunt. Unde ex hoc miraculo plurimi crediderunt. Vincentius lib. 10. c. 75.» (p. 528).

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

403 См. у Mich. Hetzenauer , Wesen und Principen der Bibelkritik auf Katholischer Grundlage. Innsbruck 1900, S. 195. 404 Там же, S. 198. Но какой характер должны принять исследования римско-католических ученых о тексте 1Ин.5:7–8 в сочинениях, выходящих «mit kirchlicher Approbation», об этом может свидетельствовать глава о «comma ioanneum» у самого Mich. Hetzenauer ‘a в названном сочинении, S. 187–201». 406 «Чтен. в Общ. любит. дух. просв». 1877, II, в ст.: «К истории новозаветного канона», стр. 425–427. 408 Руководство к изъяснительному чтению Апостольских посланий и Апокалипсиса. Спб. 1886, стр. 73–75. 410 Прекрасный урок не в меру ревнивым и подозрительным защитникам спорных слов дал достопочтенный ученый XVIII столетия Альберт Бенгель , всеми силами отстаивавший их подлинность. В §II рассуждений по этому вопросу он пишет: Male strenuos ii se praebent in beliis Domini, qui ita animum inducunt: Dogmati elenchoque meo opportunus est hic textus; ergo me ipse cogam ad eum protinus pro vero habendum, eu mque ipsum et omnia, quae pro eo corradi possunt, obnixe defendam . Atque veritas non eget fulcris falsis, sed se sola multo melius nititur. Porro sublato antecedente, consequens tolli negant logici quare qui lectionis cujuspiam, aut unius saltem alteriusve pro ea argumenti firmitudini diffidit, non statim violati proditive dogmatis reus est . Aliquando Antitrinitarii se ab hoc dicto admittendo non abhorrere ostenderunt: rursum, multi multis seculis hoc dictum vel ignorantes vel expugnentes, ortodoxi fuisse .... Primum scire debemus, revera scriptum esse illud, quod scriptum esse fertur: tum demum fideliter ad suos usus conferre omnia. καιν Διαϑκη. Apparatus criticus. Tübingae, 1734, p. 745. και то πνа εστι το και то πνа εστι το μαρτυρουν. και то πνа εστι το μαρτυρουν. оτι τо πνа εστι η αληϑεια μαρτυρουν. оτι τо πνа εστιν η αληϑεια оτι τо πνа εστιν η αληϑεια оτι τо πνа εστιν η αληϑεια οτι οι τρεις εισιν οτι οι τρεις εισιν οτι οι τρεις εισιν οι μαρτυρουντες οι μαρτυρουντες

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Sagard...

п.»), чтобы доказать тезис esse est Deus (Бытие есть Бог) (Prol. In Op. prop., LW I, p. 168, n. 5). См. выше, прим. 600 к гл. 3, раздел 11 (Два уровня эссенциальности). 1192 Exp. in Ex., LW II, pp. 36–37, n. 30. См. выше, прим. 205 к гл. 2, раздел 9 (Unum et Omnia [Единое и всяческая]). 1194 Ibidem, n. 53. Ср. Exp. in Ex., LW II, p. 28, n. 21: «Etiam «quod factum est», quod esse habet et accipit... sine ipso esse utique est nihil» [«Даже «что начало быть», что обладает бытием и принимает бытие. Ведь без Него бытие – ничто»]. 1195 Serm. Lat. XLIX, 3, LW IV, p. 426, n. 511. Ср. Lib. parab. Gen., C, f o 29 va , ll. 52–53: «Formatio enim et factio non sunt proprie nisi ex ente aliquo, creatio vero proprie ex non ente est» [«Оформление и делание совершаются в собственном смысле из некоего сущего, а творение совершается в собственном смысле из не-сущего»]. 1197 Meister Eckeharts lateinische Schriften und die Grundanschauung seiner Lehre/Archiv für Literaturund Kirchengeschichte des Mittelalters, II (1886), SS. 490–491. 1199 Exp. in Ex., LW II, pp. 77–78, n. 74 (мы цитировали этот текст в прим. 300 к гл. 2, раздел 12 (Путь всепревосходящего единения)). 1200 De ente et essentia, V, 24 (ed. M.-D. Roland-Gosselin, pp. 37–38; ed. Perier, Opuscula philosophica, I, p. 43): «Nec oportet, si dicimus quod Deus est esse tantum, ut in illorum errorem incidamus qui dixerunt quod Deus est illud esse universale quo quaelibet res est formaliter» [«Говоря, что Бог есть чистое бытие, мы не должны впадать в заблуждение тех, кто утверждал, что Бог есть всеобщее бытие, через которое вещь существует как через форму»]. – См. выше, гл. 1, раздел 4 (Esse innominabile [Бытие неименуемое]). 1201 См. выше, прим. 225 к гл. 2, раздел 10 (Oppositio nihil mediatione entis (Противопоставление небытию посредством тварного бытия)). 1203 См. выше, гл. 2, раздел 10 (Oppositio nihil mediatione entis (Противопоставление небытию посредством тварного бытия)). Ср. два аспекта в Боге, daz aller gemeineste и daz aller eigentlicheste (наиболее общий и наиболее собственный), о которых идет речь в немецкой проповеди Quasi stella matutina, рассмотренной выше, на с.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010