Затем каждому осужденному зачитывались протоколы следствия (частично или целиком) и приговор суда. Если осужденный раскаивался в совершенных грехах, ему читали отречение, к-рое он должен был повторить слово в слово и тем самым примириться с Церковью. После этого с раскаявшегося снимали отлучение и, как правило, смягчали наказание. Нераскаявшиеся же передавались в руки светской власти. Фактом передачи инквизиция провозглашала, что душу грешника спасти невозможно, остается покарать его тело, что входило в компетенцию светской власти. Такие приговоры обычно оканчивались пожеланием избегать кровопролития. На этом церемония собственно А. завершалась. Приговоренных к казни принимал гражданский чиновник, к-рый приказывал связать их и заключить в темницу. Неск. часов спустя (иногда на следующий день) их вели на место казни. Те, кто перед смертью все-таки просили о таинствах Покаяния и Причащения, сжигались предварительно умерщвленными, прочих же сжигали заживо, сожжению по приговору также подлежали изображения скрывшихся (т. н. казнь в изображении) и останки уже умерших еретиков. Самое большое число А. приходится на XVI-XVII вв., в т. ч. А. против протестантов на территории испан. Нидерландов при имп. Карле V , со 2-й пол. XVIII в. в связи с упразднением инквизиции их количество сокращается. Последнее А., завершившееся передачей осужденного в руки светской власти, прошло в Валенсии 29 сент. 1826 г. Ист.: Gui B. Manuel de l " inquisiteur/Éd. G. Mollat. P., 1927. T. 2. P. 55, 123-140; Sermões impressos dos autos da fé. Río de Janeiro, 1969. Лит.: Tanon L. Histoire des tribunaux de l " Inquisition en France. P., 1893. P. 423-431; Lea H. Ch. History of the Inquisition of the Spain. N. Y., 1907. T. 3. P. 209-227; Moeller Ch. Les bûchers et les autodafés de l " Inquisition depuis le Moyen Âge//RHE. 1913. Vol. 14. P. 720-751; Лозинский С. Г. История инквизиции в Испании. СПб., 1914; Lambert A. Autodafé//DHGE. T. 5. Col. 815-823; Cassuto A. Bibliografia dos sermões de autos-da-fé impressos. Coimbra, 1955; Maisonneuve H. Études sur les origines de l " inquisition: L " Église et l " État au moyen âge. P., 1960; Guiraud J. L " Inquisition médievale. P., 1978; Llorente J. A. Hitoria crítica de la Inquisición en España. Madrid, 1980n; Hamilton B. The Medieval Inquisition. L., 1981; Maqueda Abreu C. El auto da fe . Madrid, 1992; см. также лит-ру в ст. Инквизиция. Г. А. Попова Рубрики: Ключевые слова: АББАТИСА в католической Церкви название настоятельницы женской монашеской общины (бенедиктинок, кларис, канонис) АББОН ИЗ (940 или 945-1004), мч. (пам. зап. 13 нояб.), бенедиктинец, аббат монастыря Сен-Бенуа-сюр-Луар (Флёри), сторонник клюнийской реформы, ученый

http://pravenc.ru/text/76820.html

(архит. А. Рамос Вальдес). В XVIII в. К. вступила в период длительного кризиса. Вслед. эпидемий и миграции населения, вызванной экономическим спадом, численность горожан сократилось до 20 тыс. чел. Во время наполеоновских войн К. была захвачена армией ген. П. А. Дюпона (13 июня 1808), в течение 3 дней франц. солдаты обстреливали город из артиллерийских орудий, грабили дома жителей и церкви (особенно сильно пострадали здания мон-рей Кармен и Сан-Хуан-де-Дьос). Франц. войска покинули город 16 июня, после получения известия о капитуляции франц. флота в Кадисской бухте. На положении в еп-стве К. сказались секуляризация церковного имущества и роспуск религ. орденов (1798-1808); конфискация церковных земель привела к значительному сокращению доходов и политического влияния католич. Церкви. Ситуация изменилась при еп. Мануэле Хоакине Таранкон-и-Мороне (1847-1857), уделявшем особое внимание развитию образования в тесном сотрудничестве с гос. органами власти. Во мн. приходах появились об-ва св. Венсана де Поля, объединявшие представителей католического клира и мирян в благотворительной деятельности. В годы гражданской войны (1936-1939) в еп-стве погибли более 100 священников и монахов; еп. Адольфо Перес Муньос (1920-1945) был вынужден скрываться. После окончания войны еп. Альбино Гонсалес (1946-1958) уделял особое внимание католическому образованию и социальной политике: были основаны об-ва «Католического действия» . Еп. Мануэль Фернандес-Конде (1959-1970) присутствовал на заседаниях Ватиканского II Собора и в 1966 г. создал диоцезальную комиссию по реализации соборных постановлений. В наст. время еп-ство К. входит в состав церковной пров. Севилья. В еп-стве проживают ок. 780 тыс. католиков (An. Pont. 2011. P. 195). С 2010 г. кафедру К. занимает еп. Деметрио Фернандес Гонсалес. Лит.: Simonet F. J. Historia de los mozárabes de España. Madrid, 1897-1903, 1983. 4 t.; Barbudo Torres de Portugal F. Córdoba en el Imperio: Siglo XVI. Córdoba, 1946; Gracia Boix R. El Real Monasterio de San Jerónimo de Valparaíso en Córdoba.

http://pravenc.ru/text/2057236.html

615 García Gallo Α. San Isidoro jurista//Isidoriana. P. 139–140; Gibert R. Antigüedad clásica en la España visigótica.//Settimane di studio del Centro italiano di studi sull " alto medioevo. XXII (secondo): La cultura antica nell " Occidente latino dal VII al XI secolo. Spoleto, 1975. P. 636. 616 Ulp. 1 inst. (D.I.1.1.3): Ius naturale est, quod natura omnia animalia docuit: nam ius istud non humani generis proprium, sed omnium animalium, quae in terra, quae in mari nascuntur, avium quoque commune est. hinc descendit maris atque feminae coniunctio, quam nos matrimonium appellamus, hinc liberorum procreatio, hinc educatio: videmus etenim cetera quoque animalia, feras etiam istius iuris peritia censeri. 617 Cic. De inv. II. 65: ...ac naturae quidem ius esse, quod nobis non opinio, sed quaedam innata vis adferat, ut religionem, pietatem, gratiam, vindicationem, observantiam, veritatem. Подробнее см. Кофанов Л.Л. Право природы в концепции римских юристов и Цицерона//Ius antiquum. Древнее право. 2009. 1 (23). С. 41–48. См. также Tarwaska А. Searching for the Roots. " Vis vi depulsa in the Concept of Cicero//Miscellanea Historico-Iuridica 11/2012. P. 77–88, где подробно разбираются идеи Цицерона о праве отвечать силой на насилие. 618 Isidori Etym. V.5.1: Ius civile est quod quisque populus vel civitas sibi proprium humana divinaque causa constituit. Gai 1 Inst. (D.I.1.9): ...nam quod quisque populus ipse sibi ius constituit, id ipsius proprium civitatis est vocaturque ius civile, quasi ius proprium ipsius civitatis... Cfr. Churruca J. de. Las instituciones de Gayo en San Isidoro de Sevilla. Bilbao, 1975. P. 25–26. 619 Isidori Etym. V.6.1: Ius gentium est sedium occupatio, aedificatio, munitio, bella, captivitates, Servitutes, postliminia, foedera pacis, indutiae, legatorum non violandorum religio, conubia inter alienígenas prohibita. Et inde ius gentium, quia eo iure omnes fere gentes utuntur. 620 Gai 1 Inst. (D. 1.1.9):.. .quod vero naturalis ratio inter omnes homines constituit, id apud omnes peraeque custoditur vocaturque ius gentium, quasi quo iure omnes gentes utuntur».

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

B., 1959. Bd. 3: Zur Geschichte des Athanasius; Meslin M. Les Ariens d " Occident, 335-430. P., 1967; Stead G. Ch. «Homoousios» dans la pensée de St. Athanase//Politique et théologie chez Athanase d " Alexandrie/Éd. Ch. Kannengiesser. P., 1974. P. 231-253; Simonetti M. La crisi ariana nel IV sec. R., 1975; Pietri Ch. Roma Christiana: Recherches sur l " Église de Rome, son organisation, sa politique, son idéologie de Miltiade à Sixte III (311-440). R., 1976; Historia de la Iglesia en España/Dir. R. García-Villoslada. Madrid, 1979. Vol. 1; Twomey V. Apostolikos Thronos: The Primacy of Rome as Reflected in the Church History of Eusebius and the Historico-Apologetical Writings of St. Athanasius the Great. Münster, 1982; Barnard L. W. The Council of Serdica: 343 A. D. Sofia, 1983; Brennecke H. C. Hilarius von Poitiers und die Bischofsopposition gegen Konstantius II: Untersuchungen zur dritten Phase des arianischen Streites (337-361). B.; N. Y., 1984; Tetz M. Ante omnia de sancta fide et integritate veritatis: Glaubensfragen auf der Synode von Serdika (342)//ZNW. 1985. Bd. 76. S. 243-269; L ö hr W. A. Die Entstehung der homöischen und homöusianischen Kirchenparteien: Stud. zur Synodalgeschichte des 4. Jh. Bonn, 1986; Hall S. G. The Creed of Sardica//StPatr. 1989. Vol. 19. P. 173-184; Barnes T. D. Athanasius and Constantius: Theology and Politics in the Constantinian Empire. Camb. (Mass.), 1993; Ulrich J. Die Anfänge der abendländischen Rezeption des Nizänums. B.; N. Y., 1994; idem. Nicaea and the West//VChr. 1997. Vol. 51. N 1. P. 10-24; Duval Y., Pietri L. L " Occident et ses marges danubiennes et balkaniques//Histoire du christianisme dès origines à nos jours. P., 1995. T. 2. P. 127-154; Гарнак А. История догматов//Раннее христианство. М., 2001. Т. 2. С. 87-508; Pietras H. Le ragioni della convocazione del Concilio Niceno da parte di Constantino il Grande: Un " investigazione storico-teologica//Gregorianum. R., 2001. Vol. 82. N 1. P. 5-35; Hess H. The Early Development of Canon Law and the Council of Serdica.

http://pravenc.ru/text/2581605.html

Живопись XIII в. находилась уже под воздействием искусства готики; примером может служить фронталь из ц. Санта-Мария в Льюсе (пров. Барселона; 2-я четв. XIII в., Музей диоцеза в Вике). От XIII в. дошла группа произведений, получившая название «школа Рибагорсы» (историческая область на северо-востоке Арагона и на северо-западе Каталонии). Их характерная особенность - наличие фона и обрамления из стукового рельефа, покрывавшихся серебром или желтым лаком, имитировавшим золото. К этой группе принадлежат фронтали из ц. Санта-Мария в Кардете (пров. Льейда; 2-я пол. XIII в., Музей Каталонии) и из ц. Сан-Мартин-де-Хия (пров. Уэска; 2-я пол. XIII в., Музей Каталонии). На некоторых из них есть подпись мастера Иоанна (Ioannes pintor me fecit). Подобные фронтали считаются предшественниками огромных роскошных ретабло более позднего времени. Лит.: Pijo á n y Soteras J. Les pintures murals catalanes. Barcelona, 4 vol.; Gudiol y Cunill J. La pintura mig-eval catalana. Barcelona, 1927-1955. Vol. 1: Els Primitiuv. 3 pt.; Kuhn Ch. L. Romanesque Mural painting of Catalonia. Camb. (Mass.), 1930; Post С. R. A History of Spanish Painting. Camb. (Mass.), 1930. Vol. 1; G ó mez-Moreno М. El arte románico español. Madrid, 1934; Camps Cazorla E. El arte románico en España. Barcelona, 19452; Pijo á n y Soteras J., Gudio y Ricart J. Les pintures murals romàniques de Catalunya. Barcelona, 1948; Cook W. W. S., Gudio y Ricart J. Pintura у imaginería románicas. Madrid, 1950. (Ars Hispaniae; 6); Cook W. W. S. La pintura mural románica en Cataluna. Madrid, 1956; Folch y Torres J. La pintura romanica sobre fusta. Barcelona, 1956; Lambert É . Etudes medievales. Toulouse, 1956-1957. 4 vol.; Schlunk H., Berenguer M. La pintura mural asturiana de los siglos IX у X. Madrid, 1957; P ä cht O. A Cycle of English Frescoes in Spain//The Burlington Magazine. L., 1961. Vol. 103. P. 166-175; Junyent E. Catalogne romane. [Saint-Léger-Vauban], 1961. 2 vol.; Ainaud de Lasarte J. La pintura románica catalana. Barcelona, 1962; Durliat M.

http://pravenc.ru/text/2007791.html

665 King P. D. The barbarian kingdoms//The Cambridge history of Medieval Political Thought c. 350-c. 1450. Cambridge, 1988. P. 144; Valdeavellano L .G. de. Instituciones españolas... P. 192–195; González T. La iglesia desde la conversión de Reccared hasta la invasión árabe//Historia de la Iglesia en España/Dirigida por R. G. Villoslada. Madrid, 1979. T. 1. P. 431 –432. 666 Isidori Etym. IX.3.5: Regiae virtutes praecipuae duae: iustitia et pietas (Исидор. Этимологии. IX.3.5: Добродетелей короля две: справедливость и милосердие). 669 LI. II.1.2 (Reccesvindus): Quapropter si obediendum est Deo, diligenda est iustitia; Gratanter ergo iussa celestia amplectentes, damus modestas simul nobis et subditis leges, quibus ita et nostri culminis dementia et succedentium regum nobitas adfutura una cum regimonii nostri generali multitudine universa obedire decernitur hac parere iubetur... (Книга приговоров. II.1.2 (Рецесвинт): Поэтому, если уж следует повиниваться Богу, то следует почитать и справедливость. Охотно покоряясь небесному повелению, мы устанавливаем себе и подданным благоразумные законы, а также постановляем и приказываем подчиняться и исполнять их как нашему милостивому величеству, так и будущим королям-наследникам вместе со множеством людей, управляемых нами... – Пер. Г. А. Поповой ). 670 Isidori Sent. III.51.1: Justum est principem legibus obtemperare suis. Tunc enim jura sua ab omnibus custodienda existimet, quando et ipse illis reverentiarn praebet (Исидор. Сентенции. III.51.1: Справедливо, чтобы правитель повиновался собственным законам. Ибо тогда он сможет считать, что его право соблюдается всеми, когда он сам окажет ему почтение). Характерно, что здесь понятия iura и leges выступают как синонимы. 671 Isidori Sent. III.50.6: Reges vitam subditorum facile exemplis suis vel aedificant, vel subvertunt, ideoque principem non oportet delinquere, ne formam peccandi faciat peccati ejus impunita licentia (Исидор. Сентенции. III.50.6: Короли своим примером легко либо созидают жизнь своих подданных либо разрушают ее, и поэтому правителю не подобает грешить, дабы безнаказанный произвол этого греха не подал пример, как грешить).

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

В XII-XIII вв. почитание Е. распространилось в Испании. К XII в. относится 1-е упоминание о главе мученика, которая была передана королевой Арагона Санцией (Санчей; 1174-1208) жен. мон-рю в Сихене (Арагон). По указу испан. кор. Филиппа II (1556-1598) святыню перенесли в Эскориал. Память Е. была включена в Толедский миссал (1551), в 1586 г. Филипп II испросил у Римского папы Сикста V разрешение отмечать память Е. во всех храмах Испании. При папе Урбане VIII вся Римско-католическая Церковь (1636) стала отмечать память Е. Лит.: Duchesne L. L " Église au VIe siècle. P., 1925. P. 469-474; García Villada Z. Historia eclesiástica de España. Madrid, 1932. Vol. 2. Pars 1. P. 45-57; Fliche, Martin. HE. Vol. 4. P. 379-381; Goffart W. Byzantine Policy in the West under Tiberius II and Maurice: The Pretenders Hermenegild and Gundovald (579-585)//Traditio. 1957. Vol. 13. P. 73-118; Fontaine J. Isidore de Séville et la culture classique dans l " Espagne wisigotique. P., 1959. Vol. 1. P. 79-80; idem. Conversion et culture chez Visigoths d " Espagna//La conversione al cristianismo nell " Europa dell " Alto Medievo. Spoleto, 1967. P. 87-147; Dominguez del Val U. Leandro de Sevilla y la lucha contro arianismo. Madrid, 1961. P. 24; Hillgarth J. N. La conversión de los Visigodos: Notas críticas//Analecta Sacra Tarraconensia. 1961. Vol. 34. P. 3-11, 15-26; idem. Coins and Chronicles: Propaganda in 6th Cent. Spain and Byzantine Background//Historia. 1966. Vol. 15. P. 483-508; Gaiffier B., de. Hispana et Lusitana. Part 2: Le cas de S. Herménégilde//AnBoll. 1962. Vol. 80. P. 390-395; Cignitti B. Ermenegildo//BiblSS. Vol. 5. Col. 33-47; Thompson E. A. The Conversion of the Visigoths to Catholicism//Nottingham Mediaeval Studies. 1960. Vol. 4. P. 4-35; Vazquez de Parga L. S. Hermenengildo ante las fuentas históricas. Madrid, 1973; Garate Conbola J. M. La rebellion de S. Hermenegildo//Revista de Historia militar. [Madrid], 1975. Vol. 19. P. 7-48; Orlandis J. La Iglesia en la España visigótica y medieval. Pamplona, 1976. P. 26-27, 209; Isla Frez A. Las relaciones entre el reino Visigodo y los reyes Merovingios a finales del siglo VI//España Medieval. 1990. Vol. 13. P. 12-32; García Moreno L. A. La imagen de Bizancio en España en la temprana Edad Media (siglos VI-IX)//BZ. 1998. Bd. 91. S. 32-48; Valverde M. Leovigildo: La persecución religiosa y defense de la unidad del reino//Iberia. 1999. Vol. 2. P. 123-132; Frighetto R. Religião e poder no reino hispano-visigodo de Toledo: A busca da unidade político-religiosa e a permanência das práticas pagãs no século VII//Ibid. P. 133-149; Sanz R., Álvares García F. Tiempo, religión y política en el «Chronicon» de Ioannis Biclarensis//España Medieval. 1997. Vol. 20. P. 9-30; Vallejo Girvés M. Los exilios de católicos y arrianos bajo Leovigildo y Recaredo//Hispania sacra. Madrid, 2003. Vol. 55. P. 35-48.

http://pravenc.ru/text/190161.html

3. El Corpus Agobardinum, conservado en el Codex Agobardinus, comprendía originalmente veintiuna obras de Tertuliano. Hoy día, el manuscrito Codex Parisinus latinus 1622, saec. IX, llamado Agobardinus (A) por el nombre de su propietario el arzobispo Agobardo de Lyón (814–840), contiene solamente trece: Ad nationes, De praescriptione haereticorum, Scorpiace, De testimonio animae, De corona, De spectaculis, De idololatria (incompleta), De anima (incompleta), De oratione (incompleta), De cultu feminarum (incompleta), Ad uxorem, De exhortatione castitatis, De carne Christi (hasta el c.10). A pesar de sus defectos, este códice en pergamino sigue siendo una fuente generalmente segura para la historia del texto. La colección data probablemente de la misma época que el Corpus Masburense. 4. El Corpus Cluniacense fue compuesto verosímilmente más tarde que los tres anteriores, en España, al parecer hacia la mitad del siglo VI. Contiene la colección más importante de las obras de Tertuliano; comprende veintisiete tratados, entre ellos los escritos antiheréticos, que no se encuentran en ninguna de las otras tres colecciones. El Corpus Cluniacense ha llegado a nosotros en un buen número de manuscritos, que dependen todos de los Codd. Cluniacenses que se perdieron. El más importante es el Codex Montepessulanus 54, saec. XI (M) de la Bibliothéque Municipale de Montpellier. Contiene De patientia, De carne Christi, De resurrectione carnis, Adversus Praxean, Adversus Valentinianos, Adversus Marcionem, Apologeticum. El Codex Paterniacensis 439, saec. XI (P), ahora en Schlettstadt, está emparentado con el Montepessulanus, pero es muy inferior a él en calidad. Da el texto de De patientia, De carne Christi, De resurrectione carnis, Adversus Praxean, Adversus Valentinianos, Adversus Iudaeos, De praescriptione haereticorum, el espúreo Adversus omnes haereses, Adversus Hermogenem. Pertenecen al mismo grupo el Codex Florentinus Magliebechianus, Conventi Soppressi VI 9, saec. XV (N), el Codex Florentinus Magliebechianus, Conv. Soppr. VI 10, saec. XV (F), el Codex, Vindobonensis 4194, saec. XV (V), el Codex Leydensis Latinas 2, saec. XV (L), y una serie de manuscritos italianos más recientes, que dependen todos de Ν ο F. Este grupo contiene, ademαs de los mencionados más arriba, los tratados De fuga, Ad Scapulam, De corona, Ad martyras, De paenitentia, De virginibus velandis, De culta feminarum, De exhortatione castitatis, Ad uxorem, De monogamia, De pallio.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

P. 189-219; Hillgarth J. N. Popular Religion in Visigothic Spain//Ibid. P. 3-60; Vaquero S. P. El poema de Eulalia de Mérida de Aurelio Prudencio (Peristhephanon III)//Revista de estudios extremeños. 1984. Vol. 40. N 2. P. 371-386; Martinez J. A. Prudencio y Eulalia//Extremadura arqueológica. Mérida, 1992. N 3. P. 9-14; Cruz P. M. El culto a S. Eulalia y su influencia en el urbanismo emeritense: Siglos IV-VI//Ibid. P. 57-80; Veganzones A. R. La mártir Eulalia de Mérida en calendarios y martirologios, en la devoción popular y en su iconografía: Siglos IV-VII//Ibid. P. 81-110; San Bernardino Coronil J. S. Eulalia de Mérida: Paradigma de patronato cívico: Siglos IV-VII//II Congreso peninsular de História antiga. Coimbra, 1993. P. 1047-1048; idem. Eulalia Emeritam suam amore colit: Consideraciones in torno a la fiabilidad de un testimonio prudenciano (PE. 3.186-215)//Habis. Sevilla, 1996. N 27. P. 205-224; Zoreda L. C., Cruz P. M. Excavaciones arqueológicas en la basílica de S. Eulalia de Mérida//IV Reunio d " Arqueologia Cristiana Hispanica=IV Reunião de Arqueologia Crista Hispanica. Lisboa, 1995. P. 297-308; idem. Hallazgos arqueológicas en la iglesia de S. Eulalia de Mérida//Arqueología, paleontología y etnografía. Madrid, 1998. N 4. P. 337-366; Sánchez J. G. Santa Eulalia de Mérida, patrona de Oviedo y Asturias: Siglo XVII. Oviedo, 1995; Cruz P. M. La basílica de S. Eulalia de Mérida: Arqueología y urbanismo. Madrid, 1999; Homet R. Significación de los martirios de Eulalia de Mérida//Aragón en la Edad Media. Zaragoza, 1999. N 14-15. Fasc. 1. P. 759-776; Vizuete F. T. Recorrido histórico-artístico por la iglesia de S. Eulalia de Mérida//Norba-arte. Badajoz, 1998-1999. N 18-19. P. 125-160; Fernández López J. Vida e historia de S. Eulalia de Mérida. Mérida, 2003; idem. Toponimia Eulaliense: Pueblos que tenen por patrona a Santa Eulalia o llevan su nombre en España y Portugal. Mérida, 2005; Camisón J. J. S. Eulalia de Mérida en una cantilena francesa del siglo IX//Cuadernos de filología francesa.

http://pravenc.ru/text/187160.html

El nuevo símbolo, a principios del siglo VI, bajo el patriarca monofisita de Constantinopla Timoteo (51:1–517), fue introducido en la liturgia bizantina inmediatamente después de la anáfora, antes de la oración dominical. Su iniciativa no sólo fue muy pronto imitada por las iglesias de Oriente, sino que al poco tiempo cruzó el mar y fue adoptada por los visigodos de España en su liturgia el año 589. La iglesia de España erróneamente añadió al texto primitivo del símbolo niceno-constantinopolitano, no sabemos precisamente dónde ni por quién, la expresión Filioque (qui ex Paire Filioque pfocedit). Bajo los carolingios pasó a las Galias, a Alemania y a Italia, donde en el 795 insertó el sínodo de Aquileya el Filioque en su símbolo. En el 809, como consecuencia de las vivas oposiciones de los griegos, un concilio de Aquisgrán discutió y aprobó su uso, confirmado después por el papa León III, el cual, sin embargo, por una diferencia con los griegos, no quiso admitirlo en el texto romano. Entró sólo más tarde, bajo Benedicto VIII (1012–14), cuando el emperador Enrique obtuvo que en Roma durante la misa se cantase el símbolo niceno-constantinopolitano. Véase el prospecto de los tres símbolos antes citados para poder compararlos: Símbolo Niceno (325) (Lietzmann, p.36) (Credimus in) Credo de Jerusalén (348, Lietzmann, p.19.; Credimus in) Revisión de San Cirilo (362). Conc. de Constantinopla (381). Conc. de Calcedonia (451) (Lietzmann, p.26; Credimus in) 1 . – Unum Deum, Patrem omnipotentem factorem omnium, visibilium et invisibilium. 2 . – Et in unum dominum Iesum Christum filium Dei, natum ex Patre unigenitum, idest ex substantia Patris, Deum de Deo vero, genitum non factum, consubstantialem Patri, per quem omnia facta sunt et in cáelo et in térra. Qui propter nos nomines et propter nostram salutem descendit, incarnatus est et homo factus est. passus; Et resurrexit tertia die. Et ascendit in cáelos. Et venturus est iudicare vivos et mortuos. 3 . – Et in Spiritum sanctum. 1 .

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010