Some Theological Reflections on Chalcedon//SVTQ. 1958. Vol. 2. 1. Р. 2–12. 37 Современные западные богословы нередко считают «недопустимым» употребление «теопасхистских» формул (см., напр.: Moehler Ch. Le chalcédonisme et le néo-chalcédonisme en Orient de 451 à la fin du VIe siècle//Das Konzil vonChalkedon. Geschichte und Gegenwart/Hrsg. von A. Grillmeier, H. Bacht. Würzburg, 1951. Bd. 1. S. 637–720). Православные богословы считают их само собой разумеющимися (см., например: Оксиюк М. Теопасхитские споры//ТрКДА. 1913. Т. 1. Кн. 4. С. 529–559. [Переизд. в: Богословский сборник ПСТБИ. 1999. 2. С. 18–40]; Флоровский Г., прот. Византийские отцы V-VIII вв. Париж, 1933 [репр. изд. – М., 1992]. С. 129.13. 38 Drei Dogmatischen Schriften Justinians/hrsg. E. Schwartz. München, 1939 (Abhandlungen der Bayerischen Akademie der Wissenschaften: Philologisch-Historische Abteilung. Neue Folge, 18). S. 72–111; о позиции Севира cм.: Lebon J. Op. cit. P. 345–368. 41 Об этой роли патриархата в эпоху Палеологов см.: Ostrogorsky G. History of Byzantine State. New Brunswick, 1957. P. 491–492. 42 Отрывок XXXVI книги «Римской истории» Григоры, содержащий данную информацию, был пропущен в боннском издании и остался незамеченным историками, хотя правильный текст был опубликован еще в 1851 г.: Livre XXXVII de l’Histoire Romaine de Nicéphore Grégoras/Texte grec., trad. franç., notes philol. et hist. par V. Parisot . Paris, 1851. Обсуждение вопроса см.: Obolensky D. Byzantium, Kiev and Moscow: A Study in Ecclesiastical Relations//DOP.1957. Vol. 11. P. 23–78. 43 Этническое чередование действительно имело место в XIII и XIV вв., что ясно видно в перечне Киевских митрополитов: Иосиф (грек, 1237-?), Кирилл (русский, 1249–1281), Максим (грек, 1283–1305), Петр (русский, 1308–1326), Феогност (грек, 1328–1353), Алексий (русский, 1354–1378). Однако такое чередование не поддерживалось в предшествующие и последующие периоды, и в официальных византийских документах подразумевается, что назначение русских было лишь проявлением исключительной терпимости со стороны Константинополя.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Mejendor...

1703 См.: Hainthaler Th. Johannes Philoponus, Philosoph und Theologe in Alexandria//Grillmeier A. Jesus der Christus im Glauben der Kirche. Freiburg im Breisgau; Basel; W., 1990. Bd. II/4. S. 122–123. 1706 О догматическом содержании и обстоятельствах спора см.: ОксиюкМ. Теопасхитские споры//Богословский сборник. 1999. 2. С. 18–40. 1707 Об этом свидетельствует, например, десятый анафематизм V Вселенского собора (см.: Concilium Universale Constantinopolitnuma sub Justiniano habitum/J. Straub, ed. B.: De Gruyter, 1971 (Acta Conciliorum Oecumenicorum). T. 4. Vol. 1. P. 218). 1711 М. Ришар полагал, что концовка трактата «Против монофизитов» представляет собой позднейшее добавление, поскольку она не соответствует логике повествования (см.: Richard. Léonce de Jérusalem et Léonce de Byzance... P. 50). П. Грей отмечает, что этот фрагмент заметно отличается также и по стилю (см.: Gray. Introduction... P. 39). 1713 Например, см.: Eustathius Monachus. Epistola ad Timotheum Scholasticum de duabus naturis adversus Severum//PG 86. I. Col. 940А; De sectis//PG 86. II. Col. 1229В; Timotheus presbyterus Constantinopolitanus. De receptione haereticorum//PG 86. I. Col. 56С, 72А; Leontius Neapolis. Vita S. Symeonis Sali Confessoris//PG 93. Col. 1709C; Georgius Pisida. Contra impium Severum Antiochiae//PG 92. Col. 1628A; Eulogius Alexandrinus. Contra Severum et Timotheum haereticos//PG 103. Col. 944D, 945B; idem. Contra Theodosium et Severum//PG 103. Col. 952A, 952D; Idem. Invectiva oratio//PG 103. Col. 956D; Sophronius Hierosalymitanus. Epistola synodica ad Sergium//PG 87c. Col. 3194C. 1714 Например, см.: De sectis//PG 86. II. Col. 1245B, 1248C; Timotheus presbyterus Constantinopolitanus. Op. cit. Col. 57C, 57D, 60A, 60C, 60D, 65A; Eulogius Alexandrinus. Invectiva oratio//PG 103. Col. 953A, 953C, 956C. 1715 Например, см.: Timotheus presbyterus Constantinopolitanus. Op. cit. Col. 57B; Georgius Pisida. De expeditione Heraclii Imperatoris contra Persas//PG 92. Col. 1208A. 1716 Например, см.: Timotheus presbyterus Constantinopolitanus. Op. cit. Col. 72C; Antiochus Monachus. Homilia 130//PG 89. Col. 1848C; Sophronius Hierosalymitanus. Op. cit. Col. 3194C.

http://azbyka.ru/otechnik/Oleg_Davydenko...

7 . Lang U. M. John Philoponus and the Controversies over Chalcedon in the sixth Century (a Study and Translation of the Arbiter). Leuven: Peeters, 2001. 8 . Loofs F. Leontius von Byzanz und die Schriftsteller der griechischen Kirche. Leipzig, 1888. Bd. III. б) Статьи в сборниках и журналах 9. Breydy M. Les Attestations patristiques parallèles et leurs nuances chez les ps-Léonce et Jean Maron/P. O. Scholz, R. Stempel, eds.//Nubia et Oriens Christianus. Cologne: Dinter, 1987. P. 3–16. 10. Fraigneau-Julien B. Un traité anonyme de la Sainte Trinité attribué à saint Cyrille d’Alexandrie//Recherches de scienses religieuses. 1961. T. 49. 2. P. 188–211; 3. Р. 386–405. 11 . Gray P. T. R. Introduction//Leontius of Jerusalem. Against the Monophysites: Testemonies of the Saints and Aporiae/P. T. R. Gray, ed., trans. Oxford, 2006. 12 . Hainthaler Th. Johannes Philoponus, Philosoph und Theologe in Alexandria//Grillmeier A. Jesus der Christus im Glauben der Kirche. Freiburg im Breisgau; Basel; Bd. II/4. Wien, 1990. S. 109–149. 13 . Krausmüller D. Leontius of Jerusalem, a theologian of the 7 th century//Journal of Theological Studies. 2001. 52. P. 637–657. 14 . Loon H., van. Cyril of Alexandria//The Wiley Blackwell companion to Patristics/K. Parry, ed. Chichester (West Sussex), 2015. P. 170–183. 15 . Louth A. Christology in the East from the Council of Chalcedon to John Damascene//The Oxford Handbook for Christology/F. A. Murphy, ed. Oxford, 2015. P. 139–154. 16 . Moeller Ch. Textes «monophysites» de Léonce de Jérusalem//Ephemerides Theologicae Lovanienses. 1951. Vol. 27. P. 472–482. 17 . RichardM. Léonce de Jerusalem et Léonce de Byzance//Mélanges de Science Religieuse. 1944. Vol. 1. P. 35–88. 18. Utheman K.-H. Einleitung//Anastasii Sinaitae Viae dux. Turnhout: Brepols, 1981 (CCG: 8). P. XXI-CCXLVII. 19 . Wesche K. P. The Christology of Leontius of Jerusalem. Monophysite or Chalcedonian?//St. Vladimir’s Theological Quartely. 1987. Vol. 31. P. 65–95. 20 . Wickham L. R. [Leontius of Jerusalem. Against the Monophysites. Testemonies of the Saints and Aporiae//P. T. R. Gray, ed., transl.]//Journal of Theological Studies. 2007. 58. Pt. 1. P. 327–331. Приложение 2. Краткий очерк Сирийской бегословской терминологии

http://azbyka.ru/otechnik/Oleg_Davydenko...

795 Contra Nestorianos. Col. 1657B: Οχ πλος Λγος λοιπν, λλα σνθετος Χριστς ονομζεται «отныне Логос называется не простым, а сложным Христом». Ср. 1768D. Значение данного выражения должно приравнивать к выражению μα σνθετος ταις φσεσιν πστασις «одна сложенная с природами ипостась» (Contra Monophysitas. Col. 1793D). 797 Contra Nestorianos et Eutychianos. Col. 1289C: την μεν ντδοσιν τν διωμτων εν τη μια ποστσει θεωροσι, την δε ιδιτητα την ν κοιντητι ν τη διαφορ τν φσεων επιγινσκουσιν «взаимообмен свойств созерцают в одной ипостаси, а особенность, [сохраняющуюся] в общности, познают в различии природ». 799 Ibid. Col. 1945C: μα πστασις θεοτητος κα νθρωπτητος κα δι τοτο κοιν επ μφον τ ς φσεως ιδιματα «одна ипостась Божества и человечества, и поэтому у обеих [природ] общие природные свойства». 807 Contra Nestorianos. Col. 1604C: πε Λγος κα σαρξ τ συνελθντα ες ν ντς ες Θεος τλειος κα νθρωπος τλειος. 810 Contra Nestorianos. Col. 1768, 1768a, 1768d, 1768e, 1768b. Подобные мысли развиваются также и во 2-й кн. Contra Nestorianos et Eutychianos. 811 De sectis. Col. 1245АС, 1248АС; Contra Nestorianos et Eutychianos. Col. 1280CD; Contra Nestorianos. Col. 1453В, 1456В, 1569C; Capita Triginta. Col. 1912AB. 814 Скорее всего, имеются в виду Божество и человечество как два противоположных полюса, как нетварное и тварное. – Прим. ред. 819 Автор в переводе следует испорченному тексту Миня: λλ’ ασυνθεττερον, что не имеет смысла. Исправлено по: Grillmeier A. Christ in Christian tradition. London, 1975. Vol. II. Part. 2. P. 290, n. 77. – Прим. ред. 823 Adversus argumenta Severi. Col. 1944A: φσις λγεται παρ το πεφνκναι τι «слово природа происходит от рождаться». 830 Adversus argumenta Severi. Col. 1945B: τα την φσιν χαρακτηρζοντας συστατικ της ουσας εσ. 839 Наш Леонтий хорошо знает об этой терминологической неустойчивости свт. Кирилла и других Отцов. В трактате Adversus argumenta Severi акефал говорит: «В богословии ( επ της θεολογας) все Отцы ясно различали ипостась от сущности как частное от общего, но в Воплощении ( ειτι τς ενανθρωπσεως) не держались этого порядка, заменяя одно понятие другим. Так поступали блаж Кирилл, Афанасий, Василий и другие». Православный (то есть Леонтий) соглашается с этим фактом и только старается защитить Отцов в том смысле, что замена терминов Отцами происходила с учетом их различия (Col. 1924CD, 1925А).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Idem. Leontius and Dionysius the Areopagite//Byzantine Studies, 7 (1980). P. 1–34. Von Funk F. X Review of Friedrich Loofs, Leontius von Byzanz, etc.//Theologische Quiarialschrift, 70 (1888). S. 316–319. Georg A. Studien zu Leontius (Diss.). München. 1902. Glaizolle G. Un empereur th0ologien: Justinien. Lyons, 1905. Gockel M. A Dubious Christological Formula? Leontius of Byzantium and the Anhypostasis-Enhypostasis Theory//Journal of Theological Studies, 51 (2000). P. 515–532. Grabe J. E. Specilegium sanctorum patrum et haereticorum seculi post Christum natum I, II, III. Oxford, 1700 2 . Gray P. T. R. The defence of Chalcedon in the East (451–553). Leiden 1979. Grillmeier A. Christ in Christian tradition. I la 2 . London, 1975. P. 58, 193, 271 и далее. Idem. Jesus der Christus im Glauben der Kirche, II/2. Freiburg, 1989. S. 190–241. Grumel V. La soteriologie de Leonce de Byzance//Echos d rient, 40 (1937). P. 385–397. Idem. Leonce de Byzance//Dictionnaire de theolodie catholique. Paris, 1926. T. 9. P. 400–426. Idem. Le surnaturel dans l’humanite du Christ viateur d’apres Leonce de Byzance//Melanges Mandonnet. Paris, 1930. T. 2. P. 15–22. Idem. L’union hypostatique et la comparaison de l’ame et du corps chez Leonce de Byzance et saint Maxime le Confesseur//Echos d’Orient, 29 (1926). P. 393–406. Guillaumont A. Les «Kephalaia Gnostica» d’Evagre le Pontique et l’histoire de l’Origenisme chez les Grecs et chez les Syriens//Patristica Sorbonesia, 5 (1962). Hammerschmidt E. Einige philosophisch-theologische Grundbegriffe bei Leontius von Byzanz, Johannes von Damaskus und Theodor Abu Quarra//Ostkirchliche Studien, 4 (1955). S. 147–154. Helmer S. Der Neuchalkedonismus. Geschichte, Berechtigung und Bedeutung eines dogmengeschichtlichen Begriffes (Diss.). Bonn, 1962. Jugie M. La beatitude et la science parfaite de 1’ame de Jesus viateur d " apres Leonce de Byzance et quelques autres theologiens byzantins//Revue des scinces philosophiques et theologiques, 10 (1921). P. 548–559. Junglas J. P. Leontius von Byzanz. Studien zu seinen Schriften, Quellen und Anschauungen (Diss.). Breslau, 1905; Berlin 1907 (част.); Paderbom 1908 (полн.).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

London:    Clarke, 1957.    Труд, ставший классическим для понимания Богочеловеческих связей на христианском Востоке.    Он же. Vision of God. London: Faith Press, 1963.    Исторический труд о предмете в святоотеческой мысли.    Pelikan, Jaroslav. The Chnstian Tradition: A History of the Development of Doctnne,     I. The Emergence of the Catholic Tradition.     II. The Spint of Eastern Christendom (600—1700), Chicagö University of Chicago Press, 1971, 1974.    Самая исчерпывающая история идей на Христианском Востоке.    Очень впечатляющий и спорный труд.    Florovsky, Georges. Vizantiyskie Ottsy V-VIII vekov (The Byzantine Fathers of the Fifth to the Eighth Centuries). Paris: YMCA Press, 1933.    Множество блестящих наблюдений и догадок.     Глава II    Grillmeier, Aloys. Christ in Chnstian Tradition from the Apostolic Age to Chalcedon (451). New York: Sheed & Ward, 1965. Meyendorff, John. Christ in Eastern Christian Thought. Washington: Corpus, 1969 (a translation of Le Chnst dans la theologie byzantine. Paris: Cerf, 1969).    Общий обзор христологических концепций после Халкидонского Собора.    Moeller, Charles. «Le Chalcedonisme et le neo-chalcedonisme en orient de 451 a la fin du VIe siecle», das Konzil von Chalkedon: Geschichte und Gegenwart edd. A. Grillmeier and H. Bacht 3 vols. Wurzburg: Echter, 1951—1951… 637—720.    Важная статья, истолковывающая главное течение византийской христологии как «монофизитский» отход от Халкидона.    Оксюк, М. «Теопасхитские споры». — В изд.: Труды, I. — Киев: Духовная Академия, 1913, 529—559.    Дополнение и противовес воззрениям Меллера.    Rozemond, Keetie. La Christologie de Saint Jean Damascene. Ettal: Buchkunstverlag, 1959.    Обобщающий обзор христологии греческой патристики.    Elert, Werner. Der Ausgang der altkirchlichen Christologië eine Untersuchung uber Theodor von Pharan und seine Zeit als Einfuhrung in die alte Dogmengeschichte. Berlin: Lutherisches Verlagshaus, 1957.    Труд, важный для понимания теопасхизма и так называемых неохалкидонских разработок VI в.

http://lib.pravmir.ru/library/readbook/3...

Lpz., 1896. Bd. 1; 1899. Bd. 2; Трубецкой С. Н. Учение о логосе в его истории: Философско-историческое исследование. М., 1900; То же/Вступ. ст., коммент., библиогр.: С. В. Яковлев. СПб., 2009; Krebs E. Der Logos als Heiland im Ersten Jahrhundert: Ein Religions- und dogmengeschichtlicher Beitrag zur Erl ö sungslehre. Freiburg i. Br., 1910; Спасский А. А. История догматических движений в эпоху Вселенских Соборов. Серг. П., 1914 2 . М., 1995 р ; Lebreton J. Histoire du dogme de la Trinité : Des origines au concile de Nicée. P., 1927-1928. 2 t.; Wolfson H. A. The Philosophy of the Church Fathers. Camb. (Mass.), 1956, 1970 3 . Vol. 1: Faith, Trinity, Incarnation; Kelber W. Die Logoslehre: Von Heraklit bis Origines. Stuttg., 1958; Mühl M. Der λγος νδιθετος und προφορικς von der älteren Stoa bis zur Synode von Sirmium 351//Archiv für Begriffsgeschichte. Bonn, 1962. Bd. 7. S. 7-56; Debrunner A. e. a. λγω, λγος TDNT. 1967. Vol. 4. P. 69-136; Grillmeier A. Christ in Christian Tradition. Atlanta etc., 1975 2 . Vol. 1; 1987-2013. Vol. 2. Pt. 1-4; Verbeke G., Bühner E. A. Logos//HWPh. 1980. Bd. 5. S. 491-502; Mortley R. From Word to Silence. Bonn, 1986. Vol. 1: The Rise and Fall of Logos; Stead G. Chr. Logos//TRE. 1991. Bd. 21. S. 432-444; Abramowski L. Der Logos in der altchristlichen Theologie//Spätantike und Christentum: Beiträge zur Religions- und Geistesgeschichte der griechisch-rö mischen Kultur und Zivilisation der Kaiserzeit/Hrsg. C. Carsten e. a. B., 1992. S. 189-201; Tobin T. H. Logos//ABD. 1992. Vol. 4. P. 348-356; Thümmel H. G. Logos und Hypostasis//Die Weltlichkeit des Glaubens in der alten Kirche: FS f. U. Wickert. B., 1997. S. 347-398; Panaccio C. Le discours intérieur: De Platon à Guillaume d " Ockham. P., 1999; Cox R. R. By the Same Word: Creation and Salvation in Hellenistic Judaism and Early Christianity. B.; N. Y., 2007; Löhr W. Logos//RAC. 2009. Bd. 23. Sp. 327-435; Морескини К. История патристической философии. М., 2011; Beierwaltes W. Der Logos der Griechen im Christentum//Würzburger Jahrbücher für die Altertumswissenschaft.

http://pravenc.ru/text/2110648.html

95-107.     См.: Eruditi Angli notae in Origenis libellum de Oratione//PG 11. P. 1632-1688; E. Jay. Origen " s Treatise on Prayer,London 1954. Р. 126-127; G. Bardy. Origène. De la prière, Exhortation au martyre, III ed., Paris 1932. р. 78 – 79; J.A. Jungmann. Die Stellung Jesu im liturgischen Gebet //Liturgiewissenschaftliche Quellen und Forschungen 19/20. Münster, 1962. p. 137-151; А. Grillmeier. Le Christ dans la tradition chrétienne. Tome II, 4, L " Eglise d " Alexandrie, la Nubie et l " Ethiopie après 451. Paris, 1996. P. 263-264. В ставшем классическим труде по истории «молитвы Иисусовой», Ириней Осэр предпочитает говорить об особом «цветении» почитания Христа у Оригеначто же касается критики молитвы ко Христу, то Осэр не видит в ней противоречия с молитвенной практикой и считает, что здесь какая-то «терминологическая проблема», которая в рамках истории молитвы Иисусовой ему не представляется интересной. См. Hausherr I. Noms du Christ et voies d " oraison//OCA. 1960. Т. 157. P. 47, 77. Гораздо более критично настроенный по отношению к Оригену Жак Лебретон (в александрийце он видит представителя «ученого богословия», тесно связанного с гностицизмом и противопоставляющего себя народной вере) считает, что в данном случае Ориген, исходя из своих субординастических представлений о Троице, критикует традицию молитвы, которая существовала в Церкви с момента Ее появления. См. J. Lebreton. Le désaccord de la foi populaire et de la théologie savante dans l’Eglise chrétienne du III e siecle//Revue d’histoire ecclésiastique. T. XX. Louvain, 1924. p. 24.     А. Hamman. La prière. P. 306. « Explication souvent proposée, récemment reprise par O " Meara,dans son introduction à la traduction anglaise du livre».     Ibid.     А. Hamman. Ibid.     Ibid. P. 307.     Ibid.     Речь идет о споре, который отражен в трактате «Шенуте против оригенистов», изданном Т.Орланди. См.: T.Orlandi. Shenute contra origenistas. Roma, 1985. P. 47, 59; A. Camplani Un episodio della ricezione del ΠΕΡΙ ΕΥΧΗΣ in Egitto: Note di eresiologia shenutiana//F.

http://bogoslov.ru/article/1757764

979 Si Christus Deus, Christus autem mortuus, ergo mortuus est Deus. Sed cum non tantummodo illum, ut ostendimus jam frequenter, Deum, sed et hominem Scriptura constituat; consequens est, quod immortale est, incorruptum mansisse teneatur. Quis enim non intelligat, quod impassibilis sit divinitas, passibilis vero sit humana fragilitas? 980 Quid enim si divinitas in Christo non moritur, sed carnis solius substantia extinguilur; quando et in caeteris hominibus, qui non sum caro tantummodo, sed caro et anima, caro quidem sola incursum interitus mortisque patitur, extra leges autem interitus et mortis anima incorrupta cernatur? См. выше о совлечении Словом плоти в момент смерти и новом облечении после воскресения (De Trinit., 21). Как отмечает А. Грильмайер, «здесь он (Новациан) не думает открыто о душе Христа, даже когда он объясняет Его смерть... Снова и снова мы находим две пары поставленных в один ряд противоположностей: «душа–плоты (в простом человеке) и «Слово–плоть» (во Христе). Даже если для нас вполне законно использовать это сравнение в доказательстве, такое игнорирование души Христа представляется весьма поразительным» (Grillmeier. Op. cit. Vol. I. P. 158). 981 Et quomodo primogenitus est omnis creaturae, nisi quoniam dum Verbum illud quod est ante omnem creaturam, et ideo primogenitus omnis creaturae, caro fit et habitat in nobis, hoc est, assumit hunc hominem qui est post omnem creaturam, et sic cum illo et in illo habitat in nobis, ut neque homo Christo subtrahatur, neque divinitas negetur? 982 Dei Filius... sanctum istud assumit, et sibi Filium hominis annectit, et illum ad se rapit atque transducit, connexione sua et permixtione sociata praestat, et Filium illum Dei facit, quod ille naturaliter non fuit; ut principalitas nominis istius Filius Dei in Spiritu sil Domini, qui descendit et venit; ut sequela nominis in Filio Dei et hominis sit, et merito consequenter hic Filius Dei factus sit, dum non principaliter Filius Dei est. 983 inter Filium Dei hominisque, cum sua tamen sociatione, distinction (ibid.,24). Cp. Christum Deum, sed qua Filium Dei, et assumpto a Deo etiam filio hominis credendum et hominem (ibid., 23).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

123 . Erismann Ch. The Trinity, Universals and Particular Substances: Philoponus and Roscelin//Traditio. 2008. Vol. 53. P. 277–305. 124 . Erismann Ch. Catachrestic Plural Forms. Gregory of Nyssa and Theodore Abu Qurrah on Naming and Counting Essences//British Journal for the History of Philosophy. 2014. Vol. 22 (1). P. 39–59. 125. Garrigues J.-M. La Personne composée du Christ d’après saint Maxime le Confesseur//Revue Thomiste. 1974. Avril–Juin. P. 181–204. 126 . Gray P. T. R. Introduction//Leontius of Jerusalem. Against the Monophysites: Testimonies of the Saints and Aporiae/P. Gray, ed., trad. Oxford, 2006. P. 1–43. 127 . Gregorios Paulos Mar, Metropolitan. Ecclesiological Issues Concerning the Relations of Eastern Orthodox and Oriental Orthodox Churches//Does Chalcedon Divide or Unite? Geneva, 1981. P. 127–137. 128. Gregorios Paulos Mar. The Relevance of Christology Today//Christ in East and West. Macon, 1987. P. 97–112 129. Grillmeier A. Die theologische und sprachliche Vorberaitung der christologischen Formel von Chalkedon//Das Konzil von Chalkedon I. Wurzburg, 1951. Bd. 1. P. 5–202. 130. Grillmeier A. Gottmensch III (Patristik)//Reallexicon fur Antike und Christentum. Stuttgart, 1982. Bd. 12. Col. 312–366. 131 . Hainthaler Th. Johannes Philoponus, Philosoph und Theologe in Alexandria//Grillmeier A. Jesus der Christus im Glauben der Kirche. Freiburg im Breisgau; Basel; Wien, 1990. Bd. II/4. S. 109–149. 132 . Hainthaler T. Eine christologische kontroverse unter den Severianern Ende des 6. Jh. – Die Konversion des Probus und Johannes Barbur zum Chalcedonismus//Grillmeier A. Jesus der Christus im Glauben der Kirche. Freiburg; Basel; Wien, 2002. Bd. 2/3. P. 403–437. 133. Hainthaler T. Ephraem von Antiochien und sein Neuchalcedonismus//Grillmeier A. Jesus der Christus im Glauben der Kirche. Freiburg; Basel; Wien, 2002. Bd. 2/3: S. 357–373. 134. Hainthaler T. Anastasius der groβe Bischof Antiochiens//Grillmeier A. Jesus der Christus im Glauben der Kirche. Freiburg; Basel; Wien, 2002. Bd. 2/3. S. 374–402.

http://azbyka.ru/otechnik/Oleg_Davydenko...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010