Las vasijas de los filisteos ilustran, además, otro hecho interesante, que la Biblia da, asimismo, a entender. Muchas de las magníficas ánforas van provistas de un filtro que no deja duda alguna sobre su utilización. Son típicos jarros de cerveza. El filtro servía para retener las pieles de los granos de cebada que nadaban en la cerveza y, al bebería, hubieran podido penetrar fácilmente en la garganta. En los poblados de los filisteos se han encontrado a montones jarros de cerveza y de vino. Debieron de ser, por tanto, grandes bebedores. Las libaciones se mencionan también en la historia de Sansón (Juec. 14:10; 16:25), donde se hace especialmente hincapié en el hecho de que el héroe no bebía alcohol. La cerveza no es, sin embargo, una invención de los filisteos. Las primeras fábricas de cerveza existían ya en el antiguo Oriente. En las cantinas de Babilonia se expendían hasta cinco clases de cerveza: negra, clara, nueva, de barril y, para la exportación y los viajes, una cerveza mezclada llamada «cerveza de miel·.» Esta última era un extracto concentrado raíces que se conservaba durante mucho tiempo. Bastaba mezclarlo con agua para que la cerveza quedara lista... una especie de modelo de la moderna cerveza seca para los trópicos. Mucho más importante fue, sin embargo, otro descubrimiento. Los filisteos fueron los primeros que en Canaán poseyeron el hierro en grandes cantidades. Sus tumbas contienen armas, utensilios y adornos de dicho metal, tan raro en aquella época y, por tanto, precioso. Y así también trabajaban el hierro como la cerámica de Micenas. Las primeras herrerías de Canaán debieron de establecerse en el territorio ocupado por los filisteos. Éstos trajeron el secreto de la fundición de metales como botín obtenido en sus correrías a través de toda el Asia Menor, donde, hasta el año 1200 antes de Jesucristo, los hititas fueron los primeros productores de hierro en el mundo. La fórmula robada la conservan los príncipes filisteos como las niñas de sus ojos. Esto constituye para ellos un monopolio con el cual realizan grandes negocios. Israel, en los primeros tiempos de su establecimiento en las montañas, es un pueblo demasiado pobre para poder adquirir hierro. La falta de aperos de labranza de hierro, de clavos para la construcción de sus moradas y armas, constituye para ellos una gran desventaja. Cuando los filisteos ocuparon también las montañas, probaron la fabricación de nuevas armas. Pero prohibieron a los israelitas el laboreo de este metal. «Ahora bien, no se encontraba un herrero en todo el territorio israelita, pues los filisteos habían dicho: «Para que no fabriquen los hebreos ni espadas ni lanzas.» De suerte que todos los israelitas tenían que bajar donde los filisteos para afilar sus respectivas rejas de arado, azadones, hachas y aguijadas respectivos» (I Sam.. 13:19–20).

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/y-la-b...

Dæmones non gubernare mundum (de diabolo tentatore, l-3, 49, 241–76. EUSEBIUS EMESENUS. In diabolum et orcum, 86, I, 383–406. DIONYSIUS AREOPAGITA. De cælesti hierar-chia, 3, 119–370. THEODORUS ABUCARA. De luctatione Christi cum diabolo, 97, 1523–8. MICHAEL PSELLUS. De dæmonum operatione, 122, 819–76. De dæmonibus, 875–82. Vide Indicem hagiographicum s. v. Angeli, Michael. F) ANTHROPOLOGIA De Anima. Clemens Alexandrinus, 9, 751–2. Eustathius Antiochenus, 18, 687–92. Eusebius Cæsar. 24, 1135–44. Athanasius, 28, 1431–34. Gregorius Nazianzenus, , 37, 445–56. Gregorius Nyssenus, 45, 187–222. De anima et resurrectione, 46, 11–160. Æneas Gazæus. De immortalitate animæ, 85, 871–1004. Maximus ( Gregorius Thaumaturgus), 10, 1137–46 et 91,353–62. Michael Psellus, 122, 1029–76; , 1075–6. Nicephorus Chumnus (Nathanael). Adversus Platinum de anima, 140, 1403–38. Alia. Methodius. De libero arbitrio, 18, 239–66. Eusebius Cæs. De spirituali cogitatione hominis, 24, 1143–6 Nemesius. De nature hominis, 40, 503–818. Meletius. De natura hominis, 64, 1075–1310. Synesius. De insomniis, 66, 1281–1380. Manuel Palæologus. De insomniis, 156, 87–92. G) DE NOVISSIMIS GREGORIUS NYSSENUS. De infantibus qui præmature abripiuntur, 46, 161–92. CHRYSOSTOMUS. De consolatione mortis, 56, 293–306. GERMANUS I CP. De vitæ termino dialogus, 98, 89–132. THEODORUS ABUCARA. De morte quomodo mortificetur, 97, 1597–1600. MICHAEL PSELLUS. De mortis determinatione, 122, 915–20. DEMETRIUS CYDONIUS. De contemnenda morte, 164, 1169–1212. MARCUS EPHESINUS. De vitas termino, 160, 1193–1200. JOANNES DAMASCENUS. Idiomelon ad exodiasticum, , 97, 1367–70. SYMEON THESSALONICENSIS. De ordine sepulturæ, 155, 669–96. ATHANASIUS. De defunctis, 26, 1249–50. MACARIUS ALEX. De statu animarum post mortem, 34, 385–92. GREGORIUS NYSSENUS. De mortuis, 46, 497–538. ANASTASIUS SINAITA. In defunctos, 89, 1191–1202. JOANNES DAMASCENUS. De his qui In fide dormierunt, 95, 247–78. ANDREAS CRETENSIS. De humane vita et de defunctis, 97, 1267–1302.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Иоанн Дамаскин, уделивший ему особое внимание в ряде сочинений. Как и его предшественники, он использовал понятие «сложная ипостась» для того, чтобы охарактеризовать единство Христа: «Один Христос — сложная ипостась» (Ioan. Damasc. Contr. Jacob. 74); «…две природы сохраняются и после соединения в одной сложной ипостаси (ν τ μι συνθτ ποστσει), то есть в одном Христе» ( Idem . De fide orth. III 5). Т. о., Христос является сложной ипостасью, поскольку состоит из двух природ. При этом наша природа, воспринятая Им, не имеет своего собственного самостоятельного существования, то есть своей ипостаси, но существует исключительно в ипостаси Логоса: «Одна сложная ипостась произошла из двух природ. Будучи ипостасью, обладающей своей сущностью (πστασις νοσιος), Он воспринял начаток нашего смешения — воипостасную природу (φσιν νυπστατον). При этом мы называем ее воипостасной не потому, что она существует сама по себе, и не потому, что она имела свою ипостась, но потому что она существовала в ипостаси Слова» ( Idem . Contr. Jacob. 79). Более подробно то же самое мы находим в «Точном изложении»: «Мы исповедуем одну ипостась (μαν πστασιν) Сына Божия и Воплощенного, одною и тою же считая ипостась Божества и человечества Его и исповедуя, что две природы сохраняются в Нем после соединения; не полагая каждую природу отдельно и порознь, но [признаем их] соединенными друг с другом в одной сложной ипостаси (ν τ μι συνθτ ποστσει)… Две природы… поистине соединились друг с другом в одну сложную ипостась Сына Божия» (ες μαν πστασιν σνθετον το υο το θεο, Ioan. Damasc . De fide orth. 47. 62–69; ср.: De duab. volunt. 2. 15–33; De recta sent. 2//PG. T. 94. Col. 1421D и др.). По Дамаскину, «Бог Слово не соединился с плотью, которая прежде существовала сама по себе, но, вселившись в утробу святой Девы, Он в Своей собственной ипостаси (ν τ αυτο ποστσει) неописуемо ипостазировал (πεστσατο) Себе от чистых кровей Приснодевы плоть, оживленную разумной и мыслящей душой, восприняв начаток человеческого смешения , и Само Слово стало ипостасью для плоти (ατς λγος γενμενος τ σαρκ πστασις)» (De fide orth.

http://azbyka.ru/ipostas-kak-bogoslovski...

Viendo a Clemente defender de esta manera el matrimonio contra los gnósticos herejes, que lo rechazaban y predicaban la abstinencia total, surge esta cuestión: en qué concepto tuvo Clemente la virginidad. El mismo no se casó «por amor al Señor» (Strom. 3,7,59), y dice en un lugar: «Alabamos la virginidad y a aquellos a quienes se la ha concedido el Señor» (Strom. 3,1,4). Piensa que «el que permanece célibe por no separarse del servicio del Señor alcanzará una gloria celestial» (Strom. 3,12,82). Pero, cuando compara el matrimonio con la virginidad, considera al hombre casado superior al soltero. Sopesando cuidadosamente los méritos de cada uno, se siente obligado a hacer esta observación: No da muestras de ser realmente el ser humano el que escoge vivir solo; mas está por encima de los hombres el que se ha ejercitado en vivir sin placer y sin pena en medio del matrimonio, la procreación de los hijos y el cuidado de la casa, y permanecer inseparable del amor de Dios, y vence todas las tentaciones que provienen de sus hijos, de su mujer, de sus domésticos y de sus bienes. Mas el que no tiene familia se ve libre, en gran parte, de las tentaciones. Y así, no teniendo que preocuparse más que de sí mismo, se ve aventajado por uno que, hallándose en situación inferior respecto a la salvación personal, es superior a él por su conducta (Strom. 7,12,70). Esta opinión de Clemente no encuentra paralelo en ningún otro escritor. Pudo ser efecto de la fuerte lucha que sostuvo Clemente en favor del matrimonio contra los ataques de los gnósticos. Orígenes La escuela de Alejandría llegó a su apogeo bajo el sucesor de Clemente, Orígenes, doctor y sabio eminente de la Iglesia antigua, hombre de conducta intachable y de erudición enciclopédica, uno de los pensadores más originales de lodos los tiempos. Gracias al interés particular que le dedicó el historiador Eusebio, poseemos más datos biográficos de su persona que de ningún otro teólogo anterior. Eusebio consagra a Orígenes una gran parte del libro sexto de su Historia eclesiástica. De no haberse perdido, las cartas de Orígenes, que pasaban del centenar, habrían sido la mejor fuente de información para conocer su personalidad. Afortunadamente, Eusebio, que las recogió, las utiliza ampliamente en el bosquejo biográfico de Orígenes. Estaríamos aún mejor informados si hubiera llegado íntegramente hasta nosotros la apología que compuso en defensa de Orígenes el presbítero Pánfilo de Cesárea. Comprendía cinco libros, a los que Eusebio añadió uno más. Se conserva solamente el libro I en una traducción latina de Rufino, que no ofrece muchas garantías. Por el contrario, tenemos el Discurso de despedida que compuso Gregorio el Taumaturgo al abandonar la escuela de Orígenes, documento importante tanto para la vida personal de Orígenes como para su método de enseñanza. Finalmente, Jerónimo menciona a Orígenes en su De viris illustribus (54,62) y en una de sus cartas (Epist. 33); Focio lo hace también en su Bibl. Cod. 118.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Julien d’Halicarnasse et sa controverse avec Severe d’Antioche sur l’incorrupmibilimй du corps de Jйsus-Chrism. Louvain, 1924. Ср. критическую статью Jugie M. Julien d’Halicarnasse et Severe d’Antioche//Echos d’Orient. T. 24. 1925, pp. 129–162, 257–285; см. его же статью: La controverse gaianite et la passibilimй du corps de Jйsus-Chrism//Dictionnaire de Thйologie catholique. T. VI (1920), coll. 1002–1023. Основной вопрос – что означает исповедание страданий и смерти Спасителя вольными. Преподобный Иоанн Дамаскин . De fide orth. III, 29, PG 94, 1101. – Ср. Епифаний Кипрский . Haeres. XX, cap. 2:™n qeOthti ka? ™n yuc.» – Ed. Holl I, 230; Haeres. LXIX, cap. 52, PG 42, 287, 305–308; Святитель Кирилл Александрийский . De incarn. Unigen.: yuc? d? qe‹a (PG 75, 1216); Блаж. Августин. De symbolo ad catechum. sermo alius, cap. VII, 7ergo Filius apud Patrem – totus in cruce, totus in inferno, totus in paradiso quo latronem introduxit (PL 40, 658). Апостол говорит о “темнице” (fulak i ; Vulg.: carcer) – то есть о месте заключения и заключения под стражей ( 1Пет. 3, 19 ); ср. Деян. 2, 24 , и только в стихе 31 ( Пс. 15, 10 ) – с чем связан и для стиха 24 варианта. В тексте нет, следовательно, основания говорить об аде в собственном смысле. В богослужебных текстах под “адом” или “преисподнею” всегда разумеется безнадежность смерти. В Святую и Великую неделю Пасхи, кондак. Ср. Преподобный Иоанн Дамаскин . De fide orth. III, 27: “Как мрак разгоняется внесением света, так и тление изгоняется натиском жизни – и для всех настает жизнь, а для губителя погибель” (PG 94, 1097). Тропарь на вечерне Великого Пятка, и вместе с тем воскресный тропарь 2-го гласа. Это и есть основная тема “Огласительного слова” Златоуста. Святитель Афанасий Великий . De incarn., 26, PG 25, 141. Святитель Кирилл Иерусалимский . Catech. 14, 19, PG 33, 848–849; Святитель Кирилл Александрийский . De recta fide ad Theod., 22, PG 76, 1165; Homil. paschal. VII, PG 77, 552; Святитель Иоанн Златоуст . In Matt., hom. 27, 3: “Как стерты врата медные и сокрушены вереи железные? – через тело Его...

http://azbyka.ru/otechnik/Georgij_Florov...

Todas estas Iglesias, con su pasado bizantino, gozan de prestigio, pero ahora se ven oprimidas por condiciones adversas. Ha decaído el número de sus miembros, ha declinado su erudición, y la larga sumisión al Islam ha debilitado su vitalidad. Representan la antigua gloria del cristianismo bizantino, pero la verdadera fuerza de la Iglesia oriental existe hoy en cinco principales Iglesias nacionales, cuatro de las cuales están presididas por los patriarcas. Estas son las Iglesias de Rusia, Rumania, Grecia, Yugoslavia y Bulgaria. Hay otras cuatro Iglesias ortodoxas que gozan de completa independencia, pero son más pequeñas que las grandes Iglesias nacionales. Estas son la Iglesia de Georgia, la Iglesia de Albania, la Iglesia ortodoxa de Polonia y la de Checoslovaquia. Hay, pues, catorce Iglesias autocéfalas en la Federación de los ortodoxos bizantinos. La mayoría de ellas dan a su jerarca mayor la denominación de «Patriarca»; otras prefieren títulos tales como «Catholicos,» «Metropolitano» o «Arzobispo.» Las prerrogativas de estos obispos presidentes varían en las diferentes Iglesias, pero en la mayoría de los casos actúan como monarcas constitucionales y se espera de ellos que consulten con otros obispos y con los representantes del clero y de los seglares antes de tomar alguna decisión. Además de estas Iglesias, hay otros miembros de la Federación Ortodoxa que, a causa de su limitado número u origen relativamente reciente, dependen todavía de otras Iglesias, y aunque también gozan de cierta autonomía, aún no son enteramente autosuficientes en su administración. Tales son las Iglesias de Finlandia, Japón, China y Corea, y las otras Iglesias ortodoxas en América del Norte y del Sur, África del Sur, Australia y Europa occidental. Como descripción de la organización interna de una Iglesia ortodoxa autocéfala, incluimos aquí la actual constitución de la Iglesia búlgara. Esta Iglesia se divide en once diócesis, cada una presidida por un obispo con el título de metropolitano. Una diócesis se subdivide en unidades más pequeñas, denominadas vicariatos, compuestos de parroquias. La suprema autoridad legislativa de la Iglesia búlgara pertenece al Concilio Nacional, compuesto de todos los obispos y de los representantes elegidos del clero y los seglares. La administración eclesiástica corriente, en sus aspectos religiosos, está encomendada únicamente al Sínodo de obispos. El patriarca u obispo presidente es elegido por el Consejo Nacional de entre tres candidatos seleccionados por el Sínodo. Un candidato debe ser un obispo con cinco años por lo menos de experiencia previa en la administración de una diócesis y no menos de cincuenta años de edad. El candidato elegido debe obtener dos tercios de los votos. Se le elige para toda su vida y se convierte en presidente permanente del Sínodo.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Zernov...

Con todo, algunos autores creen que la amalgama de paganismo y cristianismo de Marción es sustancialmente similar a la de los gnósticos. Teología: Cristológicamente, para Marción Jesús no es ni el Mesías del AT ni nació de la virgen María. Se limitó a manifestarse en el año 15 de Tiberio en la sinagoga de Cafarnaum. Al derramar su sangre en la cruz redimió a las almas que yacían en poder del demiurgo. La salvación quedaba limitada al alma – posible influencia gnóstica – y sólo tenía efecto en los que conocían la doctrina de Marción. Ver Cerdón; Gnosticismo. Marco Miembro de la escuela gnóstica de Valentín. Parece ser que celebraba la Eucaristía mezclándola con ritos mágicos y que parecía tener un extraño poder de seducción sobre las mujeres. Ver Gnosticismo; Valentín. Marco el Ermitaño Vida: Discípulo de Juan Crisóstomo, fue abad de un monasterio en Ancira, Galacia, durante la primera mitad del s. V. Tomó parte en la controversia nestoriana y vivió, ya anciano, en el desierto de Judá. Murió con posterioridad al 430. Obras: Escribió al menos cuarenta tratados ascéticos. Se conservan nueve que han sido mencionados por Focio. Mario Mercator Vida: Italiano, amigo de Agustín de Hipona y feroz enemigo del pelagianismo. En el 429 vivía en un monasterio latino de Tracia donde redactó algunas obras de controversia anti-pelagiana. No se tienen noticias suyas posteriores al concilio de Efeso del 431. Obras: Fue autor de un Commonitorio sobre el nombre de Celestio y de otro Contra la herejía de Pelagio y de Celestio. Ver Agustín de Hipona; Pelagio. Martín de Tours Nacido en el s. IV, Martín de Tours experimentó una conversión al cristianismo que le llevó a abandonar la carrera militar hacia el 356. Tras entablar relación con Hilario de Poitiers, pasó a Italia donde se enfrentó al arrianismo y fundó un monasterio en Ligugé. Elegido obispo de Tours – no sin una viva controversia – se dedicó a la evangelización de las zonas rurales. Parece ser que estaba dotado de un claro carisma de sanidades y de liberación. Opuesto a la condena y – mucho más – a la ejecución de Prisciliano, él mismo comentaba con amargura cómo sus carismas lo abandonaron después de aquel episodio. Su Vita, escrita por Sulpicio Severo, tuvo una considerable influencia en la hagiografía medieval y disfrutó de continuadores en Paulino de Périguex, Venancio Fortunato y Gregorio de Tours. E. C. Babut acusó la obra de falsedad, pero su juicio contrario ha sido matizado convenientemente por las opiniones contrarias de Jullian y Delehaye que han contextuado la obra en su incardinación hagiográfica. Ver Prisciliano; Sulpicio Severo. Máximo el Confesor

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/diccio...

C’est à Constantinople qu’eut lieu l’évènement dont nous faisons mémoire aujourd’hui. La ville était, une fois de plus, assiégée par des hordes de barbares. Le patriarche, l’empereur et tout le peuple étaient en prièrent dans l’église des Blachernes. Un fol-en-Christ nommé André eut une vision. Il vit la Mère de Dieu étendant son omophore, c’est-à-dire le voile couvrant sa tête, sur la ville. André rapporta sa vision, et tous comprirent que la Mère de Dieu était en train de défendre leur cité. De façon étonnante, l’Église grecque, si elle a conservé la mémoire de cet épisode, n’en a pas fait une grande fête. En Russie, au contraire, le récit de l’Intercession de la Mère de Dieu est parvenu très tôt. Saint André de Bogolioubovo bâtit une première église dédiée à cette fête, la fameuse église de l’Intercession sur la Nerl, qui existe encore aujourd’hui. On bâtit par la suite d’autres églises en l’honneur de l’Intercession de la Mère de Dieu dans de nombreuses villes de Russie, notamment à Moscou, avec l’église de l’Intercession sur la Place Rouge, plus communément appelée Saint-Basile-le-Bienheureux, en l’honneur d’un autre fol-en-Christ, russe cette fois. La fête de l’Intercession a toujours été une solennité en Russie. Les Russes aiment l’image de la Mère de Dieu étendant son voile sur leur ville, car les Russes aussi considèrent leur pays comme l’apanage de la Mère de Dieu. En cas de danger (et nos villes ont souvent été en danger), nos ancêtres priaient et recouraient à l’Intercession de la Mère de Dieu. L’aide de Dieu s’est souvent manifestée dans l’histoire de notre pays, par ses saintes icônes. Il n’y a nulle part autant d’icônes miraculeuses qu’en Russie. On en fête une presque chaque jour du calendrier : les images de Smolensk, de Kazan, de Vladimir, Joie-de-tous-les-affligés, Secours-de-ceux-qui-périssent et tant d’autres. La Mère de Dieu a manifesté d’une façon particulière sa clémence à la Russie. Chaque fois qu’elle a été envahie par des étrangers, ils ont été repoussés par l’aide et par l’Intercession de la Mère de Dieu. Comme dans l’Empire romain d’Orient, ou, comme l’appelent les historiens, l’Empire byzantin, la Mère de Dieu n’a cessé de faire des miracles en terre de Russie.

http://mospat.ru/fr/news/45340/

Sur une décision du Saint-Synode en date du 22 octobre 2015 (procès-verbal n°62), il est nommé évêque de Bogorodsk, vicaire du patriarche de Moscou, chargé des paroisses du Patriarcat de Moscou en Italie. Il est nommé en même temps responsable de la Direction des établissements du Patriarcat de Moscou à l’étranger. Élu évêque le 23 octobre 2015 à la cathédrale de l’Entrée-de-la-Mère-de-Dieu-au-temple d’Optina Poustyn’, il est consacré le 26 octobre pendant la liturgie célébrée au monastère Novodiévitchi de Moscou. La liturgie est présidée par Sa Sainteté le patriarche Cyrille. Un décret du patriarche Cyrille en date du 28 octobre 2015 le nomme recteur de l’église de la Nativité-de-saint-Jean-le-Précurseur, à Moscou. Sur une décision du Saint-Synode du 24 décembre 2015 (procès-verbal n°89), il entre au Haut Conseil de l’Église orthodoxe russe. Une décision du Saint-Synode datée du 29 juillet 2017 (procès-verbal n°52) le décharge des fonctions d’administrateur des paroisses du Patriarcat de Moscou en Italie et de recteur de l’église Sainte-Catherine de Rome. Il reçoit le titre d’évêque de Zvenigorod. De septembre à décembre 2017, il est administrateur temporaire du diocèse de Berlin. Sur une décision du Saint-Synode en date du 28 décembre 2017 (procès-verbal n°116), il est nommé administrateur des diocèses de Vienne et d’Autriche et de Budapest et de Hongrie, avec le titre d’évêque « de Vienne et de Budapest », tout en conservant la responsabilité de la Direction des établissements du Patriarcat de Moscou à l’étranger. Il est aussi chargé de l’administration temporaire des paroisses du Patriarcat de Moscou en Italie. Le 1 er février 2018, pendant la liturgie célébrée à l’église du Christ Sauveur de Moscou, le patriarche Cyrille l’élève au rang d’archevêque. Sur une décision du Saint-Synode en date du 15 octobre 2018 (PV n°77), il est déchargé de l’administration temporaire des paroisses du Patriarcat de Moscou en Italie. Une décision du Saint-Synode datant du 30 mai 2019 (PV n°49) le nomme exarque patriarcal en Europe occidentale, archevêque de Chersonèse et d’Europe occidentale, administrateur temporaire des paroisses du Patriarcat de Moscou en Italie. Il est déchargé des diocèses de Vienne et d’Autriche et de Budapest et de Hongrie, mais conserve les fonctions de responsable de la Direction des établissements du Patriarcat de Moscou à l’étranger.

http://new.mospat.ru/fr/chairman/

Los ejércitos de los egipcios formados por soldados de varios colores, negros, asiáticos y nubios, siguieron su marcha hacia el Norte atravesando Canaán. Los nuevos faraones recibieron una lección con la amarga experiencia del pasado. Su país ya no será objeto de ataque alguno por sorpresa. Egipto no pierde el tiempo y, más allá de las fortalezas que señalan sus fronteras, procura crear estados que le sirvan de tierra de choque. Lo que resta del imperio de los hyksos es desmembrado y Palestina se convierte en una provincia egipcia. Los antiguos puestos consulares, los depósitos de comercio y las estaciones postales de Canaán y de Fenicia se convierten en guarniciones permanentes, en puntos estratégicos y de apoyo, en fortalezas egipcias. Después de una historia dos veces milenaria el coloso del Nilo sale de las sombras de sus pirámides y de sus esfinges con la pretensión de tomar parte activa en los sucesos que se desarrollan fuera de sus fronteras, en el resto del mundo. Egipto va madurando cada vez más para convertirse en una gran potencia mundial. Antes, todos cuantos vivían fuera del Valle del Nilo eran sólo «despreciables asiáticos,» «nómadas del desierto,» ganaderos, pueblos que no merecían la atención de los faraones. Ahora los egipcios se hacen más sociables. Empiezan a entablar relaciones con otros países. Esto era antes cosa inimaginable. Entre las notas diplomáticas halladas en el archivo del palacio de Mari no existe ni un solo escrito procedente del Nilo. Témpora mutantur... ¡Los tiempos cambian! El avance emprendido les lleva, al fin, hasta Siria, hasta la misma orilla del Éufrates. Allí se encuentran los egipcios con pueblos de cuya existencia no tenían conocimiento alguno. En vano buscan los sacerdotes en los viejos rollos de papiro de los archivos de los templos alguna mención de ellos; es inútil que estudien los relatos de las campañas de los primitivos faraones: ¡en ninguno encuentran la más mínima mención de los desconocidos Mitani! En la región septentrional de Mesopotamia se extiende, entre el curso superior de los ríos Tigris y Éufrates, el poderoso reino Mitani. Sus reyes han adquirido fama de ser la aristocracia de los luchadores en carros y sus nombres son de origen indoario. Los aristócratas del país se llaman «maria,» que quiere decir «joven guerrero.» María es una palabra antigua de la India, y sus templos están también dedicados a divinidades indias, de tiempos remotos. Los cantos mágicos del Rigweda resuenan ante las imágenes de Mitra, el vencedor de la luz en su lucha contra las tinieblas, el Indra que tiene poder sobre la tempestad, y de Waruna, el que dirige el curso eternamente regular del universo. Los antiguos dioses de los semitas han caído de sus pedestales.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/y-la-b...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010