999       См. o нем: Klauser Th. Henri Leclercq, 1869–1945: Vom Autodidakten zum Kompilator großen Stils. Münster, 1977. 1000       Monumenta Ecclesiæ Leturgica. I. Reliquiæ Liturgicæ Vetustissimæ/Ed. F. Cabrol, H. Leclercq. 2 vol. P., 1900–1913. 1001       Botte B. Le mouvement liturgique: Témoignage et souvenirs. P., 1973. Это движение, истоком своим имевшее литургические традиции некоторых протестантских деноминаций, выступало за отказ от жесткой структуры богослужения, который может дать больше свободы христианскому творчеству. В настоящее время даже в протестантской среде указывается, что результатом такого состояния богослужения могут стать серьезные проблемы: богослужение рискует утратить стройность. целостность, глубокий духовный заряд и превратиться в некое аморфное собрание или «религиозную тусовку». религиозный клуб. Как реакцию на «литургическое обновление» в понтификат Бенедикта XVI (2005–2013) отметим печатный орган New Liturgical Movement motus liturgicus): Sacred Liturgy and Liturgical Arts, основанный в 2005 г. 1002       Dom Prosper Guéranger, abbé de Solesmes. Institutions liturgiques. 3 vol. P., 1840–1851; 2me éd.: 4 vol. P.; Bruxelles. 1878–1885 (c дополнениями в виде т. 4). 1003       См. также: Guéranger P. Conférences sur la vie chrétienne. Vol. I, II. Solesmes, 1880–1884. 1004       Dom Prosper Guéranger, abbé de Solesmes. Défence des «Institutions liturgiques». Le Mans; P., 1844; Idem. Nouvelle défense des «Institutions liturgiques». P., 1846–1847. 1005       См., в частности: L’Euchologie latine étudiée dans la tradition de ses formules et de ses formulaires/Dom P. Cagin (éd.). 2 vol. P., 1906–1912 (Scriptorium Solesmense; I, 1; II) (1. Te Deum ou illatio? Contribution à l " histoire de l’Euchologie latine à propos des origines du Te Deum: 2. L " Eucharistia, canon primitif de la messe ou formulaire essentiel et premier de toutes les liturgies). 1006       Dom Prosper Guéranger, abbé de Solesmes. L’Année liturgique. 15 vols. P., 1841–1901 (первый англ. пер.: tr. Shephard. Worcester, 1895–1903); неоднократные переиздания и переводы на европейские языки.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Non enim, inguit, praeteribit praeceptum, id est, mandati ejus non erit finis: quia in aeternum maneant quibus aeternitatem Virtus aeternitatis indulsit (In Ps. 148, 5 ). 216 De Tr. II, 9, 18; III, 7; In Ps. 118, 3, 10; 134, 9, 12; 135, 8, 10 . Scit autem in coelis Propheta plura Dei esse mandata, scit per diversitatem ministeriorum diversas esse praeceptorum observantias, angelorum, archangelorum, thronorum, dominationum, potestatum, et principatuum. Quos utique necesse est, ut nominibus, ita et officiis esse diversos, perpetuam tamen mandatorum custodiam pro naturae suae firmitate retinentes (In Ps. 118, 3, 10 ). Plures quidem (Apostolus) thronos, dominatus, potestates, principatus connumerat ( II Cor. XII, 2 ), quibus necesse est proprias sedes habitationis congruae deputari (In Ps. 135, 10 ). 217 Об образе рождения Сына archangeli nesciunt, angeli non audierunt, saecula non renent (De Tr. II, 9). 221 Si enim lex disposita est per angelos, panemque Angelorum manducavit homo, coelique stillasse in Sina scribuntur, profecto ministerium hoc a coelis, id est, abAngelis expletum esse non dubium est (In Ps. 67, 9, 18; 137, 5 ). 222 Tamen meminimus esse plures spiritales virtutes, quibus angelorum est nomen, vel ecclesiis praesidentes. Sunt enim, secundum Joannem, Asianis ecclesiis angeli (Apoc. i, 20). Sunt et, Moyse testante, secundum numerum angelorum fines gentium Adae filiis constituti (Deuter. XXXII, 8). Sunt et, Domino docente, pusillorum angeli quotidie Deum videntes (Matth. XVIII, 10). Sunt, secundum Raphael ad Tobiam loquentem (Tob. XII, 15), angeli assistentes ante claritatem Dei, et orationes deprecantium ad Deum deferentes (ib., 12) (In Ps. 129, 7 ). 223 Intercessione itaque horum non natura Dei eget, sed infirmitas nostra. Missi enim sunt propter eos qui haereditabunt salutem: Deo nihil ex his quae agimus ignorante, sed infirmitate nostra ad rogandum et promerendum spiritalis intercessionis ministerio indigente (In Ps. 129, 7 ). 224 Sunt enim angeli parvulorum quotidie Deum videntes. Hi igitur spiritus ad salutem humani generis emissi sunt: neque enim infirmitas nostra, nisi datis ad custodiam angelis, tot tantisque spiritalium coelestium nequitiis obsisteret (in Ps. 134, 17 ). 225 Nunc vero Domino Christo praedicato, silere omnia confutata et trepida, cum hi templorum et gentium dii virtute fidelium subjiciuntur ad poenam: cum credentium verbis torquentur, laniantur, uruntur, et invisibiles nobis atque incomprehensibiles naturae verbo continentur, puniuntur, abiguutur, cum vates silent, cum muta sunt templa. Per haec itaque jam judicio praeparantur (In Ps. 64, 10 ). Читать далее Источник: Попов И.В. Св. Иларий, епископ Пиктавийский//Богословские труды. 1968. Вып. 4. С. 127-168; 1970. Вып. 5. С. 69-151; 1971. Вып. 6. С. 117-150; Вып. 7. С. 115-169. Вам может быть интересно: Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

   Gorainoff, Les fols en Christ, p. 92.    См.: V. Rochcau, «Que savons-nous des Fous-pour-le-Christ? Irenikon 53 (1980), pp. 343—4.    См.: Grosdidier de Matons, TM 4 (1970), p. 303.    Ed. Ryden, 152. 4; tr. Krueger, 159. Примерно то же говорили и Христе (см. Мк. 3:22).    Ed. Ryden, 144. 5—6; tr. Krueger, 149.    Фрагменты из жизнеописания преп. Серафима приводятся по: G. P. Fedotov (ed, ), A Treasury of Russian Spirituality (London 1950), p. 261. Однако были три случая, когда Серафим сам благословлял своих чад на подвиг юродства. См. об этом, например, Archimandrite Lazarus Moore, St. Seraphim of Sarov, p. 319.    G. A. Rallis and M. Potlis (ed. ), Syntagmaton Theion kai leron Kanon ii (Athens: G. Chartophylax, 1852—1859), 2, pp. 440—442.    СМ. John Wortley, «The Sixtieth Canon of the Council in Troullo, » Studia Patristica 14, Texte und Unterschungen 128 (Berlin: Akademie Verlag, 1984), 255—60.    PG 106. 1372B Время: темница или путь к свободе?     «Итак, смотрите, поступайте осторожно, не как неразумные, а как мудрые, дорожа временем... » (Еф 5:15-16) Круг, линия, спираль    Поразительная, хотя зачастую остающаяся незамеченной деталь есть в Новом Завете: и в начале своего общественного служения, и в самом конце земной жизни, в последней беседе с учениками Христос говорит о времени. «Исполнилось время» (Мк 1:15), поэтому начинается проповедь Царства; «Не ваше дело знать времена или сроки, которые Отец положил в своей власти» (Деян 1:17), – перед вознесением говорит Он апостолам. В самом начале и в самом конце рассказа о земной жизни Христа мы находим слова о времени. Время, исполнившееся во Христе, и время – тайна, по-прежнему сокрытая в Боге. Что же тогда оно для нас значит?    Тема времени красной нитью проходит через все евангельское повествование, и потому мы не вправе отнести ее к области чисто философских спекуляций. Она имеет самое прямое отношение к каждому из нас, и перед каждым стоит тот самый вопрос, над которым бьется Филипп Ларкин: «К чему нам дни?

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/3484...

3[, 5]: Sufficientia vestra ex deo est. Quod esse est ipsum quod desiderat omnis res, et quod vere desideratur est esse, ut ait Avicenna 4 metaphysice, capitulo VI (В добавление к этому покажем, каким образом всяческая достаточность всего есть Бог, и только Он, и только от Него; и наоборот: недостаточность — от твари и всего тварного. Чтобы сделать очевидным это и другое, в начале этой семнадцатой главы надлежит сказать, что Бог, будучи бытием и первопричиной всякого бытия, по Своей сущности самодостаточен для всего. Не так обстоит дело в чем-либо тварном: ведь все тварное, будучи твар- ным, не самодостаточно ни в отношении бытия, ни в отношении субстанциальности, ни — того менее — в отношении действования, но нуждается в ином, то есть в причине, для того чтобы быть, чтобы обладать субстанциальностью, чтобы действовать. Отсюда имя Бога — Saday, производное от «day», что означает «достаточность», или «способность»: Способность ваша [в синод пер.: наша] от Бога (2 Кор. 3, 5). Поэтому бытие есть то, чего желает всякая вещь, и то, что поистине желанно, есть бытие, как говорит Авиценна в комментарии на IV книгу Метафизики, гл. VI). — Avicenna, Metaphysica tr. VIII, c. 6 (f. 100 ra . II. 1–3). Ср. tr. IV, c. 3 (f. 86 rb , II. 14–20). 350 См.: гл. 2, раздел 5 («БТ» 38. С. 196–197). 351 См. выше. прим. 4. 352 Exp. in Ex., LW II. P. 22, n. 16 и p. 23, n. 17. — Относительно первого тезиса из «24 философов» см.: гл. 2, раздел 8 («БТ» 38. С. 208–210). 15–й тезис из Liber de causis (ed. Steele. P. 173; ed. Bardenh., prop. 14. P. 177) гласит: Omnis sciens qui scit essentiam suam est rediens ad essentiam suam reditione completa (Всякий познающий, который познает свою сущность, возвращается к своей сущности в полноте возвращения). Это буквальное повторение тезиса 83 Прокла (Elem. Theol., ed. Dodds. P. 76: nav to Eautou yvraotikov ppoq Eauto EpiotpeptiKov Eotiv (Все способное познавать самого себя способно возвращаться к себе) Ср. тезис 43 (ibid.. P. 44): Pav to ppoq Eauto EpiotpeptiKov auGupootatov Eotiv (Все способное возвращаться к самому себе бытийствует само по себе).

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=836...

787 «Ne quid in absentes et in auditos decerneretur». (Ничего не следует постановлять относительно отсутствующих и не имеющих возможности дать личные показания) Priscill, II tr. 35 р. 788 Сульпиций Север (Chron. II, 47) говорит положительно, что собор осудил Инстанция и Сальвиана одновременно с мирянами Эдпидием и Прискиллианом. Но его свидетельство опровергается рассказом последнего об этой стадии дела. Возможно, однако, что попытка в этом роде была сделана, ибо слух об осуждении ходил по Испании (Priscill., tr. II, р. 40). 789 Македоний, кроме того, впал в немилость (Paulin. Vita Ambros., 37); он не принадлежал к числу друзей Амвросия. 790 Isidor. De viris illust., 15. Очевидно, здесь почерпнул Сульпиций Север то, что он говорит о Марке мемфисском, выдавая его за учителя Прискиллиана. 792 В деле Прискиллиана примешивались обвинения в обычных уголовных преступлениях, неподведомственных духовному суду. 793 О последней Сульпиций Север напрасно рассказывает анекдот, не поддающийся проверке и неправдоподобный (Chron., II, 48). Евхроция была вдовой языческого ритора Дельфидия, о котором говорят (Prof., 6) Аммиан (XVIII, 1) и бл. Иероним (ep. 120). 794 Is (Еводий) Priscillianum gemino judicio auditum convictumque maleficii nec diffitentem obscenis se studuisse doctrinis nocturnos etiam turpium feminarum egisse conventus nudumque orare solitum nocentem pronuntiavit. (После того, как Прискиллиан, будучи дважды вызван на допрос, сознался в волшебстве и не отрекся, что занимался изучением мерзких доктрин, равно как устраивал ночные сборища срамных женщин, и что обыкновенно молился в обнаженном виде, Еводий произнес обвинительный приговор над ним). Sulp. Sever, Chron., II, 50. Одно только волшебство было уголовным преступлением. В остальном надо признать, что крайние учения легко превращаются их противниками в obscenae (мерзкие), а женщины выдаются за turpes (срамных); nudus orare (молиться в обнаженном виде) могло быть формой аскетизма. Впрочем, до всего этого светскому судье не было никакого дела.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

1308 Neque ut qui filius hominis secundum tempora assumptae carnis fuit, idem antea semper fuerit atque sit Filius Dei, ne in eo nativitas Dei sit, sed ex eodem idem sit. 1, 16 n. 1310 Fragm. 2, 21 n.: librum (Marcelli) nos quoque habemus. De Trin. 7, 3: impie multos ad unius Dei professionem Galatia nutrivit. Cp. 1-е прим, на стр. 384-й. 1311 Memento neminem haereticorum esse, qui se nunc non secundum scripturas praedicare ea, quibus blasphemat, mentiatur. Hinc enim Marcellus Verbum Dei cum legit nescit. Ad Const. 2, 9. 1312 De syn. 45 n. (см. прим. 2-е на стр 381-й). Totum hoc itaque catholica fides damnat, in quo et demutabilis Pater dicitur et natus Filius abnegatur. ib. 1313 Contendent (ariani) adversum Sabellium Filium esse eo usque, ut et minor Patri sit, ut et honorem praeteritum reposcat, et mori timeat: et mortuus sit. Contra vero ille (Sabellius) naturam Dei defendit in gestis. De Trin 7, 6 n. 1314 Из литературных арианских памятников Иларий подвергает разбору: 1) послание ариан к Александру Александрийскому (De Trin. 4, 12–13; 6, 5–6); 2) вторую сирмийскую формулу (De syn. 11–12 nn.); 3) определение аримино-никского собора (fragm. 10, 3–4); вероопределение Авксентия Миланского (с. Auxent. 13–15 n.). Что Иларий был знаком и с т. н. аномейским течением арианства, об этом можно заключать из участия Илария на догматических диспутах в Селевкии и Константинополе в 359 г. (Cfr. С. Const. 12 n.). Но в своих сочинениях Иларий нигде не затрогивает той диалектической сущности аномейства, которая, как мы видели, раскрыта в сочинениях Василия Великого и Григория Нисского «против Евномия». Из того обстоятельства, что Иларий с недоумением слушал аномейские рассуждения на Селевкийском соборе о подобии Сына Отцу, н неподобии Его Богу (см. стр. XLVIII), можно даже думать, что вся собственно философско-диалектическая сторона аномейства осталась вне богословского кругозора Илария. 1315 Арианская вера professa Dei Filium auditiones fefellit in nomina. De Tr. 7, 1; nomen Filii ingeritur, ut natura taceatur.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarij_Piktavi...

Вино 8 Published in Gudzij, in A.M. Panenko, Russkaja stichotvornaja kul " tura XVII veka, L., 1973, p. 201, in Eremin, in Drevnjaja russkaja literatura. Chrestomatija, sost. N.I. Prokofev, M., 1980, p. 311 and in PLDR. Вино новое Taken from Faber, Dominica 2 Post Pentecosten, No. 1 «S. Eucharistia coena magna», sect. 6 «Ex maximo periculo»: «Nemo vinum novum mittit in litres veteres, alioquin dirumpet vinum utres. Marci Vinum novum est Eucharistia: quam quia Iudas indigne sumpsit, (probabile enim est accepisse, ex S. Luca, et sententia August, tr. 62. in loan.) suspensus crepuit médius, et diffusa sunt omnia viscera eius.» cf Matt. 27.5, Acts 1.18. 11.11–12 cf Faber: «Ait enim [Paul] 1Cor. 11 . Qui manducat et bibit indigne, iudicium sibi manducat et bibit, non diiudicans corpus Domini. " Власть Published in Bylinin. Возвращение чуждых Taken from Meffreth, Dominica 9 Post Trinitatis, No. 3. 11. 1–12 cf Meffreth: «Diuitiae dicuntur mammona iniquitatis, id est, inaequalitatis multiplici ratione. Primo diuitiae dicuntur inaequalitatis, quia inaequaliter acquiruntur. Vno modo, iusto titulo & tunc de eis potest fieri eleemosyna. Et ista eleemosyna multos habet fructus. Primus est peccatorum extinctio...Secundus fructus est, viae ad gratiam praeparatio.» The spelling мамона (1. 10) in A is perhaps due to the fact that Meffreth uses a superscript mark to indicate the double " m». 11. 13–14 cf Meffreth: «Secundo diuitiae acquiruntur titulo iniusto. Et hoc sit multis modis. Primo, de rapina, & de istis non est eleemosyna danda, sed restitutio est facienda.» 11.15–16 cif Meffreth: «Secundo, per vsuram & qui sic diuitias acquirunt non possunt eleemosynas facere.» 11. 17–18 cf Meffreth: «Tertio, per iniquam extorsionem, sicut faciunt domini tyranni, qui impij sunt in suos subditos, & sine iusta causa extorquent bona ipsorum, inde non faciunt nec facere possunt eleemosynam, sed tenentur secundum Raymundum ad restitutionem.» 11. 19–22 cf Meffreth: «Quarto, per simoniam; vt si quis clericus venderet sacramenta, &c.» 11. 23–4 cf Meffreth: «Quinto, per furtum, quod sit pro quacunque re parua.» 11. 25–30 cf Meffreth: «Cum ignoratur cui sit restituendum, tunc de consilio Ecclesiae puta Episcopo, maioribus, vel etiam confessoribus, de minoribus rebus talia ablata sunt pauperibus eroganda» (Pars aestiv., pp. 333–4).

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

646 Wette, W. M. L. de. Lehrbuch der historisch-kritischen Einleitung in die Bibel Alten und Neuen Testamentes. Bd. 2: Lehrbuch der historischkritischen Einleitung in die kanonischen Bücher des Neuen Testaments. Berlin, 6 1860. § 996. S. 204; и др. 649 Klostermann А. Das Markusevangelium nach seinem Quellenwerthe für die evangelische Geschichte. Göttingen, 1867. S. 343 ss. 654 Eusebius Caesariensis. Historia Ecclesiastica II, 15, PG 20, 172; cp. Ibid. VI, 14, PG 20, 552; а также Clemens Alexandrinus. Adumbrationes in 1 epistulam Petri, PG 9, 732. 655 Irenaeus Lugdunensis. Adversus haereses III, 1, 1, PG 7, 845; Ephraem Syrus. Evangelii concordantis expositio/Tr. J. B. Aucher; ed. G. Mösinger. Venetiis, 1876. P. 286; Epiphanius Constantiensis. Panarion, haeres. 51,6, PG 41, 897–900; Hieronymus Stridonensis. De viris illustribus, 8, PL 23, 621; Theophylactus Bulgariae archiepiscopus. Enarratio in Evangelium Marci, praefatio, PG 123, 492. 657 CaesarBaronius. Annales ecclesiastici. Annus 45, n. 39 ss. (T. 1. Antverpiae, 1610. P. 353); Bellarminus. De Verbo Dei II, 7 (Disputationes de controversiis Christianae fidei. T. 1. Coloniae Agrippinae, 1620. S. 87–88). 658 Danko J. Historia revelationis divinae Novi Testamenti. Vienna, 1867. P. 282; также Montfaucon, B. de. Diarium Italicum. Paris, 1702. P. 55. [У Глубоковского стоит название «Iter Italicum», по всей вероятноста по ошибке. -Ред.] 659 Augustinus Aurelius. De consensu Evangelistarum I, cap. 2, PL 34, 1044; Hieronymus Stridonensis. Praefatio in quatuor Evangelia, PL 29, 527. 660 По вопросу о том, почему Евангелие для римских христиан было написано по-гречески, а не по-латыни, см. в речи о послании к римлянам [см. выше: Глубоковский Н. Н. Обращение Савла и «Евангелие» св. Апостола Павла: Речь, произнесенная на торжественном годичном акте С.-Петербургской Духовной Академии 17 февр. 1896 г. Харьков, 1896. -Ред.]. 661 Что Евангелие Марка написано в Риме, категорически признает и проф. А. Гарнак: Нагпаск А.//Zeitschrift für die neutestamentliche Wissenschaft 1902. S. 163 ss. [Сноска взята из Глубоковский-1907. –Ред.]

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

10 (июль-сентябрь 1974); статьи J. Ph. Houdret, «Palamas et les Cappadociens»; J. M. Garrigues, «L’йnergie divine et la grace chez Maxime le Confesseur»; J. S. Nadel, «La critique par Akindynos de l’hermйneumique patristique de Palamas»; иМ. J. Le Guillou, «Lumuure et charimй dans la doctrine palamite de la divinisation». 11 «The Distinction Between Essence and Energies and its Iportance for Theology», St. Vladimir’s Theological Quarterly 19.4 (1975), 244. 13 «Palamisme et scholastique», Revue mhйologique de Louvain 4 (1973) 409–422; «Palamisme et Tradition», Irenikon 48.4 (1975) 479–93. 14 ОбученииВарлаамасм. работунаст. автора, A study of Gregory Palamas (London and New York, 1974, 2еизд.), pp. 116ff.; и Byzantine Hesychasm: Historical, Theological and Social Problems (London, 1974) V, 905–14. 15 Tr. II, 3, 36; J. Meyendorff (ed.), Grйgoire Palamas: Défence des saints hesychastes. Introduction, texte critique, trauiction et notes, II (2еиздание, Louvain, 1973) [Spicilegium Sacrum Lovaniense, 31], 461. 21 M. Edmund Hussey, «The Persons-Energy Structure in the Theology of St. Gregory Palamas», St. Vladimir’s Theological Quarterly 18.1 (1974) 27. 22 См. мою работу Study of Gregory Palamas, особенноглаву «Christ and deified humanity» pp. 157–84. 25 См. особенн oM.J. Le Guillou, O.P., Le mystère du Père (Paris, 1973); также J.M. Garrigues, «Procession et ekporése du Saint Esprit», Istina 17 (1972) 345–66. 26 См. особенно критику A. de Halleux, «Orthodoxie et Catholicismë du personnalisme en pneumatologie», Revue mhйologique de Douvain 6 (1975) fasc 1, 3–30. 27 См. мою собственную работу «La procession du Saint Esprit chez les Péres orientaux», Russie et Chretientè 3–4 (1950) 158–78. 28 ОдискуссияхпоповодуученияСотирихасм. нашуработу Byzantine Theology: Historical Trends and Doctrinal Themes (New York: Fordham University Press, 1976) pp. 187–88; makжeChrism in Eastern Christian Thought (New York: St. Vladimir’s Seminary Press, 1975) pp. 197–99. 30 Термин pericw,rhsij употреблявшийся св.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Mejendor...

Деян 1:15; 15:7 ), а Иисуса, может быть, и совсем не знал. То, что он был уроженцем Кипра (и, скорее всего, переехал с Кипра в Иерусалим), делает первое менее вероятным – но не невозможным. 354 Это значение Лк 24в новаторской манере разрабатывает C.Ricci, Mary Magdalene and Many Others (tr. P.Burns; Minneapolis: Fortress, 1994) 182–187; см. также M. – L.Rigato, « " «Remember» … Then They Remembered»: Luke 24:6–8,» in A. – J. Levine, ed., A Feminist Companion to Luke (Sheffield: Sheffield Academic, 2002) 269–280. 355 Более подробно я говорю об этом в: R. Bauckham, Gospel Women: Studies of the Named Women in the Gospels (Grand Rapids: Eerdmans, 2002) 186–194. Очень интересные наблюдения можно найти также в: С. Schemen LaHurd, «Re-Viewing Luke 15 with Arab Christian Women,» in Levine, ed., A Feminist Companion to Luke, 246–268. 356 Все цитаты из «Александра» Лукиана приводятся по переводу А. М. Harmon в Loeb Classical Library: Lucian, vol. 6 (Cambridgë Harvard University Press, 1925) 173–253. 358 Это предположение D. L. Tiede, The Charismatic Figure as Miracle Worker (SBLDS 1; Missoulä Scholars, 1973) 63–64. 359 Большая часть свидетельств собрана: F. Cumont, Alexandre d " Abonotichos. On Episode de VHistoire du Paganisme au lie siècle de notre ère (Brussels: Hayez, 1887). 360 Так, например, C.Robinson, Lucian and His Influence in Europe (London: Duckworth, 1979) 59–60, считает эту историю по большей части вымышленной. 361 См. особенно C.P.Jones, Culture and Society in Lucian (Cambridgë Harvard University Press, 1986), глава 12. 362 Jones, Culture, 141; see also M. Caster, Études sur Alexandre ou Le Faux Prophète de Lucien (Paris: Société d " Édition «Les Belles Lettres,» 1938) 52–58. 363 Robinson, Lucian, 60, в этом сомневается, однако, по мнению Jones, Culture, 145, это подтверждается свидетельствами, указывающими, что Лукиан имел друзей среди римской аристократии. 364 J.Schwartz, Biographie de Lucien de Samosate (Collection Latomus 83; Brussels: Latomus, 1965) 21. 365 Текст «Жизни Плотина» доступен в: P.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/iisu...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010