Maniiio, Poiiziemo, Sannazzara 1976– Michele Marullo, Poliziano, Iacopo Sannazzaro. Poesie lat- ine/A cura di Francesco Arnaldi e Lucia Guaido Rosa, t. 1–2. Torino, 1976, t. 1. Mathew 1963 – G. Mathew. Byzantine Aesthetics. L., 1963. Meyer 1905– W. Meyer. Der accentuirte satzschluss in der griechischen Prosa vom IV. bis XVI. Jahrhundert//W. Meyer. Gesammelte Aufsatze zur mittelalteriichen Rhytmik. В., 1905, Bd. 2. Momigiiano 1975– A. Momigliano. Alien Wisdom: The Limits of Hellenisation. Cambridge, 1975. Murtonen 1952 – A. Murtonen. The Prophet Amos – a Heratoscoper?//Vetus Testamentum, 2, 1952. Nadeau 1959 – R. Nadeau. Classical Systems of staseis in Greek: Hermagoras to Hermogenes//Greek, Roman and Byzantine Studies. 1959, vol. 2. Nauck 1884 – Jamblichus. De Vita Pythagorica/Ed. A. Nauck. Lpz., 1884. Nauck 1926– A. Nauck. Tragicorum graecorum Fragmenta. 2 ed. Lipsiae, 1926. Negri 1902– G. Negri. L " imperatore Guiliano ÍApostata. 2 ed. Milano, 1902. Nestle 1931 – W. Nestle. Politik und Aufklarung im Griechenland im Ausgang des 5. Jhdts. vor Christo//Neue Jahrbucher fur das klassische Altertum, Bd. 31, 1931, S. 1–22. Norden 1898– E. Norden. Die antike Kunstprosa vom VI. Jahrhundert vor Chr. bis in die Zeit der Renaissance. Lpz., 1898, Bd. 1–2. Norden 1913 – E. Norden. Agnosthos Theos. Untersuchungen zur Formengeschichte religioser Rede. Lpz., 1913. Norden 1955– E. Norden. Das Genesiszitat in der Schrift vom Erhabenen. В., 1955. Norman 1969– A. F. Norman. Introduction//Libanius. Selected Works. In 3 vols./With an Engl, transl., introd. notes by A. F. Norman. Cambridge (Mass.) – London (The Loeb classical library), 1969, vol. 1. PapadopoulosKerameus 1893 – A. PapadopoulosKerameus. Mitteilungen iiber Romanos//Byzantinische Zeitschrift, 1893, 2, S. 601–603. Pautys RealEncyclopadie der dassischen Altertumswissenschaft/Unter Mitw. zahlreicher Fach- genossen hrsg. von Georg Wissowa. Neue Bearb. XLI. Stuttgart, 1951. Payr 1962 – Th. Payr. Enkomion//Reallexicon fur Antike und Christentum. Bd. 1–8. Stuttgart, 1950–1970. Bd. 5. S. 331–343.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Averinc...

Nikolajevii. The redemption. – Nikolajevic I. The redemption of captives in Dalmatia in the VI and VII c. – BalS. 1973, vol. 2. Nilsson. Geschichte. – Nilsson M. Geschichte der griechischen Religion. Bd. 1–2. Munchen, 1950. Nipperdey. Bemerkungen. – Nipperdey K. Vorlaufige Bemerkungen zu den kleinen Schriften des Tacitus. – RhM. 1863, Bd. 18. Nöldeke. Grammatik. – Nöldeke Th. Kurzgefasste syrische Grammatik. Darmstadt, 1966. Norden. Kunstprosa. – Norden E. Die antike Kunstprosa vom VI Jh. v. Chr. bis in die Zeit der Renaissance. Bd. 1–2. Lpz., 1898. Norden. Urgeschichte. – Norden E. Die germanische Urgeschichte in Tacitus Germania. Lpz., 1920; 1922 2 . Oberhummer. Astai. – Oberhummer F. Astai. – RE. 1896, Hbd. 2. Oberhummer. Serdica. – Oberhummer E, Fluss M. Serdica. – RE. 1923, Reihe 2, Hbd. 4. Oikonomidis. Les listes. – Oikonomides N. Les listes de preseance byzantines des IX» et X е siecles. P., 1972. Olajos. La chronologie. – Olajos Th. La chronologie de la dynastie avare de Baian. – REB. 1976, t. 34. Olajos. Contributions. – Olajos Th. Contributions a la chronologie des premieres installations des Slaves dans l " Empire byzantin. – Byz. 1985, vol. 55. Onarch. Liturgie. – Onarch K. Liturgie und Kunst der Ostkirche in Stichworten. Lpz., 1981. Önnerfors. In Taciti. – Önnerfors A. In Taciti «Germaniam» adnotationes criticae. – Symbolae Osloenses. Oslo, 1958, vol. 34. Önnerfors. Praefatio. – P. Cornelii Taciti libri qui supersunt. Ed. A. Önnerfors. Praefatio. Stuttgart, 1983. Ortiz de Urbina. Clavis. – Ortiz de Urbina A. Clavis patrum syriacorum. Roma, 1957. Ostrogorsky. Geschichte. – Ostrogorsky G. Geschichte des Byzantinischen Staates. München, 1940; 1958 2 . Palm. Diodoros. – Palm J. Über Sprache und Stil des Diodoros von Sizihen Lund, 1955. Prvan. Ulmetum. – Parvan V. Ulmetum I. – Analele Academiei Romane. Memoriile sectiei istorice. Bucuresri, 1912. Patoura-Hatzopoulos. L " oeuvre. – Patoura-Hatzopoulos S. L " oeuvre de reconstruction du Limes Danubien a Pepoque de l " Empereur Justinien I». – RESEE. 1980, t. 18, 1.

http://azbyka.ru/otechnik/6/svod-drevnej...

bis XVI. Jahrhundert//Meyer W. Gesammelte Aufsätze zur mittelalterlichen Rhytmik. Berlin, 1905. Bd. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.is XVI. Jahrhundert//Meyer W. Gesammelte Aufsätze zur mittelalterlichen Rhytmik. Berlin, 1905. Bd. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.erlin, 1905. Bd. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.d. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.erlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.d. 4. S. 38–42. 955 Cp.: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr..: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr. bis in die Zeit der Renaissance. Bd. 1, 2. Leipzig, 1898; Schmid W. Über die klassische Theorie und Praxis des antiken Prosarhythmus//Hermes Einzelschriften. Wiesbaden, 1959. 12.is in die Zeit der Renaissance..: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr..: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr. bis in die Zeit der Renaissance.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Averinc...

Kroon S. Det svenska prästmötet under medeltiden. Lund, 1948. Kumlien К. Karl Knutssons politiska verksamhet 14341448, Stockholm, 1933. Kumlien К. Karl Knutsson i Preussen: 14571464. Uppsala, 1940. Kumlien К. Sverige och hanseaterna. Stockholm, 1953. Kumlien К. Västerås till 1600-talets borjan. Västerås genom tiderna. Vasterås, 1971. Kumlien К. Historieskrivning och kungadöme i svensk medeltid. Stockholm, 1979. Kyrka och socken i medeltidens Sverige. Stockholm, 1991. Lagerquist L., Åberg N. Gustav Eriksson (Vasa) i Dalarna, 15201521. Stockholm, 1988. Larsson L.J. Reforming the North: The Kingdoms and Churches of Scandinavia 15201545. Cambridge, 2010. Larsson L.O. [Rec.:] Harrison D. Uppror och allianser. Scandia. 1996. Bd. 62. S. 287289. Laurén C. Predikanten som översättare. Mechtilds uppenbarelser i Jön Buddes fornsvenska version – handskrift och översättningsteknik. Borgå, 1972. Laming P. A History of the Kingdom of Denmark. Copenhagen, 1976. Leffler L.F. Om den fornsvenska hednalagen. Kongl. vitterhets historie och antiqvitets akademiska månadsblad. Stockholm, 1879. Arg. 8. S. 103104. Lehikoinen L. Suomea ennen ja nyt. Suomen kielen kehitys ja vaihtelu. [Helsinki], 1994. Lexikon fiir Theologie und Kirche. Freiburg, 1957. Liedgren E. Svensk psalm och andlig visa. Stockholm, 1926. Liedgren J. Riksarkivets samling av kopieböcker från medeltiden och senare avskriftssamlingar rörande samma tid. [Otryckt]. Stockholm, 1958. Lilja S. Kalmar under Gustav Vasa och bans söner. Kalmar stads historia. Kalmar, 1982. Bd. II. S. 193307. Lind J.H. Magnus Eriksson som birgittinsk konge i lyset av russiske kilder. Tore Nyberg, red., Birgitta, hendes vaerk og hendes klostre i Norden. Odense, 1991. Lind J.H. The Russian Testament of King Magnus Eriksson – a Hagiographic Text? Medieval Spirituality in Scandinavia and Europe. Odense, 2001. S. 195212. Lindhardt P.G. Reformationen i Norden i komparativ belysning. Reformationen i Norden. Lund, 1973. Lindquist D. Första-mässan i Stockholm. Stockholm, 1945.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/refo...

592 См.: J. D. Mansi. Amplissima collectio conciliorum, vol. XXIII, pp. 279–319; G. Golubovich. Bibliotheca bio-bibliographica, vol. I, pp. 163–169. Наиболее полный текст Disputatio Latinorum et Graecorum есть в следующем издании: Archivum Franciscanum Historicum, vol. XII, 1919, pp. 428–465. 593 См.: J. D. Mansi. Amplissima collectio conciliorum, vol. XXIII, p. 306; G. Golubovich. Archivum Franciscanum Historicum, vol. XII, pp. 463–464. См. также: W. Norden. Das Papsttum und Byzanz... S. 350–352. 596 Текст письма есть в следующей книге: W. Norden. Das Papsttum und Byzanz... S. 756–759 (Appendix, n. XII). 597 Так пишет Георгий Акрополит (Annales, cap. 53, ed. A. Heisenberg, рр. 106–107). В своей автобиографии Влеммид пишет о том, что отказался от предложения императора (Curriculum vitae et carmina, ed. A. Heisenberg, caps. XLIII-XLV, pp. 41–45). А. Гейзенберг придерживается точки зрения Акрополита (р. XX), которой следуем мы. В. Барвинок отвергает точку зрения Акрополита, придерживаясь версии Влеммида (В. И. Барвинок. Никифор Влеммид и его сочинения. Киев, 1911, с. 49–54.) 598 В исходной русской версии 1923 г (с. 41) встречается иное объяснение политики Феодора по отношению к Риму и папским претензиям: «Преемник Ватаца Феодор II Ласкарь с большой осторожностью относился к папским притязаниям...» Примечание научного редактора. 599 См.: W. Norden. Das Papsttum und Byzanz... S. 378–379; L. Bréhier. Attempts at Reunion of the Greek and Latin Churches. – Cambridge Medieval History, vol. IV, p. 609. 600 См.: F. Schulmann. Zur byzantinischen Politik Alexanders IV. – Romische Quartalschrift, Bd. XXII, 1908, S. 108–131. Автор из архивов Ватикана опубликовал двенадцать новых документов о переговорах между Никеей и Римом в 1256 г. 601 F. Schillmann. Ibid., S. 14–15 (n. II). В этих документах имя императора (Caloihannes – Иоанн Ватац) упоминается много раз. 602 Georgius Acropolita. Annales, cap. 67. Ed. A. Heisenberg, pp. 139–140. Ср. ошибочное изложение событий в Cambridge Medieval History, vol. IV, p. 505: «после бесплодной беседы с полномочными представителями папы, император приказал от них избавиться».

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr-Vasi...

§ 6. Параллельная традиция – специальная, практически не изученная тема рассматривать которую здесь даже вкратце мы не можем; отдельные замечания см. в комментарии. В целом же сопоставление данных М. с параллельными свидетельствами (Иоанн Эфесский, Корипп, Иоанн Бикларский и др.) оставляет вполне благоприятное впечатление об их достоверности и обстоятельности. В частности, датировки М. представляются нам в целом гораздо более достоверными и точными (ср. выше, § 5), чем, например, у Иоанна Эфесского и Иоанна Бнкларского. § 7. Язык и литературная техника М. также изучены весьма неравномерно и в целом поверхностно. Крупным вкладом может считаться лишь работа: Cresci. Teoria. Издавна отмечают (Niebuhr. Praefatio, XXXII; Krumbacher. Geschichte, 228, 241, 244; Moravcsik. ВТ, I, 422; Hunger. Literatur, I, 311), что M. ориентировался прежде всего на язык и стиль Агафня; это представляется нам несколько преувеличенным: близость к Агафию, по-видимому, немногим больше, чем к Прокопию, и проявляется скорее в наборе слов и выражений, нежели в стиле как таковом, ср.: Cresci. Teoria, 63 и сл. § 8. Интерпретация сведений, содержащихся в византийских исторических сочинениях, в том числе и у М., невозможна без учета нх литературных особенностей – сильная риторизованность с опорой на античные образцы («подражание древним» – μμησις τν ρχαων), топосы даже в описаниях очевидцев и т.п., см.: Krumbacher. Geschichte, 226 и сл.; Zastrová. Les Avares; Moravcsik. ВТ, I, 198 и сл.; Moravcsik. Klassizismus, 366–377. По старой традиции (ср. Thuc. 1.22.1; 22.4; Norden. Kunst-prosa, 86 и сл.), М. составляет за своих персонажей многочисленные речи и диалоги, а подлинные (из документов) риторически перерабатывает, см.: Moravcsik. ВТ, II, 10 и сл.; Blockley. History, 10 и сл. То же касается пнеем (ср.: Norden. Kunstprosa, 88. Anm. 1). Самоуничижительные высказывания М. о собственном стиле (фр. 2: Boissevain ES, 18, 1; фр. 35а: Boissevain. ES, 23, I), являющиеся лишь риторическим приемом (Norden. Kunstprosa, 591, Anm. 1; ср. высокомерное заявление о стиле Петра Патрикия – фр. 12: Boissevain. ES, 19, 17; ср. также: Cresci. Teoria, 65), объективно оказываются справедливыми (см. особ. фр. 63, 64). Иногда за целыми периодами не стоит ничего, кроме намерения продемонстрировать риторическую подготовку (см. например, те же фр.). Тяжелый стиль М. часто создает немалые трудности для реальной интерпретации его сообщений. Отчасти поэтому, а не только из-за того-что книга дошла во фрагментах, остаются не решенными практически все проблемы его общественно-политического мировоззрения (попытки в этом направлении см. Irmscher. Justinianbild, 139, Anm. 74; Blockley. History. 22–29; Baldwin. Menander 112–113); не случайно Тиннефельд в своей монографии о критике императоров в Византии исключил М. из рассмотрения.

http://azbyka.ru/otechnik/6/svod-drevnej...

Von Paissij Velitschkowski ausgehend verbreitet sich die Tradition des Starzentums in  der gesamten slawischen Welt, insbesondere in Russland. Es begann damit, dass einige seiner Schüler nach Russland geschickt wurden: zwei in den Norden, in das Kloster von Valaam, das damals neu belebt wurde, andere nach Zentralrussland, in das Gebiet von Kaluga. Überallhin brachten sie das gleiche Prinzip: ein geistlicher Lehrer, der gereift war an eigener Erfahrung und Kenntnissen, die er aus der Lektüre und der Beschäftigung mit spirituellen Unterweisungen anderer, alter Asketen und geistiger Lehrer gewonnen hatte, und selbst die monastische Schule des Gehorsams, des Gebets und des Ringens mit sich selbst durchlaufen hatte. Um ihn herum einige Schüler, die viel Zeit mit der Lektüre, der Übersetzung und der Kommentierung asketischer Schriften verbrachten. In Russland gingen diese zwei Zweige des Starzentums zwei unterschiedliche Wege, sie gediehen auf zwei verschieden Böden und so entwickelten sich eine Tradition im Norden und eine in Zentralrussland. Im Norden entfaltete sich das Starzentum anders als in Optina: Einige Starzen folgten aufeinander und ihre Methode der geistlichen Unterweisung bestand darin, ihren geistlichen Zöglingen die grundlegenden Prinzipien eines spirituellen Lebens aufzuzeigen und ihr inneres Leben zu lenken. Sie überließen es jedoch der eigenen schöpferischen Phantasie des Schülers dafür eine äußere Form zu finden. In Optina war das Starzentum anders. Außer der inneren geistlichen Formung legte der Starez auch sehr viel Wert auf das äußerliche Verhalten, das Einhalten der Gebetsregel und auf alle Details des Lebens seiner geistlichen Zöglinge. Wenn wir uns einmal das Starzentum von Optina näher betrachten, dann können wir hier einige neue Züge erkennen. Einsersets blieb die Tradition des Paisij Velitschkowskijs lebendig: Die Lektüre der Heiligen Schrift und anderer geistlicher und asketischer Schriftsteller wurde fortgesetzt, auch das Leben in Askese wurde weitergeführt. Ebenso folgte ein Starez einem anderen und wählte selbst seinen Nachfolger, den er auf diesen Dienst besonders vorbereitete. Neben persönlicher Heiligkeit und besonderer Gaben gehörte hierzu noch eine ganze Schule, ja, eine ganze Wissenschaft vom Geistlichen Leben, was es am Anfang so noch nicht gegeben hatte.

http://bogoslov.ru/article/2982413

Nilsson S.A. Kampen om de adliga privilegierna 15261594. Lund, 1952. Norborg L.A. Västgötaherrarnas uppror. Scandia. 1961. Bd. 27. S. 235295. Norborg L.A. Krona och stad i Sverige under åldre Vasatid. Historisk Tidskrift. Stockholm, 1963. Bd. 83. Norborg L.A. Källor till Sveriges historia. Lund, 1968. Nordberg M. I kung Magnus tid: Norden under Magnus Eriksson 13171374. Stockholm, 1995. Noreen A. Altnordische Grammatik. Halle, 1904. Bd. II. Noreen E. Skämtan om abbotar. Svensk litteraturtidskrift. Stockholm, 1941. Bd. 4. S. 189196. Nygren E. Ericus Olai. Svenskt biografiskt lexikon. Stockholm, 1953. Vol. 14. Nyrin-Heuman E. Källkritiska, textkritiska och språkliga studier till Ericus Olais Chronica gothorum. Lund, 1944. Oberman H. Werden und Wertung der Reformation. Tübingen, 1979. Olaus Petri – den mångsidige svenske reformatorn. Uppsala, 1994. Olsson G. Stat och kyrka i Sverige vid medeltidens slut. Göteborg, 1997. Olsson H. Johannes Messenius Scondia illustrata. Lund, 1944. Ozment S. The Reformation in the Cities. Yale, 1975. Ozment S. The Age of Reform, 12501550. L., 1980. Ozment S. When Fathers Ruled: Family Life in Reformation Europe. Cambridge, 1983. Palme S.U. Sten Sture den aldre. Stockholm, 1950. Parvio М. Mikael Agricola ja hänen Uusi testamenttinsa. Sananjalka. Turku, 1968. Bd. 10. S. 1336. Petersson C. Biskop Brask och glimtar från bans samtid. Klockvike, 1983. Peterzen I. Studier rorande Stockholms historia under Gustav Vasa. Stockholm, 1959. Pirinen K. Källorna till Stockholms blodbad i kanonistisk belysning. Historisk tidskrift. Stockholm, 1955. Arg. 75. Pirinen K. Bibelhumanism och reformation. Reformationen i Norden. Lund, 1973. Рå Guds og Herskabs nåde. Danmarks historie. København, 1989. Bd. 7. Rahner K. Encyclopedia of Theology. The Concise Sacramentum Mundi. N.Y., 1975. Ranehök A. Centralmakt och domsmakt. Studier kring den högsta rättskipningen i kung Magnus Erikssons lander 13191355. Uppsala, 1975. Rapola M. Mikael Agricola ja suomenkielen proosan alku. Suomen kirjalisuus. Bd. II.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/refo...

Росс. Вивл. изд. II, ч. XX, стр. 62). Но в этом году он подвергся только опале и «Сказание о Гришке Отрепьеве» справедливее замечает, что после пострижения Мстиславского в Кириллове монастыре он скончался там «по малех летех» (Р. И. Б. т. XIII, стб. 715; см. также Рукоп. Кир. библ. 78–1317, л. 100). 1149 Марк был игуменом Кириллова монастыря 6 лет и 8 месяцев, приблизительно между июлем 1589 и августом – сентябрем 1595 года (См. ниже в главе III). 1150 Евпл был игуменом в Кирилловом монастыре шесть месяцев (Рукоп. Соф. библ. 1499, л. 18), вероятно, в конце 1595 года (не ранее как с августа–сентября) и в начале 1596 года (игуменство его не могло кончиться ранее февраля–марта). См. ниже в главе III. 1151 Здесь заканчивается в Рукоп. Кир. библ. 759–1016, лист 72 об., вслед за которым, очевидно, вырван лист. Пропуск (обозначенный в нашем издании скобками) восстановлен по Рукоп. Кир. библ. 754–1011, л. 38–45. 1152 «На горе старец Герасим преставился» не позже февраля 1604 года (Рукоп. Кир. мон. 8–608, л. 16). 1153 «Преставился старец Еулфереи соборной Кириллова монастыря в лето 7112 году месяца марта в 29 в 8 час. дни в четверток разнемогся в неделю пред вечернее в самый праздник Благовещениа Богородици» (Рукоп. Кир. библ. 665–922, л. 5 об.). 1154 Старец Симеон Иерусалимец значится умершим в мае 1606 года (Рукоп. Кир. мон. 22–622, л. 33 об.). 1155 Старец Боголеп, что в мире был Борис кожевник, значится умершим в мае 1606 года (Рукоп. Кир. мон. 21–621, л. 10 об.). 1158 Старец Иона Телега на Ивановском монастыре умер в сентябре 1606 года (Рукоп. Кир. мон. 22–622, л. 68). 1159 Старец Исаия Крохин умер на Ивановском монастыре в октябре 1606 года (Рукоп. Кир. мон. 22–622, л. 86). 1160 Старец Павел Мытов упоминается, как умерший, в расходных книгах за январь 1607 года (Рукоп. Кир. мон. 22–622, л. 120). 1161 Сорокоуст по старце Зосиме Малом был назначен в ноябре 1606 года (Рукоп. Кир. мон. 22–622, л. 93). 1162 Старец Селиван Колос умер в январе 1607 года (Рукоп. Кир. мон. 21–621, л.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Nikols...

(622-628) . С осени 621 г. И. переехал в загородный дворец в Иерии (азиат. пригород К-поля) и занялся подготовкой войск в лагерях в Вифинии. 5 апр. 622 г., на 2-й день Пасхи, состоялось торжественное прощание И. со столицей и c двором. После богослужения в соборе Св. Софии было проведено шествие войск во главе с императором, к-рый держал в руках знамя с изображением Спасителя ( Georgius Pisida. De expedicione persica. 1-2. 1959; Theoph. Chron. P. 302-303). С этого дня в течение почти 8 лет И. возвращался в К-поль лишь на краткие периоды; как правило, его сопровождала Мартина. Управление столицей и часть гос. дел были формально переданы старшему сыну И. Константину, при к-ром опекунами были патрикий Вон и патриарх Сергий. В 622-623 гг. состоялась 2-я крупная кампания И. против персов. Летом 622 г. И. продолжал тренировку войск и постепенно продвигал их на восток. Осенью он вступил в М. Армению, где разбил передовой отряд арабов - союзников персов. И. сумел заставить персид. войско Шахрбараза без сражения отступить из Каппадокии в Киликию и захватил неск. горных проходов через хребет Тавр. Зимой 622/3 г. в сражении в Киликии И. победил Шахрбараза, разбил лагерь персов, к-рые отступили дальше на восток. Эти события, вероятно, стали началом важного психологического перелома в сознании византийцев. Хронист прп. Феофан отмечает всеобщую радость от неожиданного успеха лишь недавно мобилизованных воинов, вчерашних ремесленников, в бою против регулярной армии персов ( Theoph. Chron. P. 305-306). Расположив свои войска на зимние квартиры вдоль Тавра, И. отправил письмо Хосрову II, предлагая заключить мир и угрожая в противном случае начать вторжение в Месопотамию (RegImp, N 179). В апр. 623 г. он получил ответ от Хосрова. Согласно версии арм. историка Себеоса, письмо Хосрова не только было оскорбительным для И., но и содержало недопустимые выпады против Христа. Шаханшах называл И. своим негодным рабом и требовал явиться с повинной к персидскому двору, чтобы получить прощение ( Себеос. 1862. Гл. 26. С. 100-101; письмо неизвестно в византийской традиции).

http://pravenc.ru/text/673855.html

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010