| haer. 31. 30-31). Е. К. указывает на важное значение, которое в вере и жизни Церкви имеет устное апостольское предание (παρδοσις), поскольку «святые апостолы одно передали в Писаниях (ν γραφας), а другое - в преданиях» (ν παραδσεσιν - Ibid. 61. 6; ср.: De fide. 22). Действительно, как замечает Е. К., «письменно и устно (γγρφως τε κα γρφως) наставлял Отец, то есть Бог, Единородный [Сын] и Святой Дух, наша же Матерь Церковь имеет положенные в ней ненарушимые уставы (θεσμος λτους), которые не могут быть упразднены» (Adv. haer. 75. 8). Согласно Е. К., эти «пределы и основания для назидания веры установили нам и предания апостолов (ποστλων παραδσεις), и священные Писания (γραφα γιαι), и преемства учителей (διαδοχα διδασκλων), так что истина Божия защищена отовсюду» (Ibid. 55. 3). Основанием апостольской веры Е. К. считает исповедание ап. Петра (Мф 16. 16): «Святой Петр, главенствующий среди апостолов (κορυφαιτατος τν ποστλων), стал для нас воистину твердым камнем, утверждающим веру Господа, на каковом камне во всем созиждена Церковь» ( Epiph. Adv. haer. 59. 7; ср.: Ancor. 9. 6). Высшее выражение апостольской веры Е. К. видит в Символе веры, провозглашенном отцами Никейского Собора: «Эта вера передана от святых апостолов и [утверждена] в Церкви во святом граде единодушно от всех бывших тогда святых епископов, числом более трехсот десяти» (Ancor. 118. 14; Adv. haer. 73. 34). Основываясь на словах из Книги Песни песней (Песн 6. 7-8), Е. К. отличает от единой истинной Церкви Христовой - «Царицы» и «Невесты» Небесного Царя - во-первых, «шестьдесят цариц», т. е. 60 родов праведников от Адама до Христа, подготавливавших Его пришествие и явление Его Церкви, и, во-вторых, «восемьдесят наложниц» (γδοκοντα παλλακα), т. е. 80 различных ересей (αρσεις), возникших как во времена «цариц», т. е. до первого пришествия Христова, так и после Его пришествия ( Epiph. Adv. haer. Prooem. 1; Adv. haer. 35. 3; De fide. 3-5; Ancor. 12-13). Хотя Е. К. включает в число 80 ересей 5 дохрист. |
| I. 6. c. σατως ατς ρωτηθες παρ το ατο μοναχο κα ε δε τ προσφερμενα ν κκλησ, ο ον προσφορν κα νματα, διαφρως σθειν τν ερα κα που βολεται κα s βολεται κα ς ρτον κοινν σθειν τατα μετ προσοχς κα φειδος. Ε δ κα περιττν εσι, τ χρ ατ ποιεν; φη· Подобным образом, когда его тот же самый монах спросил: может ли иерей съедать то, что приносится в церковь – например, просфору и воду, – где и как хочет, и съедать это как простой хлеб, или же [он должен делать это] со вниманием и бережно? и если есть излишек, что с ним следует сделать? – [патриарх] ответил: Τ μν τς φωθεσης κλσματα οχ, λλ’ ν κκλησ μνον σθειν κα σω ντες τς κκλησας παντα να διαπανσωσι, τ δ περιττ τν λλων μ μετ γλακτος κα τυρο κα χθων λλ μνα κα διαζντως· «Остатки от возносимого [Хлеба нужно] не иначе, как в церкви, съедать, и все их потребить, находясь внутри церкви; остатки же от других просфор следует потребить не с молоком, сыром или рыбой, но отдельно и особым образом». δο κα νταθα, ς νομζω, τι γιτατος πατριρχης μαν κα μνην ποδεικνει γνεσθαι ναφορν, τις κα μνη μλλει ψοσθαι. Вот и здесь, как я полагаю, святейший патриарх указывает, что бывает только одно единственное Возношение, которое [только] одно и будет вознесено. I. 7. π πσι δ τοτοις διαπορ ς διτης κα γρμματος, να δ μ κα τν τς μελεας δσω λγον. νεκεν τοτου δομαι κα παρακαλ να γγρφως κατχω τν λθειαν κα μ πλανμαι μηδ ντρπωμαι π τν ψευδολγων· εχομαι δ τν γιωσνην σου. Итак, во всём этом я имею затруднение подобно простецу и неграмотному, и как бы мне не высказать небрежного мнения. Поэтому желаю и прошу о том, дабы обладать мне истиной, в письме запечатлённой, и не заблуждаться и бывать смущаемым от лжецов, и обращаюсь с мольбой к твоей святости. Λσις πρς τατα Разрешение этих [вопросов] II. 1 [ср. c I. 1. a и I. 2] μγας Βασλειος ο περ διαφρων προσφορν ρωτθη· θεν οδ περ τοτων ρμηνεειν διενοθη, λλ περ μνου το· Τ ποτε ρα τς προθσεως ρτος μφανειν βολεται κα τ τ καθν τοτων ανιγμα σημανειν θλει· δ σαφς τε κα εκρινς μγας οτος διεσφησ τε κα διετρνωσεν. Ε γρ περ διαφρων προσφορν ρωτθη κα μ ρωτηθες ατς φ’ αυτο πισημνασθαι περ τοτου γνωσκεν, οδν ν πντως παρκεν· λλ κατ λεπτν παντα ξηγσατο. |
| Nos igitur maximam habemus sollicitudinem circa vera Dei dogmata et circa sacerdotum honestatem, quam illis obtinentibus credimus, quia per eam maxima nobis dona dabuntur a Deo, et ea, quae sunt firma habebimus». Nov. 6, praef. (ed. cit. III, 16). См. то же в Collectio LXXXVII capitulorum, num. 1 (Pitra, 320), а также в Кормчей, гл. 42, 1 (упом. изд, II, 7). Ср. 5 прим. 15 § этой книги. 2447 Nov. 115, cap. 3, § 14; Nov. 131, с. 1. Cf. Basilic V, 3, 2; XXXV, 8,3 6. Ср. 5 прим. 15 § этой книги. 2449 ερωσνη γρ βασιλεας γαομς στι κα ναστοιχεωσις, κα βασιλεα εροσνης σχς κα κραταωμα... τν μν τ ορνια κατακοσμοσαν κα διπουσαν, τν δ οακζουσαν θεσμος δικαοις τ πγεια. Νν αλεθς τ μεστοιχον το φραγμο διαλλυται, κα συμφωνα κατρχει διαφωνας, κα ποκπτει ενσει διαρεοις κα φροδος κατστη διστασις. Harduini, IV, 137. 2450 Феодосий и Валентиниан называют себя divinitas nostra, а свои законы nostra divina praecepta (Cod. Justin. I, 1, 3). Юстин и Юстиниан говорят, что заповедуют divino verbo ( θε ματι), издают divinam jussionem ( θεαν κλευσιν) и т. д. (Cod. I, 15, 2). Cf. Basilic. II. 6, 21 (ed. cit. I, 89). Это употреблено в том же смысле, в каком французские короли назывались «христианнейшими», или как в настоящее время австрийский император называется «апостолическим», португальский король – «благовернейшим», русский император – «благочестивейшим» и т. д. 2458 ... τι ετι δ ν τυπσ γα κα οκουμενικ σνοδος κα πιδ μοι γγρφως. τοτοις στειχ, τοτιος στργω, τοτοις πιστεω. Harduini, II, 433. 2459 Об этой взаимности между церковным и гражданским законодательством см. Fr. A. Biener, Geschichte der Novellen Justiniane (Berlin, 1824). S. 157 fg. Cp. §§ 151 и 170 этой книги. 2462 Ср. каноны: IV Всел. соб. 4 и 12, Трул. 3 и 38, Антиох. 5, Карф. 48, 53, 67 и 93, перво-втор. 9 и др. и толкования на эти каноны. 2464 Cesetz wodurch Bestimmungen zur Regelung der äusseren Rechtsverhältnisse der katholischen Kirche erlassen werdeu. |
| Studd. 1866. H. 1. – и др. 1048 Евсевий в вышеуказанном месте свидетельствует, что Климент знал послание к Евреям и пользовался им; он говорит о Клименте: ν (Климент в своем послании) τς πρς βραους πολλ νοματα παραϑες, δη δ α ατολεξε ητς τισν εξ ατς (послания к Евреям) χρησμενος, σαφστατα παριστησιν, τι μ νον πρχει τ σγγραμμα (послание к Евреям). Это подтверждает и рассмотрение самого Климентова послания, хотя. Климент не называет точно послания к Евреям и его писателя. Ср. напр. Климента c. 43. ( μαριος πιστς ϑερπων ν λ τ ο Μωσς τ δια τεταγμνα ατ πντα σημεισατω ν τας ερας ββλοις . τ. λ.) с Евр. 3, 5 . Клим. с. 17. (μιμητα γενμεϑα ενων, οτινες χ δρμασιν αγεοις α μηλωτας περιεπτησαν) с Евр. 11, 37 ; Клим. с. 36. (Δι τοτου ϑλησεν δεσπτης τς ϑαντου γνσεως μς γεσασϑαι, ς ν παγασμα τς μεγαλωσνης ατο τοσοτ μεζων στν γγλων, σ διαφορτερον νομα εληρονμηεν γγραπται γρ οτως «ο ποιν τος γγλους ατο πνεματα α τος λειτουργος ατου πυρς φλγα». π δ τ υ ατο οτως επεν δεσπτης «υς μου ε σ. γ σμερον γεγννη σε: ατησαι πα μο, α δσω σοι ϑνη τν ληρονομιαν σ, α τν ατσχεσιν τ πρατα τς γς». α πλιν λγει πρς ατον ϑου δεξιν μου, ως ν ϑ τος χϑρος σου ποπδιον τν ποδν σου») с Евр. 11, 31 ; Клим. с. 9. с Евр. 11, 5. 7 ; Клим. с. 36. с Евр. 4,15. 16 и т. д. 1050 Этим посланием, признавая его за Павлово, пользовались позднее в сирской церкви: Иаков Низибийский (см. Gallandi Bibl. Patr. V. p. I. sqq.) и его ученик Ефрем Сирин (см. Mill. N. Т. р. 517. п. 2 ср. Lengerke De Ephraemi Syri arte hermeneut. Regiom. 1891. p. 2 sqq.); за Павлово признавало его и Низибийское богословское училище (см. Innilius De partibus legis divinae 1:6), также Исаак Епископ Ниневийский (De contemptu mundi, in Galland. Bibl. Patr. XII. p 12. 15) и Ебедиезу (Catal у Assemani Bibl. or. III, 1. p. 12). 1051 Климент упоминает об нем для объяснения отсутствия надписания имени писателя в послании к Евреям: δη δ ς μαριος λεγε, πρεσβτερος, πε ριος πστολος ν το παντορτορος πεστλη πρς βραους, δι μετριτητα Παλος, ς ν ες τ ϑνη πεςταλμνος, ο γγρφει αυτν βραων πστολον, δι τε τν πρς τν ριον τιμν, δι τε τ περιουσας α τος βραοις πιστλλειν ϑνν ρυα ντα α πστολον. |
| VII. Περι του τοπου τησ πολεωσ Ιερουσαλημ και την περιοχην αυτησ την γην τησ επαγγελιασ Θεοτκε, βοθησν μοι. § 1. πειδ κατ τν γαθν σου προαρεσιν κα ζτησιν κα ξωσιν πθησας 2029 δεν περ τς γος πλεως ερουσαλμ κα τς Γς τς παγγελας, που πριπτησεν κριος μν ησος Χριστς κα περαγα Θεοτκος κα ο γιοι πστολοι κα ο προφται κα ο λοιπο γιοι, γγρφως χαρσω 2030 σοι. να χς 2031 ατ πρς ψυχικν φλειαν κα νεσιν σωματικν. § 2. Κα τατα μν σθι, γαπητ δελφ, κα καθρισον νον 2032 κα κον κα δινοιαν. Περ το γου κα ζωοδχου Τφου ρξμεθα 2033 ντεθεν. Εναι γον νας το γου Τφου ες τ μσον τς πλεως ερουσαλμ κα χει τρολλας 2034 δο. μα τρολλα 2035 εναι σκπαστη κα γρωθεν 2036 μετ μολβδου σκεπασμνη· κα κτωθεν ατο, γρωθεν το τεχους τς τρολλας, εναι ζωγραφισμνοι 2037 μετ μουσεου 2038 λοι ο προφται. Κα κτω ατο εναι τ Κατηχομενα κα γρωθεν κολνες μαρμρινες ιβ´. Εναι κα ες τν τοχον 2039 κεκολλημνα 2040 μρμαρα πορφυρ, κα κτω ατο εναι ποδρια κτ κα τ δαφος πλακωμνον μετ μαρμρου· κα ες τν μσην ατο εναι Ζωοδχος Τφος το κυρου μν ησο Χριστο, κα γρωθεν ατο ρθομαρμρωσις· κρμονται 2041 δ κα κανδλαι ες τν γιον Τφον λ´ κομητες, κα μπροσθεν ατο εναι Λθος, που κθισεν 2042 γγελος, καθς λγει· γγελος κθισεν ες τν λθον το μνματος». Κρμονται κα κανδλαι ατο δ´, κα γρωθεν το γου Τφου ξωθεν πτουν κανδλαι η´. § 3. Κα γρωθεν ατο ποκτω τ Κατηχομενα χουν ο αρετικο τς κκλησας ατν· πρτον ο τρισκατρατοι ρμνιοι 2043 , ο Χατζιτζνιοι κα ο ρειανο, ακωβται κα ο Νεστριοι κα ο Λατνοι 2044 κα ο Μαρωνται. § 4. Ο δ ρθδοξοι χριστιανο χομεν τν Καθολικν Ναν κα ο βεροι χουν τν Γολγοθ· εναι δ κα ατο ρθδοξοι χριστιανο. § 5. Καταβανει δ κα τ γιον Φς τ γ κα μεγλ Σαββτ, ρ το σπερινο, ες δξαν το Χριστο. § 6. Γρωθεν το γου Τφου εσν κινια δκα χρυσοκφαλα. Εσν το γου Τφου μρμαρα λευκ τρα κα τερα ες τν τοχον, κολνες ιε´. Κα εναι ες τν γιον Τφον κουβοκλιον μολυβδοσκπαστον, κρατυνμενον π στλων σιδηρν ιβ´, κα σωθεν στν στορισμνον μετ μουσεου: νληψις το κυρου μν ησο Χριστο. |
| (XII). Услыхав об этом Ираклий устыдился (устрашился) 29 , но не хотел ни уничтожить своего послания, ни также переносить позора. Тогда он, думая совершить нечто великое, издает так называемый эдикт, предлагающей не исповедовать ни одно ни два действия. Прочитав это единомысленники Севира в банях и на базарах поносили церковь Божию, говоря: «прежде единомысленники Нестория Халкидонцы, обратившись к истине, одумались, соединившись с нами посредством (признания) одного действия в одной природе Христа, – а теперь, осудив что он было хорошо, погубили то и другое, не исповедуя во Христе ни одну ни две природы» 30 . (XIII) После же смерти Сергия Константинопольского престол занял Пирр, который нечестиво удержал то, что определили Сергий и Кир. А после кончины Ираклия царство принял его сын Константин. Но Пирр с Мартиною умертвил его ядом. Вступает на царство Ираклона 38 , сын Мартины. Но сенат 39 и город изгнали из города Пирра, как нечестивца, вместе с Мартиною и ее сыном. Воцаряется Констант 40 сын Константина, во епископа 41 Константинопольского поставляется Павел, тоже еретик. (XIV ср. IV–VII) Τοτων οτως γινομνων Μξιμος, τ ντι φιλσοφος κα πρξει κα ϑεωρ τ τς φιλοσοφας κρατνων δγματα κα τ πρτα φρων ν τας βασιλεοις αλος, πρτος γρ τν τος βασιλικος πηρετοντων γρμμασι ν, κα τ εδκιμον πντοϑεν χων, πρ πντων δ τν ϑεον φβον νστερνισμνος, κα κατ τν ψλμον «προορμενος τν Κριον νπιον ατο δι παντς», δν πανταχο τ τς αρετικς κακοδοξας φαπλωϑντα σχοινα κα τν πλαι μλις τ τε πολλ τν πατρων πν κα τ σπουδ καταργηϑεσαν κα νεκρωϑεσαν τν μονοφυσιτν ιρεσιν πλιν τ τν κρατοντων ραϑυμ κα μελε νανευομνην κρα 233 л. τυνομνην κα γγρφως νατεϑεσαν ν τ νρϑηκι τς μεγλης Κωνσταντινουπολιτν κκλησας – λιπντ βασλεια πρσεισι τ μονρει β, ποταξμενος τ κσμ παντ. Κα ν τ τς Χρυσοπλεως μοναστηρ τ τν μοναχν μφιννυται, ν κα δι τ τς ρετς πρσιτον γομενος κα καϑηγητς τν κεσε γινεται. |
| Ατ μως κατπεσε παταγωδς κα μσως, διτι προσκροει ες τ συνοδικν σστημα διοικσεως τς κκλησας, τ ποον θεωρε τι λοι ο πατριρχαι κα ο προκαθμενοι εναι μεταξ των σοι, δ Κωνσταντινουπλεως χει πλς πρωτεο τιμς, χι πρωτεο ξουσας, πως διεκδικε ππας. δ κκλητος σχει μνον δι τος νκοντας ες τν δικν του δικαιοδοσαν, κα χι ες τν δικαιοδοσαν λλων πατριαρχν. Εναι ναμφβολος κα ναντρρητος εροκανονικ Παρδοσις, τν ποαν συνψισεν θεοκνητος νος το ξ μν μεγστου θεολγου κα κανονολγου γου Νικοδμου το γιορετου, νπιον το μεγαλεου το ποου πρπει ν καταισχυνθον κα ν κρυβον ο καιν κα κεν μελετντες κα προτενοντες. Οτος σχολιζει ες κτεν ποσημεωσιν τν Θ Καννα τς Δ’ Οκουμενικς Συνδου, ποος προβλπει ν προσφεγουν ο πσκοποι κα λοιπο κληρικο, ταν μφισβητον δικαστικς ποφσεις, ες τν ξαρχον τς διοικσεως ες τν τς Βασιλευοσης θρνον. ρμηνεει λοιπν τν καννα μ βσιν τν κκλησιαστικν στοραν, πλθος λλων ερν καννων, γκρτους παλαιος κανονολγους, λλ κα τν βυζαντινν νομοθεσαν τν εσεβν βασιλων, κα συμπερανει τι « Κωνσταντινουπλεως οκ χει ξουσαν νεργεν ες τς Διοικσεις κα νορας τν λλων Πατριαρχν, οτε ες ατν δθη π τν Καννα τοτον κκλητος ν τ καθλου κκλησ». Παραθτει δ μεταξ λλων κα γνμην το γκρτου κανονολγου Ζωναρ, ποος λγει τι «μνον τν ποκειμνων τ Κωνσταντινουπλεως χει Κωνσταντινουπλεως τς κκλτους, σπερ κα τν ποκειμνων τ Ρμης χει Ρμης τς κκλτους» κα τι «ο πντων τν μητροπολιτν πντως Κωνσταντινουπλεως καθεται δικαστς, λλ τν ποκειμνων ατ»9. ταν διεπστωσε λοιπν πατριρχης Βαρθολομαος τι θεσμς τς κκλτου δν μπορε ν στριξη τν περριον εσπδησιν ες ξνην δικαιοδοσαν, νεκλυψε, τ βοηθε τν προθμων συμβολων του, μετ π 333 τη, τι Οκρανα δν νκει ες τν δικαιοδοσαν τς κκλησας τς Ρωσας, λλ ες τν δικαιοδοσαν τς κκλησας τς Κωνσταντινουπλεως! πκρυψαν κα παρερμνευσαν πλθος γγρφων κα γνωμν ο πρσεκτοι στρατευμνοι θεολγοι του, δι ν βγλουν τ στεον συμπρασμα τι το προσωριν παραχρησις τς Οκρανας ες τν κκλησαν τς Ρωσας ( προσωριντης κρτησε τρες κα πλον ανας!), κα τρα αρεται ατ παραχρησις. |
| διαφορετικ ατ ρμηνεα το βασικο γγρφου το 1686 νισχεται πι πολ στ δετερο γγραφο, πο ποστλλει πατριρ¬χης Διονσιος Δ τ 1686 «Πρς τος βασιλες τς Ρωσας», στ ποο πμαχη σχετικ φρση πο ναφρεται εναι ξς: «στε μικρο δεν κα τν στον ναππνιξαν ν, τοι τν εσβειαν, ε μ τ μτερον Βασιλικν ρθοδοξτατον Κρτος πρς μυναν ξεγερθεη ν, κα ¬τοντο τν παροικαν τατην Κιβου ποταχθναι π τν γιτατον Πα¬τριαρχικν τς Μοσκοβας θρνον, στε νκα περεμππτ χρεα χειροτονας προσπου ξου... χ δειαν κατ καιρος μακαριτατος πατριρχης Μοσχο¬βας κα πσης Ρωσας χειροτονεν τοτον κατ τν κκλησιαστικν διατπωσιν». δ λοιπν γρφει τι ζτησε Ρωσικ γεσα τν παγωγ τς παρχας το Κιβου π τν πατριαρχικ θρνο τς Μσχας κα ς συνπεια ατς τς παγωγς ν χει¬ροτονε Μσχας τν μητροπολτη Κιβου, πο θ κλξουν κλρος κα λας. Δηλαδ σ ατ τ πατριαρχικ γγραφο δν γρφει πως τ προηγομενο τι ζητθηκε δεια ν χειροτονε Μσχας τν μητρο-πολτη Κιβου, λλ παγωγ («ποταγ») τς παρχας το Κιβου π τν πατριαρχικ θρνο τς Μσχας. Παρακτω ναφρεται μνη ποχρωση το Μητροπολτη Κιβου πο θ χει στ ξς πναντι το Οκουμενικο Πατριαρχεο: «…νς μνου φυλαττομνου, δηλαδ νκα Μητροπολτης Κιβου ερουργν εη τν ναμακτον κα θεαν μυσταγωγαν ν τ παροικ τατ, μνημονεοι ν πρτοις το σεβασμου νματος το Παναγιωτ¬του Οκουμενικο Πατριρχου, ς ξ ατο πντα τ γαθ ες τ τς οκουμνης πρατα διαδιδμενα, κα πηγ πντων ν, κα τρπ συγκαταβατικ χρωμν δι τς ηθεσας ατας, κα παρατιθεμνη ες τν θρνον το Πατριρχου Μοσχοβας τν τατης ποταγν, πειτα το Πατριρχου Μοσχοβας». Τ γγραφο λοιπν δ γρφει τι στ ξς μητρο-πολτης Κιβου θ πρπει ν μνημονεει πρτα τν Οκουμενικ Πατριρχη, κα πειτα τν Πατριρχη τς Μσχας, που πολ σημαντικ εναι τι δνει κα τν ξγηση γι’ ατ. Κα λγος εναι πρτον γενικ γι τν μεγλη προσφορ τς Κωνσταντινουπλεως στν ρθοδοξα κα δετερον γι τν ποταγ το Μητροπολτη Κιβου στν Πατριρχη τς Μσχας. |
| Δι τατα τονυν τ οτω δυσσεβ κα λλκοτα το Βαρλααμτου κινδνου κα τν οος ατς γρμματ τε κα δγματα, περ ξηλγχθη, φρονν κα στργων, κα πολυτρπως ργοις τε κα λγοις κα γρμμασι .................... κα κριβ κα προσκουσαν τν περ τοτων σκψιν τε κα ξτασιν ποιησμενοι, κα συμψφους χοντες τν νθεον κα νουνεχ ζλον πρ τς εσεβεας νδειξαμνην θεοστεφ βασιλδα μετ το ρασμιωττου υο ατς, το κραταιο κα γου μν αθντου κα βασιλως, κυρο ωννου το Παλαιολγου, τι τε κα τν σγκλητον πσαν μετ τν τς πολιτεας κκρτων, λλ δ κα τος συνειλεγμνους τρους πντας, κκλησιαστικος τε λογδας κα τν εσεβστατων ρχιμανδριτν κα γουμνων κα μοναχν κα λογων νδρν οκ λγους .................... κκηρκτους γγρφως κα ποτετμημνους τς το Θεο καθολικς κα ποστολικς κκλησας, τε δυσσεβες συνοδικς ναπεφηντας, κνδυνον κα τος κατ’ ατν ες κοινωναν, ο μεταμελουμνους, μλλον δ κα προστιθντας τ δυσσεβε προσμενον, τος δ’ περαγωνισαμνους τς κατ’ εσβειαν ληθεας κα συνοδικς π τατ δικαιωθντας, τν ερμενον δηλοντι κρ Γρηγριον τν Παλαμν κα τος οος ατς παραλγως τε κα θσμως ποβαλλμενον .................... ε δ μ μεταμεληθεη κα τ πονηρ τατα κα δυσσεβ κα λλκοτα δγματα κα τος τοτοις μμνοντας γνησως ποβλλοιτο δι’ οκεου λιβλλου, κατ τν πλαι πικρατοσαν π τος τοιοτοις κκλησιαστικν παρδοσιν, κα ναθματι τοτον καθυποβλλομεν, ς κα πρτερος συνοδικς διαλαμβνει τμος, ποκπτων τελως παντς το χριστιανικο κα ρθοδξου πληρματος ο μνον τν Βαρλαμ, λλ κα ε τις τερος φανεη τι τν π’ ατο κατ τν μοναχν ηθντων τοτων αθις κατηγορν λως ατν ν τος τοιοτοις καθαπτμενος· ατν γρ κενην τν το τμου καταδκην φ’ αυτν πεσπσατο. κυρομεν δ κα πρσδεκτα πσι τελως ποφαινμεθα τ παρ’ ατο τε κα παντς τρου κατ το Παλαμ κα τν μοφρονοντων ατ συντεθντα οαδποτε γρμματα, ς πσης ντα διαβολς κα δυσσεβεας νμεστα κα κατ τν ερν θεολγων κα τς εσεβεας κα τς κκλησας ατς μλλον τοτων κκεμενα. |
| Δν γρφει δηλαδ, τι θ μνημονεει πρτα τν Οκουμενικ Πατριρχη, πειδ παραμνει π τν δικαιοδοσα του. ξιοσημεωτο εναι τι ποταγ το Μητροπολτη Κιβου στν Πατριρχη τς Μσχας πλον, ντ το Οκουμενικο Πατριρχου, θεωρεται τσο μεγλο δρο κα βοθεια γι τν Μητροπολτη Κιβου, σμφωνο μ τν νγκη κα τν πιθυμα του, γι τ ποο θ πρπει διηνεκς ν εχαριστε κα ν τιμ τν Οκουμενικ Πατριρχη πο το τ παρσχε, μ τν μεγαλτερη τιμ, μνημονεοντας τον πρτον κατ τν Θεα Λατρεα. (5) Ββαια ταν λθος π τν πλευρ τς Μητρπολης Κιβου κα το Ρωσικο Πατριαρχεου στ ποο πγεται μσω το παραπνω πρτου βασικο γγρφου, τι δν τρησαν ατ τν σαφ μοναδικ ρο πο περιχει τ γγραφο ατ, πως κα τ δετερο παραπνω γγραφο, κα δν μνημνευαν τν Οκουμενικ Πατριρχη, γιατ λλωστε κκλησα το Κιβου προηγεται στορικ τς κκλησας τς Μσχας, χι μως τς Μητρας κκλησας τς Κωνσταντινουπλεως. Προφανς νργησαν μ θνοφυλετικ κριτρια, δνοντας προτεραιτητα στν Μσχας, κα τσι δηγθηκαν ν μνημονεουν μνο ατν, μως κα ο δο κκλησες τς Μσχας κα το Κιβου γεννθηκαν π τν κκλησα τς Κωνσταντινουπλεως. στσο, χουν κα λαφρυντικ, καθς θ θερησαν τν μνημνευση το νματος το Οκουμενικο Πατριρχη ς μι παρπορτα, δι τς ποας ποτε κρινε κενος θ μποροσε ν πμβει στ σωτερικ τους, πως γι παρδειγμα κριβς συμβανει στν περπτωση τν Νων Χωρν (ποκορφωμα πρσκληση συμμετοχς στν «Σναξη τς εραρχιας το Θρνου» τν Σεπτμβριο 2018). μως, μν περιμνουμε τν πομον κα νοχ πο δεχνουν ο λληνες πρς τν Οκουμενικ Πατριρχη, ν τν δεχνουν κα ο Σλαοι δελφο. μ μνημνευση το Οκουμενικο Πατριρχη, ν κα στν συγκεκριμνη περπτωση χει πνευματικ σημασα, καθς φειλε ν γινταν ς ναγνριση τν πατρικν εεργεσιν του, δν θ πρεπε ν ξετζεται εροκανονικ, καθς ληθινς γονας, ν τ παιδ του δν τν εχαριστσει κατ τ φειλμενο, δν το ζητει ν το ξαναεπιστρψει τν ζω πσω, ν το φαιρσει ετε τν δια, ετε λα τ γαθ πο το κληρονμησε. στσο ββαια, ο δελφο π τν Βορρ, φελουν ν ναγνωρζουν τν «Πρτο μεταξ σων», πργμα πο, πως ποδεικνεται τουλχιστον π τ δπτυχα, κα χι μνο ατ, τ καναν, ετε κ προθσεως, ετε ξ ποχρεσεως, τσους ανες τρα, πρν τν πσημη νακονωση τς μονομερος ποφσεως γι χοργηση τς Οκρανικς Ατοκεφαλας. (6) |
|
|
