| Γι’ αυτ, μετ απ μερικ χρνια, μου γεννθηκε η επιθυμα να τα αποτυπσω λα αυτ. Βιβλα δεν ξρω να γρφω, και μου ρθε η ιδα να γυρσω ταινα. Στο σινεμ ο θεατς ανησυχε για τον πρωταγωνιστ, βυθζεται πολ βαθι στην πλοκ, στις εικνες και στα βιματα των ηρων της ταινας. Αυτ η σκψη μου δημιουργθηκε κπου το 2007 το 2008. μως, μχρι το 2014, ο γροντας Γρηγριος δεν ευλογοσε τα γυρσματα, επειδ ταν νθρωπος για τον οποον λνε τι τρχει μακρι απ τη δξα. Χαρακτηριζταν απ ιδιατερη σεμντητα και ταπειντητα, πως επσης και ακεραιτητα: το «ναι» του ταν πντα «ναι» και το «χι» του πντα ταν «χι». Αν τον ρωτς και ακος «χι», δεν χει νημα να προσπαθσεις να τον πεσεις, εναι «χι»! Και για την ταινα ο γροντας Γρηγριος λεγε: «χι, χι, χι». Το 2014 με ρτησε: «Τελικ, για ποιο πργμα θλεις να κνεις την ταινα, μλησ μου πιο αναλυτικ». Του επα: «Γροντα, η ταινα δεν εναι για σας, θλω να δεξω την ατμσφαιρα του μοναστηριο, για να την σσουμε για τις επμενες γενις. Επειδ αυτ που συμβανει στο μοναστρι μου θυμζει το Γεροντικ της Λαρας των Σπηλαων του Κιβου. Ο καθνας χει το χαρακτηριστικ του νομα, για παρδειγμα: ο σιος Αρσνιος ο λτρης της εργασας, ο σιος Θεδωρος ο Σιωπηλς κτλ.». ταν ζησα για ξι μνες στο Δοχειρι, με εχε συγκλονσει το γεγονς τι μουν σε θση να διακρνω το χαρακτηριστικ του κθε μοναχο. Και του επα τι θλω να σσω το χρονικ του μοναστηριο, στε μσω του κινηματογρφου να διαφυλξω την ατμσφαιρα του Δοχειαρου, πως αυτ χει διαμορφωθε τρα, με τον γροντα. Μου λει: «Γιατ, μετ θα χει λλη ατμσφαιρα;». Του απαντ: «Δε λμε τι θα εναι χειρτερα καλτερα, απλ θλουμε να την αποτυπσουμε, να απεικονσουμε την ιστορικ τομ, που εναι ιδιατερη τρα χρη σε σας. Μετ, μπορε να εναι καλτερη η ατμσφαιρα απ τρα. Θλουμε, μως, να αποτυπσουμε αυτ την ιστορικ τομ». Και ττε μου δωσε το πρσινο φως. Και να, την νοιξη του 2015, πγαμε με την κμερα. Η αποστολ μας αποτελονταν απ δο τομα. Εχα πρει ευλογα για μια τελεως λλη σνθεση της ομδας για τα γυρσματα, για λλα τομα. ταν σμφωνοι, υπρχαν χρματα, προπολογισμς, δυναττητες. μως, σε λη αυτ τη διαδικασα ηγονταν ο Κριος. Μπορ σχεδν κθε μρα να διηγομαι ιστορες για το πς ο Κριος αφαιροσε κποιον απ το πρτζεκτ για να βλει σε αυτ κποιον λλον. Το πιο συγκλονιστικ ταν τι κποιοι απ τους ανθρπους, που πραν μρος στο πρτζεκτ, δεν εχαν καμα σχση με την Ορθοδοξα και δεν εχαν ποτ πατσει οτε το κατφλι της εκκλησας. |
| Πσες φορς αγανακτ! Να εναι ηλικιωμνοι, σοβαρο νθρωποι και με αξιματα και να βλπης κτι παιδι με μα αναδιεα να διακπτουν την συζτηση, να λνε χαζομρες και να το θεωρον κατρθωμα. Τα κνω νημα να σταματσουν, τποτε. Πρπει να τα κνης ρεζλι, για να σταματσουν· αλλις δεν γνεται! Σε καννα Πατερικ δεν γρφει να μιλον τσι οι νοι. Το Γεροντικ λει, «επε Γρων», δεν λει «επε νος». Παλι οι μικρο δεν μιλοσαν μπροστ στους μεγλους και χαρονταν που δεν μιλοσαν. Οτε κθονταν εκε που κθονταν οι μεγλοι. Εχαν μα συστολ, μα ευλβεια, κοκκνιζαν, ταν μιλοσαν σε ναν μεγαλτερο. Και αν μιλοσε καννα παιδ σχημα στους γονες του, δεν θα βγαινε στην αγορ απ ντροπ. Και στο γιον ρος, αν δεν εχε σπρα γνια κανες, δεν μπαινε στον χορ να ψλη. Τρα βλπεις και δκιμοι μαζεονται και προδκιμοι!... Τλος πντων, αλλ τουλχιστον να μθουν να κινονται με σεβασμ και ευλβεια. Και βλπεις μαθητ της Αθωνιδος να λη στον Σχολρχη, που εναι και Δεσπτης: «γιε Σχολρχα, θα μιλσουμε σος προς σον». Εκε φθνουν! Και το κακ εναι που σου λει: «Γιατ, τ επα; Δεν το καταλαβανω». Δεν λει: «Με συγχωρτε, χει ευλογα να πω ναν λογισμ; Μπορε να εναι και ανοησα», αλλ να και να σαν να μη συμβανη τποτε: «Η γνμη σου και η γνμη μου». Κατλαβες; Αυτ το πνεμα δυστυχς μπκε και στην πνευματικ ζω και στον Μοναχισμ. Ακος δκιμους μοναχος να λνε: «Εν του το επα του Γροντα, δεν με καταλαβανει! Επανειλημμνως του το επα». «Καλ, πς το λς αυτ το «επανειλημμνως»; τσι εναι σαν να λς: «Δεν διορθθηκε ο Γροντας»». «Γιατ, λει, δεν μπορ να εκφρω την γνμη μου;». Εναι να τινζεσαι στον αρα με κτι ττοια. Και στο τλος σου λει: «Σενοχωρθηκες; Με συγχωρς». Να τον συγχωρσω χι Γι’ αυτ που επε, αλλ γιατ ανβηκε το αμα στο κεφλι μου! Φθνουν να κρνουν και τον Θε – Γροντα, στην να γενι υπρχει αυτ η τση να κρνουν τους πντες και τα πντα τσι ταν πντοτε; – χι, παλι δεν ταν τσι· αυτ εναι το πνεμα της εποχς. Τρα δεν φθνει που κρνουν λακος, λους τους πολιτικος και τους εκκλησιαστικος, αλλ κρνουν και Αγους και φθνουν να κρνουν και τον Θε. «Ο Θες, λνε, στο τδε θμα τσι πρεπε να ενεργση· δεν ενργησε σωστ. Αυτ ο Θες δεν πρεπε να το κνη»! Ακος κουβντα; «Βρ, παιδ μου, εσ θα πς;». «Γιατ; Λω την γνμη μου», σο λει και δεν καταλαβανει πση αναδεια χει αυτ. Το κοσμικ πνεμα χει καταστρψει πολλ καλ πργματα. Προχωρει το κακ σε σχημη κατσταση, σε βλασφημα. Κρνουν τον Θε και οτε τους πειρζει ο λογισμς τι εναι βλασφημα. Εναι και μερικο που χουν μπι κα, αν χουν και λγη λογικ, αρχζουν: «Αυτς εναι για μα χοφτα, εκενος περπατει στραβ, ο λλος κνει τσι»κα δεν υπολογζουν κανναν. |
| – Τ κνει η αδελφ σου; Πς τα πει με τον σζυγ της; – Γροντα, μαθανω τι χει δυσκολες, αλλ κνει υπομον κα, ταν χρειζεται, τραβει μπροστ. – τσι εναι. ταν δο βδια εναι στον ζυγ και το να εναι λγο αδνατο τεμπλικο, ττε το λλο βζει περισστερη δναμη και τραβει, σβαρνζει κατ κποιον τρπο και το λλο. Εδες; Κοσμικο νθρωποι και κνουν δουλει στον εαυτ τους. Εσες εδ εστε αρχοντοπολες. Σκψου μια μητρα να χη τσσερα παιδι και το να να εναι καθυστερημνο, το λλο να χη ψυχοπθεια, το λλο μεσογειακ αναιμα, το λλο να γυρνη τα μεσνυχτα. Και με τον σζυγο, ανλογα με το τ νθρωπος εναι, να χη η καημνη λλα βσανα. Και να υπομνη τσα και τσα και να μη μιλη, να πη να σκση, να μην χη που να πη τον πνο της, γιατ και μερικ πργματα απ την οικογνεια δεν μπορε να τα πη κανες πιο πρα. Μπορε λ.χ. ο νδρας να σηκνεται να φεγη και να μην της δνη οτε διατροφ. Να μην χη χρματα η καημνη οτε το νοκι να πληρση, να θλουν να την βγλουν απ το σπτι. Να αναγκζεται να εργζεται οπουδποτε, να συναντ κινδνους, και να σο λη: «Κνε προσευχ να απαλλαγ τουλχιστον απ αυτος τους κινδνους»! να εναι μθυσος ο νδρας της και να μη δουλεη, να αναγκζεται να δουλεη εκενη, να καθαρζη σκλες στις πολυκατοικες, κι εκενος να πηγανη στην ταβρνα. Να ρχεται τα μεσνυχτα μεθυσμνος, να την δρνη και να της ζητη τα χρματα που πρε να πηγανη να τα παρνη μνος του απ τα αφεντικ της. χ, μαρτριο εναι! Και καλ, μερικς γυνακες χουν αμαρτες και εξοφλον τσι, αλλ εναι και λλες που δεν χουν αμαρτες. Αυτς χουν καθαρ μισθ απ την ταλαιπωρα που περνον. Γνωρζω μια μνα που ταν να αγγελοδι, πολ καλ ψυχ, το πιο καλ, το πιο συχο παιδ απ την οικογνεια, και σε τ στραβξυλο πεσε! Πς ξεγελστηκαν οι δικο της! Παντρετηκε ναν μθυσο, που απ μικρς ταν αλητκι. Ο πατρας του μεθοσε και πρε και αυτς την δια συνθεια. Να ξενοδουλεη η καημνη, να σκοτνεται στην δουλει, και εκενος να την δρνη και να την απειλ με το μαχαρι. Πσες φορς της λει: «Θα σε σφξω»! Και να φοβται μην την σφξη! Μαρτριο περνει! χει και τσσερα παιδι. Οι δικο της φθασαν σε σημεο να της λνε να τον χωρση, αλλ εκενη τους απαντει: «Λω να κνω ακμη υπομον», και κνει υπομον. Το καταλαβανετε; Οτε Γεροντικ διβασε οτε Συναξρια, και μως κνει υπομον. «Καλ, της επα μια φορ, τα παιδι δεν επεμβανουν;». «Ακμη εναι δεκαπντε-δεκαξι χρονν, μου επε. Ας πνε στρατιτες, και μετ θα τον περιλβουν!». Δηλαδ, μχρι να πνε στρατιτες τα παιδι, να τρη ξλο! Η υπομον χαριτνει τον νθρωπο |
| Ο γιος Ισδωρος λει: «Η μετληψη των θεων Μυστηρων ονομζεται κοινωνα, γιατ μας χαρζει την νωση με το Χριστ και μας κνει κοινωνος της βασιλεας Του». Και ο σιος Νελος: «Αδνατο με λλο τρπο να σωθε ο πιστς και να λβει φεση των αμαρτιν του και να επιτχει τη βασιλεα των ουρανν, αν δε μεταλαμβνει με φβο και πστη και πθο τα μυστικ και χραντα Μυστρια, το Σμα και το Αμα του Χριστο». Επσης και ο μγας Βασλειος στην επιστολ του προς την πατρικα Καισαρα γρφει: «Το να κοινωνομε κθε μρα και να μεταλαμβνομε το γιο Σμα και Αμα του Χριστο εναι καλ και ωφλιμο, αφο ο διος λει· «Εκενος που τργει τη σρκα μου και πνει το αμα μου μνει σ’ εμνα και εγ σε αυτν, κι χει ζω αινια»(Ιω. 6, 54 και 56). Και ποιος αμφιβλλει τι το να μετχει κανες συνεχς στη ζω, δεν εναι λλο, παρ να ζει με πολλος τρπους; σο για μας, κοινωνομε τσσερις φορς την εβδομδα, την Κυριακ, την Τετρτη, την Παρασκευ και το Σββατο και σε λλες ημρες αν τχει μνμη κποιου Αγου» –απ αυτ υποθτω τι τις ημρες αυτς λειτουργοσε ο γιος, γιατ δεν μποροσε να λειτουργε κθε μρα, αφο εχε τσες φροντδες. Επε και ο γιος Απολλς τι «πρπει ο μοναχς, αν εναι δυνατ, να κοινωνε τα μυστρια του Χριστο κθε μρα. Γιατ εκενος που απομακρνεται απ αυτ, απομακρνεται απ το Θε. Εν εκενος που συνεχς κοινωνε, δχεται συνεχς το σμα του Χριστο. Γιατ επε η σωτρια φων: «Εκενος που τργει τη σρκα μου και πνει το αμα μου μνει σ’ εμνα και εγ σε αυτν»(Ιω. 6, 56). Αυτ λοιπν συμφρει στους μοναχος, να κνουν συνεχς ανμνηση του σωτηρου πθους. Ο μοναχς πρπει κθε μρα να εναι τοιμος και να τακτοποιε τον εαυτ του στε να εναι πντοτε ξιος να δεχτε τα για Μυστρια· επειδ με αυτ αξιωνμαστε να λβομε και την φεση των αμαρτιν μας». Λει και ο Ιωννης της Κλμακος: «Αν να σμα, ταν αγγζει να λλο, αλλοινεται κατ την ενργει του, πς δε θα αλλοιωθε εκενος που αγγζει το σμα του Θεο με αθα χρια;» Γρφει και στο Γεροντικ: «Ο Ιωννης ο Βοστρηνς, νθρωπος γιος και με εξουσα κατ πνευμτων ακαθρτων, ρτησε δαμονες που κατοικοσαν μσα σε κρες και που εξαιτας τους ταν κυριευμνες απ μανα και υπφεραν φοβερ, και τους επε: «Ποι πργματα φοβστε απ τους Χριστιανος»; Και αυτο απντησαν: «χετε πργματι τρα μεγλα πργματα· εκενο που φορτε στο λαιμ σας, εκενο που λοζεστε στην Εκκλησα κι εκενο που τρτε στη Λειτουργα». Αυτος ρτησε πλι: «Ποιο απ τα τρα αυτ φοβστε περισστερο;» και αποκρθηκαν: «Αν φυλγατε καλ εκενο που μεταλαμβνετε, καννας απ μς δε θα μποροσε να βλψει Χριστιαν»». Αυτ λοιπν που φοβονται περισστερο οι δαμονες εναι ο Σταυρς, το Βπτισμα και η θεα Κοινωνα. |
| πως λει το Γεροντικ, το κελ του μοναχο εναι το καμνι της Βαβυλνας, μσα στο οποο οι τρες παδες βρκαν τον Υι του Θεο(Δαν. 3, 25). Και αλλο λει: «Κθησε στο κελ σου και αυτ λα θα σου τα διδξει». Και ο Κριος επε: «που εναι δο τρεις συναγμνοι στο νομ μου, εκε εμαι κι εγ ανμεσ τους»(Ματθ. 18, 20). Επσης, ο Ιωννης της Κλμακος: «Μην παρεκκλνεις –λει ο Σολομν– δεξι αριστερ, αλλ βδιζε το βασιλικ δρμο, δηλαδ να ησυχζεις μαζ με ναν δο· και μτε μνος στην ρημο, μτε με μεγλη συνοδεα αδελφν. Ο μσος ρος εναι κατλληλος για τους περισστερους.» Και αλλο λει: «Η νηστεα ταπειννει το σμα, η αγρυπνα φωτζει το νου, η ησυχα φρνει το πνθος, το πνθος βαπτζει τον νθρωπο και πλνει την ψυχ και την κνει αναμρτητη». Γι’ αυτ και θ’ αναφρομε στο τλος του λγου τα ονματα λων σχεδν των αρετν και των παθν, για να μθομε πσες αρετς οφελομε να αποκτσομε και για πσες κακες να πενθομε· γιατ χωρς πνθος δεν γνεται κθαρση. Πνθος μως δεν υπρχει σε συνεχ περισπασμ. Και χωρς κθαρση της ψυχς δεν δχεται κανες πληροφορα για τη σωτηρα του. Και χωρς πληροφορα, ο χωρισμς της ψυχς απ το σμα εναι επικνδυνος. Το αββαιο, λει ο Ιωννης της Κλμακος, εναι σως αναξιπιστο. Οι οκτ θεωρες που αναφρθηκαν στα προηγομενα, δεν εναι δικς μας εργασες, αλλ μισθς για την εργασα μας των αρετν. Και δεν πρπει να τις αποκτσομε μνο απ την ανγνωση, και αν ακμη προσπαθομε απ υπερφανη προθυμα, πως λει ο Ιωννης της Κλμακος, για τις τελειτερες, δηλαδ τις τσσερις τελευταες· γιατ πρκειται για ουρνια πργματα και ο ακθαρτος νους δεν τα χωρει. λη μας την προθυμα και επιμλεια οφελομε να την χομε στις σωματικς και ψυχικς αρετς· και τσι γεννιται μσα μας η πρτη εντολ, δηλαδ ο φβος του Θεο. Και ταν πολυκαιρσομε σ’ αυτν, γεννιται το πνθος. Και ταν αποκτσομε την ξη της μις θεωρας, ττε η χρη του Θεο, η κοιν μητρα λων, πως λει ο γιος Ισακ, θα μας χαρσει και τα παραπρα, μχρις του αποκτσομε μσα μας τις επτ γνσεις· πειτα θα αξισει να λβουν και την γδοη, που εναι εργασα του μλλοντος κσμου, σους εργζονται με επιμλεια τις αρετς με τον ορθ σκοπ να ευαρεστσουν το Θε. |
| Πολ βοηθει και η λγη πνευματικ μελτη, ιδως πριν απ την προσευχ. Πολ θερμανει την ψυχ και σκορπει τις μριμνες της ημρας, και ττε, με ελευθερωμνη την ψυχ και μεταφερμνη στην πνευματικ θεα ατμσφαιρα, κινεται απερσπαστα ο νος. Με να κομματκι απ το Ευαγγλιο απ το Γεροντικ που χει μικρ κομματκια αλλ δυνατ, ο νος μεταφρεται σε πνευματικ χρο και δεν φεγει πι. Γιατ ο νος εναι σαν να ζωηρ παιδ που τρχει πτε απ «δω, πτε απ »κει. μα μως το γλυκνης με καμμι καραμλλα, δεν φεγει. Το απερσπαστο και το αμριμνο φρνουν την εσωτερικ ησυχα και την πνευματικ επιτυχα. Οι μριμνες απομακρνουν απ τον Θε. ταν υπρχη πολς περισπασμς, υπρχουν πολλ πνευματικ παρσιτα και οι πνευματικο ασρματοι δεν εργζονται με σματα καλ. Ο μοναχς εναι αδικαιολγητος να μην κνη πνευματικ ζω. Οι καημνοι οι λακο χουν να σωρ φροντδες, και πλι κνουν προσπθεια. Ο μοναχς δεν χει τις φροντδες που χουν εκενοι. Οτε για ενοκια σκφτεται οτε για χρη οτε αν χη δεν χη δουλει. Και τον Πνευματικ του κοντ τον χει και την Εκκλησα μσα στο Μοναστρι, προσευχς, Ευχλαια, Παρακλσεις, Λειτουργες. χει το αμριμνο και κοιτει πς να γνει γγελος, δεν χει λλο σκοπ. Εν ο λακς χει τσες φροντδες! Κοιτει πς να αναθρψη τα παιδι του κ.λπ. και αγωνζεται παρλληλα και για την σωτηρα της ψυχς του. λεγε ο Γερ-Τρφων 99 : «Ο μοναχς θλει αγρυπνα; Μπορε. Θλει νηστεα; Μπορε. Οτε γυνακα οτε παιδι χει. Ο κοσμικς δεν μπορε. χει παιδι... Το να θλει παποτσια, το λλο θλει ροχα, το λλο θλει...». Να αποκτσουμε την καλ μριμνα Πρπει να ζητομε πρτα την Βασιλεα των Ουρανν και αυτ να εναι η μριμν μας, και λα τα λλα θα μας δοθον 100 . μα ξεχνιται ο νθρωπος σ αυτν την ζω, χνει τον καιρ του και χαραμζεται. μα δεν ξεχνιται και ετοιμζεται για την λλη ζω, ττε χει νημα αυτ η ζω. ταν ο νθρωπος σκφτεται πς να βολευτ εδ, βασανισμνος εναι, και κουρζεται και κολζεται. Να μη σς πινη αγωνα και μανα: «Τρα πρπει να κνουμε αυτ, στερα εκενο», γιατ θα σς βρη σε ττοια κατσταση ο Αρμαγεδν 101 . Και μνον η αγωνα στο φτιξιμο εναι δαιμονικ. Γυρστε το κουμπ στον Χριστ, γιατ διαφορετικ θα ζτε δθεν κοντ στον Χριστ, αλλ εσωτερικ θα υπρχει λο το κοσμικ φρνημα, και φοβμαι μην το πθετε σαν τις μωρς παρθνες. |
| Αλλ ταν απ την ξη της αρετς δεν χει πλον φιλα με τους εχθρος, οτε σρεται απ τη συνθεια των παθν, ττε γνεται μτοχος της χρης και μνει ακατκριτος κατ την απκτηση του χαρσματος. Γι’ αυτ λει ο Ιωννης της Κλμακος, τι δε μας φανερνει ο Θες το θλημ Του για να μην το παρακοομε αφο το μθομε, και τσι καταδικαστομε χειρτερα· αν και σαν νπιοι δε γνωρζομε την πειρη του Θεο ευσπλαχνα προς εμς τους αχριστους. Εκενος, λει, που θλει να μθει το θλημα του Θεο, χει χρος να πεθνει απ λο τον κσμο και απ τα θελματ του σχετικ με λα τα πργματα. Γι’ αυτ δεν πρπει κανες να κνει ποιο πργμα προκαλε αμφιβολα, να το θεωρε για καλ, εκτς αν δεν μπορε να ζσει να σωθε χωρς αυτ. Για να βεβαιωθε λοιπν ττε, χρειζεται να ρωτσει τους μπειρους, με ββαιη πστη και προσευχ, εφσον δεν χει ακμη την τλεια απθεια που κνει το νου ισχυρ και ανκητο σε κθε καλ ργο. στε ο πλεμος εναι μεγλος, αλλ ο νθρωπος διατηρεται αβλαβς. Γιατ λει ο Κριος: «Η δναμ μου φανερνεται στην πληρτητ της μσα στην αδυναμα»· και συνεχζει ο Απστολος: «ταν ασθεν, ττε εμαι δυνατς»(Β Κορ. 12,9–10). Γιατ το να εναι κανες απολμητος, δεν εναι καλ. πως λει ο Ιωννης της Κλμακος, οι δαμονες πολλς φορς υποχωρον για διφορους λγους, για να στσουν στον νθρωπο ενδρα, για να τον κνουν να υπερηφανευτε, αφνοντς του την παρση κποιο λλο κακ, και αρκονται σ’ αυτ, γιατ μπορε να αναπληρσει λα τα λλα πθη. Οι Πατρες, πως λει το Γεροντικ, φλαξαν τις εντολς, οι λλοι στερα απ’ αυτος τις γραψαν, εμες μως ,τι γραψαν τα βλαμε στα ντουλπια. κι αν τα διαβζομε, δε σχολζομε στ να κατανοομε τα λεγμενα και να τα πρττομε, αλλ τα διαβζομε σαν πρεργο, νομζομε τι κτι σπουδαο κνομε και υπερηφανευμαστε· αγνοομε τι μλλον μας περιμνει καταδκη, αν δε τα πρττομε, πως λει ο Χρυσστομος. Και ο Κριος λει: «ποιος γνρισε το θλημα του Κυρου του κλπ.»(Λουκ. 12,47). στε καλ εναι η ανγνωση και η γνση, αλλ ταν οδηγον σε μεγαλτερη ταπενωση. To διο και η συμβουλ, ταν δεν εξετζει κανες τη ζω του διδασκλου, πως λει ο Θεολγος: «Μη διερευνς την αξιοπιστα αυτο που σε διδσκει σου κηρττει». Και πως λει ο Κριος: «σα σς λνε οι ιερες κλπ.»(Ματθ. 23,3). Αυτς που ερωτ δε ζημινεται καθλου απ τα ργα εκενου που τον διδσκει, αλλ οτε ββαια και ωφελεται, αν δεν πρττει σα διδσκεται. Το πρα απ’ αυτ εναι παρ φση και αξιοκατκριτο. πως λει ο γιος Ευστρτιος, ο Θες σαν αγαθς και δκαιος που εναι, με την αγαθτητ Του μας χαρζει κθε καλ ταν χομε ευγνωμοσνη, χρησιμοποιντας σαν αγωγ –δκαιο τχα– την ευχαριστα μας. ταν μως εμαστε αγνμονες, ττε ξεπφτομε απ το αγαθ, σμφωνα με τη δκαιη κρση του Θεο. στε η αγαθτητα και η δικαιοσνη του Θεο προξενον σ’ εμς κθε καλ ταν ενεργομε κατ φση· ταν μως κνομε κακ χρση, προξενον αινια κλαση. |
| Ο γροντας Ιππλυτος δεν κανε κηργματα. Μια φορ παραδχτηκε: «Δεν ξρω να μιλσω». Του ρεσε να εργζεται. Δδασκε τους λλους μοναχος: «Πτερ, λα τα βιβλα εναι γραμμνα, πρπει να κνουμε τη δουλει!». Γι’ αυτ λους τους φιλοξενομενους τους στελνε για κποιο διακνημα, π.χ. να κουρεουν το χορτρι στο λιβδι να ξεριζνουν τα κοτσουρα. Αυτ το λιβδι ταν ασυνθιστο, το αποκαλοσαν λιβδι των Αγγλων. Η ιερ ρωσικ γη. Εκε ξερζωναν χι μνο τις ρζες των δντρων, αλλ τα δικ τους πθη, που ταν βαθι ριζωμνα στην ψυχ. Ο πατρ Ιππλυτος και ο πατρ Ιωννης Κρεστινκιν Η ζω στο Ριλσκ ταν πολ φτωχ. Αν υπρχαν παττες, ττε οι μοναχο τρωγαν παττες για ναν μνα. Αν κποιος στελνε να φορτηγ με φαγπυρο, ττε λα τα πιτα περιεχαν φαγπυρο. Το ψρι υπρχε στο τραπζι μνο στις μεγλες εκκλησιαστικς γιορτς. Ωστσο, το ψωμ, που ψηνταν απ τους μοναχος, ταν πντα επαρκς. Ο γροντας λεγε το εξς: «Το ψωμ εναι δναμη». Τα ψωμι ψνονταν στο μοναστρι. Ο γροντας τιζε λους σοι ρχονταν στο μοναστρι. Πρτα το φαγητ και μετ η δουλει. Οι αγελδες αποτελοσαν την ιδιατερη αγπη του γροντα. Τις αγραζε απ τους ντπιους. Οτε καν κοιτοσε την κατσταση των ζων. Οι νθρωποι το φερναν μισοπεθαμνα ζα, αλλ ο γροντας τους πλρωνε ακμη παραπνω απ την τιμ της αγορς. Αυτ ταν η κρυφ του αρετ, η κρυφ ελεημοσνη του. «Πς να τασουν τα παιδι τους; Πς να στηρξουν την οικογνεια;», λεγε ο γροντας. Κατ’ αυτν τον τρπο ο γροντας τους βοηθοσε με λεφτ. Και ταυτχρονα μαλκωνε τις κακς καρδις. Γιατ οι ντπιοι θελαν να ξεγελσουν τον γροντα, φρνοντς του μια ρρωστη αγελδα. Ο πατρ Ιππλυτος τα καταλβαινε λα μια χαρ, αλλ δεν εξθετε κανναν. Με ταπενωση τους πλρωνε τα λεφτ. Οι ιστορες αυτς μοιαζαν με τις ιστορες απ να παλι «Γεροντικ». στερα απ’ αυτ, οι αγελδες ζωντνευαν, πγαιναν στα λιβδια κι διναν γλα. Το κοπδι ταν πνω απ 200 κεφλια. Ο γροντας πθανε στις 17 Δεκεμβρου του 2002. ταν 74 χρονν. Ετφη την ημρα μνμης του Αγου Νικολου, που ταν ο αγαπημνος γιος του πατρς Ιππολτου και ταυτχρονα το πανηγρι της μονς στο Ριλσκ. Και φνηκε τι με τον θνατο του γροντα μια αδιαπραστη νχτα ρθε στο μοναστρι. Οι μαθητς του γροντα μειναν ορφανο. Μια ττοια στιγμ καταλαβανει κανες τι βωσαν οι απστολοι, ταν ο Χριστς δεν ταν πια μαζ τους. Ποιος να τους προστατψει; Τι να κνουν; Πο να πνε; Ποιος να δσει μια συμβουλ; |
| ποιος λοιπν εναι φρνιμος, αποδιχνει τη μητρα του κακο, την πονηρ προσβολ, για να κψει με μια λα τα κακ που την ακολουθον· εναι μως πντοτε προετοιμασμνος να δεχτε την αγαθ προσβολ. τσι η ψυχ και το σμα αποκτον ξη της αρετς και λυτρνονται απ τα πθη με τη χρη του Χριστο. Γιατ δεν χομε απολτως τποτε, το οποο δε λβαμε απ Αυτν(Α Κορ. 4, 7), οτε τποτε να του προσφρομε, παρ μνο προαρεση, που αν αστοχσομε σ’ αυτν, δε βρσκομε οτε γνση, οτε δναμη να εργαστομε το αγαθ. Αυτ εναι ργο της φιλανθρωπας του Θεο, για να μην καταδικαστομε ως αργο, επειδ η αργα εναι αρχ κθε κακας. Κι χι μνον αυτ, αλλ και η δια η εργασα του αγαθο χρειζεται δικριση, πως λει το Γεροντικ. Μια μοναχ που νστευε τργοντας κθε ξι μρες και μελετοσε διαρκς την Παλαι και την Καιν Διαθκη, αν και κατρθωνε τα δσκολα, πεσε στα εκολα, μ’ λο που θα πρεπε να εχε αποκτσει απθεια στερα απ τσους κπους· αυτ μως δεν γινε Γιατ το καλ δεν εναι καλ, αν δεν χει σκοπ το θλημα του Θεο. Αυτ το βλπομε στη θεα Γραφ, που συχν ο Θες παρουσιζεται να αγανακτε με ανθρπους που κνουν πργματα, τα οποα φανονται σ’ λους καλ, εν λλοτε αποδχεται ενργειες που φανονται κακς. Τοτο το μαρτυρε ο Προφτης εκενος που ζτησε απ κποιους να τον τραυματσουν· εκενος που παρκουσε, νομζοντας πς τχα κνει καλ, κατασπαρχθηκε απ να θηρο(Γ Βασ. 21, 36). Επσης και ο Πτρος, νομζοντας τι κνει καλ, δεν φηνε τον Κριο να του πλνει τα πδια και δχτηκε εππληξη γι’ αυτ(Ιω. 13, 8). Γι’ αυτ οφελομε να βρσκομε και να πρττομε το θεο θλημα με λη μας τη δναμη, ακμη και ταν κτι μας φανεται καλ. Γι’ αυτ και η εργασα του αγαθο δε γνεται χωρς κπο, για να μη χσομε, μαζ με το αυτεξοσιο, και τον παινο τι βισαμε τον εαυτ μας. Ευεργετινς, βιβλο 3ο, υπθεση 29, Γ.4. Γενικ, λα σα οικονομε ο Θες εναι θαυμαστ και υπερβανουν κθε νου και ννοια. Και δεν πρπει να θαυμζομε μνο το νημα σων τελονται στην Ορθδοξη Εκκλησα, αλλ και τα σμβολ τους. |
| Με χαρ εδαμε τα πρτα βιβλα που κυκλοφρησαν για την ζω και την διδασκαλα του Γροντα να διαβζωνται με ενδιαφρον. Πολλο μιλοσαν με θαυμασμ για τις απαντσεις που ερισκαν στα ερωτματ τους, την παρηγορι στις θλψεις τους. Ιδιατερα χαιρμασταν, ταν νθρωποι απομακρυσμνοι απ την Εκκλησα αποκτοσαν την καλ ανησυχα και λλαζαν ζω. Πολλς φορς ρθαν στα χελη μας οι στχοι του υμνογρφου, που αναφρονται στον Μ. Βασλειο: «Ζ και θανν εν Κυρω, ζη και παρ» ημν, ως λαλν εκ των ββλων». Συγχρνως νισαμε μα ανγκη: Τα λγια του Γροντα, που με ευλβεια καταγρφαμε απ τα πρτα βματα της Αδελφτητος, γιατ μας ταν πολ ωφλιμα, να τα προσφρουμε στους εν Χριστ αδελφος, που μας ζητοσαν επμονα. Ο Καλς Θες οικονμησε στε το Ησυχαστρι μας να οφελη την παρξ του στον Γροντα Πασιο. Εκενος λαβε απ τον Σεβασμιτατο Μητροπολτη Κασσανδρεας κ.κ. Συνσιο την επισκοπικ γκριση για την δρυσ του και φρντισε για την ερεση του τπου. Και το κανε αυτ, γιατ η αρχοντικ και ευασθητη καρδι του ενωθε μεγλη ευγνωμοσνη για την συμπαρστασ μας, ταν τον πρωτογνωρσαμε το 1966 στο νοσοκομεο, που εχε εισαχθ, για να υποστ εγχερηση στους πνεμονες. Απ ττε αισθνθηκε τι ταν μεγλος αδελφς μας και εχε την υποχρωση «ν αποκαταστση τις αδελφς το», πως λεγε, εννοντας να ιδρση το Ησυχαστριο. Τον Οκτβριο του 1967 εγκαταστθηκαν οι πρτες αδελφς. Ττε ο Γροντας Πασιος μεινε δο μνες στο Ησυχαστριο, για να βοηθση στην οργνωση του Κοινοβου. Στην συνχεια βγαινε απ το γιον ρος συνθως δυο φορς τον χρνο και βοηθοσε στην λειτουργα του Κοινοβου, καθς και την κθε αδελφ στον πνευματικ της αγνα με τις θεοφτιστες συμβουλς και την προσωπικ του περα. Απ το ρος πλι, «τν πνευματικ Αμερικ», πως το ονμαζε, βοηθοσε με την προσευχ και τις επιστολς που στελνε ετε προσωπικ στην κθε αδελφ ετε σε λο το Κοινβιο. ταν το 1967 ο Γροντας Πασιος ρχισε να θτη στο Ησυχαστριο τα θεμλια της κοινοβιακς ζως, απ τα πιο απλ πρακτικ θματα ως τα πιο σοβαρ πνευματικ, ταν 43 ετν. ταν μως δη νδρας τλειος «εις μτρον ηλικας του πληρματος του Χριστο» (Εφ. 4:13) και εχε την γεροντικ σοφα. Απ τις πρτες μρες της ζως του Κοινοβου ενωθες τι τα λγια του ταν «ρματα ζως αιωνου» (Ιω. 6:68) και τι πολλ απ αυτ ταν αξιματα για την καθημεριν ζω. Γ/αυτ σπευδες να τα καταγρψης, για να μη λησμονηθον και να χρησιμοποιονται ως ασφαλς καννας στην μοναχικ πολιτεα. |
|
|
