| Μπως ατ σημανει τι πιτρπεται ν γνη πανεκτμηση το θματος στν δικαιοδοσα ποις Ατοκφαλης κκλησας στ Βαλκνια νκει τ δαφος λ.χ. τς πλαι ποτε διαλμψασας Μητροπλεως Μεσημβρας; πως ναφρεται στν πρσφατη πιστολ το γιωττου Πατριρχη Σερβας κ. κ. Ερηναου πρς τν Οκουμενικ Πατριρχη: «ν τ εροκανονικ παραδσει κα πρξει τς κκλησας φστατο , λλωστε , κα τ κριτριον τς ρχαιτητος , τν “ παλαιν θν ” [ πρβλ . κ . 8/ Γ Οκ .], τν π πντων παραδεδεγμνων σχσεων , ς μες , τε διακεκριμνος κανονολγος πρχων , πστασθε βλτιον τς μν μετριτητος » (πιστολ τς 13 Αγοστου 2018). Δηλαδ τ θιμα πο χουν γνει ποδεκτ π λες τς κκλησες π ανες δν μπορον ν νακληθον ν μφισβητηθον π μι Ατοκφαλη κκλησα (στν προκειμνη περπτωση – τς Κωνσταντινουπλεως), ποιοι κα ν εναι ο λγοι τς νακλησης τς μφισβτησης ατς. ποδοχ τν ξισεων το Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως π τς δικαιοδοσας τς Μητροπλεως Κιβου σημανει κυριολεκτικ διρρηξη τς ντητας τς ρθοδξου κκλησας. Θεωρομε σκπιμο ν υπενθυμσουμε δ κποιες δηλσεις το Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως κ. κ. Βαρθολομαου γι τ διο θμα πο γιναν πρν π μερικ χρνια. Σ μι πιστολ του π 11 ουλου 1995, Πατριρχης Βαρθολομαος γρφει πρς τν Πατριρχη Μσχας κα πασν τν Ρωσιν κ. κ. λξιο Β: «Σ σχση μ ατ, θ θλαμε ν σς διαβεβαισουμε τι παγωγ τν οκρανικν κοινοττων [τς Διασπορς, δηλαδ κτς τν συνρων Ρωσας κα Οκρανας] στν κανονικ τξη τς ρθοδξου κκλησας, μ τν νταξ τους π τ μοφριο το Οικουμενικο Πατριαρχεου, πιστεουμε, θ ποδειχθ τελικ φλιμη κα γι τν σχση μεταξ τς γιωττης κκλησας τς Ρωσας μ τος πιστος στν Οκρανα. Διτι, φενς μεν, σοι γιναν δεκτο ποχρεθηκαν ν δηλσουν πισμως τι δν θ ναζητσουν τν ατοκεφαλα τς Οκρανικς κκλησας να μρος ατς, μσα π τς γνωστς μεθδους πο χρησιμοποιον ο «ατοκεφαλιστς», ο ποοι δραστηριοποιονται μ κθε δυνατ τρπο, φετρου δε, πειδ δν εναι πλον δυνατν ν συνεργαστον ν επικοινωνον μ τς πλοιπες σχισματικς μδες στν Οκρανα πο τελον κτς κοινωνας μ τν ρθδοξο κκλησα χωρς ν βλψουν τος αυτος τους, καθς γι’ ατος πλον φαρμζεται εροκανονικ ρχ: “ποιος κοινωνε μ κποιον πο τθηκε κτς κοινωνας, τθεται διος κτς κοινωνας”» . |
| Ο ηρωικς Επσκοπος και μεγλος Θεολγος Του Σεβ. Μητροπολτη Παροναξας κ. Καλλινκου ( θανσιος Γιφτιτς πως τν γνρισα.) Τ ν προσπαθσει κανες ν περιγρψει τ χαρσματα, τ ργο κα τν προσφορ μις τσο μεγλης προσωπικτητος, πως πρξε μακαριστς πσκοπος πρ. ρζεγοβνης θανσιος, εναι ργο τουλχιστον δυσχερς γι ποιονδποτε θ τ προσπαθοσε, πολ δ περισστερο γι τν λαχισττητ μου, φο δν εχα τν ελογα ν συναναστραφ στεν κα γι μεγλο χρονικ διστημα τν μεταστντα ερρχη. Γι ατ κα πειδ ασθνομαι πιτακτικ τν νγκη, ς φειλμενο χρος τιμς στν μνμη του, θ καταθσω πλς μερικς ταπεινς σκψεις, κυρως π τς λγες λλ πολ σημαντικς συναντσεις πο εχα μαζ του κα τς θεωρ σταθμος στν πορεα τς ζως μου. Τν μεγλη ατ κκλησιαστικ προσωπικτητα τν γνρισα κατ τ πρτα τη τν σπουδν μου (πρν π 40 κα πλον χρνια δηλαδ), μσα π τ θαυμσια θεολογικ του συγγρματα λλ κα π τν ττε περιρρουσα πνευματικ τμσφαιρα πο πδιδε μεγλη τιμ κα σεβασμ στν γιο Γροντ του, π. ουστνο Πποβιτς (+1979), κα κατ κολουθαν στ κλεκτ πνευματικ του τκνα (μφιλχιο, Ερηναο, ρτμιο, θανσιο κ..). γνωριμα μου ατ σχυροποιθηκε περισστερο μετ τν ν συνεχεα σνδεσ μου μ τν μακαριστ Γροντ μου π. πιφνιο Θεοδωρπουλο. Συχν στς συζητσεις πο εχαμε μαζ του μς νφερε μ γπη κα θαυμασμ τν ττε ερομναχο π. θανσιο Γιφτιτς. σχση τους εχε ναπτυχθε κατ τ χρνια τν μεταπτυχιακν του σπουδν στν λλδα, κατ τν διρκεια τν ποων π. θανσιος πισκεπτταν συχν κα συμβουλευταν τν π. πιφνιο, κμη κα γι θματα τς διδακτορικς διατριβς του, κμεταλλευμενος σχεδν πντοτε τν εκαιρα ν ξομολογηθε σ ατν. Μλιστα δ εχα ντυπωσιασθε π τν πληροφορα κποτε, τι κατ τν περοδο κενη το εχε προτενει (πειδ γνριζε κα τν μεγλη γπη του στν λλδα) ν ναλβει τν πνευματικ καθοδγηση ρισμνων φιλομναχων πνευματικν τκνων του πανδρνοντας να παλαι δημιουργντας να νο Μοναστρι στν λλαδικ χρο. |
| Φς σε το κσμου πετλεσε, τ πατρικν φς, Λγος νυπστατος, κλεξμενος πστολον, κ το κσμου Τρισμκαρ, κα καθοπλσας, θε δυναστε τ ατο, παφκεν ττητον, ς πλτην βοντα· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. μ τ θε δυναμομενος, τς ντιπλους τξεις περενκησας, τν τθασον παρταξιν, τν ατν καταλσας· τν γρ ερνην, κλρον ναφαρετον λαβν, ερηνααν κατστασιν, φτευσας τ κσμ· Τν Κριον μνετε κραυγζων, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. λ τ πθ προσεπλασας, τ σαρκωθντι Λγ Θεο πστολε, μαθητς τοτου γενμενος, κα θεος πηρτης, κα μυστολκτης· θεν π» ατο ποσταλες, ες τ θνη κρυξας, ατο τν παρουσαν· Τν Κριον μνετε κραυγζων, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. Θεοτοκον λος νθη πρ ννοιαν, ναλλοιτως λ τ νθρωπτητι, πρθεος ν μτρ σου, Παναγα Παρθνε· θεν ν δο φσεσι, γνωρζεται Χριστς, ες πρχων μφτερα, ν μνοντες βομεν· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. Ερμς «Νμων πατρων ο μακαριστο, ν Βαβυλνι Νοι προκινδυνεοντες, βασιλεοντος κατπτυσαν, προσταγς λογστου, κα συνημμνοι, οκ χωνεθησαν πυρ, το κρατοντος πξιον, νμελπον τν μνον· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας». Κανν α», δ θ« χος β» Ερμς «πορε πσα γλσσα, εφημεν πρς ξαν, λιγγι δ νος κα περκσμιος, μνεν σε Θεοτκε· μως γαθ πρχουσα, τν πστιν δχου· κα γρ τν πθον οδας, τν νθεον μν· σ γρ χριστιανν ε προσττις, σ μεγαλνομεν». Νν πορρτου δξης, κα φωτς νεσπρου, ξιωμνος νθα νκφραστος, πρχει εφροσνη, νθα χαρ ληκτος, ν κκλησ, τν πρωτοτκων νθα, δικαων α σκηνα, πντων Χριστιανν περεχου, Φλιππε, πνσοφε. ρασμνος κλλει, νοητς επρεπεας, κα βασιλεας στφος περικεμενος, θεφρον κα πλουσαις, Φλιππε περιχεμενος, φωτοδοσαις, τς το περουσου, φωτς μαρμαρυγς, χαρων τ το Δεσπτου σου, θρν μκαρ παρστασαι. Σν ποστλοις πσι, σεπτος τε κα Προφταις, κα σν θλοφροις Φλιππε σοις, ερρχαις Δικαοις, σν τ Θεοτκ πρσβευε, λσιν πταισμτων, κα τν μπλακημτων, δοθναι λασμν, πστει τος τν φωσφρον κα θεαν, μνμην τελοσ σου. |
| § 10. Ο πστολοι οδνα βπτιζον πρν διδξωσιν ατν τν πστιν κα ες ελικριν μετνοιαν φρωσιν. «δο δωρ· τι κωλει με βαπτισθναι; επεν Ενοχος τ Φιλππ· επε δ Φλιππος, ε πιστεεις ξ λης καρδας, ξεστιν. ποκμθες δ ( Ενοχος) επε, Πιστεω τν Υν το Θεο εναι τν ησον Χριστν». Τ νπια κα τοι μ δυνμενα κπληρσαι τος δο τοτους ρους, τοτστι τν πστιν κα μετνοιαν, οχ ττον καν εσι πρς τ βπτισμα. Ατς Κριος μν κρνει ατ ξια «τς βασιλεας τν ορανν». φο δ τατ εσιν καν δι τν βασιλεαν τν ορανν, ρα κα πρς τ βπτισμα· κα τοτο φορμν δωκεν να διορζωνται νδοχοι, οτινες σν τος γονεσιν ατν ποχρεονται, να διδσκωσιν ατ πιμελς τς ληθεας τς χριστιανικς πστεως, «Κα κτρφουσιν ατ ν παιδε κα νουθεσ Κυρου» κα τν εσβειαν, στε « ρτι οκ σασι, γνσονται μετ τατα». Μεγλη ρα τν γονεων κα ναδχων εθνη, ν παραμελσωσιν, ν νπιον Θεο κα τς κκλησας ναλαμβνουσιν πσχεσιν. π’ ατν τν μερν τν γων ποστλων νηπιοβαπτισμς ν ν χρσει. Ο πστολοι βπτιζον πολλκις λοκλρους οκογενεας, ν ας δνατον ν ν μ σι νπια κα νλικα τκνα. Πντες ο ρχαιτεροι πατρες κα συγραφες τς κκλησας μαρτυροσι τοτο. γιος Ερηναος γρφει «Χριστς λθε σσων πντας τος δι’ ατο ναγεννωμνους ες Θεν· νπια κα παδας, κα νους κα γροντας». ριγνης τν νηπιοβαπτισμν ποκαλε ποστολικν παρδοσιν. § 11. ν τλει λγομεν τι γα κα ρθδοξος μν κκλησα πιστς χομνη τς τε γας Γραφς κα τν ποστολικν παραδσεων κα διατξεων τελε τ βπτισμα δι τριττς καταδσεως κα ναδσεως, δι’ ν τν θνατον, τν ταφν κα τν τριμερον νστασιν το Κυρου διαπιστο. Οτω γρ ρμηνεει θεος πστολος λγων «Συνετφημεν ον ατ δι το βαπτσματος ες τν θνατον να, σπερ γρθη Χριστς κ νεκρν δι τς δξης το Πατρς ... κα σμφυτοι γεγναμεν τ μοιματι το θαντου ατο, λλ κα τς ναστσεως σμεθα». «Α γρ τρες καταδσεις κα ναδσεις το βαπτσματος, ς φθημεν επντες, τν τριμερον ταφν κα τν νστασιν σημανουσι το Κυρου». Κα «ν τας τρισ καταδσεσι κα σαρθμοις τας πικλσεσι (τν νομτων τς γας Τριδος) τελειοται τ μγα μυστριον το βαπτσματος να κα το θαντου τπος ξεικονισθ, κα τ παραδσει τς θεογνωσας τς, ψυχς φωτισθσιν ο βαπτιζμενοι». Μρτυς ψευδς στι κα μγας τς κκλησας πατρ κα διδσκαλος θανσιος λγων, «τ καταδσαι τ παιδον ν τ κολυμβθρ τρττον κα ναδσαι τοτο δηλο τν θνατον κα τν τριμερον νστασιν το Χριστο». Περ τοτου πντες ο θεοι πατρες, κα ο το Β´ ανος ποστολικο, κα ο τοτων διδοχοι συμφνως μολογοσι διαγρφοντες ν τ βαπτσματι τν τριττν κατ δυσιν κατ τν ποστολικν παρδοσιν. |
| Στχοι. Τν σρκα ψας, ς λυτρον, ρτμων, Ο γς χων τ στλλεται τν πρς πλον. Εκδι μφ τετρτ δξατο ρτμον δμ. Τ ατ μρ, Μνμη το γου ερομρτυρος, ρτμονος, Πρεσβυτρου Λαοδικεας. Στχοι. Κσμου μεταστς κα Θε προσεγγσας, Σς εμ κα σσν με, φησν ρτμων. Τ ατ μρ, σιος Ζαχαρας ν ερν τελειοται. Στχοι. Θε πρς σχν ξομοιωθες, Πτερ, Υ Θεο σγκληρος κστς γς γν. Τ ατ μρ, ο γιοι κτ Μρτυρες, ο κ Καισαρεας τς Παλαιστνης, ξφει τελειονται. Στχοι. Σωτρος κτριθμος τμθη φλαγξ, Το πρν περιτμηθντος κταημρου. Τ ατ μρ, σιος Μαρτνος Θηβαος ν ερν τελειοται. Στχοι. Καλ τραφες κλλιστα γρ, Μαρτνε, Θανν θανοσι προστθεισαι Πατρσι. γιος Νος ερομρτυς Παρθνιος, Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως, γχν τελειοται ν Κωνσταντινουπλει ν τει χνζ´ (1657). Στχοι. Τ Παρθεν πλκη διπλον στφος, ς ερε τε κα θλητ Κυρου. Τας ατν γαις πρεσβεαις, Θες, λησον μς. μν. δ ζ´. Ερμς. « διασσας ν πυρ, τος βραμιαους σου Παδας, κα τος Χαλδαους νελν, ος δκως δικαους νδρευσαν· περμνητε Κριε, Θες τν Πατρων ελογητς ε». κιβωτς λογικ, ν ληθς Νομοθτης, γαπηκς τν π σο, κατασκνωσιν μλλει ποισασθαι, θυμηδας μπλσθητι· δι σο γρ τος φθαρντας νακαινσει. Προφητικς θεος χορς, σπερ παισθμενος Κρη, τν π σο το Λυτρωτο, ερηνααν πλευσιν κρζει σοι· Χαρε πντων λτρωσις· χαρε μνη τν νθρπων σωτηρα. Μ δειλισς τν φωνν, μ καταπλαγς τν λαλοντα· Θεο δικονς στι· φανερσα σοι κει Μυστριον, τ γγλοις πητον, πειργαμε Μαρα ελογημνη. ρς τν κτσιν τ χθρ, πσαν δουλωθεσαν Παρθνε· Κατελεσαι δ ατν, δι σπλγχνα λους βουλμενον, δι σο τν φιλγαθον· μ ον λγοις Το γγλου προσαπιστσς. δ η´. Ερμς. «Χερας κπετσας Δανιλ, λεντων χσματα, ν λκκ φραξε· πυρς δ δναμιν σβεσαν, ρετν περιζωσμενοι, ο εσεβεας ραστα, Παδες κραυγζοντες· Ελογετε πντα τ ργα Κυρου τν Κριον». |
| Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν Τ ΚΓ» το ατο μηνς, Μνμη το γου Μρτυρος Λοππου. Στχοι πρχε Λοππος δολος, κ δ το ξφουςλεθερος προσλθε τ Χριστ φλος. Εκδι ν τριττ πφνε Λοππον φασγνου κμ. Τ ατ μρ, μνμη το γου ερομρτυρος Ερηναου, πισκπου Σιρμου. ΣτχοιΤμηθες μετσχε νεκρικν Σιρμου, Λουτρν σχεδων αμτων ποταμων. Τ ατ μρ, μνμη το γου ερομρτυρος Ερηναου, πισκπου Λουγδονων. ΣτχοιΣπεδει λιπεν γν κ ξφους Ερηναος. ρωτι γρ τ πρς ορανος πθ. Τ ατ μρ, μνμη το σου Πατρς μν Καλλινκου, Πατριρχου Κωνσταντινουπλεως. ΣτχοιΚαλλνικος μνουσαν δονν μνων, Πρς τν τελευτν οκ ηδς ν χων. Τ ατ μρ, ο γιοι τρικοντα κτ μρτυρες, ο ν Θρκ, ξφει τελειονται. Στχοινεγκε τριπλ μαρτρων δεκς ξφος, χουσα κα σναθλον πλν κτδα. Τας τν γων σου πρεσβεαις, Θες, λησον μς. μν. Κανν α», δ ζ», τς ορτς χος α " Ερμς «ταμ θυμ τε κα πυρ, θεος ρως ντιταττμενος, τ μν πρ δρσιζε, τ θυμ δ γλα, θεοπνεστ λογικ, τ τν σων τριφθγγ λρ ντιφθεγγμενος, μουσικος ργνοις ν μσ φλογς, δεδοξασμνος, τν Πατρων κα μν Θες ελογητς ε». Θεοτεκτους πλκας Μωσς, γεγραμμνας τ θε Πνεματι, ν θυμ συντριψεν, λλ» τοτου Δεσπτης, τν τεκοσαν σιν, τος ορανοις φυλξας δμοις, νν εσκσατο. Σν ατ σκιρτντες βομεν Χριστ· δεδοξασμνος, τν Πατρων κα μν, Θες ελογητς ε. ν κυμβλοις χελεσιν γνος, μουσικ τε καρδας φρμιγγι, ν εχ σλπιγγι, ψηλς διανοας, τς Παρθνου κα γνς, ν τ εσμ κλητ μρ τς Μεταστσεως, πρακτικας κροτοντες βομεν χερσν· δεδοξασμνος, τν Πατρων κα μν, Θες ελογητς ε. θεφρων θροισται λας· τς γρ δξης Θεο τ σκνωμα, ν Σιν μεθσταται πρς ορνιον δμον, νθα χος καθαρς ορταζντων, φων φρστου γαλλισεως, κα ν εφροσν βοντων Χριστ· δεδοξασμνος, τν Πατρων κα μν, Θες ελογητς ε. Κανν β», δ ζ», τς ορτς χος δ " Ερμς «Οκ λτρευσαν τ κτσει ο θεφρονες, παρ τν Κτσαντα, λλ πυρς πειλν; νδρεως πατσαντες, χαροντες ψαλλον. περμνητε, τν Πατρων Κριος, κα Θες ελογητς ε». Νεανσκοι κα παρθνοι τς Παρθνου τε, κα Θεομτορος, τν μνμην σβοντες, πρεσβται κα ρχοντες, κα βασιλες σν κριτας, μελδσατε· τν Πατρων Κριος, κα Θες ελογητς ε. Σαλπιστωσαν τ σλπιγγι το Πνεματος, ρη ορνια, γαλλισθωσαν νν, βουνο κα σκιρττωσαν θεοι, πστολοι, Βασλισσα, πρς τν Υον μεθσταται, σν ατ ε κρατοσα. πανερος Μετστασις τς θεας σου, κα κηρτου Μητρς, τ περκσμια, τν νω Δυνμεων, θροισε τγματα, συνευφρανεσθαι, τος π γς σοι μλπουσιν· Θες ελογητς ε. |
| τς γας Νηστεας, πιλμψασα χρις, κτνας παφησιν μν, προκαθαιροσας παλρροιαν λογισμν, κα το κρου, τ σκτος λαυνοσας· ο πιστο, δι τοτο προθμως, τατην ποδεξμεθα. φωτοφρος Νηστεα, χαρισμτων νθων, κρατρα συγκερσασα μν, σμερον πσι προδεκνυσιν, ς βουλμενοι τοτων μεθξειν, ες φλειαν ψυχς, τ Δεσπτ τν λων, συμπρξαι δυσωπσωμεν. λοις τν θεων χειρν σου, προσηλσας Οκτρμον, μν τς μαρτας ν Σταυρ, Λγχ πλευρς σου διρρηξας, πονηρ γραμματεα, σφαλμτων κα πταισμτων χαλεπν· δι τοτο μνομεν, τν χραντν σου Σταρωσιν. Τν ρετν καλλστη, ξανογεται τρβος, τ στδιον τν θεων Νηστειν, πσιν δο ετρεπζεται· ο θλσαι νομμως, βουλμενοι ατσατε Χριστν, ερηναον ξ ψους, καιρν μν δωρσασθαι. Θεοτοκον Τ ξυττ πρεσβε, τ γρπν σου σκπ, τ κραται σου Δσποινα γν, νν βοηθε συντρησον, τος πιστος σου οκτας, κ πσης ναντας προσβολς, κα παθν κα πταισμτων, κα πειρασμν δισωσον. Κανν γ, δ θ, το Τριδου χος β Τν περφυς σαρκ ν τ ξλ το Σταυρο, κουσως προσπαγες, πντας μς ρρσω, τς κατρας το νμου· δι σε κατ χρος μεγαλνομεν Χριστ. Πντες προσκυνομν σου, τ παθματα Σωτρ, περ κν δξω, να λευθερσς, τ γνος τν νθρπων, τς δουλεας το χθρο. Δξα... δως Πατρ, κα ρρεστως τν Υν, γννησε, κα Πνεμα κπεπρευκεν· θεν, μριστος πλει, κα μτιμος Τρις. Κα νν... Θεοτοκον Νμειν τν συγχρησιν, τν πταισμτων Μαρα, περευλογημνη, τν κ σο σαρκωθντα, κτευε Σωτρα, μν τος μαρτωλος. Δξα σοι, Θες μν, δξα σοι. Τος σπαζομνους σε, τ δυνμει σου Σταυρ, τν τς νηστεας χρνον, διελθεν ν ερν, ξωσον κα σαι, τς δουλεας το χθρο. Ερμς «Τν περφυς σαρκ, συλλαβοσαν ν γαστρ, τν κ Πατρς χρνως, προεκλμψαντα Λγον, τν μνον Θεοτκον, μεγαλνομεν πιστο». πστιχα τν Ανων χος α διμελον Βρωμτων νηστεουσα ψυχ μου, κα παθν μ καθαρεουσα, μτην παγλλ τ τροφ· ε μ γρ φορμ σοι γνηται πρς διρθωσιν, ς ψευδς μισεσαι παρ Θεο, κα τος κακστοις δαμοσιν μοιοσαι, τος μηδποτε σιτουμνοις· μ ον μαρτνουσα, τν νηστεαν χρεισς, λλ κνητος, πρς ρμς τπους μνε, δοκοσα παρεστναι σταυρωμν τ Σωτρι, μλλον δ συσταυροσθαι, τ δι σ σταυρωθντι, κβοσα πρς ατν· Μνσθητ μου Κριε, ταν λθς ν τ βασιλε σου. (Δς) |
| τσι, τ χρματα πο χρησιμοποιοσε γιος Σωφρνιος στς γιογραφες του εναι τ παλ πο δημιουργον ερνη κα πρατητα κα δν προκαλον σγχυση κα ταραχ. μπνουν κα δν καθηλνουν, προβλλουν τν μεταμορφωμνο κσμο π τν Χρη το Θεο κα δν προκαλον θαυμασμ, καθησυχζουν τς ασθσεις κα δν τς ξπτουν. καθνας πο εσρχεται στν Να μπορε ν ασθανθ τν διαφορ μεταξ το κσμου τς συγχσεως, τς ταραχς, τς πογνσεως κα τς δνης, κα το θαυμαστο κσμου τς κκλησας πο εναι παγασμα το ερηναου πνεματος. Πραν ατο, γιος Σωφρνιος σ σχετικ μου παρατρηση τι τ χρματα πο χρησιμοποιε εναι γλυκ, μο πντησε τι δν φροντζει ν εναι γλυκ, λλ παλ. Μο ξγησε τι λλο εναι τ γλυκ χρματα κα λλο τ παλ. Προφανς, ς σκητς πο ταν, δν θελε ν προκαλση τν ασθησιασμ κα ν γερη τ συνασθημα, πως τ κνουν τ γλυκ χρματα. Κα στν θεολογα του κα στν γιογραφα του πεδωκε ν νυψση τν νθρωπο π τ ψυχολογικ στ πνευματικ ππεδο. γιος Σωφρνιος μιλοσε κα γραφε γι σκητικ κα χι γι ασθητικ. μως, τ χρματα πο χρησιμοποιοσε γιος Σωφρνιος δεχνουν κα κτι λλο πολ σημαντικ, δηλαδ τν κνηση το νθρπου πρς τν Θε, τν ναφορ του κα τν ρμ του πρς Ατν. Γι’ ατν τν ρμ το πνεματος κνει πολλς φορς λγο στ κεμεν του κα θυμζει τ σχετικ χωρο το Προφτου εζεκιλ: «Κα τ πνεμα ξρν με κα νλαβν με, κα πορεθην ν ρμ το πνεματς μου, κα χερ κυρου γνετο π’ μ κραται. κα εσλθον ες τν αχμαλωσαν μετωρος» (εζ. γ, 14-15). γιος Σωφρνιος, ταν γιογραφοσε, δν χρησιμοποιοσε τ στατικ- σκληρ χρματα πο εναι πολ πηκτ, λλ τ παλ χρματα, τ διφανα, διτι μνον ατ δεχνουν ατν τν κνηση κα τν ρμ. Δν θελε ν πρχη στατικτητα στ χρματα, λλ ν φανεται κνηση, ναφορ, ρμ. ποιος γνριζε τν γιο Σωφρνιο κα συζητοσε μαζ του, καταλβαινε π τς λξεις πο χρησιμοποιοσε πς ρμνευε τν πνευματικ πραγματικτητα. ταν μιλοσε γι τν πνευματικ ζω, δν χρησιμοποιοσε τν ρο «πνευματικ κατσταση», γιατ ατς ρος δεχνει στατικτητα κα δρνεια, λλ κανε λγο γι «ρμ», γι «θανατηφρα δψα». Νομζω τι ατ κφρζεται κατ τν καλτερο τρπο μ τ παλ, διφανα χρματα τ ποα χρησιμοποιοσε. |
| В данном случае он следует Дёллингеру (Hippolytus und Kallistus. s. 107...). 2248 У Миня т. CIII греч. с. 121 Фотий говорит: «νεγνσθη βιβλαριδιον ππολτου, μαθητς δ Ερηναου ππλυτος ν δ τ σνταγμα κατ αρσεων λβ´... τατας δ φησιν λγκοις ποβληθναι μιλοντος Εριναου“. 2249 Заподозривать восточное происхождение Ипполита на основании известия Фотия – склонен проф. Иванцов-Платонов (Ереси и расколы, стр. 76). Он говорит: «откуда он взял это сведение – неизвестно, и в каком смысле дает Ипполиту название ученика Иринея“... 2251 Ср. Bardenhewer. Geschichte. Н. s. 502. Впрочем, Дёллингер (Hippolytus und Kallistus. ss. 29, 67–71) предполагает, что Ипполит и Понтиан были изгнаны не из-за религии, а ради мира церковного, раздираемого их приверженцами, и что Ипполит в ссылке мог отказаться от своих претензий, и в церкви мог водвориться мир. «Всё это весьма сомнительно“– справедливо замечает по этому поводу Салмон (Smith. Dictionary, v. III, р. 90). 2252 Нуждается, по-видимому, в более основательных подтверждениях факт о происхождении Ипполита, об отношении его к Иринею, об иерархическом достоинстве, месте служения, как епископе, о его кончине. Отношение его к папам освещается односторонне и едва ли вполне безпристрастно, лишь по сочинению самого Ипполита. Весьма обстоятельное изследование об Ипполите дано в названном сочинении Дёллингером, который первый назвал его анти-папою (Hyppolymus und Kallistus. ss. 102, 103). Основательно всё историческое взвешено проф. Иванцовым-Платоновым (Ереси и расколы, стр. 72–133...). См. также статью Салмона у Smith’a – Dictionary, v. III, рр. 85–105);– Бонвеча – у Hauck’a. В. IX, 127–135. Источники выписаны у Harnack’a. Geschichte. I, 2. ss. 605–610. 2253 Зависимость Ипполита от Иринея признают Овербек, Гарнак (Die Chronologie. В. II. s. 213), Салмон (Smith, v. III, p. 91), Бонвеч (Hauck. IX. s. 129), Барденгевер (Geschichte. B. II. s. 507–508) – и др. 2263 I.M. Fuller. Smith. A Dictionary. v. IV, p. 818. Bardenhewer. Geschichte. |
| В связи с этим необходимо отметить известия, которые не только ставят Папия в очень близкие отношения к Апостолу Иоанну, но даже приписывают ему написание четвертого Евангелия под диктовку Апостола Иоанна. В одной латинской библии IX в. (Cod. Reginensis 14 – в Ватиканской библиотеке) в argumentum к четвертому Евангелию находятся следующие слова: Evangelium Iohannis manifestatum et datum est ecclesiis ab Iohanne adhuc in corpore constituto; sicut Papias nomine Hierapolitanus, discipulus Iohannis carus, in exotericis (exegeticis?) id est in extremis quinque libris retulit. Descripsit verum evangelium dictante Johanne recte 168 . Несомненно, конечно, что только до retulit заимствовано из произведния Папия; дальнейшее же почерпнуто автором пролога из другого источника. Другое свидетельство, во многом похожее на приведенное, находится в «Catena graeco rum patrum» на Евангелие Иоанна и заимствовано издателем В. Corderius (в Антверпене 1630 г.) «ex antiquissimo graeco codice»; читается оно так: στατος γρ τοτων ωννης, τς βροντς υς μετακληϑες, πνυ γηραλου ατο γενομνου, ς παρδωσαν μν τε Ερηναος κα Εσβειος κα λλοι πιστο κατ διαδοχν γεγοντες στορικο, κατ’ κενου καιρο αρεσων ναφυεσν δεινν, παγρευσε τ εαγγλιον τ αυτο μαϑητ εβιτ (συμβτ, πισκπ?) τ εραπολτ πρς ναπλρωσιν τν πρ ατο κηρυξντων τν λγον τος ν πσαν τν οκουμνην ϑνεσιν 169 . С правом можно спросить, почему отрицательная критика склонна придавать столь важное значение цитате из произведения Папия у Георгия Амартола и совершенно замалчивать или лишать всякого значения такую же цитату из произведения Папия, относящуюся к тому же времени? Если у критиков отрицательного направления в последнее время приобрело преимущественное пред Хроникой Георгия Амартола значение разобранное выше извлечение из истории Филиппа Сидского, то в другом отрывке того же историка утверждается, что Папий был слушателем Иоанна Богослова: Παπας εραπλεως πσκοπος, κουστς το ϑεολγου ωννου γενμενος, Πολυκρπου δ ταρος, πντε λγους κυριακν λογων γραψεν. |
|
|
