| Мягкое отношение к противникам не замедлило принести добрые плоды: «хромавшие на обе ноги» (… μφοτραις ναις κλζοντες) начинали ходить прямо, благодаря простым вразумлениям (δυσωπητκας ποθκαις), а по отношению к более упорным (στραγγαλιδεις τν καρδαν) он употреблял приемы наиболее сложной полемики, с которыми мы уже знакомы, – и достигал цели. 1974 Один из примеров, иллюстрирующих эти общие показания Игнатия, представляет собою упоминавшийся выше протопресвитер Влахернской церкви Илия, который сам о себе рассказывает, что из ревностного иконоборца он сделался православным, благодаря беседам с патриархом. 1975 Но «один в поле не воин " … Хотя большинство епископов империи и провозгласило на соборе икопопочитание, но едва ли Тарасий мог рассчитывать на ревностную пропаганду с их стороны определений собора. Как ни противоречило это его планам, но он даже сам, как мы видели, высказывал сомнение в искренности обращения некоторых епископов. Было, конечно, много и искренно православных иерархов, но по отношению к значительной части их собор оказал пользу больше отрицательную, чем положительную, сделал их безвредными для православия, но не мог изменить их в ревностных деятелей его. Последних должен был приготовить сам Тарасий под своим руководством в своей школе. Такою школою и был основанный им на собственные средства монастырь неподалеку от Константинополя, на берегу Воспора Фракийского. Как дает понять Игнатий, состав братий этого монастыря был подобран очень тщательно. В виду цели основания монастыря естественно предположить, что иноки его посвящали достаточно времени научными занятиям, которые нужны —479— были для многих из них на их будущей службе православию и защитник его против ереси. Образованность и опытность в этой защите их покровителя располагает думать, что занятия были поставлены умело и шли успешно. Из этих монахов Тарасий «многих призвал к пастырству и украсил ими престолы священства; они явились непоколебимыми столпами православия, как показало потом страшное наводнение ереси (при Льве Армянине). |
| Хотя в русском переводе Ис.40:2 и имеется слово «удовлетворение» в отношении между Богом и людьми, однако его не находим в оригинале, не знает его также Вульгата. Масоретский текст Ис.40:2: : . Мы имели возможность сличить этот текст с недавно найденными и частично опубликованными свитками с Мертвого моря и нашли, что данный текст совершенно идентичен (кроме разницы в употреблении тех или иных не меняющих смысла гуттуралов) с новонайденным более древним текстом. 739 Текст Септуагинты Ис.40:2: " Ιερες λαλσατε ες τν καρδαν ερουσαλμ, παρακαλσατε ατν, τι πλσθη ταπενωσις ατς λλυται ατς μαρτα, τι δξατο κ χειρς Κυρου διπλ τ μαρτματα ατς. Текст Вульгаты Ис.40:2: Loquimini ad cor Jerusalem, et advocate eam: quoniam completa est malitia ejus, dimissa est iniquitas illius: suscepit de manu Domini duplitia pro omnibus peccatis suis. Таким образом, никакого понятия или слова «удовлетворение» мы не находим в оригинале Библии в тексте Ис.40:2. Само понятие личного удовлетворения Бога совершенно чуждо Библии. Римско-католическая энциклопедия («The New Catholic Dictionary». Лондон, 1929. С. 867) говорит, что понятие «сатисфакции Бога» за сделанные грехи основывается на Библии, причем ссылается на 2Цар.12 и Иона.3 и на христианские традиции. Но это утверждение неверно: в Библии в указанных местах говорится о покаянии, о перенесении страдания, необходимого ради очищения самого человека, но не о необходимости страдания человека ради личного удовлетворения Бога. Что касается древней христианской традиции, на которую ссылается Католическая энциклопедия, то это может относиться только к Западной Церкви, но не к Восточной, которой скорее чужда сатисфакционная теория. Применимо ли понятие сатисфакции к нравственному закону? Понятие греха, мировоззрение на грех, дает соответствующий ответ на этот вопрос. Различный взгляд на грех на Востоке и на Западе несомненно имел огромное значение в объяснении догмата Искупления. Восточная Церковь видела в грехе порчу человеческой природы, ее осквернение и причину тленности, величайшее зло для самого человека. Господь воплотился именно для той цели, чтобы возвратить человеку его прежнее состояние, даже более того, чтобы обогатить его Своим Божеством, самого сделать богом. Эта мысль проходит на всем протяжении патристики Восточной Церкви, начиная от св. Иринея и кончая св. Григорием Паламой . Что касается Западной Церкви, то от самого начала в ней сложилось понятие о грехе как о вине, как о преступлении, которое должно быть наказано, которое в самом себе несет неминуемое, неотвратимое наказание, если за него не будет Богу принесена сатисфакция. Сатисфакция Бога со стороны человека грешного не только возможна, но даже совершенно необходима. |
| καταλλκτρια, Versöhnerin: NikMesAp XIII 6. καταλληλα, Übereinstimmung, Entsprechung: ScholEucl II 24,11 (Elem. 6,40). LascTheol 154,168. LascEp 45,11.– (LS), KumN. καταλληλζω entsprechen: MelGal 100,52. καταλογ, Rezitativ: AnonTrag 30,80.– LS. καταλγιν, τ Lied: Καλλμαχος κα Χρυσορρη 2042sq. (Richard).– Кг. καταλογισμς, Zusammenzählen, Berechnung: Hesych κ 1247. CorpGloss. EustIl I 19,1. – LSSup, Tgl, Stam. καταλογιστος zu berechnen: Bas В 1700,19. -ον man muß bedenken: Cyrill., SC 231, p.272, 7.– KumN, Stam. καταλογογραφω einreihen in, zählen zu: τινς PalamHes 375,21; 567,21. Palam II 491, 16; 611,30 – Vgl. KumN -φα. καταλογχεω durchbohren: καρδαν MR VI 163. καταλοιδορω schmähen: LeoLog 51. JoGen 4,37. EustMak 76,3; 141,7. Alexanderged 681. – LS. καταλοκζω zerslüclceln: Hesych κ 1759. JoGeoPant 224. ChristPas 1471.– LS, LSSup. κατλουτος überströmt: ManasL 6464. JoSyrop 14,26. HolobOr I 17,7. καταλοω baden, tränken: III 32,46=VAlex 169,10. ManasL 3475. med.: NBasProg 41,159. sich baden: Procop Anecd. 15,7.– (LS), LSSup, TLG. καταλοφαδως auf dem Nacken: ScholOd II 459,19.– LS -φδεια. καταλοχω mit einem Hinterhalt belegen, auflauern in: τν δν τς ρημοτρας Theodoret., PG 83,673В.– Vgl. (πο)λοχω LS, ντιλοχω DGE. καταλοχω in Kompanien einteilen: -εσθαι (pass.) MilTreat 50,83.– Vgl. -χζω LS. καταλοχιστς, Katasterbeamter: BerichtPap IX 121.– PHI; vgl. -χζω LSSup. καταλοχμομαι ( < λχμη) zum Dickicht werden: RegelFont 204,25 (Greg. Ant.). κατλσης bewaldet: ρος Sym III45C=60D. τπος 484A.– LS -ς. καταλογζω sich wiegen (drehen) lassen: τος μερακας NikMuzEl 51,656.– (LS, Stam). κατλυμα, τ Ruine: Trinch 11 (a.1000). 25 (a.1032). RobCart I 51,27 (a.1007). MM VI 14 (a.1073). DelAn II 346,10; 383,2 (pl.).– (LS, L), Kr, Car, AndrArch, Karan, (Dem, Stam). καταλυμανω zerstören, zugrunde richten: VBlas 668E. χραν NeophChrys 344.– LS -μαι. καταλυμς, ( < καταλω) Lagerhaus: χρων κ. λθινος ALavra 35,4–8 (a.1071). Zerstörung; το κστρου Trinch 130 (a.1126). ChronMur 1220A.– Kr, Car, (Somav), AndrArch, Karan (-μ), Stam. |
| ιη " πκρισις το ατο μεγλου Γροντος πρς τν ατν ρωτσαντα πθεν στν θερμτης κα ψυχρτης, κα σκληροκαρδα, κα περ το σωματικο πολμου. Περ τς θρμης κα τς ψυχρτητος, δλν στι, τι Κριος πρ νομσθη, θερμανον κα μπυρζον καρδαν κα νεφρος. ν οτω, κα διβολος ψυχρς στι, κα π ατο ψυχρτης λη. Ε μ γρ οτως εχε, πς λγει, τι ττε ψυγσεται γπη τν πολλν; Τ δ ττε τ στιν, ε μ ν τος καιρος το ντιδκου; ν ον ασθανμεθα ψυχρεας, πικαλεσμεθα τν Θεν, κα ρχμενος θερμανει μν τν καρδαν ες τν τελεαν ατο γπην, ο μνον πρς ατν, λλ κα πρς τν πλησον κα π προσπου τς θρμης ατο ξορζεται το μισοκλου ψυχρεα. Ε γρ ξρανε τν πηγν τν δακρων τς καρδας σου, γραν σου (σελ. 86) τν π γαστρα. λλ στασον τν Κριον ν τ σ οκ, κα τατην ξηρανε, κα τν πηγν τν δακρων καθαρζει πρς τν ρσιν το δατος το νοητο. θλων λθεν ες τν φβον το Θεο, δι πομονς ρχεται φησ γρ «πομνων πμεινα τν Κριον κα προσσχε μοι, κα εσκουςε τς δεσεως μου». Κα τ; «Κα νγαγ με κ λκκου ταλαιπωρας, κα π πηλο λος». π δ το τοιοτου λκκου λογζεται κα σκληροκαρδα. περ ον ποθες, κτσθαι, κα σζ ν Κυρ. ιθ« πκρισις το ατο μεγλου Γροντος πρς τν ατν ρωτσαντα περ μακροθυμας. Επ τ δελφ γραψ σοι περ τς μακροθυμας. Κα νν λγω σοι επεν δεσπτης μν Θες τος αυτο μαθητας «δο δδωκα μν τν ξουσαν το πατεν πνω φεων κα σκορπων, κα π πσαν τν δναμιν το χθρο κα οδν μς ο μ δικσ». Γενο ον ς β κπνων μυκτηρισμν σα ποτ τατα ποησον κα ες τατα μελτησον δι παντς. (κ» – λθ») κ» πκρισις το ατο μεγλου Γροντος πρς τν ατν ρωτσαντα ε δωκεν Θες ξουσαν πατεν πνω φεων κα σκορπων, πς κινομαι; Τς λαβν ξουσαν το πατεν πνω φεων κα σκορπων, δικεται τι π ατν, κατακυριεεται; ρενησον ον τν καρδαν σου π παντς πργματος, κα ε δναται κινσαι τν καρδαν σου, κν ροπν, μθε τι κμν μακρν ε το λαβεν κατ τοτων ξουσαν, κα μ μελσς ες αυτν, μποτε προκαταλβ σε καιρς. λλ ε τι ν δς πργμα γινμενον τ λγω περ τν το κσμου τι παρερχμενα εσν, λλ περ φοβερν πραγμτων, ετε ν οραν, ετε ν τ γ – πρθου τν (σελ. 88) Θεν κα τν κρσιν πρ φθαλμν σου, κα τι λγον καιρν χομεν ν τ κσμ ποισαι. Κα νπαυσιν τν πρατητα ες τν καρδαν σου, μιμνησκμενος το προβτου κα μνο κκου Χριστο, πσα πμεινεν νεθυνος ν, βρεις, δαρμος κα τ λοιπ. μες δ κα τι πεθυνοι σμν, τ κινομεθα πρς τν πλησον μηδν παρ ατο παθντες; Μνσθητι τι γπη ο περπερεεται, λλ μακροθυμε κα τ λοιπ κα εξαι το φθσαι ες τ προκεμεν σοι, να μ ες κενν σται σου κπος. Κολλθητι ον διστκτως τ μς γαπσαντι Χριστ. |
| Προοντος δ το καιρο, κα π πλον πλνοντας τν αυτν του δι τν ειρρτων δακρων, καθρισε τν καρδαν του τρισλβιος, χι μνον π τ σωματικ πθη, λλ κα π τ ψυχικ, π τν οησιν λγω, π τν κενοδοξαν, π τν νθρωπαρσκειαν, π τν πονηραν κα π τ λλα μοια τ βαθως κεκρυμμνα μσα ες τν καρδαν, κα οτως ντερος γενμενος τν βελν το χθρο, πκτησε τν ερνην τν λογισμν, τις εναι τ χωρητικν δρον το χθρο, πκτησε τν ερνην τν λογισμν, τις εναι τ χωρητικν δρον τν χαρισμτων το γου Πνεματος, ς λγει τς Θεσσαλονκης θεος Γρηγριος (λγ πρς τν Ξνην). πκτησε δ κα τν κομησιν, μλλον επεν, πονκρωσιν παντς μπαθος κινματος κα φρονματος δι τοτο κα τ γκλειστριν του, κοιμητριον νμαζεν. θεν λλος Γροντας ωννης, ρωτηθες διατ τσι νμασεν ατ, πεκρθη «τι νεπασατο π τν παθν λων πθανε γρ τελεως τ μαρτ κα τ κελλον ατο, ν ζγρηται ς ν τφ, δι τ νομα το (σελ. 34) ησο, τπος ναπασεως στν, νθα ο πατε δαμων, οδ ρχων ατο διβολος γιαστριον γρ γνετο, τι χρησε τ κατοικητριον το Θεο» (πκρ. ογ»). φ ο λοιπν καθρισε τν καρδαν του π τ πθη κα ξιθη ν γν νας κα κατοικητριον το γου Πνεματος, τς δναται ν παραστσ τ χαρσματα που ξιθη ν λβ; κ τς τοιατης καθαρτητος πλουτσθη μ τν ψοποιν κα ληθινν κα τελεαν ταπενωσιν δηλαδ, χι μ τν ταπενωσιν κενην, τις συνσταται μ τ ξω ταπειν σχματα κα τ ταπειν λγια, λλ μ τν ταπενωσιν κενην, τν ποαν κτζει τ Πνεμα τ γιον τος γκτοις γκαινιζμενον, κατ τν τς Θεσσαλονκης μγαν Γρηγριον (λγ. ες τν Ξνην) δι τοτο κα Θεοδρητον ατν ο Πατρες καλοσι, κα μλιστα Σινατης θεος Γρηγριος «ταπενωσις γρ στι, κατ τν διον Βαρσανοφιον, τ χον αυτν γν κα σποδν, ργοις κα ο λγοις μνον κα τ επεν γ τς εμι; τς ψηφζει με; πργμα οκ χω μετ τινος» (πκρ. ρστβ»). κ τς ταπεινσεως δ τατης ξιθη ν λβ τν μεζονα πασν τν ρετν δικρισιν, τις δθη παρ Θεο ες τν νθρωπον σν νας κυβερντης, κατ τν ατν Βαρσανοφιον (πκρ. ρο»). Κα κατ τν θεον Μελτιον τν μολογητν, « δικρισις εναι βσις τν ρετν, ρχ, μεστης κα τλος πντων τν καλν λχνος φανων ν τ σκοτ πλανωμνων δηγς, χειμαζομνων λιμν» (Βαθμδ. ρξσ») κ δ τς διακρσεως, ξιθη ν λβ τν διρασιν, δι μσου τς ποας ρευννται ο νοητο κα πκρυφοι λγοι τν ασθητν κα νοητν κτισμτων, κατ τν κ Δαμασκο σιον Πτρον. |
| Κανν β», δ δ», το γου χος πλ. δ " Σ μου σχς, Κριε λλον μν, τν ποστλων μτροπον, προνο, πντων προμηθομενος, ς γαθς δδωκε Χριστς, σ τς ορανου μυσταγωγας τν κρυκα, κα θεον ποφτην, μυστηρων τν νω, ωννη παμμκαρ Χρυσστομε. Τν χρυσαυγ, κα χρυσολγον τιμσωμεν, ωννην, πντας τν χρυσσαντα, χρυσοειδσι μαρμαρυγας, τς διδασκαλας, κα κσμον γλσσ φαιδρναντα, χρυσου λαμπροτρ, κα φωτς πληρεσττ, κβρυοσ τν χριν τν νθεον. λος Θεο, γγονας κατοικητριον, λος φθης, ργανον το Πνεματος, ναφωνον, πσης ρετς, θεπνευστον μλος, κα σωτηρας πθεσιν, κα κλλος ποφανον, ορανν βασιλεας, ωννη παμμκαρ Χρυσστομε. Σ το Θεο, τν εσπλαγχναν κρυξας, μετανοας, τρπους κτιθμενος· κα τν κακν τν ποφυγν, ριστα διδσκων, παμμκαρ κα τελετατα· κα ργων τν ρστων, παραινσεις φανων, πανσβσμιε Πτερ Χρυσστομε. Θεοτοκον Μετ Θεν, σ προστασαν κεκτμεθα· σ γρ Μτηρ, Θεο χρημτισας, το Ποιητο κα Δημιουργο, το τν μετραν, μορφν λαβντος Πανμωμε, κα τατην σεσωκτος, κ φθορς κα θαντου, κα τ δξ τ θε δοξσαντος. Καταβασα Τν νεξιχναστον θεαν βουλν, τς κ τς Παρθνου σαρκσεως, σο το ψστου, Προφτης ββακομ, κατανον κραγαζε· Δξα τ δυνμει σου Κριε. Κανν α», δ ε», τς Θεοτκου χος πλ. δ " Ερμς Φτισον μς, τος προστγμασ σου, Κριε, κα τ βραχον σου τ ψηλ, τν σν ερνην, παρσχου μν, φιλνθρωπε. μπλησον, γν, εφροσνης τν καρδαν μου, τν σν κρατον διδοσα χαρν, τς εφροσνης, γεννσασα τν ατιον. Λτρωσαι μς, κ κινδνων, Θεοτκε γν, αωναν τεκοσα λτρωσιν, κα τν ερνην, τν πντα νον περχουσαν. Λσον τν χλν, τν πταισμτων μου, Θενυμφε, τ φωτισμ τς σς λαμπρτητος, φς τεκοσα, τ θεον κα προαινιον. ασαι γν, τν παθν μου τν σθνειαν, πισκοπς σου ξισασα, κα τν γεαν, τ πρεσβε σου παρσχου μοι. Κανν β», δ ε», το γου χος πλ. δ " να τ με πσω κκλησας φωστρα, πντες σε γινσκομεν φωτοειδστατον, κα ψυχν σωτρα, ναρπζοντα τατας το φρυγγος, το θανατηφρου κα πρς ζων καθοδηγοντα, τν ανιον Πτερ οδιμε. Λεις τς παρατξεις, τν αρετιζντων σ περιφραξμενος, εσεβεας πλοις, κα νδρε ψυχς ερτατε, συγκροτες δ χαρων, περιφανς τν ρθοδξων, τς χορεας συνδσμ το Πνεματος. Πλρεις σπερ φιλαι, ρωμτων νθων α σιαγνες σου, κα τν οκουμνην, νοητας εωδαις εφρανουσι, τ τν νοημτων, μυρεψικ μυσταγωγ, κα τ κλλει τν λγων σου Πνσοφε. Θεοτοκον ς Θεν συλλαβοσα, τν δημιουργν τε κα κτστην κα Κριον, γενεα σε πσαι, τν νθρπων γν μακαρζουσι· κα τν σωμτων, α νοερα Ταξιαρχαι, ς Μητρα Θεο σε δοξζουσιν. Καταβασα ξστη τ σμπαντα, π τ θε δξ σου· σ γρ πειργαμε Παρθνε, σχες ν μτρ τν π πντων Θεν, κα ττοκας χρονον Υν, πσι τος μνοσ σε, τν ερνην βραβεουσα. |
| Κανν τς περαγας Θεοτκου. ο κροστιχς. Πμπτον πφυκεν σμα νν τ Παρθν. δ α χος πλ. α ππον κα ναβτην Πλη τς θεας δξης διανοξασα, Παραδεσου τν πλην, τς μετανοας πλας μοι, δινοιξον δομαι, κα τν νον μου φτισον, το μνεν σε θεοχαρτωτε. στησας το θαντου τν μην, τξασα τν ζως, κα θαντου δεσπζοντα Πανμωμε, ατν ον κτευε, τ νεκροντα πτασματα, τν ψυχν μου στσαι, κα σσα με. Μνην κ γενεν σε, τν καλλονν ακβ, ξελξατο Λγος, τ Πατρ συνναρχος, κα σο σεσωμτωται, ξ αμτων Δσποινα, διασζων με μεσιτεαις σου. Πκος καθπερ μβρον τν πουρνιον, π σ κατελθντα, κατεδξω Πναγνε· δι τ μβρματα, τν παθν μου ξρανον, κετεω σε Μητροπρθενε. Κανν Σταυρσιμος, δ γ χος πλ. α Ερμς πξας π οδενς τν γν τ προστξει σου, κα μετεωρσας σχτως βρθουσαν, π τν σλευτον Χριστ, πτραν τν ντολν σου, τν κκλησαν σου στερωσον, μνε γαθ κα φιλνθρωπε. Σταυροσαι, κα παρδεισος πλιν νογεται, κα Λστς πρ πντων χαρων εσρχεται, θνσκεις ησο μου, κα χθρς πλνος θανατοται, νεκρωθες δμ ζωοται δ. Δξα τ πολλ εσπλαγχν σου. Μαρανεις τς μαρτας, φλγα σταυρομενος, ησο ν ξλ δι γαθτητα, λεις τν πτην δεσμευθες, γυμνομενος νδεις, καταστολν δξης τν νθρωπον. Δξα τ πολλ εσπλαγχν σου. Μαρτυρικ δεξας ειφανες, στρας τος Μρτυρας, σεβεας σκτος διασκεδζοντας, τοτων παρακλσεσι Χριστ, τν νκτα τν παθν μου ποδωξον, κα φτισον, τν σκοτισμνην καρδαν μου. Νομμως ο εκλεες, ρστευσαν Μρτυρες, νομμ πστει στεφανθησαν, κα παρανομοντων τς βουλς, ξκλιναν μφρνως, κα τν τρυφν τν θεαν λαβον, κα το Παραδεσου τν οκησιν. Σταυροθεοτοκον μνοσιν γγελικο, χορο σε Πανμνητε, συγκρτως τοτους τν περχουσαν· ττοκας Θεν γρ ν σαρκ, τν ξλ τν κατραν, τν κ το ξλου φανσαντα, κα τν ελογαν πηγσαντα. Κανν τς περαγας Θεοτκου, δ γ χος πλ. α πξας π οδενς Τ βλει τς μαρτας, τραυματισθντα με, τ ν σο φαρμκ λον γεωσον, κα τς συνεχοσης με γν, πλλαξον δνης, τν δυνν παλλξασα, γνος τν νθρπων τ τκ σου. Ο μτην τν ταπεινν, καρδαν μου θλβοντες, κα πιζητοντες το θανατσα με, Δσποινα ρατοι χθρο, τ σ καταβληθντες, πιστασ διαμνουσιν, πρακτοι, ασχνης πληρομενοι. Ναμτων ζωοποιν με, πλρωσον Δσποινα, τ θεον δωρ κσμ πηγσασα, τν νομιν μου τος δεινος, ξηρνασα χειμρρους, κα τς καρδας μου τ κματα, θε σου γαλν πρανουσα. Παρλθον τ σκιωδς, τ νμ τελομενα· τν γρ νομοδτην Χριστν κησας, χριν λασμν κα φωτισμν, μν νομοθετοντα, κα τς κατρας ξαιρομενον, χραντε Παρθνε πανμνητε. |
| Κανν τν σωμτων, δ δ χος πλ. β Ερμς Χριστς μου δναμις, Θες κα Κριος, σεπτ κκλησα θεοπρεπς, μλπει νακρζουσα, κ διανοας καθαρς, ν Κυρ ορτζουσα. Φθορς πρσδεκτον, τν φσιν χοντες, ο θειτατοι Νες σου τν σεπτν, θρνον περιπουσιν, θανασας σε πηγν, κληρωσμενοι φιλνθρωπε. π το Πνεματος, γιαζμενοι, τν γγλων ο δμοι πρς τ κακν, μνουσιν κνητοι, τας πρς τ πρτον γαθν, ναβσεσι θεομενοι. Θεοτοκον Κατρα λλυται, τς προμτορος δι σο Θεομτορ· σ γρ μν, χραντε πανμωμε, τς ελογας τν πηγν, τν ναον κησας. Κανν Κατανυκτικς, δ ε χος πλ. β Ερμς τ φς νατλλων τ κσμ, Χριστ, φτισον τν καρδαν μου, κ νυκτς σοι κραυγζοντος, κα σσν με. εσσα κ τς ζης βλαστσας Χριστ, ξρανον τ βλαστματα τν παθν μου, φυτεων μοι τν φβον σου. Στεναγμν ς τελνης κτησμεθα, κα κακν ποσχμεθα, στεναγμν πως φγωμεν ανιον. Μαρτυρικ Τετρωμνοι τ θε σου ρωτι, τιτρωσκμενοι χαιρον, τας βασνοις ο Μρτυρς σου Κριε. κ περτων τ σματι ο Μρτυρες, ναθλοντες κεκργατε, κα Χριστς τς φωνς μν εσκουσε. Θεοτοκον Τν ορνιον πλην μνσωμεν, δι ς πντες εσρχονται, μαρτωλο πρς εσδους συγχωρσεως. Κανν τν σωμτων, δ ε χος πλ. β Ερμς Τ θε φγγει σου γαθ, τς τν ρθριζντων σοι ψυχς, πθ καταγαυσον δομαι, σ εδναι Λγε Θεο, τν ντως Θεν, κ ζφου τν πταισμτων νακαλομενον. π το θρνου τν Χερουβεμ, βλπων Προφτης σε, παντεππτα τν Κτστην κα Κριον, πιβεβηκτα δι συμβλων τν σν, μυεται δεσποτεαν κα κυριτητα. Τας μυρισιν Δανιλ, κα τας χιλισι, τν γγλων κυκλουμν σοι Δσποτα, βλπων νωμνην τν τν νθρπων μορφν, τ κρτος σου τς δξης μεμυσταγγηται. Θεοτοκον ραος κλλει σς Υς, παρ τος υος τν γηγενν, φθη πανμνητε Δσποινα. Λγος γρ πρχει το π πντων Θεο, ε κα φσιν νθρπου κ σο νλαβε. Κανν Κατανυκτικς, δ ς χος πλ. β Ερμς Τ κτει καταποθες, τ τς μαρτας, κραυγζω σοι Χριστ· ς τν προφτην, κ φθορς με λευθρωσον. μματσας τυφλος, τς ψυχς μου νοιξον μματα, πως τ φς σου βλψω, κα παθν σκτους υσθσωμαι. Ναμτων ζωοποιν, μετανοας μπλεων ποησον, Οκτρμον τν ψυχν μου, ποταμος διδος δακρων μοι. Μαρτυρικ Κοιλδες μαρτυρικα, κρνα αμτων κφουσι, κα πντων τς καρδας, εσεβν εωδιζουσι. Λυμενοι ακισμος, σμα τ φθειρμενον γιοι, τ πθ το Κυρου, τν καρδαν συνεδσατε. Θεοτοκον γα Μτερ Θεο, τν βεβηλωθεσαν καρδαν μου, πρξεσιν ναγσι, συμπαθε σου γασον. |
| Κανν β», δ δ», το ερομρτυρος χος δ " καθμενος ν δξ Λαμπρυνμενος τ φγγει, το Θεο Μρτυς νδοξε, πρ βημτων στης, τν παρανομοντων δεμαντος, κα τν Χριστν λευθρως νεκρυξας, Θεν τλειον, φσιν βροτν νδυσμενον. Μγας ντως νεδεχθη, θησαυρς κα πολολβος, τιμα Κρα, σο το ητττου Χαρλαμπες, πολυποικλους τς νσους, τν πανλην τε, πελανουσα, νσον δυνμει το Πνεματος. Θεοτοκον Τν πανχραντον Μαραν, Θεοτκον μνσωμεν, τν γεννησαμνην, τς δικαιοσνης τν λιον, τν πουρνιον πλην τν εσγουσαν, τος δοξζοντας, τατην Θεο ες βασλεια. Καταβασα « καθμενος ν δξ, π θρνου Θετητος, νεδξατ σε, σπερ χρυσοπτρυγα πλειαν, ες ορανους σκηνσεις νιπτμενον, ς ττητον, γωνιστν κα περδοξον». Κανν α», δ ε», τς Θεοτκου χος πλ. δ " Ερμς Φτισον μς, τος προστγμασ σου, Κριε, κα τ βραχον σου τ ψηλ, τν σν ερνην, παρσχου μν, φιλνθρωπε. μπλησον, γν, εφροσνης τν καρδαν μου, τν σν κρατον διδοσα χαρν, τς εφροσνης, γεννσασα τν ατιον. Λτρωσαι μς, κ κινδνων, Θεοτκε γν, αωναν τεκοσα λτρωσιν, κα τν ερνην, τν πντα νον περχουσαν. Λσον τν χλν, τν πταισμτων μου, Θενυμφε, τ φωτισμ τς σς λαμπρτητος, φς τεκοσα, τ θεον κα προαινιον. ασαι γν, τν παθν μου τν σθνειαν, πισκοπς σου ξισασα, κα τν γεαν, τ πρεσβε σου παρσχου μοι. Κανν α», δ ε», το γου ερομρτυρος χος πλ. β " Ερμς «Τ θε φγγει σου γαθ, τς τν ρθριζντων σοι ψυχς, πθ καταγασον δομαι, σ εδναι Λγε Θεο, τν ντως Θεν, κ ζφου τν πταισμτων νακαλομενον». Τ θεον πθος το δι» μς, πθη πομεναντος στερρς, Μρτυς Χριστο μιμησμενος, φρεις τς ν λ σματι νδοξε, τν λων προσηλσεις καρτερικτατα. Τν λογαν τν διωκτν, Λγος συνναρχος Πατρ, πανορθομενος Πνσοφε, λγον τος λγοις σαφς ντθησι, λυθναι τν δεσμν σε διαγορεουσι. Τος βελσκοις περονηθες, τρωσας καρδαν το δεινο, τν γηγενν πολεμτορος, λγχ τς νδρεας κα καρτερας σου, θεφρον θλοφρε ξιοθαμαστε. Θεοτοκον Τ θε φγγει σου γαθ, τν σκοτισμνην μου ψυχν, τας δονας, φωταγγησον, κα πρς σωτηρας τρβον δγησον, μνη τν σωτρα Χριστν κυσασα. |
| λα ον πρς τ συμφρον σοι γνονται, να σχς κα σ παρρησαν π τν γων, π τν δων πνων, ν τν παρχν προσφρειν μ ασχνου. Μ ον ντ τς πνευματικς χαρς, λπην σεαυτ προσπορς κα χε πιστν τν παγγειλμενον τι ποιε. ρρωσον ν Κυρ, γαπητ. σα " πκρισις το ατο μεγλου Γροντος πρς τν ατν, ες πολλν θυμαν μπεσντα. δελφ νδρα, μ δ φιλνθρωπος μν Θες τ μισοκλ χθρ σπεραι ες σ τν ατο λπην κα θυμαν, να μ ες πγνωσιν νγκ σε κα περ τν πηγγελμνων δι Πνεματος γου σο τ γαπητ π το ελογημνου Θεο, λλ νοξοι σου τν καρδαν το συνιναι τς Γραφς, καθυς νοιξε τν καρδαν τν περ Κλεπαν. Πς Θες μετ τς πρς τν γιον κα Πατριρχην βραμ παγγελας, πλιν περαζεν ατν; Φησ γρ τι κα μετ τ ρματα τατα τν παγγελιν λγω, τν φλον ατο τν ερατεσαντα ατ τν τηλικατην θυσαν, τν ξιον παθεν δεινν οδν, τν πστιν ες δικαιοσνην λογσαντο, τν τηλικοτον εασεν ες πειρασμν μπεσεν πρς δοκιμν ατο κα ναπολογησαν τν δυνμεων το σκτους ες τ εναι πογραμμν τος πιστος, τι δι πολλν θλψεων μλλουσιν εσελθεν ες τν βασιλεαν το Θεο, ο δι τς ατν πομονς κτνται τς ψυχς ατν, ν παντ εχαριστοντες. Σν τοτοις λβε ν ν κα τν ν γοις β, τν γνσιον φλον το Θεο, τν ληθινν κα μεμπτον κα δκαιον, θεοσεβ τε κα πεχμενον (σελ. 422) π παντς πονηρο πργματος. Τν νξιον το παεν κακν, τοτον παρδωκε πειρασθναι πρς δοκιμν ρετς, ως ο δειξε τος χθρος ατο κα κατηγρους κατσχημνους κα ναπολογτους, ν τ λγχεσθαι παρ ατο. Λβε δ ες στηριγμν πστεως, κα τν ρχηγν τς σωτηρας μν κα τελειωτν ησον, τν λυτρωσμενον μς κ τς δοθεσης κατρας. Πς λθν π τν ραν το σταυρο, δεικνων μν δν πομονς κα σωτηρας λεγε «Πτερ, ε δυνατν πελθτω π μο τ ποτριον τοτο λλ μως οχ ς θλω, λλ ς θλεις». Τοτο δ δι μς ποησεν πιτιμσας τ Πτρ επντι ατ «λες σοι Κριε ο μ σται σοι τοτο», ς ν τοιμος κα επροαρετος το παθεν. λλ δι τν σθνειαν μν ηξατο ποτριον (σ. λεπει, ποτριον θαντου πιεν), να μ κκακσωμεν προσευχμενοι, κν πρς τ παρν δι τν [δοκιμν] μ εσακουμενοι. |
|
|
