| Ποια θση κατχουν οι " ποιμνες " και ποι σημασα χουν στην Εκκλησα, πιο συγκεκριμνα, στην εκκλησα-οργνωση και στην Εκκλησα-Οργανισμ; πως λοι οι Ορθδοξοι Χριστιανο, ανκουν δχως λλο στην εκκλησα-οργνωση, κι επιπλον, αποτελον, κατ μα ννοια, τον στλο της. αλλ αυτ δεν συνεπγεται διλου την υπαγωγ τους στην Εκκλησα-Οργανισμ. σο για αυτ την υπαγωγ, δεν τους εξασφαλζεται παρ πνω απ ,τι σε απλ μλη τς εκκλησας-οργνωσης: στις εικνες της Τελικς Κρσης, οι κληρικο απεικονζονται να εναι απ τους πρτους που αποστλλονται στην περιοχ τς Γεννα (ΣτΜ: απο το Εβρακ Γκε Χιννμ, η " κλαση " που θα τιμωρηθον, μετ θνατο, οι αμαρτωλο. Βιβλικ περιοχ που αναφρεται στη Παλαι Διαθκη). Η ιεραρχα εναι ο στλος, που χωρς αυτν η Εκκλησα θα ταν αδιανητη Η κατσταση εναι διαφορετικ σε σχση με την εκκλησα-οργνωση: εδ η ιεραρχα συνιστ τον στλο, χωρς τον οποο η Εκκλησα θα ταν αδιανητη. Και πως η Εκκλησα-Οργανισμς γεννιται, ζει και μεγαλνει στην εκκλησα-οργνωση, απ εδ, αδιαμφισβτητα, ξεπηδει και η αναμφισβτητη και τρομακτικ σημαντικ, απλυτη αξα τς ιεραρχας. Εναι σαφς τι η πορεα τς Εκκλησας, ως ζωντανς, θεανθρπινος οργανισμς, υποδεικνεται και αποφασζεται, ως λγεται, χι απ μια απλ ακολουθα επισκοπικν αξιωμτων (ανεξρτητα απ το πσο σημαντικ εναι αυτ η συνχεια), οτε απ την ορατ, με την βοθεια των σαρκικν ματιν, ιστορικ εκκλησα-οργνωση (ανεξρτητα απ το πσο αναγκαα εναι αυτ για την ανπτυξη το Σματος το Χριστο ), οτε κι απ την γραμμ επαφς αυτς τς οργνωσης με το κρτος (μια γραμμ που μεταβλλεται ανλογα με την εκκλησιαστικ οργνωση και το κρτος), αλλ απ μια " χρυσ αλυσδα " , κρκοι τς οποας εναι πνευματικο φορες οι οποοι παρελμβαναν και μετδιδαν, με το να εναι δεκτικο ο νας απναντι στον λλον, τος θησαυρος το Πνεματος τς Αληθεας, κι οι οποοι δεν ταν πντα μλη τς εκκλησιαστικς ιεραρχας, αλλ ταν πντα, και δχως λλο, κοινωνο το Σματος του Χριστο - οι ευλογημνοι αυτχθονες το μυστηριδους «οκου το Θεο», «τις στν κκλησα Θεο ζντος, στλος κα δραωμα τς ληθεας» ( Α προς Τιμθεον 3,15 ). |
| Υπρχει κποιο εδος μαγντη στην ψυχ μου που με προσελκει προς το λγο του Θεο… – Μλησες για το μυστριο του βαπτσματος. Πς επηρασαν την ψυχ σου τα μυστρια της εξομολγησης και της θεας κοινωνας; – Χωρς εξομολγηση και θεα κοινωνα, δεν μπορες να φτσεις στη Βασιλεα του Θεο. Εξαπατνται, σοι πιστεουν, τι πηγανοντας συχν στην εκκλησα και κνοντας καλς πρξεις, αυτ αρκε για να σωθον. Δεν υπρχει νθρωπος χωρς αμαρτα και μνο ο Σωτρας, μας καθαρζει με το αμα και το σμα Του, τα οποα λαμβνουμε στη Θεα Κοινωνα. Ο Σωτρας κατβηκε στους ανθρπους και μσω της ενανθρπισς Του, η σταρωση και η ανστασ Του μας απελευθρωσαν απ τα δεσμ της αμαρτας. Αν Αυτς δεν εχε ρθει, θα εχαμε πεθνει εν μσω των αμαρτιν μας και θα μασταν σκλβοι αυτν των αμαρτιν. Επομνως, η συχν εξομολγηση και κοινωνα εναι απαρατητες για να απελευθερωθομε απ τα δεσμ των αμαρτιν, που μας κρατον μακρι απ τον ψιστο. σο πιο ξια λαμβνεις τη θεα κοινωνα, τσο καλτερα καθαρζεις τον εαυτ σου εσωτερικ. Η ψυχ εναι σαν αμπλι: σο καλτερα την καθαρζεις, τσο πιο μορφη εναι, τσο καλτερα μεγαλνει. σο καλτερα καθαρζεις την ψυχ σου με την εξομολγηση και την θεα κοινωνα, τσο περισστερο αισθνεσαι, τι εσαι πιο σταθερς στην πστη και πιο κοντ στο Χριστ. Μεγαλνοντας με την πστη, δεν σκφτεσαι πλον τσο πολ τα υλικ, αλλ βζεις τα πνευματικ σε προτεραιτητα. – Ο Χριστς, μας καλε λους στη σωτηρα. Αλλ, υπρχουν νθρωποι ανμεσ μας, που δεν ακονε το κλεσμ Του... – χω δει, τι ταν να τομο βρσκεται σε στενοχρια, ττε σκφτεται περισστερο για το Θε. να τομο αναζητ τον Θε, ταν επρχεται η θλψη πνω του. Και γνωρζω πολλος ανθρπους, που δεν πιστεουν και λγω των θλψεων τους, χουν αλλξει εντελς και χουν γνει καλο χριστιανο. Θα ταν καλ, εν οι πλημμρες που πληξαν τη χρα μας να κνουν λο και περισστερους ανθρπους να προβληματιστον... αν σκφτονταν τις εντολς του Θεο, θα βλεπαν τη σχση μεταξ αυτν των καταστροφν και των μεγλων αμαρτιν που συμβανουν μεταξ των ανθρπων, πως της μοιχεας, της πορνογραφας και της ομοφυλοφιλας, που προκαλον τη δκαιη οργ του Θεο. |
| Πρασαν ξι μνες και απροσδκητα τον παρνει τηλφωνο ο Ιερομναχος Μακριος (Εριμενκο), απ την εκκλησιαστικ επαρχα Μπισκκ και Κιργιζστν: «Δες το ηλεκτρονικ σου ταχυδρομεο. Σε ευλογομε να γνεις δκιμος. Θα εσαι επικεφαλς της κοιντητας της Κιργιζας, στη Ρωσικ Ομοσπονδα. Θα ασχολεσαι με κατχηση και θα προσφρεις κοινωνικ ργο». Και 8 μνες αργτερα, τον Ιονιο του 2016, παρμοιο τηλεφνημα: «λα την περοδο της νηστεας των Αγων Αποστλων για κουρ. Ο Σεβασμιτατος ευλγησε!» Ο πατρ Κυπριανς θυμται: «Σκφτομαι, τι γνεται τρα! Αποφσισαν για μνα, χωρς εμνα! Αλλ, χω μια αρχ: να μην αρνομαι τποτα, εκτς και εναι αμαρτα, βεβαως. Πσο μλλον, ταν η πρταση η κκληση ρχεται απ ιερα. Και να μην ζητω ο διος τποτα. Αλλ, πως και να χει, ταν πολ απροσδκητο. Εχα αμφιβολες. Σκεφτμουν, μπως γνει η κουρ μου στην επμενη νηστεα…» μως, ο Σεβασμιτατος εχε δη υπογρψει την απφαση. Δεν υπρχε δυναττητα για αναβολ. τσι, χωρς δικ του πρωτοβουλα, ο Βαλρι εχε γνει πρτα δκιμος και μετ μοναχς Κυπριανς. Και νας νθρωπος που σε λη τη ζω του διοικοσε, δινε εντολς και εχε εξουσα, διθεσε τον εαυτ του σε πλρη υπακο. Μοναχς με το Παρσημο του ρωα Το 2016, την επμενη μρα της κουρς, τον μοναχ Κυπριαν τον ευλγησαν να φορσει το Παρσημο του ρωα της Σοβιετικς νωσης. Ξαφνιστηκε! Νμιζε τι εχε τελεισει με την κοσμικ ζω και τα παρσημα, τι δε θα χρειαστε να ξαναφορσει το κοστομι του. Αλλ του εξγησαν τι το να φορει το Παρσημο εναι κρυγμα. Στην αρχ δεν κατλαβε: πς γνεται; Και μετ απ λγους μνες ταξιδιν στη Ρωσα, λα μπκαν στη θση τους. Απ το φθινπωρο του 2016 ταξιδεει σε λη τη χρα. Παραδχεται τι, ακμα και ταν ταν πολιτικς, δεν μλαγε τσο πολ σο μιλει τρα. Τρα, ββαια, εναι διαφορετικ, εναι κρυγμα. Ο πλεμος στη ζω του Βαλρι Μπουρκβ συνεχζεται, αλλ εναι τελεως διαφορετικς. «Ο στρατς εναι παιχνδι μπροστ στο μοναχισμ!» - χαμογελει ο συνταγματρχης απστρατος, και νυν μοναχς. Ο εσωτερικς πλεμος και ο πλεμος με τα πονηρ πνεματα εναι πιο δσκολος: |
| Κθε αθλητη θλψη να σου γνεται αφορμ να θυμσαι το Θε, και ποτ δεν θα σου λεψει αφορμ προς μετνοια. Η λησμοσνη μνη της δεν χει καμι δναμη, αλλ απ τη δικ μας αμλεια ισχυροποιεται ανλογα. Μη λες: «Τι να κνω; Εγ δεν θλω κι μως (η λησμοσνη) ρχεται». Επειδ ταν θυμσουν το Θε, δεν κανες ,τι φειλες. Κνε το καλ που θυμσαι. Το καλ που δε θυμσαι θα σου φανερωθε. Και μην παραδσεις το νου σου σε κριτη λησμοσνη. «Ο δης και η απλεια εναι φανερ στον Κριο»(Παροιμ. 15, 11), λει η Γραφ. Αυτ αναφρονται στην γνοια και τη λησμοσνη που αναπτσσονται στην καρδι μας. δης εναι η γνοια, γιατ και τα δο δε φανονται. Απλεια εναι η λησμοσνη, γιατ χσαμε κτι που εχαμε. Εξταζε τις δικς σου αμαρτες και χι του πλησον σου, και δεν θα διαρπαγε απ τους δαμονες το νοερ σου εργαστριο. Η αμλεια στο να κνομε λα τα κατ τη δναμ μας καλ δσκολα συγχωρεται. η ελεημοσνη μως και η προσευχ επανορθνουν σους αμλησαν να κνουν το καλ. Κθε θλψη κατ Θεν, εναι ργο ευσβειας πραγματικ. Γιατ η αληθιν αγπη δοκιμζεται απ τα αντθετα. Μην πεις τι απκτησες αρετ χωρς θλψη. γιατ εναι αδοκμαστη η αρετ που απκτησες με νεση. Κθε αθλητης θλψεως να αναλογζεσαι το αποτλεσμα, και θα βρεις σ’ αυτ, το σβσιμο κποιας αμαρτας. Πολλς συμβουλς των λλων μας προσφρονται για το συμφρον μας. Για τον καθνα μως τποτε δεν εναι καταλληλτερο απ τη δικ του γνμη. Αν ζητς να θεραπευτες, φρντισε τη συνεδησ σου και κνε ,τι σου λει, και πολ θα ωφεληθες. Τα κρυφ του ανθρπου τα γνωρζει ο Θες και η συνεδηση, και απ αυτ τα δο ας διορθνεται ο καθνας. Ο νθρωπος σα μπορε, προσπαθε κατ το θλημ του. Ο Θες μως το αποτλεσμα των πρξεων του ανθρπου το φρνει κατ το δκαιο. Αν θλεις να επαινεσαι απ τους ανθρπους χωρς να χεις ευθνη, αγπησε πρτα να ελγχεσαι για τις αμαρτες σου. ση ντροπ δεχτε κανες με ευχαρστηση για χρη της αλθειας του Χριστο, εκατονταπλσια θα δοξαστε απ πολλος. Και εναι καλτερο κθε αγαθ να το ενεργε ο νθρωπος για χρη των μελλοντικν αγαθν. |
| Ακριβς το αντθετο. Ο π. Ιωννης αγαποσε ειλικριν λους και λα. Αγαποσε τους ανθρπους, χι μνο τη στιγμ της κοινς προσευχς, αλλ και στην καθημεριν τους ζω, συμμετεχε πρθυμα σε λες τις οικογενειακς χαρς, δδασκε τα παιδι στο σχολεο, χι με αυστηρς απαιτσεις, αλλ εχε μια ζωνταν συνομιλα και μια εγκρδια στση απναντ τους. Και η συμμετοχ στις χαρς της οικογνειας – πντα γνωστης (αρνομενος τη δικ του, προτενοντας στη γυνακα του να γνει μνο συνεργτιδ του, η οποα συμφνησε χι χωρς αγνα) – ταν συνχεια της φροντδας του για τους ανθρπους υπ οποιεσδποτε συνθκες. Αυτς οι ανησυχες φεραν στους ανθρπους μια ζωνταν επιβεβαωση της γνωστς αλθειας: που υπρχει αγπη, υπρχει και Θες. Η αγπη του πατρς Ιωννη, προσλκυε τις καρδις των λλων στον Θε και μνο σε Αυτν. Δεν αποσκοποσε σε λλο, ιδιατερα εγωιστικ σκοπ. Θα ταν παρξενο για αυτν να ακοσει κτι τσο οικεο σε εμς: «Και τι θα μου αποφρει αυτ;» Σμερα, πρπει να μθουμε την ανιδιοτλεια απ τον π. Ιωννη εκ νου. Να μθουμε να πιστεουμε, τι εναι δυνατν, τι εναι πολτιμο, το οποο μαρτυρε τη δναμη του πνεματος και χι την λλειψη πρακτικς εφευρετικτητας. Και το τελευταο πργμα, που πρπει πντα να θυμμαστε σμερα αναφερμενοι στον π. Ιωννη ως γιο, εναι, τι ταν προσιτς σε λους. Ο καθνας θα μποροσε να προσλθει, να μιλσει, να παρακαλσει, να ζητσει βοθεια, συμβουλς, και συμμετοχ. Ο καθνας με την ευρτερη ννοια της λξης: νας πιστς ολιγπιστος, ορθδοξος εκτς της Εκκλησας μας, αγωνιζμενος κπως για τη σωτηρα του και πνιγμνος οικειοθελς στις αμαρτες του, χωρς να πιστεει στη δυναττητα να απαλλαγε απ αυτς. Κθε τομο οποιασδποτε θσης και κατστασης, οποιασδποτε ηλικας, φλου εθνικτητας. Αυτ εναι ιδιατερα εκπληκτικ σμερα για τους φιλρημους, τους δσπιστους και τους φιλποπτους. Εναι δσκολο για αυτος, να εμπιστεονται τους ανθρπους. Φοβονται να ανοιχτον σε λλους. Και δεν εναι μυστικ για κανναν, τι μια ανοιχτ ψυχ εναι πιο ευλωτη, εκολα πληγνεται, εν υπρχουν πολ λγοι νθρωποι που εκτιμον το νοιγμα της ψυχς και την εμπιστοσνη. |
| Αλλ δεν εναι το διο να θελσει κανες, χωρς να ξρει, να γευθε να φαρμακερ χρτο, με το να θλει να τρει απ αυτ εν μαθε απ τη δοκιμ τι εναι θανσιμο. Εκενος που παρνει το δηλητριο εν χει περα, κι τσι φρνει ελεειν το θνατο στον εαυτ του, εναι περισστερο αξιοκατηγρητος απ εκενον που κνει και παθανει τοτο επειδ δεν ξρει. Γι’ αυτ και ο καθνας απ μς, εναι περισστερο απ τον Αδμ ξιος κατηγορας και καταδκης. Μπως μως πετε τι δεν εναι σ’ εμς εκενο το δνδρο; Και τι του Θεο η εντολ δεν αφορ σ’ εμς, απαγορεοντς μας να φμε απ’ αυτ; Αυτ το διο ακριβς το δνδρο σως δεν εναι σ’ εμς. Αλλ η εντολ του Θεο εναι και τρα παροσα σ’ εμς. Και εκενους που υπακονε σ’ αυτν και ζουν σμφωνα με αυτν, τους ελευθερνει απ την ευθνη και των δικν τους αμαρτημτων και απ την προγονικ κατρα και καταδκη. Εκενοι μως που και τρα την παραβανουν και αντ γι’ αυτ προτιμον την εισγηση και συμβουλ του πονηρο, εναι αδνατο να μην ξεπσουν απ εκενη τη ζω και τη διαγωγ του Παραδεσου και να μη ριχτον στη γεννα του αιωνου πυρς που απελησε ο Θες. Ποι εναι λοιπν τρα η εντολ του Θεο που αφορ σ’ εμς; Η μετνοια. Και η ανακεφαλαωση αυτς εναι να μην εγγζομε πλον τα απαγορευμνα. Αφο λοιπν εκδιωχθκαμε απ τον τπο εκενο της θεκς τρυφς και αποκλειστκαμε δκαια απ τον Παρδεισο και γκρεμιστκαμε σ’ αυτ το βραθρο και καταδικαστκαμε να συγκατοικομε και να ζομε μαζ με τα λογα ζα και χσαμε πι κθε ελπδα –σο εξαρτται απ μας– να επιστρψομε στν Παρδεισο, Αυτς ο διος που επβαλε ττε τη δκαιη τιμωρα, μλλον που επτρεψε δκαια να μας ρθει, τρα απ υπερβολ αγαθτητας, απ πολλ ευσπλαχνα, για χρη μας κατβηκε μχρι εμς. Και αφο ευδκησε να γνει πως εμες νθρωπος, αλλ χωρς αμαρτα, για να ξαναδιδξει και να σσει ως μοιος τον μοιο, μας δωσε την σωτρια συμβουλ και εντολ της μετνοιας, λγοντς μας: «Μετανοετε, γιατ φτασε η βασιλεα των ουρανν»(Ματθ. 4, 17). Πριν απ την ενανθρπηση του Λγου του Θεο, σο απχει ο ουρανς απ τη γη, τσο απεχε απ μς η βασιλεα των ουρανν. |
| Ακμη, απορρπτουν και ποια δεν υπκειται τελεως στην εξουσα μας, πως για παρδειγμα την αναπνο, σε σο βαθμ μπορον. λα αυτ γνονται χωρς κπο και φροντδα σ’ εκενους που πρκοψαν στο ργο της ησυχας. Γιατ κατ’ ανγκην συμβανουν αυτματα λα αυτ με την τλεια εσοδο της ψυχς στον εαυτ της. Στους αρχαρους μως δε θα δεις καννα απ τα παραπνω να γνεται χωρς κπο. πως λοιπν στην αγπη ακολουθε η υπομον, –γιατ η αγπη τα στργει λα(Α Κορ. 13, 7)–, κι εμες διδασκμαστε να βιζομε τον εαυτ μας για να κατορθνομε την υπομον, στε να φτσομε μσω αυτς στην αγπη, τσι εναι και στα παραπνω. Και τι λλο περισστερο να πομε; λοι οι πεπειραμνοι γελον μ’ εκενους που απ απειρα νομοθετον τα αντθετα. Γιατ δσκαλος των πραγμτων αυτν δεν εναι ο λγος, αλλ ο κπος και η περα πειτα απ κπους, η οποα και το συμφρον καρπνεται, και αποστρφεται τους καρπους λγους των φιλονεκων και επιδεικτικν. Κι αφο, πως λει κποιος απ τους μεγλους Πατρες σχετικ μ’ αυτ, ο εσωτερικς νθρωπος, μετ την παρβαση του Αδμ, συνηθζει να εξομοινεται με τα εξωτερικ σχματα, πς δε θα βοηθσει πολ εκενον που καταγνεται με προθυμα να στρψει το νου του στον εαυτ του, τσι που να μην ακολουθε την «κατ’ ευθεαν», αλλ την κυκλικ κνηση που εναι απλανς, το να μην περιφρει τα μτια του εδ κι εκε, αλλ να τα στηρζει πως σε κποιο στριγμα στο στθος του στον ομφαλ; Συστρφοντας δηλαδ σο μπορε εξωτερικ τον εαυτ του σαν κκλο, παρμοια με την κυκλικ κνηση του νου που επιδικει μσα του, με το σχμα αυτ του σματος θα στελει μσα στην καρδι του και τη δναμη του νου που διαχεται ξω με την ραση. Αν τρα και του νοητο θηρου η δναμη εναι στον ομφαλ της κοιλις(Ιβ 40, 16), γιατ εκε εναι και η δναμη του νμου της αμαρτας και του παραχωρε τπο, γιατ κι εμες να μη στσομε στο διο σημεο, οπλισμνο με την προσευχ, τον πνευματικ νμο που αντιστρατεεται στο νμο αυτ(Ρωμ. 7, 23); Κι αυτ, στε το πονηρ πνεμα που εκδιχθηκε με το λουτρ της παλιγγενεσας, να μην ξαναγυρσει μαζ με λλα επτ πνεματα πονηρτερα και κατοικσει πλι μσα και γνουν τα τελευταα χειρτερα απ τα πρτα(Ματθ. |
| Ο θυμς, περισστερο απ τα λλα πθη, ταρζει και συγχζει την ψυχ· κποτε μως και την ωφελε πολ. Γιατ ταν τον μεταχειριζμαστε χωρς ταραχ κατ των ασεβν ασελγν για να σωθον να ντραπον, ττε προσθτομε πρατητα στην ψυχ μας, γιατ συμβαδζομε με το σκοπ της δικαιοσνης και της αγαθτητας του Θεο. Αλλ και το γυναικδες φρσιμο της ψυχς πολλς φορς το μετατρπομε σε αρρενωπ, ταν οργιστομε πολ κατ της αμαρτας. Και δεν πρπει να αμφιβλλομε τι, ταν βρισκμαστε σε πολλ αθυμα, αν αγανακτσομε πνευματικ κατ του δαμονα της φθορς, υψωνμαστε πνω απ την καχηση του θαντου. Για να μας διδξει αυτ ο Κριος, δο φορς αγανκτησε κατ του θαντου και τραξε τον εαυτ Του, αν και χωρς ταραχ μποροσε να κνει ,τι θελε, και τσι ανστησε τον Λζαρο(Ιω. 11, 33–38). στε, νομζω τι ο φρνιμος θυμς δθηκε ως πλο δικαιοσνης στην ανθρπινη φση απ τον δημιουργ Θε. Αν η Εα χρησιμοποιοσε αυτ το πλο κατ του φιδιο, δεν θα νικιταν απ την εμπαθ εκενη ηδον. Γι’ αυτ, νομζω τι εκενος που μεταχειρζεται απ ζλο προς την ευσβεια με σνεση τον θυμ, θα βρεθε οπωσδποτε καλτερος στη ζυγαρι των ανταποδσεων απ εκενον που λγω δυσκινησας του νου δε θυμνει ποτ. Αυτς ο δετερος φανεται τι χει αγμναστο τον ηνοχο των ανθρωπνων φρενν, εν ο πρτος τρχει πντοτε στον αγνα καθισμνος στα λογα της αρετς και περν ανμεσα απ τις δαιμονικς παρατξεις, γυμνζοντας το τθριππο ρμα της εγκρτειας με φβο Θεο. Αυτ το ρμα η Γραφ το ονομζει «ρμα Ισραλ»(Δ Βασ. 2, 11) στην ανληψη του θεου Ηλιο, επειδ στους Ιουδαους πρτους φανεται τι μλησε με διφορους τρπους ο Θες για τις τσσερις αρετς (φρνηση, σωφροσνη, δικαιοσνη και ανδρεα). Γι’ αυτ και πνω σε ρμα πυρς αναλφθηκε ο μγας αυτς μαθητς της σοφας· καθς νομζω, χρησιμοποησε φρνιμα ως λογα του ρματος τις αρετς του, καθς τον ρπαξε το Πνεμα στο φσημα της πρινης αρας. Εκενος που γινε μτοχος αγας γνσεως και γεθηκε την γλυκτητα του Θεο, οτε να δικζει πρπει ποτ, οτε δκη να κινε εναντον κανενς, και αν ακμη του αφαιρσει κανες αυτ τα ροχα που φορε. |
| Πως η Ηλας βδιζε σαρντα ημρες με τη δναμη ενς φαγητο που φαγε(ΓΒασ. 19, 8); Και πως ο Μωυσς πρασε ογδντα ημρες πνω στο ρος επικοινωνντας με το Θε χωρς να φει ανθρπινη τροφ; στερα απ σαρντα ημρες κατβηκε απ το ρος και επειδ θμωσε που οι Ισραηλτες εχαν κνει να εδωλο μσχου, σπασε τις πλκες του νμου»· ανβηκε κατπιν στο ρος που μεινε λλες σαρντα ημρες και αφο πρε απ το Θε δετερες πλκες, κατβηκε στο λα(Εξ. 24, 12–18· 32, 15–19· 34). Ποια ανθρπινη σκψη μπορε να εξηγσει αυτ το θαμα; Πως η ρευστ ανθρπινη φση βσταξε να κινεται τσο καιρ, χωρς να αναπληρνεται η δναμη που ξοδευταν κθε μρα; Λνει αυτ την απορα ο θεος λγος που λει: “O νθρωπος δε θα ζσει μνο με ψωμ, αλλ με κθε λγο που βγανει απ το στμα του Θεο”(Ματθ. 4, 4). Γιατ λοιπν την ουρνια ζω την κατεβζομε στη γη και βουλιζομε στις υλικς ταλαιπωρες; Και ντυνμαστε κπρο εμες που λλοτε φοροσαμε πορφρα, πως λεγε θρηνντας ο Ιερεμας για μερικος. Γιατ ταν αναπαυμαστε επνω σε λαμπρς και φλογερς σκψεις, ντυνμαστε με πορφρα(Θρ. Ιερ. 4, 5)· και ταν αφσομε την κατσταση αυτ και ασχολομαστε με τα γινα ττε ντυνμαστε με κπρο. Γιατ αφσαμε την ελπδα προς το Θε και στηριζμαστε στη δναμ μας, και την πρνοια του Κυρου την αποδδομε στα δικ μας χρια; Αυτ, δηλ. το να βλει το χρι του στο στμα και να τα φιλσει, ο Ιβ καταρστηκε να του καταλογισθε ως μεγλη αμαρτα(Ιωβ 31, 27). Εμες μως δεν φοβμαστε να το κνομε. Γιατ συνηθζουν πολλο να φιλον τα χρια τους λγοντας τι απ αυτ χουν την ευπορα τους. Γι’ αυτος κνει υπαινιγμ ο Μωσακς Νμος και λει: «ποιος βαδζει με τα χρια εναι ακθαρτος· και ποιος βαδζει διαπαντς με τα τσσερα, εναι ακθαρτος»(Λευιτ. 11, 27–42). Βαδζει με τα χρια εκενος που βασζεται στα χρια και σ’ αυτ χει λη την ελπδα του. Βαδζει στα τσσερα εκενος που χει την πεποθησ του τι στα αισθητ πργματα και διαρκς σ’ αυτ στρφει το νου του. Και πολλ πδια χει εκενος που τριγυρζει στεν γρω απ τα σωματικ. |
| Σου λει ο Κριος, πως επε στο Ματθαο: «Ακολοθησε με»(Ματθ. 9, 9). Εσ λοιπν, εκε που καταδικεις με προθυμα τον πολυπθητο Κρι σου, αν στο δρμο σου σκοντψεις το πδι σου στην πτρα(Ψαλμ. 90,12) κανενς πθους και πσεις απροσδκητα στην αμαρτα, και πολλς φορς, επειδ υπρχουν λασπδη μρη, γλστρησες χωρς να το θλεις και πεσες, σες φορς τχει να πσεις και να βασανσεις το σμα σου, τσες φορς σκω επνω και τρξε πσω απ τον Κρι σου μχρις του τον φτσεις. «τσι παρουσιστηκα μπροστ Σου στο να της δινοιας, να δω τη δναμη και τη δξα Σου που με σζουν και στο νομ Σου, Κριε, θα υψσω τα χρια μου να προσευχηθ και θα εισακουστ· και θα αισθνομαι σαν να χρτασα με λιπαρ και παχι φαγητ· και θα χαρον τα χελη μου να σου ψλλουν»(Ψαλμ. 62, 3–6). Γιατ θεωρ σπουδαο πργμα το τι αξιθηκα να ονομαστ Χριστιανς, πως μου λει ο Κριος μσω του προφτη Ησαα: «Εναι μεγλη σου τιμ να ονομαστες παιδ Μου»(Ησ. 49, 6). Αλλο η Γραφ λει τι ο Πατρας θα δσει αγαθ σε σους του ζητον(Ματθ. 7, 11), αλλο τι θα δσει το γιο Πνεμα σε σους το ζητον(Λουκ. 11, 13). Με τα λγια αυτ εννοομε τι, χι μνον φεση των αμαρτιν, αλλ και ουρνια χαρσματα χορηγε ο Θες σε σους τον παρακαλον με ισχυρ πστη στα λγια Του. Γιατ ο Κριος υπσχεται αυτ τα αγαθ χι σε δικαους, αλλ σε αμαρτωλος, λγοντας: «Αν εσες, εν εστε γεμτοι πονηρα, ξρετε να δνετε ωφλιμα πργματα στα παιδι σας, πσο περισστερο ο ουρνιος Πατρας σας θα δσει το γιο Πνεμα σ’ εκενους που του το ζητον;»(Λουκ. 11, 13). Ζτησε λοιπν με επιμον και χωρς δισταγμ, και αν ακμη εσαι φτωχς σε αρετς και πρα πολ αδνατος και εναι παραπνω απ την αξα σου αυτ που ζητς· και θα τα λβεις αυτ τα μεγλα χαρσματα. Πς θα πεισθε ο πιστος ο ολιγπιστος τι το μερμγκι βγζει φτερ και το σκουλκι γνεται πεταλοδα και τι πρα πολλ παρδοξα γνονται στη φση, για να αποβλει την αρρστια της απιστας και στερσεως της ελπδας και να βγλει φτερ και ν’ ανθσει σαν δνδρο την παννδοξη γνση; Γιατ λει η Γραφ: «εγ εμαι αυτς που κνω ν’ αναβλαστσει το ξερ δνδρο και που δνω ζω στα ξερ κκκαλα»(Ιεζ. 17, 24). |
|
|
