| Η προσωριν διχοτμηση της μας Μητροπλεως πσης Ρωσας οφειλταν στις θλιβερς επιπτσεις της Συνδου Φερρρο-Φλωρεντας και την ναρξη της ουνας με τη Ρμη, στην οποα κατ’αρχς προσχρησε η Εκκλησα Κωνσταντινουπλεως, εν η Ρωσικ Εκκλησα την απρριψε αμσως. Το 1448 η Σνοδος Επισκπων της Ρωσικς Εκκλησας, νευ ευλογας του Κωνσταντινουπλεως, ο οποος εκενη τη στιγμ ταν ουντης, εγκαθδρυσε Μητροπολτη τον γιο Ιων. κτοτε ρχισε το αυτοκφαλο της Ορθοδξου Εκκλησας της Ρωσας. Και μως μια δεκαετα αργτερα, το 1458, ο πρην Κωνσταντινουπλεως Γρηγριος Μμμας, ο οποος ταν ουντης και διμεινε στη Ρμη, χειροτνησε για το Κεβο να ξεχωριστ Μητροπολτη, ουντη Γρηγριο Βολγαρο, και υπταξε σε αυτν εδφη, τα οποα σμερα αποτελον τμματα Ουκρανας, Πολωνας, Λιθουανας, Λευκορωσας και Ρωσας. Η Σνοδος Κωνσταντινουπλεως του 1593 με συμμετοχ λων των τεσσρων Πατριαρχν της Ανατολς αποφσισε την απδοση πατριαρχικς τιμς και αξας στην Ιερ Μητρπολη Μσχας. Το Πατριαρχεο αυτ νωνε λες τις Ρωσικς γαες, κτι το οποο μαρτυρε και το Γρμμα του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως Πασου προς τον Πατριρχη Μσχας Νκωνα του 1654, που ο τελευταος τιτλοφορεται ως «Πατριρχης Μοσχοβας, Μεγλης και Μικρς Ρωσσας». Το 1686 η Ιερ Μητρπολη Κιβου επανενθηκε με τη Ρωσικ Εκκλησα. Ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως Διονσιος Δ’ και η περ αυτν Συνδος υπγραψαν και εξδωσαν επ τουτ και σχετικ Πρξη. Το κεμενο οτε να λγο κνει για κποιο προσωριν χαρακτρα της μεταβιβσεως της Μητροπλεως, κτι το οποι ανεδαφικς ισχυρζονται σμερα Ιερρχες Κωνσταντινουπλεως. Λεπουν τα περ προσωρινς μεταβσεως της Ιερς Μητροπλεως Κιβου και απ τα δο υπλοιπα Γρμματα του Πατριρχη Διονυσου 1686 στους τσρους Μοσχοβας και στον Μητροπολτη Κιβου. Αντθετα, το Γρμμα του Πατριρχη Διονυσου προς τους τσρους Μοσχοβας το 1686 υποτσσει στον Πατριρχη Μσχας Ιωακεμ και τους διαδχους αυτο λους τους Μητροπολτες Κιβου « τε δη κα μετ τοτον, γινσκωσι γροντα κα προεσττα ατν τν κατ καιρος Πατριρχην Μοσχοβας, ς π’ατο χειρονοτομενοι». Η ερμηνεα απ τους αντιπροσπους της Εκκλησας Κωνσταντινουπλεως των προειρημνων εγγρφων του 1686 οτε μια στω και παραμικρ θεμελωση βρσκει στα κεμενα αυτ. |
| Τη διαμχη προκλεσε η ακλουθη φρση: «[μετ τη διακοπ τον 11 ο αι.] αμφτερες οι Εκκλησες συνχισαν να συγκαλον «κοινς» Συνδους, στις οποες συμμετεχαν επσκοποι των κατ τπους Εκκλησιν, των ευρισκομνων σε κοινωνα με τον θρνο της Ρμης και των κατ τπους Εκκλησιν, των ευρισκομνων σε κοινωνα με τον θρνο της Κωνσταντινουπλεως». Η Ρωσικ Εκκλησα, εκπροσωπομενη απ τον αντιπρσωπ της, επσκοπο Βιννης και Αυστρας Ιλαρωνα Αλφγεφ, τχθηκε κατ της διατυπσεως αυτς, επισημανοντας τι «η κοινωνα με τον θρνο Κωνσταντινουπλεως ουδποτε εκλαμβανταν τσο υποχρεωτικς ρος καθολικτητας, σο για τις δυτικς εκκλησες κατστη η κοινωνα με τον θρνο της Ρμης». Μολοντοτο και ελλεψει ομοφωνας ο συμπρεδρος της Επιτροπς καρδινλιος Βλτερ Κσπερ θεσε σε ψηφοφορα τη φρση αυτ σε λγο μεταλλαγμνη, αλλ στην ουσα, σε αναλλοωτη μορφ. Το Πατριαρχεο Μσχας αναγκσθηκε να καταθσει διαμαρτυρα κατ παρμοιων μεθδων διεξαγωγς του διαλγου, υποδεικνοντας «το απαρδεκτο της επιλσεως ζητημτων δογματικς και εκκλησιαστικς φσεως δι ψηφοφορας» Η συζτηση αυτο του ζητματος θα πρεπε να επαναληφθε το 2007 στη συνεδρα της Ραβνας. μως, εξαιτας της προβοκτσιας του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως, το οποο ενταξε στην αντιπροσωπεα του εκπροσπους της αντικανονικς «Αποστολικς Εκκλησας της Εσθονας», η οποα ιδρθηκε απ το Φανρι στο κανονικ δαφος του Πατριαρχεου Μσχας, η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα αναγκσθηκε να αποσυρθε απ τη συνεδρα και δεν συμμετεχε στις εργασες της. Το «Κεμενο της Ραβνας», που κυκλοφρησε μετ τις εργασες της και εμπεριεχε την παροσα επμαχη διατπωση, προκλεσε τη διαφωνα της Ρωσικς Εκκλησας, η οποα το 2013 ετομασε το δικ της γγραφο «Θση του Πατριαρχεου Μσχας επ του ζητματος του πρωτεου στην αν την οικουμνη Εκκλησας». Το κεμενο δεχταν το «πρωτεο τιμς» της Εκκλησας της Κωνσταντινουπλεως, το περιεχμενο του οποου μως καθοριζταν απ τη «συνανεση των Ορθοδξων Επομνως, εν το Φανρι (ακολουθομενο εμμσως και απ τη Ρμη) επμεινε στο τι κατχει κποιες καθαυτς εξουσιαστικς αρμοδιτητες σε οικουμενικ πανορθδοξο εππεδο, η Ρωσικ Εκκλησα υποστριζε τι πηγ ενδεχμενων προνομιν μιας προεδρευοσης Εκκλησας δναται να εναι μνον η συμφωνα λων των υπλοιπων κατ τπους Εκκλησιν σε κθε συγκεκριμνη περπτωση. |
| 1. Οκρανα πγεται κανονικ στ Οκουμενικ Πατριαρχεο στ Πατριαρχεο τς Ρωσας; 2. Δικαιοται τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ν χορηγε τ Ατοκφαλο; κα 3. Σ ποιος δθηκε ατοκεφαλα; Α πγεται Οκρανα στ δικαιοδοσα το Οκουμενικο Θρνου; Τ ζτημα ν κκλησα τς Οκρανας πγεται στ Οκουμενικ Πατριαρχεο εναι κομβικς σημασας, διτι σ ντθετη περπτωση τ Πατριαρχεο δν χει κανονικ δικαωμα ν παρεμβανει σ δικαιοδοσα λλης τοπικς κκλησας, διτι ττε διαπρττει σοβαρ κανονικ δικματα (εσπδηση κ.. ) πο καταδικζονται π πολλος ερος καννες (Β-2, Γ-8, Πενθκτης-39, ντιοχεας-13, -22, Σαρδικς-3 κ..) κα σνολη τν κκλησιαστικ παρδοση. σφαλς, ρχικ π το βαπτσματος τν Ρς στ Κεβο στν ποταμ Δνεπερο, τ 988 μ.Χ., περιοχ τς Οκρανας, «Μητρπολη Κιβου», λεγομνη «Μικρ Ρωσα», πως κα λη Ρωσα, παγταν στ δικαιοδοσα το Οκουμενικο Πατριαρχεου. ργτερα, τν 17ο α. Πατριρχης Διονσιος Δ κατπιν ατματος τν Ρσων γεμνων κα, κολουθντας τν ρχ το σεβασμο τς ντητος τν ρωσικν λαν, τν ποα ρχ τρησαν λοι ο ρθδοξοι Πατριρχες Κωνσταντινου-πλεως, κχρησε τν Οκρανα στ δικαιοδοσα τς κκλησας τς Ρωσας. Εναι ξιο πισημνσεως τι ο πρτοι Πατριρχες Κωνσταντινουπλεως πο προσπθησαν ν διασπσουν τν κκλησιαστικ ντητα Μικρς κα Μεγλης Ρωσας ταν ο λατινφρονες ωννης Καλκας κα Γρηγριος Μμας τν 14-15ο α . Τελικ τ κατφεραν (;) τν 21ο α… πως χουμε καταδεξει σ πρσφατη ργασα μας, σμφωνα μ τ πσημα στοιχεα, γγραφα κα κδσεις, κμα κα το δου το Οκουμενικο Πατριαρχεου πο χουν κδοθε π τ δικ Του ν Κωνσταντινουπλει «Πατριαρχικν Τυπογραφεον», σμφωνα με μελτες στελεχν κα συνεργατν το Οκουμενικο Πατριαρχεου (ρχειοφλακας το Οκ. Θρνου Κ. Δελλικνης, π. Θ. Ζσης, Β. Σταυρδης, Βλ. Φειδς, Γρ. Λαρεντζκης), καθς κα πσημα διατυπωμνες θσεις το δου το Οκουμενικο Πατριρχου Βαρθολομαου (πιστολς, μιλες) , προκπτει τι δια κκλησιαστικ κα κανονικ συνεδηση το Οκουμενικο Θρνου τος τελευταους τρεισμισι ανες μχρι κα τ 2018, δν θεωροσε ς κανονικ του δαφος τν Οκρανα, τν ποα ναγνριζε μ τν πλον πσημο κα σαφ τρπο τι πγεται στν κανονικ δικαιοδοσα το Πατριαρχεου τς Ρωσας, τ ποο σκοσε τν πλρη κανονικ δικαιοδοσα του σ λα τ ζητματα τς κκλησιαστικς ζως . |
| Δυσκολευμεθα ν κατανοσωμεν τι τ κυρα κα νυπστατα καθστανται «κατ’ οκονομαν» πνευματοφρα· τι πρξεις ποτελοσαι πανειλημμνην βλασφημαν κατ το γου Πνεματος, (πως πκλησις π το ττε φωρισμνου κ. Φιλαρτου « Θεα Χρις… προχειρζεται… εξμεθα πρ ατο να λθ π’ ατο Χρις το Παναγου Πνεματος»), ναγνωρζονται κ τν στρων «κατ’ οκονομαν». Εναι δ, τλος, γνωστν τι κατ τν πρσφατον νωτικν Σνοδον πιλογ κα κλογ το νου Προκαθημνου τς κκλησας τς Οκρανας πρξεν ποτλεσμα τς πιμονς το κ. Φιλαρτου, σμερον πλον πισμως ποκαλουμνου ν Οκραν «γιωττου πιτμου Πατριρχου Κιβου κα πσης Ρς-Οκρανας». Κατπιν λων τν νωτρω διερωτμεθα δι την προσθκην το νματος το Μητροπολτου πιφανου ες τ ερ Δπτυχα. πιδιωχθεσα ερνευσις μεταξ τν ρθοδξων Οκρανν, ο ποοι χουν ποστ κατ τ παρελθν ποικλους διωγμος π θεστικν καθεσττων, μχρι τοδε δν χει πιτευχθ. φσον κατομμρια ρθοδξων πιστν, π τν Μητροπολτην νοφριον (συμφνως προς στατιστικν το ανουαρου 2018 ργανωμνων ες 12.069 νορας π 90 ρχιερες κα ριθμοντων 12.283 κληρικος, 251 Μονς κα 4412 μοναχος) ρνθησαν ν μετσχουν ες τν διαδικασαν χορηγσεως τς ατοκεφαλας, διακψαντες μλιστα τν εχαριστιακν κοινωναν μετ το Οικουμενικο Πατριαρχεου. ν κατ τ παρελθν τ κκλησιαστικν πλρωμα τν χωρν (Σερβας, Ρουμανας, Βουλγαρας, Γεωργας, Πολωνας, λβανας, Τσεχας κα Σλοβακας), ες τς ποας χορηγθη ατοκεφαλα, πρξεν νωμνον. Λυπομεθα, διτι παληθεθησαν α νησυχαι, τς ποας εχομεν διατυπσει ες τν τριμελ ντιπροσωπεαν το Οκουμενικο Πατριαρχεου (ολιος 2018) καθς κα κατ τν προσωπικν μν συνντησιν ν Κρτ (κτβριος 2018): ντ ερηνεσεως κα ντητος τν ρθοδξων τς Οκρανας, παπειλεται κνδυνος διασπσεως τς ντητος τς ν τν κσμον ρθοδοξας. Α προβλψεις τι παροσα διασλευσις κα μφανς διχασμς θα διαρκσουν π’ λγον κα τι λαι α Ατοκφαλοι ρθδοξοι κκλησαι τελικς θ ποδεχτον τ γενμενα, δι τος γνωρζοντας στοιχειωδς τν στοραν τν κκλησιαστικν σχισμτων κα τν ντοχν το θρησκευτικο φανατισμο, μνον ς βσιμοι κτιμσεις δνανται ν κληφθον. λλ κα α καθησυχαστικα ποθσεις νων τι τοτο σως πραγματοποιηθ τν… πμενον ανα εναι μλλον κυνικα. Σοβαρ τραματα μ γκαρως ντιμετωπισθντα δν θεραπεονται π το χρνου. Συνηθστερον πεκτενονται κα ξελσσονται ες νιτους πληγς. |
| Γενικτερα, εναι πολ χαρακτηριστικ το πορτρατο του Δημοπολου του νετερου, το οποο σκιαγραφεται στο πνημα. Δεν εμφανζεται μνο ως μια μορφ κυνικ, η οποα εκ μρους του Οικουμενικο Πατριρχη ανερυθριστως παρεμβανει στα εκκλησιαστικ της Ρωσας, αλλ και ως νθρωπος ιδιοτελς, η προσωπικ ευημερα του οποου υπερτεροσε προφανς στα μεσα «διπλωματικ» του καθκοντα. Την δια αξιοθαμαστη δραστηριτητα αναπτσσει τσο αγωνιζμενος για την «εκκλησιαστικ ειρνη», σο και για το ατομικ του μπνιο, την κουζνα και το μειωμνο ενοκιο. Στον αγνα του αυτ για την προσωπικ ευημερα εχε υποστριξη και συναντληψη της Συνδου ανακαινιστν, συνδυζοντας, ας επιτραπε αυτ η κφραση, τα προσωπικ του συμφροντα με τα συμφροντα της «οικουμενικς Ορθοδοξας», τα οποα αντιλαμβανταν σαφς. Την εποχ εκενη, κατ την οποα το Φανρι ακμη στριζε την ιδα της ταχεας συγκλσεως της Οικουμενικς Συνδου, ο Αρχιμανδρτης Βασλειος παρηγοροσε τους ανακαινιστς (τους οποους ανησυχοσε το γεγονς τι ο Πατριχης Βασλειος Γ’ ταν πρθυμος να δεχθε στη Σνοδο και τους «υπερορους» και τους οπαδος του Πατριρχη Τχωνα) με φρσεις τι «α συμπθειαι το Οκουμενικο Πατριαρχεου θ εναι πρ τς ερς Συνδου Μσχας» (σελ. 133). Ακριβς χριν στον Αρχιμανδρτη Βασλειο οι αρχηγο των ανακαινιστν μποροσαν και πειθαν τους «κοινος σχισματικος» τι το βασικ κριτριο της Ορθοδοξας ταν η νωση με την Κωνσταντινοπολη και αυτο οι διοι ανταποκρνονται σε αυτ το κριτριο, σε αντιδιαστολ προς τους οπαδος του Τχωνα. Υποθτω τι χει απολτως δκιο ο συντκτης, ταν ισχυρζεται τι προς το τλος του 1926 ο Αρχιμανδρτης Βασλειος πλησασε στην τελικ τατιση του κινματος των ανακαινιστν με την Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα, περιφρονντας την πατριαρχικ Εκκλησα. Αλλ δεν συντελον εδ μνο οι αντιλψεις του ν λγ Αρχιμανδρτη. «Για το φαναριτικο ημιεπσημο ργανο (η εφημερδα «Ορθοδοξα» σ.σ.) λες και δεν υπρχε η αυθεντικ Ορθοδξος Εκκλησα στην Ρωσα. Εκε επιθυμοσαν να γνωρσουν μνο σους ταν αρεστο στις Σοβιετικς αρχς» (σελ. 150). δω, πως φρονομε, και γκειται το πρβλημα: σοι δεν εχαν αναγνριση απ τους μπολσεβκους, δεν υφσταντο και για τους ηγτες του Φαναρου. |
| См., напр, в Barb. Gr. 336, л. 127-133 (дается отдельная молитва, которая читается для источника у портика) (см.: Евхологий Барберини гр. 336. Издание текста, предисловие и примечания Е. Велковской и С. Паренти. Пер. с итал. С. Голованова. Омск. 2011. С. 144). См., напр., древнюю редакцию ектении Чина, которую я называю Восточной. Опубликую здесь прошения этой «объединенной и усредненной» редакции (по рукописям: Sinait. gr. 957. 9-10 вв., Sinait. gr. 958. 10 в., РГБ. греч. 27. 11 в., БАН, Дмитр. греч. 19, 13 в.): 1) Υπρ το αγιασθναι τ δατα τατα, τ δυνμει κα ενεργεα, κα επιφοιτσει το Αγου Πνεματος το Κριου δεηθμεν (О еже освятитися водам сим силою, действием и наитием Святаго Духа Господу помолимся) 2) Υπρ το καταπεμφθναι αυτω ξ αγων ψωμτων τν χριν τν ευλογαν το Ιορδνου (О еже низпослатися ей от святых высот благодати, благословению Иорданову) 3)Υπρ το αναδειχθηναι αυτ αγιασμν κα σωτηριαν τν ψυχν κα τν σματων (О еже явитися ей освящению и спасению душ и телес) 4) Υπρ το γενσθαι αυτ αποτρπαιον κα καθαρτριον πσης ενεργεας, κα επιβουλς ορατν κα αορτων εχθρν (О еже быти ей на отгнание, и очищение всякого деяния и навета видимых и невидимых враг) 5)Υπρ το αναδειχθηναι αυτ ατρεον κα καθαρισμν πσης νοσου ψυχν κα σματων (О еже явитися ей лечебнице и очищению всякой болезни душ и телес) 6) Υπρ το γενσθαι αυτ πασι τος χριωμενοις ξ αυτν πστει, κα μεταλαμβνουσιν, εις καθαρισμν μολυσμο σαρκος κα πνεματος (О еже быти ей всем помазующимся от нея верою и вкушающим (причащающимся) во очищение скверны плоти и духа). 7) Υπρ το γενσθαι αυτ φυλακτριον κα αγιασμν οκων, κα προς πσαν ωφλειαν επιτδειον (О еже быти ей защищение и освящение домов, и на всякую пользу благопотребную) 8) Υπρ το πιφνεναι Κριον τν Θεν μν τ προσπο αυτου κα νακαινεσαι, κα ευλογσαι, κα αγιασαι τ δατα τατα (О еже явити Господу Богу нашему Лице Свое и обновить, благословить и освятить воды сия) 9) Υπρ το καταφοιτσαι ν αυτος τν καθαρτικν τς υπερουσου Τριδος ενργειαν (О еже снизходити на воды сия очистительному пресущественныя Троицы действу) |
| одной второй частью; б) то, что заглавие записок в кодексе Парижской национальной библиотеки 1712, по которому сделано издание Сафы, обнимает одну первую часть: χρονογραφα πονηθεσα τ πανσφφ μοναχω Μιχαλ τω υπερτιμ, ιστοροσα τς πρξεις των βασιλων, το τε Βασιλεου κα Κωνσταντνου των πορφυρογννητων, το τε μετ’ ατος Ρωμανο το A ργυροπλου, το μετ εκενον Μιχαλ το Παφλαγνος, το απ καισρων ρξαντος μετ ατν νεψιο τοτου Μιχαλ, των ξης δο αταδλφων κα πορφυρογννητων τς τε κυρας Ζως κα τς κυρς Θεοδρας, το σν ατας Κωνσταντνου το Μονομχου, τς μονοκρατορσσης θατρας των δο αδελφν κυρας Θεοδρας, το μετ εκενον (мужской род местоимения показывает, что после Θεοδρας пропущено το μετ εκενην Μιχαλ το Στρατιωτικο(…правившего после нее Михаила Стратиотика)) σαακου το Κομνηνο, κα εως τς ναρρσεως Κωνσταντνου του Δοκα. – Хронография мудрейшего монаха ипертима Михаила, повествующая о деяниях порфирородных василевсов Василия и Константина, царствовавшего после них Романа Аргиро-пула, царствовавшего после него Михаила Пафлагонца, царствовавшего после него его племянника Михаила (того, кто сначала был кесарем), правивших вслед за ним двух порфирородных сестер, госпожи Зои и госпожи Феодоры, делившего с ними престол Константина Мономаха, госпожи Феодоры (одной из сестер, правившей единодержавно)… царствовавшего после него Исаака Комнина – вплоть до провозглашения императором Константина Дуки. – Пер. Я. Н. Любарского (Мы оставляли греческие и латинские цитаты без перевода в тех случаях, когда их точный перевод содержится в русском тексте Н. А. Скабаллановича. – Прим. науч. ред. настоящего издания Д. А. Черноглазова). 78 Замечание Сафы, Psell., IV, prol., CXVII, что эту часть записок Пселл написал по требованию и под наблюдением Михаила Парапинака, не находит оправдания. 88 Поэтому, без сомнения, в парижской рукописи записки Пселла помещены вслед за хроникой Льва Диакона. 90 Кроме хроники Иоанна Евхаитского, Пселл мог еще пользоваться недошедшей до нас хроникой Феодора Севастийского, о которой упоминает Скилица (Cedr., I, 4) и в которой (как показал Алляций в трактате о Феодорах) описано было время Василия И. |
| § 3. Следует, по нашему мнению, обратить внимание на два списка литургии, изданные Гоаром. Один XIV в., так называемый Криптоферратский Basilii Falascae 148 , а другой, XVI в., издан под заглавием: Aliud exemplar liturgiae Chrysostomi ejus operibus insertum 149 . В первом списке находим: «Ες δ τν δευτραν λγει· Πρεσβεαις, Κριε, τς τεκοσης σε δεσπονης μν Θεοτκου κα ειπρϑνου Μαρας, λησον, κα σσον τς ψυχς μν· ς γαϑς κα φιλνϑρωπος. Κα ες τρτην λγει· Τν γων κα πουρανων δυνμεων, το τμιου προφτου προδρμου, κα βαπτιτο ωννου. Τν γων νδξων κα πανενφμων ποστλων· Κα το γου το δενος, ο κα τν μνμην πιτελομεν, κα πντων τν γων. πειτα λαβν τν ρτον ψο ατν κροις δακτλοις 150 λγει 151 , τς παναγας χρντου περενδξου 152 ελογημνης δεσπονοις Θεοτκου, κα ειπαρϑενου Μαρας· τν τιμων σωμτων πουρανων δυνμεων· το τιμου προφτου προδρμου κα βαπτιστο ωννου· τν γων νδξων κα πανευφμων ποστλων· το ν γοις πατρς μν κα ρχιερως Βασιλεου· το ν γοις πατρς μν Χρυσοστμου· το ν γοις πατρς μν Γρηγορου το ϑεολγου· το ν γοις πατρς μν κα ρχιερως Νικολου, το γιον, το δε, ο κα τν μνμην πιτελομεν, κα πντων τν γων ν κα τας κεσαις πσκεψαι μς Θες· κα μνσϑητι πντων τν κεκοιμημνων ν λπδι ναπασεως ζως αωνου· κα νπαυσον ατος που πισκοπε τ φς το προσπου σου Κριε. Μνημονεει δ κα τν κτητρων, κα τν ντειλαμνων μν, κα καϑεξς ζντων κα νεκρν» 153 . Т. е. «На второй просфоре говорит: Господи, молитвами рождшей Тя Владычицы нашея Богородицы и Приснодевы Марии, помилуй нас и спаси души наша, яко благ и человеколюбец. На третьей просфоре: святых и пренебесных сил, честного пророка предтечи и крестителя Иоанна, святых славных и всехвальных апостолов, и святого (имрек) егоже память совершаем, и всех святых». Потом, взяв хлеб, возвышает крайними перстами (κροις δακτλοις), говорит: «Всесвятой, пречистой, всеславной, благословенной Владычицы Богородицы и Приснодевы Марии, честных небесных сил бесплотных, честного пророка предтечи и крестителя Иоанна, святых славных и всехвальных Апостолов, иже во святых отца нашего Златоустого, иже во святых отца нашего Григория Богослова , иже во святых отца нашего и архиерея Николая, святого (имрк), егоже память совершаем, и всех святых, ихже молитвами призри на ны, Боже, и помяни всех умерших в надежде упокоения жизни вечныя и упокой их, идеже присещает свет лица Твоего, Господи. Поминает же ктиторов и по ряду живых и умерших». |
| Απν.: Η Διεθνς Μικτ Επιτροπ επ του θεολογικο διαλγου μεταξ της Ορθοδξου Εκκλησας και της Ρωμαιοκαθολικς Εκκλησας συστθηκε το 1979 ως χρος συζητσεως των θεολογικν θεμτων που χουν σημασα και για τις δυο Εκκλησες. Η Επιτροπ με ση εκπροσπηση των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν και της Ρωμαιοκαθολικς Εκκλησας ρχισε τις εργασες της το 1980. Κατ την υπερτριαντχρονη πορεα της η Διεθνς Μικτ Επιτροπ υιοθτησε σειρ κοινν κοιμνων πως: «Το μυστριο της Εκκλησας και της Ευχαριστας υπ το φς του μυστηρου της Αγας Τριδος», «Η πστη, τα μυστρια και η εντητα της Εκκλησας» «Το μυστριο της ιεροσνης στη μυστηριδη δομ της Εκκλησας», τα οποα ανδειξαν πολλ κοιν σημεα στις περ μυστηρων διδασκαλες των δυο Εκκλησιν. Ιδιατερη σημασα χει το υπογραφν στο Μπαλαμντ το 1993 κεμενο με ττλο «Ουνιτισμς, μθοδος ενσεως του παρελθντος και η παροσα αναζτησις της πλρους κοινωνας», που οι Ρωμαιοκαθολικο για πρτη φορ επισμως δχθηκαν τι ως πολιτικ της Ρμης που απβλεπε στην καθυπταξη των Εκκλησιν της Ανατολς η ουνα χι μνο δεν συνβαλε στην προσγγιση μεταξ των Ορθοδξων και των Ρωμαιοκαθολικν, αλλ αντιθτως τους απομκρυνε ακμα περισστερα. Το κεμενο καταδικζει κατηγορηματικ κθε μορφ προσηλυτισμο των Ορθοδξων απ τους Ρωμαιοκαθολικος. Δυστυχς αυτ το επιτυχς εξ απψεως θεωρητικς κεμενο δεν λυσε τα προβλματα στις σχσεις μεταξ των Ορθοδξων και των Ελληνοκαθολικν, τα οποα ανκυψαν εξαιτας επαναλειτουργας των ουνιτικν Εκκλησιν στη Δυτικ Ουκρανα, στη Ρουμανα και λοιπς χρες στο τλος της δεκαετας 1980 και αρχς 1990. Λγ εντσεως στις σχσεις Ορθοδξων και Ρωμαιοκαθολικν με υπβαθρο αυτ διακπηκαν οι εργασες της Μικτς Επιτροπς για να μεγλο χρονικ διστημα για να ανανεωθον μλις το 2006. Κατ το παρν η Μικτη Επιτροπ ασχολεται με διδασκαλα περ του Πρωτεου και της συνοδικτητας στην Εκκλησα, για τη οποα μεταξ των Ορθοδξων και Ρωμαιοκαθολικν υφστανται πολλς διαφορς. Στο διβα των αινων στη Ρωμαιοκαθολικ και στην Ορθδοξη Εκκλησα χουν διαμορφωθε εκκλησιολογικ πρτυπα τα οποα διαφρουν μεταξ τους: το μεν εναι κεντρικοποιημνο πρτυπο, το οποο ως βση χει την αποδοχ στον Ππα Ρμης της παγκσμιας δικαιοδοσας, εν το δε βασζεται στην ιδα της καθολικς κοινωνας μεταξ των κατ τπους αυτοκεφλων Εκκλησιν. Η αποστολ της Επιτροπς εναι να αναδεξει τις διαφορς μεταξ των δυο προτπων καθς και τα κοιν σημεα. |
| Η Ρωσικ Εκκλησα, με την αποχ της απ την Αγα και Μεγλη Σνοδο, θεωρ, βσει των αντιδρσεων του Φαναρου, τι προκλεσε τον Οικουμενικ Πατριρχη με δο τρπους: πως μας εξηγον κκλοι του Πατριαρχεου, ο Οικουμενικς αισθνθηκε, τι δεν σεβστηκαν τον διακα του πθο για μια Πανορθδοξη Σνοδο και νιωσε, τι πρδωσαν την εμπιστοσνη του, εφσον υποσχθηκαν, τι θα παραστον. Δετερον, η αποχρηση της Ρωσικς Εκκλησας μεταφρστηκε ως ωμ πρξη αμφισβτησης των συντονιστικν προνομων, αλλ και της αξας, που εχε το Οικουμενικ Πατριαρχεο και υποβθμιση του ρλου του στη σγχρονη εποχ. Αυτ η κνηση, πως μου εξγησαν Φαναριτικοι κκλοι, θεωρθηκε εχθρικ και προσβαλε τον Οικουμενικ Πατριρχη, ο οποος θερησε, τι, αν δεν αντιδροσε μεσα, το Πατριαρχεο Μσχας, θα κατφερνε να καριο πλγμα στην αποδμηση του κρους του, γεγονς που θα βαζε σε κνδυνο, μακροπρθεσμα, και την δι του την επιβωση. Το διεθνς κλμα συμφερντων συγκυριακ ταν τοιμο και τον βοθησε, αλλ το τμημα της αντδρασης, πως αυτ εκδηλθηκε, το πληρνει η ορθδοξη εντητα. Το νμισμα, ββαια, χει και μια λλη ψη. Αυτ την ψη, σο και να βλπαμε τη αφορμ της αντδρασης, εναι που τονσαμε με τη δικ μας στση. Το Οικουμενικ Πατριαρχεο χαρει πανορθοδξου κρους και αναγνρισης, χι μνο εξαιτας των προνομων του, αλλ πολ περισστερο, εξαιτας των πρξεων και των συμπεριφορν του ναντι των αδελφν του Εκκλησιν. λοι αναγνωρζουν τα προνμι του και λαμβνουν μρος στους διαλγους που συντονζει, διτι του χουν εμπιστοσνη. Η σιγουρι και το αμερληπτο του χαρακτρα του Οικουμενικο Πατριαρχεου δημιουργε να ασθημα εμπιστοσνης και γαλνης στους κλπους της Ορθοδοξας. Ο τρπος, που χειρστηκαν το Ουκρανικ Ζτημα, μσα σε αυτς τις διεθνες γεωπολιτικς συγκυρες, αισθνομαι, τι πληξε καρια αυτ το θμα της εμπιστοσνης προς τον θεσμ του Πατριαρχεου, το οποο καλεται τρα να βρει τρπους να διορθσει την κατσταση. Επσης, αν τρα λοι, λγω των κρατικν μας συμφερντων επιτρψουμε την εργαλειοποηση των Εκκλησιν μας, ττε θα καταντσουμε, πως το κρατικοποιημνο Βατικαν και θα μετατραπομε σε εκκοσμικευμνες θρησκευτικς παρατξεις και θα πψουμε, τσι, να εμαστε Εκκλησα του Χριστο. |
|
|
