| 52 .6.5 κατκλυσε τ δωρ τν γν π το Νε, κα μως οκ πσμηξε τν πρην ρρωστσαντα, λλ μ λλον ππνιξε· κα τ γνετο, τι τ δατα το βυθζειν λαθε κα σ ζειν μεμθηκεν; 52 .6.10 ντως μετεσκεασε τατα νστασις ατν.» – Δξα σοι, δξα [ σοι, τι ο τως ηδκησας]. 52 .7.1 " δο μεζον βλπω τς ρυθρ ς θαλσσης· κενη δειχθεσα βυθς βατς τος νθρποις οκ λουσεν, οκ σωσεν ατος τς μαρτας· νταθα δ κα[ ] λουσε κα σωσε· 52 .7.5 κκε μν οχ πντας, λλ τν λαν μνον δξατο τ δατα· νταθα δ κστοτε π σιν θνεσι πρκειται· οκ ποστρφονται, οκ ποκρνονται·’ Μ Φαραωντης ε;’, λλ· τις ε, εσελθε’· 52 .7.10 ζν γρ δωρ δειξε τοτοις νστασις ατν.» – Δξα [ σοι, δξα σοι, τι ο τως ηδκησας]. 52 .8.1 " Ναμτων κακστων πηγ ποτε θη π λισσαου το σοφωττου προφτου· στερου γρ τ γναια τν δτων γεσις νσον τεκνας παρεχμενα· 52 .8.5 κα μως αθντα κα μεταποιηθντα οκ μαθον τ δατα καθαρειν μαρτματα κα καινζειν τ πνεματα· λλ δε μαθον κα πντας γνισαν κα τος π σι γεγνασι λουτρν νακτσεως· 52 .8.10 κα νοιξε δωρεν τοτο νστασις ατν.» – Δ[ ξα σοι, δξα σοι, τι ο τως ηδκησας]. 52 .9.1 " Οκ ο δα τ λξω, οκ ο δα τ τελσω· στεν μοι παντθεν, πορ πρς βλπω· χρις νευ δσεως, τ δρον νευ δρου· τς ο ν π τοτο οκ πεγεται; 52 .9.5 Πτωχς χει κνσαι πλοσιος κλσαι; ο μορφοι ασχνονται; ο δολοι οκ πεγονται; ο δεσπται ο τρχουσιν; Ο πντες ρχονται· κα γρ κκοαν το δεσπτου φσαντος· ‘ Πηγ παρ μο ζως· 52 .9.10 γ λοω πντας κα σμχω νστασις μν’.» – Δξα [ σοι, δξα σοι, τι ο τως ηδκησας]. 52 .10.1 " πνοντας τος πντας ες ιδου κατωττου καθπερ χειμρρους το λουτρο τοτου χος φπνωσεν, νστησε τος κ το παραβντος κα τ κεφαλ μου πεββασε· 52.10.5 καθρε υπωθντας κα νευ ργυρου πλοτισε τος παντας κα μνον λγον λαβε παρ ατν νθ ν δωκε· ’ Πιστεω’, φησαν, κα πντα λαβον· μο νεφσησαν κα ο τως βησαν· |
| For in baptism it is not nature only, but the will as well, that is transformed and transfigured, remaining free throughout. And if the soul is not cleansed and purified in the free exercise of will, baptism proves to be fruitless. The transfiguration is not actualized, the new life is not yet consummated. This does not subordinate baptismal grace to human license; Grace does indeed descend. Yet it can never be forced upon any one who is free and made in the image of God: it must be responded to and corroborated by the synergism of love and will. Grace does not quicken and enliven the closed and obstinate souls, the really «dead souls.» Response and cooperation are required (c. 40). That is just because baptism is sacramental dying with Christ, a participation in His voluntary death, in His sacrificial Love; and this can be accomplished only in freedom. Thus in baptism the death of Christ on the Cross is reflected or portrayed as in a living and sacramental image. Baptism is at once a death and a birth, a burial and a «bath of regeneration,» λουτρν της παλιγγενεσας: «a time of death and a time of birth,» to quote St. Cyril of Jerusalem (Mystag. II, 4). The same is true of all sacraments. All sacraments are instituted just in order to enable the faithful «to participate» in Christ’s redeeming death and to gain thereby the grace of His resurrection. In sacraments the uniqueness and universality of Christ’s victory and sacrifice are brought forward and emphasized. This was the main idea of Nicolas Cabasilas in his treatise On the Life in Christ, in which the whole sacramental doctrine of the Eastern Church was admirably summarized. «We are baptized just in order to die by His death and to rise by His resurrection. We are anointed with the chrism that we may partake of His kingly anointment of deification (theosis). And when we are fed with the most sacred Bread and do drink the most Divine Cup, we do partake of the same flesh and the same blood our Lord has assumed, and so we are united with Him, Who was for us incarnate, and died, and rose again… Baptism is a birth, and Chrism is the cause of acts and movements, and the Bread of life and the Cup of thanksgivings are the true food and the true drink» (De vita II, 3, 4, 6, etc.). |
| In Num. 26. 4). С Иорданом также связан др. прообраз К.- исцеление Неемана от проказы (4 Цар 5. 9-14): омовение Неемана в Иордане соотносится с таинством К. (mysterium baptismi); его тело стало чистым, как у ребенка,- как у тех детей, к-рые рождаются в «купели возрождения (lavacro regenerationis)» ( Orig. Hom. in Luc. 33. 5). В отношении крещения Иоанна Предтечи Ориген отмечает, что оно менее значимое, чем К., совершаемое учениками Иисуса Христа; только в последнем происходит новое рождение (ναγννεσις) ( Idem. In Ioan. comm. VI 33. 168). Ориген одинаково часто говорит о К. как o новом (втором) рождении (см. напр.: In Num 7. 2; Idem. Comm. in Matth. XIII 27; Hom. in Luc. 28. 4), и как о смерти, погребении и воскресении со Христом (см. напр.: Idem. In Ier. hom. 1. 16; Idem. In Ep. ad Rom. V 9. 8), тем самым следуя богословским парадигмам Ин 3. 5 и Рим 6. 3. В отношении К. он постоянно использует выражения «купель возрождения (lavacrum regenerationis, παλιγγενεσας λουτρν)» (см.: Orig. In Matth. XIII 27; Hom. in Luc. 33. 5; In Ioan. comm. VI 33. 168) или «купель второго рождения (lavacrum secundae generationis)» ( Idem. In Ezech. hom. 7. 4). К. сообщает человеку прощение грехов, но обязательным условием для этого является искреннее покаяние приступающего к К. (см.: Hom. in Luc. 21. 4; 26. 3; 27. 5; In Ioan. comm. VI 33. 165). Ориген сопоставляет К. с обрезанием: Христос дал нам второе обрезание (secundam circumcisionem) через К. возрождения (per baptismum regenerationis) (In Jesu Nav. 5. 6). Принципиальное значение имеет позиция Оригена в вопросе К. младенцев. Их следует крестить в силу того, что в каждом человеке есть «врожденная скверна греха (genuinae sordes peccati)» (In Ep. ad Rom. V 9. 19). В связи с этим Ориген ссылается на слова псалма: «Я в беззаконии зачат, и во грехе родила меня мать моя» (Пс 50. 7), а также приводит слова из Книги Иова: «Никто не чист от скверны, хотя бы прожил всего один день» (Иов 14. 4-5 (по LXX); см.: Orig. In Lev. 8. 3). Т. о., хотя младенцы еще не совершили собственных грехов, их крестят, чтобы через таинство К. (per baptismi sacramentum) они освободились от «скверны рождения (nativitatis sordes)» (см.: Hom. in Luc. 14. 5). Ориген еще не говорит о первородном грехе, но, вероятнее всего, имеет в виду нечистоту, с к-рой связан процесс рождения человека, его появления на свет. Кроме того, К. младенцев оправдано в контексте Ин 3. 5: чтобы войти в Царствие Божие, человек (независимо от того, есть ли у него личные грехи) должен родиться от воды и Св. Духа ( Orig. Hom. in Luc. 14. 5). Традиция К. детей идет от апостолов (см.: In Ep. ad Rom. V 9. 19). |
| XXIV. Но, во всяком случае, кто-нибудь спросит: как же ты докажешь мне, что Спаситель родился в пять тысяч пятисотом году? Легко, человек. То, что написано было Моисеем касательно скинии в древности, в пустыне, служило образом и подобием духовных таинств. И действительно, с пришествием в последок дний сих ( π σχατων) самой истины, т. е. Христа, ты можешь усмотреть все это исполнившимся. (Господь же) так говорит ему: «И сотвориши кивот свидения от древ негниющих... и позлатиши его златом чистым, внутрьуду и внеуду позлатиши его: и сотвориши... двою лактий и пол в долготу, и лактя и пол в широту, и лактя и пол в высоту» 634 . Мера эта в своей сложности дает пять с половиной локтей и указывает на пять тысяч пятьсот лет, когда, явившись, Спаситель от Девы принес на Землю кивот, т. е. свое тело ( παρν σωτρ κ τς παρθνου την κιβωτν, τ διον σμα, ν τφ κσμω προσνεγκεν) 635 внутри ( ενδοθεν) позлащенное 636 чистым золотом 637 , т. е. Словом, а совне ( εξωθεν) – Святым Духом. И так явилась истина и открылся кивот. Таким образом, от рождества Христова нужно отсчитать пятьсот лет, остающиеся до исполнения шести тысяч, – и тогда будет конец ( τλος). А что Спаситель пришел в мир и принес нетленный ( ασηπτον) кивот, т. е. свое тело, в пятом с половиною тысячелетии ( καιρφ), о том говорит Иоанн: «бе же ... час яко ... шестый» 638 , указывая этим на половину дня; день же у Господа «яко тысяща лет», половина же этого – пятьсот. Ни ранее этого Ему прийти было невозможно, ибо тогда еще было бремя закона; ни по исполнении шестой (тысячи лет) – ибо тогда уже оканчивается 639 крещение ( τ λουτρν); но (именно) только в пять с половиною (тысяч) – дабы в остальную половину времени 640 было проповедано Евангелие всему миру, а затем, по истечении шестого дня ( ημρας) 641 , прекратилась и настоящая жизнь. А так как персы царствовали в продолжение двухсот тридцати лет, а после них еще с большей славой, чем они, царствовали в продолжение трехсот лет римляне, то, ввиду этого, необходимо, чтобы четвертый зверь, как более крепкий и сильный, сравнительно со всеми предшествующими, царствовал в продолжение пятисот лет. По исполнении же этого времени, когда в последние дни ( π σχτων) произрастут из этого (царства) десять рогов, появится среди них и тот антихрист, о котором мы уже говорили выше. Когда же этот начнет воевать против святых и преследовать их, тогда и нужно ожидать явления ( πιφνειαν) с небес Господа. Тогда Он, Царь царей, снова явится открыто для всех и, как Судия судей, придет с дерзновением и славой. Словом, все то, что уже определено Богом и было возвещено пророками, – все это и исполнится в свое определенное время. |
| χος δ Ερμς «ναξ νκτων, οος ξ οου μνος, Λγος προελθν, Πατρς ξ ναιτου. σοσθενς σου Πνεμα τος ποστλοις, Νημερτς ξπεμψας ς εεργτης, δουσι· Δξα τ κρτει σου, Κριε». Λουτρν τ θεον τς παλιγγενεσας, Λγ κεραννς συντεθειμν φσει, μβροβλυτες μοι εθρον ξ κηρτου Νενυγμνης σου πλευρς, Θεο Λγε, πισφραγζων τ ζσει το Πνεματος. Κμπτει τ πντα τ Παρακλτ γνυ, Γν τε Πατρς, Πατρ συμφυεσττ. ν γρ προσποις οδε τριττος οσαν, Νημερτς, πρσιτον, χρονον, μαν. λαμψε φς γρ χρις το Πνεματος. Τελεσθε πντες τ θεαρχικωττ, σοι λατρευτα τς τριφεγγος οσας. περφυς τελε γρ ς εεργτης, Κα πυρσολαμπε Χριστς ες σωτηραν, λην πορζων τν χριν το Πνεματος. Καταβασα χος βαρς «Κατανον Προφτης, τν π σχτων σου Χριστ λευσιν, νεβα· τν σν εσακκοα Κριε δυναστεαν, τι πντας το σσαι, τος χριστος σου λλυθας». Καταβασα χος δ «ναξ νκτων, οος ξ οου μνος, Λγος προελθν, Πατρς ξ ναιτου. σοσθενς σου Πνεμα τος ποστλοις, Νημερτς ξπεμψας ς εεργτης, δουσι· Δξα τ κρτει σου, Κριε». Κανν α, δ ε χος βαρς Ερμς «Τ δι τν φβον σου ληφθν Κριε, ν γαστρ τν Προφητν, κα κυηθν π τς γς πνεμα σωτηρας, ποστολικς καρδας κτζει καθαρς, κα ν τος πιστος εθς γκαινζεται· φς γρ κα ερνη, διτι τ σ προστγματα». πιφοιτσασα σχς σμερον, ατη Πνεμα γαθν, Πνεμα σοφας Θεο, Πνεμα κ Πατρς κπορευτν, κα δι Υο πιστος μν πεφηνς, μεταδοτικν, ν ος κατοικζεται φσει, τς ν κατοπτεεται γιτητος. Κανν β, δ ε χος δ Ερμς «Λυτριον κθαρσιν μπλακημτων, Πυρπνοον δξασθε Πνεματος δρσον, τκνα φωτμορφα τς κκλησας, Νν κ Σιν γρ ξελλυθε νμος, γλωσσοπυρσμορφος Πνεματος χρις». Καθς περ εδκησεν ατεξουσως, δσποτον κτεισι Πνεμα πατρθεν, Σοφζον ν γλσσησι τος ποστλους, πισφραγζον τν φερσβιον Λγον, Πατροσθενς ξμμορφον, ν Σωτρ φη. το τς φρνας μν ξ μαρτας, Χ ατ κατεσκεαζε τν ποστλων, |
| Δι τοτο γρ κατοι δι το θεου βαπτσματος ναγεννσας μς Κριος κα δι τς χριτος το γου Πνεματος σφραγζων ες μραν πολυτρσεως, μως θνητν τι κα παθητν χειν φησι σμα, κα τν τς κακας φηγητν τν ταμεων τς ψυχς κβαλν, μως φησι προσβλλειν ξωθεν, ς ν νακαινισθες νθρωπος κατ τν καινν Διαθκην, τουτστι τ το Χριστο εαγγλιον, ν γαθοεργ κα μετανο ζν κα τν μν τερπνν το βου τοτου περιφρονν, τ δ δυνηρ ποφρων κα τας το ντικειμνου προσβολας γυμναζμενος, τοιμασθ πρς ποδοχν τς φθαρσας κα τν ν ατ κατ τν καινν ανα μελλντων κενων γαθν. Δε ον τν πιστν τ μν λπδι χαρειν κπειδ πρας βος οτος ξει, φρονμως δεσθαι τν μακαριτητα πιστς κδεχμενον, ν μλλουσα ζω τελευττως ξει . Т δ συνσει τς πστεως τν θλιτητα, ν βος οτος ξως κατεκρθη, φρειν ν πομον κα δι πομονς πρς τν μαρταν κα τν τς μαρτας ρχηγν κα συνεργν κα τος ταττομνους π ατν, ε δεσει, μχρις αματος ντικαθστασθαι πλν γρ τς μαρτας οδν τν ν τ β τοτ κακν ντως, ε κα κακσεως πρξενον, οδ ατς θνατος. Δι κα χορς μν σων ατο παρ αυτν αυτος πνεγκαν τς κακσεις το σματος ο δ μρτυρες κα τν βαιον παρ τρων παγμενον ατος θνατον ποησαν εκλεστατον, κα ζως κα δξης κα βασιλεας αωνου κα ορανου παρεκτικν, καλς κα θεαρστως ατ χρησμενοι δι τοτο γρ κα μετ τ καταργσαι τν θνατον δι τς οκεας ναστσεως, τος οκεοις τι παραμνειν φκε, κα σν τοτ τς λλας ν τ κσμ τοτ κακσεις, ν κατ Χριστν νθρωπος δι τοτων γωνιζμενος πρ ληθεας τς ν τ β τε κα τος δγμασι, πρς τν μλλοντα καινν κενον κα γρω ανα δι τς καινς Διαθκης τοιμασθ. Λυσιτελοσιν ον α κακσεις αται τος πιστς πομνουσι πρς διρθωσιν τν μαρτημτων, πρς γυμνασαν, πρς δοκιμν, πρς κατληψιν τς το βου τοτου ταλαιπωρας, πρς προτροπν το πιθυμεν διαπρως κα ζητεν πιμνως τν διαιωνζουσαν κενην υοθεσαν κα πολτρωσιν, κα καινν ντως ζων κα μακαριτητα. Πολλαπλς γρ οσης κατ τε σμα κα ψυχν τς μετρας ν Χριστ υοθεσας κα νακαινσεως, ρχν τε κα τελειτητα χοσης κα τ τοτων μεταξ, τν μν ρχν ντθησιν μν το βαπτσματος χρις, πντων τε τν μαρτημτων κα τς κ τς ρς εθνης τν φεσιν παρχουσα, δι κα λουτρν παλιγγενεσας λγεται τν δ τελειτητα παρξει λπιζομνη τος πιστος τς ζως ξανστασις κα κατ τν ανα τν μλλοντα παγγελα τ δ μεταξ τοτων, κατ τ το Χριστο εαγγλιν στι ζω, δι ς τρφεται κα αξει κα νακαινζεται μραν ξ μρας προκπτων κατ θεν νθρωπος ες πγνωσιν θεο, κα δικαιοσνην κα γιασμν κα κατ μικρν μειν κα φ αυτο κκπτων τν ες τ κτω προσπθειαν κα μεταφρων τν πθον π τν ρατν κα σαρκικν κα προσκαρων πρς τ νοητ κα πνευματικ κα δια. |
| γαθς λγος στν... – Когда прилагательное употребляется в качестве субстантива, его падеж определяется функцией субстантива в предложении. Род и число определяются тем объектом, к которому относится прилагательное. γαθς στιν... Если прилагательное субстантивированно, в предложении нет определяемого им существительного. Иногда при переводе приходится добавлять подходящее слово, следуя естественному роду. γαθ – «хорошая женщина» Профессор: Вы не знаете язык, пока не в состоянии спросить, как найти «ванную комнату». (В разных культурах эта просьба может выражаться по-разному.) πο στιν λουτρν? Адъективные причастия 29.6. Адъективные причастия обычно употребляются двумя способами: определительное (подобное определительному прилагательному) и субстантивированное (употребляемое вместо имени существительного). В отличие от обстоятельственных причастий, которые переводятся на русский язык деепричастиями, адъективные причастия переводятся причастиями. 29.7. Определительные причастия. Такие причастия в предложении определяют какое-либо существительное или местоимение и согласуются с определяемым словом по роду, падежу и числу, как и прилагательные. На русский язык они обычно переводятся русскими причастиями. νθρωπος λγων τ χλ στιν διδσκαλς μου. Человек, говорящий с толпой, мой учитель. Здесь мы видим обычное определительное словорасположение – «артикль-существительное-артикль-определение». В качестве определения выступает причастие. Это причастие имеет при себе косвенное дополнение – τ χλ. 29.8. Субстантивированные причастия. Подобно имени прилагательному, причастие может исполнять функции имени существительного. Помните, что причастие – это отглагольное прилагательное, оно может выполнять все функции прилагательного, и часто даже лучше, чем само прилагательное. τ χλ λγων στιν διδσκαλς μου. Говорящий с толпой – мой учитель. προσεχεσθε πρ τν διωκντων μς (Μφ. 5:44). Молитесь за гонящих вас. Чем определяются падеж, число и род субстантивированного причастия? |
| Κανν α», δ δ», τς γας χος β " Ερμς «λλυθας, κ Παρθνου ο πρσβυς οκ γγελος, λλ» ατς Κριος, κα σωσας λον με τν νθρωπον· δι κραυγζω σοι· Δξα τ δυνμει σου Κριε». κ Παρθνου, γεννηθες δωρσω νενισι, Παρθνοις τ φραγμα, καταβαλεν το λστορος· θεν καλλνικος Βαρβρα, τοτου τ θρσος κατεπτησε. Τ Σταυρ σου, το θαντου τν δναμιν λυσας, ντεθεν το σματος, Κρη Χριστ φειδσασα, φρει γενναιτατα, τος ακισμος Βαρβρα στερροττη φρεν. προμτωρ, μηχανας το δολου θελχθεσα τ πρν, τρυφς ξωστρκισται, το Παραδεσου, Βαρβρα δ, τοτον κφαυλσασα, ν οραν νυμφνι νν αλζεται. Κανν β», δ δ», το σου χος β " λλυθας Διατξει, το Χριστο πειθαρχσας κατλιπες, το κσμου τερπντητα, πλοτον τρυφν περιφνειαν, τινι ρμενος, τν σν σταυρν ωννη κολοθησας. Συμπτωχεσας, ες βροτν σωτηραν πτωχεσαντι, Χριστ συνδεδξασαι, σπερ ατς πηγγελατο, κα συμβασιλεεις δ, τ ες ε ωνν βασιλεοντι. Θεοτοκον Σ λιμνα, σωτηρας κα τεχος κρδαντον, Θεοτκε Δσποινα, πντες πιστο πιστμεθα· σ γρ τας πρεσβεαις σου, κ κινδνων λυτροσαι τς ψυχς μν. Κανν α», δ ε», τς Θεοτκου χος πλ. δ " Ερμς Φτισον μς, τος προστγμασ σου, Κριε, κα τ βραχον σου τ ψηλ, τν σν ερνην, παρσχου μν, φιλνθρωπε. μπλησον, γν, εφροσνης τν καρδαν μου, τν σν κρατον διδοσα χαρν, τς εφροσνης, γεννσασα τν ατιον. Λτρωσαι μς, κ κινδνων, Θεοτκε γν, αωναν τεκοσα λτρωσιν, κα τν ερνην, τν πντα νον περχουσαν. Λσον τν χλν, τν πταισμτων μου, Θενυμφε, τ φωτισμ τς σς λαμπρτητος, φς τεκοσα, τ θεον κα προαινιον. ασαι γν, τν παθν μου τν σθνειαν, πισκοπς σου ξισασα, κα τν γεαν, τ πρεσβε σου παρσχου μοι. Κανν α», δ ε», τς γας χος β " Ερμς «Μεστης Θεο, κα νθρπων γγονας, Χριστ Θες· δι σο γρ Δσποτα, τν πρς τν ρχφωτον Πατρα σου, κ νυκτς γνωσας, προσαγωγν σχκαμεν». Θυρσι τρισ, τ λουτρν φωτζεσθαι κελεσασα, μυστικς διγραψας, Βπτισμα Βαρβρα τς Τριδος φωτ, τν ψυχν σελασφρον, πρχον καθαρτριον. Μαναν δεινν, το πατρς κκλνουσαν, Βαρβραν σχισθν, εθς πεδξατο, ρος, σπερ πλαι τν οδιμον, πρωτομρτυρα Θκλαν, Χριστο τερατουργσαντος. Το ντως Θεο, πυρωθεσα ζλ ψευδωνμων Θεν, ες ασχρ νπτυσε, πρσωπα Βαρβρα Πανεφημος, καταπαζουσα Κρη, το δθεν κοσμοκρτορος. |
| Κανν α», δ ε», τς ορτς χος δ " Ερμς «ξστη τ σμπαντα ν τ σεπτ εσδ σου· σ γρ πειργαμε Παρθνε· νδον εσλθες ν τ να το Θεο, σπερ καθαρτατος νας, πσι τος μνοσ σε τν ερνην βραβεουσα». γασμα νδοξον, κα ερν νθημα, σμερον πναγνος Παρθνος, νατεθεσα ν τ Να το Θεο, τ παμβασιλε μν Θε, μν ες νοκησιν, συντηρεται ς οδεν ατς. Τ κλλος Πανχραντε, τ τς ψυχς σου βλπων ποτ, πστει Ζαχαρας νεβα· Σ ε τ λτρον, σ ε πντων χαρ, σ ε νκλησις μν, δι» ς χρητος, χωρητς μοι φθσεται. τν πρ ννοιαν, θαυμτων σου Πανχραντε! ξνη σου γννησις πρχει, ξνος τρπος τς αξσεως, ξνα κα παρδοξα τ σ, πντα Θεονμφευτε, κα βροτος νερμνευτα. Λυχνα πολφωτος, πρχουσα Θενυμφε, σμερον ξλαμψας ν οκ, τ το Κυρου, κα καταυγζεις μς, τος σεπτος χαρσμασιν γν, τος τν θαυμασων σου, Θεοτκε πανμνητε. Κανν β», δ ε», τν ποστλων χος β " Ερμς « το φωτς χορηγς, κα τν ανων ποιητς Κριος, ν τ φωτ τν προσταγμτων, δγησον μς· κτς σου γρ λλον, Θεν ο γινσκομεν». Νενοσηκτας ρν, τ σηπεδνι τν δεινν νδοξε, τ δραστικ λγ σου σω, Φιλμον τς ποτ, εδωλομανας, σφοδρς κινδυνεοντας. Τς ορανους δος, τος πλανηθεσι χαλεπς δειξας, ς πλανς δηγς Φιλμον, κα μνην τν δν, Χριστν γαπσαι, σως δγησας. γει φαιδρν ορτν, Κολασσαων σεπτ σμερον, περιχαρς Χριστο κκλησα, τν θεον ρχιππον, κα τν θεηγρον, τιμσα Φιλμονα. Θεοτοκον Δσποινα σσον μς, χειμαζομνους χαλεπ κλδωνι, τν πειρασμν κα τν νημρων, Βαρβρων κδρομας, κα τας τν Δαιμνων, δεινας πιθσεσιν. Κανν γ», δ ε», τς γας χος α " Θες ν ερνης Λουτρν σου τ θεον, Βαλλεριαν, κζητοντος ρθη σοι γγελος, τν νον κα τν καρδαν σου, φωτζων ερν, λογων ναπτξει, κα πεθων οραναις, συναφθναι χορεαις, π τς γς γωνισμενον. Τηροσι παρθνον, κα σμα κα νον, συνδουμνοις τε θε ν Πνεματι, στεφνους ρατος μν, πστειλε Χριστς, κ δων δυπνων· ατο γρ εωδ, κα τς πστεως ντως, Πανευκλεστατοι γεγνατε. Δυσδη Τιβορτιε, πλνην λιπν, ντελβου σμς θεας γνσεως, κα τρβον τν πγουσαν, ζων πρς ληθ, προθμως πορεθης, πιστεσας λοψχως, τ Τριδι κα τατης, περαθλσας προθυμτατα. Θεοτοκον γων γγλων, Παρθνε γν, περχουσα φθης κυσασα, βουλς μεγλης γγελον, Θεν μμανουλ, βροτος πουρανους, ατο τ καταβσει, ργαζμενον Κρη, δι» εσπλαγχναν διγητον. |
| Κανν α», δ η», το σεισμο χος πλ. β " Ερμς «κ φλογς τος σοις δρσον πγασας, κα δικαου θυσαν δατι φλεξας· παντα γρ δρς, Χριστ μν τ βολεσθαι· Σ περυψομεν, ες πντας τος ανας». Τς δικαας σου τατης ργς φιλνθρωπε, πελθοσης θρως συνεταρχθημεν, κα πελπισμ παντελε συνεσχθημεν, προσαγανακτοντα, ρντες καθ» μν σε. νατενωμεν χερας πιστο κα μματα, πρς τν μνον Δεσπτην σζειν δυνμενον, κρζοντες· Χριστ, τν θυμν σου πστρεψον, φ» μν ταχως, φιλνθρωπος πρχων. Χιλιδες γγλων, Μαρτρων σλλογος, Προφητν ποστλων, σων εραρχν, γιος χορς, κετεει σε Δσποτα· Φεσαι το λαο σου, το τεταπεινωμνου. γινσκων Οκτρμον τ σθενς μν, κα ελισθον πντ κα διρθωτον, νες τν ργν, κα τν τραχον κπασον, κα τ σ λει, οκτερησον τν κσμον. Θεοτοκον Συμπαθς Θεοτκε τν εσυμπθητον, τεκοσα Σωτρα, δε τν κκωσιν, κα τν στεναγμν το λαο σου, κα τχυνον, το παρακαλσαι, μς οκτειρηθναι. Κανν β», δ η», α» το γου Μεγαλομρτυρος χος δ " Χερας κπετσας μαρωσας πσαν το χθρο, μαναν νδοξε, κα τ παλασματα, τν καθαρετον δναμιν, το Χριστο περιζωσμενος, κα νικηφρος γεγονς, Μρτυς Δημτριε, νεβας· Πντα τ ργα μνετε τν Κριον. Μαρτρων εστθειαν δεικνς, Μαρτρων εκλειαν σχες Δημτριε, λουτρν λουσμενος γιον, δευτραις ο μολνεται, μαρτημτων προσβολας, λγχ νυττμενος, κα κραυγζων· Πντα τ ργα μνετε τν Κριον. τν θαυμασων πληθς, τν πρ νον δωρεν, ν σου παρσχε· Χριστς τος πσιν νδοξε δεκνυσι, κα χρις τν σεων, τν πρ λγον σοι σαφς, χριν κηρττει μν, τος βοσι· Πντα τ ργα μνετε τν Κριον. Θεοτοκον Τν μνην ν πσαις τας γενεας, Παρθενομτορα, κα Θεοτκον γνν μνολογσωμεν· ατη γρ, σωτηρας μν πρξενος, ς τν το κσμου Λυτρωτν, Λγον γεννσαντα, βομεν· Πντα τ ργα μνετε τν κυριον. Κανν γ», δ η», β» το γου Μεγαλομρτυρος χος δ " Παδας εαγες ν τ καμν ψσας Χριστν ν κκλησ, λθειαν σο λρυγξ μελτησε· στμα σν λελληκε, σοφας τ ματα· τν ρωμτων φθησαν α σιαγνες σου, φιλαι· δι τοτο Χριστς σε, μρου θεου κρνην, νδειξε τ κσμ. |
|
|
