| Η ιδιτητα του μλους της Ορθοδξου Εκκλησας δεν προσδιορζεται με την κοινωνα την λλειψη αυτς με το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως, αλλ με τον απαργκλιτο σεβασμ της δογματικς και της ιεροκανονικς παραδσεως. Σ’ εκενες τις περιπτσεις που ο διος ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως προσχωρε σε αρεση σχσμα, πως τοτο κατ’ επανληψιν συνβη στην ιστορα, εκενος τελοσε εκτς κοινωνας με την Ορθδοξη Εκκλησα, και χι εκενοι, οι οποοι για χρη της υπερασπσεως της αληθεας και ακολουθντας τους ιερος καννες, αναγκζονταν να διακψουν την εκκλησιαστικ κοινωνα με αυτν. Ειδικτερα, ταν ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως προσχρησε στην ουνα, οι λλες κατ τπους Εκκλησες συνχισαν να διαφυλττουν αμετβλητη την ορθδοξη πστη. Και το πλρωμα της χριτος εντς αυτν δεν μειθηκε επειδ βρθηκαν προσωριν εκτς κοινωνας με τον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Στην Ορθδοξη Εκκλησα δεν μπορε να υπρχει Προκαθμενος, ο οποος κατχει ιδιατερα προνμια ναντι των λλων Προκαθημνων. Κεφαλ της Οικουμενικς Εκκλησας εναι ο Κριος Ιησος Χριστς («Κα ατς στιν κεφαλ το σματος τς κκλησας» — Κολ. 1.18), και χι ο Οικουμενικς Πατριρχης . Η ανμειξη μιας τοπικς Εκκλησας στις υποθσεις μιας λλης Εκκλησας εναι ανεπτρεπτη. Το πρωτεο του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως μεταξ των Προκαθημνων των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν εναι πρωτεο τιμς και χι εξουσας. Δεν του χορηγε ιδιατερα προνμια εκτς απ εκενα, τα οποα δνανται να του αποδοθον με τη συνανεση των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν, πως τοτο λαβε χρα κατ τη διρκεια της προπαρασκευς της Αγας και Μεγλης Συνδου της Ορθοδξου Εκκλησας, ταν με τη συγκατθεση των Εκκλησιν οι λειτουργες του συντονιστ της διαδικασας ανατθηκαν στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Επ του παρντος, εξαιτας της προσχωρσεως του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως σε σχσμα, για τη Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα κατστη αδνατο να του αναγνωρσει αυτ το τιμητικ πρωτεο. πως επεσμανε η Ιερ Σνοδος στην απ 15 ης Οκτωβρου 2018 δλωσ της, η αποδοχ της κοινωνας με σους προσχρησαν σε σχσμα, και πολ περισστερο με τους αφορισμνους απ την Εκκλησα, ισοδυναμε με προσχρηση σε σχσμα και επικρνεται αυστηρ απ τους ιερος καννες της Αγας Εκκλησας: «Ε δ φανε τις τν πισκπων, πρεσβυτρων, διακνων, τις το καννος τος κοινωντοις κοινωνν, κα τοτον κοιννητον εναι, ς ν συγχοντα τν καννα τς κκλησας» (2 ος καννα της Αντιοχεας, πρβλ. 10 ο και 11 ο καννες των Αποστλων). |
| IsSyrSym S.Isaaci Syri epistola ad S.Symeonem. NPB VIII, Pars III. Roma 1871, 157–188. [s.VI] JulAsc C.Saliou, Le traité d " urbanisme de Julien d’Ascalon. Paris 1996 (Index 148–156). [s.VI] JulHiob Der Hiobkommentar des Arianers Julian, hrsg. v. D.Hagedorn. Berlin 1973 (Index 327–409). [s.IV] JusCan Jus Canonicum Graeco – Romanum. PG 119, 725–1032, 1093–1160. JustinNov Corpus Iuris Civilis III: Novellae, rec. R.Schoell – G.Kroll. Berlin 1895, 6 1954. [s.VI] Kabas B.Pseutonkas, Νικολου Καβσιλα πτ νκδοτοι λγοι. Thessalonike 1976 (Index 150–170). [s.XIV] KalamGloss D.Kalamakis, Glossaire de la Vita de S.Elie le Jeune accompagné d’un vocabulaire non–identifié. θην 80 (1989) 279–291. [ca 1100] KalAngThom S.Papadopoulos, Καλλστου γγελικοδη κατ Θωμ κιντου. Athen 1970 (Wörterverz. 19f.). [s.XIV] KalHym D.Kalamakes, γιολογικο μνοι πωνμων ποιητν. Παρνασσς 36 (1994) 421–493. [s.VII–X] KalopInser S.Kalopissi–Verti, Dedicatory Inscriptions and Donor Portraits in Thirteenth. Century Churches of Greece. Wien 1992. KalothSyng ωσφ Καλοθτου συγγρμματα, ed. D.Tsames. Thessalonike 1980. [s.XIV] KamArs Archimandrit Arsenij. Tristat’i neizvestnago greeskago pisatelja naala XIII veka [=Joh.X. Kamateros]. Moskau 1892. [ca 1200] KamAst Johannes Kamateros, Εσαγωγ στρονομας, bearbeitet von L. Weigl. Leipzig 1908 (Index 140f.). [s.XII] KanAth I.D.Polemis. Καννες ες σιον θανσιον τν ‘Αθωντην. Athen 1993. [s.XI–XIII] KanAthan I.D.Polemis, Δο νκδοτοι καννες πρς τιμν το σου θανασου το θωντου, ποιματα ωννου το Σγορη. Δπτυχα 5 (1991/92) 149–171. [s.XIΙ] KanDemetr Ph.Angelatos, Καννες νκδοτοι ες τν γιον Δημτριον. Βυζαντιν 13 (1985) 1371–1476. [s.IX] KanNeoph G.K.Christodoulou, Un canon inédit sur la Théosémie de Néophyte le Reclus composé par son frère, Jean le Chrysostomite. REB 55 (1997) 247–259. [ca 1200] KapTib M.Kaplan, Novelle de II sur les „maisons divines“. TM 8 (1981) 237–245. [a.578–582] KarantDid U.Criscuolo, Un " inedita didascalindi Manuele Karanteno о Saranteno. BollGroll 30 (1976) 139–150. [ca 1200] |
| Τσον ο Θ σον και ο ΙΖ Ιερο Καννες της Δ Οικουμενικς Συνδου θτουν διαζευκτικν εις την ιδαν κανονικν πρβλεψιν δια τον ξαρχον της Διοικσεως και τον Αρχιεπσκοπον Κωνσταντινουπλεως και παρχουν δυναττητα ισοτμου προσφυγς. Επομνως δεν ανιδρουν οι Καννες δια τον Αρχιεπσκοπον Κωνσταντινουπλεως υπερττην δικαστικν αρμοδιτητα και τερον βαθμν δικαιοδοσας. ξαρχος δε της Διοικσεως σμερον εναι ο Πρεδρος του οικεου Πατριαρχικο κλματος. Ο Βαλσαμν αναφρει χαρακτηριστικς: ‘Αι ψφοι των Πατριαρχν εκκλτω ουχ υπκεινται’, Ν ΡΚΓ, κβ, Β.Γ.α.λη· ‘ο μακαριτατος πατριρχης εκενης της διοικσεως μεταξ αυτν ακροσθω, κακενα οριζτω τινα τοις εκκλησιαστικος κανσι, και τοις νμοις συνδει, ουδενς μρους κατ της ψφου αυτο αντιλγειν δυναμνου’, εις δε την ‘Επαναγωγν’ ΙΑ,6 (J.G.R. τ Β, 260)· ‘Το του Πατριρχου κριτριον εκκλτω ουχ υπκειται, ουδ αναψηλαφται υφ’ ετρου, ως αρχ και αυτν των εκκλησιαστικν κριτηρων’. Ο Ιερς και Μγας Φτιος δε εις τα ‘Νομοκανονικ’ του Θ, α (Σ.Α. 169) γρφει: ‘οτε γαρ εκκαλοντο αι των Πατριαρχν ψφοι’. Κατ τατα η δικαστικ κρσις οιασδποτε Ιερς Πατριαρχικς Συνδου, η οποα αποτελε κατ το Κανονικν μας Δκαιον τελεαν Σνοδον και εκφρεται μετ απ εκδκασιν κανονικς υποθσεως τυγχνει ανκκλητος, δυναμνη μνον να εκκληθ ενπιον Οικουμενικς Συνδου (Π. Παναγιωτκου ‘Σστημα του Εκκλησιαστικο Δικαου, Το ποινικν Δκαιον της Εκκλησας’, σελ. 836 επ., ΑΘΗΝΑΙ 1962)…. Οι Ιερο Καννες Θ κα ΙΖ τς Αγας Δ Οικουμενικς Συνδου καθιρωσαν, ως προεπομεν, τον διον βαθμν δωσιδικας δια τον ξαρχον της Διοικσεως (σημερινν Πρεδρον τελεας Πατριαρχικς Συνδου) και δια τον Παναγιτατον Οικουμενικν Πατριρχην-Αρχιεπσκοπον Κων/νουπλεως και με αυτν την κανονικν ρθμισιν δεν ανδρυσαν μεζονα δικαιοδοσαν δι’ ουδνα Πατριαρχικν Θρνον.…. Το προκπτον συμπρασμα εκ της κανονικς αυτς εν τη Εκκλησα ρυθμσεως δια την περπτωσιν της Ουκρανας εναι τι εσφαλμνως και νευ κανονικς αρμοδιτητος και δωσιδικας η Αγα και Ιερ Σνοδος του Οικουμενικο Πατριαρχεου εξεδκασε εκκλτους και κρινε επ τελεσιδκων κανονικν υποθσεων πρην κληρικν λλης Εκκλησιαστικς Αρχς, της Ρωσσικς Εκκλησας, η οποα αρμοδως κατχει τους δικαστικος φακλους των εν θματι τιμωρηθντων Κληρικν, το περιεχμενον των οποων δει να ληφθ υπ’ ψιν της εν Κωνσταντινουπλει Αγας και Ιερς Πατριαρχικς Συνδου, επιληφθεσης της Κανονικς υποθσεως αυτν αναρμοδως, τροποποιοσα και ακυρνουσα αποφσεις τελεας Πατριαρχικς Συνδου χωρς σχετικν κανονικν αρμοδιτητα». |
| Για το διο προειδοποιε και ο ΙΒ καννας των Αγων Αποστλων: «Ε τις κληρικς, λακς, φωρισμνος, τοι δεκτος, πελθν ν τρ πλει προσδεχθ νευ γραμμτων συστατικν, φοριζσθω κα δεξμενος, κα δεχθες». Ο Δ καννας της εν Αντιοχεα Συνδου διαλαμβνει: «τος κοινωνοντας ατ [τ καθαιρεθντι συνοδικς] πντας ποβλλεσθαι τς κκλησας, κα μλιστα, ε μαθντες τν πφασιν τν κατ τν προειρημνων ξενεχθεσαν, τολμσειαν ατος κοινωνεν». Απαγορεουν την κοινωνα με τους ακοιννητους και πολλο λλοι κανονικο ορισμο (Ε της Α Οικουμ. Συν., ΙΑ Αποστολ., Θ της Καρθαγ. κ..). Η Υμετρα Μακαριτητα γνωρζει καλς τι τα ορθς επιβληθντα επιτμια στους πρωτεργτες του ουκρανικο σχσματος και τους οπαδος τους αναγνωρσθηκαν απ λες τις Αγιτατες Ορθδοξες Εκκλησες, συμπεριλαμβανομνου και του αοιδμου προκατχου Σας Πατριρχη Αλεξανδρεας Παρθενου Γ γραπτς, κα στη συνχεια ουδποτε αμφισβητθηκαν απ καννα στον ορθδοξο κσμο. Σμφωνα με τους ιερος καννες και τη μακραωνη εκκλησιαστικ πρξη, η αποδοχ των Ουκρανν σχισματικν στην Εκκλησα εναι δυνατ μνον μετ τη μετνοια και την επαννωση αυτν με εκενη την Τοπικ Εκκλησα, απ την οποα αποσχσθηκαν, δηλαδ απ την Ουκρανικ Ορθδοξη Εκκλησα. Οι σχισματικο στην Ουκρανα, πως εναι γνωστ, δεν μετανησαν και δεν επανενθηκαν με την οικεα αυτν Εκκλησα. Ανακοιννοντας την αναγνρισ τους και μετπειτα προχωρντας σε ευχαριστιακ κοινωνα με αυτος, ακολουθντας αυτος προσχωρσατε στο σχσμα και κατ την ακρβεια των προειρημνων ιερν καννων υπκεισθε στην δια με αυτος ποιν του αφορισμο. Ακριβς για αυτ τον λγο πολλο κληρικο της Εκκλησας της Αλεξανδρεας αναγκσθηκαν να απχουν απ την κοινωνα μαζ Σας και να αναζητσουν κανονικ προστασα απ την Εκκλησα μας. σον δε αφορ την απειλ Σας να επιβλετε την ποιν της καθαιρσεως στον Σεβασμιτατο μητροπολτη Κλιν Λεωνδα, τον οποο η Ιερ Σνοδος της Εκκλησας μας διρισε ξαρχο της Αφρικς, αυτ στερεται κθε βσεως στο εκκλησιαστικ δκαιο. Επσκοπος κληρικς μιας αυτοκεφλου Εκκλησας δεν υπκειται στο δικαστριο λλης αυτοκεφλου Εκκλησας. Οι ιερο καννες, τους οποους παραθτετε (Η της Α Οικουμ., ΙΒ´ της Δ Οικουμ.) δεν υποστηρζουν την απειλ Σας και εναι ακατλληλοι, αφο εναι αφιερωμνοι σε εντελς διαφορετικ ζητματα. Οι ιερο καννες απαγορεουν αυστηρς στον επσκοπο να εμπλκεται στις υποθσεις λλης επαρχας. Και εν του απαγορεουν ακμη και να δχεται ναν ξνο κληρικ, ο οποος δεν διαθτει συστατικ γρμμα απ τον οικεο αυτο επσκοπο (βλ. ΛΓ Αποστ., ΙΣΤ της Α Οικουμ. κ..), πς μπορον να του επιτρψουν να τον δικσει και μλιστα να του επιβλλει την σχατη ποιν, η οποα εναι η απ ιεροσνης καθαρεση; Ως προς τοτα Σς δηλνω τι οποιεσδποτε δικαστικς αποφσεις της καθ Υμς Εκκλησας ναντι του μητροπολτη Κλιν Λεωνδα, ετε λλων ιεραρχν κληρικν της Εκκλησας μας, θα θεωρηθον απ την πλευρ μας ως κανονικς ανυπστατες και κυρες. |
| – Αναφρατε την δι των Μυστηρων κοινωνα. Ωστσο, η Ουκρανικ Εκκλησα η δια ανλαβε την πρωτοβουλα διακοπς της ευχαριστιακς κοινωνας με την Κωνσταντινοπολη… – Για να εμαι ειλικρινς, με εκπλσσει η υποκρισα, με την οποα μας κατηγρησαν σε αυτ το ζτημα, παρουσιζοντας την απφαση διακοπς της ευχαριστιακς κοινωνας με τις Εκκλησες, οι οποες αναγνρισαν την «Ορθδοξη Εκκλησα της Ουκρανας» ως κακοργημα πρωτοφανος μεγθους. Ωστσο οι λληνες χι σπνια δικοπταν οι διοι την ευχαριστιακ κοινωνα και για πολ πιο ασμαντους λγους. Απ το πρσφατο παρελθν μπορ να θυμσω τη διακοπ της ευχαριστιακς κοινωνας της Κωνσταντινοπολης με τον μακαριστ πλον Αρχιεπσκοπο Αθηνν και πσης Ελλδος Χριστδουλο, η οποα επλθε ως απντηση της Κωνσταντινουπλεως στο πρβλημα της χειροτονας επισκπων για τις λεγμενες νες χρες στην Ελλδα. Υπρχει και να πιο πρσφατο παρδειγμα: η διακοπ το 2014 της ευχαριστιακς κοινωνας μεταξ της Αντιοχεας και των Ιεροσολμων εξαιτας της συγκροσεως γρω απ τον να στο Κατρ. Εν τοτοις, η δικ μας ειδικ απφαση περ διακοπς της ευχαριστιακς κοινωνας ρχισε να παρουσιζεται ως πρωτοφανς μχρι σμερα γκλημα. Τι λλο εναι αυτ, παρ δο μτρα και δο σταθμ; – Γιατ η Κωνσταντινοπολη επιδεικνει ττοιο ενδιαφρον για το Ουκρανικ ζτημα; – Ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως, ο οποος επιθυμε να βρει δυναττητα για την υλοποηση των εξουσιαστικν φιλοδοξιν του, εκμεταλλεθηκε την βαρι εκκλησιαστικ κρση στην Ουκρανα μνον και μνον για να εδραισει τις αξισεις του επ του αποκλειστικο δικαιματς του να απονμει αυτοκφαλο καθεστς στις κατ τπους Εκκλησες. Εναι απλς μια αππειρα ενισχσεως της επιρρος του εκτς των ορων της οικεας αυτο Εκκλησας. Ποιος και πς μπορε να χορηγε την αυτοκεφαλα; – χει η Κωνσταντινοπολη δικαωμα να χορηγε αυτοκεφαλες; – Τη δεκαετα του 1990 για να δικαιολογσει τις σχισματικς ενργεις του ο Φιλρετος Ντενισνκο ανπτυξε παντοιοτρπως την εξς θση: σε να ανεξρτητο κρτος πρπει να υπρχει και ανεξρτητη Εκκλησα. Επιχερησε μλιστα να επικαλεστε τους καννες των Οικουμενικν Συνδων (λ.χ. τον 17ο της Δ Οικουμενικς, που υπρχει η διατπωση «τος πολιτικος κα δημοσοις τποις, κα τν κκλησιαστικν παροικιν τξις κολουθετω»). Πρπει μως να καταλβουμε τι οι καννες των Οικουμενικν Συνδων υιοθετοντο σε μια αυτοκρατορα και δεν μποροσαν να βασζονται στην αρχ των ανεξαρττων εθνικν κρατν. Και εν ακολουθετο η αρχ της αυτοτελος διοικσεως, ταν συνδεδεμνη με τη διοικητικ-εδαφικ διαρεση της αυτοκρατορας και χι με την ιδα της κρατικς κυριαρχας. Επσης χρειζεται να χουμε σαφ επγνωση του τι οι καννες της Ορθοδξου Εκκλησας δεν αναφρουν τποτε για τον τρπο και τις συνθκες κτσεως του καθεσττος της αυτοκεφαλας και αυτ προσφρει δαφος για κθε λογς ερμηνεες. |
| Апостолов» – что составляет простой перифраз стоявшего над ними надписания: о λεγμενοι τν ποστολων 9 . Эти слова, составляющие сущность аргументации А. С. Павлова в пользу его тезиса, сами по себе уже содержат по крайней мере две новости: во 1-х доселе не было открыто ни одного памятника, в котором Апостольские правила на Востоке имели надписание: оι λεγμενοι τν ποστολων; во 2-х доселе никому 10 не приходило на ум вычитать во 2 правиле Трульского собора, будто бы этот собор не выражает мысли о подлинно апостольском происхождении Апостольских правил. Но, к сожалению, обе эти новости решительно идут в разрез со следующими данными древнего свидетельства: В сборнике правил Дионисия Малого латинская надпись Апостольских правил гласит так: „incipiunt regulae ecclesiasticae sanctorum Apostolorum prolatae per Clementem ecclesiae romanae pontificem“ (Voelli et Jastelli T. I, pag. 112). Если это точный и буквальный перевод греческой надписи того сборника, с которого переводил ее Дионисий Малый и который существовал во времена Дионисия на Востоке: то в этом сборнике не было надписания: о λεγμενοι τν ποστολων, а было другое, именно: καννες τν Αποστλων. В сборнике Иоанна Схоластика Апост. правила имеют следующую надпись: «ο γωι το Κορου μαθητα και πστολοι γδοκοντα πντε δι Κλμεντος καννας ξθεντο» (Voell et Just T. II, pag. 501). В VI-й новелле Юстиниана о правилах Апостольских говорится: « περ τν ερν καννων παρατρησις φυλττοιτο, ν ο τε δικαως μνομενοι και ατπται και πηρετα το Θε λγου παραδεδκασιν πστολοι ». В более древних памятниках церковной литературы правила Апостольские так прямо и называются καννες ποστολικο или καννες τν Αποστλων – например, в правиле собора Константинопольского при Нектарии (394 г.) в послании Римского папы Юлия – в апологии св. Афанасия 11 . Эти свидетельства убедительно говорят, что стоявшего, по мнению А. С. Павлова , надписания над Апостольскими правилами – ο λεγμενοι τν Αποστλων на Востоке до Трульскаго собора – не стояло. В первый раз ο λεγμενοι τν Αποστλων встречается в предисловии „свод святых правил в 14-ть граней», об авторе которого, не греша против истории, можно сказать только то, что он неизвестно кто был, и неизвестно когда жил. |
| δ. Η αντικανονικ χοργηση της ψευδοαυτοκεφαλας στις σχισματικς δομς της Ουκρανας ουδλως επανφερε τον ουκρανικ λα στην κανονικτητα, πως ισχυρζεται ο Οικουμενικς Πατριρχης, αφο η τερστια πλειοψηφα του ορθοδξου ουκρανικο λαο παραμνει πιστ στην υπ τον Μητροπολτη Κιβου και πσης Ουκρανας Ονοφριο κανονικ Εκκλησα. Αντθετα, οι ενργειες του Οικουμενικο Πατριρχη κ.κ. Βαρθολομαου εχαν ως οδυνηρ αποτλεσμα την καταστροφικ δισπαση της Ουκρανικς Εκκλησας και τον επδυνο διχασμ του χριστεπωνμου πληρματς της, με επακλουθο σχσμα ολθριο να απειλε το Σμα της Οικουμενικς, Παγκσμιας Ορθοδοξας. ε. Η μονομερς, αυθαρετη και αντικανονικ απφαση του Οικουμενικο Πατριρχη να χορηγσει καθεστς Αυτοκεφλου Εκκλησας στις σχισματικς δομς της Ουκρανας, εκτς του τι δημιουργε μεγλο εκκλησιαστικ πρβλημα και απειλε την πανορθδοξη εντητα με το επρατο σχσμα, ταυτχρονα κλονζει αθερπευτα το πανορθδοξο κρος του Οικουμενικο Πατριαρχεου, ως συντονιστικο Κντρου των Ορθοδξων Πατριαρχεων και Αυτοκεφλων Εκκλησιν. στ. Η διακοπ της Ευχαριστιακς Κοινωνας μεταξ δο Εκκλησιν, ταν οφελεται σε λγους δογματικος παραβισεις των θεων και ιερν Καννων ττε χι μνον επιτρπεται, αλλ και επιβλλεται, τσο απ αυτος τους ιδους τους ιερος Καννες, σο και απ τη διαχρονικ εκκλησιαστικ Πρξη. Ορθς, επομνως, το Ορθδοξο Πατριαρχεο Μσχας, εφαρμζοντας τους ιερος Καννες (ι’ και ια’ Αποστολικος, και ε’ της Α’ Οικουμενικς Συνδου, πως και τον β’ της Συνδου της Αντιοχεας) προχρησε σε διακοπ της Ευχαριστιακς Κοινωνας με το Οικουμενικ Πατριαρχεο, με την ελπδα, βεβαως, να αρθον σντομα οι λγοι, που επβαλαν την ακοινωνησα αυτ και να αποκατασταθον και πλι οι σχσεις των δο Εκκλησιν «ν πσει κα γπ», με φυσικ συνεπακλουθο και τη μεταξ τους αποκατσταση της Ευχαριστιακς Κοινωνας. ζ. Μσα απ λη αυτ την εξλιξη γρω απ το Ουκρανικ Ζτημα, ξεπδησε και μα να αντικανονικ αξωση, τι, δηλαδ, ο Αρχιεπσκοπος Κωνσταντινουπλεως και Οικουμενικς Πατριρχης στην Παγκσμια ορθοδοξα δεν εναι «πρτος μεταξ σων», αλλ «πρτος νευ σων», γεγονς, που ανικαθιστ το «πρτεο διακονας» του σε «πρτεο ξουσας», με αποτλεσμα την παραβαση της Αρχς της Συνοδικτητας, που διαχρονικ ισχει στην Ορθδοξη Εκκλησα. |
| Το Φανρι εκ των πραγμτων απλς αναγνρισε λα τα μυστρια, που εχαν προηγουμνως τελεσθε εντς του σχσματος. Παρλληλα, ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως δλωσε τι αυτ δθεν ανταποκρνεται στους καννες και αποτελε αρχαα εκκλησιαστικ πρακτικ, αν και πολ πρσφατα το διο το Πατριαρχεο ακολουθοσε ακριβς αντθετη γραμμ και αντιμετπιζε τις προαναφερθεσες οργανσεις ακριβς ως σχσματα. Θα επισημνω τι τις απορες τους σχετικ με το θμα αυτ διατπωσε λ.χ. ο Προκαθμενος της Ορθοδξου Εκκλησας της Αλβανας Αρχιεπσκοπος Αναστσιος στις επιστολς του προς τον Πατριρχη Βαρθολομαο. Ως τεκμηρωση των αποφσεν του το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως επικαλσθηκε το φυλλδιο του μητροπολτη Σμρνης Βασιλεου, που εξετζονται ορισμνοι ιερο καννες και ιστορικ προηγομενα. Επσης εμφανσθηκαν και λλες δημοσιεσεις επ του θματος της αναγνωρσεως χειροτονιν, που χουν τελεσθε σε σχισματικς κοιντητες. Στην πραγματικτητα η κατσταση δεν εναι τσο μονοσμαντη, πως προσπαθον να την παρουσισουν οι υπρμαχοι των ειλημμνων απ την Κωνσταντινοπολη αποφσεων. Για παρδειγμα εδ εναι εντελς ακατλληλη η επκληση του 68ου Αποστολικο καννα, που εμπεριχει την εξς διατπωση: «Ε τις πσκοπος, πρεσβτερος, δικονος, δευτραν χειροτοναν δξηται παρ τινος, καθαιρεσθω κα ατς, κα χειροτονσας». Πρτον, αυτς ο καννας ουδλως αφορ σε σχισματικος! Σμφωνα με τις εξηγσεις Βυζαντινν ερμηνευτν, αυτς ο καννας κνει λγο για περιπτσεις, ταν κποιος θλει αναχειροτονα διτι περιφρονε τον επσκοπο, ο οποος τον εχε χειροτονσει. Λγου χριν κποιος χει χειροτονηθε ιερας και στη συνχεια πληροφορεται τι ο χειροτονσας αυτν επσκοπος διγει βο ανξιο και επικαλομενος αυτν τον λγο, θλει να χειροτονηθε στον διο βαθμ, μως απ λλο ιερρχη. Ακριβς αυτν την πρακτικ επικρνει ο κανν. Δετερον, ο κανν αυτς χει δετερο σκλος, στο οποο δεν παραπμπουν οι υπερασπιστς του σχσματος (κτι που δεν προκαλε κπληξη). χει ως εξς η διατπωση: « Ε μ γε ρα συσταη, τι παρ αρετικν χει τν χειροτοναν. Τος γρ παρ τν τοιοτων βαπτισθντας χειροτονηθντας, οτε πιστος, οτε κληρικος εναι δυνατν». πως διαπιστνουμε, αυτς ο κανν προβλπει τι ενδχεται να υπρξουν και παρνομες χειροτονες (πως και βαπτσεις). Επομνως, αυτς ο κανν αποδεικνει τι η αρχαα Εκκλησα θεωροσε τι υπρχουν νμιμες και παρνομες χειροτονες, γκυρες και κυρες. Στον καννα αυτν ευθως αναφρεται το κυρο των αιρετικν χειροτονιν. Τι μως αναφρουν οι καννες για τη χειροτονα σχισματικν; Ο πλον σημαντικς κανν απ αυτν την ποψη εναι ο 8ος κανν της Α Οικουμενικς Συνδου, που αφορ στους Νοβατιανος. Εμπεριχει λγια, που αφορον στην αποδοχ στον ιερ κλρο εκενων, οι οποοι χειροτονθηκαν εντς του σχσματος: «στε χειροθετουμνους ατος, μνειν οτως ν τ κλρ». Η συγκεκριμνη διατπωση δεν αντιμετωπιζταν κατ τρπον μονοσμαντο απ την Εκκλησα. |
| 4. См.: Зосима Верховский, прп. Поучение о послушании//Трезвомыслие: в 2 т. Екатеринбург: Ново-Тихвинский женский монастырь; М.: Паломник, 2009. Т. 1. С. 487. 5. Зосима Верховский, прп. Поучение о послушании//Трезвомыслие: в 2 т. Екатеринбург: Ново-Тихвинский женский монастырь; М.: Паломник, 2009. Т. 1. С. 488. 6. Перевод по: Αμιλιανς Σιμωνοπετρτης, ρχιμ. Νηπτικ ζω κα σκητικο καννες. ρμηνεα στος σους πατρες ντνιο, Αγουστνο κα Μακριο. θναι: νδικτος, 2011. Σ. 347. 7. Перевод по: Αμιλιανς Σιμωνοπετρτης, ρχιμ. Νηπτικ ζω κα σκητικο καννες. ρμηνεα στος σους πατρες ντνιο, Αγουστνο κα Μακριο. θναι: νδικτος, 2011. Σ. 348–349. 8. Перевод по: Αμιλιανς Σιμωνοπετρτης, ρχιμ. Νηπτικ ζω κα σκητικο καννες. ρμηνεα στος σους πατρες ντνιο, Αγουστνο κα Μακριο. θναι: νδικτος, 2011. Σ. 347. 9. Житие Оптинского старца Нектария. Издательство Свято-Введенской Оптиной пустыни, 1996. С. 16. 10. См.: Старец Зосима Верховский: Житие и подвиги. Изречения и извлечения из его сочинений: в 2 ч. Репр. воспр. изд. 1889 г. М.: Паломник, 1994. Ч. 2. С. 14–15. 11. Зосима Верховский, прп. Поучение о послушании//Трезвомыслие: в 2 т. Екатеринбург: Ново-Тихвинский женский монастырь; М.: Паломник, 2009. Т. 1. С. 487. 12. Зосима Верховский, прп. Поучение о послушании//Трезвомыслие: в 2 т. Екатеринбург: Ново-Тихвинский женский монастырь; М.: Паломник, 2009. Т. 1. С. 488. 13. См.: Зосима Верховский, прп. Поучение о послушании//Трезвомыслие: в 2 т. Екатеринбург: Ново-Тихвинский женский монастырь; М.: Паломник, 2009. Т. 1. С. 525. 14. Зосима Верховский, прп. Поучение о послушании//Трезвомыслие: в 2 т. Екатеринбург: Ново-Тихвинский женский монастырь; М.: Паломник, 2009. Т. 1. С. 513. 15. См.: Иосиф Ватопедский, мон. Блаженный послушник. Жизнеописание старца Ефрема Катунакского. М.: издательство Московского подворья Свято-Троицкой Сергиевой лавры, 2004. С. 161. 16. См.: Зосима Верховский, прп. Поучение о послушании//Трезвомыслие: в 2 т. Екатеринбург: Ново-Тихвинский женский монастырь; М.: Паломник, 2009. Т. 1. С. 513. |
| Ст. 5–6. Эти стихи перекликаются с победной песнью Давида (см.: 2Цар. 22:10, 15 ). Образ дымящейся горы см.: Исх. 19:18 . Ст. 9. ...песнь новую – см. примеч. к пс. 32:3; ...на псалтири десятиструнной – см. примеч. к пс. 32:2. Ст. 10. ...от меча лютою – намек на победу Давида над Голиафом. Псалом 144 Ст. 4–6. Хранить в памяти поколений благодеяния Бога Своему народу было священной обязанностью древнего еврея (см.: Втор. 4:9–10 ). Эти стихи толкуют и как призыв славить Бога за сотворение всего мироздания Божественным Промыслом. Ст. 8. См. примеч. к пс. 32:5. Ср.: Пс. 85:15 . Ст. 9. Ср.: Пс. 72:1 . Ст. 15–16. Из этих стихов составлена православная молитва перед принятием пищи. Ст. 17. Праведен... во всех путях – справедлив во всех повелениях. Ст. 21. ...все живое – букв. «всякая плоть». Псалом 145 Аллилуия – см. примеч. к пс. 104 и пс. 112. Этим надписанием объединены пс. 145–150, которые входили в третий «Аллел» (см. примеч. к пс. 134); ...Аггея и Захарии – эти Пророки были современниками тех, кто после вавилонского плена восстанавливал храм в Иерусалиме. Ст. 1. Ср.: Пс. 102:1 . Ст. 3. Ср.: Пс. 117:9 . Ст. 4. ...в землю он – букв. «в землю свою» (ср.: Быт. 3:19 ). Ст. 5. ...Бог Иаковлев – Бог древнееврейского народа. Ср.: Пс. 33:9 . Ст. 6. См.: Быт. 1 . Ст. 7. См. примеч. к пс. 139:13. Ст. 9. ...хранит пришельцев – бережное отношение к пришельцам было требованием Моисеева Закона (см.: Исх. 23:9 ); ...сироту и вдову принимает – похожий мотив см.: Пс. 67:6 . Господь спасает беззащитных, ободряет скорбящих и бедствующих от сиротства и вдовства (свт. Иоанн Златоуст ). Ст. 10. Ср.: Исх. 15:18 . Псалом 146 Аллилуия – см. примеч. к пс. 104, 112 и 145. Ст. 1. Ср.: Пс.91:2 . Ст. 2. Речь идет о восстановлении разрушенного Иерусалима после возвращения древних евреев из вавилонского плена (см.: Неем. 2–6 ). Ст. 3. Ср.: Ис. 61:1 . Ст. 4. Ср.: Ис. 40:26 . Ст. 6. ...кротких – кротость в Священном Писании считается высочайшей добродетелью (см.: Чис. 12:3 ; Пс. 36:11 ; Мф. 5:5; 11:29 ; Иак. 1:21 ; Гал. 5:23 ). |
|
|
