| Κανν τς περαγας Θεοτκου, δ η χος β Κμινος ποτ Ζλου τ καλ, κακν μακρυνομνη, δι μμελεας θεων πρξεων, ψυχ μου πρεσβεουσαν, πρ σο τν θεομτορα, κα πντων κατασχυντον, χουσα προστασαν, ς συμπαθ κα φιλγαθον. λυσας δεσμο, τς πλαι καταδκης, Θεοκυτορ τ νθρπινον· δι κετεω σε, διαλσαι πντα σνδεσμον, κακας τς καρδας μου, χραντε συνδεσμοσα, θε στοργ με το Κτσαντος. Δξης του Πατρς, παγασμα τεκοσα, τν δοξ σκυθρωπζουσαν, πταισμτων καρδαν μου, Θεοτκε καταφαδρυνον, κα δξης με νδειξον, μτοχον δου, ελογημνη Πανμωμε. Κανν Σταυρσιμος, δ θ χος β Ερμς νρχου Γενντορος, Υς Θες κα Κριος, σαρκωθες κ Παρθνου μν πφανε, τ σκοτισμνα φωτσαι, συναγαγεν τ σκορπισμνα, δι τν πανμνητον, Θεοτκον μεγαλνομεν. σω τ σντριμμα, κα τν ταλαιπωραν μου, τ σ μλωπι, Λγε νεξιχναστε, κα τν συγχωσθεσαν εκνα, τος πονηρος πθεσι, κθηρας τ πθει σου, Κριε, Θες τς σωτηρας μου. ρθης ψομενος, ν κυπαρσσ Δσποτα, κα τ πεκ κα κδρ δι γαθτητα, ες τς γας Τριδος, μοναδικν πστασιν χων, ν δυσ θελσεσιν να σσς τ νθρπινον. Μαρτυρικ Σταυρν σπερ θρακα, νδεδυμενοι Μρτυρες, παρτρωτοι πσι βλεσιν φθητε, το δημιουργο τς κακας· θεν ατν νν καταπατετε, τοτον καταπαζοντες, ς οκτρν στρουθον πντοτε. γ μν τ αματα, μν νν ποδχεται, ορανς δ τ θεα κκτηται πνεματα, μετ τν πυρνων Ταγμτων, τ θεκ θρν παρεσττα, θλοφροι Μρτυρες, κκλησας πργοι σειστοι. Σταυροθεοτοκον Φθαρεσαν κανισας, τν φσιν το προπτορος, πρ φσιν τεκοσα, κα παρθενεουσα, φσεως πσης τν Πλστην, ν ν Σταυρ κρεμμενον πλαι, λλαζες βλπουσα, Παναγα Μητροπρθενε. Κανν τς περαγας Θεοτκου, δ θ χος β νρχου γενντορος Γευσμενος βρσεως, μ προσηκοσης θνατον, δμ κ το ξλου πικρς τργησε, ξλ δ παγες Υς σου, τν γλυκασμν τς θανασας, πγασεν χραντε· δι τοτ σε γεραρομεν. Βασλισσα πφυκας, τν Βασιλα Κριον, πρ λγον τεκοσα, τν διαλσαντα, δου τ βασλεια Κρη, ν κτενς δυσπει τς νω, Βασιλεας παντας, ξισαι τος μνοντς σε. γθυνον Δσποινα, τν ταπεινν καρδαν μου, δονν κακωθεσαν τας πικλσεσιν, ς τν γαθν τετοκυα, κα γαθ πρχουσα λη, κα πρς μετανοας με, γαθς πλας εσγαγε. |
| 1892 Τ. 4. Σ. 269–275. 101 Neophytus Ducas. Epistulae (a. 1839–1844). Epistula 1196. Θεοδωρτv. L.1–8//πιστολα πρς τινς ν διαφροις περιστσεσι π Νεοφτου Δοκα ες τμους δο ς κολουθα τν κατ τ 1839 προεκδεδομνων. Τ. 1. θναι, 1844. Σ. 147–148. 102 Joannes Macrygiannes. Acta et epistulae. Doc. 302:7–10//ρχεον το στρατηγο ωννου Μακρυγιννη/κδ. J. Vlachogiannis. Vol. I. Athens, 1907. (ρχεα τς Νεωτρας λληνικς στορας 2). Σ. 1–469. 103 Κδιξ ΚΒ. 404//Γερμανς, μητροπολτης Ανου. Το Οικουμενικν Πατριαρχεον και η αρμοδιτης αυτο πρς σγκλησιν πανορθοδξων Συνδων. Σ. 179–180. 105 γγραφα πατριαρχικ κα συνοδικ περ το Βουλγαρικο ζητματος (1852–1873)/κδ. Μ. . Γεδεν. Κωνσταντινοπολις, 1908. Σ. 42. 107 Πρακτικ τς γας κα Μεγλης Συνδου τς ν Κωνσταντινουπλει ν τ Πατριαρχικ Να το γου νδξου μεγαλομρτυρος Γεωργου το Τροπαιοφρου περ το κκλησιαστικο βουλγαρικο ζητματος συγκροτηθεσης ν τει σωτηρω αωοβ κατ μνα Αγουστον κα Σεπτμβριον. Σ. 60. Рус. пер.: «… Церковь Мать, зная прежнее благочестие…». 108 См.: Ανδρας (Νανκης), αρχιμ. Εκκλησα εθνρχουσα και εθνικ. Μσα απ τη σναξη των πρεσβυτρων και τον ιερ σνδεσμο της Εκκλησας της Ελλδος (1870–1922). Θεσσαλονκη, 2 2007. Σ. 11, 32–33. 109 См., например: Παπαθωμς Γ. Δ., ρχιμ. Κανονικ μμορφα (Δοκμια κανονικς οκονομας, II). Κατερνη, 2015. (Νομοκανονικ βιβλιοθκη 29). 110 Πρακτικ τς γας κα Μεγλης Συνδου τς ν Κωνσταντινουπλει ν τ Πατριαρχικ Να το γου νδξου μεγαλομρτυρος Γεωργου το Τροπαιοφρου περ το κκλησιαστικο βουλγαρικο ζητματος συγκροτηθεσης ν τει σωτηρω αωοβ κατ μνα Αγουστον κα Σεπτμβριον. Σ. 60, 44. 112 Οικουμενικς πατριρχης: η μτηρ Εκκλησα χι μνο δικαιοται αλλ υποχρεοται να θεραπεει το σχσμα στη Ουκρανα (25 Σεπτεμβρου 2018). URL: 113 См.: Κδιξ ΛΓ. 244//Γερμανς, μητροπολτης Ανου. Το Οικουμενικν Πατριαρχεον και η αρμοδιτης αυτο πρς σγκλησιν πανορθοδξων Συνδων. Σ. 173–177. 114 Κδιξ Θ. |
| Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Σρκα εκ τς σς, γαστρς λαμβνει θλων, κα καθορται ο αρατος, κα σταρωσιν δχεται, κα κατρα ονομζεται, κατρας εξαιρομενος, παντας ο Υις σου, θεοχαρτωτε Δσποινα. Κανν τς Θεοτκου Ειρμς ο αυτς Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Ζλου τ καλ, κακν μακρυνομνη, δι " εμμελεας θεων πρξεων, ψυχ μου πρεσβεουσαν, υπρ σο τν θεομτορα, κα πντων ακατασχυντον, χουσαπροστασαν, ως συμπαθ κα φιλγαθον. Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. λυσας δεσμο, τς πλαι καταδκης, Θεοκυτορ τ ανθρπινον, δι ικετεω σε, διαλσαι πντα σνδεσμον, κακας τς καρδας μου, χραντε συνδεσμοσα, θεα στοργ με το Κτσαντος. Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Δξης του Πατρς, απαγασμα τεκοσα, τν αδοξα σκυθρωπζουσαν, πταισμτων καρδαν μου, Θεοτκε καταφαδρυνον, κα δξης με ανδειξον, μτοχον αδου, ευλογημνη Πανμωμε. Ωδ θ " Ο Ειρμς Ανρχου γενντορος, Υις Θες κα Κριος, σαρκωθες εκ Παρθνου ημν επφανε, τ εσκοτισμνα φωτσαι, συναγαγεν τ εσκορπισμνα, δι τν Πανμνητον, Θεοτκον μεγαλνομεν. Στχ. Δξα τ αγα Σταυρσει σου Κριε. Ισω τ σντριμμα, κα τν ταλαιπωραν μου, τ σ μλωπι, Λγε ανεξιχναστε, κα τν συγχωσθεσαν εικνα, τος πονηρος πθεσι, εκθηρας τ πθει σου, Κριε, ο Θες τς σωτηρας μου. Στχ. Δξα τ αγα Σταυρσει σου Κριε. Ωρθης υψομενος, εν κυπαρσσω Δσποτα, κα τ πεκη κα κδρω δι " αγαθτητα, ο ες τς αγας Τριδος, μοναδικν υπστασιν χων, εν δυσ θελσεσιν να σσης τ ανθρπινον. Μαρτυρικ Στχ. γιοι Μρτυρες πρεσβεσατε υπρ ημν. Σταυρν σπερ θρακα, ενδεδυμενοι Μρτυρες, απαρτρωτοι πσι βλεσιν φθητε, το δημιουργο τς κακας, θεν αυτν νν καταπατετε, τοτον καταπαζοντες, ως οικτρν στρουθον πντοτε. Στχ. γιοι Μρτυρες πρεσβεσατε υπρ ημν. Η γ μν τ αματα, υμν νν υποδχεται, ουρανς δ τ θεα κκτηται πνεματα, μετ τν πυρνων Ταγμτων, τ θεκ θρνω παρεσττα, αθλοφροι Μρτυρες, Εκκλησας πργοι σειστοι. Σταυροθεοτοκον Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. |
| χος πλ. δ " να τ με πσω Τας πλοκας τν σν λγων, παντα διλυσας μταιον σνδεσμον, κα πρς θεαν Πστιν, τος τ πλν δεθντας συνδησας, διανογων Πτερ, τοτων τν νον τ ναπτξει, τν Γραφν ερρχα μακριε. καρδα σου Πτερ, μωμος γεγνηται τος δικαιμασι, το κοινο Δεσπτου, ν ποθσας σαρκς κατεκρτησας, κα θαυμτων χριν, πεπλουτηκς νσους ασαι, κα ψυχν χαλεπτατα τραματα. Νεμομνης καρδας, νσον ψυχολτειραν δεινς αρσεως, το πικρς μανντος, δραστηροις φαρμκοις τν λγων σου, θεοφρε στσας, ς ατρς χριτι θε το σεπτο φυγδευσας Πνεματος. Θεοτοκον Χαρε μνη τεκοσα, τν πειροδναμον σρκα πτωχεσαντα. Χαρε το πεσντος, πανρθωσις κσμου Πανμωμε. Χαρε λπης λσις, χαρε πιστν σωτηρα, χαρε θρνε Θεο ψηλτατε. Κανν α», δ ς», Προερτιος χος β» Ερμς «βυσσος μαρτημτων, κκλωσε με σχτη, λλ» ς τν Προφτην ωνν, νγαγε Κριε, Κριε, κ φθορς τν ζων μου». μβρησον μαρτημτων, μν φιλνθρωπε λσιν, το ορδνου τας οας, βυθσας τ πτασματα, τν γηγενν, δι λεος μγα. Πλαγος Χριστ πρχων, δικαιοσνης προρχ, νν ν ορδν ποταμ, βυθσαι τν δρκοντα, κα το δμ, τν παρβασιν πλναι. εθρον σε τς φθαρσας, Χριστ πρχοντα ντως, εθρα πς χωρσει ποταμο; βα Πρδρομος, δοξζων σου, τν πολλν εσπλαγχναν. Κανν β», δ ς», το γου χος πλ. δ " Τν δησιν κχε πρτον κα φρουρ αων, συγκλειμενον εργσω εχας σου, τν πονηρν, λυμαινμενον φθν, τος προσιντας μακριε δρκοντα, ς θρας τε, κα ς μοχλος, το Σταυρο τν σφραγδα νθμενος. ημτων σου μελιρρτων φθγγος, ες τν σμπασαν ξλθε Παμμκαρ, κα διδαχν, ες τ πρατα πντα, τς οκουμνης τ φγγος ξλαμψε, θαυμτων τε τ διαυγς, κα τν ργων θεα πδειξις. ματα κα χαρσματα θεα, πομβραις ναβλζων πλουσως, το παντουργο, ερρχα παμμκαρ, κα Παναγου κστοτε Πνεματος, τος πστει σοι ελικρινε, προσιντας ασαι ν χριτι. Θεοτοκον Νοσαντες θεηγροι Προφται, Μυστηρου σου Παρθνε τ βθος, προφητικς, προκατγγειλαν τοτο, φωταγωγομενοι θε ν Πνεματι, κα νν μες περιχαρς, τς μφσεις ρντες πιστεομεν. Ερμς «Τν δησιν κχε πρς Κριον, κα ατ παγγελ μου τς θλψεις, τι κακν, ψυχ μου πλσθη, κα ζω μου τ δ προσγγισε, κα δομαι ς ωνς· κ φθορς Θες με νγαγε». |
| Neophytus Ducas . Epistulae (a. 1839–1844). Epistula 1196. Θεοδωρτv. L.1–8//πιστολα πρς τινς ν διαφροις περιστσεσι π Νεοφτου Δοκα ες τμους δο ς κολουθα τν κατ τ 1839 προεκδεδομνων. Τ. 1. θναι, 1844. Σ. 147–148. Joannes Macrygiannes . Acta et epistulae. Doc. 302:7–10//ρχεον το στρατηγο ωννου Μακρυγιννη/κδ. J. Vlachogiannis. Vol. I. Athens, 1907. (ρχεα τς Νεωτρας λληνικς στορας 2). Σ. 1–469. Κωδιξ ΚΒ. 404// Γερμανος , μητρ . Το Οικουμενικν Πατριαρχεον. Σ. 179–180. Ibid. Σ. 179. γγραφα πατριαρχικ και συνοδικ περι το Βουλγαρικο ζητματος (1852–1873)/κδ. Μ. . Γεδεν. Κωνσταντινοπολις, 1908. Σ. 42. Ibid. Σ. 187. Πρακτικ τς γας κα Μεγλης Συνδου Σ. 60. Рус. пер.: «…Церковь Мать, зная прежнее благочестие…». См.: Ανδρας ( Νανκης ), αρχιμ . Εκκλησα εθνρχουσα και εθνικ. Μσα απ τη σναξη των πρεσβυτρων και τον ιερ σνδεσμο της Εκκλησας της Ελλδος (1870–1922). Θεσσαλονκη, 2 2007. Σ. 11, 32–33. См., например: Παπαθωμας Γ . Δ ., ρχιμ . Κανονικ μμορφα (Δοκμια κανονικς οκονομας, II). Κατερνη, 2015. (Νομοκανονικ βιβλιοθκη 29). Πρακτικ τς γας κα Μεγλης Συνδου Σ. 60, 44. Ibid. Σ. 44. Οικουμενικς πατριρχης: η μτηρ Εκκλησα χι μνο δικαιοται αλλ υποχρεοται να θεραπεει το σχσμα στη Ουκρανα (25 Σεπτεμβρου 2018). URL: См.: Κωδιξ ΛΓ. 244// Γερμανος , μητρ . Το Οικουμενικν Πατριαρχεον. Σ. 173–177. Κωδιξ Θ. 323// Γερμανος , μητρ . Το Οικουμενικν Πατριαρχεον. Σ. 166–167. См., например: Maximus Confessor . Ambigua ad Joannem 10, 100:18–31//On Difficulties in the Church Fathers: The Ambigua/ed. N. Constas. Vol. 1. Cambridge (Mass.), 2014. (Dumbarton Oaks Medieval Library). P. 310. См.: Γερμανος , μητρ . Το Οικουμενικν Πατριαρχεον. Σ. 188. Со ссылкой на: ρθοδοξια. 1930. 5. Σ. 198. Рус. пер.: «Константинопольская Церковь как председательствующая Церковь созовет их, чтобы все вместе вынесли решение о больших церковных вопросах, которые в течение столького времени занимают вселенское Православие». |
| Κοντκιον χος δ " πεφνης σμερον ερεον μωμον, θελουσως, σεαυτν προσγαγες, τ κ Παρθνου δι σ, τεχθναι μλλοντι γιε, στεφανηφρε σοφ Βονιφτιε. Οκος νατολς σπερ στρ, τος μγους κ Περσδος, οτω σε θεα νεσις κ δυσμν δγησε θεφρον, τεχθναι ν Σπηλα, τ εδοκσαντι Χριστ προσκυνσαι ς Βασιλε πσης τς κτσεως, κα τοτ δρα προσαγαγεν, ς λβανον κα σμρναν κα χρυσν, Πστιν γπην κα λπδα. θεν σαυτν λκληρον προσγαγες ατ μωμον δρον, τ Τυρνν δικαστ, ν παρρησ κρζων κα βον· Χριστο μου δολος πρχω, στεφανηφρε σοφ Βονιφτιε. Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν Τ ΙΘ» το ατο μηνς, Μνμη το γου μρτυρος Βονιφατου. Στχοι Ζητν Βονιφτιος στ Μαρτρων. αυτν ερε μρτυρα, τμηθες ξφει. ννεακαιδεκτ Βονιφτιος αχνα τμθη. Τ ατ μρ , Μνμη τν γων Μαρτρων, λα, Πρβου, κα ρεως. Στχοι θλσεως τμηθντα τ ξφει κραν, Ζηλο ταχ Πρβος σε, Μρτυς λα. ρης πρξας πρς τ πρ ντως ρες, ρης νοητς, πλα πστεως φρων. Τ ατ μρ , Μνμη τν γων Μαρτρων, Τιμοθου κα Πολυεκτου. Στχοι Τιμθεον δ, τν πεπυρπολημνον, Πο θσομεν, λαχντα παντμου τλους; Σο Πολευκτε Καισαρε ποον τλος; Τ πρ πελθν, ερον εκταον τλος. Τ ατ μρ , Μνμη τν γων Μαρτρων, Ετυχου, κα Θεσσαλονκης, κα τν σν ατος νδρν διακοσων, κα Γυναικν βδομκοντα, δι ξφους τελειωθντων. Στχοι Σν Ετυχ κα σ Θεσσαλονκη, Νκην φερες ετυχς δι ξφους. νελεν νδρν εκδας δκα ξφος, νελε κα Γυνακας πτκις δκα. Τ ατ μρ , Μνμη το σου Πατρς μν Γρηγεντου, πισκπου Αθιοπας. Στχοι Σαρκς λιπν σνδεσμον Γρηγντιος, κεσε μετλθεν, νθα σαρξν ο τπος. Τ ατ μρ , Μνμη το γου Μρτυρος Τρφωνος. Στχοι Τρφων νλθε σματι πρς ταν, Κα πνεματι πρς ψος ορανο μγα. Τας ατν γαις πρεσβεαις, Θες, λησον κα σσον μς. μν. Κανν α», δ ζ», το Μρτυρος χος δ " Ερμς «βραμιαοι ποτ, ν Βαβυλνι παδες, καμνου φλγα κατεπτησαν, ν μνοις κραυγζοντες· τν Πατρων, Θες ελογητς ε». Γνυ μ κλνας γλυπτος, ες πειρασμν βλθης, μεγστην ντως Μρτυς κμινον, ν δροσιζμενος· τν Πατρων βος Θες ελογητς ε. Λειν τν τνον τς σς, μολογας σπεδων, δολιφρων τος γκτοις σου, κοχλζοντα μλυβδον, νηλες κχει, λλ» μφανς σχνθη. ποτμηθες προθμως, τν ερν σου κραν, χθρο δολου πολυμχανον, κεφαλν δικοψας, τς σς νδρεας ξφει, Μρτυς Χριστο θεφρον. Θεοτοκον να φωνας ασαις, μνολογ σε Κρη, παθν με σαι τας πρεσβεαις σου, κινδνων κα θλψεων, κα πονηρν λογισμν, κακσα με ζητοντων. |
| Оба отличаются одинаково своеобразным складом речи – в соединении предложений ( 1Ин.2:8, 5:6 – Ин.17:2, 6:34, 37, 7:49 ), в выражении определяющего слова посредством причастия с вспомогательным глаголом ( 1Ин.1:4, 4:12 – Ин.1:34, 5:21, 23–24, 27–28 ), в приведении частиц ( 1Ин.4:17, 2:1, 23 – Ин.2: 50, 15:8, 13:34, 15:17, 16:33 ). Общи тому и другому – сильная любовь писателя к параллелизму и к антитезам (οκ – λλ), demonstrativa с τι или να, элиптическое λλ’ να, καϑς κα и ο καϑς, родит. с κ ( 1Ин.4:13 – Ин.1:35, 6:8 ), дат. орудн. с ν ( 1Ин.2:3, 5:6 и др. – Ин.1:26, 33, 16:30 ), частое употребление ϑεωρεν и ϑεσϑαι, когда от ρν употребляется только perfectum, – и затем отдельные выражения: τν ψυχν τιϑναι πρ, ϑες ληϑινς, σωτρ το κσμου,κσμος, τεκνα, παιδα, φανειν, ντολ καιν, τηρεν (διδναι) τς ντολς (τν λγον), τ ρεστ ποιεν, χειν, ποιεν и αρειν τν μαρταν, πιστεειν в связи с γινσκειν, μολογεν и ρνεσϑαι, μαρτυρα и μαρτυρεν (тогда как μρτυς, μαρτριον ιι μαρτυρεσϑαι не встречается), χειν и μνειν ν, μνειν ες τος ανας, δνασϑαι о нравственной возможности, χρεαν χειν να, γνζειν αυτν, νϑρωποκτνος и др. Такое сходство Евангелия и послания замечено было уже в III в. Дионисием Ал. «Евангелие и послание, – говорит он, – согласны между собою и одинаково начинаются; первое говорит: «в начале было Слово», – последнее: что было от начала; в том сказано: «и Слово стало плотью и обитало с нами и мы видели славу Его, славу как Единородного от Отца» ( Ин.1:14 ), тоже и в этом, с небольшим лишь изменением: возвещаем, что мы слышали, что видели своими очами, что рассматривали и что осязали руки наши о Слове жизни; ибо Жизнь вечная, которая была у Отца, явилась нам ( 1Ин.1:1–2 ). Иоанн верен себе и не отступает от своей цели; он раскрывает все в одинаковых периодах и теми же словами. Приведем вкратце некоторые из них. Внимательный читатель в каждой из упомянутых книг часто встретит слова: жизнь, свет, прехождение тьмы; непрестанно будет видеть истину, благодать, радость, плоть и кровь Господа, суд, оставление грехов, Божию любовь к нам, заповедь о взаимной нашей любви, и о том, что должно соблюдать все заповеди, также осуждение мира, диавола, антихриста, обетование Святого Духа, сыноположение Божие, во всем требуемую от нас веру, везде – Отца и Сына. |
| Не о том, однако ж, ревную, чтобы, никому другому не принадлежа, вы принадлежали мне; нет, – не мне, а Богу чтоб принадлежали: ревную по вас Божиею ревностью, – тою, какою Бог ревнует по вас, не хотя, чтоб вы увлекались каким-либо суемудрием, а следовали единой истине, Им чрез нас всюду возвещаемой». Св. Златоуст говорит: «Не сказал: ибо люблю вас, но употребил гораздо сильнейшее выражение. Ибо ревнивы души, сильно пламенеющие к любимым ими. И ревность не от чего другого происходит, как от сильного дружества...» «Обручение происходит, когда невеста говорит жениху: отселе я тебе одному принадлежать буду; а жених, еще прежде возлюбивший её, принимает её и себе присвояет. Христос Спаситель все души искупил, возлюбив их прежде, и всё для них приготовил. Затем послал Апостолов – звать души к брачному с Собою союзу. Апостолы ходили по миру и всем благовестили сию радость. Которые души верили и, оставя всё, предавались Господу, тех Апостолы обручали Ему чрез св. крещение и рук возложение (миропомазание)» (там же, 316–317). Брачное соединение Церкви со Христом имеется в виду и в словах: «Разве вы не знаете, братия, – ибо говорю знающим закон, – что закон имеет власть над человеком, пока он жив. Замужняя женщина привязана законом к живому мужу; а если умрёт муж, она освобождается от закона замужества. Посему, если при живом муже выйдет замуж за другого, называется прелюбодеицею; если же умрёт муж, она свободна от закона и не будет прелюбодеицею, вышедши за другого мужа (ср. 1Кор.7:39 ). Так и вы, братия мои, умерли для закона Телом Христовым, чтобы принадлежать другому, Воскресшему из мертвых, да приносим плод Богу» ( Рим.7:1–4 ) – στε, δελφο μου, κα μες θανατθητε τ νμ δι το σματος το Χριστο, ες τ γενσθαι μς τρ τ κ νεκρν γερθντι, να καρποφορσωμεν τ θε ( Рим.7:4 ). Тут главными для нас словами являются: ες τ γενσθαι μς τρ, имеющие несомненно значение брачного соединения мужа и жены. Это доказывается прежде всего параллелями: ( γυν) ν γνηται νδρ τρ – если жена выйдет замуж за другого ( Рим.7 :За), (τν γυνν) γενομνην νδρ τρ – жена, вышедшая замуж задругого ( Рим.7 :3б), ες τ γενσθαι μς τρ – чтобы выйти замуж за другого ( Рим.7:4 ). |
| I, 3: ες ν οχ δντες πιστεετε χαρ νεχλαλτψ χαι δεδοξασμν в Которого, не видев Его, веруете с радостью неизреченною и преславною; I, 8: Которого не видевши любите, и Которого доселе не видя, но веруя в Него, радуетесь радостью неизреченною и преславною; II, 1: δυλεσατε τ θεψ… πιστεσαντες ες τν γεραντα τν χριον μν Ιησον Χριστν χ νεχρν χα δντα ατψδξαν служите Богу… уверовав в воскресившего из мёртвых Господа нашего Иисуса Христа и даровавшего Ему славу; I, 20.21: явившегося в последние времена для вас, уверовавших через Него в Бога, Который воскресил Его из мёртвых и дал Ему славу; II, 2: μ ποδιδντες χαχ, λοιδορας не воздавая злом за зло или порицанием за порицание; III, 9: не воздавайте злом за зло, или ругательством за ругательство; V, 3: χαλν γρ τ ναχπτεσθαι πο τ ν πιθυμιον ν τψ χσμψ, τι π σα πιθυμια χατ το πνεματος στρατεεται хорошо отражать от себя мирские похоти, потому что всякая похоть воюет против духа; II, 11: возлюбленные! прошу вас, как пришельцев и странников, удаляться от плотских похотей восстающих на душу; VII, 2: πιστρωμεν, νοντες πρς τς εχς обратимся… бодрствующе в молитвах; IV, 7: итак, будьте благоразумны и бодрствуйте в молитвах; VIII, 1: Αδιαλεπτος ο ν προσχαρτερμεν τ λπδι μν χαι τψ ρρβνι τ ς διχαιοσνης μν, ς στι Χριστς Ιησς, ς ν νεγχεν μν τς μαρτας τψ δψ σματι π τ ξλον, ς μυαπταν οχ ποησεν, οδ υρθη δλος ν τψ στμαατι ατο будем непрестанно пребывать в нашей надежде и залоге правды нашей – Иисусе Христе, Который грехи наши вознёс на своём теле на древо, Который не сделал греха и в устах которого не обрелось лжи; II, 22.24: Он не сделал никакого греха, и не было лести в устах Его; Он грехи наши Сам вознёс Телом Своим на древо; X, 2: πντες λλλοις ποτσσεσθε τ ν ναστρον μν μεμπτον χοντες ν τος θνεσιν, να χ τν χαλν ργων μν все будьет уступчивы друг другу, имея поведение ваше безупречным среди язычников, чтобы из добрых дел ваших… II, 11.12: возлюбленные! прошу вас… провождать добродетельную жизнь между язычниками, дабы… увидя добрые дела ваши… 63 Contr |
| Для апостолов, самовидцев Слова, Христос несомненно был Богом. Об этом свидетельствуют слова: «Фома сказал Ему в ответ: Господь мой и Бог мой!» (πεκρθη Θωμς κα επεν ατ κρις μου κα θες μου) ( Ин. 20:28 ). Тоже самое пишет и Св. Иоанн Богослов: «Знаем также, что Сын Божий пришел и дал нам свет и разум, да познаем Бога Истинного и да будем в Истинном Сыне Его Иисусе Христе. Сей есть истинный Бог и жизнь вечная» (οδαμεν δ τι υς το θεο κει κα δδωκεν μν δινοιαν να γινσκωμεν τν ληθινν κα σμν ν τ ληθιν ν τ υ ατο ησο Χριστ οτς στιν ληθινς θες κα ζω ανιος) ( 1Ин. 5:20 ). Конечно, в последнем случае сектанты пытаются исказить смысл стиха, говоря, что слова «Сей есть истинный Бог и жизнь вечная» относятся к «Богу Истинному», то есть к Иегове. Разумеется, это не так. «Сей» – является переводом указательного местоимения «οτς», дословно – «этот». Данное слово используется в греческом языке для указания на ближайшее предыдущее, в отличие, например от аналогичного местоимения – «κενος», применяемого при указании на предмет более отдаленный. Следовательно, применение «οτς» подчеркивает, что «Сей есть истинный Бог» – Иисус Христос. В Деяниях Святых Апостолов мы также встречаем упоминание о Божественности Христа: «Итак внимайте себе и всему стаду, в котором Дух Святый поставил вас блюстителями, пасти Церковь Господа и Бога, которую Он приобрел Себе Кровию Своею» (προσχετε αυτος κα παντ τ ποιμν ν μς τ πνεμα τ γιον θετο πισκπους ποιμανειν τν κκλησαν το θεο ν περιεποισατο δι το αματος το δου) ( Деян. 20:28 ). Так как кровью стяжал Церковь именно Господь Иисус Христос, то, разумеется, Богом назван тоже Он. Кроме того, во многих древнейших рукописях стоит, как мы видим «τν κκλησαν το Θεο» – то есть просто «Церковь Бога», что также однозначно указывает на Божественность Христа. В творениях Апостола Павла также всячески подчеркивается полнота Божественности Господа. В Послании к Римлянам Он назван Своим Ветхозаветным именем: «…их и отцы, и от них Христос по плоти, сущий над всем Бог, благословенный во веки, аминь» (…ν ο πατρες κα ξ ν Χριστς τ κατ σρκα ν π πντων θες ελογητς ες τος ανας μν ) ( Рим. 9:5 ). Для ложного учения иеговистов наименование Христа Сущим ( ν) совершенно неприемлемо. Поэтому они искажают это место, выделяя в отдельное предложение вторую часть стиха, что является недопустимым синтаксически. Вторая часть стиха – « ν π πντων θες ελογητς ες τος ανας μν», как мы видим не имеет ни одного глагола, и соответственно тут отсутствует сказуемое. В подобных случаях отрывки текста не могут быть самостоятельными предложениями, разве только в шутку предположить, что «сущий над всем Бог, благословенный во веки, аминь», – подпись Иеговы. А это невозможно, так как автор послания не Он, а Святой Апостол Павел. |
|
|
