| κουσ τινων ξ μν ρμηνευντων κακς τ καλς ερημνον ν τ ϑε Γραφ, «μακριν στι διδναι λαμβνειν» 114 , κα βιαζομνων πρς τν δαν πτην κα τς φιλαργυρας πατηλ πιϑυμ τν ννοιαν το ητο παραλογιζομνων κα τν το κυρου διδασκαλαν, τν λγουσαν· «Ε ϑλεις τλειος εναι, πλησν σου τ πρχοντα κα δς πτωχος, κα ξεις ϑησαυρν ν οραν κα δερο κολοϑει μοι» 115 · κα κρνουσι τς κτημοσνης μακαριτερον τ ξουσιζειν το δου πλοτου κα κ τς τοτου περιουσας διδναι τος δεομνοις. κδ´. Περ το μ χρναι τς κτημοσνης κρεττον γεσϑαι τ το δου πλοτου ξονσιζειν δ λεημοσνην Γινωσκτωσαν τονυν ο τοιοτοι μπω ποτετχϑαι τ κσμ, μηδ πιβεβηκναι τς μοναχικς τελειτητος, φ’ σον ασχνονται πρ Χριστο τν νδοξον ναλαβεν μετ το ποστλου 116 πτωχεαν κα τ τν χειρν ργασ αυτος κα τος δεομνοις πηρετεν. ε δ πιϑυμοσιν ργ πληρσαι τν μοναχικν πολιτεαν κα μετ το ποστλου δοξασϑναι, διασκορπσαντες τν παλαιν πλοτον «ν λιμ κα δψει κα ψχει κα γυμντητι» 117 μετ το Παλου γωνιζσϑωσαν τν καλν γνα 118 · κα γρ ε τ χειν παλαιν πλοτον ναγκαιτερον πρς τελεωσιν γνετο, ατς πστολος οκ ν κατεφρνησε τς πρτης ατο ξας· πσημον γρ αυτν λγει 119 κα πολτην ωμαων. κα ο ν εροσολμοις δ, οτινες πλουν τς οκας αυτν κα τος γρος κα τϑεσαν παρ τος πδας τν ποστλων 120 , οκ ν τοτο πραττον, ε κεκριμνον γνωσκον π τν ποστλων τ τος δοις χρμασι τρφεσϑαι κα μ καμτ δ κα τ τν ϑνν προσφορ, σαφστερον διδσκει περ τοτων ερημνος Παλος ν ος πρς ωμαους γρφων τδε λγει· «Νυν πορεομαι ες ερουσαλμ διακονσαι τος γοις· εδκησαν γρ Μακεδονα κα χαα κοινωναν τιν ποισασϑαι ες τος πτωχος τν γων τν ν εροσολμοις· εδκησαν γρ κα φειλται εσ» 121 . κα ατς δ δεσμος κα φυλακας πολλκις κα τ σκυλμ τς δοιπορας ποβληϑες κα μποδιζμενος κ τοτου, ς εϑει, τας δαις χερσ προσπορζειν αυτ, τς χρεας τατας εληφναι διδσκει παρ τν δελφν τν π Μακεδονας πρς ατν λϑντων, φσκων· «κα γρ τ στρημ μου πλρωσαν ο δελφο λϑντες π Μακεδονας» 122 . |
| ν νοσν τις φωτισθ, ες πρεσβυτριον γεσθαι ο δναται· οκ κ προαιρσεως γρ πστις ατο, λλ ξ νγκης· εμ τχα δι τν μετ τατα ατο σπουδν κα πστιν, κα δι σπνιν νθρπων. Κανν ΙΓ´ πιχριοι πρεσβτεροι ν τ Κυριακ τς πλεως προσφρειν ο δνανται, παρντος πισκπου, πρεσβυτρων πλεως· οτε μν ρτον διδναι ν εχ, οδ ποτριον· ν δ πσι, κα ες εχν κληθ μνος, δδωσιν. Κανν ΙΔ´ Ο δ χωρεπσκοποι, εσ μν ες τπον τν βδομκοντα· ς δ συλλειτουργο, δι τν σπουδν τν ες τος πτωχος προσφρουσι τιμμενοι. Κανν ΙΕ´ Δικονοι πτ φελουσιν εναι κατ τν καννα, κν πνυ μεγλη πλις. Πεισθεσ δ π τς ββλου τν Πρξεων. Καννες (ΚΑ) τς ν Γγγρ Τοπικς Συνδου Συνεκλθη ν Γγγρ τν Παφλαγνων (340 μ.Χ.) Κανν Α´ Ε τις τν γμον μμφοιτο, κα τν καθεδουσαν μετ το νδρς ατς, οσαν πιστν κα ελαβ, βδελσσοιτο μμφοιτο, ς ν μ δυναμνην ες βασιλεαν εσελθεν, νθεμα στω. Κανν B´ Ε τις σθοντα κρα, χωρς αματος, κα εδωλοθτου, κα πνικτο, μετ ελαβεας κα πστεως, κατακρνοι ς ν δι τ μεταλαμβνειν λπδα μ χοντα, νθεμα στω. Κανν Γ´ Ε τις δολον προφσει θεοσεβεας διδσκοι καταφρονεν δεσπτου, κα ναχωρεν τς πηρεσας, κα μ μετ ενοας κα πσης τιμς τ αυτο δεσπτ ξυπηρετεσθαι, νθεμα στω. Κανν Δ´ Ε τις διακρνοιτο παρ πρεσβυτρου γεγαμηκτος, ς μ χρναι, λειτουργσαντος ατο, προσφορς μεταλαμβνειν, νθεμα στω. Κανν Ε´ Ε τις διδσκοι, τν οκον το Θεο εκαταφρνητον εναι, κα τς ν ατ συνξεις, νθεμα στω. Κανν ΣΤ´ Ε τις παρ τν κκλησαν δ κκλησιζοι, κα καταφρονν τς κκλησας, τ τς κκλησας θλοι πρττειν, μ συνντος το πρεσβυτρου κατ γνμην το πισκπου, νθεμα στω. Κανν Ζ´ Ε τις καρποφορας κκλησιαστικς θλοι λαμβνειν, διδναι ξω τς κκλησας παρ γνμην το πισκπου, το γκεχειρισμνου τ τοιατα, κα μ μετ γνμης ατο θλοι πρττειν, νθεμα στω. Κανν Η´ Ε τις διδο, λαμβνοι καρποφοραν παρεκτς το πισκπου, το πιτεταγμνου ες οκονομαν εποιας, κα διδος, κα λαμβνων, νθεμα στω. Κανν Θ´ |
| Προκεμενον χος πλ. β Ψαλμς ξδ πκουσον μν, Θες, λπς πντων τν περτων τς γς. Στχ.Σο πρπει μνος, Θες, ν Σιν. Παροιμιν τ νγνωσμα (Κεφ. ΙΑ, 19 – ΙΒ, 6) Υς δκαιος γεννται ες ζων, διωγμς δ σεβος ες θνατον. Βδλυγμα Κυρ διεστραμμναι δο, δεκτο δ ατ πντες μωμοι ν τας δος ατν. Χειρ χερας μβαλν δκως, οκ τιμρητος σται κακν. δ σπερων δικαιοσνην, λψεται μισθν πιστν. σπερ ντιον χρυσον ν ιν ς, οτω γυναικ κακφρονι κλλος. πιθυμα δικαων πσα γαθ, λπς δ σεβν πολεται. Εσν, ο τ δια σπεροντες πλεονα ποιοσιν· εσ δ κα ο συνγοντες τ λλτρια, λαττονονται. Ψυχ ελογουμνη πσα πλ, νρ δ θυμδης οκ εσχμων, συνχων στον, πολεποιτο ατν τος θνεσιν, ελογα δ ες κεφαλν το μεταδιδντος. Τεκταινμενος γαθ, ζητε χριν γαθν, κζητοντα δ κακ καταλψεται ατν. πεποιθς π τ πλοτ ατο, οτος πεσεται. δ ντιλαμβανμενος δικαων, οτος νατελε, μ συμπεριφερμενος τ αυτο οκ, κληρονομσει νεμον, δουλεσει δ φρων φρονμ. κ καρπο δικαιοσνης φεται δνδρον ζως, φαιρονται δ ωροι ψυχα παρανμων. Ε μν δκαιος μλις σζεται, σεβς κα μαρτωλς πο φανεται; γαπν παιδεαν, γαπ ασθησιν, δ μισν λγχους, φρων. Κρεσσων ερσκων χριν παρ Κυρ, νρ δ παρνομος παρασιωπηθσεται, ο κατορθσει νθρωπος ξ νμου, α δ ζαι τν δικαων οκ ξαρθσονται. Γυν νδρεα στφανος τ νδρ ατς, σπερ δ ν ξλ σκληξ, οτως νδρα πλλυσι γυν κακοποις. Λογισμο δικαων κρματα, κυβερνσι δ σεβες δλους. Λγοι σεβν δλιοι ες αμα, στμα δ ρθν σεται ατος. πστιχα χος πλ. δ διμελον Μεγαλορρμων Φαρισαος, βδελχθη καυχησμενος, κα Τελνης ταπεινφρων, δι σιγς δικαιθη προσευξμενος· δι τν κατρων μαθοσα ψυχ μου τ διφορον, τν ταπεινοφροσνην λο κα κατσπαζε· Χριστς γρ ταπεινος πηγγελατο, διδναι χριν ς φιλνθρωπος. χος πλ. δ Μεγαλορρμων Φαρισαος, βδελχθη καυχησμενος, κα Τελνης ταπεινφρων, δι σιγς δικαιθη προσευξμενος· δι τν κατρων μαθοσα ψυχ μου τ διφορον, τν ταπεινοφροσνην λο κα κατσπαζε· Χριστς γρ ταπεινος πηγγελατο, διδναι χριν ς φιλνθρωπος. |
| ρτησις. Περ τν λαβντων τ μοναχικν σχμα κ τν κοινωθντων ερων, πς τοτους δχεσθαι δε; πκρισις, μολογοντας μαρτηκναι κα πιτιμηθντας χρν τιν, εθ οτω δεχομνους παρ σεσωσμνου πρεσβυτρου, προσδεκτον. ρτησις ζ´ ες Νικηφρον Κωνσταντινουπλεως. Περ μοναχν κληρικν προστεθντων τ αρσει. ρτησις. Περ τν πογραψντων μοναχν κα κληρικν ν τ αρσει, πς χρ τοτους δχεσθαι, χωρς πιτιμου μετ πιτιμου, ν μολογσωσι μηκτι νεργεν ν τ ερατε; Κα ε ξεστιν μν διδναι πιτμιον τος τοιοτοις. πκρισις. Δηλοντι μετ τν προσηκντων πιτιμων. Οτω γρ τος καρπος τς μετανοας πιδεικνμενοι, εεν ν ξιοι συναφθναι τ ρθοδξ σματι· διδναι δ μς πιτμιον τος τοιατοις, οκ ποκριτον, γγραπται γρ· λλλων τ βρη βαστζετε. ρτησις η´ ες Νικηφρον Κωνσταντινουπλεως. τι ο δε συνεσθειν συμψλλειν μετ το τκτως περιπατοντος μοναχο. ρτησις. Περ τν μοναχν τν διαφρως παραβαλλντων τος τυχοσι κα συνευχομνοις κα συνεσθουσιν ατος, ε χρ δχεσθαι τος τοιοτους ες συνεστασιν κα ψαλμδαν. πκρισις. Το ποστλου λγοντος· Στλλεσθαι μς π παντς δελφο τκτως περιπατοντος κα μ κατ τν παρδοσιν, ν παρλαβε παρ μν· κα πς οχ κα φ αυτν τ καλν κρνετε; Ε μν ον πσχοιντο τς φαμρτου συνηθεας, καταδεχμενοι κα πιτιμαν τν προσκουσαν, δεκτοι· πιτηρητον δ, τνες εσν ος φατε τυχντας, ρα αρετικο προδλως κατεγνωσμνοι π τ β. Περ τοτων φησν πστολος· ν τις δελφς νομαζμενος πρνος πλεονκτης εδωλολτρης κα τ ξς, τ τοιοτ μηδ συνεσθειν. ρτησις θ´ ες Νικηφρον Κωνσταντινουπλεως. Πς δεκτον τος μετ αρετικν συνεσθοντας πρεσβυτρους; ρτησις. Περ τν πρεσβυτρων, τν βεβρωκτων μετ αρετικν παξ κα δς κα μ κοινωνησντων πογραψντων, ε χρ τοτους δχεσθαι ες συνεστασιν κα ψαλμδαν, χωρς σφραγδος μετ σφραγδος. πκρισις, π τν τοιοτων τηρητον, ε ο βεβρωκτες ερες μετ ερων αρετικν λακν φαγον, κα μολογομενον, ε ρθοφρονοντων μν, [μ] κοινωνοντων δ τος αρετικος, μεζον δ τ κρμα π τν ερωμνων. Μετανο δ ξιολγ προσδεκτον κατρους, κοινωνσαι δ χρ ατος λλων τε προσευχν κα σφραγδων. ρτησις ι´ ες Νικηφρον Κωνσταντινουπλεως. Ε χρ συνεσθειν μετ τν τ αρσει πογραψντων κοσμικν. |
| Το δ ατομτου τ τν ψχων λγων συμπτματα νευ φσεως κα τχνης. Οτως ατο φασι. Τνι τονυν τοτων παγγωμεν τ δι τν νθρπων, επερ νθρωπος οκ στιν ατιος κα ρχ πρξεως; Οδ γρ Θε θεμιτν πιγρφειν ασχρς σθ τε πρξεις κα δκους οδ νγκ (ο γρ τν ε σατως χντων στν), οδ εμαρμν (ο γρ τν νδεχομνων, λλ τν ναγκαων τ τς εμαρμνης λγουσιν), οτε φσει (φσεως γρ ργα ζα κα φυτ), οδ τχ (ο γρ σπνιοι κα προσδκητοι τν νθρπων α πρξεις), οτε τ ατομτ (ψχων γρ λγουσιν λγων συμπτματα το ατομτου). Λεπεται δ ατν τν πρττοντα κα ποιοντα νθρωπον ρχν εναι τν δων ργων κα ατεξοσιον. τι, ε μηδεμις στιν ρχ πρξεως νθρωπος, περιττς χει τ βουλεεσθαι· ες τ γρ χρσεται τ βουλ μηδεμις ν κριος πρξεως; Πσα γρ βουλ πρξεως νεκα. Τ δ κλλιστον κα τιμιτατον τν ν νθρπ περιττν ποφανειν τν τοπωττων ν εη. Ε τονυν βουλεεται, πρξεως νεκα βουλεεται· πσα γρ βουλ πρξεως νεκα κα δι πρξιν. ΚΕΦΑΛΑΙΟN 40. Περ τν γινομνων Τν γινομνων τ μν εσιν φ μν, τ δ οκ φ μν. φ μν μν ον εσιν, ν μες σμεν ατεξοσιοι ποιεν τε κα μ ποιεν, τουτστι πντα τ δι μν κουσως πραττμενα (ο γρ κουσως λγετο πρττεσθαι τς πρξεως οκ οσης φ μν) κα πλς, ος πεται ψγος παινος κα φ ος στι προτροπ κα νμος. Κυρως δ φ μν στι τ ψυχικ πντα κα περ ν βουλευμεθα· δ βουλ τν πσης νδεχομνων στν. πσης δ νδεχμενν στιν, ατ τε δυνμεθα, κα τ ντικεμενον ατ· ποιεται δ τοτου τν αρεσιν νος μτερος, κα οτς στιν ρχ πρξεως. Τατα τονυν στ τ φ μν, τ πσης νδεχμενα, οον τ κινεσθαι κα μ κινεσθαι, ρμν κα μ ρμν, ργεσθαι τν μ ναγκαων κα μ ργεσθαι, ψεδεσθαι κα μ ψεδεσθαι, διδναι κα μ διδναι, χαρειν φ ος δε κα μ χαρειν μοως, κα φ ος ο δε, κα σα τοιατα, ν ος στι τ τς ρετς κα τς κακας ργα· τοτων γρ σμεν ατεξοσιοι. Τν δ πσης νδεχομνων εσ κα α τχναι· φ μν γρ στι μετελθεν, ν ν θελσωμεν, κα μ μετελθεν. |
| 1356 Gregor. Naz., epist. 152. (Migne P.G. XXXVII, 257. по русск. перев. т. VI, Москв. 1848, стр. 224). 1359 Sinesii, epist. 67, 76 (Migne P.G. LXVI, 1412 sq., 1441). Впрочем, должно заметить, что по мнению некоторых (см. Gillmann, 44) Синезий разумеет не хорепископов, а самостоятельных архипастырей. 1361 Mansi IV, 1125, 1217: «Καισριος χωρεπσκοπος πλεως λκς πγραψα». Cm. Gillmann, 45. Срав. по русск. перев. Деян. вселен, собор. I, 598. Казань 1859. 1363 См. Gillmann, 45. – В латинском переводе деяний того же ефесского собора, читанных также и на соборе халкидонском, упоминается о хорепископах в провинции Asia proconsularis. Именно в актах шестого деяния говорится о лидийских хорепископах Евтихии и Зеноне, что они отрекаются от ереси четыредесятников и входят в лоно церкви православной. Conc. Ephes. act. VI: «…Eutichius vilae Aulacis…» … «Zenon chorepiscopus Quartodecimanorum» (Mansi IV, 1358, 1362. См. Gillmann, 37). Conc. Chalced … «Eutichius chorepiscopus, de vico Aulacis, primus tessarescaedecacitetarum…» … «Zenon chorepiscopus Quatrodecimanorum haereseos» (Mansi, IV, 893. См. ibid.). Впрочем, в греческом тексте соборных актов тот и другой называются не хорепископами, а просто деревенскими жителями. «Ευτχιος Αλαχος χωρου». «Ζνων χωρου Ζαχρου», См. Mansi, IV, 1357, 1361. См. ibid. 1372 Balsamon, in can. 13 conc. Ancyr.: «πε δ τν χωρεπισκπων βαθμς παντελς πρκτησεν» Migne, P.G. CXXXVII, 1160. 1378 Migne. P.G. CXXXVII, 1304. См. также «Правила св. поместных соборов с толкованиями». Вып. I, стр. 166. Москв. 1880. 1386 Ramack. Mission and Ausbreitung des Christentums in den ersten drei Jahrhunderten 2 Autl. Bd. I, S. 389 fl. Leipz. 1906. 1387 «πιχριοι πρεσβτεροι ν τ κυριακ τς πλεως προσφρειν ο δναναι παρντος πισκπου πρεσβυτρων πλεως, οτε μν ρτον διδναι ι υχ οδ ποτριον ν δ πσι κα ες εχν κληθ μνος δδωσιν». 1388 «Ο δ χωρεπσκοποι εσ μν ες τπον τν βδομκοντα ς δ συλλειτουργο δι τν σπουδν ε, τος πτωχος προσφρουσι τιμμενοι». |
| 1387 ( «Ες δ Υις μολογεται δικαως πεπερ τν φσεων διαρεσις ναγκαως φελει διαμνειν κα το προσπου νωσις διασπστως φυλττεσθαι» (PG 66,985b).) 1388 ( «ταν μν γρ τς φσεις διακρνωμεν, τελεαν τν φσιν το Θεο Λγου φαμν κα τλειον τ πρσωπον οδ γρ πρσωπον στιν πστασιν επεν τελεαν δ κα τν το νθρπου φσιν κα τ πρσωπον μοως. ταν μντοι π τν συνφειαν πδωμεν, ν πρσωπον ττε φαμν» (PG 66, 981b).) 1389 ( «κ θετητος ν κα νθρωπτητος ες κα ο δο» (Theodorus Mops. Comm. in Ioan. 10, 18//Devreesse. Essai. P. 354, fragm. 78).) 1394 ( «τι περ Θες Λγος πιστμενος ατο τν ρετν κα δ κατ πργνωσιν εθς νωθεν ν τ τς διαπλσεως ρχ νοικσαι τε εδοκσας κα νσας ατν αυτ τ σχσει τς γνμης, μεζον τινα παρεχεν ατ τν χριν, ς τς ες ατν χριτος ες πντας τος ξς διαθησομνης νθρπους» (PG 66, 989d).) 1400 ( «...ναληφθντος νθρπου, κοινωνομεν τς τιμς δι την φυσικν μοιτητα θεν κα Υν γπης ατν κλεσεν, ς ο φσει το Πατρς ντα Υν, λλ γπη τς υοθεσας ξιοθντα τοτων» (PG 66, 925 etc).) 1401 ( «Ο γρ ς Θεν περαξεν διβολος, οδ ς θες πειραξμενος πεκρνατο λλ ς νθρωπος ληθς πειραξμενος, τ τν νθρπων πεκρνατο» (PG 66, 721b).) 1404 ( «...δοκεν τξιν τιν τ πργματι διδναι κα μ μετ πιδεξεως τ θαμα ργξεσθαι» (Theodorus Mops. Comm. in Ioan. 11, 33–34//Devreesse. Essai. P. 365, fragm. 97).) 1406 ( См., наприм.: Schaferdick K. Das Johannesverstandnis des Theodor von Mopsuestia. Diss. Bonn, 1958. S. 56 etc.) 1410 ( Панагопулос И. Толкование Священного Писания у отцов Церкви. Т. I. М. 2013. С. 496 и след.) 1412 ( Речь идет, по-видимому, о третьем томе, работу над которым прервала преждевременная кончина автора. – Примеч. пер.) 1413 ( «Δκαιοι τονυν ν εητε τ πρποντα τ καταστσει φρονεν κεν» (De R. 13, 14 Ц Staab Κ. Pauluskommentare aus den grichischen Kirchen. Münster, 1984. S. 164).) 1414 ( Панагопулос И. Толкование Свяшенного Писания y отцов Церкви. T. 1. М. 2013. С. 353 и след.) |
| 146 S. Gregorii Theol. orat. 40 in s. baptisma n. 43 p. 725 col. 420. Θλω τν μεζω επεν ξ ο κα τ σοις ε ναι τος σοις στ, κα τ ε ναι τοτο γρ παρ πντων δοθσεται κα δδοικα τν ρχν, μ λαττνων ρχν ποισω... ο γρ κατ φσιν τ μεζον, τν αταν δ. Cfr. s. Hilarii pictav. de Trinitate. 9, 54 (1. c. ap. Dornmer. I, 1063). Major Pater Filio est, et plane major, cui tantum donat esse, quantus ipse est; cui innascibilitatis ( γεννησας) esse imaginem sacramento nativitatis impertit. 147 Apol. 1. n. 13. (см. сноску ibid. δευτραν χραν μετ τν τρεπτον κα ε ντα Θεν... διδναι (Христу), ibid. n. 60. ibid. n. 32. δ πρτη δναμις μετ τν Πατρα πντων κα δεσπτην Θεν, κα Y ς Λγος στν. Относительно последнего выражения Дорнер (I, 425) замечает, что его нет нужды истолковывать в арианском смысле (ist desshalb nicht nothwendig arianisirend), weil jedenfalls logisch in der Trinität der Vater dem Sohne vorangeht. Субординационизм вышеприведённых цитат он (I, 426) оспаривает на том основании, что в контексте «речь идёт о литургической последовательности» имён. Это объяснение можно признать излишним: выражение: «Сын имеет второе, а Св. Дух – третье место ( τξιν) по Отцу» и в догматическом смысле настолько безукоризненно, что, например, св. Василий В. не считал нужным отказываться от него даже в полемике с арианами, даже в виду тех злоупотреблений, каким оно подвергалось в арианской диалектике. Вышеприведённое место (сноска направлено против слов Евномия: τρτον ατ ( τ Πνεμα τ γιον) ξιματι κα τξει μαθντες, τρτον ε ναι κα τ φσει πεπιστεκαμεν, (n. 5) τρτ χρ τιμμενον. Василий В. отклоняет только вывод, что из различия порядка следует заключать к различию природы, но допускает, что и Сын – второй по чину и достоинству и Св. Дух подчинён Сыну ( ποββηκε τν Yν) в этом отношении. 148 Dial. с. Tr. n. 57. ο τος τ βραμ φθες Θε ς κα πηρτης ν το ποιητο τν λων Θεο. n. 126. δι’ ν (речь о богоявлениях Моисею, Иакову и Аврааму) ποδδεικται π τ Πατρ κα Κυρ τεταγμνος, κα πηρετν τ βουλ ατο, ο τος ς φθη... τος... πατριρχαις... γγελος παρ το Πατρς πεπεμμνος. n. 127. γγελος κ το πηρετεν τ γνμ ατο ( το Πατρς). n. 128. Κριος ν Χριστς, κα Θες Θεο Yς πρχων, κα δυνμει φαινμενος πρ τερον ς νρ, κα γγελος, κα ν πυρς δξη. Таков круг представлений св. Иустина относительно этого пункта. Идея подчинения Сына стоит в тесной связи с мыслью о Его служении; эта мысль сближается с мыслью о посланничестве и явлениях Сына в виде различных конечных существ. Как смотрел на «служение» Сына сам св. Иустин, видел ли он в самой возможности этого служения признак умаления Сына пред Отцом, из приведённых мест не выясняется. Поэтому объяснение Дорнера (I, 426), что Сын потому называется «служителем», что «Он – орган откровения Отца», не имеет против себя никаких данных. |
| 15) ρτησις· ν τις γυν συνοικσ μετ ρμενου, χριστιαν οσα, κα ο προαιρεται ρμνιος προσελϑεν τ γ κκλησ, τ φελει ποισαι; πκρισις· τ ξ ρχς νυπστατον οδ ρρσϑαι ποτ δναται. Ε μν ον μφτεροι ρμνιοι σαν ξ ρχς, ετα μν προσλϑε τ κκλησ κα τν ρϑοδοξαν σπσατο, δ μνει ατ αρσει, τοτων συνοκησις ο διασπασϑσεται. Ε δ χριστιαν τις οσα συνκησεν ρμεν, τοτο οκ φειλε γενσϑαι. Γενσεται ον γυν κοιννητος, ως ν π το αρετικο διασπασϑ. Ε γρ οδ χαρειν χρ λγειν τ αρετικ, πολλ μλλον ο χρ συνοικεν. 16) ρτησις· ν τις ν ερες καταφρνηση το τοιοτου ξιματος κα λϑ ες δετερον συνοικσιον, ετα ποκαρ, χρ δχεσϑαι λογισμος πνευματικν παιοων, ο; πκρισις· τν πκαρσιν, ομαι, τοιοτος δι τοτο προελετο, να τ διον κλασ μρτημα, κα ο χρ ατν περαιτρω χωρεν· τ γρ δχεσϑαι λογισμος ερατικς ξιας στ, τς χοσης τ διδναι κα τεσιν. δ δι σαρκς πιϑυμαν τς ξας τατης καταφρονσας, πς δναται πλιν ατν παναλαβεν; 94 ρτησις· εκς στιν ν τ ατ κα μι ερουργ ερα κα δικονον χειροτονηϑναι; κα επερ κλυτον, τν σμερον χειροτονηϑντα δικονον, μετ δευτραν κα τρτην μραν ες ερα τελειωϑναι; πκρισις· να μν κα τν ατν ν τ ατ κα μι ερουργ χειροτονηϑναι δικονον κα ερα οκ στιν ικς, τι το κρατοντος ϑους πγει κα τς ρχιερατικς τξεως· ο γρ ν τ ατ τς ϑεας ερουργας καιρ πσκοπος χειροτονεται, κα πρεσβτερος, κα δικονος, λλ τ κστου τοτων χειροτον διος πρχει καιρς· τ μν το πισκπου, μετ τν τρισγιον εϑς· τ δ πρεσβυτρου, μετ τν χερουβικν μνον κα τν 95 τν γιων εσκομιδν κα πϑεσιν· τ δ το διακνου, μετ τν τς ϑεας λειτουργας τελεωσιν. Κα ατη τξις τν χειροτονιν ν τας πανταχο γιωτταις κκλησαις ς νμος κρατε. πε δ πρτον ες καστος δχεται τν το διακνου χειροτοναν, μετ ταυτα δ τν το πρεσβυτρου, τ τν ατν κα να ν μι λειτουργ χειροτονεσϑαι δικονον κα πρεσβτερον, ξ νγκης μετατιϑεμνου κα το τς χειροτονας καιρο, νατρπειν τν τξιν στ κα ϑετεν [τ] ϑος κκλησιαστικν, περ τοπον. |
| 183 S. Gregorii Theol. orat. 40 in s. baptisma n 43 p. 725 col. 420. Θλω τν μεξω επεν ξ ο κα τ σοις εναι τος σοις στ, κα τ εναι· τοτο γρ παρ πντων δοθσεται κα δδοικα τν ρχν, μ λαττνων ρχν ποισω... ο γρ κατ φ- σιν τ μεξον, τν αιταν δ. Cfr. s. Hilarii pictav. de Trinitate. 9, 54 (1. с. ар. Dorner. I, 1063). Major Pater Filio est, et plane major, cui tantum donat esse, quantus ipse est; cui innascibilitatis (γεννησας) esse imaginem Sacramento nativitatis impertit. 184 Apol. 1. n. 13. (см. прим. 1 стр. 39) ibid, δευτραν χραν μετ τν τρεπτον κα αε. οντα Θεν... διδναι (Христу), ibid. η. 60. ibid. n. 32. δε πρτη δναμις μετ τν Πατρα πντων και δεσπτην Θεν, κα Υις Λγος στν. Относительно последнего выражения Дорнер (I, 425) замечает, что его нет нужды истолковывать в арианском смысле (ist desshalb nicht nothwendig arianisirend), weil jedenfalls logisch in der Trinität der Vater dem Sohne vorangeht. Субординационизм вышеприведенных цитат он (I, 426) оспаривает на том основании, что в контексте «речь идет о литургической последовательности» имен. Это объяснение можно признать излишним: выражение: «Сын имеет второе, а Св. Дух – третье место (τξιν) по Отце» и в догматическом смысле настолько безукоризненно, что, напр., св. Василий В. не считал нужным отказываться от него даже в полемике с арианами, даже в виду тех злоупотреблений, каким оно подвергалось в арианской диалектике. Вышеприведенное место (стр. 45 пр. 1) направлено против слов Евномия: τρτον αυτ (τ Πνεμα τ γιον) ξιματι κα τξει μαθντες, τρτον εναι και τη φσει πεπιστεκαμεν, (n. 5) τρτη χρα τιμμενον. Василий В. отклоняет только вывод, что из различия порядка следует заключать к различию природы, но допускает, что и Сын – второй по чину и достоинству и Св. Дух подчинен Сыну (ποββηκε τν Yíòv) в этом отношении. 185 Dial. с. Тг. n. 57. οτος τω ’Αβραμ φθες Θες και υπηρτης ν το ποιητο των δλων Θεο. η. 126. δι’ ν (речь о богоявлениях Моисею, Иакову и Аврааму) ποδδεικται π τω Πατρ κα Κυρω τεταγμνος, κα υπηρετν τη βουλ ατο, οτος δς φθη... τος... πατριρχαις... γγελος παρ το Πατρς πεπεμ μνος. η. 127. γγελος εκ το πηρετεν τη γνμη ατο (το Πατρς). n. 128. Κριος ν Χριστς, κα Θες Θεο Υις υπρχων, κα δυνμει φαινμενος πρ- τερον ς νρ, κα γγελος, κα ν πυρς δξη. Таков круг представлений св. Иустина относительно этого пункта. Идея подчинения Сына стоит в тесной связи с мыслью о Его служении; эта мысль сближается с мыслью о посланничестве и явлениях Сына в виде различных конечных существ. Как смотрел на «служение» Сына сам св. Иустин, видел ли он в самой возможности этого служения признак умаления Сына пред Отцом, из приведенных мест не выясняется. Поэтому объяснение Дорнера (I, 426), что Сын потому называется «служителем», что «Он – орган откровения Отца», не имеет против себя никаких данных. |
|
|
