Τουλχιστον δο απ τους τσσερις υπογρφοντες – ο Ιωννης και ο Βασλειος Μποντναρτσοκ – γνριζαν για την πλαστογρφηση της υπογραφς στο «χειροτονητριο» του Βασιλεου, ενδιαφερμενοι για την απκρυψη της αλθειας. Ο πρεσβτερος και ο νετερος Σας-Ζουρακφσκι, ο πατρας και ο υις, ως μλη της ΟΑΟΕ, δεν μπορον να θεωρονται αντικειμενικο μρτυρες. Βιντεοσκπηση της «χειροτονας», στην οποα αναφρονται, πργματι γινε. μως στην περπτωση που ανακαλυφθε κποτε, θα δομε αυτος τους διους κατ σρκα αδελφος Μποντναρτσοκ και τον Βικντιο Τσεκλιν, και χι τον αοδιμο Αρχιεπσκοπο Βαρλαμ Ιλγιοσενκο, ο οποος παρλο που συκοφαντθηκε, μεινε πιστς στην κανονικ Ουκρανικ Ορθδοξη Εκκλησα. Φανεται τι εν προκειμνω στους δημοσιογρφους των συγκεκριμνων ιστοσελδων, παραμνει μνον νας τρπος να περισσουν την αξιοπρπει τους. Θα πρπει δημοσως να δεχθον ως πλαστ το αναρτηθν απ αυτος «Χειροτονητριο» και ως ψευδς τη «μαρτυρα των αυτπτων μαρτρων», ζητντας συγνμη απ το Ορθδοξο κοιν για την ακοσια παραπληροφρηση. Διτι αναμφισβτητο γεγονς παραμνει η λλειψη στω και τυπικν, εξωτερικν χαρακτηριστικν της αποστολικς διαδοχς απ τουλχιστον μα μερδα της «ιεραρχας» της οτως λεγμενης «Ορθοδξου Εκκλησας της Ουκρανας». Οι «επσκοποι» της πρην «Ουκρανικς Αυτοκεφλου Ορθοδξου Εκκλησας», η οποα εντχθηκε στην «ΟΕΟ», προρχονται απ τον πρην επσκοπο, ο οποος καθαιρθηκε νμιμα και δεχταν γραπτς τι αποχρησε « της Εκκλησας, ευρισκμενος εκτς του χρου αυτς», με σμπραξη ενς πιθανς επ " αμοιβ συμμετσχοντος πρην διακνου, απατενα και κομπιναδρου, προαγωγο ανηλκων αγοριν, του αυτοπαρουσιαζμενου ανλογα με περιστσεις ετε ως «επσκοπος της γνησας ορθοδξου εκκλησας», ετε ως «καθολικς επσκοπος», ετε ως «μυστικς αγγλικανς επσκοπος», ετε ως ψυχατρος με πτυχο της «σχολς της KGB». Και με αυτος τους «επισκπους» προτενεται τρα να «συλλειτουργσουν» αδελφικ οι Αρχιερες των Αγων του Θεο Εκκλησιν; Θα ερωτται κανες και λλο μετ απ αυτ, γιατ η Ιερ Σνοδος της Ορθοδξου Εκκλησας της Ρωσας, κρινε αδνατο να συνεχσει τα συλλειτουργε με σους με μα μονοκονδυλι δχθηκαν στην «κανονικ κοινωνα» ττοιους «ιερρχες»;

http://gr.pravoslavie.ru/124437.html

Αρχεο Пн Δλωση του Γραφεου Επικοινωνας του Τμματος Εξωτερικν Εκκλησιαστικν Σχσεων του Πατριαρχεου Μσχας για την απλαση του προσταμνου του Μετοχου της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας στη Σφια απ τη βουλγαρικ κυβρνηση 21 Σεπτεμβρου 2023 τος 21:46 Στις 21 Σεπτεμβρου 2023 η κυβρνηση της Βουλγαρας υποχρωσε τον προστμενο του Μετοχου της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας στη Σφια αρχιμανδρτη Βασσιαν Ζμγεφ, τον γραμματα του Μετοχου πρωθιερα Ευγνιο Παβελτσοκ και ναν υπλληλο του Μετοχου να εγκαταλεψουν το δαφος της χρας εντς εικοσιτετραρου προθεσμας με το ψευδς πρσχημα τι η παραμον τους στη Βουλγαρα «αποτελε απειλε για την κρατικ ασφλεια». Η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα δηλνει κατηγορηματικ τη διαμαρτυρα της κατ της αβσιμης απελσεως των εκπροσπων της απ τη Βουλγαρα. Η απλαση των κληρικν, των οποων αποστολ εναι να υπηρετον τον Θε και τους ανθρπους, να κηρσσουν την ειρνη και την αδελφοσνη μεταξ των λαν, εναι μια εξωφρενικ ενργεια, που υπαγορεεται απ ρωσοφοβικ κνητρα και την επιθυμα να διαγραφον οι νδοξες σελδες της κοινς ιστορας Βουλγαρας και Ρωσας. Ο ρωσικς νας του Αγου Νικολου στη Σφια παρ τον οποο λειτουργε το Μετχι της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας, κατ τα τελευταα εκατ χρνια αποτελε σμβολο πνευματικς εντητας των αδελφν λαν μας. Η ιστορα του εναι συνδεδεμνη στενς με σπουδαιτατα γεγοντα της νετατης ιστορας της Ορθοδξου Εκκλησας της Βουλγαρας, συμπεριλαμβανομνης και της θεραπεας του σχσματος Ελλνων και Βουλγρων και της ανασυστσεως του Πατριαρχεου Βουλγαρας. Ενορτες του Μετοχου, μεταξ των οποων υπρξαν αρκετο εκπρσωποι της Ρωσικς Διασπορς, προσφεραν τα μλα στη βουλγαρικ θεολογικ επιστμη. Στην κρπτη του ναο φιλοξενεται ο τφος του πρην προσταμνου του, του Αγου Σεραφεμ Σμπολεφ, ο οποος τιμται ευρως απ τις Εκκλησες Βουλγαρας και Ρωσας. Πλθος ορθοδξων χριστιανν απ τη Σφια και λλες πλεις προσρχονται καθημερινς για να ασπασθον τα τμια αυτο λεψανα. Η σημεριν απφαση των βουλγαρικν Αρχν υποδεικνει και την λλειψη σεβασμο τους ναντι των αισθημτων των πιστν, οι οποοι στερονται πλον τη δυναττητα να επισκπτονται τον τφο λγω της διακοπς της λειτουργας του Μετοχου.

http://patriarchia.ru/gr/db/text/6061645...

Εισπδηση στ δαφος της Εκκλησας της Ρωσας. Στη συνχεια προχωρε σε μια μονομερ ιστορικ ανασκπηση, προσπαθντας να αναιρσει τον ισχυρισμ τι γινε «εισπδηση στ δαφς τους, [της Εκκλησας της Ρωσας], απ τ Οικουμενικ Πατριαρχεο». Η ανασκπηση εναι ψευδς και παραπλανητικ, διτι, ο π. Νικτας, διηγομενος την ιστορικ εξλιξη του εκχριστιανισμο των Ρσων και την αρχικ εκκλησιολογικ τους εξρτηση απ το Οικουμενικ Πατριαρχεο, (10 ος - 17 ος αιν), κνει να ιστορικ λμα τριμισυ περπου αινων, (17 ος - 21 ος αινας), και αποσιωπ πολ σημαντικς αλλαγς στο εκκλησιαστικ καθεστς της Ουκρανας της περιδου αυτς. πως χει καταδεξει σε πρσφατη εργασα του, ο πρωτοπρ. π. Αναστσιος «σμφωνα με τα επσημα στοιχεα, γγραφα και εκδσεις, ακμα και του ιδου του Οικουμενικο Πατριαρχεου που χουν εκδοθε απ το δικ του εν Κωνσταντινουπλει ‘Πατριαρχικν Τυπογραφεον’, σμφωνα με μελτες στελεχν και συνεργατν του Οικουμενικο Πατριαρχεου, (Αρχειοφλακας του Οικ. Θρνου Κ. Δελλικνης, π. Θ. Ζσης, Β. Σταυρδης, Βλ. Φειδς, Γρ. Λαρεντζκης), καθς και επσημα διατυπωμνες θσεις του ιδου του Οικουμενικο Πατριρχου Βαρθολομαου (επιστολς, ομιλες), προκπτει τι η δια η εκκλησιαστικ και κανονικ συνεδηση του Οικουμενικο Θρνου τους τελευταους τρεισμισι αινες μχρι και το 2018, δεν θεωροσε ως κανονικ του δαφος την Ουκρανα, την οποα αναγνριζε με τον πλον επσημο και σαφ τρπο τι υπγεται στην κανονικ δικαιοδοσα του Πατριαρχεου της Ρωσας, το οποο ασκοσε την πλρη κανονικ δικαιοδοσα του σε λα τα ζητματα της εκκλησιαστικς ζως». Παρ κτω ο π. Αναστσιος προσθτει τα εξς εξ’ σου σημαντικ: «Τελευταο, αλλ και το πλον καθοριστικ: Στο ερτημα αν υπγεται η Εκκλησα της Ουκρανας στο Πατριαρχεο της Ρωσας χει αποφανθε η πανορθδοξη εκκλησιαστικ συνεδηση. λες, χωρς καμα εξαρεση, οι κατ τπους Αυτοκφαλες Ορθδοξες Εκκλησες και τα Πατριαρχεα αναγνωρζουν τι η Αυτνομη Εκκλησα της Ουκρανας υπγεται στην κανονικ δικαιοδοσα της Μσχας. λες, χωρς καμα εξαρεση, οι Εκκλησες θεωρον ως μοναδικ κανονικ Μητροπολτη Κιβου τον Ονοφριο. Με αυτν και την περ αυτν Σνοδο και μνο, εχαν κοινωνα στα διορθδοξα και πανορθδοξα συλλετουργα και στις Επιτροπς λες οι Ορθδοξες Εκκλησες. Αυτ η ομοφωνα εκφρζει την πανορθδοξη-οικουμενικ εκκλησιαστικ συνεδηση της Ορθοδοξας, την οποα καννας δεν χει δικαωμα να περιφρονσει χωρς σοβαρς

http://gr.pravoslavie.ru/135730.html

Συνοψζοντας την ομιλα του ο πατρ Γεργιος επεσμανε τι ο ποιμνας δεν θα πρπει να λησμονσει τον κεντρικ σκοπ της ποιμαντικς φροντδας της ψυχς, δηλαδ να οδηγσει τον νθρωπο στη σωτηρα και χι να καταστσει νετη την επγεια ζω του. Τη συζτηση κατπιν της ομιλας νοιξε ο καθηγητς της Ιερατικς Σχολς της Υπαπαντς Πρωθιερας Βαδμ Λενωφ. Επικεντρθηκε στην ανομοιογνεια της ψυχολογας, τη δικριση μεταξ των σχολν ψυχολογας και των πρακτικν που εφαρμζονται και σχολασε τη θση σχετικ με τη διδασκαλα της ψυχολογας στις Ιερατικς Σχολς της προεπαναστατικς Ρωσας: «Τον 19 ο αι. η ψυχολογα, αφο αποσπστηκε απ τη φιλοσοφα, διατηροσε ακμη τα χριστιανικ χνη, ειδικτερα δε στην επιστημονικ της ορολογα υπρχε η «ψυχ» και η διδασκαλα της στα θεολογικ ιδρματα δεν ταν ασμφωνη προς τη διδασκαλα των μαθημτων του κλδου της θεολογας. μως, απ τη στιγμ που τον 20ο αι. η ννοια της «ψυχς» εξαφανζεται απ τη ψυχολογα, αυτ εν πολλος αρχζει να ανθσταται στην χριστιανικ κοσμοθεωρα». Κατ την εξταση του εσωτερικο περιεχομνου της συγκεκριμνης σχολς της ψυχολογας, ο πατρ Βαδμ πρτεινε να κριτριο, δηλαδ να ελεγχθε το ανθρωπιστικ μοντλο του ανθρπου, που χρησιμοποιεται απ α’ β’ σχολ ψυχολογας για να διασαφηνισθε κατ πσον αντιστοιχε στην Ορθδοξη ανθρωπολογα. Εν υπρξει ττοια αντιστοιχα, ττε μπορομε να θσουμε το ζτημα της συνεργασας και της πρακτικς εφαρμογς μιας ττοιας ψυχολογικς γνσεως, εν χι, ο ποιμνας θα πρπει να απορρψει μια ττοια σχολ ψυχολογας. Ο Αρχιεπσκοπος Μπιρομπιντζν Εφραμ παρουσασε ομιλα με ττλο «Η θση της ψυχολογας στην κατρτιση των ποιμνων». Ενημρωσε για την εμπειρα της Ιερατικς σχολς Χαμπροβο, ταν αναδεχθηκε σε πειραματικ χρο για την καθιρωση του διευρυμνου μαθματος ψυχολογας κατ την κατρτιση των υποψηφων ιερων και μοιρσθηκε πορσματα, στα οποα κατληξε ως Αντιπρτανης ττε της Ιερατικς Σχολς. «Κποια στιγμ κτω απ την επιρρο ψυχολγων σχηματσθηκε η ψευδς εντπωση τι μπορομε να μελετμε την Αγα Γραφ, την ασκητικ και τους Αγους Πατρες, ωστσο, για να τα εφαρμσουμε λα προς φελος των ανθρπων, οι ιερες χρειζονται γνσεις, τις οποες δεν διαθτουν», ανφερε ο κ. Εφραμ.

http://gr.pravoslavie.ru/132651.html

писании в различных смыслах ( Рим. 3, 30 ; Пс. 81, 1 ; 1Кор. 8, 5 ). Какой же смысл должно придавать этому имени в названии Θεοτκος? Разумеется ли здесь Бог по природе или по усыновлению ( φσει θσει), или как ложный языческий бог ( τ ψευδς) 873 . Но от последнего значения отказываются даже демоны. По усыновлению никто не может быть Богом кроме человека, по свидетельству писания. Посему Христос, поскольку Он есть истинный человеке, может быть Богом, хотя и рожден материю человеческою. Но, кроме того, Христос есть и Бог по природе, ибо Он бесплотно и вечно раждается от Бога Отца, как Его Единородный Сын. Таким образом, Христос имеет два истинных и действительных рождения по Божеству и по человечеству, ни есть Сын Божий и Сын человеческий. Но первое рождение Его совершилось ранее второго, а потому, раждаясь вторым рождением, Христос является во плоти Богом и Сыном Божиим, отсюда и Матерь Его становится истинною Θεοτκος, а не Χριστοτκος или νθρωποτκος 874 . Таковою она именуется, конечно, не по природе своей, ибо она есть только человек, но по достоинству ( ξ) 875 , как родительница Бога воплотившегося. Несториане все это опускают из внимания и сосредоточивают его на тожестве сущностей или природ у раждающих и рожденных. От подобного подобный является, от человека рождается только человек. Мария, как человек по природе, могла родить только такового же. Но это рассуждение ложно. Тимофей называется сыном Павла, хотя он рожден от языческих родителей. Первое рождение его – духовное, второе же плотское, но то и другое истинны и действительны. Значит, не может быть препятствия к тому, чтобы один человек имел несколько рождений и нескольких отцов и матерей и при том раждающих различно и различных существ, (то естественно, то чудесно, то телесных, то духовных 876 . Итак, правильно те говорят, которые считают, что Слово раждается от Отца истинно, по особенному рождению из сущности Отца, и также истинно раждается от матери по особенному рождению из сущности самой матери, и потому, как человек, Христос подобен последней, а как Слово, не подобен ей.

http://azbyka.ru/otechnik/Leontij_Vizant...

Всего только лишением сана поплатился за подобную деятельность второй из названных пластографов – пресвитер Андроник Василик, осужденный в 1392 г. синодальным судом за подлог императорской простагмы. 982 Остается, правда, неизвестным, каким образом использовалась фальшивая простагма, но сообщается, что подложность документа, который имел обычную, писаную красными буквами подпись, установлена, помимо прочего, и тем, что почерк пластографа был хорошо известен всем, так что Андронику Василику не оставалось ничего другого, как сознаться. 983 Вообще говоря, столь высокий «процент раскрываемости» пластографов не может не вызвать удивления. Так, еще один, не названный по имени подделыватель документов был выявлен в 1365 г. в ходе разбирательства в Серрах тяжбы Кастамонитского н Эсфигменского монастырей по поводу прав на церковь Св. Георгия с ее людьми, землями, зевгариями и т. д. судом смешанного состава: наряду с церковными деятелями (председатель суда – митрополит Савва, присутствуют другие клирики) в него входили и светские должностные лица (представитель чельника Родослава, зять деспины, правительницы Серр, Елены-Елизаветы, двоюродный брат деспины Алексей Асан, вселенские судьи Орест и Димитрий Комнин Эвдемоноиоанн, члены сената) 984 . В постановлении суда говорится, что кафигумен Кастамонитского монастыря выдвинул ложные утверждения, преисполненные всяческого святотатства, согласно которым спорные земли принадлежали некоему Хаварону, и предъявил хрисовул, якобы исходящий от блаженной памяти василевса Стефана Душана и подтверждающий это. Акт был фальшивым н поддельным ( ψευδς κα ππλαστον), также исполненным святотатства и хулиганства (как позднее и было признано самим кафигуменом). Предъявил он и какую-то другую грамотку ( τερν τι γραμμτιον), являвшуюся якобы копией завещания того Хаварона, имеющую внизу подпись покойного митрополита Иериссу Иакова. «Взяв се в руки и развернув, – говорят судьи, – мы увидели, что подпись на ней только что поставлена, так что и чернила еще не высохли, а изучив ее, мы определили и час, когда была поставлена подпись, и мужа, который ее написал и который был вынужден сознаться. Пристыженный и полностью проигравший, он с величайшей поспешностью бежал от нас». Дело было подробно изложено деспине, которая потребовала найти пластографа и судить за такую дерзость. Постановление завершается угрозой наказать всякого за подлог, но был ли наказан пластограф, осталось неизвестным. Во всяком случае в приказе деспины содержится намек на нечто новое – на попытку выделить дело о подлоге в особое производство с возбуждением против виновного уголовного преследования. Сомнительно, однако, чтобы этот план был реализован.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Реальный Мар Афрем родился и прожил всю жизнь в месопотамском Нисибине 4 , а умер в известном сирийском городе Эдессе (Урхой, совр. Урха), столице области Осроэна 5 . О жизни преподобного известно мало. Житие его носит поздний характер, однако нелишним будет вкратце сообщить, как представляли себе жизнь Ефрема его потомки. Из этой традиции 6 мы узнаем, что отец Ефрема был языческим жрецом, который выгнал сына из дома за то, что тот стал христианином. Далее повествуется, что прп. Ефрем отправляется в пустынные горы, окружавшие Эдессу, чтобы там подвизаться в монашестве. «После того как он оставил Амиду, он прибыл в Эдессу в Месопотамии. Когда он впервые взглянул на неё издалека, всю сплошь окружённую монастырями, то горячо возлюбил её. Тогда он решил прожить всю свою жизнь там» 7 . Сирийская традиция достаточно подробно освещает пребывание Ефрема в Эдессе. В XXXVI гл. Жития рассказывается о нападении гуннов, в XXXVII – о визите в Эдессу императора Валента, а в XXXVIII говорится о борьбе преподобного с проявлениями арианства, которые очевидно связываются с политикой императора Валента. В Житии также встречается эпизод с путешествием прп. Ефрема в Египет, во время которого он познакомился с бытом египетских подвижников, в том числе знаменитого апы Бишоя (по-греч. Псоя). Однако, как показывают современные исследования 8 , сирийская житийная традиция не представляет из себя ничего оригинального. В основном она повторяет топосы, происходящие из грекоязычной среды. Несколько источников имеют для житийной традиции принципиальное значение. Самым ранним биографическим источником о прп. Ефреме следует считать XL гл. Лавсаика, написанного Палладием Елленопольским ок. 420 г. В XL гл. указанного сочинения Ефрем назван уже «диаконом» и однозначно ассоциируется с Эдессой. В этой главе нет ни малейшего упоминания о Нисибине. Вся деятельность преподобного связывается с Эдессой. Особенного упоминания удостаивается роль Ефрема в борьбе с голодом в родном городе: Λιμο καταλαβντος μεγλου τν ’Εδεσηνν πλιν κατοικτειρσας πσαν τν γροικαν διαφθειρομνην προσλθε τος νδρος ν λ … λγει ατος «Τ μυ δοκ γ;» …Εχε δ μεγλην πληψιν παρ πσιν, ο ψευδς λλ ληθς. Λγουσιν ατ· «νθροπν σε οδαμεν θεο» … Κα λαβν ργρια κα διαφρξας τος μβλους κα στσας κλνας ς τριακοσας νοσοκμει τος λιμττοντας, τος λιμττοντας, τος μν κλιμπνοντας θπτων…

http://azbyka.ru/otechnik/Efrem_Sirin/yu...

14) (Μετεπιησεν) Эти беззаконные слова переменили девицу, и она снаряженная для бесстыдного дела, оделась бесчестием, как одеждою. Друзья же Ирода, хотя много превозносили красоту отроковицы, но зная непреклонное желание ее родительницы, и (смотря на) укарашение ее дочери, сказали тайно: «Обратите внимание на желание блудницы Иродиады, как они и ту, которую родила, хочеи сделать подобной себе. Она не удовольствовалась собственным своим бесстыдством, но очернила и (происшедшую) от утробы (своей) пред нами, для удовольствия привременного». 15) (ψευδς) Не ложно слово Премудрости: «чада прелюбодеев не совершенни будут (εσ), и от законопреступного ложа семя исчезнет» совершенно. Как и сия девица: то, чем она наслаждалась на один только час, спустя немного, обращает для себя в худшее. Но когда говорили обо всем этом не явно, то вслед за словами явлились худые дела. Ибо плясавшая посреди обедавших девица исполнила уста их восклицаниями: «Царь Ирод», говорили они, «как хороша эта плясавица! Она, подлинно, имеет (быстроту) движений (как бы – ) духа (μψυχον), а не привременную». 16) (Νικηθες) Царь, увлеченный похвалами, превозносивших девичу, покляося тогда перед всеми, говоря (ей): «Чего бы ты ни попросила, я тебе дам за такое плясание». Отроковица же тогда вышла, и говорит матери своей: «Чего просить мне?» – «Проси, дитя головы Иоанна Крестителя, потому что я одну ее желаю». – «Увы мне, родительница! О, если бы у меня самой отсечены были ноги, и я не выходила бы к тебе, чтобы у тебя научиться! О, если бы я даже была заключена, и не спрашивала тебя, о чем не надлежало! О, если бы я сохранила молчание вечное, не привременное!» 17) (Οτως) Так должна была говорить девица, хотя бы (на самом деле) она ничего такого не сказала: так как была она горьким плевелом, (произрастшим) от земли проклятой, приносящей одни только терния, имея (в себе) смертоносную болезнь, вкусивши которой, Ирод не исплюнул, но принял (ее) внутрь себя; почему, не умягчив (не сварив) сего, извергнул убийство, и изблевал усечение Божественного Предтечи. Совершившему убийство было жестокое наказание (πνος); а чтущим усекновение, – оно приносит честь. Ибо убийца погиб, а почитатели (Предтечи), верные, доселе живы, уготовляя (себе) жизнь вечную, не привременную.

http://azbyka.ru/otechnik/Roman_Sladkope...

Таким образом, отсюда можно заключить, что аскетический подвиг Платона (его евангельский максимализм в отречении от мира) для прп. Феодора стал одним из важнейших моментов в учении о спасении – послушном следовании за Христом. Стоит отметить, что прп. Платон начинал монашеский путь в монастыре Символов, в послушании у старца Феоктиста 176 . Студийский игумен пишет об этом так: «Платон же, после того как дал обет отречения, показал и искреннее послушание, и второму у него предшествовало первое, как молния – грому, как заря – солнцу, ибо кто наилучшим образом отрекся, тот, конечно, наилучшим образом и оказывает послушание; а кто в отношении одного несовершенен, тот, конечно, и в другом будет хромать» 177 , – здесь видна зависимость, для прп. Феодора, преуспеяния в аскетических подвигах от их последовательности и степени совершенства. Важность подобного пути (отречение от мира, затем отречение от своей воли) Студийский игумен опять же подчеркивает обличением духовной неустроенности современного ему монашества 178 . Так он пишет: «...затем, приняв обет, начальствуют здесь и господствуют над своими, приобретая себе рабов и всякое имущество. Вчера только давшие обет, ныне действуют как опытные игумены; вчера не умевшие управлять собою с рассуждением, ныне безрассудно принимаются руководить другими…» 179 , – это неприязненное отношение к «безрассудным» (не отрекшимся от имущества и не имевших опыта послушания) игуменам, которых прп. Феодор противопоставлял духовному отцу, объясняется тем высоким содержанием, что наделял преподобный игуменское служение. О последнем, в одном из писем, Феодор пишет следующее: «А так как всякий истинный игумен представляет лице Христа, то посредством него надобно неложно следовать (κολουθεν στιν ψευδς) за Христом» 180 , – отсюда послушание для преподобного не просто духовное руководство, а исполнение воли Божией, которая заключается в неразрывной связи («неложном следовании») с Богом, через отсечение своей воли. При этом духовник действительно в глазах преподобного предстает «богом после Бога».

http://azbyka.ru/otechnik/Feodor_Studit/...

«Ο σγχρονος φιλελευθερισμς εναι φονταμενταλιστικ θρησκεα η οποα αντιτθεται στη φση» Ο φιλσοφος Ζζα Σατιρισβλι μιλει για τις γνωστικιστικς ρζες του φιλελευθερισμο και για τον οιονε θρησκευτικ του χαρακτρα Ο Ζζα Σατιρισβλι εναι επιφανς Γεωργιανς φιλσοφος και φιλλογος. χει βραβευτε με το βραβεο λογοτεχνας Σαμπτι ως «Καλτερος Κριτικς της Χρονις» (2005). Ο Ζζα Σατιρισβλι σχολιζει τη σκανδαλδη κατσταση στη Γεωργα που προκλθηκε, μετ απ απαιτσεις των ΗΠΑ και της Ευρωπακς νωσης, να γνει εκε η παρλαση των ΛΟΑΤ Κοινοττων. Ο Ζζα Σατιρισβλι – Η λεγμενη «παρλαση υπερηφνειας», τελικ, δε θα γνει. Γενικς, για ποια υπερηφνεια μιλμε για ποια βα ενντια στην οποα τχα διαμαρτρονται; Η πλειοντητα του πληθυσμο διαμαρτρεται κατ των πρσβεων των ΗΠΑ, της Ευρωπακς νωσης και της Γερμανας, οι οποοι καλον την κυβρνηση της Γεωργας να οργανσει στη Γεωργα την «εβδομδα υπερηφνειας». Μνο και μνο που το ζητει ο πρσβης μιας λλης χρας, πρπει οπωσδποτε να το δεχτομε; Δεν μπορομε να εξετσουμε την πρταση; – Να το δομε διαφορετικ. Το συγκεκριμνο πρβλημα δεν αφορ μνο τη Γεωργα. Εναι παγκσμιο πρβλημα. Πρκειται για τη λεγμενη φυλετικ ταυττητα και πρπει να πομε τι πρκειται για μια να ανθρωπολογα. Το συγκεκριμνο πρβλημα δεν αφορ μνο τη Γεωργα, εναι παγκσμιο πρβλημα – Τι σημανει «να ανθρωπολογα»; – Σημανει τι δεν υπρχει τποτα το φυσικ. λα εξαρτνται απ την επιλογ του ατμου. Ο νθρωπος επιλγει τη γννηση, τον λεγχο της γεννητικτητας, την οικογνεια, τη διαχεριση του θαντου κτλ. Αυτ στις κλασικς εποχς θεωρονταν αρμοδιτητα του Θεο , τλος πντων, ταν δεδομνο. Σμερα, με την εμφνιση αυτς της νας ανθρωπολογας, ο νθρωπος πρπει χι μνο να ελγχει, αλλ ουσιαστικ και να δημιουργε το νο νθρωπο. Αυτ που συμβανει, δηλαδ, εναι κατασκευ νου ανθρπου.    – να μρος αυτο εναι η λεγμενη φυλετικ ταυττητα; – Βεβαως, αυτ το ονομζω ψευδ συνεδηση. Η ψευδς συνεδηση εναι ταν η ανθρπινη ταυττητα κατασκευζεται τεχνητ, χωρς αναφορ σε ορισμνες αινιες αξες. Για παρδειγμα, στον κλασικ χριστιανικ, και χι μνο χριστιανικ, αλλ και σε οποιοδποτε κλασικ πολιτισμ, ο νθρωπος εναι συνδυασμς του υλικο και του πνευματικο. Το δυτικ πολιτισμ της νας εποχς μπορομε να τον ονομσουμε πολιτισμ γνωστικιστικο υλισμο.

http://gr.pravoslavie.ru/141629.html

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010