| «Κριε, ελησον!» Απσπασμα απ το βιβλο του Αρχιεπισκπου Ναθαναλ (Λβοβ) «Κλειδ για Θησαυροφυλκιο», που εκδθηκε το 2006, απ την Ιερ Μον Σρτενσκι λες οι ιερς ακολουθες της Ορθδοξης Εκκλησας εναι διαποτισμνες με την κραυγ της προσευχς: «Κριε, ελησον!» Εναι η αρχαιτερη προσευχ των ανθρπων. Η παρδοση της Εκκλησας λει τι οι προγονο μας, ταν εξπεσαν και εκδιχτηκαν απ τον παρδεισο, κθισαν «απναντι του Παραδεσου» και ρχισαν την ευλογημνη πορεα της μετνοιας με αυτν την κραυγ της ψυχς: «Ελησον!». «Εσπλαχνε, ελησν με, τον πεπτωκτα!» Μετνοια που εξασφλισε τη δυναττητα για τη σωτηρα του ανθρωπνου γνους απ τον Χριστ. Τα ιερτατα παλαιοδιαθηκικ ργα, οι ψαλμο και οι προφητεες, επαναλαμβνουν ακατπαυστα αυτ τη λξη: «Ελησον». «λησν με, Θες, κατ τ μγα λες σου» (Ψαλ.50:3). Η πρτη προσευχ, που ακοστηκε στον πρτο να του αληθινο Θεο που κτστηκε στη γη, ταν: «Κριε ο Θες Ισραλ, εισακοση της δεσεως του δολου σου και ποισεις και λεως ση» (ΓΒας. 8: 30). Εναι η πρτη προσευχ που μαθανει να ορθδοξο μικρ παιδ και εναι και η τελευταα προσευχ που επαναλαμβνεται στη συνεδηση ετοιμοθνατου που σιγοσβνει. Και αν κατ τις συχες μρες, στο βορκο της καθημερινς ρουτνας, πολ συχν επαναλαμβνουμε αδιφορα τη φρση «Κριε, ελησον!», σαν να συνηθισμνο πολυτραγουδισμνο ρεφραν, σε στιγμς που ο κνδυνος τα βσανα η καυστικ συνειδητοποηση της μεγλης πτσης σου συντρβουν την ψυχ, ττε, αυτ η σντομη κραυγ προσευχς ξαφνικ αποκτ πολ βαθ νημα και δναμη. Και, πως ο καταδικασμνος σε θνατο ενπιον του δικαστ προσπαθε να διακρνει στο βλμμα του την σχατη ελπδα για αθωωτικ απφαση, και πως ο βαρι ρρωστος κνει κκληση στο γιατρ που μπορε να τον σσει, τσι, αρχζει η ανθρπινη ψυχ να κρζει προς τον Παντοδναμο Θε: «Κριε, ελησον!» Στην ιστορα της ανθρωπτητας χουν γραφε πρα πολλς εμπνευσμνες και λαμπερς προσευχς. Αλλ, ταν ο θνατος σε κοιτζει στα μτια ταν το ανυπφορο πυρ της ντροπς καει την ψυχ, ττε δεν μπορες να βρεις δυνμεις μσα σου για να επαναλαμβνεις τις ρεμες λξεις της προσευχς. Αντ για λες τις λλες δεσεις κρζεις το «Κριε, ελησον!» και αποκτς με αυτς τις δο λξεις τη βση που υποβαστζει λες τις δεσεις και τις προσευχς. |
| κρνον ατος Θες, ποπεστωσαν π τν διαβουλων ατν κατ τ πλθος τν σεβειν ατν, ξωσον ατος τι παρεπκρανν σε Κριε κα εφρανθτωσαν πντες ο λπζοντες π σ, ες ανα γαλλισονται κα κατασκηνσεις ν ατος κα καυχσονται ν σο πντες ο γαπντες τ νομ σου τι σ ελογσεις δκαιον Κριε ς πλ εδοκας στεφνωσας μς. Ψαλμς 89 Κριε καταφυγ γενθης μν ν γενε κα γενε πρ το ρη γενηθναι κα πλασθναι τν γν κα τν οκουμνην κα π το ανος κα ως το ανος σ ε μ ποστρψς νθρωπον ες ταπενωσιν κα επας· πιστρψατε υο νθρπων τι χιλια τη ν φθαλμος σου, Κριε ς μρα χθς τις διλθεν κα φυλακ ν νυκτ τ ξουδενματα ατν τη σονται τ πρω σε χλη παρλθοι. τ πρω νθσαι κα παρλθοι τ σπρας ποπσοι σκληρυνθεη κα ξηρανθεη τι ξελπομεν ν τ ργ σου κα ν τ θυμ σου ταρχθημεν θου τς νομας μν ναντον σου αν μν ες φωτισμν το προσπου σου τι πσαι α μραι μν ξλιπον κα ν τ ργ σου ξελπομεν τ τη μν σε ρχνη μελτων· α μραι τν τν μν ν ατος βδομκοντα τη, ν δ ν δυναστεαις γδοκοντα τη κα τ πλεον ατν κπος κα πνος τι πλθεν πρτης φ μς κα παιδευθησμεθα τς γινσκει τ κρτος τς ργς σου; κα π το φβου σου τν θυμν σου ξαριθμσασθαι; τν δεξιν σου οτως γνρισον μοι κα τος πεπαιδευμνους τ καρδ ν σοφ. πστρεψον Κριε· ως πτε; κα παρακλθητι π τος δολοις σου. νεπλσθημεν τ πρω το λους σου κα γαλλιασμεθα κα εφρνθημεν ν πσαις τας μραις μν εφρανθεημεν νθ ν μερν ταπενωσας μς τν ν εδομεν κακ α δε π τος δολους σου κα π τ ργα σου κα δγησον τος υος ατν κα στω λαμπρτης Κυρου το Θεο μν φ μς κα τ ργα τν χειρν μν κατεθυνον φ μς. Ψαλμς 100 λεος κα κρσιν σομα σοι Κριε ψαλ κα συνσω ν δ μμ· πτε ξεις πρς με; διεπορευμην ν κακ καρδας μου ν μσ το οκου μου ο προεθμην πρ φθαλμν μου πργμα παρνομον, ποιοντας παραβσεις μσησα· |
| Λαμβνοντας υπψη και το γεγονς, τι η «Εκκλησα Μτηρ» πσχει η δια απ το ιδικ της βαθτατο σχσμα, εξαιτας του οποου η Ορθδοξη Βυζαντιν Αυτοκρατορα μετετρπη σε χρα, που τρα ομολογον το Ισλμ, θα εναι δκιμο να παραπμψουμε στο ευαγγελικ: «ατρ, θεραπευσον αυτν!» (Λουκ. 4. 23). Εν ο ιατρς, ο οποος παρλο που εναι ρρωστος, δυστυχς, και ο διος, και γιαυτ δεν χει δικαωμα να θεραπεει τους λλους, ωστσο τολμσει και ενεργσει, μνο του μεγαλτερου κακο θα εναι ατιος, προκαλντας τη διαρεση εντς της οικουμενικς Ορθοδοξας. Πς δε να αντιμετωπσουμε τις θρησκευτικς οργανσεις, οι οποες θα προκψουν απ την ανομα, να απαντσω με τ του Προφητνακτος Δαβδ: «μ κτενωσιν ο δκαιοι ν νομαις χερας ατν» (Ψαλ. 124. 3)». – Η Αγα Γραφ λγει τι «πσα ξουσα π Θεο». Πς να τα καταλβει κανες αυτ; Λ.χ. εν πσα εξουσα υπ Θεο, μπως αυτ σημανει τι ο χριστιανς οφελει να υποτσσεται πλρως σε αυτ την εξουσα; Εν ναι, σε ποις περιπτσεις; Εν μιλμε για εξουσα σαν εκενη πενντα χρνια πριν, πς να τη αντιμετωπζουμε; Γενικ σε ποις περιπτσεις ο χριστιανς μπορε και οφελει να μην εκτελε προστγματα των αρχντων; – ντως, πσα εξουσα υπ Θεο. Αλλ ο Θες δεν μας χορηγε την εξουσα για να αυθαιρετομε, οτε για να κνουμε ο,τι θλουμε, αλλ για να εκτελομε σα θλει ο Θες. Για να ζσουμε οι διοι τις εντολς της θεας αγπης και να διδσκουμε αυτς τους υφισταμνους μας. Δυστυχς, ταν ανερχμεθα στην εξυσα, λα αυτ συχν λησμονονται. Μς τυφλνει ξουσα και μς φανεται δη τι χουμε δεια για ασυδοσες. Δν πρπει ν σκεφθμαστε τσι. Με τη μεγαλτερη εξουσα ρχεται και η μεγαλτερη ευθνη. Θα απολογηθομε στο Θε για την ρση του Σταυρο της εξουσας. Στην ερτηση πς να αντιμετωπσουμε την εξουσα εν κνει στραβ κτι, χι πως το θλουμε, απντησε ο διος ο Σωτρ: «πδοτε ον τ Κασαρος Κασαρι κα τ το θεο τ θε» (Ματθ. 22.21). Δηλαδ να δδετε στην εξουσα λα τα γινα, δηλαδ φρους, εργασα, υπομον, σεβασμ, αλλ τις καρδις σας να δδετε στο Θε. |
| Λγω γρ Χριστν δικονον γεγενσθαι περιτομς πρ ληθεας Θεο, ες τ βεβαισαι τς παγγελας τν πατρων, τ δ θνη πρ λους δοξσαι τν Θεν· καθς γγραπται· Δι τοτο ξομολογσομα σοι ν θνεσιν, κα τ νοματ σου ψαλ. Κα πλιν λγει· Εφρνθητε, θνη, μετ το λαο ατο. Κα πλιν, Ανετε, πντα τ θνη, τν Κριον, κα παινεστωσαν ατν πντες ο λαο. Κα πλιν σαας λγει· σται ζα το εσσα, κα νιστμενος ρχειν θνν· π ατ θνη λπιοσιν. δ Θες τς λπδος πληρσαι μς πσης χαρς κα ερνης ν τ πιστεειν, ες τ περισσεειν μς ν τ λπδι ν δυνμει Πνεματος γου. Ππεισμαι δ, δελφο μου, κα ατς γ περ μν, τι κα ατο μεστο στε γαθωσνης, πεπληρωμνοι πσης τς γνσεως, δυνμενοι κα λλλους νουθετεν. Τολμηρτερον δ γραψα μν π μρους, ς παναμιμνσκων μς δι τν χριν τν δοθεσν μοι π το Θεο ες τ ενα με λειτουργν Χριστο ησο ες τ θνη, ερουργοντα τ εαγγλιον το Θεο, να γνηται προσφορ τν θνν επρσδεκτος, γιασμνη ν Πνεματι γ. ΠΕΜΠΤΗ Ε, ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ Πρς Ρωμαους πιστολς Παλου τ νγνωσμα 15:17–29 δελφο, χω καχησιν ν Χριστ ησο τ πρς τν Θεν· ο γρ τολμσω τι λαλεν ν ο κατειργσατο Χριστς δι μο ες πακον θνν, λγ κα ργ, ν δυνμει σημεων κα τερτων, ν δυνμει πνεματος· στε με π ερουσαλμ κα κκλ μχρι το λλυρικο πεπληρωκναι τ εαγγλιον το Χριστο, οτως δ φιλοτιμομενον εαγγελζεσθαι οχ που νομσθη Χριστς, να μ π λλτριον θεμλιον οκοδομ, λλ καθς γγραπται· Ος οκ νηγγλη περ ατο ψονται, κα ο οκ κηκασιν συνσουσιν. Δι κα νεκοπτμην τ πολλ το λθεν πρς μς· νυν δ μηκτι τπον χων ν τος κλμασι τοτοις, πιποθαν δ χων το λθεν πρς μς π πολλν τν, ς ν πορεωμαι ες τν Σπαναν, λεσομαι πρς μς· λπζω γρ διαπορευμενος θεσασθαι μς κα φ μν προπεμφθναι κε ν μν πρτον π μρους μπλησθ νυν δ πορεομαι ες ερουσαλμ διακονν τος γοις. Ηδκησαν γρ Μακεδονα κα χαα κοινωναν τιν ποισασθαι ες τος πτωχος τν γων τν ν ερουσαλμ. |
| λληλοα. χος α Στχ. λεος κα κρσιν σομα σοι, Κριε, ψαλ κα συνσω ν δ μμ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Β Προκεμενον. χος β Ισχς μου και μνησς μου ο Κριος κα γνετ μοι ες σωτηραν Στχ. Παιδεων επαδευσε με ο Κριος κα τ θαντ ο παρδωκ με. Πρς Ρωμαους πιστολς Παλου τ νγνωσμα 15:1–7 δελφο, φελομεν μες ο δυνατο τ σθενματα τν δυντων βαστζειν, κα μ αυτος ρσκειν. Εκαστος γρ μν τ πλησον ρεσκτω ες τ γαθν πρς οκοδομν· κα γρ Χριστς οχ αυτ ρεσεν, λλ καθς γγραπται, ο νειδισμο τν νειδιζντων σε ππεσον π μ. Οσα γρ προεγρφη, ες τν μετραν διδασκαλαν προεγρφη, να δι τς πομονς κα τς παρακλσεως τν γραφν τν λπδα χωμεν. δ Θες τς πομονς κα τς παρακλσεως δη μν τ ατ φρονεν ν λλλοις κατ Χριστν Ιησον, να μοθυμαδν ν ν στματι δοξζητε τν Θεν κα πατρα το Κυρου μν Ιησο Χριστο. Δι προσλαμβνεσθε λλλους, καθς κα Χριστς προσελβετο μς ες δξαν Θεο. λληλοα. χος β Στχ. Τ λη σου, Κριε, ες τν ανα σομαι, ες γενεν κα γενεν παγγελ τν λθειν σου ν τ στματ μου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Γ Προκεμενον. χος γ Κριος φωτισμς μου και Σωτρ μου· τνα φοβηθσομαι; Στχ. Κριος υπερασπιστς της ζως μου· π τνος δειλισω; Πρς Κορινθους Α πιστολς Παλου τ νγνωσμα 12:27–13:8 δελφο, μες στε σμα Χριστο κα μλη κ μρους. Κα ος μν θετο θες ν τ Εκκλησ πρτον ποστλους, δετερον προφτας, τρτον διδασκλους, πειτα δυνμεις, ετα χαρσματα αμτων, ντιλψεις, κυβερνσεις, γνη γλωσσν. Μ πντες πστολοι; μ πντες προφται; μ πντες διδσκαλοι; μ πντες δυνμεις; μ πντες χαρσματα χουσιν αμτων; μ πντες γλσσαις λαλοσι; μ πντες διερμηνεουσι; Ζηλοτε δ τ χαρσματα τ κρεττονα. Κα τι καθ περβολν δν μν δεκνυμι. Εν τας γλσσαις τν νθρπων λαλ κα τν γγλων, γπην δ μ χω, γγονα χαλκς χν κμβαλον λαλζον. Κα ν χω προφητεαν κα εδ τ μυστρια πντα κα πσαν τν γνσιν, κα ν χω πσαν τν πστιν, στε ρη μεθιστνειν, γπην δ μ χω, οδν εμι. Κα ν ψωμσω πντα τ πρχοντ μου, κα ν παραδ τ σμ μου να καυθσομαι, γπην δ μ χω, οδν φελομαι. Η γπη μακροθυμε, χρηστεεται, γπη ο ζηλο, γπη ο περπερεεται, ο φυσιοται, οκ σχημονε, ο ζητε τ αυτς, ο παροξνεται, ο λογζεται τ κακν, ο χαρει π τ δικ, συγχαρει δ τ ληθε· πντα στγει, πντα πιστεει, πντα λπζει, πντα πομνει. Η γπη οδποτε κππτει. |
| “ταν μια αποκλυψη: ο Κριος και Θες φροντζει το μικρ πουλ που εχε χσει την ρασ του! Αν εναι ο Θες που σζει τα ζα, πσο περισστερο εμς τους ανθρπους;” ταν να εδος αποκλυψης για σους το εδαν. Ο Κριος Θες νοιζεται για το μικρ πουλ χωρς ραση! Αυτ δεν λει το ευαγγλιο; «οχ δο στρουθα σσαρου πωλεται; κα ν ξ ατν ο πεσεται π τν γν νευ το πατρς μν» (Ματθ. 10:29). Γιατ ο Κρις μας εναι φιλεσπλαχνος και αγαπει τη δημιουργα Του. πως εναι γραμμνο στους ψαλμος: « δικαιοσνη σου ς ρη Θεο, τ κρματ σου βυσσος πολλ νθρπους κα κτνη σσεις, Κριε. ς πλθυνας τ λες σου, Θες ο δ υο τν νθρπων ν σκπ τν πτεργων σου λπιοσι» (Ψαλ. 35:7-8). Και για τα λογα ζα χει την ακατανητη για μας Πρνοια. Στο Ευαγγλιο προστθεται: «μν δ κα α τρχες τς κεφαλς πσαι ριθμημναι εσ. μ ον φοβηθτε πολλν στρουθων διαφρετε μες» (Ματθ. 10:30-31). Στην πραγματικτητα, ο Θες καννισε την περπτωση της ανσυχης σφκας και του τυφλο πουλιο για τη δικ μας κατανηση. Ας θυμηθομε τι επε επσης ο Κρις μας: «μβλψατε ες τ πετειν το ορανο, τι ο σπερουσιν οδ θερζουσιν οδ συνγουσιν ες ποθκας κα πατρ μν ορνιος τρφει ατ οχ μες μλλον διαφρετε ατν;» (Ματθ. 6:26). Τι καταπληκτικς λξεις, ο Θες αποκαλεται Πατρας μας. Τρφει τα πουλι επειδ εναι ο σοφς δημιουργς τους, αλλ φροντζει και για εμς ως παιδι Του. Τι θλει να μας διδξει ο Κριος με αυτ την ενδεικτικ παραβολ της σφκας και του τυφλο πουλιο; τι κανες δεν ξεχνιται απ τον Θε και τι εν μσω των αδυναμιν μας δεν μας εγκαταλεπει ο Κριος. Ο Κριος θα βρει τρπο να σας βοηθσει ακμα και αν νομζετε τι λα χουν καταρρεσει και τι δεν εστε σε θση να κνετε τποτα. Το σημαντικ εναι να μην ξεχντε τον στοργικ Πατρα σας. Η σφκα μας φανεται χρηστη. Δεν δνει μλι και τσιμπει δυνατ. Αλλ η σφκα χει μια σημαντικ θση στον Θε. Τποτα δεν χει δημιουργηθε απ τον Θε για το τποτα. Και αν χρειαστε, ο Κριος θα δεξει φροντδα και μσα απ αυτ που φαινταν περιττ, χρηστο και χωρς νημα. |
| «Μηδες αυτν ξαπαττω – γρφει ο Απστολος Παλος, – ε τις δοκε σοφς εναι ν μν ν τ ανι τοτ, μωρς γενσθω, να γνηται σοφς (ΑΚορ. 3: 18). Για τον κσμο η μωρα των χριστιανν συνσταται στο τι οι χριστιανο απορρπτουν και προσπαθον να εκριζσουν πλρως μσα τους την δια τη βαθι ψυχολογικ βση αυτο του κσμου, που εναι η φιλαυτα και η υπερηφνεια με λες τις αμαρτωλς εκφνσεις τους. Η Βασιλεα του Θεο, η οποα εγκαθσταται μσα στον πιστ, βασζεται στο νμο της ταπενωσης και της πρατητας. Η δε βασιλεα του κσμου τοτου κτζεται με το νμο της φιλαυτας και της υπερηφνειας που καθορζει την πλη για επιβωση, για απκτηση, για υπεροχ και για την εξουσα του ενς επ του λλου. Ο φιλσοφος θεομχος Φρντριχ Ντσε αποκαλοσε αυτ το νμο «βοληση για εξουσα», θεωρντας τον κρια κινητρια δναμη του ανθρπινου πολιτισμο. Σε αυτ τη βση, επσης, διακρυσσε το «θνατο του Θεο» στη συνεδηση του δυτικο πολιτισμο. πως διαπιστνουμε, η πσω ψη της εγωιστικς αυτοεπιβεβαωσης εναι η αθεα και η θεομαχα, που προκπτουν ως λογικ συνπεια απ αυτν. «Ο Θες πθανε!» - βροντφωνα ανακρυττε ο Ντσε, αλλ τελικ ο διος τρελθηκε και πθανε. ντας γιος λουθηρανο πστορα, λαβε καλ χριστιανικ εκπαδευση, αλλ στη συνχεια αρνθηκε τον Χριστ, γινε φανατικς εχθρς Του και βλσφημος. Αυτ η απρριψη τελικ τον οδγησε στην τρλα, στην παραφροσνη, με την κυριολεκτικ ιατρικ σημασα της λξης. Ως εκ τοτου, η ζω του Ντσε εναι να πειστικτατο παρδειγμα της βιβλικς σχσης ανμεσα στον αθεσμ και την τρλα: «Επεν φρων ν καρδ ατο· οκ στι Θες» (Ψαλ. 13: 1). Η ρνηση του Θεο μχρι το τλος, οδηγε τον νθρωπο στην ρνηση του εαυτο του. Εναι θεμελιδης νμος της πνευματικς ζως. Η ρνηση του Θεο οδηγε στην ρνηση του εαυτο που συχν εκδηλνεται με αυτοχειρα. Αυτν την ευθεα σχση ανμεσα στην αθεα και την απανθρωπι, ανμεσα στον αθεσμ και την αυτοκτονα ανπτυξε και περιγραψε ευφυστατα ο Φιντορ Ντοστογιφσκι, πως για παρδειγμα, στα μυθιστορματ του «Οι Δαιμονισμνοι», «Αδελφο Καραμαζφ» και στη διγηση «Το νειρο ενς γελοου ανθρπου». |
| Μια φορ, εχαμε γιορτ. Μαζετηκαν πολλο εκε και το επκεντρο λων μουν εγ. Και για το πς με κοταζαν και για το τι λεγαν μεταξ τους. Πς εναι; Πς τσι; χουμε καιρ να τον δομε, πς φτασε σε ττοια κατσταση; Εγ δεν ντεξα, φυγα και πγα στο δωματικι που εχαμε τα εικονσματα. Και πφτω μπρομυτα κτω εκε, και πως λει: «κχε νπιον ατο τν δησν μου, τν θλψν μου νπιον ατο παγγελ» (Ψαλ.141:3), εκε χυσα την καρδι μου. Βγκε η καρδι μου εκε πρα, πνος, ο στεναγμς. Στην Παναγα απευθνθηκα. Αν δε με βοηθσεις, βλπεις τι χνομαι. Να, τρα διβασα στα πρσωπα εκενων, πς με βλπουν. Καταλαβανω τι φεγω απ τη ζω. Εγ δεν μπορ να το κψω. Ξρεις τη δυσκολα που χω. Εσ, μως, σαν Μητρα δεν μπορες να με βοηθσεις; να παιδ Σε παρακαλε. Δεν μπορες να βοηθσεις;» Και εκε που τα λεγε αυτ και κλαιγε, τον πινει κτι σαν πνος. Και στον πνο αυτ εδε να, δεν εναι νειρο, εναι μια οραματικ, θα λγαμε, κατσταση, εδε την εξς σκην: Κθε βρδυ που κπνιζε το τελευταο τσιγρο, γερμνος στο κρεβτι, την τελευταα ευχαρστηση, επειδ εφοβετο μην τον πρει ο πνος, - πσοι κηκαν, - «δεν το φηνα», λει, «οτε μχρι τη μση να πει και το σβηνα γργορα, σο εχα ακμα τις αισθσεις, για να μην πθω κι εγ τα δια». Σε αυτ τη σκην βλπει πως εναι στο κρεβτι, και καπνζοντας, κνει αυτν την κνηση να στραμπουλξει το τσιγρο, να το σβσει. Και βλπει τι στο ραμα, εκε που στραμπουλζει το τσιγρο και ανεβανει ο καπνς επνω, σηκνει τα μτια, και βλπει τι στον καπν αυτν, σα σε θρνο, κθονταν ο πονηρς. Το τσιγρο δηλαδ του φτιαχνε θρνο για να κθεται. τσι, σε θση περιωπς. «Και ταν εγ κανα αυτ το στραμπολισμα, ταν σαν να στραμπολιξα τον διο. Καθς τον κοταξα, με κοιτει κι αυτς, σαν να συνεννοηθκαμε με τα μτια. Σαν να μου λεγε: «Τι σε φταιξα, γιατ με στραμπολιξες;» «Αλλ ταν τσο ζωνταν», λει, «που αμσως εγ κατλαβα τι με τον καπν το εχα φτιξει θρνο εκε πρα. Αυτ εναι που θα τον καταργσει: χι να στραμπουλξω να, αλλ γενικς να το κψω. Κατλαβα τι ταν της Παναγας. Δεν εδα την Παναγα, αλλ εχα τσο ζωνταν την ασθηση τι αυτ που ζτησα απ την Παναγα μο το δωσε. |
| μ ποστραφτω τεταπεινωμνος κα κατσχυμνος· πτωχς κα πνης ανσουσι τ νομ σου. νστα, Θες, δκασον τν δκην σου· μνσθητι το νειδισμο σου το π φρονος λην τν μραν. μ πιλθ τς φωνς τν κετν σου· περηφανα τν μισοντων σε νβη δι παντς. Δξα... κα νν... λληλοα ΨΑΛΜΟΣ 74ος ξομολογησμεθ σοι, Θες, ξομολογησμεθ σοι κα πικαλεσμεθα τ νομ σου. διηγσομαι πντα τ θαυμσι σου, ταν λβω καιρν· γ εθτητας κριν. τκη γ κα πντες ο κατοικοντες ν ατ, γ στερωσα τος στλους ατς. (διψαλμα). επα τος παρανομοσι· μ παρανομετε, κα τος μαρτνουσι· μ ψοτε κρας, μ παρετε ες ψος τ κρας μν κα μ λαλετε κατ το Θεο δικαν. τι οτε ξ ξδων οτε π δυσμν οτε π ρμων ρων, τι Θες κριτς στι, τοτον ταπεινο κα τοτον ψο. τι ποτριον ν χειρ Κυρου ονου κρτου πλρες κερσματος. κα κλινεν κ τοτου ες τοτο, πλν τρυγας ατο οκ ξεκενθη, πονται πντες ο μαρτωλο τς γς· γ δ γαλλισομαι ες τν ανα, ψαλ τ Θε Ιακβ· κα πντα τ κρατα τν μαρτωλν συνθλσω, κα ψωθσεται τ κρατα το δικαου. ΨΑΛΜΟΣ 75ος Γνωστς ν τ Ιουδα Θες, ν τ Ισραλ μγα τ νομα ατο. κα γενθη ν ερν τπος ατο, κα τ κατοικητριον ατο ν Σιν· κε συντριψε τ κρτη τν τξων, πλον κα ρομφααν κα πλεμον. (διψαλμα). φωτζεις σ θαυμαστς π ρων αωνων· ταρχθησαν πντες ο σνετοι τ καρδ, πνωσαν πνον ατν κα οχ ερον οδν πντες ο νδρες το πλοτου τας χερσν ατν. π πιτιμσες σου, Θες Ιακβ, νσταξαν ο πιβεβηκτες τος πποις. σ φοβερς ε, κα τς ντιστσετα σοι; π ττε ργ σου. κ το ορανο κοτισας κρσιν, γ φοβθη κα σχασεν ν τ ναστναι ες κρσιν τν Θεν το σσαι πντας τος πραες τς γς. (διψαλμα). τι νθμιον νθρπου ξομολογσετα σοι, κα γκατλειμμα νθυμου ορτσει σοι. εξασθε κα πδοτε Κυρ τ Θε μν· πντες ο κκλ ατο οσουσι δρα τ φοβερ κα φαιρουμν πνεματα ρχντων, φοβερ παρ τος βασιλεσι τς γς. ΨΑΛΜΟΣ 76ος |
| Να αποδεχθε Ο ισττοπος χρησιμοποιε cookie για να σας δεξει τις πιο ενημερωμνες πληροφορες. Συνεχζοντας να χρησιμοποιετε τον ισττοπο, συναινετε στη χρση των Μεταδεδομνων και των cookie σας. Διαχεριση cookie Μνυμα Χριστουγννων το Πατριρχου Μσχας κα Πασν τν Ρωσσιν κ.κ. Κυρλλου Μνυμα Χριστουγννων το Πατριρχου Μσχας κα Πασν τν Ρωσσιν κ.κ. Κυρλλου πρς τος ρχιποιμνας, τος Ποιμνας, τος Διακνους, τος Μονζοντας κα πντα τ πιστ τκνα τς ρθοδξου κκλησας τς Ρωσσας Πεφιλημνοι ν Κυρ Σεβασμιτατοι γιοι ρχιερες, Σεβαστο Πρεσβτεροι κα Δικονοι, Θεοφιλες Μοναχο κα Μοναχα, δελφο γαπητο, π τ μεγλ κα κοσμοσωτηρ ορτ τς το Κυρου μν ησο Χριστο Γεννσεως, π καρδας συγχαρω πντας μς. Σμερον, πως κα πρ δο χιλιετιν ο ποιμνες, μπλεοι χαρς λλ κα συγκινσεως νωτιζμεθα τν θριαμβευτικν τν γγλων τν φωνν: « Δξα ν ψστοις Θε κα π γς ερνη, ν νθρποις εδοκα !» (Λουκ. 2. 14). Ες τ κουσμα τν θαυμασων τοτων ρημτων καρδα μας ερσκει νπαυσιν κα πληροται εχαριστας πρς τν Πλστην. Ατς Κριος Παντοκρτωρ, Θες σχυρς κα πατρ το μλλοντος ανος (σ. 9.6) πρς μς κατρχεται κα ες τν κσμον γεννται ς ες κοινς νθρωπος. φαρμζεται προφητεα το Προφητνακτος, το ν Πνεματι τ γ λγοντος: λ εος κα λθεια συνντησαν, δικαιοσνη κα ερνη κατεφλησαν λθεια κ τς γς ντειλε, κα δικαιοσνη κ το ορανο δικυψε (Ψαλ. 84. 11–12). Κα δο γγονε: Π αιδον γενθη μν, υς κα δθη μν (σ. 9. 6), να πς πιστεων ες ατν μ πληται, λλ " χ ζων ανιον (ω. 3. 16). Κατ τν διρκειαν τς στορας νθρωπτης νεζτει ναγωνως τν Θεν, νοσταλγοσα τν πωλεισθεσαν κοινωναν μετ το Δημιουργο ατς. νταποκρινμενος ες τς προσπαθεας τατας, νταποκρινμενος ες τς πλωμνας πρς τος ορανος καρδας κα χερες νδειξεν Κριος τ νθρωπν γνει τν γπην Ατο, διος πλωσε μν τν χερα Ατο τς σωτηρας. ν τ ησο Χριστ, μετ τν προδον πολλν χιλιετιν, συνντησαν τελικς Θες κα νθρωπος, κα νθησαν τ ορνια μετ τν πιγεων, στε ν πληρωθον α πνευματικα προσδοκαι τν υν κα τν θυγατρων το δμ. |
|
|
