| Собрание III (ActaSS. Oct. T. 4. Col. 190-197; PG. 116. Col. 1383-1398; BHG, N 524-531) составлено во 2-й пол. X в. неизвестным автором. В рукописи Paris. gr. 1517 оно следует за Собранием II и имеет заглавие «Рассказ о чудотворениях, совершенных в разные времена и разных местах святым и всеславным великомучеником Димитрием» ( Lemerle. 1981. T. 2. P. 203). География чудотворений Д. C. в этом собрании значительно расширяется: они происходят в К-поле, во Фракии, в Греции, в Македонии и в Каппадокии (М. Азия). Собрание III содержит 5 коротких рассказов о чудесах. 1. Исцеление слепого в храме Богородицы (называемом «Ойкономион») в К-поле, имевшем мозаичную икону Д. С. 2. Поездка слепого из Адрианополя за исцелением к могиле Д. С. в Фессалонике. 3. Прибытие паломников из Италии в Фессалию, где Д. С. предупреждает их о захвате Фессалоники агарянами, и они идут в К-поль (относится к 904 г., когда город был захвачен арабами). 4. Недалеко от Фессалоники находились источник, к-рый стал целебным, когда вблизи него поселился Д. С., и храм во имя Д. С., именуемый «Источник», или Гермогенис (Ερμογνης). 5. Явление Д. С. крестьянину в Каппадокии и строительство там храма во имя великомученика. Остальные чудеса Собрания III (кроме Чуда 3) трудно отнести к определенному времени. В целом оно свидетельствует о том, что в X в. почитание Д. С. было распространено почти во всех провинциях империи и за ее пределами. Вмч. Димитрий Солунский. Роспись люнеты над порталом собора вмч. Димитрия Маркова мон-ря близ Скопье. 1376–1381 гг. Вмч. Димитрий Солунский. Роспись люнеты над порталом собора вмч. Димитрия Маркова мон-ря близ Скопье. 1376–1381 гг. Вмч. Димитрий Солунский. Икона. 2-я четв. XV в. (ГРМ) 3 первых Собрания содержат новые чудеса, не повторяя известных, все последующие переписывали и заново редактировали рассказы из первых Собраний, лишь изредка добавляя к ним новые. Из поздних Собраний следует отметить произведение митр. Никиты Фессалоникийского (BHG, N 531m; кон. XI - нач. XII в.), к-рое включает Чудеса из «Мученичества» прп. Симеона Метафраста, Собрание I (кроме Чудес 8 и 11), а также Чудо 6 из Собрания II ( Σιγ λας. 1936. Σ. 329-360). Следующее по времени - Собрание Чудес Иоанна Ставракия, диакона и хартофилакса храма вмч. Д. С. в Фессалонике (BHG, N 532; 2-я пол. XIII в.) ( Ιωακε μ Ιβηρ της. 1940. Σ. 334-376). Иоанн Ставракий собрал наибольшее количество чудес Д. C. К уже известным по «Мученичеству» и 3 первым Собраниям он добавил 4 новых, близких ему по времени: притчу о Виталии (10), Чудо о болг. царе Радомире (14), Чудо о перенесении мантии Мануила Комнина на гроб великомученика в Фессалонику (20) и Чудо о Калояне (21). |
| Κανν α», δ ζ», το ερρχου χος pl. δ " Ερμς «Θεο συγκατβασιν, τ πρ δσθη ν Βαβυλνι ποτ· δι τοτο ο Παδες, ν τ καμν γαλλομν ποδ, ς ν λειμνι χορεοντες ψαλλον· Ελογητς Θες, τν Πατρων μν». Πατρων τ καχημα, κα Διδασκλων τ σεμνολγημα, φωστρ τς κκλησας, τς εσεβεας στλος κρδαντος, σ καθωρθης, κραυγζων Γρηγριε· Ελογητς Θες, τν Πατρων μν. στρψας τος θαμασι, τν οκουμνην φωταγγησας· δι τοτο Θεφρον, συναθροισθντες σ μακαρζομεν, ο τν σν λγων, τρυφντες κα ψλλοντες· Ελογητς Θες, τν Πατρων μν. ματα Πνσοφε, τος σθενοσι πσιν πγασας· ξεχθη γρ χρις, δαψιλεσττη σο ν τος χελεσι, θαυματουργας, δι» ς νακρζομεν· Ελογητς Θες, τν Πατρων μν. Θεοτοκον Νν πντα πεπλρωται, φωτς το θεου, δι σο Πναγνε· σ γρ πλη φνης, δι» ς τ κσμ Θες μλησε, καταφωτζων τος πστει κραυγζοντας· Ελογητς Θες, τν Πατρων μν. Κανν α», δ η», το ερρχου χος pl. δ " Ερμς «πταπλασως κμινον, τν Χαλδαων τραννος, τος θεοσεβσιν, μμανς ξκαυσε, δυνμει δ κρεττονι, περισωθντας τοτους δν, τν Δημιουργν κα Λυτρωτν νεβα· ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας». Ο δι σο πλουτσαντες, τς Τριδος τν λλαμψιν, τς μοουσου, κα σεπτς Γρηγριε, τν σν νν πανγυριν, πιτελοντες χριτι, θαυματουργικ, καταλαμφθναι ατομεν, βοντες· Τν Δεσπτην, ερες ελογετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας. Νεοφανς ς σοπτρον, δεδεγμνος πανλβιε, τς μαρμαρυγς, τς ρχικς Θετητος, τν κσμον φτισας, ντανακλσεις πμπων φωτς, τος μελδικς, ρθοδοξ βοσιν· Ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. π Θεο σκεπμενος, εσεβεας πθεσις, τος θεοσεβσιν, φρουρθης πνσοφε, ες ρος στμενος, ς νομοθτης λλος Μωσς, τν Δημιουργν, κα Λυτρωτν κδιδσκων, Γρηγριε κραυγζεις· ερες ελογετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας. Θεοτοκον Φωτς δτου γγονας, νδιατημα Πναγνε, τας τς παρθενας, καλλονας στρπτουσα, κα πντας κατηγασας, τος Θεοτκον σε ληθ, καθομολογοντας, κ ψυχς κα βοντας· Ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. Ερμς «πταπλασως κμινον, τν Χαλδαων τραννος, τος θεοσεβσιν, μμανς ξκαυσε, δυνμει δ κρεττονι, περισωθντας τοτους δν, τν Δημιουργν, κα Λυτρωτν νεβα· ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας». |
| Κανν α», δ η», το Μρτυρος χος πλ. δ " Ερμς «πταπλασως κμινον, τν Χαλδαων Τραννος, τος θεοσεβσιν, μμανς ξκαυσε, δυνμει δ κρεττονι, περισωθντας τοτους δν· Τν Δημιουργν κα Λυτρωτν νεβα, ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας». Σημειωθες τ χριτι, το Σωτρος ατκλητος, σ πρς τος γνας νδρικς χρησας, κα νκην ρμενος, κατ» ντιπλων Μρτυς Χριστο, τος νικητικος κατεκοσμθης στεφνοις, νθως ναμλπων· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. Μυστικωτρ κλμακι, κεχρημνος τ αματι, πρς τν πρ σο δι Σταυρο κχαντα, τ αμα τ διον, σφαγιασθες νλθες φαιδρς, τς τν δυσμενν διεκφυγν μεθοδεας, κα χαρων νακρζεις· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. γιασθες δι» δατος, Νικηφρε κα πνεματος, κα μαρτυρικος πεφοινιγμνος αμασι, μαρτρων μετσχηκας, τν ληθν Χριστο το Θεο, τς φωτοειδος λαμπρτητος παμμκαρ, ν νν νακρζεις· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. Τριαδικν Σν σωμτοις Τξεσιν, ν Τρισν ποστσεσι, μαν γαθτητος πηγν ναον, γννητον ναρχον, περτελ Θετητα, δημιουργικν, κα Βασιλδα τν λων· ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας. Θεοτοκον ερωτρα πφηνας, Θεοτκε πανμνητε, τς περκοσμου τν γγλων τξεως· τν τοτων γρ ττοκας, Δημιουργν κα Κριον κ παρθενικς, πειρογμου νηδος, ν δο τας οσαις, συγχτως τρπτως, μι δ ποστσει, Θεν σεσαρκωμνον. Κανν α», δ θ», το Μρτυρος χος πλ. δ " Ερμς «ξστη π τοτ ορανς, κα τς γς κατεπλγη τ πρατα, τι Θες, φθη τος νθρποις σωματικς, κα γαστρ σου γγονεν, ερυχωροτρα τν ορανν· δι σ Θεοτκε, γγλων κα νθρπων, ταξιαρχαι μεγαλνουσι». Μετστης ς νυμφος ρασθες, ν στολας φανθεσαις ξ αματος, μαρτυρικο, θεας γλαας πρς μετοχν, το κοσμηθντος σματος, κα καλλωπισθντος τ σταυρ, τ πθει τ Τιμ, το πντων εεργτου, Νικηφρε παμμακριστε. θλχθης το Δεσπτου τας καλλονας, ν οδν ραιτερον νδοξε, κα τς ατο, σπεδων πολαειν διηνεκος, κα επρεπος λαμπρτητος, ξφει κτεμεν σου τν κεφαλν, ρθισας τυρννους, πυρομενος τ πθ, Νικηφρε το Κυρου σου. Λαμπρς κατ τς πλνης Μρτυς Χριστο, ριστεσας κα τατην τρεψμενος, ς νικητς, στφος κομσω τ κορυφ, τ τν χαρτων νδοξε, κα νν συγχορεεις μαρτυρικς, Μαρτρων τας χορεαις, παμμκαρ Νικηφρε, περ τν θρνον το Παντνακτος. Τριαδικν Πατρς ξ γενντου θεοπρεπς, τν Υν γεννηθντα δοξζοντες, κα τ εθς, Πνεμα πρ ανων κπορευθν, τρες ποστσεις σβομεν, τς περουσου κα ρχικς, Τριδος νωμνας, νσει συγχτ, κα εσεβοντες μεγαλνομεν. Θεοτοκον ρθης Παρθνε Μτηρ Θεο, πρ φσιν τεκοσα ν σματι, τν γαθν, Λγον κ καρδας τς αυτο, ν Πατρ ρεξατο, πντων πρ ανων ς γαθς, ν νν κα τν σωμτων, πκεινα νοομεν, ε κα τ σμα περιββληται. |
| Η παιδικ χορωδα του ναο και ορχστρα νεαρν ορθδοξων προσκπων δωσαν συναυλα για τους συμμετχοντες στους εορτασμος. Οι φιλοξενομενοι ξεναγθηκαν στον χρο του σχολεου και τα ενοριακ κτρια στον περβολο του ναο. Την δια ημρα ο Μακαριτατος Πατριρχης Ιωννης με ιερρχες της Εκκλησας της Αντιοχεας και ο μητροπολτης Αντνιος με τη συνοδεα του, πως και υψηλο κοσμικο προσκεκλημνοι κατευθνθηκαν στην πλη Αζ-Ζαμπαντνι, που πραγματοποιθηκαν τα εγκανια του ιερο ναο της Κοιμσεως της Θεοτκου, ο οποος επσης υπστη ζημις συνεπεα των εχθροπραξιν στη Συρα και αναστηλθηκε με τη συνδρομ της Ρωσας και της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας. Σμφωνα με τον Μακαριτατο, η αναστλωση του ναο κατστη μια επιπρσθετη αφορμ να επιστρψουν οι νθρωποι στη γεντειρ τους και παρλο που στο παρελθν μοιαζε με νειρο τι πολλο θα επανλθουν στο Ζαμπαντνι και στον αναστηλωθντα να, τρα αυτ γινε πλον πραγματικτητα. «Οι αδελφο μας απ τη Ρωσα μς βοθησαν να αναστηλσουμε αυτν τον να», υπογρμμισε ο Μακαριτατος Πατριρχης και συνχισε: «Και τρα ενπιν μας αναδεχθηκε αυτ η εκκλησα, που μοιζει με πανμορφη νφη, χρη στις τερστιες προσπθειες, που κατβαλαν το ρωσικ κρτος και η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα». «Η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα αποτελε να ενιαο σνολο μαζ μας», διαπστωσε ο Προκαθμενος της κατ Αντιχειαν Εκκλησας και εξφρασε την ευγνωμοσνη του «στον ρωσικ λα, το ρωσικ κρτος για τη βοθεια που παρασχθηκε χι μνο στην αναστλωση του ναο στο Ζαμπαντνι, αλλ και σε πολλς λλες παρμοιες πρωτοβουλες». Απευθυνμενος στον πρεδρο του ΤΕΕΣ ο Πατριρχης Ιωννης ανφερε: «Σεις, Σεβασμιτατε, ιδοις οφθαλμος εδατε και ιδοις ωσν ακοσατε πς ζει ο συριακς λας. Εναι νας λας ειρνης, αγπης, ευγνωμοσνης και αλληλεγγης, νας λας που μακρν απχει απ τον πλεμο, τον οποο προσπαθον να του επιβλουν, απχει απ τον εξτρεμισμ και την τρομοκρατα. Εναι νας λας, που επιθυμε να ζσει ειρηνικ και αρμονικ με λους. Θα θελα να Σας παρακαλσω, αγαπητ κ. Αντνιε, πως και τον αξιτιμο πρσβη της Ρωσικς Ομοσπονδας Α. Σερντιουκφ να διαβιβσουν τη βαθι μας ευγνωμοσνη και τις ειλικρινες ευχαριστες μας στον πρεδρο της Ρωσικς Ομοσπονδας Βλαδμηρο Ποτιν, τον Αγιτατο Πατριρχη Κριλλο και λο τον ρωσικ λα». |
| Только проф. Заозерский пользуется им односторонне, когда это представляется ему полезным. Обратим же внимание на употребление в древних памятниках тех греческих и латинских терминов, которые относятся к разрешению данного вопроса. Слово λας в Н. 3. употребляется часто в смысле народа Израильского ( Ин.11:50 ), народа избранного Богом ( Евр.11:25 ; Мф.2:6 ; Лк.1:68, 7:16 ). Это звание избранного народа после распространения проповеди Евангелия перешло к Израильтянам уверовавшим во Христа ( Евр.4:9 . Откр.18:4 ) и в частности к обществу Христиан из язычников ( Деян.15:14 ; Рим.9:25 ; 1Пет.2:10 ). В средние века на Западе было употребительно выражение populus Christianus; оно означало церковь Христову, находящуюся в союзе с государством (Капитулярий Франкских королей напр. Ludowici II an. 877). Наряду с этим слово λας употреблялось и в специальном значений мирского состава епархии и приходов в отличие от духовенства, которое стало называться клиром (Апост. пр. 36, 39, 58, 60 и др.). В этом же последнем смысле употреблялся термин λας а и переводчиками латинских правил на греческий язык напр. Дионисием Малым (Карф. прав. 99. 120. 121. 71. и др.). Это положение хорошо выяснено и обставлено ссылками у проф. Заозерского. Но, к сожалению, став на эту точку зрения, он уже не хочет замечать фактов и свидетельств другого рода, встречающихся в виде редких примеров. Так он не замечает, что иногда в греческом тексте правил вместо слова λας употребляется τ πλθος – народное множество, громада и в том же самом значений мирского состава епископии и прихода, как и первое. Это мы находим в 34 пр. Карф. собора по Книге правил, а также в 134 правиле того же собора 5 . Другое исключение из общего правила составляет употребление вместо ο λαο слова ο χλοι и конечно в том же значении. Это мы находим в III правиле Карфагенского собора по Книге правил. Правило читается по Книге правил след. обр.: Народу (χλος) никогда не имевшему своего епископа отнюдь не давать его, разве по решению всего собора каждыя области и первенствующаго епископа, и с согласия того епископа, в пределах котораго состояла оная церковь . |
| Κανν Σταυρσιμος, δ η χος πλ. δ Ερμς Ελογετε Παδες, τς Τριδος σριθμοι, Δημιουργν Πατρα Θεν, μνετε τν συγκαταβντα Λγον, κα τ πρ ες δρσον μεταποισαντα, κα περυψοτε, τ πσι ζων παρχον, Πνεμα πανγιον ες τος ανας. Ελογετε Ξλον, δι ο πσα φνισται, ν δμ δολα ρ φυεσα, βρσει πονηρ το Ξλου, κα Χριστς ψοται περγαθος, νυψωθναι ν τοτ θελουσως, αρετισμενος δι εσπλαγχναν. ερς δλου, ναλλξ οδιμος, πευλογν γγνους ποτ, τν τπον το γιασμνου Ξλου, δι ο ελογα πσι δεδρηται, τος κατηραμνοις, κακστ το ξλου βρσει, κα λισθσασι κακν ες βθη. νορθοται παν, τ νθρπινον Δσποτα, σο ρθωθντος π το Σταυρο, κα στφος, ππτει πονηρν δαιμνων, κα τ διεσττα νωσιν δχεται, κα περυψοται τ κρτος τς ξουσας, κα τς δυναστεας σου ες τος ανας. Μαρτυρικ Μακαραν δξαν, κα τρυφν διρρευστον, κα φωταυγ σκηνματα νν κληροσθε, θεοι θλητα Κυρου, κα τας οραναις σκηνοσθε Τξεσι, κα τν οιδμων λπδων μν τ πρας, νν κατειλφατε ν εφροσν. μν νδρεα, πρ λιον λαμψε, φωτοειδες Χριστο θλητα, κα πσαν, τν το διαβλου πλνην, θεκ δυνμει ναπημαρωσε, κα πιστν καρδας Μρτυρες εσεβοφρνων, φωταγγησεν ες τος ανας. Θεοτοκον Νοητν νεφλην, κα σκηνν γισματος, θρνον Θεο κα πλην φωτς λυχναν, κα νατολν το Λγου, ο πιστο σε πντες κατονομζομεν, πναγνε Παρθνε το πντα τεκτηναμνου, Μτηρ πρχουσα ελογημνη. Κανν τς περαγας Θεοτκου, δ η χος πλ. δ Ερμς πταπλασως κμινον, τν Χαλδαων Τραννος, τος θεοσεβσιν μμανς ξκαυσε, δυνμει δ κρεττονι, περισωθντας τοτους δν, τν Δημιουργν κα Λυτρωτν νεβα· ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας. Φωτς δτου γγονας, νδιατημα Πναγνε, τας τς παρθενας, καλλονας στρπτουσα, κα πντας κατηγασας, τος Θεοτκον σε ληθ, καθομολογοντας κ ψυχς κα βοντας· ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. Λγον Θεο τν ναρχον, κα Πατρ συννοομενον, τν κ το μ ντος, Πατρικ βουλματι, τ πν συστησμενον, θεοπρεπς γεγννηκας, σρκα γεγοντα διμς τος νθρπους· δι σε Θεοτκον, ρθοδξως φρονομεν, Χριστν περυψοντες, ες πντας τος ανας. ερωτρα πφηνας, Θεοτκε πανμωμε, τς περκοσμου, τν γγλων τξεως· τν τοτων γρ ττοκας, Δημιουργν κα Κριον, κ Παρθενικς πειρογμου νηδος, ν δο τας οσαις, συγχτως, τρπτως, μι δ ποστσει, Θεν σεσαρκωμνον. Νενεκρωμνην Πναγνε, τν ψυχν μου τος πτασμασι, κα κατεφθαρμνην, οβλοις δγμασι, Θεν τν δυνμενον, ζωοποιεν τ σμπαντα, πειρογμως πρ φσιν τεκοσα, νστησον βοσαν· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. |
| Η εμφνιση της ουκρανικς ταυττητας δεν συνδεται με «τη διαλεκτικ μεταξ κατασκευς και καταστροφς», πως αφηρημνα ισχυρζεται ο Προκαθμενος της Εκκλησας της Κωνσταντινουπλεως, αλλ με τις περιστσεις της ιστορας στο Νοτιοδυτικ Ρως υπ συνθκες μακραωνου αγνα των ορθοδξων χριστιανν για τη διατρηση της πστεως, του πολιτισμο και των παραδσεν τους με δεδομνη την επιθετικ ετερδοξη εξπλωση τσο απ την Ανατολ, σο και απ τη Δση. Σε αυτ τον αγνα οι πργονο μας βασζονταν στην υποστριξη των ομοδξων αδελφν τους απ τον Βορρ με αποτλεσμα την πολιτικ και εκκλησιαστικ επαννωση της Μσχας και του Κιβου τον 17 αι., η οποα ανταποκρινταν στις διαχρονικς προσδοκες των προγνων μας. Ο εκοσιος και παλλακς χαρακτρας της καταγρφηκε σε ιστορικ γγραφα και αυτ η επαννωση δεν μπορε ουδλως να χαρακτηρισθε «ρωσικ ξνη κυριαρχα», διτι οι μετχοντες σε αυτν εκατρωθεν αισθνονταν, σκπτονταν και αυτοαποκαλονταν ττε «Ρσοι». Οι λαο μας βωσαν περαιτρω απ κοινο τσο νδοξες, σο και τραγικς σελδες της κοινς μας ιστορας. Ο 20ς αι., τον οποο ιδιαιτρως αναφρει ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως, ταν «ιδιατερα σκληρς» χι μνον για τον ουκρανικ, αλλ και για τον ρωσικ λα. Απ κοινο αντεπεξλθαμε στις κακουχες και απλειες του Α Παγκοσμου Πολμου (1914-1918), στην καταστροφ της περιδου του Εμφυλου (1918-1923), στον μαζικ λιμ στην ΕΣΣΔ (1932-1933), ο οποος πληξε χι μνον τα εδφη της σημερινς Ουκρανας, αλλ και τις περιοχς παρ τον Βλγα, των Ουραλων, της κεντρικς ζνης του Τσερνοζμ, τον Βρειο Κακασο, και τλος, στην εισβολ των Γερμανν φασιστν κατακτητν το 1941. Το να ισχυρζεται κποιος τι ο ουκρανικς λας απλς βρθηκε «στη μση της νοπλης αντιπαρθεσης μεταξ της Σοβιετικς νωσης και της ναζιστικς Γερμανας», να τον παρουσιζει ως αμτοχο και βουλο θμα μιας παγκσμιας συγκροσεως, σημανει τι υποτιμ και υποβιβζει το ανδραγθημα των Ουκρανν κατ τα χρνια του Μεγλου Πατριωτικο Πολμου. Το διστημα 1941-1945 ο ρωσικς και ο ουκρανικς λας πλι πλι ντεξαν απναντι στην ενωμνη απ τον φασισμ Ευρπη. Για χρη της νκης επ του γερμανικο ναζισμο θυσασαν τις ζως τους περισστεροι απ πντε εκατομμρια Ρσοι στρατιτες και περπου ενμιση εκατομμριο Ουκρανο. Ακριβς βσει του δικαου των νικητν στο Β Παγκσμιο Πλεμο και ο ρωσικς και ο ουκρανικς λας συγκαταλγονται μεταξ των συνιδρυτν του Οργανισμο Ηνωμνων Εθνν. Προκαλε θλψη το γεγονς τι ο Προκαθμενος της Κωνσταντινουπλεως δεν συνειδητοποιε την προσφορ των λαν μας ενπιον της παγκοσμου ιστορας και δεν συμπσχει με τα θματα, που συνεισφεραν, το γεγονς τι εναι τοιμος να προσβλει τη μνμη των πεσντων για χρη μιας πρσκαιρης πολιτικς ρητορικς και συγκυρας. |
| С точки зрения Сократа, непреодолимость церковных смут в первую очередь исходит из универсальности человеческого порока. Автор показывает в своем сочинении, что дурные поступки совершают все, а не только еретики и язычники, «злые» по определению 318 . Православная вера далеко не всегда освобождает от эгоистических страстей и ошибок. Многие защитники ортодоксии изображаются как виновники расколов в церкви, причем не только в тех случаях, когда степень близости их и их соперников к ортодоксии трудно определить (как в случае с Феофилом Александрийским), но и когда их роль защитников православия является Неоспоримой. Это хорошо видно, в частности, в описании лидеров православной партии в Антиохии – Евстафия 319 , Мелетия и Флавиана, на которых Сократ возлагает не меньшую ответственность за происшедшие смуты, чем на их гетеродоксальных оппонентов. (остаточно прочитать фрагмент, посвященный беспорядкам, вызванным соперничеством Павлина и Мелетия за обладание антиохийским епископством (V. 5) или же рассказ о Флавиане. Этот Последний в изображении Сократа наряду с другими претендентами дает клятву не домогаться епископского престола в случае смерти Павлина или Мелетия, что сразу приводит дела к положительному результату: ο λας εχεν " ομνοιαν, κα οκτι πρς λλλους διεκρνοντο (выделено нами. – И. К.; V. 5). Однако после смерти Мелетия Флавиан позволяет избрать себя в антиохийские предстоятели, что вызывает раскол паствы: Πλιν τε ‘ο λας νωθεν διεκρντο 320 (V. 9). « Церковь распалась, – добавляет автор, – уже не по разномыслию в вере, а из-за избрания епископа» (там же). Естественно, что после смерти другого епископа – Павлина, также ортодокса, его сторонники отказываются подчиняться Флавиану (V. 15). И только когда Флавиану удается укротить гнев Феофила Александрийского и Дамаса Римского, негодовавших на него за нарушение клятвы и за то, что он дал «повод к расколу христиан, доселе живших в единомыслии», которые в конце концов ради восстановления ‘ομνοιαсоглашаются вступить с ним в общение, наступает долгожданное прекращение антиохийской схизмы среди православных: ‘ο ν ντιχεια λας κατ βραχ προιντος το χρνου, τν ‘ ομνοιαν στερξαν (выделено нами. – И. Κ.; там же). В результате создается картина движения истории как постоянного перехода от ‘ομνοια к διχοστασα, провоцируемого изменчивой и постоянно склоняющейся ко злу человеческой природой. |
| Κανν α», δ ζ», τν γων χος πλ. δ " Θεο συγκατβασιν Ξυλνους λιθνους τε, θεος θων καταστρεψμενοι, στλας θεογνωσας, Λαρος κα Φλρος ο μεγαλνυμοι, τος μελδοσιν αυτος νστησαν· Ελογητς Θες τν Πατρων μν. πρχοντες μπλεοι, πυρς το θεου μρτυρες Πνεματος, τος καμν βληθναι, σους νδρας, κατακριθντας δεινς, τας πομβραις τν θεων εχν μν, διετηρσατε σινες νδοξοι μρτυρες. Νοσοσι τν ασιν, δικουμνοις τν πολτρωσιν, κινδυνεουσι πσι, τν σωτηραν ε παρχουσι, Φλρος κα Λαρος βοντες ο μρτυρες· Ελογητς Θες τν Πατρων μν. Θεοτοκον ς δον κοιλδων σε, το βου Κρη Θες κλγεται, κα ν σο κατοικσας, σαρκ προλθεν εωδιζων μς, θεογνωσας πνοας παναμμητε, τος Θεοτκον ε μολογοντς σε. Κανν α», δ η», τς ορτς χος α " Ερμς «Φλγα δροσζουσαν σους, δυσσεβες δ καταφλγουσαν, γγελος Θεο πανσθενς, δειξε Παισ, ζωαρχικν δ πηγν εργσατο τν Θεοτκον, φθορν θαντου, κα ζωνβλυστνουσαν τος μλπουσι, τν Δημιουργν μνον μνομεν, ο λελυτρωμνοι, κα περυψομεν ες πντας τος ανας». μασιν εχοντο τς θεας, κιβωτο το γισματος, πσα πληθς τν θεολγων ν τ Σιν. Πο νν παρεις σκην κραυγζοντες, Θεο το ζντος; Μ διαλπς ποπτεουσα, τος πστει μλποντας· τν Δημιουργν μνον μνομεν, ο λελυτρωμνοι, κα περυψομεν ες πντας τος ανας. πως ψσασα τς χερας, κδημοσα πανμωμος, χερας τς Θεν γκαλισμνας, σωματικς ν παρρησ, ς Μτηρ φησε πρς τν τεχθντα, ος μοι κτσω, ες ανας φλαττε βοντς σοι· τν Δημιουργν μνον μνομεν, ο λελυτρωμνοι, κα περυψομεν ες πντας τος ανας. Κανν α», δ η», τν γων χος πλ. δ " πταπλασως κμινον ματι ζντι τρφοντες, τς ψυχς παναοδιμοι, τς λιμ τακεσας, σωτηρου βρσεως, πεντων προμθεια, κα ρφανν δεχθητε, πσιν παρκοντες κα Χριστν μελδοντες· Ο παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας. ερωττην χοντες, κα ζων κα τελεωσιν, χρνον πιμκιστον, σοφο κρυπτμενοι, κ γς νεδθητε, πρ αγς λου μν, λμψαντες κτνας παραδξων θαυμτων, τος πστει μελδοσιν· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. Δο φωστρες φθητε, νοητ στερεματι, τ τς κκλησας, ερς μπρψαντες, κα πσαν φωτζετε, περιφανς τν κτσιν ε, θαυματοποιαις, θλοφροι βοντες· Ο παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. |
| 600 Здесь следуем чтению Дресселя. По чтению других, эти слова относятся ко Христу: «кто более Его пострадал» и пр. 607 Сатана не мог не знать, что Христос Спаситель умер. Но Игнатий здесь говорит о рождении и смерти Спасителя не как о событиях, на земле совершившихся, но как о таинствах, которые совершились в безмолвии Божием, т. е., в предвечном совете Божием, но после открылись миру посредством звезды и других знамений. 608 ντψυχον. Это слово толкуется различно разными учеными. Гефеле держится такого смысла: «Вы найдете одобрение во мне и в том, которого…» Дрессель: «Я более своей души люблю вас и того…» Гильгенфельд, указывая на слова послания Игнатия к смирнянам (гл. Х) и Поликарпу (гл. II, VI), полагает, что здесь Игнатий выражает свою готовность пожертвовать жизнью для блага Церкви. 609 Христиане, жители города Магнезии близ Меандра в Ионии, прислали в Смирну к святому Игнатию своего епископа Дамаса с пресвитерами Вассом и Аполлонием и диаконом Сотионом. Увещание к церковному порядку и единству (гл. III–VII) здесь находит особенный повод в молодости епископа, которого, однако, должно уважать как видимого представителя Невидимого Епископа. К этому присоединяется (гл. VIII–X) предостережение от ложных учителей, особенно христиан иудействующих. Затем следуют (гл. XII–XV) краткие увещания и личные просьбы с приветствием от других Церквей. 613 νεωτερικν τξιν. Гефеле и Гильгенфельд на основании контекста относят к видимой молодости епископа Магнезии, а не к недавности епископского сана вообще, как думают Роте и Ульхорн. 615 Гефеле объясняет: единение с епископом есть образ той жизни, какою живут святые, соединенные с Богом, и в то же время другие, смотря на единение христиан магнезийских с епископом, приходят к убеждению в той жизни. 618 Некоторые в слове молчание (σιγ) видели указание на учение гностика Валентина и потому отвергали подлинность этого послания Игнатия. Но Котельер и Персон объясняли слова Игнатия в таком смысле: Сын Божий есть вечное слово Божие, которое рождается не из молчания, подобно слову человеческому, не следует по времени после молчания, но вечно. В недавно открытом сочинении святого Ипполита «Philosophumena» сохранился отрывок из «Великого откровения» Симора Волхва; из него видно, что Симон в своей системе давал первое место молчанию (σιγ), которое имеет сходство с «глубиною» (βθος) Валентина. На это именно учение Симона здесь намекает святой Игнатий, по мнению Денцингера, Бунзена и Гефеле. |
|
|
