| Augustinus Hipponensis. Contra duas epistolas Pelagianorum 4, 8, 20//PL. 44. Col. 623:10–32. Πρβλ. στον γιο Ππα Λοντα σχετικ με τις συμφορς που πληξαν την Ανατολικ Εκκλησα εξαιτας της αιρσεως του Ευτχου: Leo I. De haeresi et historia Eutychiana 7, 1//PL. 55. Col. 1145C:2–7. Τον 12 ο αι. η κφραση «νατολικ κκλησα» ρχισε να χρησιμοποιεται τακτικ απ τους δυτικος συγγραφες, οι οποοι εχαν συχν πολεμικς διαθσεις ναντι της Ορθοδξου Ανατολς. Βλ. λ.χ. Sugerius S. Dionysii. Epistula LX. Ejusdem ad eumdem et viromandensem comitem//PL. 186. Col. 1379D:4–8: «Να σας εναι πρδηλο τι δεν αμφιβλλουμε τι η Ανατολικ Εκκλησα ερημνεται εξαιτας των καθημερινν διωγμν απ τους Σαρακηνος και τους απστους…». Κατ την περιγραφ της ουνας της Λυν και των επιπτσεν της λγος γνεται περ διχασμν εντς της Ανατολικς Εκκλησας, υπρ και κατ της ουνας. Βλ. Vita sancti patriarchae Philothei 9//Δεντκης Β. Λ., Βος κα κολουθα το γου Φιλοθου (Κοκκνου) Πατριρχου Κωνσταντινουπλεως (1353–1354 κα 1364–1376) το θεολγου, ν θναις, 1971 (συχαστικα κα Φιλοσοφικα Μελται 9), σ. 70:2–8: «Τατην τν ψευδοσνοδον δεχθες Μιχαλ, κα τν Ππαν δι κεφαλν τν κκλησιν μ τν προσθκην ες τ σμβολον κα τ ζυμα, κνησε διωγμν κατ τν ρθοδξων κα γινε ταραχ μεγλη ες τν νατολικν κκλησαν, τι σοι δν δχοντο τν Λατινισμν, τιμωροντο πικρς κα πολλο φνησαν μρτυρες ες τε τ ρος το Λτρου κα θωνος, τι ποστρφων κ μης Μιχαλ βασιλες μετ το Πατριρχου Βκκου...». Joannes Eugenicus. Antirrheticus adversus decretum Concilii Florentini 6//Rossidou-Koutsou E. John Eugenikos’ Antirrhetic of the Decree of the Council of Ferrara-Florence. Nicosia, 2006. P. 25:2–3. Joannes Eugenicus. Antirrheticus adversus decretum Concilii Florentini 29//Rossidou-Koutsou E. John Eugenikos’ Antirrhetic of the Decree of the Council of Ferrara-Florence. P. 136:13. Βλ. Gennadius Scholarius. Epistulae Georgii Scholarii (ante 1450) 5//Oeuvres complètes de Georges (Gennadios) Scholarios/éd. M. Jugie, L. Petit, X. A. Siderides. Vol. 4. Paris, 1935. P. 414:32–35: «ν τ μεταξ δ ο νταθα πολειπμενοι δο πρσβεις δσουσιν ξδους, δι’ ν κα δι’ οκεων πρσβεων βασιλες τν συναγωγν ποισεται τν πατριαρχν κα τν πισκπων τς νατολικς κκλησας τοποτηρητν ατν». |
| Η ιδιτητα του μλους της Ορθοδξου Εκκλησας δεν προσδιορζεται με την κοινωνα την λλειψη αυτς με το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως, αλλ με τον απαργκλιτο σεβασμ της δογματικς και της ιεροκανονικς παραδσεως. Σ’ εκενες τις περιπτσεις που ο διος ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως προσχωρε σε αρεση σχσμα, πως τοτο κατ’ επανληψιν συνβη στην ιστορα, εκενος τελοσε εκτς κοινωνας με την Ορθδοξη Εκκλησα, και χι εκενοι, οι οποοι για χρη της υπερασπσεως της αληθεας και ακολουθντας τους ιερος καννες, αναγκζονταν να διακψουν την εκκλησιαστικ κοινωνα με αυτν. Ειδικτερα, ταν ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως προσχρησε στην ουνα, οι λλες κατ τπους Εκκλησες συνχισαν να διαφυλττουν αμετβλητη την ορθδοξη πστη. Και το πλρωμα της χριτος εντς αυτν δεν μειθηκε επειδ βρθηκαν προσωριν εκτς κοινωνας με τον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Στην Ορθδοξη Εκκλησα δεν μπορε να υπρχει Προκαθμενος, ο οποος κατχει ιδιατερα προνμια ναντι των λλων Προκαθημνων. Κεφαλ της Οικουμενικς Εκκλησας εναι ο Κριος Ιησος Χριστς («Κα ατς στιν κεφαλ το σματος τς κκλησας» — Κολ. 1.18), και χι ο Οικουμενικς Πατριρχης . Η ανμειξη μιας τοπικς Εκκλησας στις υποθσεις μιας λλης Εκκλησας εναι ανεπτρεπτη. Το πρωτεο του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως μεταξ των Προκαθημνων των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν εναι πρωτεο τιμς και χι εξουσας. Δεν του χορηγε ιδιατερα προνμια εκτς απ εκενα, τα οποα δνανται να του αποδοθον με τη συνανεση των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν, πως τοτο λαβε χρα κατ τη διρκεια της προπαρασκευς της Αγας και Μεγλης Συνδου της Ορθοδξου Εκκλησας, ταν με τη συγκατθεση των Εκκλησιν οι λειτουργες του συντονιστ της διαδικασας ανατθηκαν στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Επ του παρντος, εξαιτας της προσχωρσεως του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως σε σχσμα, για τη Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα κατστη αδνατο να του αναγνωρσει αυτ το τιμητικ πρωτεο. πως επεσμανε η Ιερ Σνοδος στην απ 15 ης Οκτωβρου 2018 δλωσ της, η αποδοχ της κοινωνας με σους προσχρησαν σε σχσμα, και πολ περισστερο με τους αφορισμνους απ την Εκκλησα, ισοδυναμε με προσχρηση σε σχσμα και επικρνεται αυστηρ απ τους ιερος καννες της Αγας Εκκλησας: «Ε δ φανε τις τν πισκπων, πρεσβυτρων, διακνων, τις το καννος τος κοινωντοις κοινωνν, κα τοτον κοιννητον εναι, ς ν συγχοντα τν καννα τς κκλησας» (2 ος καννα της Αντιοχεας, πρβλ. 10 ο και 11 ο καννες των Αποστλων). |
| – Επ τοτου ας αποφασσουν οι εκκλησιαστικς Αρχς. Εκενες οι παραβισεις, που αναφρονται στο γγραφο, αφορον στην ιεροκανονικ τξη και αυτς οδγησαν στη δισπαση της οικουμενικς Ορθοδοξας. Το σχσμα και η αρεση εναι δο διαφορετικς ννοιες. Δεν θα θελα να τα συγχσω εδ και να χρησιμοποι κποιες ννοιες, οι οποες δεν αναφρονται στο κεμεν μας. – Πιστεετε τι τα επιχειρματα, που εκτθενται στο κεμενο, θα προτρψουν το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως να αλλξει το δγμα και τις ενργεις του; – Προσωπικ δεν το πιστεω, αλλ τουλχιστον, αυτ τα επιχειρματα θα αποδειχθον πειστικ για πολλος, οι οποοι βλπουν αυτς τις δικες ενργειες και την αντδρασ μας. – Εναι πολλο εκενοι οι ιερρχες και οι Εκκλησες, οι οποοι δεχνουν αλληλεγγη προς τη Ρωσικ Εκκλησα, σον αφορ στις απψεις ναντι των ενεργειν της Κωνσταντινουπλεως; – Στο κεμενο παρατθεται εκτενς σειρ τοποθετσεων Προκαθημνων, Ιερν Συνδων και επισμων εκπροσπων των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν του κσμου, οι οποοι εκφρζουν διαφωνα με τις ενργειες της Κωνσταντινουπλεως. – Ποιες συνπειες γενικ συνεπγεται δναται να συνεπγεται το κεμενο για σους αναφρονται σε αυτ; – πως λεγε ο Ρσος ποιητς Τιοτσεφ «Δεν εναι δυνατν να προβλψουμε ποια απχηση θα χει ο λγος μας». μως, σμφωνα με τα λεγμενα του Αποστλου Πτρου, πρπει να εμαστε «τοιμοι δ ε πρς πολογαν παντ τ ατοντι μς λγον περ τς ν μν λπδος» (πρβλ. Α Πετ. 3.15), δηλαδ για την πστη σας και τις πεποιθσεις. Και εν προκειμνω δσαμε ακριβς μια ττοια ανεπτυγμνη και τεκμηριωμνη θεολογικ απντηση. – Προβλθηκε ραγε απ κανναν λλο στην Ορθοδοξα, εκτς της Κωνσταντινουπλεως, η θση του πρωτεου ενς Πατριρχη, της ανυψσεως επ λων των λλων Πατριαρχν, μητροπολιτν και επισκπων; Γιατ εναι εσφαλμνη; – Το ζτημα δεν συνσταται στο πρωτεο, αλλ στην κατανηση των ορων αυτο του πρωτεου. Ουδποτε αμφισβητσαμε το πρωτεο τιμς του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Ερχμενος στη Μσχα ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως προστη εκενος ειδικ της Θεας Λειτουργας στον ιερ καθεδρικ να του Σωτρος Χριστο και χι ο Πατριρχης Μσχας. Αυτ το πρωτεο τιμς ανκει στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως απ το 1054, ταν διακπηκε η κοινωνα με τον Ρμης, εν μχρι ττε το πρωτεο τιμς ανκε στον θρνο της Ρμης. |
| с 12.1992 – Латвийская автономная Православная Церковь Московского Патриархата (титул иерарха – Рижский и всея Латвии). Викарные кафедры: Таллинская, Либавская, Елгавская, Двинская. 15.09.1836 07.10.1841 Иринарх Попов 21.12.1841 06.11.1848 Филарет Гумилевский 06.11.1848 09.03.1867 03.1867 02.03.1870 02.03.1870 21.08.1874 02.10.1874 08.2.1877 Серафим Протопопов I 08.12.1877 23.02.1882 06.03.1882 28.03.1887 Донат Бабинский-Соколов 28.03.1887 04.10.1897 04.10.1897 13.08.1910 13.08.1910 17.10.1917 10(23)01.1918 01(14)01.1919 06(19)07.1921 12(25)10.1934 29.03(11.04)1936 07(20)07.1941 07(20)07.1941 15(28).02.1943 15(28).02.1943 09.1944 31.03(13.04)1945 08(21)08.1947 08(21)08.1947 14(27)03.1951 14(27)03.1951 11(24)05.1958 12(25)05.1958 01(14)08.1961 21.08(03.09)1961 30.12.1961(12.01.1962) 22.01(04.02)1962 31.05(13.06)1962 14(27)08.1962 21.07(03.08)1963 21.07(03.08)1963 14(27)01.1966 Никон Фомичев 14(27)01.1966 25.09(08.10)1966 25.09(08.10)1966 26.08(08.09)1990 28.08(10.09)1990 11(24)10.1990 12(25)10.1990 Ровенская Основана в 1940 г. Именовалась: Ровенская (и Луцкая ?); Волынское (Житомирское) викариатство в 1942 г. С 1946 г. – Волынская и Ровенская; с 28.03(10.04) 1990 – Ровенская и Острожская. Викарная кафедра: Кременецкая. 15(28)10.1940 02(15)07.1941 29.05(11.06)1942 07.1942 12(25)07.1942 Феодор Рафальский 01.1946 21.05(03.06)1948 Варлаам Борисевич 21.05(03.06)1948 02(15)11.1952 Панкратий Кашперук 02(15)11.1952 10(23)07.1956 Палладий Каминский 10(23)07.1956 06(19)07.1962 16(29)08.1962 09(22)12.1964 Мефодий Мензак 09(22)12.1964 25.09(08.10)1965 Леонтий Гудимов 25.09(08.10)1965 17(30)12.1986 17(30)12.1986 06(19)02.1990 06(19)02.1990 11(24)02.1990 11(24)02.1990 28.03(10.04)1990 Варфоломей Ващук 28.03(10.04)1990 06(19)10.1993 Ириней Середний арх 06(19)10.1993 14(27)10.1993 15(28)10.1993 14(27)08.1995 Анатолий Гладкий 14(27)08.1995 Романово-Борисоглебская (см. Тутаевская) Ромненская Дата основания неизвестна. Именование – по г. Ромны (Полтавская область УССР). Полтавское викариатство. |
| 7. Η Σναξη των Επισκπων με λπη διαπιστνει τι να απ τα εργαλεα των εχθρικν προς την Ορθοδοξα πολιτικν δυνμεων, κατστησαν οι ηγτες του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως, τυφλωμνοι απ τη δψα ικανοποισεως ιδιωτικν τους συμφερντων και φιλοδοξιν. Αφο εξτασαν το πρισμα, που παρουσισθηκε απ τη Συνοδικ Βιβλικ Θεολογικ Επιτροπ «Περ αλλοισεως της Ορθοδξου περ Εκκλησας διδασκαλας στις ενργειες της ιεραρχας του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως και στις παρεμβσεις των εκπροσπων αυτο», τα μλη της Συνξεως Επισκπων εκφρζουν συμφωνα με τα συμπερσματα αυτο του εγγρφου και το παραπμπουν προς γκριση στην Ιερ Σνοδο. 8. Επισημανοντας τι στις σημερινς ανησυχητικς περιστσεις οι νθρωποι χρειζονται ιδιαιτρως την παρηγορι και το αγαθ ενδιαφρον των ποιμνων, η Σναξη των Επισκπων καλε λους τους ιερρχες και πρεσβυτρους της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας σε οκνο ποιμαντικ ργο, σε προσεκτικ στση ναντι των ενοριν, σε πολλαπλασιασμ των προσπαθειν για τον διαφωτισμ του λαο και τα τκνα της Εκκλησας σε μπρακτη συμμετοχ στη λατρευτικ, κοινωνικ και φιλανθρωπικ ζω των ενοριακν κοινοττων. Οι επαρχιοχοι αρχιερες καλονται να επιδεξουν ιδιατερη φροντδα για τις ανγκες του εμπιστευθντος σε αυτος κλρο και των εργαζομνων στις ενορες. 9. Η Σναξη των Επισκπων για λλη μια φορ αποδδει ιδιατερη προσοχ στην ανγκη επιμελος καταρτσεως των υποψηφων κληρικν. Σμφωνα με τον γιο Απστολο χερας ταχως μηδεν πιτθει. (πρβλ. Α Τιμ. 5.22), πρπει να δοκιμζουμε τους υποψφιους κληρικος, να τους καταρτζουμε για το προκεμενο σε αυτος στδιο και με ιδιατερη προσοχ να παρακολουθομε τα πρτα βματα των νεοχειροτονηθντων. Με ευαρσκεια επισημανοντας το συνεχιζμενο στο εππεδο λης της Εκκλησας ργο για την αναβθμιση του μορφωτικο επιπδου των κληρικν, η Σναξη των Επισκπων αιτεται της Ιερς Συνδου να εξετσει το ενδεχμενο συγχωνεσεως των υφισταμνων θεολογικν εκπαιδευτικν ιδρυμτων για το αποτελεσματικτερο περαιτρω ργο για την κατρτιση και διαπαιδαγγηση των μελλοντικν ποιμνων. Ταυτοχρνως πρπει να τηρονται επισταμνως οι καθιερωμνες απ την Ιερ Σνοδο καννες (Πρακτικ υπ’ αριθμ. 112 απ 30 Αυγοστου 2019) σχετικ με τη κατανομ των αποφοτων σ’ εκενες τις εκκλησιαστικς επαρχες, απ που απεστλησαν για τις σπουδς. |
| Η νταξη στην πνευματικ ζω (η πορεα: κθαρση - φωτισμς - θωση) εναι βασικ και αμετακνητη προπθεση για την ορθ ενσωμτωση στη ζω της εκκλησας - ενορας. Διτι η πνευματικ ζω, με την παραπνω κυριολεκτικ σημασα, εναι προπθεση και της ορθς κοινωνικτητας. Οι κοινωνικς αρετς δεν μπορον ποτ να εναι ατομικ επιτεγματα της θελσεως του ανθρπου, αλλ «καρπο» του Αγου Πνεματος (βλ. Γαλ. 5, 22: «Ο δε καρπς του Πνεματος εστιν αγπη, χαρ, ειρνη, μακροθυμα, χρησττης, αγαθωσνη, πστις, πρατης, εγκρτεια»). που δεν υπρχει «γιον Πνεμα», δεν υπρχει οτε και ο καρπς Του. Ο εθιμικς και κληρονομικς χριστιανισμς, που επιβλθηκε με την προδο των αινων στη ζω μας, εναι η αιτα της σημερινς ανωμλου καταστσεως, που ο λγος του Χριστο μας «γινσκω τα εμ και γινσκομαι υπ των εμν» (Ιων. 10, 14) χασε στην ενοριακ μας ζω την σημασα του. Γι " αυτ μεινε το Μοναστρι -θα πω και πλι- εις τπον της εκκλησας - ενορας, γιατ εκε (ταν λειτουργε μσα στην παρδοση), σζεται ο αγνας για κθαρση και φωτισμ της καρδας. Στο σημεο δε αυτ θα τολμσω να προσθσω, τι σως μια μελλοντικ πολιτειακ κατοχρωση και του «ελευθρου βαπτσματος» (κατ το θσπισμα του ελευθρου «πολιτικο γμου»), παρ τις ευνητες συνπειες, θα βοηθσει στην επιστροφ στα αυθεντικ πλασια της παραδσες μας.... 4. Με βση την παραπνω αναφορ στην ορθδοξη πνευματικτητα κατανοομε καλτερα τη θση των Κληρικν στην ζω των ενοριν μας. Θα υπογραμμσω μερικς ψεις του θματος. Κληρικο γνονταν στους πρτους αινες οι πνευματικο - οι φωτισμνοι απ το γιο Πνεμα και χι απλς οι «ηθικο» και «πεπαιδευμνοι». Μη λησμονομε τι και οι μεγλοι αιρετικο (π.χ. ρειος) σαν -εξωτερικ- ηθικο και «ανεπληπτοι». Πνευματοφροι μως δεν σαν. Ορθδοξος δεν εναι ο «ηθικς» και θεωρητικ μη αιρετικς, αλλ " αυτς που χει ενοκηση του Αγ. Πνεματος στην καρδι του, ο θεομενος. Αυτς πορεεται «εν τη αληθεα» του θεου φωτισμο. Γι " αυτ θα εισηγηθ ταπειν, τι εναι καλτερο να μην καλπτονται τα «εφημεριακ κεν» (υπαλληλικ συνεδηση), αν δεν βρσκονται, αν χι «πνευματικο» με την αρχαιοεκκλησιαστικ σημασα (πργμα σπανιτατο σμερα), τουλχιστον νθρωποι μετανοας, ταπεινσεως, προσευχς και πλοσιοι σε μοναστηριακς εμπειρες. Η χειροτονα δεν φωτζει μαγικ. προποθτει τον αγιοπνευματικ φωτισμ. Ο μη κεκαθαρμνος και αγιοπνευματικ φωτισμνος γνεται αχθοφρος και χι φορας της χριτος. Και ο μεν Θες «δρα και δια των αναξων», πως μας καθησυχζει ο ι. Χρυσστομος, αλλ οι μη κεκαθαρμνοι αδυνατον να γνουν θεραπευτς και γιατρο των λλων ακαθρτων (πρβλ. «ιατρ θερπευσον σεαυτν πρτον» Λουκ. 4, 23), αφο αγνοον την μθοδο της καθρσεως - θεραπεας και εναι γευστοι της αγιοπνευματικς εμπειρας. |
| Το Ευαγγλιο του Χριστο εναι ο ζωοποιν λγος, εναι η καλ εδηση, η οποα αποβλπει στο μλλον του κθε ανθρπου ξεχωριστ και της ανθρωπτητας ν γνει. Μσα στην Εκκλησα ο νθρωπος εναι ικανς να καταστε πργματι ελεθερος. Και δεν πρκειται για μια ανεθυνη ελευθερα «ο, τι θλω κνω», αλλ για μια ελευθερα ενς φλου του Θεο. Η ελευθερα, η οποα κεται στη βση της αυθεντικς αγπης και αυθεντικς δημιουργας. Ναι, μεν ο λγος περ Χριστο μχρι και σμερα μπορε να εναι «σκληρς» (πρβλ. ω. 6.60), δηλαδ με δυσκολα γνεται αποδεκτς απ τον νθρωπο, ο οποος χει βαθι του ριζωμνη συνθεια προς τον εγωσμ. Αντθετα, τα δγματα και τα συστματα, τα οποα υποστηρζουν και προωθον την ανθρπινη ιδιοτλεια, προτρπουν τον νθρωπο να επιδδεται σε επιθυμες και πθη, δελεζουν διτι εκμεταλλεονται την ανθρπινη επιθυμα για απολασεις και ανσεις. Ακριβς σε αυτ το καθημεριν και χρηστικ εππεδο σε περισστερες περιπτσεις και γνεται αυτ η αντιπαρθεση με το χριστιανισμ. Σμερα η Εκκλησα καλεται σε ιδιατερη μαρτυρα του τι η διαφλαξη της θρησκευτικς και κυρως χριστιανικς κοσμοθεωρας αποτελε εγγηση για τη μη αποσνθεση της προσωπικτητας, εγγηση της βιωσιμτητας του σγχρονου πολιτισμο μσα απ την υπρβαση της εγωιστικς ασυδοσας και βας. Σπουδαα επιμρους εκδλωση αυτς της αντιπαραθσεως αποτλεσε η κρση του θεσμο της οικογνειας. Στο σγχρονο πολιτισμ η ννοια της οικογνειας διαλεται πρα απ κθε αναγνριση. Στην κοινωνικ συνεδηση εσπρησαν και φυτρνουν δυναμικ οι σπροι των ψευδν ιδεν περ σπουδαιτητας του λεγμενου «φυλετικο αυτοπροσδιορισμο», περ ανγκης της απ νωρς αναπτξεως της σεξουαλικτητας των παιδιν, περ ποικιλας μορφν των ενσεων γμου, περ φυσιολογικτητας και κανονικτητας των λεγομνων «δοκιμαστικν γμων», περ κινσεως της θεληματικς απαιδας, του λεγμενου «childfree». Αυτο και πολλο λλοι «ιο» καταστρφουν τις παραδοσιακς οικογενειακς αξες. ν τ μεταξ, αυτς οι δο λξεις, δηλαδ οι «οικογενειακς αξες» δεν μιλον μνο για μα απ τις οδος επιτεξεως της αιωνου ζως, αλλ και αποτελον ταυτχρονα εγγηση τσο της προσωπικς ευτυχας των γονων και των παιδιν επ της γης, σο και της μνιμης βσεως του κοινωνικο βου. |
| Δν χω πευθνους πληροφορας κ τν συσκψεων κα συνδιασκψεων ατν. κοσαμεν μνον ν Συνδ τν εδησιν παρ το Σεβ. Μητροπολτου Μαρωνεας κα Κομοτηνς κ.Παντελεμονος, Συνοδικο Συνδσμου μετ τς Συνοδικς πιτροπς π τν Δογματικν κα Νομοκανονικν Ζητημτων, τι λλογιμτατος κ.Βλσιος Φειδς, μτιμος Καθηγητς Πανεπιστημου κα Μλος τς ν θματι πιτροπς, καμε εσγησιν πρ τς Ατοκεφαλας τς «νας Οκρανικς κκλησας». μολογ τι μ ξπληξε δυσμενς πληροφορα ατ, Μακαριτατε, δι τ βεβιασμνον τς ντς τριημρου ξαγωγς συμπερασμτων κα πορισμτων π τν ν λγ Συνοδικν πιτροπν. γεθην τς πικρας, τς ποας κα μες γεθητε τν παρελθντα κτβριον, ταν τ ΣτΕ σπευσε ν ξαγγ χαριστικν πφασιν δι τν Παναγιτατον Πατριρχην μας, σχετικς μ τν πθεσιν το ερο Ναο κα το κτματος Προμπον. «Κα δο πλεον (Προμπον) δε» (πρβλ. Λουκ. ια’ 31-32). ξ ρχς μετρα τοποθτησις κα σστασις π το Οκρανικο θματος το κα εναι ν ξετασθ κα θεωρηθ π πσης πλευρς τ φλγον κα περπλοκον ατ ζτημα π τν ν θματι ρμοδων Συνοδικν πιτροπν, π τς Διαρκος ερς Συνδου κα ν τλει π τς Σεπτς εραρχας μν, τις κα θ ποφανθ σχετικς ν μυστικ ψηφοφορ, φο γν συνολικ θερησις το λου ατο προβλματος κα μελετηθον πισταμνως παντα τ σχετικ γγραφα κα πομνματα. Ταπεινς φρον τι τ πολυδαδαλον κα πολπλοκον ατ θμα το Οκρανικο Ατοκεφλου, ες ος κα δι’ ο τρπου χορηγθη, χρζει πολλς κα μπεριστατωμνης μελτης, θερμν κα κατανυκτικν προσευχν κα πρωτστως το τηλαυγος φωτισμο το Παναγου Πνεματος. Δν εναι δυνατν ες λακς, σην λιπαρν πιστημονικν κα θεολογικν γνσιν κα ν χ, ν ποφανθ φ’ νς τσον εαισθτου κανονικο κα κκλησιολογικο ζητματος, ταν μλιστα κοιννητοι – σχισματικο, καθρημνοι κα ναθεματισμνοι πσκοποι «χειροτνησαν», μετ τς ς νω σοβαρωττας κκλησιαστικς ποινς, τρους «πισκπους» κα «Κληρικος». Σβομαι τν προσωπικτητα κα τν πιστημονικν κρσιν το λλογ. Καθηγητο κ.Βλασου Φειδ, λλ θεωρ τι δν εναι φρνιμον κα λυσιτελς ν περιορισθμεν ες τν γνμην νς κα μνου σοβαρο κατ τ λλα πιστμονος. Τοσοτον μλιστα, καθ’ σον τερος συνδελφος ατο μτιμος Καθηγητς, λλογιμτατος κ.Παναγιτης Μπομης τς δρας το Κανονικο Δικαου, χει λλοαν τοποθτησιν π το Οκρανικο ζητματος. |
| Η Θεα χρη θεσε στον κσμο πντε Πατριρχες και αυτς ο αριθμς δε μπορε να υπερβε. Η Εκκλησα, ως Σμα Χριστο, χει μια Κεφαλ, δηλαδ τον διο τον Χριστ, σον δε αφορ τους πντε Πατριρχες, αυτο δθεν αντιστοιχον στις πντε ανθρπινες αισθσεις. Ο αριθμς «πντε» ως σμβολο της εντητας των Πατριαρχν – εκπροσπων της Οικουμενικς Ορθοδοξας, ο οποος αντιστοιχε στη θεωρα της Πενταρχας, αντικατοπτρζει την διαμορφωθεσα συγκεκριμνη περοδο της υπρξεως της Εκκλησας ιστορικ κατσταση. Ο αριθμς πντε στην Αγα Γραφ και την αγιοπατερικ παρδοση, ποτ δεν εχε καμα συμβολικ σημασα, οτε καμα κρυφ μυστικ ννοια, πως π.χ. ο αριθμς «επτ», παραδοσιακ ερμηνευμνος ως η πληρτητα των επτ δωρεν του Αγου Πνεματος, επτ ημερν της δημιουργας κλπ. ρα ο αριθμς των Πατριαρχν - μελν της Πενταρχας δχεται αλλαγς, λαμβανομνων υπψη των συγκεκριμνων ιστορικν συνθηκν. Αυτ η αλλαγ εκ των πραγμτων γινε εξαιτας του χωρισμο της Δυτικς Εκκλησας απ την Ανατολικ, ταν η Πενταρχα κατληξε σε Τετραρχα. Ττε η συμβολικ των «πντε αισθσεων» σε ορισμνους μεταγενστερους συγγραφες αντικαθσταται με τη συμβολικ των «τεσσρων στλων», που στηρζουν το μυστικ σμα της Οικουμενικς Εκκλησας. τσι ο Πατριρχης Δοσθεος στον «Τμο αγπης» αναφρει την αναγμενη στο 1452 ομολογα πστεως των ανθενωτικν, που ειδικ λει « νατολικ κκλησα, ττρασι στλοις τος πατριαρχικος θρνοις ρειδομνη — Τμος γπης κατ λατνων/Συλλεγες κατυποθες παρ πατρ. εροσολμων Δοσθεον. [Γισσι], 1698. Σ. 331; πρβλ. επσης: JugieM. Theologia Dogmatica christianorum orientalium. P., 1931. T. 4. P. 462). τσι ακριβς, δηλαδ, ως τσσερα «Ανατολικ Πατριαρχεα», εκλαμβανταν η Πενταρχα απ τους λληνες τη μεταβυζαντιν περοδο μχρι το τλος του 16 ου αινα, ταν ιδρθηκε νο Πατριαρχεο «Μοσκβου και πσης Ρωσας καιτων υπερβορεων μερν». Στο Γρμμα περ ιδρσεως του Πατριαρχεου το τος 1589, αναφρεται η γνμη του τσρου Θεοδρου, σμφωνα με την οποα για τη σσταση του Πατριαρχεου στη Μσχα χρειζεται συγκατθεση τσο «του Αρχιεπισκπου Κωνσταντινουπλεως, Νας Ρμης και Οικουμενικο Πατριρχη, σο και των λοιπν Οικουμενικν Πατριαρχν Αλεξανδρεας, Αντιοχεας και Ιεροσολμων και πσης της Συνδου της Ελληνικς» (Συλλογ των κρατικν γραμμτων και συνθηκν εν Μσχα, 1819. Μρος. 2. 59). |
| 859 См. 2 кан. VII Всел. собора. Относительно церкви Греческого королевства см. закон от 16 февраля 1856 г. 861 См. Τπος κανονικς συμμαρτυρας в Пидалионе (изд. 1864 г., стр. 758). С этим сходно так называемое «ucnobjeдho писмо», которое духовник дает намеревающемуся принять рукоположение. Напечатано в «Православна србска црква у княжеству Србии» мптроп. Михаилом. Упом. изд.. стр. 206. 862 Карф. соб. кан. 18. Зонара в толковании этого канона пишет: «при рукоположении епископ должен напоминать рукополагаемым постановления соборов, как касательно верования, так и касательно правил жизни и совершения церковных дел, чтобы они, познавая постановления отцов церкви, поступали согласно этим постановлениям» (Аф. Синт., UII, 253–357). Обыкновенно эти правила даются ново-рукоположенным пресвитерам в форме епископского поучения. Ср. «Поучение к новопоставленному иерею», изданное Синодом Русской Церкви, или «Архиерейское поучение на свитце даемое пресвитеру в хиротонисании», составленное бывшим епископом Новосадским Платоном и напечатанное в Вене в 1857 г. 863 См. чин рукоположения епископского и «Чин исповедания и обещания архиерейского». Спб., 1865 г. 864 Кан. 10 св. Василия Великого и толкование Зонары на этот канон (Аф. Синт., IV, 125). Но если кто-нибудь вступил в клир по свободной воле, то он обязан повиноваться церковной власти в своем желании перейти из одной степени на другую высшую. См. 31 кан. собора, который осуждает непокорность некоторых в этом отношении; а Вальсамон указывает и мотивы этого канона. «Случалось, говорит он, что некоторые клирики, будучи приглашаемы епископами к переходу на высшую степень, ради пользы церкви, противились этому, рассуждая, что им было лучше оставаться на степенях, занимаемых ими, так как они получали хороший доход и вообще пользовались материальными выгодами» (Аф. Синт., IIU, 383–384). 867 Ап. кан. 6, 81, 83. См. определение константинопольского синода, от мая 1797 г., при патриархе Григорие ( Γεδε ν Κανν. Διατξει. I, 302. Πρβλ. κα I, 193). Ср. Номоканон, IX, 36 (Аф. Синт., I, 228). |
|
|
