| Απκριση, τι για κενους που διλεξαν να προσχουν τον εαυτ τους στην ησυχα, δεν εναι ανφελο να προσπαθον να συγκρατον το νου τους μσα στο σμα. Αδελφ, δεν ακος τον Απστολο που λει τι τα σματ μας εναι νας του Αγου Πνεματος που εναι μσα μας(Α Κορ. 6, 19); Και πλι, τι εμαστε οκος του Θεο, πως λει ο Θες: «Θα κατοικσω και θα περπατσω μσα τους και θα εμαι Θες τους»(Β Κορ. 6, 16); Αφο λοιπν το σμα εκ φσεως εναι φτιαγμνο για να γνει κατοικητριο του Θεο, ποιος λογικς νθρωπος θα κρινε ανξιο κπο το να εγκαταστσει το νου του μσα σ’ αυτ; Γιατ κι ο Θες βαλε το νου εξαρχς να κατοικσει μσα στο σμα; ραγε κι Αυτς κακς πραξε; Αυτ τα λγια, αδελφ, αρμζει να λμε στους αιρετικος, που υποστηρζουν τι το σμα εναι κακ και δημιοργημα του πονηρο. Εμες μως νομζομε κακ να εναι ο νους στα σαρκικ φρονματα, και χι κακ να εναι μσα στο σμα, αφο οτε το σμα εναι κακ. Γι’ αυτ εκενοι που χουν στραμμνη σ’ λη τους τη ζω την παρξ τους στο Θε, αναφωνον μαζ με το Δαβδ προς το Θε: «Δψασε για Σνα η ψυχ μου, αλλ πσες φορς κι η σρκα μου!»(Ψαλμ. 62, 2), και: «Η καρδι μου και η σρκα μου αναγλλιασαν με την παρουσα του ζντος Θεο»(Ψαλμ. 83, 3). Και προσθτουν μαζ με τον Ησαα: «Η κοιλι μου θα αντηχσει σαν κιθρα και τα σπλχνα μου σαν χλκινο τεχος που εγκαινασες Εσ»(Ησ. 16, 11), και: «Απ το φβο Σου, Κριε, λβαμε μσα μας το Πνεμα της σωτηρας Σου, κι χοντας σ’ Αυτ την πεποθησ μας δε θα πσομε, αλλ θα πσουν εκενοι που μιλον εμπνεμενοι απ τη γη(Ησ. 26, 17–18) και κατηγορον ψευδς τα επουρνια λγια και βιματα ως γινα». Γιατ αν και ο Απστολος ονομζει το σμα θνατο λγοντας «Ποιος θα με λυτρσει απ το σμα τοτο του θαντου;»(Ρωμ. 7, 24), αλλ’ αυτ το λει απλς γιατ το πρσυλο και σωματικ φρνημα εναι σωματοειδς. Γι’ αυτ παραβλλοντς το με το πνευματικ και θεο φρνημα, δκαια το ονμασε σμα· και χι απλς σμα, αλλ θνατο σματος. Και λγο παραπνω, φανερνοντας σαφστερα τι δεν κατηγορε τη σρκα, αλλ την αμαρτητικ ροπ που εισλθε σ’ αυτν με την παρβαση του Αδμ, λει: «Εμαι δολος πουλημνος στην αμαρτα»(Ρωμ. |
| Απ την καρδι του, σαν απ τον οκο Κυρου, θα βγει πηγ ανκφραστης σοφας και θα ποτσει τον χεμαρρο των σχονων(Ιωλ. 4, 18), δηλαδ τους ανθρπους που ξερθηκαν απ την ξηρασα και τον κασωνα των παθν. Και ττε θα διαπιστσει στον εαυτ του την πραγματοποηση των λγων του Κυρου: «Απ τα βθη ποιου πιστεει σ’ εμνα, θα ρεσουν ποτμια ζωνταν νερ»(Ιω. 7, 38). «Θα ανατελει, λει ο Θες, σ’ εκενους που με φοβονται, λιος δικαιοσνης, και οι πρξεις τους θα οδηγσουν στην αση. Θα βγουν απ τη φυλακ των παθν και θα χοροπηδσουν σαν μοσχαρκια ελευθερωμνα απ δεσμ αμαρτας. και θα καταπατσουν τους νομους και τους δαμονες κτω απ τα πδια τους σαν στχτη, κατ την ημρα της αποκαταστσες τους, την οποα επιφρω εγ, λει ο Κριος, ο Παντοκρτωρ»(Μαλ. 4, 2–30. Αυτ ββαια θα γνει ταν ανυψωθον μσω λων των αρετν και τελειοποιηθον με τη σοφα και τη γνση απ τη μθεξη του Πνεματος. Αν στο πεδιν ρος του κσμου τοτου και της Εκκλησας του Χριστο, σηκσεις ψηλ τη σημαα της καινοργιας γνσεως και υψσεις, σμφωνα με τον Προφτη(Ησ. 13, 2), τη φων της σοφας που σου δωσε ο Θες, στηρζοντας με το λγο σου και διδσκοντας τους αδελφος σου και αποκαλπτοντς τους το νημα της θεας Γραφς στε να κατανοον τις θαυμαστς δωρες του Θεο, και οδηγντας τους στην εργασα των εντολν Του, ττε μη φοβηθες απ εκενους που φθονον τη δναμη των λγων σου και διαστρεβλνουν κθε θεα Γραφ, γιατ αυτο εναι δειοι, σαρωμνοι και τοιμοι για κατοικα του διαβλου(Ματθ. 12, 44). Γιατ ο Θες καταγρφει τα λγια σου στο βιβλο των ζντων και δε θα πθεις βλβη απ αυτος, πως οτε ο Πτρος απ τον Σμωνα τον μγο. Θα πεις μλλον και συ εκενη την ημρα μαζ με τον Προφτη(Ησ. 12, 2 και 4), ταν βλπεις τους ανθρπους αυτος να κατασκευζουν εναντον σου παγδες στο δρμο σου: «Ιδο, ο Θες μου και Κριος εναι σωτρας μου· θα χω την πεποθησ μου σ’ Αυτν, θα με σσει και δε θα φοβηθ. Γιατ η δξα μου και η μνησ μου εναι ο Κριος, και Αυτς γινε σωτρας μου. |
| Ας πω κι εγ μαζ με τον σιο Δαβδ: «Πσο μεγαλεο χουν τα ργα Σου, Κριε, και πσο ασλληπτο εναι το βθος των λογισμν Σου!(Ψαλμ. 91, 6)». Γιατ βλπω νοερ και αληθιν με τη δναμη του Πνεματος και να, εναι γεμτος απ απεργραπτη δξα ο οκος Κυρου(Ησ. 6, 1). Και βλποντας φυσικ με τον τρπο αυτ, βλπω και τον εαυτ μου μσα στον οκο του Κυρου να εναι υπερπλρης απ δξα και χρη, μσα σε ανεπωτη ανπαυση και ανκφραστη και αινια ειρνη. Και δικαιολογημνα υπερεκπλττομαι κι χω χτυπηθε απ τα βλη της θεας αγπης και εμαι πληγωμνος απ αυτ και καγομαι απ ερωτικ ζση μσα σε χαρ πνευματικ, σε υπερκσμια ευφροσνη και αγαλλαση, κι η καρδι μου, απ θεα δωρε, εναι γεμτη ιερ φως του οποου πυρσς σβηστος εναι το Πνεμα, αν επιτρπεται να πω τσι. Κι τσι εισγομαι στους λγους λων των ντων, ενωμνους σε να μυστικ λγο, και βλπω λα τα περιεχμενα των Γραφν να καταλγουν σ’ εκενο το λγο. Και πολλ ττοια μυστρια μο αποκαλπτονται που αναφρονται στον να εκενο λγο και που φανονται μσω εκενου σε σους βλπουν αληθιν και πνευματικ. Ο λγος αυτς εναι η μεγλη βουλ του Θεο, την οποα εδε ο Δαβδ και ψαλλε: «Η βουλ του Κυρου μνει στον αινα και οι λογισμο της καρδις Του σε γενες γενεν»(Ψαλμ. 32, 11). Γιατ τη βουλ του Κυρου κανες δεν μπορε να ματαισει(Ησ. 14, 26–27). Η βουλ αυτ βλπεται μεταδδεται χι με τη μθηση αλλ με την πνευματικ και ενυπστατη χρη, η οποα φωτζει το νου να εννοσει την αλθεια και τον προετοιμζει να βλπει τα υπερκσμια. «Ποιος γνωρζει, Κριε, τη δναμη της οργς Σου; Και ποιος μπορε απ το φβο Σου να μετρσει το θυμ Σου;»(Ψαλμ. 89, 11) επε η θεα Γραφ. Αλλ η πνευματικ σοφα μσα μου λει: «Ποιος γνωρζει τη δναμη της αγπης Σου και θα μπορσει απ τα ενεργματ Σου να μετρσει τον ρωτ Σου;» Εναι θαυμαστ, Κριε, τα ργα της αγπης Σου· Εναι μακριος ο νθρωπος που ξαννθισε η νοερ του ασθηση απ τη σωστ ησυχα και σαν να πομε ξαναγρισε στον εαυτ της και ζει με την μπνευση και την ενσχυση του Πνεματος. |
| Για τους πνευματικος λει κπου ο Παλος: «Δε γνωρζετε τι θα κρνομε αγγλους; Δεν εμαστε λοιπν ικανο να κρνομε βιοτικς υποθσεις;»(Α Κορ. 6, 3). τσι, εκενος που χει το Πνεμα κατανοε τα πντα(Α Κορ. 2, 15), το Οποο, πως λει ο Κριος, ο κσμος δεν μπορε να το λβει, οτε το θεωρε(Ιω. 14, 17). σοι λοιπν δεν χουν ντυθε με αληθιν ασθηση ψυχς και δεν χουν μσα τους το υπερουρνιο γιο Πνεμα να ενεργε ρρητα και μυστικ και να λει τα ανκφραστα, αυτο εναι φανερ τι χουν το πνεμα του κσμου. «Εσες μως –λει ο Παλος– δεν εστε πλον σαρκικο, αλλ πνευματικο, αν ββαια κατοικε μσα σας Πνεμα Θεο. Εκενος μως που δεν χει Πνεμα Χριστο, αυτς δεν ανκει σ’ Αυτον»(Ρωμ. 8, 9). Βλπεις λοιπν τι εκενοι που χουν μσα τους το Πνεμα δεν εναι σαρκικο; Και τι εκενοι που, αλομονο, τους λεπει θλιβερ Αυτ, χι μνο δεν μπορον να κρνουν ορθ για τα θεα, αλλ οτε του Χριστο νθρωποι πτυχαν να εναι; Κι αλλο ο Απστολος δεχνει πιο ανγλυφα την αντθεση του κοσμικο πνεματος προς το Πνεμα του Θεο, λγοντας: «Εμες δε λβαμε το πνεμα του κσμου αλλ το Πνεμα του Θεο, για να γνωρσομε εκενα που μας χρισε ο Θες»(Α Κορ. 2, 12). Εννοες τρα τι τα θεα και την αλθεια μπορον να εννοσουν μνο εκενοι που δχτηκαν το Πνεμα του Θεο; πως επε και ο Κριος: «ταν ρθει Εκενος, το Πνεμα της αλθειας, θα σας οδηγσει σε ολκληρη την αλθεια»(Ιω. 16, 13). Βλπεις πς ρχεται πραγματικ στο νου η πλρης αλθεια, οπτε πι και η κρση εναι εκολη και ασφαλς; Γι’ αυτ το γιο Πνεμα ονομζεται Πνεμα βουλς, Πνεμα επιστμης, Πνεμα συνσεως και σοφας(Ησ. 11, 2), Πνεμα ηγεμονικ(Ψαλμ. 50, 14), Πνεμα ευθς(Ψαλμ. 50, 12), Πνεμα της αλθειας(Ιω. 14, 17). Ακμη ο Ησαας το ονομζει και Πνεμα κρσεως(Ησ. 4, 4), γιατ με αυτ η ψυχ διευθνεται προς τα λεχθντα με ευθυκρισα και με αυτ τα ενεργε κατ το πρπον, αφο και αυτ εναι μτοχος του Πνεματος, και χωρς Αυτ λα εναι γεμτα σκτος και ρημα απ αλθεια. Εκενος που εναι μοιρος απ το Πνεμα της αλθειας και απ σα επαμε στη συνχεια κι επιχειρε πειτα να κρνει, θα βγλει εσφαλμνα συμπερσματα και θ’ αστοχσει ως προς την αλθεια. |
| «Και ξελεσεται ρβδος κ τς ρζης Ιεσσα, κα νθος κ τς ρζης ναβσεται. κα ναπασεται π ατν πνεμα το Θεο, πνεμα σοφας κα συνσεως, πνεμα βουλς κα σχος, πνεμα γνσεως κα εσεβεας … Κα σται ν τ μρ κεν ρζα το Ιεσσα κα νιστμενος ρχειν θνν, π ατ θνη λπιοσι…» (Ης. 11, 1 - 10). Σε αυτν την προφητεα αποκαλπτεται η καταγωγ του Σωτρα: επρκειτο να γεννηθε απ την Παρθνο, η οποα θα προερχταν απ τη γενι του Ιεσσα και του Δαβδ (ο Ιεσσα ταν ο πατρας του αγου βασιλι και προφτη Δαβδ). Το δετερο μρος της προφητεας μιλει για τα θνη που θα πιστψουν στον Χριστ. Ο Προφτης Ησαας. Αντνιο Μπαλστρα. Μια λλη προφητεα του Ησαα για τον Χριστ υπαινσσονταν τα μελλοντικ θαματα, τη δναμη, την πνευματικ εξουσα και τις θεραπεες Του: « Θες μν … ατς ξει κα σσει μς. Ττε νοιχθσονται φθαλμο τυφλν, κα τα κωφν κοσονται. ττε λεται ς λαφος χωλς, τραν δ σται γλσσα μογιλλων…» (Ησ. 35, 4-6). Η πιο γνωστ και τρανταχτ προφητεα, μως, για τη γννηση του Σωτρα που γινε απ τον προφτη Ησαα εναι η ακλουθη: « Δι τοτο δσει Κριος ατς μν σημεον δο παρθνος ν γαστρ ξει, κα τξεται υν, κα καλσεις τ νομα ατο Εμμανουλ» (Ησ. 7, 14). Αυτ τα λγια δεν μιλον μνο για τον ερχομ του Μεσσα, αλλ αποκαλπτουν επσης το μυστριο της Ενσρκωσης του Θεο, διτι ο Σωτρας επρκειτο να γεννηθε απ την Παρθνο, που με μυστηριδη τρπο «συλλψη ν γαστρ», και το νομ Του θα εναι Εμμανουλ, που στα ελληνικ σημανει «Μεθ’ ημν ο Θες». Εκτς απ το μεγλο αριθμ προφητειν για τον τπο και το γεγονς της γννησης του Σωτρα, στην Παλαι Διαθκη υπρχουν και πολλς λλες που περιγρφουν την επγεια πορεα της ζως Του, τα θαματα, τα πθη, τον σταυρικ θνατο και την Ανστασ Του. Κθε Ιουδαος γνριζε πολ καλ λες αυτς τις προφητεες και καθνας που προερχταν απ το γνος του Δαβδ λπιζε τι ο Μεσσας θα γεννιταν στην οικογνει του. Εναι ακμη πιο λυπηρ το γεγονς τι οι Ιουδαοι στην πλειοντητ τους δεν εδαν τον αναμενμενο Σωτρα στον Κριο Ιησο Χριστ. Τον προσπρασαν, δεν πστεψαν τι εναι Αυτς, , πως ο Ιοδας ο Ισκαριτης, εξαπατθηκαν απ τις προσδοκες τους, νομζοντας τι εχε ρθει ο επγειος βασιλις και ηγεμνας εκενος που θα κανε το Ισραλ το κντρο του κσμου. Τελικ, ο Ισραλ δε δχτηκε τον Χριστ, και το ευαγγλιο ρχισε να διαδδεται ανμεσα στα θνη, δηλαδ στους λαος που ταν ακμη ειδωλολτρες. |
| Κθε χαρδρα θα γεμσει(Ησ. 40, 4· Λουκ. 3, 5)· χι μως λες οι χαρδρες γενικς, οτε λων των ανθρπων, δηλαδ χι και εκενων που δεν ετομασαν την οδ του Κυρου και δεν καναν σιους τους δρμους Του. ταν λοιπν η χαρδρα, δηλαδ η σρκα η ψυχ εκενων που ετομασαν πως επα την οδ του Κυρου και καναν σιους τους δρμους Του, γεμσει απ γνση και αρετ με την παρουσα του Θεο Λγου που περπατ σ’ αυτος δι των εντολν, ττε λα τα πνεματα της κβδηλης γνσεως και κακας χαμηλνουν καθς τα πατε ο Λγος και τα υποτσσει και σωριζει το κρτος της κακας που υψνεται κατ της ανθρπινης φσεως και κατασκπτει κατ κποιο τρπο το μγεθος και το ψος των ορων και των βουνν και γεμζει μ’ αυτ τις χαρδρες. Γιατ η αποβολ των παρ φση παθν και η εγκατσταση των κατ φση αρετν εξομαλνει τις χαραδρσεις της ψυχς και ταπειννει την εξουσα των πονηρν πνευμτων που υψνεται σαν βουν. Οι κακοτρχαλοι δρμοι, δηλαδ οι αθλητες συμφορς, θα γνουν ομαλο, και μλιστα ταν ο νους νιθοντας χαρ και ευφροσνη δχεται ευχαρστως τις ασθνειες, τις θλψεις και τις ανγκες(Β Κορ. 12, 10), εξουδετερνοντας με τις αθλητες συμφορς λη την εξουσα των εκοσιων παθν. Γιατ κακοτρχαλους δρμους ονομζει τις αθλητες συμφορς, που μως μεταβλλονται σε ομαλος με την υπομον και την ευχαριστα. Εκενος που επιθυμε την αληθιν ζω, επειδ γνωρζει τι κθε πνος ετε θεληματικς ετε αθλητος γνεται ο θνατος της μητρας του θαντου, της ηδονς, θα δεχτε με πολλ χαρ λες τις σκληρς συμφορς των αθλητων πειρασμν. Με την υπομον του μετατρπει τις θλψεις σε δρμους εκολους και ομαλος που τον οδηγον αλθευτα στο βραβεο της ουρνιας κλσες του(Φιλιπ. 3, 14) ταν κνει μ’ ευσβεια τη θεα πορεα σ’ αυτος. Γιατ ββαια, μητρα του θαντου εναι η ηδον, αλλ θνατος της ηδονς εναι ο πνος, και ο προαιρετικς και ο αθλητος. Καθνας λοιπν που με την εγκρτεια διλυσε την πολστροφη και πολπλοκη ηδον, η οποα εναι πλεγμνη με λα γενικς τα αισθητ, αυτς κανε τα στραβ σια. Κι εκενος που με την υπομον καταπτησε τη δσβατη και τραχι επιφορ των πνων, αυτς τους κακοτρχαλους δρμους τους κανε σιους. Γι’ αυτ σαν βραβεο της αρετς και των κπων γι’ αυτ, επειδ αγωνστηκε νμιμα και σωστ και νκησε την ηδον με τον πθο της αρετς, εν καταπτησε την οδνη με τον ρωτα της γνσεως και διεξγαγε και στα δο πεδα με γενναιτητα τους θεους αγνες, αυτς θα δει, πως λει η Γραφ(Ησ. 40, 5· Λουκ. 3, 6), τη σωτηρα του Θεο. |
| λη η εδ δικαιοσνη, ταν συγκριθε με τη μλλουσα, εναι σαν καθρφτης που περιχει την εικνα των αρχετπων και χι τα δια τα πργματα πως υπρχει το καθνα. Και κθε γνση εδ των ουρανων, ταν συγκριθε με τη μλλουσα, εναι να σκοτειν ανιγμα που περιχει μνο εικνα της αλθειας, αλλ’ χι την δια την πραγματικ αλθεια που μλλει να φανε. Επειδ τα θεα συγκρατονται με αρετ και γνση, ο καθρφτης δεχνει τα πρωττυπα της αρετς, εν το ανιγμα(Α Κορ. 13, 12) θλει να φανερσει τα αρχτυπα της γνσεως. Εκενος που με την πρακτικ σκηση ευαρστησε στο Θε, με τη θεωρα εναι φανερ τι μεταθτει το νου του στη χρα των νοητν. Και αυτ για να μην υποστε εξαιτας κποιας φαντασας το θνατο(Εβρ. 11, 5) που προξενον τα πθη μσω της αισθσεως, καθς δε θα βρσκεται διλου απ καννα απ’ σα θλουν να τον συλλβουν. Εκενος που με το καθαρ μτι της πστεως εδε την ωραιτητα των μελλντων αγαθν, υπακοει στη διαταγ να βγει με προθυμα απ τη γη του και τους συγγενες του και το πατρικ του σπτι(Γν. 12, 1), εγκαταλεποντας τη σρκα, την ασθηση και τα αισθητ, πως και τη σχση και την εμπαθ κλση προς αυτ. Και σε καιρ πειρασμο και αγνων εναι αντερος απ τη φση, προτιμντας απ τη φση την Αιτα της, πως ο μγας Αβραμ προτμησε αντ τον Ισακ το Θε(Γν. 22, 12). Εκενος που δεν επιδικει να ασκσει την αρετ τη μελτη των θεων λγων για δξα ως κλυμμα της πλεονεξας για κολακεα και ανθρωπαρσκεια και επδειξη(Α Θεσ. 2, 4–6), αλλ για το Θε κνει και λει και σκφτεται τα πντα, αυτς βαδζει με γνση το δρμο της αλθειας. Γιατ σε μη σιους δρμους δεν συνηθζει να περπατε ο θεος λγος, ακμη και αν βρει σε μερικ σημεα τοιμη την οδ(Ησ. 40, 3· Λουκ. 3, 4). Νηστεει κανες και απχει απ δαιτα που φλογζει τα πθη, και πρττει λα τα λλα, σα βοηθον να απαλλαχθε απ την κακα· αυτς ετομασε εκενο που λγεται «οδς». Αν μως λα αυτ τα κνει απ κενοδοξα πλεονεξα κολακεα λλη αιτα, και χι για την ευαρστηση του Θεο, ττε δεν κανε σιους τους δρμους του Κυρου(Ησ. 40, 3· Λουκ. 3, 4). τσι τον κπο της ετοιμασας της οδο τον υπφερε, δεν εχε μως το Θε να περπατ στους δρμους του. |
| Λοιπν, γαπητο, ς σταθομε μ φβο Θεο κα ς φυλγομε τν σκηση τν ρετν κα ς μ βζομε μπδιο στ συνεδησ μας· ς προσχομε τν αυτ μας μ φβο Θεο, μχρις του συνεδησ μας λευθερωθε κα μαζ της κι μες κα πραγματοποιηθε νωση νμεσα σ’ ατν κα σ’ μς. Κα ττε συνεδηση γνεται φλακς μας κα μς δεχνει πο σφλλομε. ν μως δν πακοσομε σ’ ατν, θ φγει π μς κα θ μς γκαταλεψει κα ττε πφτομε στ χρια τν χθρν κα δν μς φνουν πλον. πως μς δδαξε Κρις μας: «κουσε τν ντδικ σου ως του βρσκεσαι μαζ του στ δρμο γι τ δικαστριο»(Ματθ. 5,25). ντδικος, ννοον μερικο τι εναι συνεδηση, ποα ντιστκεται στν νθρωπο πο θλει ν κνει τ μαρτωλ του θλημα. Κα ν νθρωπος δν κοσει τν συνεδησ του, ττε ατ τον παραδνει στος χθρος του. ν Θες δε τι ποτχθηκε σ’ Ατν νος μ λες του τς δυνμεις κα δν χει λλη βοθεια παρ Ατν μνο, ττε τν νδυναμνει κα λει: «Μ φοβσαι, παιδ μου ακβ, λιγριθμε σραλ»(Ησ. 41,13). Κα πλι λει: «Μ φοβσαι, γιατ σ λτρωσα. Σο δωσα τ νομ μου, σ εσαι δικς μου. Κα ν περνς π νερ, εμαι μαζ σου, ποτμια λκληρα δν θ σ παρασρουν, κι ν περσεις νμεσα π φωτι δ θ καες και φλγα δν θ σ κατακψει, γιατ γ εμαι Κριος Θες σου, γιος το σραλ, πο σ σζω»(Ησ. 43, 1–3). ν λοιπν νος κοσει ατ τ νθαρρυντικ λγια, ψηφ τος δαμονες λγοντας: «Ποις εναι πο μ πολεμ; ς σταθε πναντ μου. Ποις ντιδικε μ’ μνα; ς μ πλησισει. Κριος εναι βοηθς μου, ποις θ μο κνει κακ; λοι σες θ παλισετε πως τ ροχα πο τρει σκρος»(σ. 50,8). ν καρδι σου φτασε ν ποκτσει σν φυσικ τ μσος κατ τς μαρτας, ττε νκησε κα πομακρνθηκε π κενα πο γεννον τν μαρτα κα βαλε στν μνμη σου τν κλαση. Κα γνριζε τι κενος πο σ βοηθε μνει κοντ σου. Κα σ ν μν Τν λυπες μ καμα μαρτα, λλ κλαε μπρς Του κα λγε: «σ Κριε χεις τ λεος γι ν μ γλυτσεις π τν μαρτα κα τος δαμονες, γιατ γ δυνατ ν ξεφγω π τος χθρος χωρς τν βοθει Σου». Κα πρσεχε ν μν παραδεχτες πονηρς σκψεις, κα Ατς σ φυλγει π κθε κακ. |
| πειτα λει: «σπου να περσει η οργ του Κυρου»(Ησ. 26, 20). πως λεγε λλος: «σπου να περσει η ανομα»(Ψαλμ. 56, 2). Γιατ «οργ Κυρου» και «ανομα» φανεται τι εναι οι δαμονες και τα πθη και τα αμαρτματα, πως λει προς το Θε ο Ησαας: «Ιδο, εσ οργστηκες και μεις αμαρτσαμε»(Ησ. 64, 5). Ο νθρωπος αποφεγει την οργ αυτ ταν προσχει συνεχς στην καρδι του με προσευχ και προσπαθε επμονα να μπει στα δυτα του εσωτερικο του. Γιατ λει η Γραφ: «ντλησε σοφα πιο πρα απ τα βθη της καρδις»(Ιβ 28, 18), επειδ «λη η δξα της κρης του βασιλι βρσκεται μσα της»(Ψαλμ. 44, 14)· και κοπιζω «ως του μπ στο αγιαστριο του Θεο και στο ρος που Αυτς κληροδτησε, στο τοιμο κατοικητριο, το οποο συ, Κριε, κατασκεασες, στον γιο τπο, που ετομασαν τα χρια Σου»(ξ. 15, 17). Εκενος που θλει πργματι να απαρνηθε τον κσμο, ας μιμεται τον μακριο προφτη Ελισσαο που δεν πρε μαζ του τποτε(Γ Βασ. 19, 20), εξαιτας του μεγλου και φλογερο ρωτα στο Θε. Αφο λοιπν μοιρσει λα τα υπρχοντ του σ’ σους χουν ανγκη και σηκσει τον σταυρ του Κυρου, ας βιαστε να πορευτε πως Εκενος με τη θλησ του στον εκοσιο θνατο, ο οποος γνεται πρξενος της αινιας βασιλεας. ταν εννοσεις τι ο Αμορραος εναι ισχυρς μσα σου σαν δρυς(Αμς 2, 9), ττε παρακλεσε μ’ επιμον τον Κριο, να ξηρνει τον καρπ του δνδρου, δηλαδ την πρακτικ αμαρτα, και τις ρζες απ κτω, δηλαδ τους ακθαρτους λογισμος, και να αφανσει ο Κριος τον Αμορραο απ μπροστ σου. Δεν πρπει να παραξενεεστε ταν βλπετε να περιπαζουν την ησυχα μας εκενοι που δεν μπορον να ησυχσουν· καλτερα να προσεχεστε για χρη τους, χωρς μως να μνησικακετε. Και σταθετε απναντ τους με σφοδρτερη υποταγ στο Θε και λγετε δυνατ: «Υποτξου ψυχ μου στο Θε(Ψαλμ. 61, 6)· αντ να με αγαπον, με συκοφαντοσαν· εγ μως προσευχμουν(Ψαλμ. 108, 4) για τη δικ μου και τη δικ τους θεραπεα». Αν δεν φυσξει στη θλασσα αρας δυνατς, δεν σηκνεται κμα· και αν δεν ρθει δαμονας σ’ εμς, δεν ταρζεται απ τα πθη η ψυχ, οτε το σμα. |
| Πσο θαυμαστ εναι τα ργα Σου, Κριε(Ψαλμ. 103, 24)! Αληθιν, νδοξα κηρχθηκαν για σνα, ω πλη του Θεο(Ψαλμ. 86, 3), πιστ δηλαδ καρδι. Αν χεις ακοσει και εννησες τη μεγλη βουλ του Θεο μας κατ την ασλληπτη ευαρσκεια της υπερφυσικς φιλανθρωπας του Πατρα, που αγγελιοφρος της γινε και την φερε ο Ιησος(Ησ. 9, 6) απ εξαιρετικ, πνω απ κθε ννοια αγιτητας, αγαθτητα και αγπη προς το ανθρπινο γνος, με την οποα βουλ συναθροζονται λοι οι λγοι των ορατν σε να λγο συνοπτικ, τον οποο υποσχθηκε να μας δσει ο Θες(Ησ. 10, 23), ττε δε θα πψεις ποτ να βρσκεσαι σε κπληξη και να χεις διαρκ χαρ και ειρνη. Αν γνωρσεις το σκοπ της θεας μεγαλειτητας που χει για μας, και σα γνονται ανμεσα σ’ εμς και το Θε ως συνπεια αυτο του σκοπο, ττε θα αντιληφθες τι θλει για μας ο Θες και που καταλγουν τα ζητματ μας και πσο υστερομε απ τα πρποντα. Αυτ ασφαλς θα γινταν ργο λπης θερεστης, ενωμνης με πλρη και αληθιν ταπεινοφροσνη. Περ θεωρας Εκενος που μελετ πλησιζοντας με νοερς ορσεις λα σα περιλαμβνει η αγπη του Θεο, θα βρει χωρς αμφιβολα ν’ ανατλλουν στην ψυχ του τα τρα εκενα, για τα οποα λες οι ιερς Γραφς και τα βιβλα μιλον με προθυμα στε να πεσουν τους ανθρπους να τα αποκτσουν με κθε τρπο· εννο την πστη, την ελπδα και την αγπη, το πρας καλτερα το θεμλιο λων των πρακτικν και των θεωρητικν αρετν. Αυτ αληθιν εναι η μσα μας ιερ τριδα, με την οποα ενωνμαστε με την Αγα Τριδα, πλησιζοντς Την σαν λλοι γγελοι. Περ θεωρας Τρεις τριαδικς τξεις μυστηρων θεωρε γενικ ο υγις νους γρω απ το Θε· προσωπικ, φυσικ, και ακλουθη της φυσικς. Η πρτη τριδα φανερνεται στο νου κυρως απ τα ιερ γρμματα. Η φυσικ φανερνεται και απ την κατανηση των ντων. Η λλη που ακολουθε τη φυσικ, συνγεται και απ τη λογικ αλθεια. ταν ο νους εισλθει στην πρτη τριαδικ τξη μλλον, για να κυριολεκτσω, ταν ατενσει σ’ αυτ, συναντ τον Απρσιτο, αλλ χι τσι απλ. Στη δετερη, βρσκει χαρ μσα σε σοφα, ενωμνη με κπληξη. |
|
|
