| Να αποδεχθε Ο ισττοπος χρησιμοποιε cookie για να σας δεξει τις πιο ενημερωμνες πληροφορες. Συνεχζοντας να χρησιμοποιετε τον ισττοπο, συναινετε στη χρση των Μεταδεδομνων και των cookie σας. Διαχεριση cookie ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΡΧΙΑ ΣΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ Η «ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ» ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ Πβελ Κουζενκφ, Διδκτωρ Ιστορας, υφηγητς Ως μνη αληθιν Κεφαλ στην Ορθδοξη Εκκλησα τιμται ο Κριος Ιησος Χριστς, στον Οποο δθη πσα ξουσα ν οραν κα π γς(Ματθ. 28.18).Και εν στους ρωμαιοκαθολικος ο Ππας της Ρμης διαθτει «πλρη, αντατη και οικουμενικ εξουσα επ της Εκκλησας» ως «τοποτηρητς του Χριστο» (Κατχηση της Ρωμαιοκαθολικς Εκκλησας, σ. 882), στην ορθδοξη παρδοση οι προκαθμενοι των κατ τπους Εκκλησιν θεωρονται ιστιμοι ως προς την αρχιεροσνη τους. Την δια στιγμ υφσταται ανμεσ τους και ορισμνη τιμητικ σειρ κατατξεως, σμφωνα με την οποα μνημονεονται στα Δπτυχα. Πς διαμορφθηκε αυτ η μακραωνη παρδοση; Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Σμφωνα με τα Ευαγγλια, ο Κριος δεν ξεχριζε μεταξ των Αποστλων κποιον «ηγτη», ο οποος διθετε ιδιατερα δικαιματα επ των λλων. Πολ περισστερο, ο Ιησος Χριστς δικοπτε αυστηρ τις προσπθειες των μαθητν Του να διασαφηνσουν, ποιος απ εκενους διαθτει προτεραιτητα. (Λουκ. 22.24–30,Ματθ. 18.1–2), λγοντς τους: « μεζων ν μν γινσθω ς νετερος, κα γομενος ς διακονν» (Λουκ. 22.26,πρβλ.:Ματθ. 23.11–12).Στη συνχεια ο διος δωσε το παρδειγμα αυτς της ασυνθιστης προσεγγσεως της εξουσας, πλνοντας τα πδια των Αποστλων κατ το Μυστικ Δεπνο. Το σστημα, στο οποο σο υψηλτερα τοποθετεται ο προστμενος, τσο μεγαλτερο αριθμ υφισταμνων του υπηρετε, ταν ακατανητο στους εθνικος. Και πργματι, υπ τις συνθκες του «κσμου τοτου» εναι αδιανητο. Αλλ στην Εκκλησα του Χριστο δη επ δο χιλιδες και πλον χρνια πρυτανεει αυτ η αρχ της αγπης, αντθετης τξη της κοσμικς εξουσας, η οποαεδρζεται επ της ισχος και της υπερηφνειας. Το ιδεδες της εκκλησιαστικς Αρχς εναι ο βιβλικς Καλς Ποιμνας, που προσφρει τη ζω του υπρ των προστατευομνων Του (Ιω. 10.11–16,πρβλ.:Ησ. 40.11 κ..). |
| Награда истинным фиатирским христианам двоякого рода: 1. власть над язычниками, и 2. утренняя звезда. Власть над язычниками (π τν θνων) выразится в пасении их железным жезлом (κα ποιμενε ατος ν αυδ σιδηρ) и в сокрушении их как глиняных сосудов (ς τ σκεν τ κεραμικ συντρβ(ησ)εται). Этот образ представления несомненно взят из свящ. Писания Ветхого завета ( Пс. 2:9 ; ср. 15:5, 19, 15). Железный жезл – символ твердой власти, глиняные сосуды – символ слабости и ничтожества. А так как здесь разумеется окончательная награда в загробной жизни (ибо присоединяется: как Я получил власть от Отца, а это напоминает другое изречение Спасителя – Ин. 17:5 ; ср. Рим. 8:17 ), то и под язычниками нужно разуметь вообще людей, не принадлежащих к царству Божию. В понимании этой награды Андрей кесар. колеблется, с одной стороны, между признанием того объяснения, что здесь разумеется будущее блаженство праведников и их несравненное блаженное возвышение над грешниками; а с другой – между разумением под этою властью побеждающего нравственного суда уверовавших над неверующими: пример благочестивой христианской жизни уверовавших будет упреком всякому язычнику и грешнику в его противлении христианской истине. Лучше остановиться на той мысли, что здесь под властью над язычниками (собственно – народами) разумеется высокое положение праведников пред всеми другими людьми как еще здесь, на земле, так особенно после смерти, когда они причисляются к лику святых и действуют на живущих людей своими молитвами и предстательством перед престолом Всевышнего. Нравственная сила свв. людей во все времена христианства была поистине удивительна и может быть сравнена с жезлом железным; но она, конечно, увеличивается еще более, когда они освобождаются от связывающих их уз тела. Такое понимание этой первой награды подтверждается содержанием второй. Верным фиатирским христианам Господь обещает дать утреннюю звезду (τν στρα τν πρωινν). Под этою звездою (денницею. Чис. 24:17 ), сообразно с 22:16: Я звезда светлая и утренняя, нужно понимать Самого Иисуса Христа 202 , Который есть свет, просвещающий всякого человека 203 ( Ис. 14:12, 15 ; Ин. 1:9 ). Именно, свет Христова учения, освещающий и просвещающий душу праведного человека, обнаруживает такую живительную силу, так преображает даже и внешний вид праведника, не говоря уже о внутреннем перерождении, что он становится прямо отличным от других людей, не имеющих в себе этого света, не имеющих в себе Христа ( 2Кор. 6:14–16 ). Свет Христова учения и просвещения, усваиваемый праведниками и проявляющийся в их жизни, может быть и бывает и для других путеводною звездою и влечет их к подражанию и усовершенствованию. Наши св. угодники, отражая в себе Иисуса Христа, служат для нас путеводными ясными (утренними) звездами, составляя противоположность нечестивым лжеучителям, которых ап. Иуда называет блуждающими звездами 204 (1:13). Послание Сардийской церкви (3:1–6) |
| Патриарха Иерусалимского при служении величают: μακαριτατος, θειτατος κα παναγιτατος! 37 πικαδος. λυμαχητας... γενθου. κα Φλιππος Μοντνου νθηκαν στρατηγο Νικια... Надпись состоит теперь из 8 строк, из коих последняя имеет только три начальные буквы 38 Особенно этот бедный Олекса наших летописей должен был иметь нужду в подобном подкреплении. Два раза он искал себе спасения в Охриде, разбитый наголову Нормандцами при Дураццо (Диррахие, древнем Епидамне) и при Иоаннине. После первого поражения он, совершенно один, пробирался, укрываясь, через всю Албанию непроходимыми горными ущельями в течение двух дней и достиг Охриды едва живой, весь в крови, разодранный, истерзанный, – обязанный своим спасением только своему превосходному коню. 40 Сообщая в точной копии разобранную часть надписи, мы предоставляем знатокам дела самим угадать, какое слово предшествовало имени Григория. Оно могло состоять только из 7 букв, из коих первые две суть TI, а последние две ΗΣ. Третья буква, судя по характеру письма, может быть только или О, или Θ, или Σ. Никакого подходящего к этому требованию слова греческого, однако же, не оказывается. Останавливаемся на существительном имени ΤΕΘΗΝΟΣ – питатель, воспитатель, попечитель, из которого поэт мог сделать ΤΙΘΗΝΗΣ, ради пущей важности, как говорится у нас. 43 Вот список всех 15 Архиепископов Болгарских, занесенных в Index. 1. Протоген, архиепископ (?) Сардикийский 2. Мефодий 3. Горазд или Конрад 4. Климент Тивериопольский 5. Дамиан – Доростольский 6. Герман или Гавриил, бывший (прежде?) в Водене и Преспе 7. Филипп – в Лихниде (ж. род.) называемой теперь Ахридой 8. Иоанн – и этот в Лихниде 9. Лев, первый из греков, (бывший) делохранитель Великой церкви, построивший нижнюю церковь во имя Св. Софии 10. Феодул (у Дюканжа Феодор), построивший верхнюю великую (?) церковь 11. Иоанн 12. Иоанн 13. Феофилакт 14. Лев Дунг – из Евреев 15. Михаил-Максим скопец. 44 Анна Комнина (Алексиада. Кн. XIII) приписывает переименование Лихнида (озера) в Ахриду «варварам», т. |
| 46 . Εναι ανγκη η ψυχ να παρατηρε και να βλπει ριστα μπροστ της μην τυχν και στο ελχιστο κυριευθε απ τη δναμη του εχθρο. πως ταν κποιο ζο πιαστε στην παγδα απ το να πδι, αναγκαστικ λυγζει λο και πφτει στα χρια των κυνηγν, τσι συμβανει συνθως και στην ψυχ απ τους δαμονες. Και αυτ το φανερνει ο Προφτης λγοντας: «Ετομασαν παγδα στα πδια μου και λγισαν την ψυχ μου»(Ψαλμ. 56, 7). Εκενος που θλει να μπει απ τη στεν πλη(Ματθ. 7, 13) στο σπτι του ισχυρο διαβλου και να αρπξει τα σκεη του(Ματθ. 12, 29), δεν πρπει να επιθυμε τη μαλθακτητα και τον γκο του σματος, αλλ να ενδυναμνεται απ το αγαθ πνεμα και να θυμται πντοτε Εκενον που επε τι «σρκα και αμα δε θα κληρονομσουν τη βασιλεα του Θεο»(Α Κορ. 15, 50). Πς πρπει μως να ενδυναμωθομε απ το Πνεμα; Ας προσξομε τον Απστολο, που λει τι η σοφα του Θεο θεωρεται μωρα απ τους ανθρπους(Α Κορ. 1, 23–24). Επσης και ο Προφτης λει: «Εδα τον Υι του ανθρπου, και η μορφ του ταν χωρς καμι τιμ, καταφρονεμνη σο κανενς λλου ανθρπου»(Ησ. 53, 3). Πρπει λοιπν εκενος που θλει να γνει υις του Θεο, να υποστε πρτα την δια ταπενωση, να θεωρηθε μωρς και τιμος, να μην αποστρφει το πρσωπ του απ φτυσματα(Ησ. 50, 6), να μην κυνηγ οτε δξα, οτε ομορφι κτι παρμοιο αυτο του κσμου, να μην χει που να γερει το κεφλι(Ματθ. 8, 20), να ονειδζεται και να εξουθεννεται, να τον χουν λοι για περιφρνηση και παραγκωνισμ, να αντιμετωπζει κρυφ και φανερ πλεμο, ακμη και νοερ. Και ττε ο διος ο Υις του Θεο, Εκενος που επε: «Θα κατοικσω μσα σας και θα βαδσω μαζ σας»(Λευτ. 26, 12), θα φανερωθε στην καρδι του και θα του δσει δναμη και ισχ, στε να δσει τον ισχυρ και να αρπξει τα σκεη του, και να πατσει πνω στην ασπδα και στο βασιλσκο(Ψαλμ. 90, 13), και πνω σε σκορπιος και φδια(Λουκ. 10, 19). Δεν εναι μικρς ο αγνας που χρειζεται για να συντρψομε το θνατο. Λει ββαια ο Κριος: «Η βασιλεα του Θεο εναι μσα σας»(Λουκ. 17, 21), βρσκεται μως κατ κποιο τρπο και ο θνατος μσα μας, ο οποος μας πολεμ και μας αιχμαλωτζει. Ας μην υποχωρε λοιπν διλου η ψυχ, μχρις του νεκρσει εκενον που την αιχμαλωτζει. Και ττε θα φγει κθε πνος, λπη και στεναγμς(Ησ. 35, 10), γιατ θ’ αναβλσει νερ στη διψασμνη γη και η ρημος θα γεμσει πηγς υδτων(Ησ. 41, 18). Επειδ ο Κριος υποσχθηκε να γεμσει την ρημο-καρδι με ζωνταν νερ· πρτα δι μσου του Προφτη που λει: «Εγ θα δσω νερ σ’ εκενους που βαδζουν στην κατξερη ρημο και διψονε»(Ησ. 44, 3), πειτα και με σα λει ο διος: «ποιος πνει απ το νερ που εγ θα του δσω, δε θα διψσει στον αινα»(Ιω. 4, 14). |
| Γιατ, λει, ο νθρωπος εκενος θα κρβει τα λγια του για τον κατλληλο καιρ και θα κρυφτε σαν να προφυλγεται απ ορμητικ νερ. Και τλος θα φανε στη Σιν, στην Εκκλησα των πιστν, σαν νδοξος ποταμς που τρχει μεγαλπρεπα σε διψασμνη γη, με τα νματα της σοφας του. Και σοι παρασρονται απ τους φθονερος, θα πψουν να χουν πεποθηση σ’ αυτος, αλλ θα τενουν τ’ αυτι τους ν’ ακοσουν τα λγια του ανθρπου εκενου, και η καρδι σων ασθενον στην ψυχ θ’ ακοσει προσεκτικ. Δε θα του πουν πλον οι υπηρτες του φθνου «σπασε»· επειδ, ντας ευσεβς, σκφθηκε συνετ και δεν επε μωρες πως οι μωρο σοφο του κσμου. Οτε η καρδι του σκφθηκε μταια να πρττει νομα και να λει για το Θε λγια πλνης, στε να διασκορπσει ψυχς που πεινον, και αυτς που διψον να τις αφσει ανικανοποητες. Γι’ αυτ οι λγοι του θα παραμενουν προς ωφλεια πολλν, κι ας μην αρσει αυτ στους φθονερος. Σ’ αυτν που κατοικε σε υψηλ σπλαιο ισχυρο βρχου, θα δοθε χορταστικ ο ρτος της γνσεως, και το οινοδοχεο της σοφας μχρι να μεθσει· παρμοια θα εναι φθονο και το νερ που θα πνει. Θα δει τον Βασιλι με τη δξα Του, και τα μτια του θα αντικρσουν απ μακρι γη(Ησ. 33, 16–17). Η ψυχ του θα μελετσει σοφα και θα μιλσει σ’ λους για τον αινιο τπο(Ησ. 33, 14), ξω απ τα ρια του οποου δεν υπρχει τποτε. Aφο λοιπν η παιδαγωγα του Κυρου εναι που ανογει τα αυτι καθενς που χει το φβο Του, και του παρχει αυτ για ν’ ακοει, και του δνει γλσσα παιδαγωγημενη για να γνωρζει πτε πρπει να μιλσει(Ησ. 50, 4–5), ττε ποιος λλος εναι που αποδιχνει πρακτους τους φρνιμους και σοφος του κσμου και αποδεικνει μωρ τη σοφα τους, εν βεβαινει μνο τα λγια των δολων Του(Ησ. 44, 25–26); δεν εναι λλος απ Αυτν που πραγματοποιε πρωτοφαν και παρδοξα ργα προς δξαν Του, που ανογει στην ρημο και κατξερη καρδι οδ ταπεινσεως και πρατητας, και στην ξερ και νυδρη δινοια ποταμος ανεπωτης σοφας, για να ξεδιψσει το εκλεκτ γνος Του, τον λα που διλεξε για να διηγεται τις αρετς Του(Ησ. |
| Δε θα πψω να αναγγλλω τα νδοξα ργα Του σε λη τη γη». Αν κατλαβες τι η ορμ των παθν εναι μσα σου πρακτη και τι η κατνυξη και η ταπεινοφροσνη αναβλζουν απ τα μτια σου, ττε να γνωρζεις τι ρθε σ’ εσνα η βασιλεα του Θεο και εγκυμονες το γιο Πνεμα. Αν επιπλον νιθεις το Πνεμα να ενεργε, να κινεται και να λαλε στα γκατ σου και να σε παρακινε να λες σε μεγλη συνθροιση της Εκκλησας την σωτηριδη αλθεια του Θεο, μην εμποδσεις τα χελη σου φοβομενος τον φθνο των ιουδαιοφρνων. Αλλ κθισε και γρψε σε πινακδα, πως λει ο Ησαας(Ησ. 30, 8), εκενα που σου υπαγορεει το Πνεμα, γιατ αυτ θα παραμενουν για πολ καιρ, για πντα. Εκενοι που κοιλοπονον τον φθνο εναι λας απειθς, παιδι νθα, που δεν χουν πστη και δε θλουν να ακοσουν τι το Ευαγγλιο ενεργε και σμερα, δημιουργντας φλους του Θεο και προφτες. Αλλ λνε στους προφτες και στους διδασκλους της Εκκλησας: «Μην αναγγλλετε σ’ εμς τη σοφα του Θεο», και σ’ εκενους που βλπουν τα ορματα της φυσικς θεωρας, λνε: «Μη μας λτε ττοια, να μας λτε και να μας αναγγλλετε λλα, τα λγια της πλνης που αγαπ ο κσμος· πρετε απ μας το λγο του Ισραλ»(Ησ. 30, 9–11). Μην προσξεις λοιπν το φθνο και τα λγια τους. Γιατ εκενα που σου υπαγορεονται απ ψηλ για την ωφλεια πολλν, θα τα ακοσουν σοι εναι ολτελα κωφο, και εκενοι που βρσκονται στο σκοτδι του βου και τα μτια των τυφλν που βρσκονται στην ομχλη της αμαρτας, θα δουν το φως των λγων σου, και θα νισουν αγαλλαση γι’ αυτος οι πνευματικ φτωχο. Οι απελπισμνοι νθρωποι θα γεμσουν ευφροσνη· οι πλανεμνοι θα αντιληφθον τη σνεση που χουν τα λγια σου· σοι γογγζουν εναντον σου, θα μθουν να υπακοουν στα λγια του Πνεματος· και οι γλσσες που τραυλζουν, θα μθουν να λαλον ειρηνικ(Ησ. 29, 18–19 και 24). Λει ο Ησαας(Ησ. 31, 9· 32, 2–6 και 8): Εναι μακριος εκενος που χει στη Σιν, δηλαδ στην Εκκλησα του Θεο, τκνα της διδασκαλας των λγων του και υιος δικος του πνευματικος στην νω Ιερουσαλμ των πρωτοτκων. |
| 43, 19–21). Αυτς πορεεται μπροστ απ αυτος που Τον αγαπον και Τον φοβονται, και για χρη τους ισοπεδνει τα βουν των παθν και συντρβει τις χλκινες θρες της γνοιας, εν τους ανογει τις θρες της δικς Του γνσεως και τους φανερνει τους θησαυρος της που εναι σκοτεινο, απκρυφοι και αρατοι. Και λα αυτ, για να μθουν τι Αυτς εναι ο Κριος, ο Θες, που τους δωσε το νομα Ισραλ(Ησ. 45, 2–3). Ποιος εναι που ταρζει τη θλασσα των παθν και καταπαει τα κματ της; Εναι ο Κριος Σαβαθ, ο οποος σζει σους Τον αγαπον απ τον κνδυνο της αμαρτας και γαληνεει την τρικυμα των λογισμν τους, ο οποος θτει τα λγια Του στο στμα τους και τους σκεπζει κτω απ τη σκι των χεριν Του, με τα οποα στησε τον ουραν και θεμελωσε τη γη(Ησ. 51, 15–16). Αυτς δνει σ’ σους χουν το φβο Του γλσσα παιδαγωγημενη και ακο συνετ για να ακον απ ψηλ τη φων Του και να απαγγλλουν τα προστγματ Του στον οκο του Ιακβ, δηλαδ στην Εκκλησα των πιστν. Σ’ εκενους μως που δεν χουν μτια να βλπουν τις ακτνες του Ηλου της δικαιοσνης και αυτι ν’ ακονε τα νδοξα του Θεο, το σκοτδι εναι ο κλρος της γνοις τους και η ελπδα τους μταιη, καθς και τα λγια τους. Κανες απ αυτος δε μιλ σμφωνα με το δκαιο, οτε μπορε να κρνει σμφωνα με την αλθεια· στηρζονται στα μταια και λνε λγια χωρς περιεχμενο· κυοφορον φθνο και γεννον κακολογα(Ησ. 59, 4). Γιατ τ’ αυτι τους εναι απερτμητα και δεν μπορον ν’ ακονε, και γι’ αυτ ονειδζουν το λγο της γνσεως του Θεο και δεν πρκειται να θελσουν να τον ακοσουν. Ποι σοφα υπρχει σ’ αυτος που κοιλοπονον τον φθνο κατ του πλησον; Πς δηλαδ θα πουν οι φθονερο, λει ο Ιερεμας(Ιερ. 8, 8–9), τι «εμες εμαστε σοφο και ο Νμος του Κυρου εναι μαζ μας», ταν λινουν απ ζλεια προς σους λαβαν τη χρη του Πνεματος μσω της σοφας και της γνσεως του Θεο; Αλλ αποδεχθηκε μταιη η ψετικη γνση στους γραμματες και σοφος του κσμου, αφο αστχησαν την αληθιν γνση. Γι’ αυτ και ντροπιστηκαν οι σοφο που κρθηκαν ανξιοι για τη σοφα του Παρακλτου, βλποντς την να πληθνεται σε ψαρδες, και φοβθηκαν τη δναμη των λγων τους· και πιστηκαν στα δχτυα των νοημτων τους, επειδ αποδοκμασαν την αληθιν σοφα και τη γνση του Κυρου. |
| 16,20 κ33). Και πλι, στη φωτι δεν καιγταν, εν απ την παραμικρ ακτνα του λιου λιωνε, για να μη μαζεουν οι πληστοι πνω απ’ σο εχαν ανγκη. Ω του θαματος, πς παντο ο Θες εργζεται τη σωτηρα των ανθρπων, πως επε ο Κριος μιλντας περ της θεας πρνοιας: «Ο Πατρας μου εξακολουθε να εργζεται ως τρα, και εγ εργζομαι»(Ιω. 5,17). Εκενος λοιπν που χει αυτ τη θεα σχολ, διδσκεται με αισθητ σημεα απ τις θεες Γραφς, και νοερ απ την πρνοια του Θεο, και αρχζει να βλπει τα πργματα κατ φση, πως λει ο Γρηγριος Νσσης και ο Δαμασκηνς. Και δεν εξαπατται πλον απ την εξωτερικ ωραιτητα των πραγμτων του κσμου αυτο, δηλαδ της ομορφις, του πλοτου, της δξας που φεγει, και των ομοων, οτε δελεζεται απ τη σκι που τα καλπτει, πως εκενοι που εναι ακμη εμπαθες. Η πμπτη γνση Απ αυτ την πμπτη γνση, που λγεται “βουλ”(Ησ.11,2) κατ τον Προφτη, γνωρζει κανες (πως επαμε στο τλος των μακαρισμν), τη φση και τη μεταβολ των αισθητν κτισμτων, τι απ τη γη προρχονται και στη γη πλι επιστρφουν, σμφωνα με το ρητ του Εκκλησιαστ: «Ματαιτης ματαιοττων, τα πντα ματαιτης»(Εκκλ.1,2). Και ο Δαμασκηνς το διο λει: «Εναι μταια λα τα ανθρπινα, σα παουν να υπρχουν μετ το θνατο. Ο πλοτος δεν παραμνει, η δξα δε μας συνοδεει· μλις επλθει ο θνατος, λα αυτ εξαφανζονται.» Και πλι λει: «Αληθιν, λα εναι μταια, και ο βος μας σκι και νειρο. Μταια λοιπν ταρζεται κθε νθρωπος(Ψαλμ. 38,12), πως επε η Γραφ. ταν κερδσομε τον κσμο, ττε θα κατοικσομε στον τφο, που εναι μαζ βασιλιδες και φτωχο.» Η κτη γνση ταν αποκτσει κανες με την πμπτη γνση την ξη να μην προσκολλται στα πργματα, ττε του δνεται η κτη γνση, η οποα λγεται “ισχς”(Ησ. 11,2), και αρχζει να βλπει με απθεια τα κλλη των αισθητν κτισμτων. Γιατ υπρχουν τριν ειδν λογισμο: ο ανθρπινος, ο δαιμονιδης και ο αγγελικς. Ο ανθρπινος εναι η απλ ννοια που ρχεται στο νου, π.χ. νθρωπος, χρυσφι κποιο λλο αισθητ κτσμα. |
| 85 Βαρδρης: Ο πολ δυνατς και ψυχρς νεμος, ο οποος πνει βορειοδυτικ της Θεσσαλονκης κατ μκος του ποταμο Αξιο. 87 Αγου Ιωννου του Χρυσοστμου, Λγος Κατηχητικς εις το γιον Πσχα, PG 59, 723· Πεντηκοστριον, κδ. «Αποστολικς Διακονας», Αθναι 2 2002, σ. 27. Βλ. και Ησ. 14, 9. 104 Η συζτηση αυτ γινε στο Ησυχαστριο τον Φεβρουριο του 1968 με τις πρτες αδελφς. Ο Γροντας την λλη ημρα θα φευγε για το γιον ρος, αφο εχε μενει στο Ησυχαστριο δο μνες, για να βλη τα θεμλια της πνευματικς και κοινοβιακς ζως. 107 Στο χωρο στο οποο αναφρεται η αδελφ ο Αββς Ισακ μιλει για την ταπενωση ως τελεα πλον κατσταση, εν ο Γροντας αναφρεται στην ταπεινοφροσνη που απαιτεται στον αγνα για την καλλιργεια των αρετν. («Η ταπενωσις εναι κρυπτ τις δναμις, την οποαν δχονται οι τλειοι γιοι μετ το τλος πσης της εαυτν πολιτεας», Αββ Ισακ του Σρου, Οι Ασκητικο Λγοι, Λγος Κ´, σ. 69). 111 Αγου Ανδρου Κρτης, Προσμοιον πλ. Α´ χου. (Θεοτοκριον, εκδοθν το πρτον παρ του Αγου Νικοδμου Αγιορετου του Ναξου, εκδ. Σωτ. Σχοιν, Βλος 1991, σ. 107). 115 Βλ. Γροντος Πασου Αγιορετου, Αγιορεται Πατρες και Αγιορετικα, Ι. Ησυχ. Ευαγγ. Ιωννης ο Θεολγος, Σουρωτ Θεσσαλονκης, 11 2005, σ. 31. 120 Ωρολγιον το Μγα, κδ. «Αποστολικ Διακονας», Αθνα 14 2001, σ. 164. Βλ. και Ησ. 8, 9–10. 122 Βλ. Αρχιμ. Χαραλμπους Βασιλοπολου, Ο γιος Κοσμς ο Αιτωλς, εκδ. «Ορθοδξου Τπου», Αθναι 1993, κδοσις ογδη επηυξημνη, σ. 198–199. 124 Το περιστατικ αναζητθηκε, αλλ δεν εντοπσθηκε. Παρμοια διγηση υπρχει στις διδαχς του Αββ Δωροθου. (Βλ. Αββ Δωροθου, ργα Ασκητικ, Ζ´Διδασκαλα, παρ. 80, εκδ. «Ετοιμασα», Ιερ Μον Τιμου Προδρμου, Καρας 6 2000, σ. 204–207). 127 Τλαντο: Ξλινο χειροσμαντρο, το οποο χτυπει ο εντεταλμνος μοναχς με ξλινο σφυρκι, για να αναγγελη την ναρξη μιας Ακολουθας. 132 Σκαθρι (σκαραβαος ο ιερς): ντομο το οποο, για να εκκολαφθον τα αυγ του, τα τοποθετε μσα σε μπαλτσες απ κοπρι ζων, τις οποες κυλει με τα πδια του και τις βζει σε μρος ασφαλισμνο. |
| 8. Γι’ αυτ καλ νηστεα εναι αυτ που τελεται για τον μαρασμ της επιθυμας, για την ταπενωσι της ψυχς, για την μεταποησι του μσους, για το σβσιμο του θυμο, για την απλειψι της μνησικακας, για την καθαρτητα της διανοας και την επιτλεσι της προσευχς. Εν δε εσαι επορος, το περσσευμα της τροφς σου να προσφρεται για την παρηγορι των απρων. Εν νηστεης τσι, χι μνο θα συμπσχης και θα συννεκρνεσαι, αλλ και θα συνανστασαι και θα συμβασιλεης με τον Χριστ στους απραντους αινες. Διτι, αφο γνης δια της νηστεας αυτο του εδους σμφυτος με το ομοωμα του θαντου του, θα γνης και κοινωνς της αναστσεως και κληρονμος της ζως σ " αυτν. Αυτς που νηστεει, εν μεν πειρζεται, νικ τον πειρζοντα· εν δε δεν πειρζεται, συντηρε την ειρνη της ψυχς και του σματος, ταλαιπωρντας και δουλαγωγντας το σμα κατ τον Παλο (Α’ Κορ. 9, 27), που εδειλαζε μπως φαν αδκιμος· εν δε ο Παλος δειλιζη, πσο μλλον πρπει να δειλιζουμε εμες; Αυτς που νηστεει λοιπν δουλαγωγε το σμα και καθιστ δκιμη την ψυχ· εν αυτς που παχνει την σρκα που πειτα απ λγο θα φθαρ, αυτς δηλαδ που δεν τργει για να ζση αλλ μλλον ζη για να τργη, πως τα ζα που προετοιμζονται απ μας για σφαγ, και στα αναγκαα προσθτει τα περιττ για να λιπανη το σμα να το διεγερη σε κακς επιθυμες απλς τσι για φιληδονα σωματικ, πντως δεν κμει τποτε λλο παρ ετοιμζει πλουσιωτρα τροφ στους σκληκες. Επομνως καλς ψλλει ο προφτης Δαβδ, «ποι εναι η ωφλεια απ το αμα μου, ταν θα κατεβανω στη φθορ;» (Ψαλμ. 29, 11). 9. ταν λοιπν νηστεης και τρφεσαι μ " εγκρτεια, να μη αποθηκεης γι " αριο τα περισσεματα, αλλ πως ο Κριος πτωχεοντας μας επλοτισε, τσι και συ πεινντας εκουσως, χρτασε τον ακουσως πεινασμνο· ττε η νηστεα σου θα εναι σαν περιστερ που φρει κρφος ελαας κι’ ευαγγελζεται στην ψυχ σου την σωτηρα απ τον κατακλυσμ. «Εν αφαρεσης απ το μσο σου τον ζυγ και τη χειροδικα και τον κακβουλο λγο», λγει ο μγας Ησαας, «και δσης στον πεινασμνο ρτο με την ψυχ σου και χρτασης πεινασμνη ψυχ, ττε το φως σου θα λμψη στο σκτος και το σκτος σου θα εναι σαν μεσημβρα» (Ησ. 58, 9). Εν δε δεν θλης να δσης τα δικ σου, τουλχιστον ν " απχης απ τα ξνα και να μη κμης κατοχ στα πργματα που δεν εναι δικ σου, αρπζοντας και θησαυρζοντας και απ τους πτωχτερους μερικς φορς αδκως, για να μη ακοσης απ τον διο τον προφτη δικαως τοτο· «δεν εναι αυτ η νηστεα που προτιμ εγ», λγει ο Κριος, «οτε αν κμψης τον λαιμ σου σαν κρκο, θα γνη δεκτ η νηστεα σου· αλλ ν " απαλλαγς απ κθε δεσμ αδικας, να διλυσης τους δεσμος των βιαων συναλλαγν, να δισπασης κθε δικη υποχρωσι· ττε το φως σου θα εκχυθ σαν αυγ κι " η θεραπεα σου θ " αναφαν γργορα, η δικαιοσνη σου θα εναι εμπροσθοφυλακ σου και η δξα του Κυρου θα εναι οπισθοφυλακ σου» (Ησ. 58, 5-8). |
|
|
