| Και ταν κουσε απ τον Αντνιο τι «εγ δεν αδειζω», ττε υπκουσε. Και γι’ αυτ επε ο μακριος Γροντας τι δε βγκε αμσως ο δαμονας, αλλ αφο κοπασε πολ ο αββς Παλος. Η εξγηση αυτ εναι ελογη, χι μνο γιατ ο Γροντας ως θεοφρος εναι αξιπιστος, αλλ γιατ μαρτυρεται και απ το περιστατικ του νιπτρα,(Ιω. 13, 7–8) και απ την αντιλογα του Μωυσ(Εξ. 4, 10), και απ την ιστορα του Προφτη εκενου που ζητοσε να τον χτυπσει κποιος. Αλλ επειδ η ιστορα αυτ(Γ Βασ. 21, 35–42) χει σημασα και δεν την επαμε, θα την πομε τρα. Λαυσαικ ιστορα, κεφ. 22. Στην Παλαι Διαθκη αναφρεται κποιος βασιλις τι διοικοσε με τυραννικ τρπο, στε ο φιλνθρωπος Θες μη υποφροντας την τυραννα διταξε τον Προφτη να πει και να ελγξει τον βασιλι εκενο. Ο Προφτης επειδ γνριζε τι ο βασιλις ταν απνθρωπος, δεν θελε να πει πως ταν, μην τυχν τον δει απ μακρι και εννοσει την αιτα και τον διξει, και τσι δεν μπορσει να τον ελγξει, πλι αν του λεγε τι «για την απανθρωπι σου με στειλε ο Θες», μπως δεν προσξει στα λεγμενα. Σκφτηκε λοιπν να χτυπηθε απ κποιον και να πει στο βασιλι καταματωμνος σαν μυνητς, στε τσι να τον παραπλανσει και να τον κνει ν’ ακοσει. Και αφο βρκε στο δρμο κποιον που κρατοσε αξνα, του επε: «Ο Κριος διατζει: σκωσε την αξνα σου και χτπησ με στο κεφλι». Αυτς, επειδ ταν θεοσεβς, επε: «Ποτ, κρι μου· εγ εμαι νθρωπος του Θεο, δε θα σηκσω το χρι μου σε προφτη που χρισε ο Κριος». Και επε ο Προφτης: «Ο Κριος λει: επειδ δεν υπκουσες στη φων του Κυρου, να ρθει λιοντρι απ την ρημο και να σε σπαρξει». Αυτ δεν ταν οργ, μη γνοιτο· αλλ γινε προς ωφλεια πολλν. Και ταν ξιος ο αγαθς εκενος νθρωπος να μην πεθνει πως οι λοιπο νθρωποι, αλλ, κατ τον λγο του Κυρου, να σπαραχθε απ το θηρο και να στεφανωθε εξαιτας του σκληρο αυτο θαντου. Κτι ανλογο λγεται στο Γεροντικ για τσσερις ιερες που εχαν συμφωνσει να μενουν μαζ Οι δο πθαναν και απλθαν στον Κριο· ο τταρτος, που ταν και διακονητς τους, πεσε στην πορνεα. |
| λγει δ κα πστολος· «Ε γ χριτι μετχω, διατ λευϑερα μου κρνεται π τρας συνειδσεως» 94 γγραπται δ κα ν τ βω το σου πατρς μν κα ϑαυματουργο Συμεν ατας λξεσιν οτωσν, τι «Διηγσατο γιος τος ατο μαϑητας περ τς γας Τεσσαρακοστς τ δειχϑντα ατ, λγων οτωσ, τι· Νπιος ν κα στμενος ν τ πρτ τς στσες μου τπ κουον, τι ο φυλττουσιν ο νϑρωποι τν γαν Τεσσαρακοστν, λλ τυρν σϑουσι κα · κα ξισταμν μοι π τοτ παρστη μοι γγελος το ϑεο χων κρατρα κα ριφον αγν κα μχαιραν· κα λαβν σφαξεν νπιν μου κα πεδξατο τ αμα ν τ κρατρι. κα εδον τ αμα κα δο ν πεπηγς κα τυρωϑν ς γλα· κα επε πρς με· δο τυρς, ν σϑουσιν ο νϑρωποι ν τ γ Τεσσαρακοστ, τ αμα τν ρφων στι. δι τοτο διατιϑμενος διϑου πρς τν πισυναγιηινην δλφτητα πρς σ, να τυρν ν ν τ γ Τεσσαρακοστ, Τετρδι 95 Παρασκευ, μηδες σϑ· φεων γρ κα δρακντων στ τατα παρμοια, κ πσης καϑαρσας συνιστμενα· κα γενμενος ες αυτν μνσϑην σαου 96 το προφτου λγοντος σπδος ρρηξε κα στν ρχνης φαινοσης κα μελλων τν ν ατν σϑειν συντρψας οριον ερε κα ν ατ βασιλσκον. τατα δ ναγκσϑην επεν ο κοιν τ πργματα ποιομενος, ϑες καϑρισεν (ο γρ δε παντελς γεσϑαι κοιν, πεπερ τος πιστς μεταλαμβνουσιν ατ, τε δε, γιζονται δι λγου ϑεο κα ντευξεως), λλ’ φελεας χριν ς (πρς) 97 μοναχος ξηγησμην τατα, να π πλον μλιστα ν τας μραις τν γων Νηστειν τν γιασμν παυξσετε, σπερ κα τος πρ μν συμμεναντς μοι φυλξασϑαι παρεσκεασα». κα τατα μν το ϑαυματουργο τ ματα· γγρατςται δ κα ν τ Γεροντικ, τι «Νεκρο σκνωμα φρετο ν τ δ, κα παντσας ατ ββς Παχμιος ρ δο γγλους κολουϑοντας τ νεκρ πσω το κραββτου, κα λογισμενος περ ατο παρεκλεσε τν ϑεν ποκαλψαι τ γεγονς. κα λϑον ο δο γγελοι κα επεν ατος· Διατ κα μες γγελοι ντες κολουϑετε τ νεκρ; κα επον ατ ο γγελοι· ες μν τς Τετρδος στ κα ες τς Παρασκευς, κα πειδ ως ο πϑανεν ψυχ ατη, ο παρλιπε νηστεουσα Τετρδα κα Παρασκευν, κατ τοτο κα μες παρηκολουϑσαμεν τ σκηνματι ατς, τι ως. |
| Μετ τον θνατο του γροντα νιθουμε τη φυσικ του παρουσα Ο γροντας Γρηγριος ταν, θα λεγα, ζωνταν ενσρκωση της μορφς παλαιν οσων πατρων, πως διαβζουμε για αυτος στα γεροντικ. Και στο μοναστρι του επσης φρντιζε στε οι μοναχο να ζουν πως οι μοναχο των πρτων μονν της Αιγπτου, πως οι πρτοι αγιορετες μοναχο. Το πνεμα του παλαιο ασκητισμο το κληρονμησε απ τους πνευματικος του δασκλους: τους γνωστος λληνες γροντες, το γροντα Φιλθεο (Ζερβκο) και το γροντα Αμφιλχιο (Μακρ). Ο σιος Αμφιλχιος χει πρσφατα αγιοκαταταχτε, και αυτ εναι Πρνοια του Θεο. Ο Γροντας Γρηγριος ανησυχοσε πολ που εχε γνει η αγιοκατταξη πολλν αγιορειτν οσων: του γροντα Πασου, του γροντα Πορφυρου Καυσοκαλυβτη, και λλων πατρων. μως, η αγιοκατταξη του γροντα Αμφιλοχου, παρλο που ο λας τον τιμοσε πολ, δεν εχε γνει ακμα. Δο μνες πριν, ο σιος Αμφιλχιος της Πτμου, ο αγαπημνος γροντας του γροντ μας, συμπεριλφθηκε στο τγμα των αγων (το παρν κεμενο εχε πρωτοδημοσιευτε στις 31.10.18, εννι μρες μετ την κομηση του γροντα Γρηγορου – σημ.μεταφρ.). Νομζω πως, μετ απ αυτ, ο γροντς μας μποροσε συχα να ξεκινσει το ταξδι του προς τον πνευματικ του, για να κατοικσουν μαζ στην Ουρνια Βασιλεα. πως και οι πνευματικο του δσκαλοι, και ο πατρ Γρηγριος ταν, πρτα απ λα, αυστηρς και αμελικτος με τον εαυτ του και με τερστια αγπη προσφερταν στους διπλανος, προσπαθοσε αυτος που εναι δπλα του να τους μθει την πραγματικ αγπη προς τον Θε και προς τον πλησον. Ακμα και μετ τον θνατ του συνεχζει να αγαπει τους ανθρπους. νας ιερας μου γραψε πρσφατα τι κθε μρα τελε την Θεα Λειτουργα και μνημονεει τον πατρα Γρηγριο. Και μου λει: «Τον νιθω πραγματικ γρω μου. Καμι φορ, γυρνς το κεφλι σου απτομα και βλπεις το πρσωπ του. Δεν χεις την ασθηση τι δεν εναι εδ πλον, τι χει φγει…». Ο παππολης με ρωτοσε πως να το αντιμετωπσει; Απντησα τι και για μνα, μετ τον θνατο του γροντα, η παρουσα του εναι ντονα αισθητ. |
| Με χαρ εδαμε τα πρτα βιβλα που κυκλοφρησαν για την ζω και την διδασκαλα του Γροντα να διαβζωνται με ενδιαφρον. Πολλο μιλοσαν με θαυμασμ για τις απαντσεις που ερισκαν στα ερωτματ τους, την παρηγορι στις θλψεις τους. Ιδιατερα χαιρμασταν, ταν νθρωποι απομακρυσμνοι απ την Εκκλησα αποκτοσαν την καλ ανησυχα και λλαζαν ζω. Πολλς φορς ρθαν στα χελη μας οι στχοι του υμνογρφου, που αναφρονται στον Μ. Βασλειο: «Ζ και θανν εν Κυρω, ζη και παρ» ημν, ως λαλν εκ των ββλων». Συγχρνως νισαμε μα ανγκη: Τα λγια του Γροντα, που με ευλβεια καταγρφαμε απ τα πρτα βματα της Αδελφτητος, γιατ μας ταν πολ ωφλιμα, να τα προσφρουμε στους εν Χριστ αδελφος, που μας ζητοσαν επμονα. Ο Καλς Θες οικονμησε στε το Ησυχαστρι μας να οφελη την παρξ του στον Γροντα Πασιο. Εκενος λαβε απ τον Σεβασμιτατο Μητροπολτη Κασσανδρεας κ.κ. Συνσιο την επισκοπικ γκριση για την δρυσ του και φρντισε για την ερεση του τπου. Και το κανε αυτ, γιατ η αρχοντικ και ευασθητη καρδι του ενωθε μεγλη ευγνωμοσνη για την συμπαρστασ μας, ταν τον πρωτογνωρσαμε το 1966 στο νοσοκομεο, που εχε εισαχθ, για να υποστ εγχερηση στους πνεμονες. Απ ττε αισθνθηκε τι ταν μεγλος αδελφς μας και εχε την υποχρωση «ν αποκαταστση τις αδελφς το», πως λεγε, εννοντας να ιδρση το Ησυχαστριο. Τον Οκτβριο του 1967 εγκαταστθηκαν οι πρτες αδελφς. Ττε ο Γροντας Πασιος μεινε δο μνες στο Ησυχαστριο, για να βοηθση στην οργνωση του Κοινοβου. Στην συνχεια βγαινε απ το γιον ρος συνθως δυο φορς τον χρνο και βοηθοσε στην λειτουργα του Κοινοβου, καθς και την κθε αδελφ στον πνευματικ της αγνα με τις θεοφτιστες συμβουλς και την προσωπικ του περα. Απ το ρος πλι, «τν πνευματικ Αμερικ», πως το ονμαζε, βοηθοσε με την προσευχ και τις επιστολς που στελνε ετε προσωπικ στην κθε αδελφ ετε σε λο το Κοινβιο. ταν το 1967 ο Γροντας Πασιος ρχισε να θτη στο Ησυχαστριο τα θεμλια της κοινοβιακς ζως, απ τα πιο απλ πρακτικ θματα ως τα πιο σοβαρ πνευματικ, ταν 43 ετν. ταν μως δη νδρας τλειος «εις μτρον ηλικας του πληρματος του Χριστο» (Εφ. 4:13) και εχε την γεροντικ σοφα. Απ τις πρτες μρες της ζως του Κοινοβου ενωθες τι τα λγια του ταν «ρματα ζως αιωνου» (Ιω. 6:68) και τι πολλ απ αυτ ταν αξιματα για την καθημεριν ζω. Γ/αυτ σπευδες να τα καταγρψης, για να μη λησμονηθον και να χρησιμοποιονται ως ασφαλς καννας στην μοναχικ πολιτεα. |
| Με τις προσευχς της γερντισσας και των αδελφν της μονς, ο νεαρς αισθνθηκε καλτερα. Σιγ-σιγ, βμα-βμα, λλαξε στση ζως. ρχισε να εξομολογεται, να κοινωνει. Αποφσισε να πει ακμα και στο γιο ρος, αλλ η γερντισσα δεν τον ευλγησε, επειδ πνευματικ ταν ακμα αδναμος. Η γερντισσα μιλει επσης για τον κατ σρκα αδελφ της. Οι αδελφς ξρουν τι πσχει απ καρκνο. Και η μητερολα τον νουθετε να χει υπομον και πστη. Γενικ διδσκει τα πνευματικ της παιδι να χουν υπομον στη ζω. Να μην ζητμε απ τον Κριο να μας απαλλξει απ το σταυρ της ζως, αλλ να μας δνει υπομον τσι στε να κουβαλμε τον σταυρ αυτ αγγγυστα. Η γερντισσα αναφρει μια πλημμρα σε να απ τα ελληνικ νησι. Λει τι ταν ξεχειλζει το ποτρι των ανθρπινων αμαρτιν, γνονται πλημμρες και σεισμο. Οι νθρωποι ζητνε: «Κριε, σταμτησε τη συμφορ αυτ!» Και ο Κριος απαντει: «νθρωποι, σταματστε να αμαρτανετε!» Η γερντισσα επσης διαβζει στις αδελφς να απσπασμα απ το Γεροντικ, μια ιστορα για τους αγνες ενς ασκητ στην ρημο. Υπμενε τον κασωνα της ημρας και το κρο της νχτας, την πενα και την λλειψη πσιμου νερο. Ο ασκητς, εξαντλημνος απ τις δσκολες δοκιμασες, αποφσισε να πει σε κοινβιο. Αλλ ταν ο ερημτης φτασε στο μοναστρι, η αδελφτητα του συμπεριφερταν με πολ σεβασμ μια και ταν νας ασκητς που για πολλ χρνια αγωνιζταν στην ρημο. Ττε νιωσε τι οι λογισμο κενοδοξας και υπερηφνειας πλησιζουν στην καρδι του και αποφσισε να επιστρψει στην ρημο, επειδ ο πλεμος κατ της υπερηφνειας και της κενοδοξας εναι πιο δσκολος απ τις σωματικς ασκσεις. Μπορομε να μθουμε να νηστεουμε, να υπομνουμε το κρο και τον κασωνα, αλλ ο μεγαλτερος αγνας εναι το να αποκτσεις την ταπενωση. Η συνομιλα με τη γερντισσα Ανυσα Την επμενη μρα, η γερντισσα ευγενικ συμφνησε να απαντσει σε κποιες ερωτσεις για τους αναγνστες της ιστοσελδας «Pravoslavie.ru». – Σεβαστ γερντισσα, θα μποροσατε να μας μιλσετε πς γνατε μοναχ; |
| – Μου επε· «σε τρεις μερες, θα ρθω για σνα»· απντησε ο Γροντας κι παψε να μιλει. «Εμες, λεγε ο Παπα-Ιγντιος, δεν δσαμε σημασα στα λγια του Γροντα». Αλλ προς κπληξη των υποτακτικν του ο Παπα-Νεφυτος, χωρς να χει καμμι αρρστια, εκτς απ την γεροντικ εξντληση, πργματι, μσα σε τρεις μερες, δηλαδ στις 20 Δεκεμβρου 1886, παρδωσε ειρηνικ και αυτς την ψυχ του, εν ο Χατζη-Γεργης εχε φγει στους Ουρανος στις 17 Δεκεμβρου 1886, ακριβς την μερα και την ρα που εχε ιδε το ραμα ο Παπα-Νεφυτος. Με την εντολ του Παναγιωττου Πατριρχου Ιωακεμ Γ’ γινε επσημη νεκρσιμη ακολουθα απ τον Επσκοπο Δυρραχου Βησσαρωνα και ολκληρο τον κλρο, και εκφωνθηκε συγκινητικς επικδειος. Συνδευσε τον γιο Γροντα Χατζη-Γεργη πολ πλθος λαο· ανμεσα τους υπρχαν παιδι – αγρια και κορτσια – μαθητς του Σχολεου, τους οποους ο μακαρτης, σο ζοσε, πολ βοθησε. λοι πνεσαν που χασαν τον προσττη τους, ακμη και οι Τορκοι, διτι και πολλο απ αυτος εχαν ευεργετηθ και θεραπευθ απ διφορες αρρστιες, και τον εχαν σε ευλβεια. Τον αποκαλοσαν μλιστα οι Τορκοι «μπιζμ μπαμπ» τον Χατζη-Γεργη, δηλαδ «Πατρα μας». Ο Χατζη-Γεργης εχε πολλ αγπη για λους, δολη. ταν πντοτε ειρηνικς, ανεξκακος και συγχωροσε. Εχε μεγλη καρδι, γι’ αυτ λα και λους τους χωροσε, πως ταν. Εχε εξαλωθ κατ κποιον τρπο. Ζντας την Αγγελικ ζω, γινε γγελος και πταξε στους Ουρανος, διτι δεν κρατοσε τποτα, οτε ψυχικ πθη οτε υλικ πργματα. λα τα πετοσε, γι’ αυτ και πταξε ψηλ. Επειδ ο γιος Γροντας εχε ταλαιπωρηθ δικα απ ανθρπους, πιστεω να αξιθηκε διπλ Στεφνι απ τον Χριστ, του Οσου και του Μρτυρος. Αν και σε αυτν την περπτωση, ταν δηλαδ βασανζεται κανες απ Χριστιανος, εναι οδυνηρτερος ο πνος, γιατ οι νθρωποι του Θεο ποννε πιο πολ για την σκληρ συμπεριφορ των λλων, που δεν αρμζει σε Χριστιανος. Απ τα λγα λοιπν που ανφερα πιο πνω, μπορε να καταλβει κανες την Αγιτητα του Οσου Πατρς Γεωργου (Χατζη-Γεργη)! Ο γιος Πατρας φυσικ, προσπαθοσε να ζει στην αφνεια, πως συνθως και οι γιοι Πατρες της Εκκλησας μας, γι’ αυτ αδικεται με τα λγα αυτ που γνωρζω και γρφω. |
| Να μην υπρχει ο εαυτς μας στις ενργεις μας. Να μη ζητομε την δικ μας ανπαυση. Αυτ εμποδζει να ρθη ο Χριστς. Να κοιτζη κανες τ αναπαει τον λλον. Η πραγματικ ανπαυση γεννιται απ την ανπαυση του λλου. Ττε αναπαεται και ο Θες στον νθρωπο και ο νθρωπος παει να εναι νθρωπος, θενεται. Αλλις δουλεει μνον το μυαλ, και ττε λα εναι σαρκικ, ανθρπινα. Η κοσμικ λογικ κουρζει το μυαλ και αποδυναμνει τις σωματικς δυνμεις, περιορζει την καρδι, εν η πνευματικ λογικ της δνει ευρτητα. Το μυαλ, ταν χρησιμοποιται σωστ, μπορε να κεντση την καρδι και να την βοηθση. ταν ο νος πη στην καρδι και συνεργασθ με την καρδι, κθε εργασα που κνουμε παει να εναι μα εργασα μνο λογικ. Η λογικ εναι χρισμα. Την λογικ μως αυτ πρπει να την αγισουμε. – Εγ, Γροντα, δεν χω καρδι. – χεις καρδι, αλλ, μλις πη να ενεργση, την φιμνει το μυαλ σου. Να πσοπαθσης να αποκτσης την λογικ της καρδις, την πστη, την αγπη. – Πς θα το πετχω αυτ; – Πρτο βμα, θα κνης πορεα διαμαρτυρας στην Θεσσαλονκη ξυπλυτη, να πον τι τρελλθηκες, για να φγη το μυαλ!!! Εσ, ευλογημνη, τα παρνεις λα με μαθηματικ ακρβεια. Αστρονμος εσαι; Να σταματσης να σκφτεσαι ορθολογιστικ, για να μπορσης να κνης δουλει στον εαυτ σου. – Γροντα, τ μελτη θα με βοηθση, για να απαλλαγ απ την κοσμικ λογικ; – Να διαβσης πρτα το Γεροντικ, Φιλθεο Ιστορα, Ευεργετιν, δηλαδ χι θεωρητικ βιβλα αλλ πρξη, για να φγη η κοσμικ λογικ με το πατερικ απλ πνεμα της αγιτητος. Μετ να αρχσης τον Αββ Ισακ, για να μη δεχθς τον Αββ Ισακ ως φιλσοφο αλλ ως θεοφτιστο. Η κοσμικ λογικ αλλοινει το πνευματικ αισθητριο Οι γιοι Πατρες τα βλεπαν λα με το πνευματικ, με το θεκ μτι. Τα Πατερικ εναι γραμμνα με το πνεμα του Θεο, και με το πνεμα του Θεο καναν τις ερμηνεες οι γιοι Πατρες. Τρα δεν υπρχει συχν αυτ το πνεμα του Θεο, για να καταλαβανουν τα Πατερικ. Τα βλπουν λα με το κοσμικ μτι, δεν βλπουν πιο πρα, δεν χουν την ευρτητα που δνουν η πστη και η αγπη. Ο Μγας Αρσνιος 120 φηνε τα βγια μσα στο νερ, χωρς να το αλλζη, και το νερ μριζε πολ. Εμες που να καταλβουμε τ πγαζε μσα απ εκενο το βρμικο νερ! «Μ δεν το καταλαβανω αυτ», σο λει ο λλος. Δεν στκεται να δη μπως υπρχη και κτι λλο, αλλ το αρνεται, γιατ δεν το καταλαβανει! |
| Ο γιος Ισδωρος λει: «Η μετληψη των θεων Μυστηρων ονομζεται κοινωνα, γιατ μας χαρζει την νωση με το Χριστ και μας κνει κοινωνος της βασιλεας Του». Και ο σιος Νελος: «Αδνατο με λλο τρπο να σωθε ο πιστς και να λβει φεση των αμαρτιν του και να επιτχει τη βασιλεα των ουρανν, αν δε μεταλαμβνει με φβο και πστη και πθο τα μυστικ και χραντα Μυστρια, το Σμα και το Αμα του Χριστο». Επσης και ο μγας Βασλειος στην επιστολ του προς την πατρικα Καισαρα γρφει: «Το να κοινωνομε κθε μρα και να μεταλαμβνομε το γιο Σμα και Αμα του Χριστο εναι καλ και ωφλιμο, αφο ο διος λει· «Εκενος που τργει τη σρκα μου και πνει το αμα μου μνει σ’ εμνα και εγ σε αυτν, κι χει ζω αινια»(Ιω. 6, 54 και 56). Και ποιος αμφιβλλει τι το να μετχει κανες συνεχς στη ζω, δεν εναι λλο, παρ να ζει με πολλος τρπους; σο για μας, κοινωνομε τσσερις φορς την εβδομδα, την Κυριακ, την Τετρτη, την Παρασκευ και το Σββατο και σε λλες ημρες αν τχει μνμη κποιου Αγου» –απ αυτ υποθτω τι τις ημρες αυτς λειτουργοσε ο γιος, γιατ δεν μποροσε να λειτουργε κθε μρα, αφο εχε τσες φροντδες. Επε και ο γιος Απολλς τι «πρπει ο μοναχς, αν εναι δυνατ, να κοινωνε τα μυστρια του Χριστο κθε μρα. Γιατ εκενος που απομακρνεται απ αυτ, απομακρνεται απ το Θε. Εν εκενος που συνεχς κοινωνε, δχεται συνεχς το σμα του Χριστο. Γιατ επε η σωτρια φων: «Εκενος που τργει τη σρκα μου και πνει το αμα μου μνει σ’ εμνα και εγ σε αυτν»(Ιω. 6, 56). Αυτ λοιπν συμφρει στους μοναχος, να κνουν συνεχς ανμνηση του σωτηρου πθους. Ο μοναχς πρπει κθε μρα να εναι τοιμος και να τακτοποιε τον εαυτ του στε να εναι πντοτε ξιος να δεχτε τα για Μυστρια· επειδ με αυτ αξιωνμαστε να λβομε και την φεση των αμαρτιν μας». Λει και ο Ιωννης της Κλμακος: «Αν να σμα, ταν αγγζει να λλο, αλλοινεται κατ την ενργει του, πς δε θα αλλοιωθε εκενος που αγγζει το σμα του Θεο με αθα χρια;» Γρφει και στο Γεροντικ: «Ο Ιωννης ο Βοστρηνς, νθρωπος γιος και με εξουσα κατ πνευμτων ακαθρτων, ρτησε δαμονες που κατοικοσαν μσα σε κρες και που εξαιτας τους ταν κυριευμνες απ μανα και υπφεραν φοβερ, και τους επε: «Ποι πργματα φοβστε απ τους Χριστιανος»; Και αυτο απντησαν: «χετε πργματι τρα μεγλα πργματα· εκενο που φορτε στο λαιμ σας, εκενο που λοζεστε στην Εκκλησα κι εκενο που τρτε στη Λειτουργα». Αυτος ρτησε πλι: «Ποιο απ τα τρα αυτ φοβστε περισστερο;» και αποκρθηκαν: «Αν φυλγατε καλ εκενο που μεταλαμβνετε, καννας απ μς δε θα μποροσε να βλψει Χριστιαν»». Αυτ λοιπν που φοβονται περισστερο οι δαμονες εναι ο Σταυρς, το Βπτισμα και η θεα Κοινωνα. |
| Ο γιος Ιωννης της Σαγκης (Μαξμοβιτς, 1896-1966) εναι νας εξαιρετικς γιος, προσευχητς, διορατικς, θαυματουργς, ιεροκρυκας και θεολγος. Ο γιος Ιωννης ταν νας απ τους Αποστλους του 20 ου αινα. Μια φορ, ο γιος Νικλαος της Σερβας επε γι’ αυτν: «Εναι γγελος του Θεο σε ανθρπινη μορφ». Απ τον βο του Αγου Ιωννη της Σαγκης Ο πατρ Ιωννης κθε μρα τελοσε τη Θεα λειτουργα και κοινωνοσε. Απ την ημρα της μοναχικς κουρς του, ποτ δεν ξπλωνε σε κρεβτι, κοιμταν καθιστς και προσευχταν λες τις νχτες. Κποιες φορς τον βρισκαν το πρω κοιμισμνο στο πτωμα, μπροστ στις εικνες. ταν ασκητς και νηστευτς. τρωγε μνο μια φορ την ημρα, αργ το βρδυ, εν καμι φορ ξεχνοσε εντελς το φαγητ. Εχε μεγλο ζλο στην προσευχ και προσευχταν τσι, στε βλεπε με τα μτια του τον Κριο, την Υπεραγα Θεοτκο και λους τους Αγους. Ο πνευματικς κσμος ταν ανοιχτς γι’ αυτν και τα πνευματικ μτια του βλεπαν εκενους, στους οποους απευθυνταν με τη θερμ προσευχ. Η πρατητα και η ταπενωσ του θμιζαν το πνευματικ ψος των Πατρων απ τα παλι γεροντικ. Ο πατρ Ιωννης δεν εχε εξωτερικ ομορφι: ταν καμποριασμνος, κουτσς, τα μελαχριν του μαλλι, που εχαν αρχσει ν’ ασπρζουν, ταν συχν ανακατεμνα, καθς επσης φοροσε τα πιο απλ ροχα και παποτσια, ετε ελαφρι πδιλα ετε περπατοσε εντελς ξυπλητος. Επσης, εχε κποιο πρβλημα σον αφορ στην ομιλα, πργμα το οποο τον δυσκλευε να επικοινωνε με λλους ανθρπους. μως η χρις, η οποα κετο επ’ αυτο του εκλεκτο εκ Θεο ανθρπου, μεττρεπε λα αυτ τα ελαττματα σε μηδαμιν. Οι νθρωποι νιωθαν την αγιτητα του πατρς Ιωννη και οι καρδις τους προσελκονταν απ αυτν. Ακμη ττε, ο επσκοπος Νικλαος της Σερβας (Βελιμροβιτς), νυν καταταγμνος γιος, λεγε για τον νο ιερομναχο: «Αν θλετε να δετε ναν ζωνταν γιο, να πτε στην Μπτολα, στον πατρα Ιωννη». Ο γιος Νικλαος της Σερβας (Βελιμροβιτς) λεγε για τον νο ιερομναχο: «Αν θλετε να δετε ναν ζωνταν γιο, να πτε στην Μπτολα, στον πατρα Ιωννη». |
| Ο γροντας Ιππλυτος δεν κανε κηργματα. Μια φορ παραδχτηκε: «Δεν ξρω να μιλσω». Του ρεσε να εργζεται. Δδασκε τους λλους μοναχος: «Πτερ, λα τα βιβλα εναι γραμμνα, πρπει να κνουμε τη δουλει!». Γι’ αυτ λους τους φιλοξενομενους τους στελνε για κποιο διακνημα, π.χ. να κουρεουν το χορτρι στο λιβδι να ξεριζνουν τα κοτσουρα. Αυτ το λιβδι ταν ασυνθιστο, το αποκαλοσαν λιβδι των Αγγλων. Η ιερ ρωσικ γη. Εκε ξερζωναν χι μνο τις ρζες των δντρων, αλλ τα δικ τους πθη, που ταν βαθι ριζωμνα στην ψυχ. Ο πατρ Ιππλυτος και ο πατρ Ιωννης Κρεστινκιν Η ζω στο Ριλσκ ταν πολ φτωχ. Αν υπρχαν παττες, ττε οι μοναχο τρωγαν παττες για ναν μνα. Αν κποιος στελνε να φορτηγ με φαγπυρο, ττε λα τα πιτα περιεχαν φαγπυρο. Το ψρι υπρχε στο τραπζι μνο στις μεγλες εκκλησιαστικς γιορτς. Ωστσο, το ψωμ, που ψηνταν απ τους μοναχος, ταν πντα επαρκς. Ο γροντας λεγε το εξς: «Το ψωμ εναι δναμη». Τα ψωμι ψνονταν στο μοναστρι. Ο γροντας τιζε λους σοι ρχονταν στο μοναστρι. Πρτα το φαγητ και μετ η δουλει. Οι αγελδες αποτελοσαν την ιδιατερη αγπη του γροντα. Τις αγραζε απ τους ντπιους. Οτε καν κοιτοσε την κατσταση των ζων. Οι νθρωποι το φερναν μισοπεθαμνα ζα, αλλ ο γροντας τους πλρωνε ακμη παραπνω απ την τιμ της αγορς. Αυτ ταν η κρυφ του αρετ, η κρυφ ελεημοσνη του. «Πς να τασουν τα παιδι τους; Πς να στηρξουν την οικογνεια;», λεγε ο γροντας. Κατ’ αυτν τον τρπο ο γροντας τους βοηθοσε με λεφτ. Και ταυτχρονα μαλκωνε τις κακς καρδις. Γιατ οι ντπιοι θελαν να ξεγελσουν τον γροντα, φρνοντς του μια ρρωστη αγελδα. Ο πατρ Ιππλυτος τα καταλβαινε λα μια χαρ, αλλ δεν εξθετε κανναν. Με ταπενωση τους πλρωνε τα λεφτ. Οι ιστορες αυτς μοιαζαν με τις ιστορες απ να παλι «Γεροντικ». στερα απ’ αυτ, οι αγελδες ζωντνευαν, πγαιναν στα λιβδια κι διναν γλα. Το κοπδι ταν πνω απ 200 κεφλια. Ο γροντας πθανε στις 17 Δεκεμβρου του 2002. ταν 74 χρονν. Ετφη την ημρα μνμης του Αγου Νικολου, που ταν ο αγαπημνος γιος του πατρς Ιππολτου και ταυτχρονα το πανηγρι της μονς στο Ριλσκ. Και φνηκε τι με τον θνατο του γροντα μια αδιαπραστη νχτα ρθε στο μοναστρι. Οι μαθητς του γροντα μειναν ορφανο. Μια ττοια στιγμ καταλαβανει κανες τι βωσαν οι απστολοι, ταν ο Χριστς δεν ταν πια μαζ τους. Ποιος να τους προστατψει; Τι να κνουν; Πο να πνε; Ποιος να δσει μια συμβουλ; |
|
|
