Порядок уровней: corpus, sidera, anima, mens. Ср.: Poque S. L’expression de l’anabase plotinienne dans la prédication de saint Augustin et ses sources//Recherches augistiniennes. Paris, 1975. P. 10. 15 Iam ergo post tantum languorem, post tantos morbos, difficultates, labores, redeat anima humiliata ad id ipsum et sit in illa ciuitate, cuius participatio eius in id ipsum. 16 Qualis est ista aqua? Torrens est? fluit cum impetu, sed transitura est. Torrentes autem dicuntur fluuii qui repentinis imbribus crescunt; magnum habent impetum; quisquis incurrerit trahitur, sed in quo dominus non est. 17 Quae est aqua sine substantia, nisi aqua peccatorum sine substantia? Peccata enim non habent substantiam; egestatem habent, non substantiam. 18 Considerent ergo omnes peccata sua, uideant si habeant substantiam ipsa peccata. Propter quid irritauit ominum peccator? Sed non uides peccatum tuum antequam facias, uel iam fecisti considera: duleedo hujus saeculi ad tempus fauces indulcat. In magnam amaritudinem postea conuertitur... 19 Lucra tua cogitas, damna tua non cogitas? De arca gaudes, de corde non plangis? Abundas nescio quid in arca tua, sed uide quid eminutum sit in corde tuo. Cun aperucris arcam, inuenics solidos qui non erant; bene, quia gaudes esse ibi quod ibi non crat. Attende arcam cordis; erat ibi fides, et non est. Si hac gaudes, quare hac non plangis? Plus perdidisti quam acquisisti. Vis uidere quid perdideris? Nec naufragio tibi posset auferri. 20 νυπστατον δ δωρ τ μ ν τινα ποστναι ατ χωρς το Χριστο δνασβαι. ε δ τν χαχαν σηµανοι τις νυπστατον δωρ, ητον νυπστατον ερσναι τν χαχαν τ μ εναι οσαν κα δαν πστασιν συμβεβηκς γρ οσα ν τος νεργοσιν φσταται, καν αυτν παρξιν οκ χουσα. (Muhlenberg Ε. Psalmekommentare aus der Katenenuberlieferung. Bd. II. Berlin, 77. Frg. 1160.) 21 Cotidie se sanctus offert, cotidie apparet et non uacuus apparet; non est enim uacuus qui de plenitudine cius accepit. Non erat uacuus Dauid, qui ait: Repletum est gaudio os nostrum (Psal 125:2), quia gaudium fructus est Spiritus sancti. Et sicut de plenitudine Verbi nos omnes accepimus, quemadmodum dixit Ioannes (Ioan 1:16): ita etiam Spiritus sanctus de plenitudine sua repleuit orbem terrarum. Non crat uacuus Zacharias, qui repletus est Spiritu sancto, et prophetabat aduentum Domini Iesu (Luc 1:67). Non crat Paulus uacuus (cf. Rom. 15:29 ), qui cuangelizabat in abundantia et repletus erat, accipiens odorem bonae suauitatis ab Ephesiis, placentem Deo hostiam (Ephes 5:2). Non erant Corinthii uacui, in quibus abundabat Dei gratia, iuxta eiusdem Apostoli testimonium ( I Cor. 1:7 ). – Ambr. Exp. ps. 118.20.54 (CSEL 62, 471, AO 10, 364).

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

61 Licet non dissimilis caeteris sit, tamen ut ipse aliud non sit. Quasi vero ulla creatura aliis sit similis, ut angelus homini, homo avi, avis pecudi. Haec si mentior, testes sunt, qui audierunt. Quod si et ipsi tacebunt, loquitur mecum defensus a vobis impiissime liber vester, in quo ut vitrum hyacintho, ita Filius Patri et Deo Christos alienus est. Ib. Последние фразы, заключающие в себе своего рода жалобу Илария к западному епископату на более, чем двусмысленное, вероисповедание ариминских делегатов в Константинополе, могут служить также косвенным указанием на злободневный характер «книги» Илария, рассчитанной на то, чтобы склонить западный епископат отречься от солидарности с его никскими делегатами. 62 Deinde in quo audientes fefellistis, ut non de nullis exstanlibus sit, sed et Deo; numquid et quia hoc a vobis dictum sit simulatio non patuit? cum ideo non de nullis exstantibus, sed ex Deo, secundum vestram professionem six, quia cidem voluntas ad id, quod subsistat, exordium fuerit. lb. 63 Mentiur sane? si non in conventibus per conventionem libelli sui Orientalibus dasnastis eos, qui non de substantia habere id quod natus est, ed de voluntate dixissent. lb. Ариминские делегаты очевидно не хотели присоединиться к известным анафематизмам анкирского собора 358 г. 64 Aeternum quaque cum Patre esse profitemini. Vere sane dixeristis, si non reclamatum mihi esset, cum ante tempora aeterna de vero Patre Deo Deum verum unigenitum natum praedicassetis, ut aeternitas ei cum Patre angelorum animarumque humanarum, non: jam anteriorum, sit, sed futurorum. 65 Similem quoque secundum Scripturas esse dixistis: quasi non secundum scripturas similis Deo et homo sit, et regnum coelorum granum sinapi et fermentum et sagena. lb. M. 10, 709 c. 67 Иларий, повидимому, намекает на недостаточную стойкость западного епископата на Арелатском и Миланском соборах в защите Афанасия и других борцов за православие. 69 Op. cit. 267 s. Wenn man sich erinnert, dass opus historicum in Constantinopel begonnen wurde, so findet man auch leleht den Grund der Nichtvollendung auf: da Hilarius 360 in seine Heimat verwiesen wurde, er also den Schauplatz der arianischen Kampfe verliess, mochte er keinen rechten Zweck des Buches mehr abgesehen haben.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarij_Piktavi...

1683 . Karayannis V. Maxime le Confesseur. Essence et énérgies de Dieu. P. 1993. IV, 488. (Théologie historique. 93). Crouzel H.//BLE 1995. 96(2). 146–147; Nichols A.//JEH 1995. 46(3). 493; Conticello V. S.//REAug 1995. 41(1). 187–190; Berthold G. C.//ThS 1996. 57(3). 531–533; Durand M. G. de//RSPh 1996. 80(1). 137–140. 1684 . Larchet J.-C. La divinisation de l’homme selon saint Maxime le Confesseur. P. 1996. (Cogitatio Fidei). Louth A.//JThS 1997. 48(2). 715–716; Poggi V.//OCP 1996. 62(2). 500–501; ThS 1998. 59(1). 145–146. 1685 . Larchet J.-C. Maxime le Confesseur, médiateur entre l’Orient et l’Occident. P. 1998. (Cogitatio Fidei. 208). [Рус. пер. готовится к печати.] 1686 . Le Guillou M. J. Quelques réflexions sur Constantinople III et la soteriologie de Maxime//Maximus Confessor 4 .1694). 235–237. 1687 . Lossky V. Saint Denys Aréopagite et saint Maxime le Confesseur//Id. Vision de Dieu. Neuchâtel. 1962. пер.: Лосский Вл. Святой Дионисий Ареопагит и святой Максим Исповедник //Он же. Боговидение 1 .116). 84–96. 1688 . Louth A. Maximus the Confessor//SS 1 .598). 190–195. 1689 . Louth A. St. Maximus the Confessor between East and West//StPatr 1996. 32. 332–345. 1690 . Lethel F. M. Théologie de l’agonie du Christ. La liberté humaine du Fils de Dieu et son importance sotériologique mises en lumière par saint Maxime le Confesseur/Préf. Le Guillou M. J. P. 1979. 129. (Théologie historique. 52). Heinzer//ThRev 1980. 76. 200–202; Sieben//Theologie und Philosophic. 1980. 55. 595; Liébaert//MSR 1981. 38. 30–31; Crouzel//BLE 1981. 82. 75; Halleux A. de//RThL 1980. 11. 236–238; Martin//NRTh 1982. 104. 108. 1691 . Léthel F. M. La prière de Jésus à Gethsémani dans la controverse monothélite//Maximus Confessor 4 .1694). 207–214. 1692 . Madden J. D. The authenticity of early definitions of will//Maximus Confessor 4 .1694). 61–79. 1693 . Matsoukas Ν. Κσμος, νθρωπος, Κοινωνα, κατ τν Μξιμο τν μολογητ. θναι 1979. 400. 1694 . Maximus Confessor. Actes du Symposium sur Maxime le Confesseur, Fribourg, 2–5 septembre 1980/Éd. par Heinzer F., Schoenborn C. Fribourg en Suisse 1982. 438. (Paradosis. 27). Halleux A. de//EThL 1982. 58. 414–416; Chadwick//JThS 1982. 33. 596; Kannengiesser//RecSR 1983. 71. 559; Bataillon//RSPh 1983. 67. 299–300; Durand de//RSPh 1983. 67. 631–633; Orbe//Gregorianum. 1983. 64. 591; Junod//RThPh 1983. 115. 414–415; Martin//NRTh 1983. 105. 439;//BB 1984. 45. 263–269. [Maximus Confessor].

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

1047 Montreuil J.A. B. Histoire du droit byzantin. Paris, 1843. P. 200–201; Χριστοφιλπουλος Α. Δκαιον και ιστορα. " Αθναι, 1973. Σ. 138–140. 1048 Фотий пишет: «В этом послании он все еще приводит 2 правило второго святого Собора в Константинополе, на котором присутствовало 150 отцов, как правило 166; не знаю, откуда он взял это число, но он согласуется и с другими авторами, причем не только в этом послании, но и в других своих писаниях он ему дает такое же наименование» (Bibliotheca, cod. 228/Ed. R. Henry. Paris: Les Belles Lettres, 1965. T. 4. P. 116). Относительно особенностей нумерации у Ефрема см. далее, сн. 185. Конкуренция со стороны сборников с систематической классификацией привела вначале к уменьшению хождения, а затем и к забвению этого сборника, как отмечает Шварц (Die Kanonessammlungen der alten Reichskirche//Gesammelte Schriften. Berlin, 1960. Bd. 4. S. 159–275, особ. 159–160). 1050 Schulthess Fr. Die syrischen Kanones der Synoden von Nicaea bis Chalcedon. Gottingen, 1908. Листы 1–151 манускрипта Британского музея (Add. 14:528). Описание содержания: Schwartz Ed. Op. cit. S. 161–169. 1051 См.: PL 67, 139A-230B. Он пишет в предисловии, адресованном епископу Салонскому Стефану: «...Sub ordine numerorum, id est a primo capite usque ad centesimum sexagesimum quintum, sicut habetur in Graeca auctoritate, digessimus [...мы изложили по порядку чисел, то есть от первой главы до сто шестьдесят пятой, как в Graeca auctoritas]» (PL 67, 142А). Мнение Вильгельма Пайтца, согласно которому Дионисий сам был составителем этой Graeca auctoritas (Peitz W. Dionysius Exiguus als Kanonist//Schweitzer Rundschau, XLX. 1945–1946), неприемлемо, так же как и в целом его теория создания древних канонических сборников. Шарль Мюнье замечательно показал, какие методологические ошибки совершены В. Пайтцем: Munier Ch. L " oeuvre canonique de Denys le Petit d " apres les travaux du R.P.Wilhelm Peitz//Sacris Erudiri, XIV. 1963. P. 236–250. Относительно личности и трудов Дионисия см.: Versanne J. M. Denys le Petit et le droit canonique. Paris, 1913. См. также: Rambaud-Buhot J. Art. Denys le Petit//DDC. T. 4. Col. 1131–1152.

http://azbyka.ru/otechnik/Petr_lyuile/pr...

Файл : Храм иконы Божией Матери Казанская (Nempobo)7.jpg Материал из Азбука паломники История файла Нажмите на дату/время, чтобы увидеть версию файла от того времени. Дата/время Миниатюра Размеры Участник Примечание текущий 768 × 911 (218 Кб) Вы не можете перезаписать этот файл. Использование файла Следующая страница использует этот файл: Метаданные Файл содержит дополнительные данные, обычно добавляемые цифровыми камерами или сканерами. Если файл после создания редактировался, то некоторые параметры могут не соответствовать текущему изображению. Производитель камеры Xiaomi Модель камеры Redmi Note 7 Pro Время экспозиции 1/30 с (0,033333333333333) Число диафрагмы f/1,79 Светочувствительность ISO 452 Оригинальные дата и время 23:39, 6 января 2020 Фокусное расстояние 4,74 мм Ширина 4000 пикс. Высота 3000 пикс. Глубина цвета Цветовая модель RGB Ориентация кадра Нормальная Количество цветовых компонентов 3 Горизонтальное разрешение 72 точек на дюйм Вертикальное разрешение 72 точек на дюйм Программное обеспечение Windows Photo Editor 10.0.10011.16384 Дата и время изменения файла 12:47, 11 мая 2021 Отношение размеров компонент Y и C Порядок размещения компонент Y и C Центрированный Программа экспозиции Программный режим (нормальный) Версия Exif 2.2 Дата и время оцифровки 23:39, 6 января 2020 Конфигурация цветовых компонентов Выдержка в APEX 4,906 Диафрагма в APEX 1,67 Яркость в APEX −1,62 Компенсация экспозиции Минимальное число диафрагмы 1,67 APEX (f/1,78) Режим замера экспозиции Центровзвешенный Источник света D55 Статус вспышки Вспышка не срабатывала, подавление заполняющей вспышки Доли секунд времени изменения файла 319749 Доли секунд оригинального времени 319749 Доли секунд времени оцифровки 319749 Поддерживаемая версия FlashPix 1 Цветовое пространство sRGB Тип сенсора Неопределённый Тип сцены Изображение сфотографировано напрямую Режим выбора экспозиции Автоматическая экспозиция Баланс белого Автоматический баланс белого Эквивалентное фокусное расстояние (для 35 мм плёнки) 25 мм Тип сцены при съёмке Стандартный Номер изображения (ID) 6f0e43486245f4940000000000000000 Дата последнего изменения метаданных 13:51, 8 января 2020 Уникальный идентификатор исходного документа 13C7DB3EB3CD3D768CE7501BA7EB82C1 Навигация Персональные инструменты Пространства имён русский Просмотры Портал Навигация Инструменты

http://azbyka.ru/palomnik/Файл:Храм_икон...

485 Именно такова позиция Генриха Эбелинга, по мнению которого задача Майстера Экхарта заключалась в том, чтобы трансформировать учение о бытии св. Фомы и тем самым сделать его неуязвимым для критики со стороны скотистов. Что касается вопроса, занимающего нас в данный момент, см. гл. III. A: Das Verhältnis von göttlichem und kreaturlichem Sein in der Lehre Eckhart, S. 35–83, из книги: EbelingH. Meister Eckharts Mystik. Studien zu den Geisteskampfen um die Wende des 13. Jahrhunderts. Stuttgart, 1941. Эбелинг отмечает несколько мест, в которых, согласно его толкованию, «Экхарт дословно повторяет учение Фомы о реальном различии между сущностью и существованием» (S. 50 и anm. 67). Но немногим ниже Эбелинг заявляет, что, даже судя по этим местам, «учение Фомы [sic] склоняется к монизму бытия» (S. 54). – Эрих Зееберг (SeebergE. Eckhartiana I/Zeitschrift für Kirchengeschichte. 56. 1937. S. 87–105) полагает, что обнаружил у Майстера Экхарта «бытие как существование», отличное от божественного Esse и от тварной сущности. Он добавляет: «Платонику Экхарту мало дело до тварной сущности; однако таким разделением он избегает упрека в пантеизме» (S. 92). 489 LiberParabol. Gen., C, f. 29 va , ll. 13–31: Sexto sic: rerum producendarum (ratio) intra producentem est et intellectu est, semen est, et ipsi convenit ex sui natura esse primum et principium, Io. 1 o : in principio eratverbum. Craecus – «ratio». Ad ipsam enim, per ipsam et secundum ipsam res productae et cognoscuntur et sunt id quod sunt; et sine ipsa cognitum et factum est nichil. Quidditas enim rerum, quae et ratio, est radix et causa prima est omnium quae de re quacumque vel affirmantur vel negantur. Propter quod Commentator, super 7 o Metaphysicae, dicit quod scita quidditate rerum sensibilium scitur causa prima omnium. Res autem iam producta extra producentem cadit et descendit foris, extra esse producentis et ectra ipsius vivere et intelligere, obumbratum [sic] umbra temporis [sic; может быть стоит вместо ipsius] vel saltem factionis et creati, facti scilicet et suppositi, positi scilicet sub et infra producentem, extra et sub ratione principii, cadens in ordine(m) et sub ordine(m) princip(i)ati ultimi et finis, et, per consequens, in ordinem boni. Propter quod, secundum Philosophum, bonum est non in anima sed extra, in rebus.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

180 G.A. Rendsburg, «The Date of the Exodus and the Conquest/Settlement: The Case for the 1100s,» VT42 (1992): 510–527; cf. Harrison, Introduction, p. 315; Hartley, «Exodus: Historical Background,» p. 58. 181 См. Dillard and Longman, Introduction, p. 59; Archer, Survey, pp. 212–214; Harrison, Introduction, pp. 315–317. 183 K.M. Kenyon, Archeology of the Holy Land, 4th ed. (New York: W.W. Norton, 1979), pp. 208,331–332; cp. Kenyon, Digging Up Jericho (New York: Praeger, 1957); cp. Harrison, Introduction, p. 318. 185 Более подробную дискуссию о датировке исхода см. у Harrison, Introduction, pp. 321–323; Hartley, «Exodus: Historical Background,» pp. 59–60; P. Monet, LesNowelles fouiless de Tanis (1929–33); Dillard and Longman, Introduction, pp. 59–62; J J. Bimson, Redatingthe Exodus, JSOTSupp 5 (Sheffield: JSOT, 1978), pp. 1–351; Archer, Survey, pp. 164,212–223; J. Finegan, Light from the Ancient Past: The Archaeological Background of Judaism and Christianity (Princeton, NJ: Princeton University Press, 1959), pp. 120121. 186 Обзор и контрдоказательства различных способов датировки см. у J.H. Walton, Chronological Charts of the Old Testament (Grand Rapids: Zondervan, 1978), pp. 29–30. См. также: Dillard and Longman, Introduction, pp. 59–62; Bimson, Redating, pp. 42,47–48,67–80. 187 Harley, «Exodus: Historical Background,» p. 60; ср. D.H. Freedman, «The Chronology of Israel and the Ancient Near East,» in The Bible and the Ancient Near East, ed. by G.E. Wright (Garden City, NY: Doubleday, 1961), pp. 206–208. 192 Там же, pp. 695–696. Ср. Sama, Exploring Exodus, pp. 15–11, особенно структуру казней в таблице 4.2; ср. Hartley, «Exodus: Message,» pp. 68–70; и Young, Introduction, pp. 64–65. 196 Обсуждение сходства и различия библейского закона и древних ближневосточных договоров см. у: Harley, «Exodus: Message,» pp. 72–75; G. Mendenhall, «Ancient Oriental and Biblical Law,» BA 17 (1954): 26–46; id., «Covenant Forms in Israelite Tradition,» BA 17 (1954): 50–76; repr. in The Biblical Archaeologist Reader 3, ed. by E.F Campbell and D.N. Freedman (Garden City, NY: Doubleday, 1970), pp. 2553; J.A. Thompson, The Ancient Near Eastern Treaties and the Old Testament (London: Tyndale, 1964); R.E. Friedman, Commentary on the Torah (San Francisco: HarperSanFrancisco, 2001), pp. 234–235.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/vved...

N. Schriften, ss. 323–326). 64 Tertul., Advers. Marcion, lib. IV, 2 (Migne, tome IL, pars. secund., col. 363): Marcion evangelio, scilicet suo, nullum adscribit auctorem, quasi non licnerit illi titnlum quoque affingere, cui nefas non fuit ipsum corpus evertere; cf. Pseudo-Orig., Dialog, de recta in Deum fide, sect. I (Kirehhofer, Quellensammlung zur Geschichte des N. Canons, s. 362). 65 Указание числа и самого порядка входивших в состав. Маркионова сборника книг апостольских см. y Тертуллиана Advers. Marc. cap. IV–XXI (Migne tom. II, ser. pr.); y св. Епифания, Hæres. lib. 42, 9 (Opp. tom. I, edit. Petav. p. 309). 66 Iren., Contra hæres., lib. 1, c. 27, 2 (Migne, tom. VII, col. 688): «Et super hæc, id quod est secundum Lucam evangelium (Marcion) circumcidens, et omnia quæ sunt de generatione Domini conscripta auferens, et de doctrina sermonum Domini multa auferens, in quibus manifestissime conditorem hujus universitatis suum patrem confitens Dominus conscriptus est; semet ipsum esse veraciorem, quam sunt hi, qui evangelium tradiderunt, apostoli, suasit digcipulis suis». Cf. lib. III, c. XII, 12 (Migne, col. 906): «Marcion, et qui ab eo sunt, ad intercidendas conversi sunt scripturas, quasdam quidem in totuin non cognoscentes, secundum Lucam auteni evungelium, et epistolas Pauli decurtantes, hæc sola legitima esse dicunt, quæ ipsi minoraverunt». – Tertul., advers Marcion, lib. IV, c. 2 (Migne, col. 364): «Ex iis commentatoribus quos habemus Lucam videtur Marcion elegisse quem cæderet». Cf. lib. IV, c. 4 (Migne, col. 365); «Quod ergo pertinet ad evangelium interim Lucæ, quatenus communio ejus inter nos et Marcionem de veritate disceptat, adeo antiquius Marcione est, quod est secundum nos…» – Свод других относящихся сюда мест из сочинений Иринея и Тертуллиана , равно как и отрывки из Маркионова евангелия см. у Кирхгофера ss. 357–386. 67 Св. Ириней, жалуясь вообще на усечение, искажение Маркионом апостольских писаний, относительио евангелий прямо замечает, что он передал своим ученикам не все евангелие (non evangelium). т.е. не все четыре евангелия, но только частицу евангелия (sed. particulam evangelii tradens eis), т.е. одно евангелие Луки (Contra hæres., lib. I, c. 27, 2. – Migne, col. 688). Cf. lib. III, c. XI, 9. – Migne, col. 890.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Rozhde...

67. Denique ut scias caritatis esse, quod non potest filius a se facere quicquam, nisi quod uideritfacientem patrem, cum praemisisset: Quaecumque, inquit, ille fecerit, eadem et filius facit similiter, subiecit: Pater enim diligit filium. Ergo quod dixit scriptura quia non potest, ad inseparabilis et indiuiduae caritatis rettulit unitatem. Ты должен признать дело любви в том, что не может Сын творить Сам от Себя, если не увидит Отца творящего ( Ин.5:19 ). Он не только сказал: Что творит Он, то и Сын творит также, – но добавил: Ибо Отец любит Сына ( Ин.5:20 ). Когда Писание говорит, что не может Сын творить, оно утверждает единство нераздельной и неделимой любви. 68. Quod si naturaliter est, ut uere est, inseparabilis caritas, inseparabilis utique est etiam operatio naturaliter, et inpossibile, ut opus fili cum patria non conueniat uoluntate, quando id, quod filius operatur, operatur et pater, et quod pater operatur, operatur et filius, et quod loquitur filius, loquitur et pater, sicut scriptum est: Pater meus, qui in me manet, ipse loquitur et opera, quae ego facio, ipse facit. Nihil enim pater sine uirtute adque sapientia sua condidit, quia omnia in sapientia fecit, sicut scriptum est: Omnia in sapientia fecisti. Nihil etiam deus uerbum sine patre fecit. Если любовь по природе неделима, (а так и есть на самом деле), то действие также неделимо по природе, и невозможно делу Сына противоречить воле Отца, поскольку то, что творит Сын, творит и Отец, и то, что творит Отец, творит и Сын, и что говорит Сын, говорит и Отец, как написано: Отец, пребывающий во Мне, Сам говорит и творит дела, которые Я творю ( Ин.14:10 ). Как Отец ничего не создал без Своей Силы и Премудрости 472 , но всё сотворил премудро, как написано: Всё соделал Ты премудро ( Пс.103:24 ), так же и Бог Слово ничего не сотворил без Отца. 69. Non operatur sine patre, non sine patria uoluntate sacrosanctae illi se obtulit salutaris mundi totius hostia passioni, non sine patria uoluntate mortuos suscitauit. Denique Lazarum suscitaturus leuauit oculos sursum et dixit: Pater, gratias tibi ago, quia audisti me. Et ego sciebam quia semper me audis, sed propter turbam, quae circumstat, dixi, ut credant quia tu me misisti, ut quamuis ex persona hominis, in carnis susceptione loqueretur, unitatem tamen paternae uoluntatis et operationis exprimeret, quia pater omnia audit, omnia uidet, quae uult filius. Videt ergo et pater facientem filium, audit uolentem; denique non rogauit et exauditum esse se dixit.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

55 (52). 8).    …Et factus est episcopus a plurimis collegis nostris, qui tunc in urbe Roma aderant, qui ad nos litteras honorificas et laudabiles et testimonio suae praedicationis illustres de ejus ordinatione miserunt. Factus est autem Cornelius episcopus de Dei et Christi ejus judicio, de clericorum paene omnium testimonio, de plebis quae tunc adfuit suffragio, et de sacerdotium antiquorum et bonorum virorum collegiö cum nemo ante se factus esset, cum Fabiani locus, id est locus Petrui et gradus cathedrae sacerdotalis vacaret. Quo occupato de Dei voluntate, at que omnium nostrum consensione firmato, quisqis jam episcopus fieri voluerit, foris fiat necesse est, nec habeat ecclesiasticam ordinationem, qui ecclesiae non tenent unitatem (Ibid.).    По словам А.И. Покровского (с. 552): «город Leon-Astorga лежал в северо-западной части Испании и вырос, как полагает Моммзен, из места стоянки римского гарнизона - legio septima - Römische Geschichte, V, р. 59».    Ер. 67 (68). 4.    «Апостольское предание» (Traditio apostolica), памятник, приписываемый Ипполиту Римскому, созданный, вероятно, в Риме ок. 220 г. и имевший широкое распространение на всем христианском Востоке. Созданный первоначально на греческом языке, памятник известен только в восточных переводах (так называемый «Устав Египетской церкви»). «Апостольское предание» послужило основой восьмой книги «Апостольских установлений» (главы 3—22).    Наиболее авторитетным (на русском языке) источником по систематизации и датировке соборов до сих пор является А.И. Покровский.    «Мнения 87 епископов о необходимости крещения еретиков (Sententiae episcoporum LXXXVII de haereticis baptizandis)». Хорошие издания: T.C. Cypriani opera omnia Ed. G. Hartel. CSEL. Pars III. Appendix: Sententiae episcoporum. Wien, 1871; Routh M.J. Reliquiae Sacrae editio altera. Vol. I-IV. Oxonii, 1846. См. также: PL. 1052—1078.    Convenissent… episcopi plurimi ex provincia Africa, Numidia, Mauritania cum presbyteris et diaconibus (Sententiae episcoporum//PL 3.

http://lib.pravmir.ru/library/readbook/3...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010