652 Hégésippe n’est pas un théoricien de la catholicité et de l’apostolicité: il en est un témoin, parce que la catholicité et l’apostolicité ont été dans les faits avant de devenir des arguments. Batiffol P. L’église naissante et le catliolicisme 3 . P. 208. 654 Функ склонен признать, что Егезипп приписывает епископату в деле сохранения апостольской традиции то же значение и что, приводя каталог епископов, он руководился подобными же мотивами, как и св. Ириней. См.: Die Echtheit der ignatianischen Briefe. S. 55. Cfr.: Dannreuther H. Du temoignage d’Hégésippe... P. 59–60, 62, 67. 655 Справедливо замечает Гарнак: «Положение, что епископы per successionem получили от апостолов евангельскую истину как харизму, что поэтому они, как учители, в своей совокупности представляют апостолов и что только этим путём veritas in ecclesiis custoditur, это положение было бы установлено и без борьбы с гносисом, но фактически оно развилось вследствие этой борьбы». Entstehung und Entwickelung der Kirchenverfassung und des Kirchenrechts. S. 89. 656 Мы изложили взгляды А. Гарнака (Dogmengeschichte 4 . 1. S. 367–371, 404–405, Anm. 412–413), которые обычно повторяются в протестантской учёной литературе. Ср.: Loofs F. Leitfaden der Dogmengeschichte 4 , § 23, 1. S. 167. 657 Bigg. The Christian Platonists of Alexandria. Oxford, 1886. P. 100. Цитата из P. Bamiffol’я: L’église naissante et le catholicisme 3 . P. 315. 658 Strom. VII, 15; 92, 3: «ν μντ ληθε κα τ ρχακκλησ τε κριβεσττη γνσις». GrchSch. 17. S. 65, 20–21 (PG. Τ. 9. Col. 528В). VII, 16; 100, 7: « ν τ πιστμη κκλησα ληθς». S. 71, 4–5. (T. 9. Col. 540Α). 661 Idem. VII, 17; 107, 5: «Κατ τε ον πστασιν κατ τε πνοιαν κατ τε ρχν κατ τε ξοχν μνην ενα φαμεν τν ρχααν κα καθολικν κκλησαν, ες ντητα πστεως μις, τς κατ τς οκεας διαθκας, μλλον δ κατ τν διαθκην τν μαν διαφροις τος χρνοις, νς το θεο τ βουλματι δι’ νς το κυρου συνγσυσαν τος δη κατατεταγμνους ος προρισεν θες, δικαους σομνους πρ καταβολς κσμου γνωκς». GrchSch. 17. S. 76, 10–16 (PG. Τ. 9. Col. 552Α–Β).

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarion_Troits...

46 (Cic in Verr. A. II. L. IV, c. LII.) т. е. „Вы часто слыхали, о судии, что город Сиракузы есть величайший ипрекраснейший из всех городов Греческих; это есть настоящая истина.“ Сенека говорит о Сиракузах: „Vidébis ipsam ingentem civitatem, et laxius turritam, quam multarum urbium fines sint.“ (Ad Marc. XVII.) 52 Слово: Латомия, по-Гречески: Λατομιας происходит из двух слов: Λας (камень) и τομη от глагола τεμνω, секу, рассекаю. 54 Сюда, вино и ароматы! Сюда, мгновенных роз венки! Пока мы юностью богаты, И Парки к нам не жестоки! (Hor. L. II. III.) 56 Urbem Syracusas elegerat, cujus hic situs, atque haec natura esse loci coelique dicitur, ut nullus unquam dies tam magna turbulentaque tempestate fuerit, quin aliquo tempore ejus diei solem, homines viderint (Cic. in Verr. A. II, L. V, c. х.) Сенека говорит тоже самое о Сиракузах: Videbis... nullum diem sine interventu solis! (de Consol, ad Marc. c. 17.) 57 Монета сия по мнению одного Археолога оказалась принадлежащею времени Гелона, но мнение сие не есть утвердительное, ибо едва можно различить кое-что на ней по причине ржавчины. 65 Папирус называется здесь народом: parruca или pampina. Сие редкое растение доселе нигде не видали, как токмо в Египте, на острове Мадагаскар и в Сиракузах. 73 Latomias Syracusanas omnes audistis, plerique nostis; opus est ingens, magnificum, regum ac tyranorum; totum est ex saxo in mirandam altitudinem depresso, et multorum operis penitus, exciso; nihil tam clausum ad exitus, nihil tam septum undique, nihil tam tutum ad custodias, nec fieri nec cogitari potest. (Cic, in. Verr. l. V.) 75 Наружная окружность имеет 53 фут и 4 дюйма; внутренний диаметр 19 с половиною туаз. Форма здания, заключавшая более нежели полкруга, превышает оный на 45 ф. 10 дюймю и 8 лин. 80 Marcellus; ut moenia ingressus, ex superioribus locis urbem, omnium fermè illâ tempestate pulcherrimam, subjectam oculis vidit, illacrymasse dicitur: partim gaudio tantae perpetratae rei, partim vetustâ gloriâ urbis. Atheniensium classes demercae, et duo ingentes exercitus cum duobus clarissimis ducibus deleti, occurrebant; et tot bella cum Carthageniensibus tanto cum discrimine gesta, tot ac tam opulenti tyranni regesque: praeter ceteros Hiero, quum recentissimae memorie, rex, tum ante omnia, quae virtus ei fortunaque sua dederat, beneficiis in populum Romanum insignis; ea quum universa occurrerent animo, subiretque cogitatio, jam illa momento horae arsura omnia et ad cineres reditura!..

http://azbyka.ru/otechnik/Avraam_Norov/p...

615 García Gallo Α. San Isidoro jurista//Isidoriana. P. 139–140; Gibert R. Antigüedad clásica en la España visigótica.//Settimane di studio del Centro italiano di studi sull " alto medioevo. XXII (secondo): La cultura antica nell " Occidente latino dal VII al XI secolo. Spoleto, 1975. P. 636. 616 Ulp. 1 inst. (D.I.1.1.3): Ius naturale est, quod natura omnia animalia docuit: nam ius istud non humani generis proprium, sed omnium animalium, quae in terra, quae in mari nascuntur, avium quoque commune est. hinc descendit maris atque feminae coniunctio, quam nos matrimonium appellamus, hinc liberorum procreatio, hinc educatio: videmus etenim cetera quoque animalia, feras etiam istius iuris peritia censeri. 617 Cic. De inv. II. 65: ...ac naturae quidem ius esse, quod nobis non opinio, sed quaedam innata vis adferat, ut religionem, pietatem, gratiam, vindicationem, observantiam, veritatem. Подробнее см. Кофанов Л.Л. Право природы в концепции римских юристов и Цицерона//Ius antiquum. Древнее право. 2009. 1 (23). С. 41–48. См. также Tarwaska А. Searching for the Roots. " Vis vi depulsa in the Concept of Cicero//Miscellanea Historico-Iuridica 11/2012. P. 77–88, где подробно разбираются идеи Цицерона о праве отвечать силой на насилие. 618 Isidori Etym. V.5.1: Ius civile est quod quisque populus vel civitas sibi proprium humana divinaque causa constituit. Gai 1 Inst. (D.I.1.9): ...nam quod quisque populus ipse sibi ius constituit, id ipsius proprium civitatis est vocaturque ius civile, quasi ius proprium ipsius civitatis... Cfr. Churruca J. de. Las instituciones de Gayo en San Isidoro de Sevilla. Bilbao, 1975. P. 25–26. 619 Isidori Etym. V.6.1: Ius gentium est sedium occupatio, aedificatio, munitio, bella, captivitates, Servitutes, postliminia, foedera pacis, indutiae, legatorum non violandorum religio, conubia inter alienígenas prohibita. Et inde ius gentium, quia eo iure omnes fere gentes utuntur. 620 Gai 1 Inst. (D. 1.1.9):.. .quod vero naturalis ratio inter omnes homines constituit, id apud omnes peraeque custoditur vocaturque ius gentium, quasi quo iure omnes gentes utuntur».

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

1206 Hegèsippe n " est pas un theoricien de la catholicitè et de 1’ apostolicitè: i1 en est un femoin, parce que la catholicitè et 1’ apostolicite ont ete dans les faits avant de devenir des arguments. Batiffol Р. L’ eglise naissante et le catliolicisme 3 . Р. 208. 1208 Функ склонен признать, что Егезипп приписывает епископату в деле сохранения апостольской традиции то же значение и что, приводя каталог епископов, он руководился подобными же мотивами, как и св. Ириней. См.: Die Echtheit der ignatianischen Briefe. 55. Cfr.: Dannreuther Н. Du temoignage d’ Hègësippe... Р. 59–60, 62, 67. 1209 Справедливо замечает Гарнак «Положение, что епископы per successionem получили от апостолов евангельскую истину как харизму, что поэтому они, как учитеели, в своей совокупности представляют апостолов и что только этим путем veritas in ecclcsiis custoditur, это положение было бы установлено и без борьбы с гносисом, но фактически оно развилось вследствие этой борьбы» – Entstehung und Entwickelung der Kirchenverfassung und des Kirchenrechts. 89. 1210 Мы изложили взгляды А Гарнака (Dogmengeschichte 4 , 367–371, 404–405, Anm. 412–413), которые обычно повторяются в протестантской ученой литературе. Cp.: Loofs F. Ritfaden der Dogmengechichte 4 , S 23, 1. 167. 1211 Bigg. The christian Platonists of Alexandria. Oxford, 1886. Р. 100. Цитата из Р. Bamiffol’я: L’ èglise naissante et le catholicisme 3 . Р. 315. 1212 Strom. VII, 15; 92, 3: «ν μνητ ληθεα κα τ pχααεκκλησα τε κpιβεσττη γνσις». GrchSch. 17. 65, 20–21 (PG. Т. 9. Col. 528B). VII, 16; 100, 7: «δ ν τ πιστμη κκλησα ληθς». 71,4–5. (t 9. Col. 540A). 1215 Idem. VII, 17; 107, 5: «Κατ τε ον πστασιν κατ τε πινοιαν κατ τε pχν κατ τε ξοχν μνην ενα φαμεν τν pχααν κα καθολικν κκλησαν, pχααεκκλησα, ες ντpτα πστεως μις, τς κατ τς οκεας διαθκας, μλλον δ κατ τν διαθκην τν μαν διαφpοις τος χpνοις, νς το θεο τ βουλματι δι» νς το κυpου συνγουσαν ος δη κατατεταγμνους ος πpοpισεν θες, δικαους σομνους πp καταβολς κσμου γνωκς». GrchSch. 17. 76, 10–16 (PG. Т. 9. Col. 552A–B).

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarion_Troits...

55 Более условно говорит проф. М. Н. Скабалланович (Великий пост, стр. 26 и в «Руководстве для сельских пастырей» 1909 г., 9, стр. 232), что «тогда уже повсеместно существовал предпасхальный пост, по времени и продолжительности своей соответствовавший теперешней Великим пятнице и субботе; по местам даже этот пост был еще длиннее и мог доходить до целой недели пред Пасхой, соответствовашей нынешей страстной седмице. 56 См. ниже на стр. 443 у Дионисия Александрийского и св. Епифания Expositio fidei 21 (22): Migne gr. XL1I, col. 828; русск. пер. V, стр. 354. Евагрий тоже говорит более точными цифрами об πρθσις по два – по три дня, но есть и пятидневники, а иные постятся даже долее и едва принимают необходимую пищу (hist, eccles. I, 21). 57 Эти ссылки делаются не совсем точно (на стр. 199, 243. De jejun. не с. 13, a cap. 12–13: см. Migne lat. И, col. 971)и выдержки приводятся с неотмеченными пропусками, затрудняющими смысл (для De jejun. 2 на стр. 198 см. Migne II, 956). 58 Впрочем, тут же говорится и о субботе: vos etiam sabbatum, si quando continuatis, nunquam nisi in Pascha jejunandum secundum rationem alibi redditam... 59 F. X. Funk, Kirchengeschichtliche Abhandlungen und Untersuchungen I (Paderborn 1897), S. 248–250. 60 Разумеются слова из Liber de oratione cap. 18 (al. 14): sie et die Paschae, quo communis et quasi publica jejunii religio est, merito deponim u osculum, nihil curantes de occultando quod cum omnibus faciamus (Migne lat. I, col. 1178–1181), при чем для religio ср. De jejun. 13 (Migne II,972): si quae patribus sunt praecepta, omnis deinceps posteritas haereditaria religione custodil. 65 По связи с этим могут указать, что там нет внушения о необходимости присутствия трех епископов при архиерейской хиротонии, между тем этого требует Никейский собор (см. у Rev. W. Н. Frere, в «The Journal of Theological Studies» XVI, 63: April, 1915, p. 366–367), но 4-е правило последнего говорит о «поставлениях» и относится собственно к «избранию», а Дидаскалия упоминает еще более обще лишь о том, кто достоин быть поставленным на место епископа и занять седалище (IV: 18 слл.).

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

58 Sent. III.40.1: Iracundi doctores per rabiem furoris disciplinae modum ad inmanitatem crudelitatis conuertunt; III.40.2: …sine mensura ulciscitur culpas praepositus iracundus… Коннотации глагола ulcisci связаны, прежде всего, с идеей мести и возмездия; собственно жажда мести и есть гнев, см. Diff. I.111: Sunt autem multae uariaeque libidines, sicut libido ulciscendi, quae ira uocatur; sicut libido habendi pecuniam, quae auaritia nominatur… См. также: Etym. IX.2.135, XVIII.1.3. Ср. примеч. 50. 60 Причем плотность подобных характеристик на одно предложение применительно к епископу несколько выше, чем по отношению к гневливому судье, см.: Sent. III.52.13–16. 64 Sent. III.48.8: Quidam ipsud nomen regiminis ad inmanitatem transuertunt crudelitatis, dumque ad culmen potestatis uenerint, in apostasiam confestim labuntur… 65 Etym. VII.10.5: Apostatae dicuntur, qui post baptismum Christi susceptum ad idolorum cultum et sacrificiorum contaminationem revertuntur; VII.5.30: Hic est ordo vel distinctio angelorum, qui post lapsum malorum in caelesti vigore steterunt. Nam postquam apostatae angeli ceciderunt… См. также [Mellado Rodriguez 1990:66]. 66 Sent. III.40.2: Ideo sine mensura ulciscitur culpas praepositus iracundus quia cor ‹…› non colligitur in amorem unius deitatis. 67 Cfr.: Sent. I.10.2: Mutabilitatem itaque naturae [angelorum] suffragat in illis contemplatio Creatoris. Inde et priuatus est apostata angelus, dum fortitudinem suam non a Deo, sed a se uoluit custodire. 68 В принципе гордыня могла считаться причиной любого действия против общих интересов [McDonnell 2006:377]. 70 Ясно, что без влияния античной философии и конкретно в этом случае неоплатонизма не обошлось [Green 1949:419–421; Rist 1994:96–97, 102–104, 188–191]. 71 При этом нужно понимать, что идеи Августина Исидор мог выражать без дословного цитирования, иными словами [Martín 2013:1194–1195; Elfassi 2020:42–43], порой используя для этого даже выражения третьих авторов (в качестве примера см.: [Воронцов 2012:99–100]).

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

С. В. Тарханова Лит.: Wilson R. E. The Recovery of Jerusalem. L., 1871; Orfali G. Capharnaum et ses ruines d " après les fouilles accomplies a Tell-Houm par la custodie franciscaine de Terre Sainte (1905-1921). P., 1922; Sukenik E. L. Ancient Synagogues in Palestine and Greece. L., 1934; Avi-Yonah M. Oriental Art in Roman Palestine. R., 1961; idem. Geschichte der Juden im Zeitalter des Talmud in den Tagen von Rom und Byzanz. B., 1962; idem. Synagogue Architecture in the Late Classical Period//Jewish Art: An Illustrated History/Ed. C. Roth. Greenwich; N. Y., 1971; Marcus J. R. The Jew in the Medieval World. Cleveland, 1961; Wright T. Early Travels in Palestina. N. Y., 1968; Foerster G. Notes on Recent Excavations at Capernaum//IEJ. 1971. Vol. 21. N 4. P. 207-211; idem. Galilean Synagogues and their Relationship to Hellenistic and Roman Art and Architecture: Diss. Jerusalem, 1972 (на иврите); idem. Synagogue Studies: Metrology and Excavations//ZDPV. 1989. Bd. 105. S. 129-135; Testa A. Cafarnao. Gerusalemme, 1972. Vol. 4. Pt. 1: I Graffiti della casa di S. Pietro; Corbo V. C. Cafarnao. Ierusalem, 1975; idem. Capernaum//ABD. 1992. Vol. 1. P. 866-869; Strange J. F. The Capernaum and Herodium Publications//BASOR. 1977. Vol. 226. P. 65-73; idem. Some Implications of Archaeology for New Testament Studies//What Has Archaeology to Do With Faith?/Ed. J. H. Charlesworth, W. P. Weaver. Phil., 1992. P. 23-49; idem. Synagogue Typology and Khirbet Shema " : A Response to J. Magness//The Special Problem of the Synagoge/Ed. A. J. Avery-Peck, J. Neusner. Leiden, 2001. Vol. 4: Judaism in Late Antiquity. Pt. 3: Where We Stand: Issues and Debates in Ancient Judaism. P. 72-78; Meyers E. M., Strange J. F. Archaeology, the Rabbis, and Early Christianity. L., 1981; Naveh J. Ancient Synagogues Inscriptions//Ancient Synagogues Revealed/Ed. L. I. Levine. Jerusalem, 1981. P. 133-139; Strange J. F., Shanks H. Has the House Where Jesus Stayed in Capernaum Been Found?: Italian Archaeologists Believe They Have Uncovered St.

http://pravenc.ru/text/1470315.html

47 M. Förtschius. Divi Ambrosii episcopi mediolanensis De officiis libri tres… Commentatio in officia Ambrosii. Stutgardiae, 1697. 48 Hasler. Ueber das Verhältniss der heidnischen und Christlichen Ethik auf Grund einer Vegleichung etc. München, 1866. 49 Dom. Leitmeier. Apologie der christlichen Moral. Darstellung des Verhältnisses der heidnischen und christlichen Ethik zunachst nach einer Vergleichung des ciceronianiseben Beches «De officiis“ und dem gleichnamigen des hl. Ambrosius. Augsburg, 1866. 54 Patrol. cursus completus, ser. lat. t. XVI, p.17–18 in tres libros de officiis admonitio и затем 23, прим. a. 56 Ihm, studia Ambrosiana in den Jahrbuchern f. class. Philol. von, Fleckeisen. 17 suppl. B. 1890; Schmidt op. e. 12; Schanz. op. c., 310. 63 Этого издания не оказалось ни в православной, ни в католической духовных академиях, равном образом ни в библиотеке Академии Наук, ни, наконец, в Императорской Публичной Библиотеке. 64 Plane Maurinorum studiis subnititur, quorum diligentiam et acumen in sua ipse editione assecutus non est. Bardenhever. Op. c., s. 410. 65 Der heilige Ambrosius, Bischof von Mailand, ais Erklarer des Alten Testamentes. Ein Beitrag zur Geschichte der biblischen Exegese von Iohann Baptist Kellner, Regensburg, 1893, S. 27. 66 Проф. Ив. Корсунский. Перевод LXX, его значение в истории греческого языка и словесности. Свято-Троицкая Сергиева Лавра, 1897, стр. 73–75. 83 Настоящий текст очень близок к греческому тексту LXX, который читается так: Κριος δδωσ μοι γλσσαν παιδεας, то υ γνναι νκα. δει ειπειν λγον; Амвросий передал его так: «Dominus dedit mihi linguam eruditionis, quando oporteat Sermonem dicere“. Несколько иную мысль содержит еврейский текст, который в русской Библии передается так: «Господь Бог дал мне язык мудрых, чтобы я мог словом подкреплять иземогающего», что соответствует и Вульгате: Dominus dedit mihi linguam eruditam, ut sciam sustentare eum qui lassus est verbo. 85 Текст Амвросия отличается и от текста еврейского (русского): «Как юноше содержать в чистоте путь свой? Хранением себя по слову твоему», и от греческого: « ’ν τν κατορθσει νετερος τν ’ οδν ατο; ν τω φυλξασθαι то ς λγους σου». Вульгата: In quo corrigit adolescentior viam suam? in custodiendo ser­mones tuos.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

65, 13). 2743 Sed quemadmodum in superiore susceptus vivet: ita et in hoc adjutus salvabitur. Adhuc enim sibi obeunda mors est, adhuc inferi sustinendi [...Но как верно то, что он будет жить под покровом Божиим, так и здесь к нему придет помощь. Ибо (Давид) еще должен был умереть и пребыть во аде] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 118, 15, 18, PL 9, 603). 2744 Quam decensionem Dominus ad consummationem veri hominis non recusavit [Господь не отверг сего нисхождения во ад, чтобы совершить все, свойственное истинному человеку] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 138, 22, PL 9, 804). 2745 Nec tamen quisquam putet, animas post mortem protinus judicarï omnes in una communique custodia detinentur, donec tempus adveniat, quo maximus judex meritorum faciat examen [Пусть, однако, никто и не думает, что после смерти души сразу идут на суд, так как все они содержатся под одной общей стражей до тех пор, пока не придет время Величайшему Судии устроить испытание их заслугам] (Lactantius. De divinis institutionibus VII, 21, PL VI, 803). 2746 Non morosa haec ira est, per quam de justa via pereunt: ne quis sibi interim in poenae lucro inter moras judicii blandiatur. In brevi namque exardescit ira. Excipit enim nos statim ultor infernus: et decedentes de corpore, si ita vixerimus, confestim de via recta perimus. Testes nobis evangelicus dives et pauper: quorum unum Angeli in sedibus beatorum et in Abrahae sinu locaverunt, alium statim poenae regio suscepit (Luc. XVI). Adeo autem statim poenae mortuum excepit, et etiam fratres ejus adhuc in supernis manerent. Nihil illic dilationis aut morae est. Judicii enim dies vel beatitudinis retributio est aeterna, vel poenae Tempus vero mortis habet interim unumquemque suis legibus, dum ad judicium unumquemque aut Abraham reservat, aut poena [Гнев Божий не своенравен, благодаря которому сходят с пути праведного не принадлежащие ему, дабы никто не обольщался, что может извлечь какую-нибудь выгоду для себя, видя промедление суда. Ибо гнев Божий возникает в короткое время. Тотчас берет нас мститель преисподней, а мы, будучи мертвыми, если плохо жили, тотчас сходим с пути верного. И евангельским свидетелем этого для нас является богач и бедняк, одного из которых ангелы поместили на седалище блаженных и в лоно Авраамово, а другим тотчас завладело место мучений. И притом богач был взят в место мучений, когда братья его еще жили на земле. И нет здесь никакого отлагательства или промедления, ибо день суда является либо воздаянием вечного блаженства, либо вечного наказания. Каждому человеку назначен смертный час, имеющий свои законы, поскольку всякого Авраам бережет для суда или мучения] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 2, 48, PL 9, 290).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

Из письменных источников известно, что в 53 г. до Р. Х. рим. полководец Гай Кассий Лонгин совершил поход из Тира в М. (Тарихею), где разбил военный лагерь ( Ios. Flav. De bell. I 8. 9 (180); Idem. Antiq. XIV 7. 3 (120)). Помпей также посчитал, что это место удобно для размещения войска. Сохранилось «письмо из лагеря Тарихейского» Кассия Цицерону от 43 г. до Р. Х. ( Cicero. Ad fam. 12. 11). Город служил столицей топархии, а, согласно Плинию Старшему, озеро было даже названо по названию этого города ( Plin. Sen. Natur. hist. 5. 71). Очевидно, что уже в письменных источниках обнаруживается четкий городской характер поселения. Так, Иосиф Флавий в I в. упоминает здесь ипподром, который использовался и для общественных собраний ( Ios. Flav. De bell. II 21. 3 (599); Idem. Vita. 132-138), однако следы ипподрома пока не найдены ( Zangenberg. 2001. S. 64-65). Ок. 54 г. по Р. Х. по приказу имп. Нерона М. (Тарихея) и Тивериада перешли во владение к Ироду Агриппе II, сыну Агриппы I ( Ios. Flav. Antiq. XX 8. 4 (159)). Иосиф утверждает, что он укрепил М. (Тарихею) в 66 г. по Р. Х., хотя год спустя Веспасиан взял город. Тарихея была местом морской битвы между римлянами и евр. повстанцами ( Idem. De bell. III 10. 10 (539-540)). Археологический парк Центра Магдала Археологический парк Центра Магдала До VI в. М. не была местом паломничества. В источниках упоминаются посещения М. диак. Феодосием (до 518) ( Theodos. De situ Terrae Sanctae. 138) и св. Виллибальдом (724) ( Hugeburc (Huneberc) von Heidenheim. Vita Wynnebaldi Abbatis Heidenheimensis. 96. 1/Ed. O. Holder-Egger//MGH. SS. 1887. Bd. 15. Tl. 1. S. 80-117). Современные раскопки. Архитектура Раскопки в юж. и сев. частях М. проводились различными ин-тами в разное время. Юж. часть территории принадлежит францисканской «Страже в Святой земле» (Custodia Terrae Sanctae). Раскопки здесь проводились под эгидой Studium Biblicum Franciscanum (SBF) в 1971, 1973-1975 и 1977 гг. В. Корбо и С. Лоффредой. Они возобновились в 2006-2012 гг. под рук. С. Де Луки, директора «Проекта Магдала», совместно с А. Леной. Сев. часть территории была приобретена в 2004-2009 гг. орг-цией «Легионеры Христа» для строительства паломнического центра. В 2009 г. при строительстве отеля здесь была раскрыта синагога I в., что побудило ученых начать раскопки и прилегающих к синагоге областей (руководители - Д. Авшалом-Горни, А. Наджар; Департамент древностей Израиля). С 2010 г. к исследованиям присоединилась экспедиция мексиканского ун-та Анауак (Proyecto Arqueologico Magdala, руководитель - М. Сапата Меса). М. стала одним из самых интересных мест археологии Галилеи ( Zangenberg. 2013. S. 139). В мае 2014 г. в сев. части М. результаты раскопок были открыты для посещения в археологическом парке т. н. Центра Магдала.

http://pravenc.ru/text/2561172.html

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010