14 «... Our non etiam sacrificauit cum gentibus, quia et his, qui sine lege erant, tamquam sine lege factus est, ut eos quoque lucriface­ret.» (ер. 40,6//CSEL 34,2). 15 «Sicut eo ipso loco generaliter intulit: factus sum infirmis infirmus, ut infirmos lucrifacerem ( 1Cor 9.22 ), ut sequens conclusio: omnibus omnia factus sum, ut omnes lucrifacerem ( 1Cor 9.22 ), ad hoc referenda intellegatur...» (ep. 40,6//CSEL 34,2). В Синодальном переводе вторая часть этого стиха читается так: «Для всехя сделался всем, чтобы спасти по крайней мере некоторых» ( 1Кор.9:22 ). Славянский перевод дает следующее чтение: «...Всем бых вся, да всяко некия спасу». 16 «Sed si forte aliqua in aliquibus scriptis meis reperiuntur, in quibus aliter aliquid quam tu sensisse reperiar, non contra te dictum, sed quod mihi uidebatur, a me scriptum esse puto te debere cognoscere aut, si cognosci non potest, credere» (ep. 67,2//CSEL 34,2). 20 «Quisquis autem in eo, quod ex Hebraeo translatum est, aliquo insolito permotus fuerit et falsi crimen intenderit, uix aut numquam ad Hebraea testimonia peruenitur, quibus defendatur obiectum» (ep.71,4//CSEL 34,2). 21 «Uunde etiam nobis uidetur aliquando te quoque in nonnullis falli potuisse et uide, hoc quale sit in eis litteris, quae non possunt conlatis usitatarum linguarum testimoniis emendari» (ep. 71,5//CSEL 34,2). 24 «Si cui iste non placet sensus, quo nec Petrus peccasse nec Paulus procaciter ostenditur arguisse maiorem, debet exponere qua consequentia Paulus in altero reprehendat quod ipse commisit». Ex quo ostendi me non ex definito id defendere quod in Graecis legeram, sed ea expressisse quae legeram, ut lectoris arbitrio derelinquerem, utrum probanda essent an improbanda» (ep. 75,4//Sancti Aurelii Augustini Epistulae LVI-C/Curo et studio Kl. D. Daur. Tournhout, 2005. CCL 31 A. Aurelii Augustini Opera. Pars III, 1). 25 «...Tu ut episcopus in toto orbe notissimus debes hanc promulgare sententiam et in assensum tuum omnes coepiscopos trahere. Ego in paruo tuguriunculo cum monachis, id est compeccatoribus meis de magnis statuere non audeo, nisi hoc ingenue confiteri, me maiorum scripta legere et in commentariis secundum omnium consuetudinem uarias ponere explanationes, ut e multis sequatur unusquisque quod velit» (ep. 75,5//CCL 31 A).

http://azbyka.ru/otechnik/Ieronim_Strido...

См.: Die Offenbarung im Gnosticismus. S. 69–70. Но Ириней «Евангелие истины» называет «in nihilo conveniens apostolorum Evangeliis» (Contra haer. III, 11, 9. PG. T. 7. Col. 891B), a потому скорее можно признать вместе с Zahn’om это «Евангелие» особым, дополнительным Евангелием («Geschichte des neutest. Kanons», I. S. 750. Cfr.: S. 748–750). 83 Excerpta ex scriptis Theodoti, 66. « Σωτρ τος ποστλους δδασκεν, τ μν πρτα τυπικς κα μυστικς, τ δ στερα παραβολικς κα νιγμνως, τ δ τρτα σαφς κα γυμνς κατ μνας». GrchSch. 17. S. 128, 24–26. Cfr.: Iren. Contra haer. II, 27, 2: et ipsi testantur dicentes in absconso haec eadem Salvatorem docuisse non omnes, sed aliquos discipulorum, qui possunt capere, et per argumenta, et aenigmata, et parabolas ab eo signiflcata intelligentibus. PG. T. 7. Col. 803C. Сочинения. C. 189. См. ещё I, 3, 1. Col. 468 . Сочинения. C. 26. 85 Как гностики доказывали необходимость аллегорического толкования Священного Писания, об этом см. в lic. Carola Barth. Die Interpretation des Neuen Testaments in der valentinianischen Gnosis. Texte und Untersuchungen zur Geschichte der altchristlichen Literatur. Herausgegeben von Adolf Harnack und Carl Schmidt. Bd. 37, Heft. 3. Leipzig, 1911. S. 54–59. 86 Contra haer. I, 8, 1. PG. T. 7. Col. 520B–521A. Сочинения. C. 41. Ср. замечание Liechtenhan’a («Die Offenbarung im Gnosticismus». S. 71. Anm. 1). 88 Cfr.: Liechtenhan. Die Offenbarung im Gnosticismus. S. 78; Th. Zahn Geschichte des neutestamentlichen Kanons. Bd. I, 2. S. 720. 92 См.: Liechtenhan. Die Offenbarung im Gnosticismus. S. 72–75; Barth C. Die Interpretation des Neuen Testaments. TU 37, 3. S. 46–52. См.: Liechtenhan. Die Offenbarung im Gnosticismus. S. 72–75; Barth C. Die Interpretation des Neuen Testaments. TU 37, 3. S. 46–52, 59–111. Наоборот, Маркион был сторонником только буквального понимания Св. Писания, так что Тертуллиан в полемике с ним нередко оправдывал аллегорическое толкование тех или других мест Св. Писания. См.: Adv. Marc. II, 19, 21, 22; III, 5, 6, 14, 19; IV, 15, 20; V, 1 и др. Cfr.: Adaman. I, 7: «που παραβολ πιγγραπται, κεν στι νοητ, τ δ λλα ψιλ». GrchSch. 4. S. 14, 22–23. О методе толкования Маркиона см.: Harnack. Dogmengeschichte 4 . I. S. 293. Anm. 3; Zahn Th. Geschichte des neutestam. Kanons. Bd. I. S. 587. Anm. 2. Впрочем, при случае, и другие гностики иногда настаивали на буквальном понимании Св. Писания, например, пролога Евангелия Иоанна. См.: Iren. Contra haer. I. 8, 5. PG. T. 7. Col. 532 sqq. Сочинения. C. 44–46. «Также злонамеренно говорили: если небо – Престол Божий, а земля – подножие Его, а небо и земля, как сказано, прейдут, то будто с прешествием их должен прейти и Бог , восседающий на них, и посему Он не есть Бог Всевышний». Здесь уже Ириней укоряет гностиков за то, что они putant Deum more hominis sedere. Contra haer. IV, 3, 1. PG. T. 7. Col. 979 –980A. Сочинения. C. 323.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarion_Troits...

410 В 1994 г. X. Ридвег издал монографию, в которой обосновывает принадлежность Cohortatio МаркеллуАнкирскому («К эллинам об истинной религии») (IV в.). До выхода этой книги большинство ученых склонялось к датировке произведения III веком. Вывод Н. И. Сагарды относительно II века, таким образом, не поддерживается современной наукой. – Изд. 419 Batiffol P.L " auteur veritable de l " Epistula ad Zenam et Serenum//Revue Biblique internationale. Vol. 5. 1896. P. 114–122; cf. Ehrhard.   Altchristliche Literatur. S. 226. [Эта атрибуция отвергается И. Квастеном. – Изд.] 426 Harnack Ad.Diodor von Tarsus. [Vier pseudojustinische Schriften als Eigentum Diodors.] Leipzig, 1901 [(TU 21, 4)]. [Ср. СДХА. С. 767, 412. – Изд.] 429 См.: Holl К.   Fragmente vornicänischer Kirchenväter aus den Sacra Parallela//TU 20, 2 (N. F. 5, 2). Leipzig, 1899. 430 В рукописи и первоначально в машинописи: «две апологии, «Диалог с Трифоном» и отрывки трактата «О воскресении " ». Указание на последнее произведение в тексте машинописи вычеркнуто. – Ред. 431 Так в тексте, Издание сочинений св. Иустина было осуществлено Мараном в 1742 г., а сам издатель укер в 1762; вероятно, автор имеет в виду год смерти Марана, но приводит здесь его неточно (ср. выше, введение, с. 46). – Ред. 432 Wehofer Th.Die Apologie Justins des Philosophen und Märtyrers in literarhistorischer Beziehung zum erstenmal untersucht. Rom, 1897. 434 Приложенные Иустином документы иногда обозначаются в изданиях как 69–71 главы его апологии. – Ред. 435 Wehofer Th.Die Apologie St. Justins des Philosophen und Märtyrers in literaturhistorischer Beziehung zum erstenmal untersucht. S. 121 ff. 436 Обзор разных мнений ученых (обе апологии – одна; вторая – дополнение к первой; две разные) с указанием исследований см. в CPG I, р. 30. – Изд. 437 TLG (645/2. Сар. 2, sect. 16, lin. 5/Ed. Ε. J. Goodspeed, 1915) следует чтению φιλισφου («ни сыну кесаря философа»). – Ред. 438 Harnack.Überlieferung. S. 174 ff. 3 Нагпаск.   GachL 1. S. 104. 4 Нагпаск.   GachL 2, 1. S. 275.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Sagard...

Romae; Taurini, 1953. Vol. 2. P. 410). 260 Thomas Aquinas. Quaestio disputata de spiritualibus creaturis. 10//Ibid. P. 410; cp.: Augustinus. Enarrationes in Psalmos. 11. 1. 261 «Non multum... refert dicere, quod ipsa intelligibilia participentur a Deo, vel quod lu­ men faciens intelligibilia participetur» (Ibid.). 263 Попытки такого анализа с разных позиций см. в: Gilson. 1926; Steenberghen. 1966; Ehrle. 1970. 266 Изложение дается на основе статьи: Смирнов Д. В. Истина в философии и богословии европейского Средневековья//Православная энциклопедия. M., 2011. Т. 27. С. 675–676. 267 См.: Henricus de Gandavo. Summa. 1. 2//Idem. Opera omnia. T. 21. P. 39–56; cp.: Matrone. 2001. P. 270–271. 270 Henricus de Gandavo. Summa. 1.2//Idem. Opera omnia. T. 21. P. 57–58. 19 Henricus de Gandavo. Summa. 1. 3//Ibid. P. 71. 272 «...Si arnbo videmus verum esse quod dicis, et ambo videmus verum esse quod dico, ubi, quaeso, id videmus? nec ego utique in te nec tu in me, sed ambo in ipsa quae supra mentes nostras est incommutabili veritate» (Augustinus. Confessiones. XII 25. 35). 274 См.: Ioannes Duns Scotus. Ordinatio. I 3. 1. 4//Idem. Opera omnia. Civitas Vaticana, 1954. Vol. 3. P. 123; Idem. Lectura. I 3. 1. 3//Idem. Opera omnia. Civitas Vaticana, 1960. Vol. 16. P. 281. 275 Рим. 1:20 . Переведено по цитате y Иоанна Дунса Скота: «Invisibilia Dei per еа quae facta sunt intellecta conspiciuntur» (Ioannes Duns Scolus. Lectura. 13.1.3//Idem. Opera omnia. Civitas Vaticana, 1960. Vol. 16. P. 283); cp. Синодальный перевод: «Невидимое Его, вечная сила Его и Божество, от создания мира через рассматривание творений видимы». 276 Ioannes Duns Scotus. Lectura. 1. 3. 1. 3//Idem. Opera omnia. Civitas Vaticana, 1960. Vol. 16. P. 305. 277 Ioannes Duns Scotus. Ordinatio. 1 3. 1. 4//Idem. Opera omnia. Civitas Vaticana, 1954. Vol. 3. P. 132, 135. 278 «...veriates infallabiles videntur in regulis aeternis» (Ioannes Duns Scotus. Ordinatio. 13. 1.4//I bid. P. 160). 280 Augustinus. De Trinitate. IV 15. 20; Joannes Duns Scotus.

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

Sed nota, quod notanter subiungitur in figura Gen. 41 quod aliae septem boues egrediebantur de fluuio foedae confectaeque macie, & pascebantur in ipsa amnis ripa in locis vberrim is: deuoraueruntque eas, quorum mira species & habitudo corporum erat. Moraliter per septem boues tenues & foedas, intelliguntur septem vitia, quae figurantur in bobus qui terram vertunt, quia haec vitia cor deprimunt, & terrenis actionibus inuoluunt» (Pars aestiv., pp. 158–9). Сердце . Taken from Faber, Dominica 5 Post Pascha, No. 5 «Circumstantiae Orationis», sect. 4 «Quoties orandum»: «Quis enim nescit amantem fere semper esse ubi amat? Ubi enim est thesaurus tuus, ibi est et cor tuum [Matt. 6.21]. " Сердце 2 . Taken from Faber, In Festo S. Thom ae Apostoli, No. 4 «Motiva Contritionis, desumpta ex gravitate peccati, quatenus est contem ptus Dei», sect. 10 «Quia contem nit eius unitatem». II. 1–8 cf Faber: «Tentavit olim Tyberius Imperator apud Senatum Romanum referre Christum in numerum Deorum suorum ut scribit Tertull. in apol. c. 5. et 21. sed impeditum est hoc negotium, quia noluit Christus coli cum falsis Diis: Quae enim conventio Christi ad Belial? [ 2Cor. 6.15 ]. Et tu peccator ausus es statuere iuxta Deum verum et unum, fictos alios Deos.» Сердце 3 . Taken from Faber, Dominica 18 Post Pentecosten, No. 4 «Cur fugiendum sit temerarium iudicium», sect. 5 «Si iisdem vitiis obnoxii essem us, non tanta apparerent»: «Ionathas in dextra habuit cor erga Davidem , Saul in sinistra.» Сердце м чистии и сквернии . Taken from Faber In Festo Ascensionis Domini, No. 9 «Miracula credentium quomodo spiritualiter edenda», sect. 2 «Linguis novis qui loquantur»: «Sed nemo est qui eructet Manna; omnes éructant cepas et allia uti illi Num. II Сион насл е дити . Taken from Faber, Feria 3 Pentecostes, No. 9 «Mysteria [on the Gospel for the day, viz. John 10.1–10 ]», sect. 2 «Quis ostium ? Christus:...2. est ostium Ecclesiae»: «Per transitum Iordanis in terram quidem optatam, lacte et melle manantem deventum est; sed in qua tamen adhuc contra varios hostes depugnandum erat. Ita per baptismum ingredimur quidem in Ecclesiam Christi, sed militantem cum C am e. Mundo, D iabolo, nondum triumphantem.» Скакание . Taken from Faber, Dominica 16 Post Pentecosten, No. 3 «Dierum festivorum profanatio reprehenditur», sect. 3 «Alii choreas agunt»: « " Puella quaedam in Meclinia Brabantiae oppido. inquit Thomas Cantipr. lib. 2. Apum. c. 35. ut ab eis, qui praesentes fuere, cognovi, sacro die Dominico cum iuvenibus diu choreas duxerat: fatigata ergo domum rediit, et dormitum pergens mox a daem one obsidetur. Ea clamante surgit familia, ligant vinculis saevientem. Mane in Hanswich ad Oratorium Gloriosae Virginis extra oppidum deportatur, ubi a puero duodecenni signo Cruris daemon fugatur.» Published in Berkov.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

1469 См.: Д. Касицын. Расколы первых веков христианства. С. 61, прим. 2 (=Прибавления. Ч. 43. С. 452, прим. 2). 1471 Idem. VIII, 1, 17. [Здесь] прямо говорится, что сила знамений со временем может оказаться излишней (περιττ) – Ed. Funk. P. 466, 12–13. Русск. перев. C. 250. 1473 Vgl.: Bunsen Chr. Hippolytus und seine Zeit. I. S. 436, 437; Const, ар. VIII, 1, 21: [здесь] епископство называется харизмой. – Ed. Funk. P. 466, 25–26. Русск. перев. С. 251. 1474 Epiph. Наег. 48, 1. Κα γα το Θεο κκλησα μοως τ χαρσματα δχεται λλ τ ντως χαρσματα, κα τ γα Θεο κκλησ δι Πνεματος γου δεδοκιμασμνα παρ τε προφητν κα ποστλων, κα ατο το Κυρου. PG. Τ. 41. Col. 856В-С. Ч. 2. C. 303. См.: Haer. 48, 2: μετ τς προφητεας τς δι τν γων ποστλων ν τ γα κκλησα δοκιμασθεσας. PG. Τ. 41. Col. 857Α. Ч. 2. С. 304. В «Постан. апост.» идет речь о ложном пророчестве и о ложных пророках: «Все же сие не потому, будто уничижаем истинные пророчества, ибо знаем, что они совершаются в преподобных (ν τος σοις) по вдохновению (κατ’ ππνοιαν) Божию, но для того, чтобы обуздать дерзость высокомерных, и присовокупляем, что у таковых Бог отнимает благодать». – VIII, 2, 7; Ed. Funk. P. 468, 24–28. Русск. перев. С. 252. В последних словах, конечно, ясный намек на монтанистических пророков. 1477 Epiph. Haer. 48, 13: κα ρς κατ πντα τρπον τν πρς τ θεον γρμμα τοτων διαφωναν, κα τν λλοαν πνοιαν τε κα πληψιν παρ τν το Θεο πστιν κα κολουθαν. PG. Τ. 41. Col. 876D. Ч. 2. С. 325. 1480 Idem. C. 11: spiritus diaboli est, dicis, о psychice. CSEI, 20, 1. P. 289, 26–27; De monog. C. 2: ab adversario spiritu. – PL. T. 2. Col. 981A; Const, ар. VIII, 3, 1: λλοτρφ πνεματι κινουμνων; Ed. Funk. P. 470, 13–14. См. еще: Eusebius. History Ecclesias. V, 16, где то же самое многократно говорит приводимый анонимный автор. Ср.: Epist. Firmiliani ad Cyprianum. C. 7: non veritatis spiritum sed erroris fuisse. – CSEL, 3, 2. P. 814, 25. 1481 Idem. C. 1: novitatem igitur objectant, de cujus inlicito praescribant aut haeresin judicandam, si humana praesumptio est, aut pseudoprophetiam pronuntiandam, si spiritalis indictio est, dum quaqua ex parte anathema audiamus, qui aliter adnuntiamus. CSEL, 20, 1. P. 275, 7–11. Еще Morcelli и Bonwetsch полагали, что в «De ieiunio» Тертуллиан опровергает определенное антимонтанистическое сочинение. Взгляд этот подробно обосновывает E. Rolffs. См.: Urkunden. TU 12, 4. S. 19–21. Rolffs, анализируя «De ieiunio» (S. 21–31), отмечает те места, которые можно считать более или менее буквальными цитатами из опровергаемого сочинения, и дает реконструкцию этого сочинения. Приведенное место, по мнению Rolffs’a, есть именно цитата из писателя-антимонтаниста.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarion_Troits...

Moxque pro filii morte, mater in oratorio oraret. Cui orante apparuit filius luce circumfusus et dicens: " Cum inimico pepercisti et pro me orasti, mater mea vero effecta es, plusquam cum me genuisti: charitate enim et oratione mutua a Deo obtinuisti mihi veniam omnium meorum peccatorum, indulgentiam multorum annorum exsolvendorum in purgatorio:» moxque in conspectu matris caelum ascendit.» Simeon omits Faber " s reference to Purgatory. Безумие Taken from Faber, Dominica 4 Post Pentecosten, No. 4 «Causae cur tam pauci convertantur per verbi D ei praedicationem», sect. 3 «Inconstantes»: «Sapiens Eccles. 12. dixit: Cor fatui quasi vas confractum, отпет sapientiam non retinebit.» cf Ecclus. 21.14 (21.17 Vulgate). Беседа Taken from Faber, Feria 2 Pentecostes, No.6 «Amoris erga Deum effectus», sect. 2 «Omnes potentias in Deum trahit»: «Ebrietas in homine crapulam eructat, crapulam loquitur...Ubi enim est thesaurus eius, ibi est et cor eius; ilium semper eructat cuius amor plenus est» Published in Panenko and PLDR. Беседа 2 Taken from Faber, Dominica 10 Post Pentecosten, No. 7 «Quae sint partes viri humilis», sect. 4 «Humiliter de te loquere. 1. Deprome miserias tuas»: «Sic tu in sermone primo deprome infirmitates tuas, non virtutes.» Published in Panenko and PLDR. Беседа 3 Taken from Faber, In Festo Annuntiationis B.V., No. 9 «Circumstantiae Legationis angelicae», sect 2 «Per quern facta?»: «Resp. Per Angelum Gabrielem...Quia Angeli mali opera et instigatione genus humanum cecidit, interveniente colloquio inter colubrum ilium tortuosum et Evam: decuit ergo ut Angeli boni opera et hortatu idipsum repararetur, adhibito etiam colloquio cum Maria.» Беседа 4 Published in A.M. Panenko, Russkaja stichotvornaja kul " tura XVII veka, L., 1973, p. 182 and in Bylinin. Беседа 5 Taken from MSE (1603), Distinctio 2 «Ex libro sententiarum PP.», No. 45 «Angeli sancti se fratribus bona loquentibus miscuerunt». Бисери сокрушеннии быша исцеленнии Taken from Jacobus de Voragine, Legenda aurea, «De Sancto Iohanne evangelista».

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

742 . Treu K. Zu einer Kiewer Handschrift der Opuscula des Makarios//Studien zum Neuen Testament und zur Patristik. Erich Klostermann zum 90. Geburtstag dargebracht. B. 1961. (TU 77). 294–310. 743 . Tugwell S. Evagrius and Macarius//SS 1 .598). 168–175. 744 . Van de Bank J. H. Macarius en zijn invloed in de Nederlanden. Rodopi publ. 1977. 167. [Макарий и его влияние в Голландии; англ. рез.]. 745 . Villecourt L. Homélies spirituelles de Macaire en arabe sous le nom de Syméon Stylite//ROC 1918–1919. 21. 337–344. 746 . Villecourt L. La date et l’origine des «Homélies spirituelles» attribuées à Macaire//Académie des Inscriptions et des Belles-Lettres. Comptes rendus des séances de l’année 1920. P. 1920. 250–258. 747 . Villecourt L. La grande lettre grecque de Macaire, ses formes textuelles et son milieu littéraire//ROC 1920–1921. 22. 29–56. 748 . Villecourt L. S. Macaire. Les opuscules ascétiques et leur relation avec les Homélies spirituelles//Muséon. 1922. 35. 203–212. 749 . Völker W. Neue Urkunden des Messalianismus?//ThL 1943 (Mai-Juni). 68 (5–6). 129–136. 750 . Vööbus A. On the historical importance of the legacy of Pseudo-Macarius. New observations about its Syriac provenance. Stockholm 1972. 32. 751 . Wilmart A. L’origine véritable des Homélies pneumatiques//RAM 1920. 1. 361–377. См. также публ. архим. Палладия в 4 .270. Аммон епископ CPG 2378; BHG 1397 IV в. С достат. достоверностью этому святому атрибуируется послание святителю Феофилу Александрийскому о свв. Пахомии и Феодоре (CPG 2378; BHG 1397) – один из важнейших источников древней «Пахомиауы». 752 . Halkin F.//Id. Sancti Pachomii Vitae graecae. Bruxellis 1932. 97–121. (Subsidia hagiographica. 19). Рус. пер.: 1) анонимный: 753 . Письмо еп. Аммона к Феофилу, папе Александрийскому, о жизни и делах Пахомия и Феодора [по AS. Maii. 3]//ХЧ. 1827. 26. 3–64. 2) Сидорова А. И.: 754 . Послание об образе жизни и отчасти о жизни Пахомия и Феодора//АО 2000. 4(26). 79–102. [Пред. и 1–19]; 2001. 1(27). 94–115. [ 20–37]. У истоков культуры святости 4 .12). 177–260.

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

См. A.deVogue, La communaute et l " abbe dans la regle de saint Benoi, сс.127–28, 143 22 О духовном руководстве у Лествичника см. Еп. Каллистос Уэр . Introduction в Ladder, сс.36след.; J.Chrysavgis The Theology of the Human Person in St. John Climacus. Нью-Йорк, 1983. сс.211–30; W.Volker, Scala Paradisi. Eine Studie zu Iohannes Climacus und zugleich eine Vorstudie zu Symeon dem neuen Theologen Wiesbaden, 1968. cc.27–50. О преп. Дорофее см. L.&J.Regnault, Introduction в Dorothee de Gaza, Oeuvres Spirituelles, SC 92 Paris, 1963. сс.69след.; T.Spidlick, Le concept de l " obeissance et de la conscience selon Dorothee de Gazá, SP 11, TU 108 1972. сс.72–8. О свят. Василии см. J.Gribomont, Obeissance et evangile selon St. Basil le Grand//La vie spirituelle 21 1952 cc.192–215. О преп. Варсануфии см. Neyt F. A Form of Charismatic Authority//Eastern Churches Review VI, 1. 1974, сс.52–65. О преп. Симеоне Новом Богослове см. В.Кривошеин, «Преподобный Симеон Новый Богослов 949–1022» Париж, 1980. сс.85–95; H.Graef, The Spiritual Director in the Thought of Symeon the New Theologian, в Kyriakon. Festschrift Johannes Quasten, ed. P. Granfield and J. A. Jungmann, v. II Munster, 1970, сс.608–14; H.Turner, St. Symeon the New Theologian and Spiritual Fatherhood. Leiden, 1990. 30 См. еп. Каллистос Уэр , The Spiritual Father in Orthodox Christianity, Word out of Silence. A Symposium on World Spiritualities, ed. J.-D. Robinson, Cross Currents XXIV, 2–3 (1974), с.30; ср.Арорнтн., PG65:364C. 31 I.Hausherr, Direction spirituelle en Orient autrefois (Roma, 1955), сс.212след.; C.Stewart, Radical Honesty about the Self: the Practice of the Desert Fathers», Sobornost XII, 1 & 2 (1990), сс.27след.; J.-C.Guy, Educational Innovation in the Desert Fathers, ECR VI, 1 (1974), сс.49след. 32 Еп. Каллистос Уэр , Introduction в John Climacus, The Ladder of Divine Ascent, trans. C. Luibheid and N. Russell (Toronto, 1982), сс. 38след.; ср. C.Stewart, Radical Honesty about the Self: the Practice of the Desert Fathers, Sobornost XII, 1 & 2 (1990), с.151.

http://azbyka.ru/otechnik/Sofronij_Sahar...

1276 Epist 15 (57), ad. Damasum Epistola secunda; ego vero, ut antea jam scripsi, Christi vestem in Romana urbe suscipiens, nunc barbaro Syriae limite teneor. Путь свой описывает Epist. 3. ad Rufinum. Посол пресвитера Евагрий виделся с Великим Василием в 373 г. Epist. S. Basilii 138.; ad. Evsebium Samosatenum. 1280 Epist. 5.1. Praefat. in Abdiam. В письме к Евстохию (22, 7) он столько же красноречиво, сколько искрение описывает борьбу свою с желаниями немощной плоти, выдержанную им в пустыне, не скрывает слабостей своих и прославляет силу благодати. 1281 Epist. 95 (125) Rusticum; Ep. 18 (142 et 143); praefat. vers. Daniel. Praef. ad Sesaiam Здесь писал он потерянное для нас (первое) толкование на Авдию, перевел на латинский язык еврейское Евангелие к евреям (De vir. illustr. § 3), также потертое. 1282 Ер. 5 (6) ad Florent. Ep. 6 (73) ad Iulian. Ep. 7 (43) ad Chremat. et Evseb. Ep. 10 (21) ad Paulam. При последнем письме посылает жизнь Павла Фивейского, описанную им (Chron. ad an. 359). Из пустыни же писаны письма 8 (42) ad Nicetum, 9 (44), ad Chrysogon. 11 (39) ad Virgines, 12 (45) ad monachum Antonium, 13 (36) ad Castorinam, 14 (1) ad Heliodorum. 1284 Num rogavi te, говорил он еп. Павлину, ut ordinares. Si sic presbyterium tribuis, ut monachum nobis non avferas, tu videris de judicio tuo (Lib, cont, Iohannem Hierosol. Т. 2. p. 451). Епифаний писал к Иоанну Иерус.: «Пресвитеры Иероним и Викентий по скромности и смирению не хотят совершать жертвы, какую могли бы совершать по сану своему». 1286 Epist. 50 (51) ad Domnionem; Ep. 52 (2) ad Nepolianum, lib. 1. cont. Iouinian. Lib. 1. cont. Rufinum § 13. 1287 Ep. 18 (142) in Daniel. cap. 9. В письме к Павлу Конкордиенскому он писал: Si hoc munusculum (vita Pavli) placuerit: habemus etiam alia condita, quae cum plurimis mercibus orientalibus ad te, si spiritus s. afflaverit, navigabunt. В письме к Паммахию писал, что хроника переведена 20 лет тому назад. 1290 Epist. 133. ad Agerachiam: ante annos plurimos, cum in chartis ecclesiasticis invarem Damasum Rom. urbis Episcopum et orientis atq. occidentis Sinodicis consultationibus responderem.

http://azbyka.ru/otechnik/Filaret_Cherni...

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010