Суд 3 . Taken from Faber, In Festo Ascensionis Domini, No. 5 «Cur in die Ascensionis Christi fiat mentio Iudicii», sect. 2 «Ut fides secundi adventus eius confirmaretur»: «Sicut olim Hebraei, cum tardaret Moyses descendere e monte dicebant: Moysi huic viro, ignoramus quid acciderit [Exod. 32.1], et propterea inceperunt vitulum conflare, edere et bibere, et ludere... Ut enim Moyses tandem cum furore descendit et tabulas confregit ас punivit praevaricatores, sic faciet et Christus.» Суд 4 . Based on Meffreth, Feria 4 Post Iudica, No. 1. 11. 13–18 cf Meffreth: «Quatuor modis peruertitur iudicium humanum, vt dicit Greg. 2. q. 3. c. Timore, dum metu alicuius potestatis loqui pertimescimus.» 11. 19–22 cf Meffreth: «Cupiditate, dum praem io animum alicuius corrumpimus.» 11. 23–6 cf Meffreth: «Odio, dum contra quem libet aduersarium molimur.» 11. 27–8 cf Meffreth: «Amore, dum amico vel proxim o contendim us praestare auxilium» (Pars hyem., p. 325). Суд 6 . Taken from Voragine, cap. 46 «De sancto Gregorio papa». 11. 1–12 cf Voragine: «Quodam tempore Traianus imperator Romanus ad quoddam bellum vehemeniissime festinabat, cui vidua quaedam flebiliter occurrit dicens, Obsecro vt sanguinem filii mei innocenter perempti vindicare digneres. Cunque Traianus si sanus reuerteretur vindicare se testaretur, vidua dixit. Et quis mihi hoc prestabit, si tu in prelio mortuus fueris.» 11. 13–26 cf Voragine: «Traianus dixit. Ille qui post me imperabit. Cui vidua, Et tibi quid proderit si alter mihi iusticiam fecerit. Traianus dixit, vtique nihil. Et vidua, Nonne, inquit, melius est tibi vt mihi iusticiam facias et pro hoc mercedem accipias, quam alteri hanc transmutas.» 11. 27–32 cf Voragine: «Tunc Traianus pietate commotus de equo descendit, et ibidem innocentis sanguinem vindicauit» (fol. 83v ). Published in Eremin and PLDR. Суд Божий . Taken from Faber, In Festo S. Nicolai, No. 3 «Unumquemque suis talentis contentum esse debere», sect. 2 «Bonis externis haereditariis»: «Neque de filiis Isai elegit Deus natu maiorem et statura digniorem, ut esset Rex in Israel, sed omnium minimum David ad pastoritiam abiectum, 1. Reg. 16.[ 1Sam. 16.7 ] quia ut ibi dicitur, homo videt ea, qui рагепт. Dominus autem intuetur cor. "

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

9–16 cf Faber: «Sed ut erat luna plena, vidit nocte serpentum diversa genera contendere ad lapidem quemdam, et illinc linguis suis eum dem lingere, ac post horam quoque in antra sua reverti. Et incidit ei cogitatus, quidnam illic ita lingerent. Sequenti item nocte factum est simile; et miratus est intra se amplius quod ita fieret.» II. 17–24 cf Faber: «Tertio [sic] demum nocte iam репе viribus destitutus, ante omnes ipse accessit et linxit, et inter lingendum ita restitutus atque refocillatus fuit quasi cibo refectus. E l sic per totam illic hyem em sub rupe latitavit, donee in fine Aprilis nive soluta, perviis iam factis alpibus, quosdam audiret in vicinia colloquentes. quorum ope adiutus et extractus est. " » Проповедник 2 . Taken from Meffreth, Dominica 3 Post Trinitatis, No. 2: «Moraliter autem panthera, vt dictum est, significat Christum, cuius os est omnis praedicator. Iuxta illud Hiere. 15. [ Jer. 15.29 ] Si separaueris pretiosum a vili, quasi os meum eris» (Pars aestiv., p. 255). II. 9–10 cf Matt. 10.40. Пророк . Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 9 «Concio seu Documenta Salvatoris nati», Thema. II. 1–4 cf Faber: «Cum Decalogum promulgaret Deus populo Israelitico. interim horrenda tonitrua audiebantur... Deus vero ipse cum tanta maiestate, voce adeo grandi et terribili loquebatur, ut omnis populus terrore perculsus ad Moysen exclamaret: Loquere tu nobis et audiemus: non loquatur nobis Dominus, ne forte moriamur. Exod. 20.[ 19]. Quibus vocibus permotus Deus promisit populo se daturura eis Prophetam, quem audire posseni.» II. 5–8 cf Faber: «Quis sit ille Propheta, quem hic promisit Deus, D. Petrus Act. 3 et D. Stephanus Actor. 7. exponunt. Christus enim est Servator noster, qui hodie similis nobis, id est, in carne apparuit.» II. 9–12 cf Faber: «Nec iam ut olim in monte Sinai Deus in maiestate, sed humilitate.» II. 13–18 cf Faber: «Non in monte ignito et fumante, sed in praefrigido praesepio: non in clangore buccinae, sed cum infantili silentio, non cum tonitruis, et fragore, sed dum medium silentium tenerent omnia: non inter fulgura micantia, sed inter animalia.»

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Angl. de rer. propriet. lib. 12. cap. 29. in Aegypto reperiri Pelicanum, qui pullos suos a serpente forte enectos, sanguine suo de pectore, vel, ut alii, de cruribus elicito, vitae et vigori pristino restituit. Quo ex vulnere cum magnopere debilitetur, ita ut ad pastum suum nequeat evolare, advertit ad suos; quinam ex illis memores patemi beneficii pastum ei afférant: quique dégénérés et ingrati facere hoc omittant; postmodum sibi restitutus, pullos a quibus fovebatur diligit et fovet: eos vero a quibus deserebatur, nido exturbat et deserit.» 11. 19–34 cf Faber: «Avem istam Christo comparât S. Gregorius Magnus super septem psalmos ad Psalm. 5 . Et S. Aug. in Psalm. 101 . Ubi in persona pauperis Christus ait: Sim ilis fa c tu s sum P elican o solitudinis [ Ps. 102.6 ]. Hic ut nos a diabolico serpente enectos in paradiso, vitae restitueret, sanguinem de latere et membris sponte sua elicuit, dum se in crucem et mortem tradidit. Audivimus sup. Dominica, quid et quantum nobis contulerit eius incamatio et passio. Caeterum attendit illic nobis, quales et quam gratos nos ipsi exhibeamus; ut gratos quidem diligat et in caelo aeternum foveat, ingratos vero deserat et ad inferos deturbet.» Низость и высота. Taken from Faber, Dominica 4 Post Pascha, No. 3 «Itinera aliquot bene praecogitanda», sect. 3 «Iter ad militiam, matrimonium, dignitatem»: «Ascendunt enim in tectum quodammodo, et super illo ambulant. Vae illis, nisi vigilent. Qui super mensam volutantur. magis periclitantur, quam qui in terra, uti ostendit quidam vir sanctus iuveni nepoti apud S. Hieron. in reg. Monach. cap. 15. ita qui in honorum fastigiis constituti sunt, magis obnoxii sunt lapsuum periculis.» Нищ . Based on Faber, In Festo S. Nicolai, No. 3 «Unumquemque suis talentis contentum esse debere», sect. 3 «Bonis extemis industria partis». The converse of this idea is found in the poem that immediately follows in A , namely Доволство (q.v.). Нищ 3. Taken from Faber, Dominica 16 Post Pentecosten, No. 8 «Documenta [on the Gospel for the day, viz.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

191 Divortium ex consensu (communi consensu). В соответствие своему буквальному смыслу (vel a diversitate mentium, vel quia in diversas partes eunt, qui distrahunt matrimonium, – fr. 2 pr. Dig. XXIV, 2; fr. 191 Dig. L, 16), слово divortium применимо как к обоюдному решению сторон расторгнуть супружеский союз, так и к одностороннему отказу от его продолжения (напр., в fr. 11 Dig. XXIV, 2; см. ещё у проф. Казанцева цит. соч., стр. 138–139), и, след., представляет, в сущности, не противоположность (вопреки объяснению проф. Дыдинского 1 с.), а скорее синоним, только с более широким содержанием, указанному в предыд. примеч. термину. Само собою понятно, что прекращение брака communi consensu должно быть отнесено к случаям развода, не дающим места poenis legibus comprehensis, о которых упоминает fr. 19 Dig. XLV, 1. 192 Это – repudium injustum, по терминологии позднейших писателей (см. Rein, о. с., S. 454). Одностороннее расторжение брака без законных оснований могло повлечь за собою имущественные невыгоды для репудиента, подобно разводу cum damno; но закон не давал и в этом случае другой стороне права настаивать на продолжении брака (Fahrner, I. Geschichte der Ehescheidung im canonischen Recht, Th. 1, S. 4, Freiburg im Breisgau 1903). Следует заметить ещё, что в соответствии с общими понятиями о широком значении согласия носителей семейной власти для действительности брака подвластных (к чему мы ещё должны будем вернуться впоследствии) допускалось и право расторжения брака по воле третьих лиц (право отца или его заместителя filiam abducere), хотя для этого и требовалась magna et justa causa (см. 1. 5 Cod. V, 17; fr. 1 § 5 Dig XLIII, 30). Только Диоклетиан устранил наконец, это право третьих лиц расторгать уже существующие браки (Fahrner, о с, S. 26). 195 Одно из императорских постановлений ещё языческого периода, предусматривая случай оставления матерью наследства своей дочери под условием расторжения ею, очевидно, почему-то неприятного для наследодательницы брака, признаёт это условие не имеющим обязательной силы, а дочь, за выполнение его в угоду матери, объявляет достойной порицания ещё в большей степени, чем завещательница (reprehendenda tu magis es, quam mater tua). Проф. Азаревич, Брачные элементы, стр. 80–81.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilya_Gromoglas...

Афинагор, О воскресении, 15 – ed. Schwartz, р. 65–67. Ср.: Псевдо-Юстиниан. О воскресении, 6 – ed. Holl (TU ХХ,2), 45,107; почти буквально у св. Иринея Против ересей, 5,6,1 – Harvey 11, 333, 335. Та же мысль у Мефодия О воскресении, 1, 3 – Bonwetsch 272; у Тертуллиана , О воскресении тела, 40 – ed. Croymann, III, 83. Именно к этому ряду мыслей примыкает св. Григорий Нисский , особенно в диалоге О душе и воскресении. В основу этих рассуждений положена Аристотелевская идея о душе как энтелехии тела, однако с поправкой на индивидуальное бессмертие разумной души. 137 Многие из древних Отцов усматривали «образ Божий» не только в душе, но именно в целостном составе человека. Прежде всего – в его царственном достоинстве, в его призвании к господству над природой, что связано именно с полнотой его психофизического существа. Это основная мысль св. Григория Нисского в его книге Об устроении человека. Её развивает преп. Максим. И, вероятно, под влиянием преп. Максима св. Григорий Палама подчёркивает полноту человеческого состава, в котором с разумной душой соединяется земное тело, как преимущественное право человека на богообразность. – Capita phys., theol. etc., 63, 66, 67.– PG 150, 1147, 1152, 1165. 138 Св. Мефодий Олимпский. О воскресении, 1, 34, 4: τ γαλμα τ λογικν – ed. Bonwetsen, р. 275. 139 Св. Григорий Нисский . Большое огласительное слово, 35 (Ed. Srawley, р. 133); 8, (ibid., р. 46); ср.: De mortuis – PG 46, 520, 529; Orat. fun. de Plac. – PG 46, 876–877. Св. Григорий повторяет здесь св. Мефодия Олимпского – близость сказывается даже в словах; см. сопоставления Srawley во введении к его изданию Огласительного Слова, рр. XXV–XXVIII. Самый образ переплавливания взят у Мефодия; см.: О воскресении, 1.43, 2–4 – ed. Bonwetsch (1917), р. 291; 42, 3, р. 288–289; ср.: Пир, 9, 2 – ed. Bonwetsch, р. 116. Св. Мефодий воспроизводит древнюю малоазийскую традицию. Образ переплавливания встречается уже у Феофила Антиохийского (К Автолику, 2, 26 – ed. Otto, s. 128). Это место Феофила почти буквально у Иринея Против ересей, 3, 23, 6; 19, 3 – Harvey 2, 129, 105. Ср.: frg. XII apud Harvey, 2, 481–482. Тот же образ и выражение у Ипполита (Против эллинов, 2 ар. Holl, Fragmenme vornicaenischer Kirchenvaeter aus den Sacra Parallela, Texte und Untersuchungen, ХХ, 2, 1889, frg. 353, s. 140). Епифаний Кипрский включил в свой Панарий большой отрывок из Мефодия, в том числе и указанные выше главы: Panarion, adversus haereses, 64, 22–29 – ed. Holl, 2, 435–448. О целительном смысле смерти см. ещё у Василия Великого Quod Deus поп est аистог malorum, n. 7 – PG 31, 345; и у Златоуста О воскресении мёртвых, n. 7 – PG 50, 429.

http://azbyka.ru/otechnik/Georgij_Florov...

Крестообразное благословение . Taken from Faber, In Festo Ascensionis Domini, No. 2 «Triumphus ascendentis Christi», sect. 7 «Cum purpura, diadem ate, et annulis»: «Crucem denique in manu gerit, quia elevatis manibus benedixit suis per signum crucis, opinor; quo modo etiam Iacob cancellatis in crucis formant manibus benedixit moriturus Ephraim et Manasse, Gen. 48 ut sentit Gretserus 1. de Cruce.» Любовь 23 . Taken from Faber, Dominica 17 Post Pentecosten, No. 9 «Mysteria [on the Gospel for the day, viz. Matt. 22.35–46]», sect. 5 «Quomodo oportet diligere proximum sicut teipsum»: « " Charitas vera est, inquit S. Greg. hom. 38. in Evang. cum et in Deo diligitur amicus, et cum propter Deum diligitur inimicus.» Любовь ко врагом . This poem is located in A immediately after Любовь 23 and is loosely based on the same passage in Faber. Молитва 41 . Taken from Meffreth, Dominica 5 Post Pascha, No. 3. The poem expresses the moral at the end of an anecdote similar to the one which is the basis of Молитва 42 (cf vol. II, p. 619). The elder says to the monk who is beset by sinful thoughts: «Impossibilie est a te discedere spiritum fornicationis alijs pro te orantibus, nisi tu ipse laborem assumas, ieiunijs, orationibus & vigilijs orans Dominum cum gemitu» (Pars aestiv., p. 120). Молитва грешнаго . Taken from Meffreth, Dominica 5 Post Pascha, No. 2. 11. 1–4 cf Meffreth: «Sed diceret aliquis, Nunquid orantes peccatores Deus exaudit?» 11. 5–12 cf Meffreth: «Primo, Deus non exaudit peccatores ad salutem.» 11. 13–16 cf Meffreth: «Alio modo Deus exaudit peccatores propter triplicem rationem. Primo, propter eorum faciliorem conuersionem.» 11. 17–18 cf Meffreth: «Secundo, propter prosperiorem successum rerum temporalium, ita vt eis eo prosperius succédât in temporalibus, & per hoc priuabuntur aeternis.» 11. 19–20 cf Meffreth: «Tertio, propter maiorem alleuiationem aeternae damnationis, quam habebunt in futuro» (Pars aestiv., P- И З). Мудрость 2 . Taken from Faber, Feria 2 Pentecostes, No. 4 «Eadem Spiritus Sancti dona aliter exponuntur», sect. 1 «Donum sapientiae, Doctrice Aquila». The poemsummarises this section without quoting it verbatim: «Laboramus plerique stultitia in congnoscendo summo bono et ultimo fine, Deo rebusque ad eum ordinandis. Communiter enim de rebus nostris iudicamus secundum rationes humanas, mundi opinionem, et hominum iudicia, ac si his conformentur actiones nostrae, rem bene gestam arbirtramur: ad Deum, divinam et aeternam regulam non attendimus, utrum ipsi placeant ipsiusque voluntati sint conformes. Atque haec mundi sapientia, quae secundum terrena et corporalia iudicat, terrena et animalis sapientia vocatur, ut docet D. Thomas 2.2. q. 45. art 1.»

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

1375 De pudic. C. 12: «Neque idololatriae neque sanguini pax ab ecclesiis redditur». CSEL, 20, 1. P. 242, 26–27. 1376 Vgl.: Frank Fr. Die Bussdisciplin der Kirche. S. 422, 840; Adhémar d’Alès. Tertullien et Calliste. Revue d’histoire ecclésiastique. T. 13. 1912. P. 246, 250: L’histoire du II-e siècle proteste contre une assertion aussi génerale. 1377 Epist. 55 ad Antonian. С. 21: «Apud antecessores nostros quidam de episcopis istic in provincia nostra dandam pacem moechis non putaverunt et in totum poenitentiae locum contra adulteria clauserunt, non tamen... quia apud alios adulteris pax dabatur, qui non dabat de ecclesia separaretur». CSEL, 3, 2. P. 638–639. 1379 С. 7: «Secundae, imo jam ultimae spei... sed jam semel, quia jam secundo». PL. T. 1. Col. 1240B, 1241B. Cap. 9: poenitentiae secundae et unius. Col. 1243B. 1380 C. 9. PL. T. 1. Col. 1243 sq. Ср. замечания E. Rolffs’a в труде «Das Indulgenz-Edict...», S. 33. См. также: Adhémar d’Alès. La théologie de Tertullien. P. 340–344. 1382 C. 4: «Omnibus delictis seu carne, seu spiritu, seu facto, seu voluntate commissis, qui poenam per judicium destinavit, idem et veniam per poenitentiam spondidit». PL. T. I. Col. 1233A. Диавол между прочим старается «fidem terrenae potestatis formidine evertere» (C. 7. Col. 1241B). Не указание ли это на отпадение от веры? Ср. Loofc F. Leitfaden der Dogmengeschichte, § 29, 2b. S. 206; Harnack A. Lapsi. Hauck’s RE 3. Bd. 11; S. 286. Batiffol P. Études d’histoire et de théologie positive. P. 84. G. Esser считает совершенно несомненным, что прощались и тяжкие грехи. См.: Die Bussschriften Tertullians. S. 15, 18. 1383 Некоторые против этого возражают. См.: Preuschen E. Tertullians Schriften «De paenitentia» und «De pudicitia» mit Rücksicht auf die Bussdisziplin untersucht. Giessen, 1890. S. 12 ff.; Rolffs E. Das Indulgenz-Edict. TU 11, 3. S. 38–40, 51; Funk F. Kirchengeschichtliche Abhandlungen und Untersuchungen. I. S. 166; Harnack A. Dogmengeschichte, I. S. 441, Anm. 1. Но: см.: F. Loofs. Leitfaden der Dogmengeschichte 4 , § 29, 2b. S. 206–207, Anm. 11. Adhémar d’Alès. La théologie de Tertulliea P. 340. n. 1 Schanz. Die Absolutionsgewalt in der alten Kirche. – Theologische Quartalschrift. 1897. S. 46; Bardenhewer O. Patrologie, § 50, 5. S. 163; Iohann Stufler. Die verschiedenen Wirkungen der Taufe und Busse nach Tertulliaa – Zeitschrift für Katholische Theologie. 1907. S. 372–376. Наиболее подробные доказательства дает G. Esser. Die Bussschriften Tertullians. S. 12, Anm. 1, 19–24. В последнее время даже и Preuschen склонен признать, что «молчание Тертуллиана в «De paenit» по вопросу, будто есть некоторые грехи, которые не могут быть искуплены через покаянный акт, принуждает, пожалуй, к заключению, что все грехи рассматривались как прощаемые». Tertullian. De paenitentia. De pudicitia. Herausgegeben von Erwin Preuschen. 2-te, neugearbeitete Auflage. Tübingen, 1910. Einleitung. S. V.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarion_Troits...

1 «Peccatum, eius fructus: ... 5 metus iudicii divini»: «Porro peccati pater non est nisi propria et depravata voluntas: Quemadmodum ergo Evae comestio nihil Adae et posteris eius nocuisset, nisi comedisset ipse: ita si concupiscentia solum nostra colludat cum peccato, absque voluntatis consensu, nullum admittemus peccatum. At ubi voluntas consentit, tum committimus.» Похоть 14. Taken from Faber, ibid., sect. 2 «Concupiscentia». 11. 1–2 cf subsect. 1 «Gignit pugnam spiritum inter et carnem»: «De eadem 1. Tim. dicit Apostolus: Radix omnium malorum est cupiditas. Primo enim gignit in homine bellum intestinum camis in spiritum, et Spiritus in carnem. C aro enim concupiscit adversus spiritum, spiritus autem adversus carnem: haec enim sibi invicem adversantur, inquit Apost. ad Gal. 5 11.3–4 cf subsect. 2 «Impedit a bonis operibus». 11. 5–6 cf subsect. 3 «Causât inquietudinem». 11. 7–8 cf subsect. 5 «Mentem obscurat». Похоть 15. Taken from Faber, ibid., subsect. 4 «Ad peccandum trahit»: «Allicit ergo ad peccatum et tentât hominem, sicut Eva Adamum monstrando illi pomum.» Похоть 16. Taken from Meffreth, Dominica In Palmis, No. 1. 11. 1–18 cf Meffreth: «Erat quidem religiosus vir, qui grauiter tentabatur de peccato carnis, tandem videns se non posse resistere, venit ad imaginem crucifixi, ad quam saepe venerat, rogans Christum, vt eum liberaret ab hac tentatione, dicens: nisi eum cito liberaret, dimissis vestibus religiosis, ad seculum rediret, & suam concupiscentiam saturaret.» 11. 19–30 cf Meffreth: «Haec igitur cum dixisset, nocte sequenti grauissime est tentatus. Sed mane flexis genibus dixit: Ecce vestes tuae, ex quo tu non vis me iuuare, sicque posuit eas ante pedes Christi crucifixi.» 11. 31–38 cf Meffreth: «Tunc crucifixus vocans eum nomine proprio, dixit: Frater, accipe vestes tuas, quia antequam te per hanc tentationem exire permitterem, potius iterum descenderem, si necesse esset, & te liberando iterum mortem sustinerem.» 11. 39–52 cf Meffreth: «Tunc dixit Frater: Domine, ex quo vis me iuuare, potius mortem sustinerem antequam te offenderem, & ita a tentatione liberatus, nunquam talem postea sensit camis passionem» (Pars hyem., p.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

443 Theophilus Antiochenus. Ad Autolycum III, 13–14, PG 6, 1140; cp. Hieronymus Stridonensis. Commentaria in Evangelium Matthaei, prologus, PL 26, 20; Idem. Epistula 121, ad Algasiam, 6, PL 22, 1020. 444 Этот термин Евсевий заменяет на συγγρμματα [писания] (Historia Ecclesiastica III, 39, PG 20, 296), а Ириней – на βιβλα [книги] (Adversus haereses V, 33, 4, PG 7, 1214). 445 См. De Boor C. Neue Fragmente des Papias, Hegesippus und Pierius (TU 5/2). Leipzig, 1888. S. 170. 448 Clemens Romanus. Epistula 1 ad Corinthios, 19, PG 1, 248; cp. Ibid., 53: πστασθε τς ερς γραφς κα γκεκφατε ες τ λγια το θεο [вы знаете Священные Писания и вникаете в изречения Божии] (PG 1, 316); Ibid., 62 [в PG данная глава отсутствует. -Ред.]: δειμεν γρφειν κα γκεκυφσιν ες τ λγια τς παιδεας το θεο [мы знали, что пишем вникнувшим в изречения наставления Божия] (Lightfoot J. В. Op. cit. Р. 59, 156, 183). 450 Irenaeus Lugdunensis. Adversus haereses I, praefatio, PG 7, 437; cp. Funk II, p. 280; Schanz, P. von. Commentar über das Evangelium des heiligen Matthäus. Freiburg, 1879. S. 27–31. 452 См. у Пассова [имеется в виду многократно переиздававшийся словарь Passow F. Handwörterbuch der griechischen Sprache. -Ред.], который показывает, что λγιον означает (у Еврипида, Гераклита, Аристофана, Геродота) по преимуществу изречения оракулов, а схолиаст к Фукидиду 2, 8 замечает, что, в отличие от стихотворного χρησμς [изречения оракула], λγιον излагался в прозаической форме. 454 Э. Кауч называет ее «палестинско-арамейской», ибо сохранившиеся памятники ее в большей части возникли на почве Палестины (Kautzsch Е. Op. cit. S. 18). 455 Strack Н. L. Grammatik des biblischen Aramäisch: Mit den nach Handschriften berichtigten Texten und einem Wörterbuch. Leipzig, 2 1897. § l. S. 9. 461 Вероятно, имеется в виду издание: Anecdota syriaca. Collegit, edidit, expliciut J. P N. Land. T. 4. Lugduni Batavorum, 1875. Что касается «Иерусалимского евангелистария», то он издавался неоднократно, например в книге: Evangeliarium Hierosolymitanum ex Codice Vaticano Palaestino deprompsit edidit Latine vertit prolegomenis ac glossario adornavit Comes F. M. Erizzo. T. 1–2. Veronae, 1861–1864. -Ред.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

Джонн Лебон в статье «Le Pseudo-Basile (Adversus Eunomium IV-V) est bien Didyme d’Alexandrie» 56 , напечатанной в 50 номере журнала Muséon в 1937 году, продолжил изучать проблему атрибуции 4 и 5 книг «против Евномия», и также склонялся к атрибуции их Дидиму Слепцу . Автор дает полное название труда: «¦ t n kat E8nomjou sullogism n». Б. Пруш в статье «Didyme l’Aveugle est-il bien l’auteur des livres «Contre Eunome» IV et V attribués à saint Basile de Césarée?» 57 , опубликованной в 10 номере Studia patristica (TU 107. Berlin) в 1970 году, привел новое доказательство авторства Дидима: в свидетельстве Севира Антиохийского, общеизвестного патриарха. Если не подвергать сомнению информацию Севира, игнорирующую Дидима, в таком случае, по словам автора, принадлежность 4 и 5 книги против Евномия Василия Великого не вызывает никакого сомнения. Наиболее спорным в научном мире остается вопрос авторства книги «О Святой Троице», приписанной Дидиму Мингарели еще в 19 веке. Французский ученый Дутрело в 45 номере RecSR в 1957 году опубликовал статью «Le De Trinitate est-il L’oeuvre de Didyme l’Aueugle?» 58 . Автор сравнил найденное в Туре толкование Дидима на книгу Захарии, не известное Мингарели, и произведение «О Святой Троице», Дутрело, основываясь особенно на толковании подсвечника (Zach. III; 8 и далее), приходит к выводу, что произведение «О Святой Троице» не принадлежит Дидиму. Но немецкий ученый Л. Коенен оспаривает мнение Дутрело о непринадлежности Дидиму труда «О Святой Троице». В статье «Ein theologischer Papyrus der Kölner Sammlung. Kommentar Didzmos’ des Blinden zu Zach. IX, 11 und 16» 59 , опубликованной в 17 номере журнала APF в 1960 году. Он издает критический текст с комментариями с 11 по 16 стихи 11 главы толкования на книгу Захарии. В приложении автор аргументирует принадлежность Дидиму трактата «О Святой Троице». В 1963 году Л. Беранже в 51 номере журнала RecSR напечатал статью «Sur deux ènigmes du De Trinitate de Didyme l’Aueugle» 60 . Автор, начиная с Мингарели, описывает традицию издания труда «О Святой Троице» (1769) достигшей нашего времени без авторских атрибутов. Автор доказывает справедливость присвоения этого труда Дидиму из-за идентичности взглядов в трактате с произведением «О Святом Духе», бесспорно принадлежащим Дидиму. Толкования, которые находятся в 3 книге «О Святой. Троице» указывают на 2 книгу, как пренадлежащую одному автору.

http://azbyka.ru/otechnik/Didim_Aleksand...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010