Mioni E.  Pratum spirituale di Giovanni Mosco. Gli episodi inediti del cod. Marciano Greco II, 21//Orientalia Christiana Periodica 17 (1951). P. 61–83. Miracula beatae virginis Mariae in Choziba, eodem Antonio Chozebita auctor e//An. Boll. 7 (1888). P. 360–370. Nau F.  Histoire de Solitaires Egyptiens 11 ROC 12 (1907) – 18 (1913). Nilus Ancyranus.  Narratio/Ed. F. Conca. Leipzig, 1983. (Bibl. Script. Graec. et Roman Teubneriana). Nissen Th.  Unbekannte Erzählungen aus dem Pratum Spirituale//Byzantinische Zeitschrift 38 (1938). S. 351–376. Pachomii vitae sandice scriptae  /Ed. L. Lefort. Lovain, 1933–1934. Scriptores Coptici 9/10. (CSCO 99/100). Pachomius.  Praecepta//Pachomiana latina/Ed. A. Boon. Louvain, 1932. P. 13–52. Palladio.  La storia Lausiaca/Ed. J. M. Bartelink. Venezie, 1985. (Scrittori greci e latini). Petitmengin et al . Pelagie la Penitente. Melamorpboзe d " une legende. Т. I, II. Paris, 1981. Protoevangile de Jacques  /Texte grec et trad, fraaise par Ch. Michel 11 Evangiles apocryphes. Paris, 1914. (Textes et documents pour Г etude historique du christianisme). P. 21–50=Protoevangelio de Santiago. Tratato historico acerca de la natividad de la madre santisima de Dios у siempre virgen Maria//Los Evangelios apocrifos. Coleccion de textos griegos у latinos, version critica, estudios introductorios, comentarios e ilustraciones/Ed. A. de Santos Otero. Madrid, 1963. (Biblioteca de autores christianos). P. 136–176. Sancti Georgii Chozebitae , confessoris et monachi, vita, auctore Antonio, ejus discipulo//An. Boll. 7 (1888). P. 97–114, 336–359. Sozomene.  Histoire ecclesiastique/Ed. J. Bidez, introd. et annot. par G. Sabbah. Paris 1996. (SC 418). Stiernon D.  La vision d " Isaie de Nicomedie//Revue des Etudes byzantines 35 (1977). P. 5–42. Strout R.  The Greek versions of Jerom " " s Vita S. Hilarioni//Studies in the Text Tradition of St. Jeromé " s Vitae Patrum/Ed. by W. Oldfather and others. Urbana, 1943 [рус. пер.: Житие прп. отца нашего Илариона...]. Tarchnischwili 1960  =Le grand lectionnaire de l " eglise de Jerusalem (V-e-VIII-e siecle)/Ed. et trad. M. Tarchnischwili. Т. I//CSCO 189 (Iber. 10). Louvain, 1959; Т. II//CSCO 205 (Iber. 14). Louvain, 1960.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

Общие исследования. Maude M. Who were the Bena Qejama? JTS 36(1935); Heussi К. Der Ursprung des Mönchtums. Tubingen, 1936; Krüger P. Das Syrisch-M onop hysriche Mönchtum im Tur-AB(H)din von seinen Anfängen bis zur Mitie des 12. Jahrhundert. Munster, 1937; Schimetz St. Das m orgeniandische Mönchtum . BD. 3: Das Mönchtum in Syrien und Mesopotamien, und das Aszetentum in Persian. Modung bel Wien, 1938; van der Ploeg J. Oud-Syrisch Monniksleven. Leiden, 1942; Vööbus A. Einiges über die karitative Tätigkeit des syrischen Mönchtums. Contributions to the Baltic University, 51. Pinneberg, 1947; Idem. Les origines du monachisme en Syrie et en Mésopotamie. Proche-Orient chrétien 2 (1952). P. 110−124; Honigmann E. Patristica Studies. Citta del Vaticano, 1953; Beck E. Zur Term in ologie des Ältesten Syrischen Mönchtums. Studia Anseimiana 38. S. 255−256; Honigmann E. Le couvent de Baraum et le Patriarcat jacobite d " Antioche et de Syrie. CSCO. Vol. 146 (Subsidia 8). Louvain, 1954; Czeglédy К. Monographs on Syriac and Muhammad an Sources in the literary Remains of M. Kmosko. Acta Orientalia 4 (1955). P. 19−90; Hendriks O. L " Activite Apostolique des prem iers moines Syriens. Proche-Orienm chretien 8 (1958). P. 3−26; Burg A. Het klooster van Qennesrin en de vorm ing van de Jacobiettsche Kerk in de 6e eeuw. Het Christus Oosten en Hereeniging 11 (1958–59). S. 97−108, 168−181; Vööbus A. Die Roué der Regein im Syrischen Mönchtum. ОСР 29 (1958). P. 385−392; Idem. History of Asceticism in the Syrian Orient. Vol. 1. The Origin of Asceticism. Early Monasticism in Persia. CSCO. Vol. 184 (Subsidia 14). Louvain, 1958; Vööbus A. Surle develop pem ent de la phase Cenobitique et la reaction dans L " ancien monachisme syriaque. RSR 47 (1959). P. 401−408; FestugièreA. J. Antioche païenne et chrétienne. Paris, 1959. P. 245−507; Hendriks О. La vie quotidienne du moine syrien oriental. OS 5 (1960). P. 293−330, 401−432; Idem. L " Activite apostolique du monachisme monophysite et nestorien. Proche-Orient chrétien 10 (1960). P. 3−25, 97−113; Vööbus A. Syriac and Arabie documents regarding legislation relative to Syrian monasticism. Papers of the Estonian Theological Society in Exil 11. Stockholm, 1960; Idem. History of asceticism in the Syrian Orient. Vol. 2. Early monasticism in Mesopotamia and Syria. CSCO. Vol. 197 (Subsidia 17). Louvain, 1960; van der Ploeg J. P. M. De Spiritualité Syrische m onnniken. Oosterse Spiritualité. Num egen, 1960. S. 229−246. § 145. Жизнеописания наиболее чтимых монахов

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/si...

228 . Vööbus A. Eine neue Schrift von Isaak von Ninive//Mémorial Mgr Gabriel Khouri-Sarkis (1898–1968)/Ed. Graffin F Louvain 1969. 309–312. [Сир.]. 229 . Το σ ου πατρς μν σακ πισκπου το Νινευ το Σρου τ ερεθντα σκητικ πιμλει δ Νικηφορου ερομοναχο το Θεοτκου. Λειψα τς Σαξονας [Leipzig] 1870. θναι 1895, 3 1976. [Греч. Vl (versio antiqua a Patrikio et Abramo tr)]. 230 . I. S. Liber de contemptu mundi, PG 86 811–886. Trad. Angelo Clareno. [Лат. VI, по изд.: Venetiis, 1506. Capp. 28, 29, 53 – Ioh. Dalyatha]. 231 . Khalifé-Hachem E. Les versions arabes d’Isaac de Ninive//Proceed. 28 Int. Congr. of Orient. Sydney 1976. 36–37.[Араб. VI, 2]. 232 . Traités religieux, philosophiques et moraux, extraits des oeuvres d’Isaak de Ninive (VII е siecle) par Ibn as-Salt (IX е siècle). Texte arabe, Trad. française par le P. Paul Sbath. Le Caire. 1934. [Араб. VI]. 233 . Arras V. Asceticon. Lovanii 1984//CSCO 458 (Aeth 77). 73–81; CSCO 459 (Aeth 78). 48–54. [Эфиоп. Эфиопская традиция пока изучена недостаточно, и мн. материалы еще в ркп]. 234 . Snoj A. Staroslovenske rukopisi v sinajskem samostanu Sv. Katarine//Bogoslovni vestnik. 1936. 16. 172. [Дан список ркп, где – Слав. VI]. 235 . Минчева А. Постнические слова на Исак Сирин в Киевская фрагм.//Palaeobulgarica/Старобългаристика. 1990. 14(4). 19–38. [Слав. VI]. 236 . Слова подвижнические преп. Исаака Сирина . [Пер. преп. Паисия Величковского ]. Предм. указатель к Словам. М. 1854. [Слав. VI]. 237 . Milica Nikolajevna, sakupila knjeginja. Odabrana mesta iz dela Svetoga Isaka Sirina. Vrnjaka banja 1992. 83. [Серб. VI]. 238 . Исаак Сирин , преп. Творения. Слова подвижнические/Пер., предисл. Соболевского С. И. Предм. указатель. Сергиев Посад 1911. М. 1993. XII, 435, X, 87. же: М. 1998. 532. [Рус. VI. Пер. бол. части слов Исаака – по греч. тексту. Нек-рые чтения проверялись по лат. и греч. пер. с сирийского]. 239 . [ Исаак Сирин , преп.] Слова 46, 76, 77/Пер. Аверинцев С. С. //Аверинцев С. С. От берегов Босфора до берегов Евфрата. М. 1987. 288–294.

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

525 . Arras V. Patericon aethiopice. Louvain 1967. CSCO 277 (Script. aeth. 53); CSCO 278 (Script, aeth. 54). 277 [текст]. 158–167; 278 [пер.]. 526 . Тураев Б. А. Эфиопское аскетическое послание, приписанное св. Макарию Египетскому //Христианский Восток Пг. 1916. 4. 141–154. [С рус. пер.]. 527 . Zanetti U. Deux lettres de Macaire conservées en arabe et en géorgien//Muséon. 1986. 99:3/4. 319–333. См. также: Нинуа Г. Груз, версия произведений Псевдо-Макария 14 .324). 136–156. Послание о славе святых Издана только груз, версия: Нинуа Г. Груз. версия произведений Псевдо-Макария 14 .324). 109–136. Также ряд посланий приписан Макарию в латинской традиции : 528 . «Третье письмо» (PG 34. 441–444; PL 103. 451–452; CPG 2415/3; CPL 1843): ср. 529 . Wilmart A. La fausse lettre latine de Macaire//RAM 1922. 3. 411–419. Дан. «письмо» – компиляция VII в. из Пс.-Нилова (Евагриева) трактата «О восьми лукавых духах» (CPGS 2451) и «Подвижнической речи» Ефрема Сирина (Assemani 5 .172). 1. 40–79; CPG 3909, 3968). 530 . «Четвертое письмо» (PG 34, 443–446; CPG 2415/4. CPL 1843а): компиляция из «Первого письма» («К чадам») и «Третьего». Частично совпадает с Doctrina abbatis Macarii de his qui in cenubiis sunt среди творений Кесария Арльского (PL 67, 1163–1166.=CChL 103, XLIX-LI, CPL 1017, 1019a), cp.//Wilmart 4 .522). 68–70. Ср. также: 531 . Styblo H. Die Regula Macarii//Wiener Studien. 1963. 76. 124–158; CPL 1842 (CPG 2403), CPL 1859, (CPG 2403). 532 . Vogüé A. de. La «Vita Pachomii Iunioris» (В. H. L. 6411). Ses rapports avec la Règie de Macaire, Benoot d’Aniane et Fructueux de Braga//StudMed 1979. 3,20:2. 535–553. 533 . Vogüé A. de. Trithème, la Règie de Macaire et l’héritage littéraire de Jean de Biclar//SEJG 1978–1979. 23. 217–224. Молитвы (CPG 2416) В греч. (PG 34, 445–448.=TLG 2109/10) и слав. традициях дошел ряд молитв, явно Макарию не принадлежащих. О греч. молитвах (с учетом слав. рукописных пер.) см.: Бронзов, 1899 4 .582). 338–344, 358–359, 407–408. В арабской традиции Макарию приписана молитва девятого часа в некоторых яковитских молитвословах, см.:

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

1. Нашествие саранчи и нападение иноплеменников (Иоил 1-2). По мнению большинства комментаторов, описание нашествия саранчи (Иоил 1. 4; 2. 25) указывало на вторжение войск чужеземных народов в Израиль, гл. обр. ассирийцев и вавилонян (см., напр.: Ephraem Syr. in Joel. 1. 1; Hieron. in Joel. 1. 6). При этом подобное истолкование не противоречило пониманию нашествия саранчи в букв. смысле, к-рое встречается у свт. Феодорита Кирского ( Theodoret. in Joel. 1. 4), Кирилла Александрийского ( Суг. Alex . in Ioel. 1. 4), Юлиана Экламского ( Iulianus Aeclanensis. Tractatus Prophetarum Osee Iohel et Amos. 1. 4//CCSL. 88. P. 229) и Ипатия Эфесского ( Hypatius Ephesinus. Fragmenta in Prophetas minores. fragm. 2// Diekamp. P. 135). Однако блж. Иероним считал подобную букв. интерпретацию наследием иудейской традиции ( Hieron. in Joel. 1. 6). Различные виды враждебных Израилю насекомых (Иоил 1. 4) отождествлялись христ. авторами с разными историческими персонажами: с Тиглатпаласаром, Салманасаром, Синахерибом и Навуходоносором - у представителей антиохийской школы ( Ephraem Syr. in Joel. 1. 4; Theodoret. in Joel. 1. 4; Commentaire d " I š o " dad de Merv. 1. 4//CSCO. Vol. 303. P. 78-79; ср.: Theod. Mops. in Ioel. 1. 4, где имя Навуходоносора опущено) и с Салманасаром, Навуходоносором и Антиохом Епифаном - у свт. Кирилла Александрийского ( Суг. Alex. in Joel. 1. 4; также: Hieron. in Joel. 1. 4; ср.: Hesychius von Jerusalem. Scholien zum Propheten Joel//JAC. 1994. Bd. 37. S. 42). В то же время эти 4 вида насекомых олицетворяли, согласно блж. Иерониму, 4 страсти, пожирающие человеческую душу и связанные с чрезмерными скорбями, радостями, а также со страхами и с надеждами на будущее ( Hieron. in Joel. 1. 4). Похожее аллегорическое истолкование 4 видов насекомых как поражающих душу страстей содержится у святителей Кирилла Александрийского ( Суг. Alex. in Joel. 1. 4) и свт. Григория Великого ( Greg. Magn. Moral. VI 33, 37, 65). У свт. Кирилла Александрийского обнаруживается наряду с букв. интерпретацией понимание саранчи как нашествия демонов, от к-рых нас избавил Христос ( Суг. Alex. in Joel. 2. 20; см. также: Hypatius Ephesinus. In Ioelem commentaria. fragm. 8// Diekamp. P. 136). Эта линия интерпретации продолжается в истолковании слов «пришедший от севера» (Иоил 2. 20), понимаемых как нашествие ассирийцев или вавилонян ( Суг. Alex. in Joel. 2. 20; Hieron. in Joel. 2. 18-20; Commentaire d " I š o " dad de Merv. 2. 20//CSCO. Vol. 304. P. 80). Согласно Феодориту, пришедший с севера враг, т. е. ассирийцы, будет впосл. поглощен 2 морями (Иоил 2. 20b), к-рые означают вавилонскую, а потом и Персидскую империю ( Theodoret. in Joel. 2. 20). Еп. Феодор Мопсуестийский ( Theod. Mops. in Ioel. Praef.) и блж. Феодорит Кирский ( Theodoret. in Joel. Praef.) считали, что помимо ассиро-вавилонского нашествия И. в пророчествах предвозвестил борьбу иудеев после плена со скифским народом, т. е. с народом Гогом.

http://pravenc.ru/text/578234.html

20  Датируется 243 г. (См.:  Förster   2000 . S. 39). 21   Duchesne L.  Origines du culte chrétien. Étude sur la liturgie latine avant Charlemagne. Paris, 1889. P. 275–279;  Roll  1998. P. 10. 22  De solstitia et aequinoctia conceptionis et nativitatis domini nostri Iesu Christi et Ioannis Baptistae. L. 230–233 (Издано в приложении к книге:  Botte B.  Les origines de Noël et de l’Épiphanie. Louvain, 1932). 23  В. Хартке поясняет: «…der nativitas Christi, d. h. der Empfängnis».  Hartke W . Über Jahrespunkte und Feste insbesondere das Weihnachtfest. Berlin, 1956. S. 74 f. (Цит. по:  Förster  2000. S. 43). 24  De Pascha computus 19. CSEL 3.3.226. «Это место однозначно: 28 марта, в день творения солнца, в среду, Иисус родился» ( Förster 2000.  S. 40). И в 20 гл.: «Вот опять мы уже истинно верим в то, что в пятые апрельские календы по плоти родился Христос, в этот день, мы доказали, было сотворено солнце» (Ecce iterum iam vere credamus quod V Kal. April. secundum carnem natus est Christus: in quo die probavimus solem factum). 25  Праздник Богоявления по-сирийски назывался . (denHA), «просвещение», праздник «светов». См.:  Winkler   G.  Die Licht-Erscheinung bei der Taufe Jesu und der Ursprung des Epiphaniefestes//OC 78. 1994. S. 177–223. Цит. по:  Merras   1995 . P. 6. 26  Месяц тишри, а в сирийской традиции месяц канун (kanWn Hrai), соответствовал греческому январю. 27  Didascalia apostolorum III, 8, 6 (The Didascalia apostolorum in Syriac I. Chapters I–X/Ed., transl. by  A. Vööbus . Louvain, 1979. P. 43 [Scriptores Syri 175. CSCO 401], P. 38 [Scriptores Syri 176. CSCO 402. Англ. пер.]). 28  Tal. Bab. Rosh Hashanach 10b–11a. См.:  Talley  1986. P. 81, 155. Примеч. 3–4. 29   Conybeare 1896 . P. 336. 30  В мученических актах Филиппа Гераклейского († 304 г.), по предположению Ф. Николаша, содержится древнейшее свидетельство о церковном празднике Богоявления. Однако слова Филиппа могли быть интерполированы позднее или не имели того конкретного значения, которое было им приписано ( Förster 2000.  S. 94–95).

http://bogoslov.ru/article/6172043

Послания сохранились в арабской (перевод с утраченного коптского текста, под именем преп. Антония) и сирийской версиях; состав этих собраний близок, но не совпадает полностью. В греч. корпусе сохранилось только восемь посланий, из них восьмое дошло также по-армянски (это же послание дошло и по-эфиопски в составе одного из собр., переводных с араб). С утраченной (за искл. одного послания) арм. версии была сделана грузинская, где посланий также 14. Конкорданс (номера араб. посланий относятся к араб. корпусу в целом, куда входят еще и 7 посланий св. Антония): Араб.: Греч.: Груз.: Греческая версия: 480 . Nau F. Ammonas, successeur de saint Antoine. Textes grecs et syriaques//PO 1915.11. 432–454 [послания I-VII]. 481 . Marriott G. L. Macarii anecdota. Cambridge 1918. 47–49 [послание VIII]. (Harvard Theological Studies. 5). Сирийская версия: 482 . Kmosko M. Ammonii eremitae epistulae//PO 1914. 10. 555–616. [Послания I-XIV]. Арабская версия: издания указаны 4 .104. 214. Лат.пер.: PG 40. 1019–1066. Рус. пер. с лат., под именем преп. Антония: 483 .//ХЧ 1826. 22–23; 1828. 31–32; 1829. 33–36. Армянская версия: 4 .203). II, 597 sqq. [Только послание VIII по нумерации греч. корпуса]. Грузинская версия: издано только послание II (=греч. VI). См. 14 .313. Эфиопская версия: см.://Arras V. Collectio monastica 4 .275). CSCO 238 [текст]. 166–168; CSCO 239 [пер.]. 121–123. [Только послание VIII по нумерации греч. корпуса]. Рус. пер.: 484 . Сидоров А. И. Творения древних отцов-подвижников. Св. Аммон, св. Серапион Тмуитский , преп. Макарий Египетский , св. Григорий Нисский , Стефан Фиваидский, блаж. Иперехий. М. 1997. 428. [Твор. Подв.]. 21–58. Франц. пер.: 485 . Lettres des Pères du désert: Ammonas, Macaire, Arsène, Sérapion de Thmuis/Introd., trad., notes par B. Outtier et al. Bellefontaine. 1985. VIII, 159. (Spiritualité orientale. 42). Англ. пер.: 486 . The letters of Ammonas/Ed Chitty D. J. 1979. (Fairacrcs Publications. 72). Исследования 487 . Сидоров А. И. Священное Писание в египетском монашестве IV в. (На материале греческой версии творений св. Аммона)//Традиции и наследие Христианского Востока: Материалы междунар. конференции. М. 1996. 343–358.

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

Смирнов Ф. Происхождение и значение праздника Рождества Христова. Киев, 1883. Beck 1959 – Des heiligen Ephraem des Syrers Hymnen de Nativitate (Epiphania)/Herausgegeben von E. Beck. Louvain, 1959 (CSCO 186. Scriptores Syri 82). Beck – Des heiligen Ephraem des Syrers Hymnen de Nativitate (Epiphania)/bers. von E. Beck. Louvain, 1959 (CSCO 187. Scriptores Syri 83). Conybeare 1896 – Conybeare F. C. Ananias of Shirak upon Chrismas//Expositor Ser. 5. Vol. 4. 1896. Dostourian 1993 – The Chronicle of Matthew of Edessa/Transl., comm., intr. by A. E. Dostourian. N.-Y., London, 1993. Dunlop 2004 – Dunlop B. E. Earliest Greek patristic orations on the Nativity: a Study including translations. Boston Colledge, 2004 (diss.) Esbroeck 1968 – Esbroeck M., van. La lettre de l’empereur Justinien sur l’Annonciation et la Noël en 561//AB 86. 1968. P. 351–371. Esbroeck M., van. Encore la lettre de Justinien. Sa date: 560 et non 561//AB 87. 1969. P. 442–444. Esbroeck 1987 – Esbroeck M., van. Un court traité pseudo-Basilien de mouvance aaronite consent en arménien//Museon 100. 1987. P. 385–395. Esbroeck M., van. La lettre de Justinien pour la fête de l’Hypapante en 562//AB 112. 1994. P. 65–84. Förster 2000 – Förster H. Die Feier der Geburt Christi in der Alten Kirche: Beiträge zur Erforschung der Anfänge des Epiphanie- und Weihnachtsfests. Tübingen, 2000. Halleux 1992 – Halleux A., de. Un discours héortologique de Justinien?//AB 112. 1992. P. 311–328. Higgins 1952 – Higgins M. Note on the Purification (and Date of Nativity) in Constantinople in 602//ALW Archiv für Liturgiewissenschaft 2. 1952. P. 81–83. Lamy 1887 – Sancti Ephraem Syri hymni et sermones, quos e codicibus Londinensibus, Parisiensibus et Oxoniensibus descriptos edidit, latinitati donavit, variis lectionibus instruxit, notis et prolegomenis illustravit. T. I. Mechliniae, 1887. Merras 1995 – Merras M. The Origins of the Celebration of the Christian Feast of Epiphany. An Ideological, Cultural and Historical Study. Joensuu, 1995.

http://azbyka.ru/otechnik/Dionisij_Shlen...

перевод: Mechitaristae. Venetiis, 1836; Saint Éphrem. Commentaire de l " évangile concordant: version arménienne. Éd. par L. Leloir. CSCO. Vol. 137. SArm. T. I. Lovanii, 1953; лат. перевод: Áucher I., Moesinger G. Evangelii concordantis expositio... in latinm translata. Venetiis, 1876; Leioir L. Op. cit. SArm. T. 2. Lovanii, 1954. Исследования. Burkiwe С. St. Ephraim " s Quotation from the Gospel. Cambridge, 1901; Harnack A. Tatian " s Diatessaron und Marcion " s Commentar zum Evangelium bei E. Syrus. ZKg4 (1881). S. 471−505; Euringer S. Der locus classicus des Primates ( Mt. 16:18 ) und der Diatessarontext des hl. E. Beitrag zur Geschichte des christlichen Altertums. Beiträge zur Geschichte des christlichen Altertums und der byzantinischen Literatur: Festgabe Albert Ehrhard zum 60. Geburtstag, dargebracht von Freunden, Schülern und Verehrern. Hrsg. von A. M. Koeniger. Bonn, 1922. S. 141−179; Holzmeister U. Die Magdlalenenfrage in der kirchlichen Überlieferung. ZKT 46 (1922). S. 402−422, 556−584; Merk A. Die Marien und salbenden Frauen bei E. ZKT 47 ( 1923). S. 494−496; Buchner V. F. Zu einer Stelle der armenischen Übersetzung von E. Syrus» Diatessaron-Kommentar. Händes Amsorya 41 (1927). S. 685−688; Idem. Some Remarks on the Tradition of the Armenian Translation of E. Syrus» Commentary on the Diatessaron. Bull, of Bezan Club 5 (1928). P. 34−36; Lyonnet S. Les origines de la version arménienne de la Bible et le Diatessaron. Rome, 1950; Leloir L. Le Diatessaron de Tatien. OS 1 (1956). P. 1−45, 208−231; Idem. L " Évangile d " E. après les oeuvres édités. CSCO. Vol. 180 (Subsidia 12). Louvain, 1958; Idem. L " original syriaque du Commentaire de S. E. sur le Diatessaron. Bi 40 (1959). P. 959−970; Ortiz de Vrbina I. Trama e carattere del Diatessaron di Taziano. OCP 25 (1959). P. 326−357; Strobel A. Der Begriff des «vier-kapiteligen Evangeliums» in Pseudo-E. ZKg 70 (1959). S. 112−120; Baarda T. Syriac Fragment of Mar E. " s Commentary on the Diatessaron (Vat. Borgia Syr. 82).

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/si...

Издания. Baumstark. S. 160−161. Pusey в своих изданиях Кирилла собрал упомянутые сирийские переводы, однако не издал; комментарий на Евангелие от Луки: S. Alexandrini Commentarli in Lucam. Ed. J. B. Chabot. CSCO. Voi. 70. T. 27. Pars I. Parisiis, 1912; фр. перевод: R. M. Tonneau. CSCO. Voi. 140 (Scr. Syri 70). Lovanii, 1953; против Юлиана: E. Nestle в Neumann С. Juliani imperatoris librorum contra Christianos quae supersunt. Leipzig, 1880. P. 42−63; против Диодора и Феодора: de Lagarde P. Analecta Syriaca. Leipzig, 1858. P. 100−108; лат. перевод: Sachau E. Theodoi Mopsuesteni fragmenta syriaca. Leipzig, 1869. S. 63−68; послание к Раббуле: S. Ephraemi Syri Rabulae Episcopi Edesseni Balaei aliorumque opera selecta e Codicibus Syriacis Manuscriptis in Museo Britannico et Bibliotheca Bodleiana asservatis. Ed. J. J. Overbeck. Oxonii, 1865. P. 226−229; нем. перевод: Ausgewählte Schriften der syrischen Kirchenväter Aphraates, Rábulas und Isaak von Ninive. Übers, von Gustav Bickell. Kempten, 1874; Guidi I. Atti R. Асе. Line. 4, 2. Roma, 1886. P. 545−547 (второе послание). Исследования. Bardenhewer. Bd. 4. S. 28−70; Pericoli E. Ridolfini. La controversia tra Cirillo d " Alessandria e Giovanni di Antiochia nell " epistolario di Andrea di Samosata. RSO 29 (1954). P. 187−217; Sullivan F. The Christology of Theodore of Mopsuestia. Rome, 1956. Фрагменты посланий друга св. Кирилла Суккенса имеются в сирийском переводе. Также по-сирийски дошли до нас многие документы из компиляции Тимофея Элура под названием «Книга против нечестивого Халкидонского Собора». Издания. Суккенс: van Roey A. Muséon 55 (1942). P. 87−93; Тимофей: Nau F. PO 13. P. 202−247 (с фр. переводом). В той же рукописи содержится его неизданный трактат против «Томоса» Льва. Исследования. Baumstark. S. 162; Mober A. On some Syriac fragments of the book of Timotheus Ailurus against the synod of Chalcedon. Lund, 1928. Из творений Севира Антиохийского многие сохранились по-сирийски, притом что по-гречески практически все утрачены. Павлом Каллиникским в первой половине VI в. было переведено несколько сочинений против Юлиана Галикарнасского, «Филалет» против анонима, труд под названием «Против нечестивого Грамматика», переписка с Сергием Грамматиком, а также несколько посланий и кафедральных проповедей, числом 125, впоследствии переведенных также Павлом Эдесским около 700 г. Из посланий Севира, числом около 4000, были выбраны 700, которые были распределены в разные тома: шестой том, переведенный в VII в., сохранился и был издан. Севиру Антиохийскому приписывается авторство чинопоследования таинства крещения, отредактированного Иаковом Эдесским. Также и литургические гимны, распределенные по разным гласам (октоих) и переведенные Павлом Эдесским, в VII в. были отредактированы Иаковом Эдесским. Сохранилось древнее Житие Севира, которое доведено до его возведения на антиохийскую кафедру. Другое житие также возникло в середине VI в. на сирийском языке, однако не является правдоподобным.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/si...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010