| 14 . Αν θλεις να νικσεις τους εμπαθες λογισμος, απκτησε εγκρτεια και αγπη προς τον πλησον. 15 . Φλαξε τον εαυτ σου απ ακρτεια και μσος, και δε θα βρεις εμπδιο στον καιρ της προσευχς σου. 16 . πως δεν μπορες να βρεις αρματα στο βρβορο, τσι στην καρδι του μνησικκου δεν μπορες να βρεις ευωδα αγπης. 17 . Να κυριαρχες γενναα στο θυμ και την επιθυμα, και πολ γργορα θ’ απαλλαγες απ τους πονηρος λογισμος. 18 . Εκτοπζει την κενοδοξα η κρυφ πνευματικ εργασα, και διχνει την υπερηφνεια το να μην εξουθεννεις κανναν. 19 . Ιδωμα της κενοδοξας εναι η υποκρισα και το ψεδος, εν της υπερηφνειας, η οηση και ο φθνος. 20 . ρχοντας εναι εκενος που κυριρχησε στον εαυτ του και υπταξε στο λογικ την ψυχ και το σμα του. 21 . Η γνησιτητα του φλου φανερνεται στον πειρασμ, ταν μοιραστε την ανγκη σου. 22 . Ασφλισε τις αισθσεις με την ησυχα και κρνε τους λογισμος που ρχονται στην καρδι. 23 . Να αντιμετωπζεις χωρς μνησικακα τους λογισμος που προξενον λπη. να χεις μως εχθρικ διθεση προς τους φιλδονους λογισμος. 24 . Ησυχα, προσευχ, αγπη και εγκρτεια, εναι τετρτροχο ρμα που ανεβζει το νου στους ουρανος. 25 . Λισε το σμα σου με ασιτα και αγρυπνα, και διχνεις το δμιο λογισμ της ηδονς. 26 . πως λινει το κερ μπροστ στη φωτι(Ψαλμ. 67, 3), τσι λινουν οι ακθαρτοι λογισμο μπροστ στο φβο του Θεο. 27 . Εναι μεγλη ζημα της συνετς ψυχς το να πολυκαιρσει ο νους σε αξιοκατηγρητο πθος. 28 . Κνε υπομον στα λυπηρ και οδυνηρ που σου στλνονται, γιατ με αυτ σε καθαρζει η πρνοια του Θεο. 29 . Αφο απρριψες την λη και απαρνθηκες τον κσμο, απαρνσου τρα και τους πονηρος λογισμος. 30 . ργο χαρακτηριστικ του νου εναι το να ασχολεται πντοτε με τα λγια του Θεο. 31 . πως ργο του Θεο εναι να διοικε τον κσμο, τσι ργο της ψυχς εναι να κυβερνσει το σμα. 32 . Με ποια ελπδα θα συναντσομε το Χριστ, αφο εμαστε δολοι μχρι τρα στις ηδονς; 33 . Την ηδον εκτοπζουν η κακοπθεια και η λπη, ετε θεληματικ ετε προερχμενη απ τη θεα πρνοια. |
| Με τον παππο και τη μητρα. Λευκορωσα Η φση για μνα αποτελε ναν απηχο του παραδεσου, το μρος το οποο δεν χει «μαγαρσει» ο νθρωπος Αν και ττοια μρη γνονται λο και λιγτερα. Η φση, χωρς τη βα απ την πλευρ του ανθρπου, χωρς τη δυνατ μουσικ και τη φασαρα, που προκαλον οι νθρωποι, συνδεται με την ησυχα και τους χους που παργει η δια, δηλαδ με το κελιδισμα των πουλιν, τον χο ενς ρεματος του αρα. πως λεγε ο γιος Πασιος, η ησυχα εναι σχεδν προσευχ. Θα λεγα τι ξω στη φση χουμε περισστερες δυναττητες για την επικοινωνα με τον Θε, περισστερες ευκαιρες ν’ ακοσουμε τον εαυτ μας, να σκεφτομε για κτι επιοσιο και αινιο. Στην πραγματικτητα, η φση εναι μα ανεξντηλη πηγ και γι’ αυτ αποτελε να μεγλο πεδο για την εργασα ενς ζωγρφου. Καμι φορ, φανεται τι οι προγενστεροι χουν ζωγραφσει τα πντα κι εγ διος χω πολλ τοπα. Αλλ κθε φορ, ταν βρσκω να καινοργιο σημεο, εκπλσσομαι. Νομζω τι για μνα λα αυτ εναι ακμα συνδεδεμνα με τα παιδικ μου χρνια, με τη νοσταλγα και τις παιδικς μου αναμνσεις. Δεν εχαν λοι ττοια ευτυχισμνα παιδικ χρνια, δεν ζοσαν λοι στο χωρι. Πολλο περνοσαν τις καλοκαιρινς διακοπς τους σε εξοχικ σπτια σε κατασκηνσεις, αλλ αυτ δεν εναι το διο με το χωρι. Εγ εχα τη δυναττητα να παρατηρ τη φση με λες τις λεπτομρεις της. Θεωρ τι οι πιο σημαντικς αναμνσεις, τσο οι καλς σο και οι σχημες, προρχονται απ τα παιδικ μας χρνια. Τα πντα θεμελινονται ττε. Ευχαριστ τον Θε και τους γονες μου, για το τι τα παιδικ μου χρνια ταν τσο ευτυχισμνα. Εγ και ο αδελφς μου δεν εχαμε επιλογ Μια καλοκαιριν μρα. τος 2005. Παν, ελαιογραφα. 30х55. Ζωγρφος: Αντν Οβσινικοβ. – Πετε μας, παρακαλ, πς γνατε ζωγρφος; – Μεγλωσα μαζ με τον αδελφ μου, χουμε ναν χρνο διαφορ. Εκενος μπκε πρτος στην Ακαδημα και ακολοθησα εγ. Γεννηθκαμε στη Δυτικ Ουκρανα, στην Κολομγια, μια μικρ πλη της περιοχς Ιβνο-Φρανκβσκ, απ’ που κατγεται η μητρα μου. Ο μακαριστς πατρας μου ταν Λευκορσος. |
| Διβαζα τα λγια του Μαξμ, αλλ τσι και αλλις εχα δη απελπιστε. Σιωπ/ησυχα Τηλεφνησα στον πνευματικ μου που ζει στις νες περιοχς της Μσχας, τον πατρα Ευγνιο: «Πονει! λα ποννε.» Και επε τι την πρτη βδομδα της νηστεας λειτουργοσε κθε μρα. Και ξαφνικ ρθε στην καρδι ττοια γαλνη. Απεργραπτη. «Πυροβολον τριγρω, αλλ στην ψυχ σου χεις ηρεμα. Σε διασρουν και νιθεις ηρεμα… χι νιρβνα, χι αδιαφορα, αλλ ηρεμα. Εναι δσκολο να το εξηγσεις με λγια. Αγαπς, ανησυχες πως οι λλοι, κλαις μαζ με αυτος που κλανε. Αλλ στην ψυχ υπρχει γαλνη. Και σκφτεσαι μνο να εσαι με τον Θε. πειτα αυτ η γαλνη φεγει, και εναι τσο κρμα…» θελα και εγ αυτ την ηρεμα. Και επα στον εαυτ μου τι απ αυτ τη στιγμ θα εναι τσι. πως υποσχθηκα σε προηγομενα ρθρα μου. Στην ησυχα παρακολουθεστε τον εαυτ σας! «Κριε! Στελε μου τη γαλνη Σου» ζτησα. ταν επιστρψαμε σπτι απ τα μαθματα της Μσα, μλωσα την Τνια εξαιτας του κουταβιο. πρεπε να πω στο Ευχλαιο, αλλ αντ γιαυτ καβγδιζα. Η Τνια κλαιγε, το κουτβι κλαψοριζε και βημτιζε στο πτωμα… Ηρεμα… Μπκα στο διαδκτυο και κανα αρκετς οργισμνες δημοσιεσεις σε σους βρκαν να πουν μνο λγια κατηγριας αντ για λγια συμπθειας. Μπλκαρα δδεκα τομα και μλωσα με τους υπλοιπους… Ηρεμα… Πγα στον να μας και εκε τσακωθκαμε με μια ενορτισσα. Ηρεμα… Μου ανβηκε η πεση και το πρα απφαση τι τρα θα πεθνω… Προσπαθοσα να ηρεμσω και κανα κιλας μια αστεα δημοσευση στο VContact (μσα κοινωνικς δικτωσης) για τη Μσα. ταν σαν εκπνο αυτ. Μα εκενη τη στιγμ αισθνθηκα κτι σαν ντροπ. Αυτ, πιθανς, εναι το σνδρομο του επιζντος. Αισθνεσαι ντροπ να γελς και να συνεχσεις να ζεις πως πριν, επειδ αυτο οι νθρωποι δεν μπορον πια. Αυτ επσης δεν εναι φυσιολογικ. Δεν εναι υγις. Και, επσης, ττε δεν υπρχει γαλνη… Και η γαλνη δε χαρζεται τσι…Δε βιζεται… Συχν κνει χρνια να ρθει. Και εμες φγαμε…Για να «χτυπσουμε με το κεφλι το σκοτειν ταβνι»… |
| – Γρψε της, - υπαγορεει την απντηση ο παππολης, - τι δεν χει βαπτιστε. Κνει λθος που την βπτισαν στην παιδικ ηλικα. Τρα πολλο κνουν ττοια λθη. Μετ την βπτιση, θα γνει καλτερα και μπορε και να θεραπευτε. – Παππολη, αφο δεν χετε διαβσει το γρμμα, δεν εναι καν ανοιχτ, - απορ εγ. – Α, ναι; Δε το διβασα; - εκπλσσεται ο γροντας και δνει τις τελευταες εντολς. – Χωρς εμνα να πηγανεις στον παππολη Ιωννη (Κρεστινκιν). Αυτς εναι πνευματικς και εγ τι εμαι; Παλαιτερα, υπρχαν μεγλοι γροντες και τρα μειναν μνο τα γεροντκια. Χρνια αργτερα, ο Αρχιμανδρτης Ιωννης (Κρεστινκιν) θα μου γρψει σε γρμμα του: «Ο πατρ Αδριανς εναι πραγματικ αληθινς γροντας, εν εγ εμαι μνο φροντιστς ψυχν». Και λξη προς λξη θα επαναλβει αυτ που εχε πει ο πατρ Αδριανς για τους παλαιτερους γροντες και τωριν γεροντκια, εννοντας τον διον. Οι γροντες πολλς φορς μπορε να μιλνε με τον διο τρπο, αλλ εναι πολ διαφορετικο. Ο Αρχιμανδρτης Ιωννης εχε το χρισμα του λγου. Τον επισκπτονταν συχν δισημοι διανοομενοι για να ακοσουν τις θεσοφες νουθεσες του. Στον παππολη Αδριαν, μως, τρχει πιο πολ ο καημνος ο λας, που η ζω του εναι γεμτη θλψεις, δειν και αρρστιες που λο και τους καταβλλουν. – Γιατ με ακολουθετε συνχεια; - λει συντετριμμνος ο παππολης. – Τι εμαι, ο Παντελεμων ο Ιαματικς; Κριε, δεν χω ησυχα και δεν με αφνουν να προσευχηθ. Ο παππολης, ντως, δεν βρισκε ησυχα. Να και τρα το χημα της «μεσης Βοθειας» το περιτριγριζε πλθος κσμου. Οι γυνακες να κλανε και να λυπονται τον γροντα. Και ο πατρ Αδριανς τους δνει για παρηγορι εδσματα που του εχαν ετοιμσει για το δρμο. Μου δνει και εμνα μια σακολα με φροτα. – Παππολη, χουμε πολλ φροτα στο σπτι, – αρνομαι εγ. – Καλτερα δστε μου την τελευταα πνευματικ συμβουλ. – Για ποιο πργμα; – Για το πς να ζσω. – Ε, πς να ζσεις; - σκφτεται για λγο ο παππολης. Και μου λει με συγκνηση, πως ταν μιλνε για προσωπικ ζητματα. – Να ζεις απλ. Να κοιτζεις πο πνε τα πδια του Χριστο και να Τον ακολουθες. |
| Πολλο θεωρον τι η αγιορετικη προσευχ εναι ιδιατερη, απ αυτν την ποψη. Σε κποιο βαθμ εναι αλθεια. Στο γιον ρος υπρχουν λες οι εξωτερικς συνθκες στε ο νθωπος να μπορε να προσεχεται σε ησυχα και ν’ αποκοπε απ τις ανθρπινες μριμνες. Αλλ αυτ δεν γνεται αυτματα, ο νθρωπος δεν σζεται αυτματα, χρη σε κποιες εξωτερικς συνθκες σε κποιον τπο, που βρσκεται. Ο νθρωπος σζεται με την αγπη του για τον Χριστ και την παραμον του στον Χριστ. Γι’ αυτ εναι σημαντικ ο νθρωπος να δημιουργσει το δικ του γιον ρος μσα στην καρδι του και να μην ψχνει εξωτερικς συνθκες. Ασφαλς, εναι χρσιμες και μπορον να συμβλουν σε πολλ, μως δεν οδηγον απ μνες τους στη σωτηρα. Πρπει να κοπισουμε. ταν οι νθρωποι μιλνε για κποια ιδιατερη αγιορετικη προσευχ, το γεγονς με καθιστ επιφυλακτικ, γιατ αυτο νομζουν τι μπορον να βοηθσουν τη σωτηρα τους με κποια εξωτερικ πργματα. Η αδελφτητα της Ιερς Μονς του Αγου Ιβ του Ποτσεβ στο Μναχο Η εσωτερικ εργασα εναι σημαντικ. Ο νθρωπος μπορε να βρσκεται σε «εσωτερικ ρημο» και ταυτχρονα να ζει σε μια θορυβδη πλη. Και ανποδα, στην πραγματικ ρημο να φλγεται απ διφορους πειρασμος. – Εσες βρσκεστε ακριβς σε μια θορυβδη πλη, στο Μναχο. Καταφρνετε να διατηρσετε μσα σας το «εσωτερικ γιον ρος», την «εσωτερικ ρημο»; Πρτ’ απ’ λα, μως, πρπει ν’ αποκλεσουμε εαυτν απ τον εσωτερικ θρυβο, τον οποο παργουν οι αμαρτωλο λογισμο μας – Το καταφρνω. Ναι, προσπαθομε ν’ αποκλεσουμε εαυτν απ τον εξωτερικ θρυβο. Πρτ’ απ’ λα, μως, πρπει ν’ αποκλεσουμε εαυτν απ τον εσωτερικ θρυβο, τον οποο παργουν οι αμαρτωλο λογισμο μας. Εναι πολ πιο τρομακτικ. Κατ’ αρχς, κνουμε προσευχς, και κυρως τη νχτα. Μλιστα, αυτ μας παρχει εξωτερικ ανπαυση, γιατ και λη η φση αυτν την ρα σιωπ και δεν μας αποσπον την προσοχ ττοια πργματα, πως ο θρυβος των αυτοκιντων κ.τ.λ. Κλενουμε χι μνο τα τηλφων μας, για παρδειγμα, αλλ και αποσπμαστε απ τον εσωτερικ θρυβο, απ τους πειρασμος και διφορα πιθαν εμπδια για την ησυχα. |
| ταν ο Γροντας τα εδε λα αυτ, στεναχωρημνος, επε: – Μπορε, ραγε, ο μοναχς που διαμνει σ’ ναν ττοιον χρο, να λει: «Κριε Ιησο Χριστ, ελησν με»; Επειδ χει δη ελεηθε. Δεν πιστεω τι κποιος μπορε να προσεχεται εδ. ταν ο Γροντας Σωφρνιος Σαχρωφ κουσε για τον Γροντα Ιωσφ, αμσως πγε να τον βρει. Απ ττε ρχισε να τον επισκπτεται, επειδ νιωθε μεγλο σεβασμ προς τον Γροντα. Αργτερα λεγε τι ο Γροντας Ιωσφ ταν νας απ’ τους μεγαλτερους ασκητς του Αγου ρους, που εχε συναντσει ποτ. Σε μια επιστολ, ο Γροντας Σωφρνιος γραψε για τη συνντησ του με τον Γροντα: «θελα ν’ ακοσω απ αυτν τον νθρωπο, που εχε τη Χρη του Θεο, κποιον πνευματικ λγο. Κατ το πλεστον μιλοσε για την ησυχαστικ ζω ενς αναχωρητ και επε τι μερικς φορς εχε δει το κτιστο Φως. Η συνομιλα με τον Γροντα μου κανε μεγλη εντπωση... Εχα την ασθηση τι μπροστ μου βρσκεται νας πνευματικς στρατηλτης». ντως, ταν «δσκαλος», πως θα τον αποκαλοσαν απ βαθ σεβασμ οι ευλαβες ησυχαστς του Αγου ρους. Ο Γροντας Σωφρνιος του σσεξ εχε περιγρψει τις συνθκες διαμονς του Γροντα Ιωσφ: «Το καλβι τους ταν απομονωμνο απ τους λλους ερημτες, για περισστερη ησυχα. ταν χτισμνο απ μεγλες πτρες και αποτελοταν απ μερικ μικρ δωματκια. Εκενην τη βραδι ο Γρων Ιωσφ μο επτρεψε να διανυκτερεσω μσα στον πτρινο «σκκο», δηλαδ στο κελλ του πατρς Αθανασου. Το μγεθς του ταν να μτρο επ ενμιση. Εγ, που δεν εχα μεγλο ψος, μλις χρεσα στο μικρ κρεβατκι, λυγζοντας τα πδια μου και βζοντας τα πλματα πνω στο κουτκι, που βρισκταν σε μια τρπα μσα στον τοχο. Το πρω ο πατρ Ιωσφ μο δειξε τον βρχο με θα στη θλασσα, που βρισκταν σε κποια απσταση απ το βασικ καλβι, και πνω στο οποο χτισε να μικρ καλυβκι, για ιδιατερη ησυχα. Το μηκς του μλις του επτρεπε να κοιμηθε. Εχε μνο να παρθυρο, το οποο χρησιμοποιοσε ως πρτα». Στη Να Σκτη ο Γροντας Ιωσφ χασε εκενην την ιδιατερη Χρη, που λαβε ταν ζοσε με περισστερες στερσεις. λεγε: |
| Πς μπορ να ζσω αν αφσω να ασθεν που με χρειζεται; Πς μπορ να συμφιλιωθε με αυτ η συνεδησ μου; Επικρτησε ησυχα, τσι που μποροσες να ακοσεις τους δεκτες του ρολογιο στον ξλινο τοχο. Η ησυχα σκπασε τους καλυμμνους με χινι δρμους, αγκλιασε τον σκλο, που ζστανε τελικ το πονεμνο πλευρ του, ξπλωσε με μια αποπνικτικ κουβρτα σε μια ξνη καλβα, στο μισοσκοτειν δωμτιο με να τραπζι καλυμμνο με να γκρι παν. Τντωσε τα αυτι, στραγγλισε, σαν δολοφνος που επιτθεται σε σκοτειν δρομκι. Ο ντρας με το μπουφν δε μετακινθηκε: τα μεγλα ρουθονια του πγωσαν, το πρσωπο γινε γκρι, τα μτια θλωσαν. τσι κοιτζουν τα παλι φανρια και οι νθρωποι, που χουν ξεχσει τον Θε. «Μπορ να εμαι ελεθερος;» ρτησε ο γιατρς και ο ντρας με το μπουφν ανατρχιασε. «Αν αλλξετε γνμη…» «χω τιμ!» δεν κουσε μχρι τλους ο γιατρς, και με μεγλα βματα βγκε στον δρμο. O γιος μρτυρας Ευγνιος Μπτκιν Το διο βρδυ ο Ευγνιος Σεργκγιεβιτς γραψε γρμμα στον συμφοιτητ του: «Αγαπητ Βαλεντν! Ξρω τι εμαι δη νεκρς, αλλ ακμη δεν εμαι στον τφο. ‘Ο υπομνων μχρι τλους, αυτς θα σωθε’. Αυτ με κρατει. Και οι αρχς του υπροχου τεχους μας του 1889. Ακριβς πως ο Αβραμ δε δστασε μπροστ στο ατημα του Θεο να θυσισει τον μοναχογι του, τσι αποφσισα να αφσω τα παιδι μου ορφαν προκειμνου να εκτελσω το καθκον μου. Γενικ, ‘πστη χωρς ργα εναι νεκρ’, ‘ργα’ χωρς πστη μπορον να υπρχουν, και αν κποιος απ εμς συνδυσει τα ργα με την πστη, ττε αυτ γνεται μνο με την ιδιατερη χρη του Θεο σε αυτν…». Σντομα, πυροβλησαν τον γιατρ Ευγνιο Σεργκγιεβιτς Μπτκιν μαζ με τους ασθενες του στο υπγειο του σπιτιο του Ιπτιεφ. Απ το 2016, στη μρα της τρομερς σφαγς 4 (17) Ιουλου, η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα γιορτζει τη μνμη του αγου μρτυρα και δικαου Ευγενου, ο οποος παρμεινε πιστς στο καθκον του μχρι το τελευταο δευτερλεπτο. γιε δκαιε γιατρ Ευγνιε, πρσβευε στον Θε υπρ ημν! Μαρνα Ποζντγιεβα Μετφραση: Aργυρ Γιαβροπολου |
| Και ο γιος Βαρσανοφιος: «Αν η εσωτερικ εργασα μαζ με τη χρη του Θεο δε βοηθσει τον νθρωπο, μταια κοπιζει με την εξωτερικ. Η εσωτερικ εργασα με πνο καρδις φρνει την καθαρτητα κι η καθαρτητα την αληθιν ησυχα της καρδις· η ησυχα αυτ φρνει την ταπενωση, κι η ταπενωση κνει τον νθρωπο κατοικητριο του Θεο. Απ την κατοκηση αυτ εξορζονται τα πθη και οι δαμονες και γνεται τσι ο νθρωπος νας Θεο γεμτος απ αγιασμ, γεμτος φωτισμ, καθαρτητα και χρη. Μακριος λοιπν εκενος που βλπει σαν μσα σε καθρφτη στα δυτα της καρδις του τον Κριο και ξεχνει εμπρς στην αγαθτητ Του με κλαυθμ τη δησ του». Και ο σιος Ιωννης ο Καρπθιος: «Χρειζεται πολς αγνας και χρνος στις προσευχς για να βρομε στην ολτελα απαλλαγμνη απ ενοχλσεις κατσταση της δινοιας ναν λλο καρδιακ ουραν, που κατοικε ο Χριστς, πως λει ο Απστολος· « δεν καταλβατε τι ο Ιησος Χριστς κατοικε μσα σας; Εκτς ββαια αν εστε αδκιμοι»(Β Κορ. 13, 50».Και ο μγας Χρυσστομος λει: «Παρμενε αδιλειπτα στο νομα του Κυρου Ιησο, για να καταπιε η καρδι σου τον Κριο και ο Κριος την καρδι σου και να γνουν τα δο να. Αλλ το ργο αυτ δεν εναι ζτημα μιας ημρας δο, αλλ πολλο χρνου και καιρο. Γιατ χρειζεται πολς αγνας και χρνος για να εξοριστε ο εχθρς και να κατοικσει μσα ο Χριστς». Αυτ αρκον· ο λγος ας επιστρψει στα προκεμενα με τη σειρ. Η μη καθαρ καρδιακ προσευχ, και πς φτανει κανες στην καθαρ και αρρμβαστη προσευχ Απ την επιμον στη μθοδο που αναφραμε της καρδιακς και αρρμβαστης προσευχς, στω κι αν η προσευχ εναι σως χι τελεως καθαρ και αρρμβαστη καθς εμποδζεται απ τις εμπαθες μνμες και τους λογισμος, φτνει ο αγωνιζμενος στην ξη να προσεχεται αβαστα, αρρμβαστα, καθαρ και αληθιν. Δηλαδ με το να παραμνει ο νους μσα στην καρδι και χι να εισγεται σ’ αυτν με τη βα και χωρς ρεξη μσω της εισπνος και να ξεφεγει αμσως, αλλ να παραμενει πντοτε εκε και να προσεχεται τσι αναα. Γιατ λει ο γιος Ησχιος: «Εκενος που δεν χει προσευχ καθαρ απ λογισμος, δεν χει πλο στον πλεμο. |
| Απ τα παραπνω, τα νειρα προσιδιζουν στους υλικος και φιλσαρκους ανθρπους που χουν την κοιλι για Θε(Φιλιπ. 3, 19) και που διακρνονται για την ακολασα του χορτασμο και για το σκοτδι του νου τους, λγω βου αμελος και παραδομνου στα πθη, και τους οποους εμπαζουν οι δαμονες προκαλντας τους στον πνο φαντασες. Οι ορσεις εναι των αγωνιστν που καθαιρον τα αισθητρια της ψυχς τους, και με το περιεχμενο των ορσεων βοηθονται πολ να κατανοον τα θεα και να προοδεουν στην αρετ. Οι αποκαλψεις εναι των τελεων, οι οποοι δχονται την ενργεια του θεου Πνεματος και εναι ενωμνοι με το Θε με την ψυχ τους που θεολογε. Δεν εναι αληθιν λα σα φανονται στον πνο, οτε εντυπνονται στο νου λων, αλλ μνο εκενων που ο νους τους χει καθαρθε και χουν οξυμνα τα αισθητρια της ψυχς και ανβηκαν στη φυσικ θεωρα, και δεν χουν καμα φροντδα για πργματα του βου, οτε καμα μριμνα για την παροσα ζω. Αυτν οι μακρς ασιτες κατληξαν στην περιεκτικ εγκρτεια και οι κατ Θεν ιδρτες και κποι τους φεραν στον γιο τπο του Θεο(Ψαλμ. 72, 17), δηλαδ στη γνση των ντων, μαζ με την αντερη σοφα. Ο βος τους εναι αγγελικς και η ζω τους εναι πια κρυμμνη στο Θε(Κολ. 3, 3) και η προκοπ τους απ την ιερ ησυχα τος χει ανεβσει σε θση προφητν της εκκλησας του Θεο. Γι’ αυτος μλησε ο Θες και στο Μωυσ: «Αν παρουσιαστε ανμεσ σας προφτης, θα του φανερωθ στον πνο και θα του μιλσω σε ραμα»(αΕ. 12, 6), και στον Ιωλ: «Και πειτα απ αυτ, θα συμβε να χαρσω πλουσιοπροχα το Πνεμα μου σε κθε νθρωπο. τσι, οι γιο σας και οι θυγατρες σας θα προφητψουν και οι γροντς σας θα δουν θεκ νειρα και οι νοι σας θα δουν ορσεις.»(Ιωλ 3, 1). Ησυχα εναι κατσταση του νου απαλλαγμνη απ κθε ενχληση, γαλνη της ελευθερωμνης και γεμτης αγαλλαση ψυχς, ατραχη και ακλνητη στριξη της καρδις στο Θε, θεωρα φωτς, γνση μυστηρων Θεο, λγος σοφας που προρχεται απ καθαρ δινοια, βυσσος θεκν νοημτων, αρπαγ του νου στο Θε, κοινωνα με το Θε, ακομητα μτια, προσευχ νοερ, κοπη ανπαυση μσα σε μεγλους κπους. Και τλος νωση και συνφεια με το Θε. |
| Εκενος που πλησασε τα σνορα της απθειας, καθς ασκε ορθ τη θεωρα περ Θεο και των φσεων των ντων, απ την καλλον των δημιουργημτων ανγεται –ανλογα με την καθαρτητ του– στον Ποιητ και δχεται τις φωτοχυσες του Πνεματος. χοντας αγαθ υπληψη για λους, σκφτεται πντοτε για λους καλ, λους τους βλπει αγους και αγνος και χει ορθ κρση για τα θεα και ανθρπινα πργματα. τσι, δεν αγαπ τποτε απ τα υλικ πργματα του κσμου για τα οποα φροντζουν τσο πολ οι νθρωποι. Και χοντας γδυθε κατ το νου απ την παγκσμια ασθηση, ανατρχει προς τους ουρανος και το Θε, καθαρς απ κθε λσπη και ελεθερος απ κθε δουλεα· απορροφται τελεως απ τα νοητ αγαθ του Θεο με μνο το Πνεμα του, βλπει το θεο κλλος και εισχωρε θεοπρεπς στους θεους τπους της μακριας δξας του Θεο με ανκφραστη σιγ και χαρ. Με αλλοιωμνες λοιπν λες τις αισθσεις, σαν γγελος μσα σε υλικ σμα, συναναστρφεται ως υλος με τους ανθρπους. Πντε εναι οι αισθσεις της ασκσεως: αγρυπνα, μελτη, προσευχ, εγκρτεια και ησυχα. ποιος συνδεσε τις αισθσεις του μ’ αυτς, την ραση δηλαδ με την αγρυπνα, την ακο με τη μελτη, την σφρηση με την προσευχ, τη γεση με την εγκρτεια, και την αφ με την ησυχα, γργορα καθαρζει το νου της ψυχς του και αφο με αυτς τον λεπτνει, τον κνει απαθ και διορατικ. Νους απαθς εναι εκενος που υπταξε τα πθη του και ξεπρασε τη λπη και τη χαρ. Αυτς οτε απ τις προσβολς των θλψεων σκυθρωπζει, οτε χαλαρνει απ την ευθυμα και τη χαρ, αλλ η ψυχ του στις μεν θλψεις εναι χαρομενη, στις δε χαρς συγκρατημνη και χωρς να ξεφεγει απ το μτρο. Μεγλη εναι η μανα των δαιμνων εναντον εκενων που προοδεουν στη θεωρα. Καιροφυλακτον εναντον τους νχτα και ημρα. Τους δημιουργον φοβερος πειρασμος δια μσου εκενων που ζουν μαζ τους, εν οι διοι προκαλον κρτους για να τους φοβσουν. Και ταν δοξολογον το Θε, επιτθενται εναντον τους απ φθνο για την ανπαυσ τους και με διφορους τρπους τους λυπον, αν και δεν μπορον να κνουν κακ σ’ εκενους που εναι αφιερωμνοι στο Θε. Κι αν δεν τους φλαγε γγελος Κυρου Παντοκρτορος, δε θα ξφευγαν απ τις θανσιμες παγδες της δαιμονικς επιβουλς. |
|
|
