К. Р. и Фавста , еп. Рейского (см. ст. Молинизм ). В 1652 г. Гене попытался снять с И. К. Р. обвинения в ереси и доказать древность традиции его почитания, а также собрал сведения о чудесах святого. Сочинение Гене было подвергнуто критике кард. Генри Норисом (Historia Pelagiana auctore F. Henrico de Noris. Pisa, 1764. P. 231-242. (1-e изд.: Padova, 1673)). Отметив порочность богословской позиции И. К. Р., Норис тем не менее признал его святость (Ibid. P. 395). Книга Нориса также вызвала полемику, однако папа Климент X поддержал его мнение. В нач. XVIII в. К. Уден, католич. монах, перешедший в протестантизм, объявил И. К. Р. еретиком и попытался оспорить доказательства его почитания в эпоху раннего средневековья ( Oudin C. Commentarius de scriptoribus ecclesiasticis. Lipsiae, 1722. T. 1. P. 1133-1163). Болландисты, опираясь в основном на сведения, собранные Гене, опровергли утверждения Удена и высказались в пользу признания святости И. К. Р. (ActaSS. Iul. T. 5. P. 458, 480-482). Споры о святости И. К. Р. фактически прекратились после суждения кард. Просперо Ламбертини (впосл. папа Бенедикт XIV ) о том, что почитание церковных деятелей, участвовавших в полемике с блж. Августином и его учениками, существует издавна и не может быть оспорено ( Benedictus XIV. Doctrina de servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione. Romae, 17492. P. 132). Однако и впосл. отдельные католические богословы высказывали мнение о недопустимости почитания И. К. Р. (см., напр.: Fessler J. Institutiones Patrologiae. Innsbruck, 1851. T. 2. P. 758-761). Память «св. Кассиана, пресвитера и исповедника» была включена в «Перечень святых» Петра Наталиса (нач. XV в.- Petrus de Natalibus. Catalogus Sanctorum. Ingolstadt, 15432. VII 59). Однако дискуссия о святости И. К. Р. и локальный характер его почитания способствовали тому, что память святого не была внесена кард. Цезарем Баронием в Римский Мартиролог (XVI в.). Ф. Феррари включил И. К. Р. в перечень местночтимых святых, отсутствующих в Римском Мартирологе ( Ferrarius F.

http://pravenc.ru/text/471291.html

Титульный лист в кн.: P. de Natalibus. Catalogus sanctorum et gestorum corum. Lyon, 1519 [Де Наталибус; лат. Petrus de Natalibus] (ок. 1330 - нач. 1406, Езоло, Италия), еп. г. Езоло, агиограф, автор агиографической энциклопедии «Каталог святых и их деяний» (Catalogus sanctorum et gestorum eorum, 1372). Исследователи XVIII в. приписывали П. Н. патрицианское происхождение ( Zeno. 1753. P. 31-40). Однако сохранились документальные свидетельства о его семье: завещание отца, Унгарелло Наталиса (от 14 февр. 1348), арендовавшего неск. мельниц и обанкротившегося в 1327 г., нотариальные акты и завещание сестры Джованны (от 22 сент. 1382) ( Lazzarini. 1983. P. 388-390; Paoli. 2012. P. XIV). П. Н. был старшим сыном; его братья: Марко (†1349), Франческо (†1382) и Джаннино (†1383, более известен как Джованни Джироламо), к-рый работал при канцелярии Венецианской республики во время правления дожа Андреа Дандоло (1342-1354) и считается автором поэмы «Леандрерида» (Leandreride, 1380), написанной под влиянием «Божественной комедии» Данте. Через Джаннино П. Н. был знаком с дипломатом Паоло де Бернардо (1331-1393), к-рый, возможно, познакомил его с Ф. Петраркой ( Fracassetti. 1890. P. 417-418; Lazzarini. 1930. P. 207; Paoli. 2012. P. XVII). Как считают исследователи, жизнь в Венеции при Дандоло и знакомство с П. де Бернардо сильно повлияли на ранние лит. увлечения П. Н. ( Gargan. 1976. P. 159, 164; Lazzarini. 1976. P. 514). В 1341 г. он начал службу на должности адвоката Большого совета Венецианской республики, затем выбрал церковное служение: в 1348 г. П. Н. упомянут как клирик венецианской ц. Сан-Самуэле (clericus S. Samuelis), к 1350 г. он был, по-видимому, рукоположен во диакона, затем - во пресвитера, т. к. в документах того времени назван архидиаконом ц. Сан-Пьетро-ди-Кастелло (archidiaconus ecclesie Castellane) и пресвитером и нотарием ц. Сан-Видаль (presbiter et notarius ecclesie Sancti Vitalis). К 1363 г. П. Н. служил в ц. св. Апостолов ( Lazzarini. 1983. P. 388; Paoli. 2012. P. XIV). В 1376 г. занял епископскую кафедру Езоло ( Zenatti. 1905. P. 108; Hierarchia CMRA. Vol. 1. Р. 241). Упомянут как епископ Езоло в вотивной надписи в ц. Санта-Мария-деи-Серви ( Cicogna E. A. Delle inscrizioni veneziane. Venezia, 1824. T. 1. Р. 94). В 1381 г. П. Н. был обвинен кард. Томмазо да Фриньяно, патриархом Градо (1372-1381), в несоответствии епископскому сану, поехал в Рим, чтобы отстоять свою репутацию и сохранить за собой кафедру, что ему удалось ( Zenatti. 1905. Р. 111-112; Lazzarini. 1930). Точная дата смерти П. Н. неизвестна, он умер до 8 марта 1406 г., когда епископом Езоло стал Анджело Скардони (Hierarchia CMRA. Vol. 1. Р. 241). Сочинения

http://pravenc.ru/text/2580416.html

Почитание И. Греч. и вост. календари не содержат памяти И. Ее почитание бытовало только на Западе в непосредственной связи с распространением лат. легенды об ап. Матфее. В кон. XIV в. итал. еп. Петр Наталис († между 1400 и 1406) внес память И. под 21 сент. (вместе с памятью ап. Матфея) в составленный им «Каталог святых» ( Petrus de Natalibus. Catalogus Sanctorum et gestorum eorum. VIII 101. Lugduni, 1543. P. 167). Нем. мон. Герман Грефен († 1479) включил память И. и ее матери Евфениссы в свой Мартиролог под 24 сент. (ActaSS. Sept. T. 6. P. 223. Nota l; ср.: Gaiffier B., de. Le martyrologe et le légendier d " Hermann Greven//AnBoll. 1936. Vol. 54. P. 316-329). В 1586 г. имя И. (под 21 сент.) появилось в Римском Мартирологе Цезаря Барония (MartRom. P. 428). В Римско-католической Церкви культ И. распространялся в кон. XVI - нач. XVII в., в эпоху расцвета колониальных империй Испании и Португалии. Развитие работорговли, с одной стороны, и миссионерская деятельность францисканцев среди чернокожего населения Лат. Америки - с другой, способствовали усилению интереса к святым африкан. происхождения. С 1586 по 1610 г. в католич. Церкви был канонизирован ряд святых, так или иначе связанных с Эфиопией, к-рые, по мысли церковных иерархов, должны были стать покровителями чернокожего населения колоний, напр. блж. Елезвой , правитель Аксумского царства (IV в., пам. 24 окт.). Нек-рые из этих святых стали лит. персонажами. В 1635 г. испан. драматург Фелипе Годинес написал комедию «Св. Матфей в Эфиопии», действующими лицами к-рой выступают ап. Филипп, евнух Кандакии, царицы Эфиопской, И. и Антоний Эфиоп (Comedias escogidas. Madrid, 1667. T. 28. P. 371-402). Первоначально почитание этих святых было распространено в португ. колониях среди чернокожих рабов Бразилии. Культ И., как правило, связывался с культом блж. Елезвоя, причем И. именовалась принцессой Нубийской ( Fiume G. Antonio Etiope e Benedetto il Moro: Il Santo Scavuzzo e il Nigro eremita//Francescanesimo e cultura a Noto: Atti del convegno intern.

http://pravenc.ru/text/1237951.html

Грех первородный 2 Taken from Faber, ibid. Грех первородный 3 Taken from Faber, ibid.: «Cum nobilis quispiam regiae arcis Praefectus proditionem aliquam molitus est adversus regem suum, amittit non modo arcem, sed et nobilitatem et splendorem familiae suae, quam antea habebat, nec sibi tantum, sed omnibus suis posteris: ita primus homo committens proditionis et rebellionis crimen contra Dominum ac Deum suum, magnam illam dignitatem, qua donatus fuerat, iustitiam scilicet originalem et praefecturam paradisi, et ipse amisit et nos omnes per ilium.» Грех содомский Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 8 «Variis ostentis nuntiata orbi Nativitas Christi», sect 2 «In Orbe»: «Exiit in Universum orbem, quando sub id temporis Sodomitae omnes repente inflammati et in cinerem redacti sunt, ut narrat Petrus de natalibus in Catalogo ex Hieronymo, et Lucas Tudensis in Chronic. Hisp.» Грех содомский 2 Taken from Faber, ibid. Just as God destroyed the earth with a flood ( Gen. 6 ), «et ita nec Christus naturam humanam assumere voluit; nisi deletis iis, qui tarn tuipiter earn foedassent» Грех простимый Taken from Faber, Dominica 5 Post Pentecosten, No. 3 «Peccata etiam venialia pro viribus vitanda», sect 1 «Quia animam macula abstergunt»: «Uti scabies homini pruritum et molestiam affert, nec non pudorem et paedorem aliquem; ita peccata venialia, si studiose et dedita patrentur opera, non strangulant quidem mentem, relinquunt tarnen in homine amaritudinem aliquem et pudorem: ut minus quietus et tranquillus in animo suo esse possit.» Грех простимый 2 Taken from Faber, ibid., sect 6 «Quia si non magna saltern multa sunt»: «Et si ea non times, quando ponderas: time saltern, quando annumeras, ait S. Augustinus. " Quid interest, (ait idem epist. 108. ad Seleucianum) ad naufragium, utrum uno grandi fluctu navis operiatur et obruatur, an paulatim subrepens aqua in sentinam, et per negligentiam derelicta atque contempta impleat navim atque submergat?» Idcirco sicut navis subinde semper exhauriri debet, ne mergatur: ita nos crebra oratione, tunsione pectoris, aquae lustralis aspersione, recitatione orationis Dominicae, nostra discussione, confessione, ieiunio et eleemosyna eiicere defectus et imperfectiones nostras debemus, quae sensim in animum illabuntur ut earn aliquando submergant.»

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Иночество . Taken from Faber, In Festo Purificationis B.M.V., No. 2 «Quae potissimum primogenita Deo offerenda», sect. 5 «Primogenitum filiorum». 11. 1–4 cf Faber: «Primogenitum filiorum etiam, hoc est, optimum et aptissimum, iuxta praeceptum Exod. certis in casibus offerre Deo parentes debent, veluti cum advertunt aliquem filiorum ad statum Ecclesiasticum inclinari, et idoneum esse, seu talentis debitis instructum.» 11. 11–24 cf Faber: «Et quomodo tales parentes parati esse possunt cum Abrahamo ad immolandos Deo primogenitos suos, qui ne ut vivos quidem commodent, persuaderi possunt. Quod enim eos Deo non tarn immolent vel donent, quam commodent, testatur id sancta ilia mater Samuelis Anna, 1. Reg. l.[l Sam. 1.28] quae postquam filium Deo mancipasset, ait: Ego communicavi eum Domino cunctis diebus, quibus fuerit accommodatus Domino.» Simeon appears to have supplied the remaining O.T. examples himself. Иоанн Богослов. Taken from Faber, In Festo S. Ioannis Evangelistae, No. 5 «Cur benedicatur et bibatur vinum in Festo S. Ioannis», sect. 1 «In signum amoris». 11. 1–22 cf Faber: «Ut scribit S. Isidorus de patribus novi testamenti cap. 74. Et Petrus de natalibus Episcopus in Catal. SS. cap. 7. Cum Aristodemus ei diceret, se turn demum fidem amplexurum, si Ioannes ebibisset poculum vini venenatum sine laesione, conditionem alacri animo accepit Ioannes.» 11. 23–28 cf Faber: «Verum ut constaret veneni vehementia, Aristodemus petiit prius a Proconsule duos capitis reos, quibus venenum Ioanni praelibandum dédit, qui paulo post inde extincti sunt.» 11. 29–48 cf Faber: «Tunc itaque venenum bibit S. Ioannes et quidem sine ulla laesione: nec hoc tantum, sed eodem etiam poculo duos illos extinctos reos ad vitam restituit, teste Isidore uti supra.» Simeon has made a drama out of Faber " s bare account. Иоанн Богослов 2 . Taken from Faber, ibid., No. 7 «Documenta [on the Gospel for the day, viz. John 21.19–24 ]», sect. 3 «Discimus a Ioanne: ... 3 Quid ambire oporteat»: 11. 1–31 cf Faber: «Unicus hie titulus praerogativa dilectionis plus Ioanni fuit, quam si Rex vel Imperator foret. Habuit Ioannes praeter illam praerogativam alias quamplures; fuit enim consanguineus Christi; fuit post Petrum primus inter Apostolos et Petri socius; fuit custos Deiparae et quasi filius matri a Christo commendatus; fuit inter quatuor Cherubinos typo aquilae repraesentatus; fuit Apostolorum senior, qui postremus omnium vixit; fuit Evangelista omnium celeberrimus; fuit martyr, turn quia Christo assistens, omnes eius dolores per compassionem degustavit; turn, quia Romae in dolium ferventis olei immissus fuit; fuit Archiepiscopus, qui totas Asiae fundavit rexitque Ecclesias, ut ait S. Hieron. de script. Eccles. fuit virgo, fuit Boanerges et filius tonitrui.» The facts related in 11. 31–40 are taken from a different source.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

ок. 1114/1115 г.), из митрополита Георгия вышло «малый городок Георгия» или «небольшая область reoprnfl» (civitatula Georgia), так точно, как в Италийской легенде: metropolis Gloria (ср.: La Legenda Doree de Jacques de Voragine/Trad, par l’Abbe J. В. M. Roze. – Paris, 1902. – T. 3. – P. 370–371). Поэтому, издавая латинский текст источника, П. А. Лавров внес в него поправку, отчего конец предложения выглядит следующим образом: ас deinde Georgiam metropolim cum hymnis et laudibus maximis transportavit («и потом митрополит Георгий с гимнами и многочисленными благословениями доставил»). У В. А. Бильбасова: «...при пении псалмов и великих хвалений перенес мощи в Георгию (ас deinde Georgiam), местопребывание митрополита» (Бильбасов В. А. Кирилл и Мефодий. – С. 222, 316, гл.5). У И. Я. Франко оставлено дословно: «... nepehic до Метрополи Глорн с великими гимнами i похвалами» (с. 214). Следует добавить, что сочинение Льва, епископа Остии, в XV в. передал также Петр де Наталибус (Petrus de Natalibus), автор Catalogus Sanctorum, которого в свою очередь издал кардинал Сесар Бароний в конце XVI в. Этот текст близок по содержанию к Италийской легенде, но содержит очень важное уточнение о причастности к открытию мощей некоего херсонского священника Филиппа, инициатора дела, а также называет Константина-Кирилла «епископом славян»: Leo Ostiensis tradit, quodtempore Michaelis imperatoris Constantinopolitani quidam Philippus sacerdos Chersonam veniens, de his, quae narrantur in historia S. Clementis, de maris aperetione habitatores interrogavit. Qui nihil de hoc scire professi sunt, eo quod advenae magis quam indigenae erant. Nam miraculum marini recessus jam longe desierat et incursionibus barbarorum templum erat destructum. Tune assumpto episcopo Georgiae civitatis cum clero et populo accesserunt ad insulam, in qua putabant esse martyris corpus. Ubi divina revelatione fodientes corpus invenerunt et anchoram, cum qua fuerat in mare projectum. Quod Chersonam reportantes ibidem sepelierunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

1216 Арх. Филарет. Цит. соч. Стр. 59. – Cf. Usteri. Op. cit. S. 69. – Здесь кстати о вышеупомянутой связи. Стих 18, несомненно, из речи к Ап. Петру и прочим. Говорят, что этим стихом речь и оканчивается, а дальше – обращение уже к Галатам. Но стих 18-й связан со следующим 19-м и внешне (и там, и здесь – первое лицо единственного числа) и внутренне (γρ) Еп. Феофан. Цит. соч. Стрр. 169. 170. 1230 Как делает напр. Lachmann в своем малом издании II. 3. Cf. Meyer. Op. cit. S. 93. – Usteri. Op. cit. S. 71. 1236 Такого распорядка держатся: Beza, Rückert, Usteri, Schott, Fritzsche, Windischmann, Hilgenfeld, Ewald u дpp. – Cf. Meyer. Op. cit. S. 93. – Reithmayr. Op. cit. S. 174. 1238 Nos natalibus – переводит Winer – Judaei nec e gentilibus profani intelligentes – nosmetpsi inquam, Christo fidem adhibuimus. Usteri. Op. cit. S. 71. 1241 Так понимают это: Св. Иоанн Златоуст (Цит. твор. Стр. 82.), бл. Феодорит (Цит. том., стр. 384), Baumgarten-Crusius (Op. cit. S. 52), Usteri (Op. cit. S. 69), Wieseler (Op. cit. S. 175), Reithmayr (Op, cit. S. 174). 1244 «Natura Judaeus est, qui est de genero Abraham et a parentibus die octavo circumcisus: non natura Judaeus, qui postea factus est ex gentibus». Hieronymus. Comment. in. h. loc. – Так же приблизительно толкует это место и св. Иоанн Златоуст : «что значит естеством иудеи? Мы не пришельцы (προσλυτοι)». Св. Иоанн Златоуст . Цит. твор. Стр. 82. 1258 Бл. Августин это место толкует так: «Peccatorum autem nomen gentibus imposuerant Judaei, jam vetusta quadam superbia, tanquam ipsi justi essent, vivendo stipulam in oculo alieno, et non trabem in suo». S. Augustini. Opera. Tom. cit. Col. 2670 , §16. 1259 Хорошо уясняет эту мысль Лютер: «Nos natura Judaei, пишет он в толковании на это место, in legali justitia excedimus quidem gentes, qui peccatores sunt, si nobis conferantur, ut qui nec legem nec opera ejus habent; verum non in hoc justi sumus coram Deo, externa est ilia justitia nostra.» Meyer. Op. cit. S. 92. – В таком же смысле истолковывают это место Архим. Агафангел (цит. соч., стр. 105, 106), Преосв. Филарет  (цит. соч., стр. 59), Преосв. Феофан (цит. соч., стр. 171), Olshausen (Op. cit. S. 48.), Windischmann (Op. cit. S. 55), Baumgarten-Crusius (Op. cit. S. 52), Usteri, Meyer, Reithmayr, Wieseler u дp.

http://azbyka.ru/otechnik/Grigorij_Boris...

Св. Лев обещает очень сурово (severius) поступить с Дором, если он узнает про него, Дора, еще что-нибудь подобное. Письмо к Неоне Ревеннскому и к епископам Кампании, Самниума и Пиценума написаны по поводу нестроений, возникнувших вследствие нашествия гуннов. Так многие попавшие в плен, в очень малом возрасте, не помнили совершенно над ними таинства св. крещения и другие таинства или нет (utrum... mysterium baptismatis ac sacramenta perceperint infantiae inscientia non posse reminisci Fp. CLXVI, 7). Тот, относительно которого невозможно доказать, за отсутствием свидетелей, крещен он или нет, пусть бестрепетно приступает к этому таинству. Над тем, кто крещен еретиками, не должно повторять крещения; оно должно быть только дополнено возложением рук епископа (Ер. CLXVI, 2). 14 Не мало св. Лев заботился и возмущался (magna indignatione commoveor et multo dolore contristor) тем обстоятельством, что в церквах Кампании, Самниума и Пиценума настолько забыли апостольское предание, что осмеливаются совершать таинство крещения без всякой нужды даже в дни, посвященные памяти мучеников (in natalibus martyrum), при чем не совершают ни каких приготовлений к этому великому таинству: ни оглашений, ни экзорцизма (изгнания бесов), ни поста. Св. Лев увещевает совершать таинства крещения только в Пасху и Пятидесятницу, а в другие дни только в случаях крайней необходимости (Ер. CLXVIII, 1). К половине V века во многих местах Италии удержался еще древний обычай публичной исповеди. В виду того, что этот, правда, похвальный обычай для многих казался тяжелым, заставлял многих скрывать свои грехи, чтобы не открыть их своим врагам, св. Лев постановил удалить его как непозволительное злоупотребление (illicita usurpatione), противное апостольскому правилу. Исповедь должна быть производима через тайное исповедание грехов пред священником (sacerdoti), как посредником между кающимся и Богом. В прежде писанном послании (Ер. IV) св. Лев вооружается против господствовавшего злоупотребления ставить во священники рабов, против ростовщичества духовенства. Св. Лев повелевает лишить сана (ad ecclesiasticis officiis et а sacerdotali nomine) тех, которые были женаты на вдовах, или женаты более одного раза.

http://azbyka.ru/otechnik/Lev_Velikij/sv...

467 Отозвавшись о св. Киприане, как о самом даровитом, достоуважаемом и известнейшем писателе латинской церковной литературы, и заметив, что тем не менее творения его не могли пользоваться сочувствием ученых язычников, Лактанций продолжает denique a doctis hujus saeculi, quibus forte scripta ejus innotuerunt, (Cyprianus) derideri solet. Avdivi ego quemdam gominem sane disertum, quieum ummutata una littera Coprianum (χπριον, χοπραν) vocaret; quasi qui elegans ingenium… ad aniles fabulas contulisset. Loctant. Divin. Institut. Lib. V, cap. 1 ad finem. 468 Св. Киприана письмо к Донату о благодати Божией, – в Христ. Чтен. 1725 г. часть 18, кн. 6, стр. 245–247. 469 Minuc. Fel Octav. Cap. 6. Quanto venerabilius ac melius, antistites veritatis majorum excipere disciplinam, religiones traditas colere; deos quos a parentibus ante imbutus es timere, quam nosse familiarius, adorare; nec de numinibus ferre sententiam, sed prioribus credere qui, adhuc rudi saeculo, ipsius mundi natalibus, meruerunt deos vel faciles habere, vel reges! – Ibid. Cap. 8. Purpuras despiciunt ipsi seminudi. Pro mira stultitra et incredibili audacia, spernunt tormenta praesentia, dum incerta metuunt et futura, et dum mori post mortem timent, interim mori non timent. Cf. Cap. 12: Proinde si quid sapientiae vobis, aut verecundiae est, desinite coeli plagas, et mundi fata et secreta rimari; satis est pro pedibus aspicere, maxime indoctis, impolitis, rudibus, agrestibus, quibus non est datum intelligere civilia, multo magis denegatum est disserere divina. 470 Lib. De spectaculuis, cap. 2 Plures itaque invenias, quos magis periculum voluptatis, quam vitae, avocet ab hac secta. Nam mortem etiam stultus... 471 Tertulliani lib. De idololatr. Cap. 12 Male nobis de necessitatibus humanae exhibitionis supplaudimus, si post fidem obsignatam dicimus: non habeo quo vivam. Jam hie enim plenius illi abruptae propositioni respondebo «sero dicirur» Ante enim fuit deliberandum… Cf. Apologet. Cap. 7. Ex aemulatione Iudaei, ex concussione milites, ex natura ipsi etiam domestici nostri. – etc.

http://azbyka.ru/otechnik/Ivan_Chelcov/i...

1730 Лев Великий. «Episl. ad episc. Campan.». Cap. 1. Magnn indignatione commoveor et multo dolore contristor, quod quosdam et vobis comperi ita esse apostolicae traditionis oblitos... ut praeter Paschale festum cui solo Pentecostes solemnitas comparatur, audeant sibimet, non aliqua humanae infirmitatis necessitate cogente, sed solo indisciplinati arbitrii libertale, jus baptismatis vindicare, et in natalibus marlyrum, quorum finis aliter honorandus est quam dies dominicae passionis.... Admynemus igitur, et non sine periculo status eorum, qui boc faciunt protestamur, ut ab boc praesumptione cessetur et summam banc potentissimamqne Dei gratiam non nisi in Paiscbale.et Pendecostes die desiderantibus et credentibus conferatis… Curs. Compl. Patrol Ser Lat. Tom. LXXXIV, col. 785. 1731 «De divin. offic. Lib. IV. Cap. XVIII. Curs. Compl. Patrolog. Ser. Lat. Tom. CLXX, Col. 112 . Postquam Chrislianitas crevit, et sagena illa verbi Dei piscibus impleta est (Matth. XIII), quia poriculosum erat tantam multitudinem differre propter occasions mortis, qua in multitudine hominum multae sunt, maxime propter turbam infantium, et christians parentibus succruscentium, quorum tenera vela persaepe. levi occasione succidilur, visum est sanctae Ecclesiae, postem indulgentia baplisandi concessa, imo oblata, cuneta anlevenire pericula, baptismi tamen solemnitatem vel in paucis cum Dominico resurrectione, cui similis est, celebrare.». 1732 Сократ. «Histor. Eccles». Lib. V. Cap. XXII. Curs. Compl. Patrolog. Ser. Graec. Tom. LXVII, col. 640; в русск. переводе. СПб., 1851 г., стр. 432. 1733 Martene: «De Antiquis. ritib». Pars. 1, cap 1, art. I, Ed. 1700 г., p.6. Peliccia, впрочем, в этом случае говорит следующее: «Solemnis baptismi disciplina minui ас tamdem negligi coepit in ntraque ecclesia circiter XI saec... Verum ad saec usque XIII quaedam Gallicanae ecclesiae... ab antiqua disciplina readendum non putarunt, el ne aliis diehus, praeter eos, quos antiquitas statuerat, baptismus traderetur sonxerunt. «De christ Eccles. Politia.». Tom. I, Pag. 10.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Alma...

  001     002