| 916. По гр. (кроме компл.) добавлено: χαλκας — медныя, в вульг. и слав. нет. 917. Слав. отведе соотв. γαγεν — в компл. и alex. char. min., а чаще: του γαγεν — увести. 918. Слав. всех нет соотв. в гр. и лат. спп. 919. Слав. царю Вавилонску соотв. в компл., а в др. нет. 920. ρχιμαγειρος, евр. — начальник царских телохранителей, LXX считали начальником поваров (от μαγερ — повар). 921. Букв. из народа беднаго. Уклоняемся, для ясности речи, по рус. синод. пер. 922. Слав. пророце нет соотв. ни в гр., ни в лат. спп. 923. Θς φθαλμος σου — положи глаза свои. 924. Слав. якоже восхощет соотв. в вульг. ut voluerit, а по греч. καθς ν λαλσει — что-бы ни сказал. 925. В начертании собственных имен следуем слав. переводу, сходному с вульгатой (кроме ФabмahaRebmag), а в гр. спп. много вариаций. 926. Φρω — слав. приношу, следуем рус. синод. пер. 927. См. выше прим. к 21, 9. 38, 2. 928. Об Авдемелехе и его поступке см. 38, 7 — 13. 929. См. прим. к 39, 12. 930. Слав. пер. 4го ст. в точности не вполне соотв. гр. т. определенного списка, а смешанным: ват., text. recept., XII, mg, и изданиям алекс. код. Фильда и Грабе. Второй полов. со слов – „если же нетъ“ (ες πονηρν…) нет в ват., алекс., text. recept., есть в XII, mg, у Фильда. В переводе мы следуем слав. переводу. 931. Слав. сыну соотв. υν — в 106, а обычно υου — filii – род. п. 932. Слав. Массифаф. Произносим по рус. синод. переводу. 933. Слав. своих соотв. ατου — в text. recept., а в алекс. и ват. нет. 934. Слав. и егда соотв. в вульг. cumque, по гр. κα. 935. Слав. силы по гр. νδρες. 936. Слав. оскобл. властелина нет соотв. в гр. и лат. спп. 937. Слав. дети соотв. в компл. νπια, в вульг. parvulos, в др. нет. 938. По дальнейшему повествованию (41 – 43 глл.) известен Иоанан, сын Кария, а упоминаемый здесь Ионафан неизвестен. По евр. т. Ионафан и Иоанан „сыновья Кария“. В гр. спп. есть чтение (у Фильда, 88, alex. char. min.) υο Καρου, или опускается имя Ионафана и остается Иоанан сын Кария (text. recept., ват., син., алекс.), или переставляются имена и слова, и пр. Слав. перевод, которому следуем и мы, соотв. гр. т. 86, 88. Лучше бы множ. ч. по евр. т. „сыновья Кария“. |
| Endurance also itself forces its way to the divine likeness, reaping as its fruit impassibility through patience, if what is related of Ananias be kept in mind; who belonged to a number, of whom Daniel the prophet, filled with divine faith, was one. Daniel dwelt at Babylon, as Lot at Sodom, and Abraham, who a little after became the friend of God, in the land of Chaldea. The king of the Babylonians let Daniel down into a pit full of wild beasts; the King of all, the faithful Lord, took him up unharmed. Such patience will the Gnostic, as a Gnostic, possess. He will bless when under trial, like the noble Job; like Jonas, when swallowed up by the whale, he will pray, and faith will restore him to prophesy to the Ninevites; and though shut up with lions, he will tame the wild beasts; though cast into the fire, he will be besprinkled with dew, but not consumed. He will give his testimony by night; he will testify by day; by word, by life, by conduct, he will testify. Dwelling with the Lord he will continue his familiar friend, sharing the same hearth according to the Spirit; pure in the flesh, pure in heart, sanctified in word. The world, it is said, is crucified to him, and he to the world. He, bearing about the cross of the Saviour, will follow the Lord " s footsteps, as God, having become holy of holies. The divine law, then, while keeping in mind all virtue, trains man especially to self-restraint, laying this as the foundation of the virtues; and disciplines us beforehand to the attainment of self-restraint by forbidding us to partake of such things as are by nature fat, as the breed of swine, which is full-fleshed. For such a use is assigned to epicures. It is accordingly said that one of the philosophers, giving the etymology of ς (sow), said that it was θς, as being fit only for slaughter (θσιν) and killing; for life was given to this animal for no other purpose than that it might swell in flesh. Similarly, repressing our desires, it forbade partaking of fishes which have neither fins nor scales; for these surpass other fishes in fleshiness and fatness. From this it was, in my opinion, that the mysteries not only prohibited touching certain animals, but also withdrew certain parts of those slain in sacrifice, for reasons which are known to the initiated. If, then, we are to exercise control over the belly, and what is below the belly, it is clear that we have of old heard from the Lord that we are to check lust by the law. |
| H " c enim potestas ejus divinitali contraria est et illi omnipotent!®, quam ut Deus babel etc. Также Ser, in Math 11. 03. 142 In Ier. hom. XIX. n. I. h. XII. n. 5; In Ezech. bom. VI. n. 6; Select, in Ezech. in с. V; Contra Cels. lib. III. n. 73; IV. n. 10; lib. V. n. 15. 16; et. in Joh. t. I. n. 40. 144 De Princip lib. III. с. V. n. 3,– Impium est simul et absurdum putare, quod bonitas aliquando bene non fecerit. 145 Впрочем, и сам Ориген относил догмат, о Троице к числу самых определенных вопросов, о котором можно и должно говорить без колебаний, с твердою уверенностью – догматически. См. Ргаестат. ad. libr. περ ρχν n. 2. 3– 4; De Princip. lib. 1. с. VI. n. 1. 148 In Ioh. T. II, n. 3 – Ημες μντοι τρες υποςσις πειθμενοι τογχνειν– τον Πατρα, κα τν Τ’ ιν, κα τ γιον πνεμα. 149 Scholia in Matheum c. XXVIII νς εςιν ο συναλοιφ των τριν, λλ ουσα μια τρες δ ποςαεις τελεαι ν πσι κα κατλληλοι. 185 Так напр., Serm. in Math. n. 90; in Jerem. hom. XV n. 6.; in Luc. h. XIX; de Frincip. lib. IV. n. 28; in epist. ad Roman, lib. VII. n. 13. 194 In. Math. t. XII. n. 6. «Когда ученики с сомнением раздумывали о недостатке хлеба для народа, Господь сказал им: что мыслите в себе, маловери, яко хлебы не взясте ( Мф. 16, 8 ), напоминая этим им, что они в присутствии Бота, а не человека. 205 Почти буквально также говорит о предвечном рождении Сына и Афанасий В. De decretis Niceihae Synodi, р, 233. 206 De Princip. lib II. n.28., lib. 1. c. 2 n 29. II; in Ioh. t. I. n.32; t II. n. I; in Ier. hom IX. n. 4. 207 Ει εςιν ικν та Θε» τ» ορτβ, αρατος ικν, εγ δ τολ– μσας προσθεν ν, τι κα ζοιτνς τυγχνων Ιατρς, οκ εςιν τε οκ ν. Πτε γρ Θες, κατ τν Ιωννην θς λεγμενος, απαγασμα οκ εχε τς ιδας δζης, ιτολμσας τις αρχν δψ εναι Yιο πρ– τερον οκ ντος; Πτε δ τς ρ’ ρτ» κα κατανομστου κα φθγκτκ ποςσεως та Πατρς ικν, χαρακτρ λγος, γινσκων τν Πα¬ τρα, οοκ ν; Κατανοειτω γρ τολμν, κα λγων,– ν πτε οτε οκ ν Yις τι φε κ το– Σοφα ποτ κ ν, κα λγος οκ ν, κα ζω 8 κ ν. |
| Innatum, immensum, infinitum, invisibilem aetemumque definiunt: quasi statim probent esse, si talem definiant, qualem scimus esse debere; sic et ante omnia fuisse ut dicatur. Sed ut sit expostulo, nec aliud magis in hujus modi denoto, quam quod post omnia inveniuntur, qui ante omnia fuisse dicuntur, et quidem non sua. Sedet itaque Bythos iste infinitis retro aevis in maxima et altissima quiete, in otio plurimo placidae et, ut ita dixerim, stupentis divinitatis, qualem jussit Epicurus. Et tamen quem solum volunt, dant ei secundum in ipso et cum ipso personam, Ennoeam, quam et Charin et Sigen insuper nominant. » Λγουσι γ ρ τινα ε ναι ν ορτοις κα κα– τονομστοις ψμασι τλειον Αινα προντα· τοτν δ κα... Προπ τορα κα Βυθν καλο σιν... πρχοντα δ α τν χρητν κα ρα– τον, διον τε κα γγ νητον, νσυχ κα ρε μ πολλ γεγονναι ν περοις ασι χρνων. Συνυπρχειν δ ατ κα ννοιαν, ν δ κα Χριν κα Σιγν ναμ ζουσιν. «Dicunt esse quendam in invisibilibus et inenarrabilibus altitudenibus perfectum Aeo-nem, qui ante fuit; hunc autem et Proarchem et Propatora et Bython vocant. Esse autem ilium invisibilem et quern nullarescaperepossit. Cum autem a nullo caperetur, et esset invisibilis, sempiternus et ingenitus, in silentio et in quiete multa fuisse in immensis aeonibus. Cum ipso autem fuisse et Ennoeam quam etiam Charin et Sigen vocant. Et forte accednut in ilia commendatissima quiete, monere eum de proferendo, tandem initio rerum a semetipso. Hoc vice seminis in Si-ge sua veluti in genetalibus vulvae locis collocat. Suscipit ilia statim et praegnans efficitur et parit, utique silentio sige, et quern parit? Nus est, simillimum patri et parem per omnia. Denique solus hic capere sufficit immensam illam et incomprehensibilem magnitudinem patris. Ita et ipse pater dicitur et initium omnium et proprie Monogenes. Atquin non propie, siquidem non solus agnascitur. Nam cum illo processit et femina, cui Veritas (nomen), Monogenes, quia prior genitus, quanto congruentius Protogenes vocaretur. Ergo Bythos et Sige, Nus et Veritas, prima quadriga defenditur Valentinianae factionis, matrix et origo cunctorum...» и т. д. 1739 Κα ννοηθνα ποτε φ αυτο προβσλ σθαι τν Βυθν τοτν ρχν τν πντων, κα καθπερ σπρμα τν προ βολν τατην ( ν προβαλσθαι νενο θη) κα καθσθαι, ς ν μτρ, τ συνυπαρ χοσ αυτ Σιγ. Τα την δε ποδεξα μνην τ σπρμα τοτο κα γκ μονα γενομ νην, πο– κυσαι Νον, μοιν τε κα σον τ προβαλντι κα μνον χωροντα Πατρς. Τν δ Νον τοτν κα Μονογεν καλοσι, κα Πατρα κα ρχν τν πντων. Συμ προ βεβλσθαι δ ατ λθεκχν. Κα ε ναι τα την πρτν κα ρ χ γονον Πυθαγορικν Τετ ρακτν, ν κα ζαν τν πντων κα λοσιν. στι γρ Βυ θς κα Σιγ, πει τα Νος κα λθεια. Ασθμενον τε τν Μο νογεν τοτν φ ο ς προεβλθη, προβα λεν κα ατν Λγον κα Ζον, πατρα πν των τν μετ’ ατν σομ νων, κα ρχν κα μρ– φωσιν παντς το Πλη ρματος... " и т.д. 1740 |
| PARTITIVE GENITIVE 354 . A word denoting anything of which only a part is considered, stands in the genitive case. 355. Partitive Genitive with Substantives . – A substantive (or substantive pronoun) may be described by a genitive denoting the whole of which it is a part: thus, τν πελταστν νρ a man of the peltasts Xn. A. 4, 8, 4. λθον ξ φσου τς Ιωνς they came from Ephesus (a part) of Ionia Xn. A. 2, 2, 6. ο λντες λλνων those of the Greeks who were captured Hdt. 7, 175. πολλο τν στρατιωτν many of the soldiers, οδες τν πολεμων no one of the enemy, ες τοσοτον τλµης to such a (point) of boldness Lys. 12, 22. 1 . Adjectives or adverbs of the superlative degree are often followed by a partitive genitive (§ 427, 1): thus, βλτιστος νθρπων best (man) of men. Here belong also poetical expressions like δα γυναικν divine among women δ 305, etc. Note. – The partitive genitive with substantives has commonly the predicate position (§ 454). 2 . The partitive genitive can stand equally well in the predicate: thus, ν δ κα Σωκρτης τν μφ Μλητον στρατενοµνων Socrates also was (one) of those engaged in military operations around Miletus Xn. A. 1, 2, 3. μ… θς τν πεπεισµνων put me down as (one) of the converts PL. Rep. 424 c. 356. Partitive Genitive with Verbs . – Any verb whose action affects the object only in part is regularly followed by the genitive. Many verbs, from their meaning, are almost always so used, others only occasionally. Thus, verbs meaning to share, touch, take hold of, be full of, begin, aim at, hit, miss, taste of, smell of, enjoy, hear, remember and forget, care for and neglect, spare, desire, exercise authority (in some respect) over, and the like, regularly take the genitive: thus, λαβντας το βαρβαρικο στρατο taking (part) of the barbarian army Xn. A.1, 5, 7. τς γς τεμον they ravaged (some) of the country Th. 1, 30. δε μς… τν κινδνων μετχειν you must share the dangers Xn. Hell. 2, 4, 9. συλλψομαι δ τοδσοι κγ πνου but I too will take part with you in this task Ε. |
| Δσποτ μου, μ δι τχους ε δεχμεθα τν ταραχν τν πονηρν λογισμν, το οτω κινεσθαι κα ταρσσεσθαι πρς τν πλησον μν τοτο γρ τς διαβλου νεργεας στ, κα οδν λλο. Κα πο θκαμεν τι «μακριος πομνων πειρασμν, τι δκιμος γνεται» κα τ ξς; Τατα ον οκ γραψα τ μετρ γπ ς χρζοντι διδασκαλας ν γρ ρευνσς τς Γραφς, περισστερν μου κα νφεις κα φρονες [εμι] γρ ταλαπωρος (σελ. 154) κα σθενς κα νομα μνον χων διακενς π δ πνου καρδας κα γπης περισσοτρας ες Θεν, γραψ σοι δι πολλν δακρων. Στριξοι ον τν καραν σου ν τ φβ ατο, στερεσας τν ορανν κα πξας ατν κα θεμελισοι σου τν οκοδομν π τν στερεν πτραν, θεμελισας τν γν π τν δτων κα πιτιμσοι τος πειρατηροις σου, πιτμησας τος νμοις κα τ θαλσς μακρνοι π σο τν λθην τν ντολν, μακρνας π δυσμν τς νατολς οκτειρσοι σου τν ψυχν, ς οκτερει πατρ υος κα φωτσοι σου τν καρδαν, φωτσας τ πρν σκοτισμνα κα δ σοι πομονν το οκσαι μετ μο το γαπητο σου μετ ερνης ως στρας ναπνος, καθς κα πρ χρνου δλωσεν μν δι τς χριτος ατο, φσας « πομενας ες τλος οτος σωθσεται». Κα δ μν λθεν ες τν τελεαν ατο γπην, επν, «ε γαπτ με, τς ντολς μου τηρσατε» κα πλιν επεν «ν τοτ γνσονται πντες τι μο μαθητα στε, ν γπην χητε ν λλλοις». Ε εχομεν τοιατην γπην, οδν μς χριζεν π λλλων ως θαντου. λλ μως γγραπται «κα νν σραλ» κα πλιν «ν τ πνεμα το ξουσιζοντος παναστ π σ, τπον σου μ φς». γ τν λγον τς Ροθ λγω σοι, «μ μοι εη ποχωρισθνα σου λλ θνατος ποχωρζει ναμσον μο κα σο». Ε δ σ τι παρασαλεεις π τοτων, γ θς εμι κατ πντα, σ ψει κα πολογσ ν τ μρ τ φοβερ. Κα γρ γ τν ψυχν μου δως τθημι ες θνατον πρ σο το δελφο μου κα οκ στιν ντολ. σχασον πεποιθς, θαυμζων κα δοξζων τν λυτρωσμενν σε Θεν π κινδνων μεγλων κα θλψεων κα πειρασμν ποικλων. |
| δ ησος στη μπροσθεν το γεμνος· κα πηρτησεν ατν γεμν λγων· σ ε βασιλες τν ουδαων; δ ησος φη ατ· σ λγεις. Κα ν τ κατηγορεσθαι ατν π τν ρχιερων κα τν πρεσβυτρων οδν πεκρνατο. Ττε λγει ατ Πιλτος· οκ κοεις πσα σου καταμαρτυροσι; κα οκ πεκρθη ατ πρς οδ ν μα, στε θαυμζειν τν γεμνα λαν. Κατ δ ορτν εθει γεμν πολειν να τ χλ δσμιον, ν θελον. Εχον δ ττε δσμιον πσημον λεγμενον Βαραββν. Συνηγμνων ον ατν επεν ατος Πιλτος· τνα θλετε πολσω μν, Βαραββν ησον τν λεγμενον Χριστν; δει γρ τι δι φθνον παρδωκαν ατν. Καθημνου δ ατο π το βματος πστειλε πρς ατν γυν ατο λγουσα· μηδν σοι κα τ δικα κεν· πολλ γρ παθον σμερον κατ ναρ δι ατν. Ο δ ρχιερες κα ο πρεσβτεροι πεισαν τος χλους να ατσωνται τν Βαραββν, τν δ ησον πολσωσιν. ποκριθες δ γεμν επεν ατος· τνα θλετε π τν δο πολσω μν; ο δ επον· Βαραββν. Λγει ατος Πιλτος· τ ον ποισω ησον τν λεγμενον Χριστν; λγουσιν ατ πντες· σταυρωθτω. δ γεμν φη· τ γρ κακν ποησεν; ο δ περισσς κραζον λγοντες· σταυρωθτω. δν δ Πιλτος τι οδν φελε, λλ μλλον θρυβος γνεται, λαβν δωρ πενψατο τς χερας πναντι το χλου λγων· θς εμι π το αματος το δικαου τοτου· μες ψεσθε. Κα ποκριθες πς λας επε· τ αμα ατο φ μς κα π τ τκνα μν. Ττε πλυσεν ατος τν Βαραββν, τν δ ησον φραγελλσας παρδωκεν να σταυρωθ. Ττε ο στρατιται το γεμνος παραλαβντες τν ησον ες τ πραιτριον συνγαγον π ατν λην τν σπεραν· κα κδσαντες ατν περιθηκαν ατ χλαμδα κοκκνην, κα πλξαντες στφανον ξ κανθν πθηκαν π τν κεφαλν ατο κα κλαμον π τν δεξιν ατο, κα γονυπετσαντες μπροσθεν ατο νπαιζον ατ λγοντες· χαρε βασιλες τν ουδαων· κα μπτσαντες ες ατν λαβον τν κλαμον κα τυπτον ες τν κεφαλν ατο. Κα τε νπαιξαν ατ, ξδυσαν ατν τν χλαμδα κα νδυσαν ατν τ μτια ατο, κα πγαγον ατν ες τ σταυρσαι. |
| Εσακοσεις τε ατς τς δεσεως ατν, κα σσεις με τας παρακλσεσιν ατν. γ δ δι ατν προσφρω σοι δξαν, τι τν εχν ατν εσακοσας κτρησς με κα οχ περεδες τν δησν μου. Σ, Κριε, δι το Προφτου σου επας, νοιξον τ στμα σου κα πληρσω ατ· δο τονυν νοικται μετ τς καρδας τ στμα το δολου σου· πλρωσον ατ τς χριτς σου, να διαπαντς ελογσω σε, Χριστ Θες Σωτρ μν. Βρξον ες τν καρδαν μου, φιλνθρωπε γαθ, τν δρσον τς χριτς σου. Καθπερ γρ οκ σχει γ σπαρμνη θρψαι φ αυτς τ γεννματα νευ τς πισκψεως τς γαθωσνης σου, οτως καρδα μου οκ σχει φθγξασθαι τ ερεστ σοι, δι τς χριτς σου, ε μ καρποφορσ καρπν δικαιοσνης. δο δ μητς τρφει τ γεννματα κα τ δνδρα στεφανονται τος ποικλοις νθεσι· κα δρσος σου τς χριτος ποτιστω μου τν δινοιαν, κα περικοσμηστω ατν τος νθεσι τς ταπεινσεως κα τς κατανξεως, τς τε γπης κα τς πομονς. Κα τ ρ; δο γρ εχ μου σθενς πρχει, κα α νομαι μου μεγλαι κα σχυρα· α μαρται μου θλβουσ με, κα α σθνεια μου ναγκζουσ με· σ δ πλοσιος κα γαθς, λεμων κα οκτρμων πρχεις. νοξας τος φθαλμος το τυφλο, νοιξον τος φθαλμος τς διανοας μου, να διαπαντς ες τ κλλος σου κατανοσω. Κα νοξας τ στμα το ποζυγου νοιξον τ στμα μου ες τν παινν σου κα δξαν τς χριτς σου. θμενος ριον τ θαλττ τ λγ το προστγματς σου, θς ριον κα τ καρδ μου δι τς χριτς σου, πως μ κκλν δεξι ριστερ π το κλλους σου. δος δωρ ν ρμ λα πειθε κα ντιλγοντι, δς μοι κατνυξιν κα τος φθαλμος μου δκρυα, να δακρσω μρας κα νυκτς, τς τς ζως μου μρας μετ ταπεινοφροσνης κα γπης κα καρδας καθαρς. γγιστω δησς μου νπιν σου, Κριε, κα δρησα μοι κ το σπρου το γου, να σοι προσενγκω δργματα πλρη κατανξεως. Δξα τ δεδωκτι, να ατ προσενγκω. Εσκουσον, Κριε, τς προσευχς το δολου σου, πρεσβεαις πντων τν γων σου, ν π πντων ελογητς ες τος ανας. |
| Κριτν τ νγνωσμα (Κεφ. 6, 6, 11–24) γνετο ν τ μρ κεν, κα κατσχυσε Μαδιμ π τος υος σραλ, κα ατο βησαν πρς τν Θεν. Κα δο γγελος Κυρου παρεγνετο, κα κθισεν π τν δρν, τν οσαν ν φραθ, τν το ως· κα Γεδεν υς ατο ρρβδιζε πυρος ν λην, κα σπευδε το κφυγεν π προσπου Μαδιμ. Κα φθη ατ γγελος Κυρου, κα επε πρς ατν· Κριος μετ σο δυνατς τ σχ. Κα επε πρς ατν Γεδεν· ν μο, Κρι μου, κα ε στι Κριος μεθ μν, να τ ερεν μς τ κακ τατα; κα πο στι πντα τ θαυμσια ατο, σα διηγσαντο μν ο πατρες μν, λγοντες· Οχ ξ Αγπτου νγαγεν μς Κριος; κα νν πσατο μς, κα παρδωκεν μς, ν χειρ Μαδιμ. Κα πβλεψε πρς ατν γγελος Κυρου, κα επεν ατ· Πορεου ν τ σχ σου τατ, κα σσεις τν σραλ κ χειρς Μαδιμ, δο ξαπστειλ σε. Κα επε πρς ατν Γεδεν· ν μο, Κριε, ν τνι σσω τν σραλ; δο χιλις μου ταπεινοτρα ν Μανασσ, κα γ εμι μικρτερος ν τ οκ το πατρς μου. Κα επε πρς ατν γγελος Κυρου· Κριος σται μετ σο, κα πατξεις τν Μαδιμ σε νδρα να. Κα επε πρς ατν Γεδεν· Ε ερον χριν ν φθαλμος σου, κα ποισεις μοι σμερον πν ,τι σ λαλες μτ» μο, μ δ χωρισθς ντεθεν, ως το λθεν με πρς σ, κα οσω τν θυσαν μου, κα θσω νπιν σου. Κα επεν· γ εμι, καθσομαι ως το πιστρψαι σε. Κα Γεδεν εσλθε, κα ποησεν ριφον αγν, κα οφ λερου ζυμα· κα τ κρα θηκεν ν τ κοφν, κα τν ζωμν βαλεν ν τ χτρ, κα ξνεγκεν ατ πρς ατν π τν δρν, κα προσγγισε. Κα επε πρς ατν γγελος Κυρου. Λβε τ κρα κα τος ρτους τος ζμους, κα θς πρς τν πτραν κενην, κα τν ζωμν χμενα κχεε, κα ποησεν οτω. Κα ξτεινεν γγελος Κυρου τ κρον τς βδου τ ν τ χειρ ατο, κα ψατο τν κρεν, κα τν ζμων, κα νφθη πρ κ τς πτρας, κα κατφαγε τ κρα κα τος ζμους, κα γγελος Κυρου πλθεν π» φθαλμν ατο. Κα εδε Γεδεν, τι γγελος Κυρου στ, κα επε Γεδεν·Ομοι Κριε, Κριε! τι εδον τν γγελον Κυρου πρσωπον πρς πρσωπον. Κα επεν ατ Κριος. Ερνη σοι, μ φοβο, ο μ ποθνς. Κα κοδμησεν κε Γεδεν θυσιαστριον τ Κυρ, κα κλεσεν ατ, Ε ρ ν η Κ υ ρ ο υ, ως τς μρας τατης. |
| λλ δη βλποντες τ βραθρον, ες τ ποον πσαμεν, προσερχμεθα ν ξομολογσει κα μ συντετριμμνην καρδαν νπιν σου κα δεμεθ σου, εσυμπθητε Κριε το ορανο κα τς γς, κα παρακαλομεν κα καθικετεομεν. Γενο λεως, Κριε, κα πομκρυνον φ μν τ παπειλοντα δειν το πολμου, δι τν οκτιρμν το Μονογενος σου Υο. πβλεψον π τν ταπεινν δησιν μν κα θς μς π τν κραταιν σου κα καταμχητον προστασαν. Κατπαυσον τν φρικαλον πλεμον κα δρησαι ες πντας τος λαος σου κα δ τος λληλοσφαζομνους, τν γλυκυττην ερνην. Στελε ες μς γγελον φρουρν κα φλακα, να φ νς μν νισχ μς να ζμεν ες τ ξς βον σμφωνον πρς τς γας ντολς σου, φ τρου δ ν συμπαρσταται βοηθς μν κα κατανκητος περασπιστς ες πσαν δεινν περστασιν το θνους μν. Πρεσβεαις τς περευλογημνης Θεοτκου κα πντων τν γων. τι Σ ε κραται βοθεια κα κατανκητος σχς πντων τν πικαλουμνων τν βοθειν σου ν ξομολογσει, ν συντριβ καρδας κα ταπεινσει νπιν σου, Κριε, κα σο τν δξαν ναπμπομεν, τ Πατρ κα τ Υ κα τ γ Πνεματι, νν κα ε, κα ες τος ανας τν ανων. μν. · ΕΥΧΗ ΥΠΕΡ ΚΑΤΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (Ποημα + Μητροπολτου Δημητριδος ωακεμ) Παντοδναμε Κριε, Βασιλε τν βασιλευντων κα Κριε ορανο κα γς, πρς σ τν Πανγαθον Πατρα μν πευθυνμεθα κατ τς κρισμους τατας μρας, τς ποας διρχεται τ θνος μν. Σ Κριε ς καρδιογνστης, γινσκεις πσον δικος ενε πεγερθες ναντον μν πλεμος. Δι κα θαοντες, σ κετεομεν, κτεινον τν κραταιν σου χερα, περνω το θνους μν. Σκπασον δι τς δυνμες σου τν Βασιλα μν, τν Κυβρνησιν, τν κατ γν, ρα κα θλασσαν φιλχριστον μν στρατν, κα πντας τος συμμχους κα συμπολεμοντας πρ μν. Δς ατος πσι σοφαν, θος κα νδρεαν πρς ντιμετπισιν τν κινδνων το πολμου κα τν νκην ναντον τν δκων χθρν. Προσττευσον τς γκαταλελειμμνας οκογενεας τν στρατιωτν μν. Ελγησον τς νοσοκμους κα πντας τος φοσιωθντας πρς νακοφισιν τν τραυματιν κα σθενοντων κα χρισαι πρς πντας τν πομονν, τν πδα κα τν γεαν. Μνσθητι Κριε τν αχμαλτων κα κακοπαθοντων κα κουσον τος στεναγμος ατν κα πντων κενων, ν α οκαι κα α χραι κατεστρφησαν π τν σκληροττων το πολμου κα δς ατος πσιν παραμυθαν κα νακοφισιν. πκουσον μν, πανγαθε Πτερ, κα χοργησον μν σα ατομεθα κατ τν ραν τατην. Δς δ να παρν πλεμος ποβ οχ πρς ποδουλσεις κα καταστροφς λαν, λλ πρς γενικν ερνευσιν ατν ν δικαιοσν κα πρς πικρτησιν διηνεκος ερνης κα τς Βασιλεας σο το ληθινο Θεο μν κα Πατρς πντων νθρπων. |
|
|
