| (Учение преп. Максима Исповедника о природе души) Содержание Человек как связующее звено материального и духовного миров Проблема зависимости души от времени и пространства Состав и свойства души Понятия ума и ипостаси Источники Литература Статья посвящена учению прп. Максима о природе души, как составляющей ипостасно-природного иерархического единства человека. Рассматривается предназначение человека как объединителя материального и духовного миров в самом себе и через себя с Богом. Анализируются представления преп. Максима о характере связи нематериальной души с пространством и временем. Исследовано учение об уме как высшей части души, несущей отпечаток свойств человеческой ипостаси. Обсуждается соотношение понятий ума и ипостаси-личности человека. Интегрирующие свойства человеческого ума приближают его к понятию ипостаси, но все же в наследии преп. Максима эти понятия не отождествляются. Именно πρσωπον или πστασις определяются, как высшее и интегрирующее начало, объединяющее человеческие тело и душу в единое целое. Ипостась видится Преподобным как основание бытия человеческого естества, придающая ему самостоятельность, целостность, индивидуальность и уникальность. Иерархическая природа человека включает в себя на высшем уровне нетварные божественные энергии, содержащиеся в божественных логосах. Указывается на путь спасения, представленный преп. Максимом как аскетическое восстановление иерархии сил души и тела, через причастие нетварным энергиям, логосам Промысла, происходящим от Единого Логоса – Христа, по образу Которого устрояется новое человечество. Человек как связующее звено материального и духовного миров По учению преп. Максима человек изначально создан с двумя родовыми логосами, главенствующими в душе и в теле 1 . Благодаря таковой своей двусоставности, Адам был поставлен (буквально «введен в мир») «как некое естественное связующее звено (σνδεσμς τις φυσικς) 2 , посредствующее 3 [различными] своими частями между [всеми] вообще противоположностями» 4 , в том числе материального и духовного космоса. Именно потому Адам и был создан последним из всех сотворенных неразумных и разумных сущностей, что через элементы своей собственной природы должен был стать посредником ( μεστης), связующим элементом между полюсами двусоставного мира, «словно некая все обобщающая мастерская (τι τν λων συνεκτικτατον ργαστριον)» 5 . |
| Многократно св. Исповедник возвращается к теме человека как иерархического «центра вселенной». Определяя природу человека как составную (σνθετος) 2835 , он учит, что, благодаря «взаимной природной связи (σχσεως)» внутреннего состава человека, а также наличию «общих характерных черт» между элементами человеческой природы и другими частями творения, человек «объемлется и объемлет», ему «свойственно быть объемлемым умопостигаемыми и чувственными [тварями] как состоящему из души и тела, и обнимать их… как разумеющему и чувствующему» 2836 . Согласно преп. Максиму, главным назначением человека является «задача объединения в себе, как в микрокосмосе, всего космоса через достижение союза с Богом в самом себе» 2837 . Наиболее ярко и подробно это учение раскрыто в тексте Амбигв, где указано, что Адам создан был Богом как некая «естественно связующая скрепа» (σνδεσμς τις φυσικς, 1305 В) всего творения и имел задачу объединения всего чувственного и умопостигаемого во «единую тварь» 2838 . Здесь же дано описание восполнения этой не выполненной Адамом задачи воплощенным Логосом. 5. 2. 11. Христоцентричность богословия преп. Максима. Тело Христа Бог Слово открывается в мире, по учению Преподобного, постепенно. Первоначально – в природе, затем в учении Св. Писания, и, наконец, это откровение завершается и исполняется в Воплощении второго Лица Святой Троицы. Для преп. Максима «воплощение есть средоточие мирового бытия, – и не только в плане искупления, но и в изначальном миротворческом плане» 2839 . Тот факт, что логосы духовного мира он называет «кровью Логоса», а логосы предметов чувственного – «плотью Его» 2840 , дает основание к познанию Бога через «мудрое созерцание творения» 2841 . Человек призван от Бога собирать душой «логосы тварного бытия, свободные… от чувственных символов» 2842 . Бог Слово, «сокрыв Себя Самого в логосах сущих… как бы является посредством всего видимого, словно посредством некоторых букв» 2843 . Не случайно и «убеленные ризы» преобразившегося Христа толкуются, в частности, как символ твари, являющей силу Создателя 2844 . |
| Το απγευμα της 29ης Ιουλου παρατθηκε στο ξενοδοχεο Four Seasons στη Μσχα επσημη δεξωση, που διοργανθηκε απ τη Ρωσικ νωση Ευαγγελικν Χριστιανν προς τιμν της Ημρας Βαπτσεως των Ρως και την λευση στη Μσχα του Φ. Γκρχαμ. Στη δεξωση παρστησαν πολιτικο και θρησκευτικο ηγτες της Ρωσας. Τη Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα στην εκδλωση εκπροσπησαν ο αντιπρεδρος του ΤΕΕΣ αρχιμανδρτης Φιλρετος Μπουλκοφ, ο γραμματας του ΤΕΕΣ επ διαχριστιανικν υποθσεων ιερομναχος Στφανος Ιγκομνοφ, οι συνεργτες του ΤΕΕΣ ιεροδικονος Πτρος Αχματχνοφ και Φ. Τσμπιον. Στην προσφνησ του προς το ακροατριο ο Φρνκλιν Γκρχαμ κλεσε σε ομαλοποηση των σχσεων μεταξ Ρωσας και ΗΠΑ, τονζοντας ιδιατερα τον ειρηνευτικ ρλο των χριστιανικν δογμτων. Ολοκληρνοντας εξφρασε την ευγνωμοσνη του στον Πρεδρο της Ρωσας Β. Ποτιν για τη δισωση του χριστιανισμο στη Συρα. «Εν δεν εχε παρμβει η Ρωσα στην κατσταση στη Συρα, φρον τι δεν θα εχε μενει εκε ουδεμα χριστιανικ εκκλησα, επομνως εμαι ευγνμων στον Ρσο Πρεδρο για την ειλημμνη απ αυτν απφαση», υπογρμμισε ο πρεδρος του Ευαγγελικο Συνδσμου Μπλι Γκρχαμ. Ο Φρνκλιν Γκρχαμ, ο οποος εναι υις του παγκοσμως γνωστο κρυκα, απ το 1995 ηγεται του ιδρυθντος απ τον πατρα του Ευαγγελικο Συνδσμου Μπλι Γκρχαμ. Απ το 1978 επσης διευθνει το φιλανθρωπικ οργανισμ «Βαλντιο του Σαμαρετη». Κατ τις συναντσεις με τον Αγιτατο Πατριρχη Μσχας και Πασν των Ρωσσιν Κριλλο το 2015 και το 2018 στη Μσχα ο Φρνκλιν Γκρχαμ τνισε κατ επανληψιν τις διμερες φιλικς σχσεις μεταξ του Ευαγγελικο Συνδσμου και της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας, οι οποες στηρζονται στην προσλωση στις παραδοσιακς χριστιανικς αξες. Το 2015 η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα σε συνεργασα με τον Ευαγγελικ Σνδεσμο του Μπλι Γκρχαμ και τον φιλανθρωπικ οργανισμ «Βαλντιο του Σαμαρετη» υλοποησε μια μεγλη πρωτοβουλα για την παροχ ανθρωπιστικς βοθειας σε ανθρπους, οι οποοι υπφεραν κατ την νοπλη σγκρουση στην Ανατολικ Ουκρανα και ευρσκονταν εκενη τη στιγμ στο δαφος των περιφερειν Ροστφ και Μπλγκοροντ της Ρωσικς Ομοσπονδας. Οι πρσφυγες λαβαν 63.420 πακτα ανθρωπιστικς βοθειας με εδη πρτης ανγκης, τρφιμα και παιδικ δρα. |
| Αρχεο Пн Ο Αγιτατος Πατριρχη Κριλλος: Η Ρωσικ και η Σερβικ Εκκλησα δνανται να προσφρουν τον κοιν τους οβολ στη θεραπεα των ασθενειν, που υπρχουν στην ορθδοξη οικογνεια 16 Μαρτου 2024 τος 20:58 Μετ τη λξη της εξοδου ακολουθας του μακαριστο επικεφαλς του Μετοχου της Σερβικς Εκκλησας στη Μσχα επισκπου Μορβιτς Αντωνου, την οποα τλεσαν απ κοινο στον ιερ καθεδρικ να του Σωτρος Χριστο Μσχας ο Αγιτατος Πατριρχης Μσχας και Πασν των Ρωσσιν Κριλλος και ο Αγιτατος Πατριρχης Σερβας Πορφριος, παρατθηκε επιμνημσυνο γεμα, που παρακθησαν και οι δο Προκαθμενοι, ιερρχες των δο Εκκλησιν, κληρικο, εκπρσωποι της κρατικς ηγεσας της Σερβας συγγενες και οικεοι του εκλιπντος. Μιλντας κατ το γεμα ο Αγιτατος Πατριρχης Κριλλος εξφρασε τη χαρ του επειδ εχε τη δυναττητα της εκ του σνεγγυς συναναστροφς με τον Προκαθμενο της Ορθοδξου Εκκλησας της Σερβας, ο οποος προσταται της «πλον οικειτερης σε εμς απ πολιτιστικ, πνευματικ και ιστορικ ποψη Εκκλησας, της Εκκλησας του ευσεβος σερβικο λαο», αν και η σχετικ αφορμ αποδεχθηκε θλιβερ. «Αλλ για εμς, τους χριστιανος, ο θνατος δεν συνδεται με την πλρη απλεια του συνδσμου με σους κοιμθηκαν. Διατηρομε επ της γης αυτ τον σνδεσμο μσω της προσευχς, και αφο μεταστομε και λθουμε σ’ εκενο τον κσμο, που ευρσκονται δη οι κεκοιμημνοι, ελπζουμε τι και εκε θα χουμε κοινωνα, διτι δεν μπορε να υπρχουν περιορισμο στη Βασιλεα των Ουρανν, οι οποοι επιφρουν θλψη στον νθρωπο εκε, που δεν μπορε να υπρχει οτε λπη, αλλ οτε ταλαιπωρα. Εν η λλειψη της κοινωνας με τα προσφιλ πρσωπα, με τους οικεους μας πντοτε προκαλε λπη. Εναι αδιαμφισβτητο τι στη Βασιλεα των Ουρανν, εν αξιωθομε να βλπουμε τη δξα του Θεο, θα αποκατασταθε η κοινωνα, την οποα χνουμε εδ μσω του φυσικο θαντου του ανθρπου», ανφερε ο Αγιτατος κ. Κριλλος. Επσης τνισε, τι συνδεσαν με τον εκλιπντα πολ καλς, αδελφικς και φιλικς σχσεις τσο τον διο, σο και πολλος ιερρχες και κληρικος της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας: «ταν οικεος μεταξ οικεων, δεν υπρχε καννα μεσοτοχιο, καννα ασθημα τι ταν ξνος και εκπρσωπος μιας λλης Εκκλησας. ταν δικς μας, οικεος νθρωπος. Επομνως, εκλαμβνουμε τον θνατ του ως θνατο ενς οικεου ανθρπου». |
| Αρχεο Пн Ο Αγιτατος Πατριρχης Κριλλος συμμετεχε στις ΙΒ Χριστουγεννιτικες Κοινοβουλευτικς Συναντσεις στο Συμβολιο της Ομοσπονδας (νω Βουλς) της Ρωσας 23 Ιανουαρου 2024 τος 14:55 Ο Αγιτατος Πατριρχης Μσχας και Πασν των Ρωσσιν Κριλλος και η πρεδρος του Συμβουλου της Ομοσπονδας (νω Βουλς) της Ομοσπονδιακς Συνελεσεως της Ρωσικς Ομοσπονδας Βαλεντνα Ματβινκο συμμετεχαν στις 23 Ιανουαρου 2024 στις ΙΒ Χριστουγεννιτικες Κοινοβουλευτικς Συναντσεις, που οργανθηκαν απ το Συμβολιο της Ομοσπονδας στο πλασιο των ΛΒ Διεθνν Χριστουγεννιτικων Εκπαιδευτικν Αναγνσεων με ττλο «Η Ορθοδοξα και ο πολιτισμς της πατρδας: απλειες και αποκτματα του παρελθντος, η εικνα του μλλοντος», ανακονωσε το Γραφεο Τπου του Πατριρχη. Προ της συνεδρας σε ολομλεια διεξχθησαν στο Συμβολιο της Ομοσπονδας οι εξς θεματικς στρογγυλς τρπεζες: Ο Αγιτατος Πατριρχης Κριλλος και η Β. Ματβινκο ξεναγθηκαν στην κθεση παιδικς ζωγραφικς «Η ομορφι του κσμου του Θεο», που χει διοργανωθε στο φουαγι του ισογεου του κτηρου του Συμβουλου της Ομοσπονδας. Στην αθουσα επσημων υποδοχν πραγματοποιθηκε σντομη συνντηση της Β. Ματβινκο με τον Αγιτατο Πατριρχη Κριλλο και ακολοθησε στη Μεγλη Αθουσα του Συμβουλου της Ομοσπονδας η πανηγυρικ συνεδραση των Κοινοβουλευτικν Συναντσεων. Στη συνεδραση ταν παρντες οι βουλευτς – μλη του Συμβουλου της Ομοσπονδας (νω Βουλς) και της Κρατικς Δομας (Κτω Βουλς) της Ομοσπονδιακς Συνελεσεως της Ρωσικς Ομοσπονδας, εκπρσωποι του Γραφεου του Προδρου της Ρωσικς Ομοσπονδας, της Κυβρνησης της Ρωσας, ομοσπονδιακν οργνων εκτελεστικς εξουσας, περιφερειν – μελν της Ρωσικς Ομοσπονδας, κοινωνικν, επιστημονικν και εκπαιδευτικν οργανσεων, προσωπικτητες του πολιτισμο, τα μνιμα μλη της Ιερς Συνδου, επικεφαλς των ιερν μητροπλεων, ιερρχες και κληρικο της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας, εκπρσωποι κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν και παραδοσιακν ομολογιν της Ρωσας κ.. Τη συνεδραση νοιξε με χαιρετιστρια ομιλα της η πρεδρος του Συμβουλου της Ομοσπονδας Β. Ματβινκο, κατ τη γνμη της οποας η Ορθοδοξα εναι μια απ τις θεμελιδεις, κομβικς στλες του ρωσικο πολιτισμο. «Ακμη και οι απηνες διξεις κατ της πστεως τον 20 αι. δεν κατρθωσαν να εξαφανσουν αυτ τον σταθερ βαθ σνδεσμο. Ευτυχς, αυτς οι πικρς εποχς αποτελον πλον παρελθν. Απ κοινο αποκαθιστομε πολλ απ αυτ, που εν μρει απωλσαμε στις απτομες στροφς της ιστορας», παραθτει τα λεγμενα της Β. Ματβινκο ο λογαρισμς του Συμβουλου της Ομοσπονδας στο κοινωνικ δκτυο Telegram. |
| Μοναδικ αποδεχθηκε η πρωτοβουλα ανταλλαγς αντιπροσωπειν μοναχν με την Κοπτικ Εκκλησα. Αφενς, η Αγυπτος εναι η κοιτδα του χριστιανικο μοναχισμο, εκε σζονται αναλλοωτες οι πρτες χριστιανικς μονς, εκτθενται σε προσκνημα τα τμια λεψανα των ιδρυτν του μοναχικο βου, αναπτσσονται προσκυνηματικς διαδρομς, που συνδονται με την παραμον σε αυτ τη γη της Αγας Οικογνειας. Αφετρου, οι Κπτες επιδεικνουν μεγλο ενδιαφρον για την παρδοση των ρωσικν ιερν μονν, στις οποες διακρνουν την ενσρκωση του αυθεντικο μοναχικο πνεματος, που ακολουθε τον ρου των αρχαων παραδσεν του. Ιδιατερη εγγτητα χαρακτηρζει τις σχσεις μας με την Αρμενικ Αποστολικ Εκκλησα, πργμα, που για λλη μια φορ απδειξαν οι ειρηνευτικς και μεσολαβητικς προσπθειες της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας κατ την περοδο οξνσεως των αντιπαραθσεων στο Ναγκρνο Καραμπχ το 2020. Αποτλεσμ τους ταν η μον Νταντιβνκ και λλα προσκυνματα του Καραμπχ να τεθον υπ την προστασα των Ρσων κυανοκρνων. Το ΤΕΕΣ εχε σημαντικ συμβολ και στην δρυση το 2016 της πατριαρχικς περιφρειας ενοριν της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας στη Δημοκρατα της Αρμενας. Διατηρονται πολτιμες επαφς και με προτεσταντικς και αγγλικανικς κοιντητες του εξωτερικο και ειδικτερα με την Εκκλησα της Αγγλας, τον Ευαγγελικ Σνδεσμο του Μπλι Γκρχαμ και τις Ευαγγελικς Λουθηρανικς Εκκλησες, με χριστιανικς ανθρωπιστικς οργανσεις. Η συνεργασα με αυτος γνεται πρωτστως σε πρακτικ εππεδο. Απ κοινο βοηθμε θματα εκτκτων περιστσεων: θεομηνιν και ενπλων συρρξεων, επ πολλ χρνια υλοποιομε προγρμματα, που αποβλπουν στη διαπαιδαγγηση των νων στο πνεμα των ευαγγελικν αξιν, την πρληψη των κοινωνικ επικνδυνων νσων, την προστασα της υγεας των ανθρπων, την υποστριξη απρων, ηλικιωμνων και αναπρων. Ο προτεσταντικς κσμος και οι εξελξεις σε αυτν εναι ανομοιογενες. Υπρχουν αποκλσεις ορισμνων κοινοττων υπρ του φιλελευθερισμο της εκκλησιαστικς διδασκαλας σμφωνα με τις απαιτσεις των εκκοσμικευμνων αντιλψεων. Η Εκκλησα μας δικοψε τις σχσεις της με σους λαβαν ανκκλητες αποφσεις ως προς αυτ τα θματα. Υπ αυτν την ννοια για πολλος πιστος αποτελε γνμονα η αμετακνητη θση της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας, η οποα απορρπτει κθε συμβιβασμ στη σφαρα της ηθικς και μαρτυρε περ της διαχρονικτητας για τους χριστιανος των βιβλικν ηθικν αρχν. |
| Στις αρχς του 1966 ο μητροπολτης Νικδημος διρισε τον Βλαδμηρο ως προσωπικ του γραμματα. κτοτε ρχισε η εκκλησιαστικ διακονα του Β. Γκουντιεφ, πλρης απ ναν διαρκς αυξανμενο αριθμ καθηκντων. Στις 3 Απριλου 1969 ο μητροπολτης Νικδημος κειρε τον Βλαδμηρο μοναχ με το νομα του Ισαποστλου Κυρλλου, Φωτιστ των Σλβων. Στις 7 Απριλου (κατ το παλαι ημερολγιο), εορτ του Ευαγγελισμο της Θεοτκου, χειροτονθηκε δικονος και την 1η Ιουνου του ιδου τους πρεσβτερος απ τον μητροπολτη Νικδημο. Κατ τα χρνια της εργασας του με τον μητροπολτη Νικδημο, ως συνοδς του Σεβασμιωττου και γνωρζοντας εμπρκτως τη διεθν δραστηριτητα της Ρωσικς Εκκλησας, συμμετεχε στις εργασες της Γ Πανχριστιανικς Διασκψεως Ειρνης στην Πργα, της Δ Συνελεσεως του Παγκοσμου Συμβουλου Εκκλησιν (Π.Σ.Ε.) στην Ουψλα (Σουηδα), στις συνεδρες της Κεντρικς Επιτροπς του Π.Σ.Ε. και της Επιτροπς Νων της Χριστιανικς Διασκψεως Ειρνης. Το 1970 ο ιερομναχος Κριλλος με αριστεα και τον ττλο του Διδκτορα Θεολογας αποφοτησε απ τη Θεολογικ Ακαδημα και την Ιερατικ Σχολ του Λνινγκραντ, ολοκληρνοντας τον οκταετ κκλο σπουδν σε τσσερα χρνια. Απ την 26η Δεκεμβρου του 1974 ως την 26η Δεκεμβρου 1984 διατλεσε Πρτανης των Θεολογικν Σχολν του Λνινγκραντ. Διεθνς εκκλησιαστικ δρση μετ το πρας των ακαδημακν σπουδν Το 1971 ο μητροπολτης Νικδημος ανθεσε στον ιερομναχο Κριλλο να αποφασσει για την εγγραφ των θεολογικν σχολν της Ρωσικς Ορθδοξης Εκκλησας στον «Σνδεσμο» (Παγκσμια Αδελφτητα Ορθοδξου Νεολαας). Ο «Σνδεσμος» ιδρθηκε το 1953 με πρωτοβουλα ορθοδξων θεολγων και εκκλησιαστικν μορφν, συμπεριλαμβανομνων των πρωθιερων Ιωννη Μγιεντορφ και Αλεξνδρου Σμμαν και αρχικς δραστηριοποιετο μνον στη Δυτικ Ευρπη και τις ΗΠΑ. Απ το 1964 στον οργανισμ εντχθηκαν εκπρσωποι των ορθοδξων θεολογικν εκπαιδευτικν ιδρυμτων της Ανατολικς Ευρπης. Οι θεολογικς σχολς του Πατριαρχεου Μσχας εντχθηκαν στον «Σνδεσμο». Ο ιερομναχος Κριλλος εξελγη μλος της Εκτελεστικς Επιτροπς του «Συνδσμου». ταν το πρτο του διπλωματικ διακνημα. |
| 1184 В приведенных выше словах Ephes. 3, 2 можно усматривать некоторый преемственный ряд: Иисус Христос есть мысль Отца, как и епископы в мысли Иисуса Христа. Но, думается, этого слабого намека совершенно недостаточно для того, чтобы приписать св. Игнатию положительную теорию апостольского преемства, как это делает Bruders, который утверждает, что, по мысли св. Игнатия, первые посланники и заместители Бога Отца, именно – Христос и Его апостолы, замещены другими: их послание простирается на епископов и пресвитеров 113 года. См.: Die Verfassung der Kirche. S. 84–85. Но с другой стороны, должно считать крайним мнение F. Ritschl " я, будто у Игнатия нет никакого намека на то, что епископат естъ продолжение апостольства, и будто выражение в Посл. к римлянам 4, 2–3, где Игнатий сравнивает себя с апостолами Петром и Павлом, доказывает даже, что он не мог считать себя обладателем апостольской полноты власти. См.: Entstehung d. altkath. Kirche. 407. Выше мы уже говорили, что служение 12 апостолов всегда считалось особенным и чрезвычайным, но теорию апостольского преемства не следует отделять от установления апостолами непрерывной иерархии. 1185 Vgl.: Schanz. Der Begriff der Kiiche. – Theologische Quartalschrift. 1893. 554; Aitken Apostolical succession. Р. 195: «We observe too that these startling documents yield по real support to the doctrine ot Apostolical succession by the imposition of hands». 1186 Ad Magn. 6, 1: «Πpοκαθημνου το πισκπου ες τπου θεο πpεσβυτpων ες τπου συνεδpου τν ποστλων, κα τν διακνων τν γλυκυττων διακοναν ησο Χpιστο». 1189 Ad Trall. 3, 1: «Πντες ντpεπσθωαν τος διακνονς ς ησον Χpιστν, ς κα τν πισκοπον ντα το πατpς, τος δ πpεσβυτpοις ς συνδpιο θεο κα ς σνδεσμον ποστλων». 1193 Seeberg Studien zur Geschichte des Begriffs der Kirche. 13; Harnack Dogmengeschichte 4 , 406: «Jede einzelne Gemeinde soll ein Abbild der himmlischen Kirche sein». Vgl.: 406, Anm. 2. Vgl.: Thomasius, op. cit., 100–101; Harnack А Die Mission und Ausbreitung des Christentums, 362 ff. |
| 630 В приведённых выше словах Ephes. 3, 2 можно усматривать некоторый преемственный ряд: Иисус Христос есть мысль Отца, как и епископы в мысли Иисуса Христа. Но, думается, этого слабого намёка совершенно недостаточно для того, чтобы приписывать св. Игнатию положительную теорию апостольского преемства, как это делает Bruders, который утверждает, что, по мысли св. Игнатия, первые посланники и заместители Бога Отца, именно – Христос и Его апостолы, замещены другими: их послание простирается на епископов и пресвитеров 113 года. См.: Die Verfassung der Kirche. S. 84–85. Но, с другой стороны, должно считать крайним мнение A. Ritschl’a, будто у Игнатия нет никакого намёка на то, что епископат есть продолжение апостольства, и будто выражение в Посл. к римлянам 4:2–3, где Игнатий сравнивает себя с апостолами Петром и Павлом, доказывает даже, что он не мог считать себя обладателем апостольской полноты власти. См.: Entstehung d. altkath. Kirche. S. 407. Выше мы уже говорили, что служение 12 апостолов всегда считалось особенным и чрезвычайным, но теорию апостольского преемства не следует отделять от установления апостолами непрерывной иерархии. 631 Vgl: Schanz. Der Begriff der Kirche. Theologische Quartalschrift. 1893. S. 554; Aitken. Apostolical succession. P. 195: «We observe too that these startling documents yield no real support to the doctrine of Apostolical succession by the imposition of hands». 632 Ad Magn. 6, 1: «Προκαθημνου το πισκπου ες τπον Θεο κα τν πρεσβυτρων ες τπον συνεδρου τν ποστλων, κα τν διακνων τν μο γλυκυττων πεπιστευμνων διακοναν ησο Χρστο». 635 Ad Trall. 3, 1: «Πντες ντρεπσθωσαν τος διακνους ς ησον Χριστν, ς κα τν πσκοπον ντα τπον το πατρς, τος δ πρεσβυτρους ς συνδρων θεο κα ς σνδεσμον ποστλων». 639 Seeberg. Studien zur Geschichte des Begriffs der Kirche. S. 13; Harnack. Dogmengeschichte 4 . 1. S. 406: «Jede einzelne Gemeinde soll ein Abbild der himmlischen Kirche sein». Vgl.: S. 406, Anm. 2. Vgl.: Thomasius, op. cit., S. 100–101; |
| Αδνατο με λλον τρπο να ανοξει η πηγ των δακρων, χωρς βαθτατη ταπεινοφροσνη. Οτε πλι μπορε να εναι κανες ταπεινφρων χωρς την κατνυξη που ρχεται απ την επσκεψη του Πνεματος. Γιατ την κατνυξη γενν η ταπεινοφροσνη και την ταπεινοφροσνη η κατνυξη μσω του Αγου Πνεματος. Η μα δηλαδ δνεται με την λλη σαν αλυσδα και αποτελον μα χρη, διατηρντας αδισπαστο τον σνδεσμο του Πνεματος. Το φως που το γιο Πνεμα παρχει στην ψυχ, συνθως χνεται εξαιτας ραθυμας, αμλειας και αδιαφορας στα λγια και στα φαγητ. Γιατ η αδιαφορα στα φαγητ, η τρυφηλ δαιτα, η ακρτεια της γλσσας και η αφυλαξα των ματιν, διχνουν το φως του Αγου Πνεματος και μας κνουν σκοτεινος. Και ταν γεμσομε σκοτδι, ττε λα τα θηρα του αγρο της καρδας μας και τα λιονταρπουλα, οι λογισμο δηλαδ των παθν, τριγυρζουν μσα σ’ αυτ, ουρλιζοντας και ζητντας να τραφον με εμπθεια και να αρπξουν το θησαυρ που χει βλει μσα μας το Πνεμα. Αλλ η ντως αγαπητ εγκρτεια και η αγγελοποις προσευχ, χι μνο δεν επιτρπουν να περσει τποτε ττοιο κοντ στην ψυχ, αλλ και το φως του Πνεματος το διατηρον σβηστο στο νου και κνουν την καρδι ρεμη· ακμη, πηγζουν αγν τη θεα κατνυξη, πλατνουν την ψυχ στην αγπη του Θεο και την εννουν ολκληρη, μσω της ευφροσνης και της παρθενας, με το Χριστ. Τποτε λλο δεν εναι τσο συγγενς με το λογικ, σο η αγντητα και η σωφροσνη της ψυχς. Αυτν μητρα εναι η περιεκτικ και αγαπητ εγκρτεια. Πατρας της εγκρτειας εναι ο φβος. Ο φβος, ταν μεταβληθε σε πθο και ενωθε με την επιθυμα των θεων πραγμτων, κνει την ψυχ φοβη και γεμτη απ την αγπη του Θεο και μητρα του θεου λγου. Ο φβος, ταν ενωθε με την ψυχ, την κνει να εγκυμονε με τη μετνοια το λγο της Κρσεως, οπτε την περικυκλνουν αμσως οι ωδνες των κολσεων του δη και την κατατυραννον στεναγμο και πνοι και σφξιμο της καρδας, καθς συλλογζεται τη μλλουσα ανταπδοση των κακν πρξεων. Κατπιν, αφο με πολλ δκρυα και πνους αναπτξει μσα στην κοιλα της δινοις της το πνεμα σωτριας που συνλαβε, το γννα στη γη της καρδας της. |
|
|
