| γ δ πλιν πρς τος ειμνστους κενους ποκρινμενος φασκον, λιπαρν μανθνειν λοιπν κα τν κτ γεννματα, κα ποον ποου πρχει κημα. δδασκον δ εμενς ο παθες λγοντες, μ εναι τξιν σνεσιν ν συντοις· πσαν δ ταξαν κα καταστασαν· κα πιθντες ο μακριοι πιθανος ποδεγμασιν λεγον, ες μσον προενεγκντες πιθανς ποδεξεις κα πλεονας, ξ ν τινα ν τ παρντι λγ συντττομεν, να ξ κενων λοιπν κα περ τν λοιπν φωτισθμεν. Ον τι λγω· γλως, καιρος , ποτ μν κ πορνεας δαμονος τκτεται, ποτ δ κ κενοδοξας, ταν τις φ αυτ νδοθεν σεμννηται σμνως· ποτ δ κ τρυφς, πνος πολς . Ποτ μν κ τρυφς, ποτ δ κ νηστεας, ταν ο νηστεοντες παρωνται· ποτ δ ξ κηδας, ποτ δ κα κ φσεως. πολυλογα ποτ μν π γαστριμαργας, ποτ δ π κενοδοξας· κηδα ποτ μν π τρυφς, ποτ δ ξ φοβας Θεο· βλασφημα στιν μν κυρως κημα περηφανας· πολλκις δ κα κ το κρναι ν τ ατ τν πλησον, κα π φθνου καρου τν δαιμνων· σκληροκαρδα στν τε π κρου, π ναισθησας, π προσπαθεας· πλιν δ προσπθεια στι μν τε π πορνεας, φιλαργυρας, γαστριμαργας, κενοδοξας, κα ξ τρων πολλν· πονηρα πλιν π οσεως κα ργς. πκρισις ξ αταρκεας κα διορυθμας· τ δ τοτων ναντα κ τν ναντων γεννητρων ατν ποτκτονται. Κα να μ πολλ λγω, πιλεψει με γρ χρνος, περ τ καθ ν ξετζειν βολομαι· κυρως πντων τν προειρημνων παθν ναιρτις στν ταπεινοφροσνη, ν ο κτησμενοι πντα νενικκασι. Γεντρια [al. γενντρια] πντων τν κακν, δον κα πονηρα, κατχων οκ ψεται τν Κριον· οδν δ μς κ τς προτρας ποχ κτς τς δευτρας νσειε. Φβου Κυρου πδειγμα ξ ρχντων κα θηρων ληψμεθα. Πθου δ το πρς Θεν πδειγμα τν σωμτων ρως τπος γενσθω σοι· οδν γρ τ κωλον, κα κ τν ναντων ποιεσθαι μς τ τν ρετν ποδεγματα. Πεπονρευται χαλεπς παροσα γενε, κα λη οσεως κα ποκρσεως πεπλρωται· κπους μν σωματικος κατ τος ρχαους πατρας μν σως πιδεικνυμνη· τν δ χαρισμτων ατν οκ ξιουμνη, καπερ ομαι, οποτε ς νν φσις χαρισμτων δετο· κα εκτως πεπνθαμεν· ο γρ κποις, λλ πλτητι κα ταπεινσει Θες μφανζεται. |
| λλ’ μες οδαμς γνοομεν, ποον σται μν τντι φλιμον κα χρσιμον. πιστεων ες τν ησον, στις «οκ σχνθη δξασθαι ατν ς «δολον γαθν κα πιστν», ο λυπηθσεται πονομαζμενος Γαλιλαος Ναζωραος παρ τν «υν το ανος τοτου». τοιοτος μιμεται τ παρδειγμα το Νικοδμου, στις δι τν γπην το Χριστο γκατλιπε τν Φαρισακν μερδα πισπασμενος οτω τν γανκτησιν ατν π τ το ησο Χριστο περασπσει. – Δι τν διαγωγν ατο τατην ξιοται τς λαμπρς τατης το Κυρου παγγελας, « δεχμενος προφτην ες νομα προφτου, μισθν προφτου λψεται, «ς ν ποτσ μς ποτριον δατος ν τ νματ μου, τι Χριστο στε, μν λγω μν, ο μ πολσ τν μισθν ατο». § 10. Τοιοτοι σαν ο τν ουδαων ρχοντες, ο ρχιερες, ο Γραμματες, ο πρεσβτεροι κα ο Φαρισαοι, νθρωποι ατχρημα πονηρο κα γαν φθονερο. Διτι πστειλαν πηρτας ο μνον ν πισωσιν ατν, λλ κα παρανμως ες θνατον καταδικσωσι.«Τοιοτον γρ πονηρα», λγει μγας τς κκλησας διδσκαλος, «τοιοτον πονηρα, οδεν βολεται εκειν, πρς ν βλπει μνον, στε τν πιβουλευμενον νελεν. λλ τ φησιν Γραφ; ρσσων βθρον τ πλησον ες ατν μπεσεται, περ κα ττε γγονεν. Ατο μν γρ βολοντο ατν νελεν, ς δ σβεννντες τ κρυγμα, γγονε δ τοναντον. Τ μν γρ κρυγμα νθε τ το Χριστο χριτι, τ δ κενων πντα σβσθη κα πλωλε, κα πατρδος κα λευθερας κα δεας κα λατρεας ξπεσον, κα πσης πεστερθησαν εημερας, κα γεγνασι δολοι κα αχμλωτοι. Τατ’ ον εδτες μηδποτε πιβουλεωμεν τροις μαθντες τι καθ’ αυτν κονμεν τ ξφος κα βαθυτραν αυτος δδομεν τν πληγν. Πσαν τονυν πικραν κα ργν κα θυμν κβλωμεν. Τατ λγων, μο μν οκ κνηρν, μν δ σφαλς. Κα γρ κα ατρο τ ατ πολλκις χρνται φαρμκ. Κα μες ο παυμεθα τ ατ νηχοντες, ναμιμνσκοντες, διδσκοντες, παρακαλοντες. Κα γρ πολς τν βιωτικν πραγμτων χλος, κα λθην μν μποιν κα διδασκαλας δε μν συνεχος, ν’ ον μ μτην, μηδ νταθα συλλεγμεθα, τν δι τν ργων πδειξιν παρασχμεθα, να οτω φιλοσοφοντες κα τας τν μελλντων λπσιν ρθομενοι, οδ τν θνατον γησμεθα θνατον, λλ τος στεφνους ναλογιζμενοι, τ βραβεα, τ πρρητα γαθ « φθαλμς οκ οδε κα ος οκ κουσε κα π καρδαν νθρπου οκ νβη», τν ζων κενην τλος οκ χουσαν πολασωμεν χριτι κα φιλανθρωπ το Κυρου μν ησο Χριστο, δξα κα τ κρτος ες τος ανας τν ανων μν. μιλα ΜΒ´. Ο Γραμματες κα Φαρισαοι γουσι τ ησο γυνακα εν μοιχεια κατειλημμενην 1) «ησος δ πορεθη ες τ ρος τν λαιν. 2) ρθρου δ πλιν παρεγνετο ες τ ερν κα πς χλος ρχετο πρς ατν· κα καθσας δδασκεν ατος· |
| Οτε λοι σοι δεν αγαπον τον πλησον, μπορον να τον μισον, οτε σοι δεν τον μισον , να τον αγαπον. Και εναι λλο να φθονε κανες την προκοπ του πλησον, κι λλο να του γνεται εμπδιο στην προκοπ. Το καττερο μως σκαλοπτι της κακας εναι, χι μνον να λυπται για τα προτερματα του λλου, αλλ και να τα διαβλλει τι δεν εναι προτερματα. λλα εναι τα σωματικ πθη και λλα τα ψυχικ. λλα τα φυσικ και λλα τα παρ φση. Εκενος που απωθε τα σωματικ και φυσικ πθη, αλλ δε δεχνει καμα φροντδα για τα λλα, εναι μοιος με νθρωπο που στνει φρχτη ψηλ και πυκν κατ των θηρων, χαρεται μως αν τα πουλι τσιμπολογον τα σταφλια του λογικο αμπελιο, που πργματι δεν κρβονται. Η ψυχ πρτα φαντζεται το κακ, κατπιν το επιθυμε, πειτα νιθει ηδον λπη γι’ αυτ, κι τσι στη συνχεια φτνει στην ασθησ του και μετ στην επαφ μ’ αυτ, την φανερ και την αφαν. λα τα στδια συνοδεουν οι λογισμο, εκτς απ την πρτη κνηση αν αυτ δε γνει δεκτ, το μετπειτα κακ μνει ανενργητο. Εκενοι που πλησιζουν στην απθεια, σαλεονται μνον απ φαντασες, εν σοι χουν μετρισει τα πθη τους, απ επιθυμες. Στην ασθηση του κακο φτνουν εκενοι που κνουν κακ χρση των πραγμτων αλλ λυπονται γι’ αυτ, εν στην επαφ με το κακ, εκενοι που το πραγματοποιον χωρς λπη. Η ηδον χει εγκατασταθε σε λα τα μλη του σματος, αλλ δεν τα ενοχλε λα ομοως. λλα τα ενοχλε σε σχση μλλον με το επιθυμητικ μρος της ψυχς, λλα με το θυμικ και λλα με το λογιστικ, με τη γαστριμαργα, την οξυθυμα και την πονηρα, την αιτα λων των ανσιων παθν. Εναι ανγκη τα αισθητρια να ανογονται σαν πλες πλεως. Εναι μως απαρατητο να μην επιτρπομε, μαζ με σα εναι αναγκαα, να μπανουν και “θνη που θλουν τους πολμους” (Ψαλμ. 67, 31) και γνονται ατια μχης. Η ηδον εναι η μητρα της επιθυμας, η οξυθυμα του θυμο και η πονηρα του φθνου. Δεν μπορε να ειρηνεει με τα δετερα ποιος δεν αγωνζεται εναντον των πρτων. Οτε πλι μπορε να μπει στο λιμνι του μετριασμο των παθν εκενος που εργζεται τις εντολς αναγκαστικ. |
| 17 . ρ. (об.) Τ ρμηνεονται ο δ εαγγελιστα; π. βος, λων, ετς κα νθρωπος. ετς δει, βος βο, λων κρζει, νθρωπος λγει, βος τν γεωργαν, λων τν βασιλεαν, ετς τ δψηλ τς βασιλεας, νθρωπος τ λογικν, ετς τ πνευματικν, λων τ θυμ[ ιτ] ικν, βος τ ρεκτικν. νθρωπος μν γκφαλος, ατς δ ψυχ, λων καρδα, βος τ παρ. 18 . ρ. Τ ργον ποησεν Θες πρ πντων τν ργων; π. τος ανας κα πρ πντων τν λλων ποιημτων. 19 . ρ. Δι τ λγεται γγελος γγελος; π. Δι τ ναγγλλειν το Θεο τ θελματα. 20 . ρ. Κα τ πνεμα δι τ λγεται πνεμα; π. Πνεμα λγεται παρ τ π ν νεμα, ξως πινοε, γουν π σαν νεσιν συντμω; πινοεται, τ γρ γιον Πνεμα τ πντα ρευν κα τ βθη το Θεο. 7. Πο рукописи Пантелеимоновской библиотеки 317 (в 8 д. бум. 254 л. Номоканон) XVI в. (л. 193) ποφθγματα κα διηγματα γων γερ ντων. πλθατε εζ τν πναντι κμην κα ερσκετε νθρωπον κερμιον δατος βαστζοντα. Τς κμη; κ σμος. τς νθρωπος; δμ. τς τ κερμιον; τ βπτισμα. νθρωπς τις ε χεν δο υος. κα ε πεν τ ν πελθε ες τν μπελν μου, ργζου. κα ε πεν οκ πγω. ςτερον δ μεταμεληθες πλθε. μοως κα τ τρ ε πεν…, πγω κα οκ (об.) πλθεν. Τς νθρωπος; Θες. τς πγων κα παρακοσας; ο, ουδαοι τς επ ν οκ πγω κα πλθεν; ξ θνν λας. πλθατε ες τν πναντι κμην κα ερσκετε νον κα πλον δεδμενον. Τς κμη; κ σμος. τς πλος; ξ θνν λας. τς νος; ο ουδαοι. τς δσας; νμος. τς λσας; Χριστς. νθρωπς τις φτευσεν μπελνα κα φραγμν ατν περιθηκεν. νθρωπος; Θες. μπελος; κ σμος. ληνς; τ βπτισμα. πργος; πστις. γεωργο; (194) ο ουδαοι. δολοι; ο προφται κα μρτυρες. υς; Χριστ ς, γερο γεωργο; ο λαβντες τν ναν διαθκην. ο πολεσθντες; ο παρνομοι ουδαοι. ξλθεν σπερων το σπεραι τν σπρον ατο. κα μν πεσεν παρ τς κνθας, δ πεσεν ες τν γν τν γαθν. ρ. σπρος; στν λγος το [ Θεο]. κνθες; α πονηρα νθυμ σες, ο πεσ ν οδας πεπνγη. πεσ ν ες τν γαθν γν; ο πιστεοντες ξ εθνν. |
| 1. κ δ το ρους το δωδεκτου το λευκο ο πιστεσαντεσ τοιοτο εσιν· ς νπια βρφη εσν, ος οδεμα κακια ναβανει π τν καρδαν οδ γνωσαν, τ στι πονηρα, λλ πντοτε ν νηπιτητι διμειναν. 2. ο τοιοτοι ον διστκτως κατοικσουσιν ν τ βασιλε το θεο, τι ν οδεν πργματι μαναν τς ντολς το θεο, λλ μετ νηπιτητος διμειναν πσας τς μρας τς ζως ατν ν τ ατ φρονσει. 3. οι ον διαμενετε, φησ, κα σεσθε ς τ βρφη, κακαν μ χοντες, πντων τν προειρημνων νδοξτεροι σεσθε·´πντα γρ τ βρφη ατ. μακριοι ον μες, σοι ν ρνητε φ’ αυτν τν πονηραν, νδσησθε δ τν κακαν· πρτοι πντων ζσεσθε τ θε. 4. μετ τ συντελσαι ατν τς παραβολς τν ρων λγω ατ· Κριε, νν μοι δηλωσον περ τν λθων τν ρμνων κ το πεδου κα ες τν οκοδομν τεθειμνων ντ τν στρογγλων τν τεθντων ες τν οκοδομν, κα τν τι στρογγλων ντων. 107 1. κουε, φησ, κα περ τοτων πντων. ο λθοι ο το πεδου ρμνοι κα τεθειμνοι ες τν οκοδομν το πργου ντ τν ποβεβλημνων, α ζαι εσ το ρους το λευκο. 2. πε ον ο πιστεσαντες, κ το ρους το λευκο πντες κακοι ερθησαν, κλευσεν κριος το πργου τοτους κ τν ιζν το ρους τοτο βληθναι ες τν οκοδομν το πργου· γνω γρ, τι, ν πελθωσιν ες τν οκοδομν το πργου ο λθοι οτοι, διαμενοσι λαμπρο κα οδες ατν μελανσει. 3. Quodsi de ceteris montibus adiecisset, necesse habuisset rurus visitare eam turrem atque purgare. Hi autem omnew candidi inventi sunt, πιστεσαντες κα ο μλλοντες πιστεειν· κ το ατου γρ γνους εσν. μακριον τ γνος τοτο, τι κακν στιν. 4. κουε νν κα περ τν λθων τν στρογλων κα λαμπρν. κα ατο πντες κ το ρους το λευκο εσν. Audi autem, quare rotundi sunt reperti. Divitiae suae eos pusillum obscuraverunt a veritate atque obfuscaverunt, a deo vero nunquam recesserunt, nec ullum verbum malum processit de ore eorum, sed omnis aequitas et virtus veritatis. 5. Horum ergo mentem cum vidisset dominus posse eos veritati favere, bonos quoque permanere, iussit opes eorum circumcidi, non enim in totum eorum tolli, ut possint aliquid boni facere de eo, quod eis relictum est, et vivent deo, quoniam ex bono genere sunt. Ideo ergo pusillum circumcisi sunt et positi sunt in structuram turris huius. 108 |
| 202 . πως η κατ Θεν εργασα λγεται αρετ, τσι και η αναπντεχη θλψη λγεται πειρασμς. 203 . Ο Θες περαζε τον Αβραμ, δηλαδ τον στενοχωροσε προς το συμφρον του κι χι για να μθει τι εδους ταν, γιατ τον γνριζε Εκενος που γνωρζει τα πντα και πριν απ την παρξ τους. θελε να του δσει αφορμς για την τλεια πστη. 204 . Κθε θλψη ελγχει την κλση του θελματος, αν κλνει στα δεξι στα αριστερ. Γι’ αυτ η θλψη που μας συμβανει λγεται πειρασμς, επειδ παρχει περα, δηλαδ φανερνει στον θλιβμενο τα κρυφ θελματ του. 205 . Ο φβος του Θεο μας αναγκζει να πολεμομε την κακα. ταν εμες πολεμομε, την πολεμε η χρη του Θεο και την αφανζει. 206 . Σοφα δεν εναι μνο να γνωρζουμε με φυσικ συνπεια την αλθεια, αλλ και το να υπομνομε σαν δικ μας την πονηρα εκενων που μας αδικον. Γιατ εκενοι που μειναν στην πρτη περπτωση, φοσκωσαν απ υπερηφνεια. Εκενοι μως που φτασαν στη δετερη, απκτησαν ταπεινοφροσνη. 207 . Αν θλεις να μην πειρζεσαι απ τους πονηρος λογισμος, να καταδχεσαι εξουδνωση της ψυχς σου και θλψη της σρκας του. Κι αυτ χι σε μερικ, αλλ σε κθε καιρ και τπο και πργμα. 208 . Εκενος που γυμνζεται με τη θλησ του στις θλψεις, δε θα κατακυριευτε απ τους ακοσιους πονηρος λογισμος. Εκενος που δεν καταδχεται τα πρτα, αιχμαλωτζεται απ τα δετερα και χωρς να θλει. 209 . ταν αδικεσαι και σκληρανει η καρδι σου και τα σπλχνα σου, μη λυπσαι, επειδ αυτ γινε κατ’ οικονομαν, αλλ με χαρ να ανατρπεις τους λογισμος που ξεσηκνονται, γνωρζοντας τι με τον αφανισμ των λογισμν, μλις αυτο εμφανιστον, αφανζεται και το κακ. Αν μως οι λογισμο εξακολουθον αδικοπα, ττε και το κακ μεγαλνει. 210 . Χωρς συντριβ καρδις εναι αδνατο να απαλλαγες απ την κακα. Δνει συντριβ στην καρδι η εγκρτεια απ τα τρα αυτ: πνο, τροφ και σωματικ ανπαυση. Η αφθονα αυτν φρνει τρυφ και ηδονικ ζω, και αυτ δχονται τους πονηρος λογισμος και εναι αντθετα στην προσευχ και στην πρπουσα διακονα. |
| 216, 220, 223, 230 – πνευματικ 225 πανικς 219–222 Παπα-Τχων Αγιορετης 148, 250 κ.ε. παρδειγμα 47–50 Παρδεισος 273, 291, 344 – (μτφ.) 76 παρδοση 143 Παρκληση Παναγας 147 Παρκλητος βλ. Πνεμα γιο παρακο 282 παρακολοθηση εαυτο 64, 93, 94, 290, 291, 324 παρηγορι ανθρπινη 241, 272, 284, 330 – θεα 47, 102, 148, 153, 192, 196, 229, 241, 272, 285, 310–312, 344, 347, 354 Παρουσα Δευτρα 188 παρρησα στον Θε 225 Πατρες γιοι 238 Πατρων Αγων κεμενα 100, 101 πατρδα 31 πατρδας αγπη 31 – υπερσπιση 36 πατριωτισμς 32, 34 Παλος Απστολος 264 πειθαρχα 221–222 περα πνευματικ 92 πειρασμς 114, 115, 157, 283 βλ. κα διβολος πειρασμο αντιμετπιση 306 πειρασμο 63, 81, 109, 157 Πεντηκοστ 84, 85 περιβλλον 96 περιργεια 92 περισπασμς 114, 115, 313 περισπασμο αντιμετπιση 99 Πτρος Απστολος 189, 265 πστη 22, 23, 30, 136, 137, 144, 191, 201, 245, 246, 253, 257, 261–280, 344 – και αγπη 273–274 – και ταπενωση 269 πστεως ρνηση 188–190, 191, 216, 227, 229 κ.ε., 232–234, 333 – αξηση 266 – γκρμισμα 20 – δναμη 268–270 – λλειψη 292 πιστς 123, 205, 227 πλανεμνος 337 πλνη 176, 293 κ.ε. πλνης ατια 61, 134 πλεονεξα 161 πλησον 157 πλοτος 165 Πνεμα γιο 82, 85, 96, 190 Πνεματος Αγου απκτηση 85 πνεμα αγωνιστικ βλ. αγνας – αντχριστο 175 – ευρωπακ 81 – θυσας βλ. θυσα – κοσμικ 137, 326, 330 – μαθητεας 79 – χαλαρ 29, 39, 46, 215 Πνευματικς 110, 122, 351 Πνευματικο συμβουλ 126, 183 ποιμαντικ 68–70, 351 – αρρστου 346 – διαζευγμνων 41 – διαφωνοντων 65–67, 127 – μθυσου 172 – μεμψμοιρου 129 ποιμν 121 κ.ε. ποιμνος αγπη 95 πομνη 121 κ.ε. πλεμος 38, 122, 202, 203, 206, 208, 209, 213, 216, 219, 220, 298 κ.ε., 333 – πνευματικς 25, 112, 122 πολιτεα 22 πονηρα 62 πνος 307 – καρδιακς 47, 157, 285, 305–307, 310, 311, 313, 315 κ.ε., 335 – πνευματικς 26, 75, 94, 301 πρατητα 46 προαρεση βλ. διθεση προβλημτων αντιμετπιση 72, 73–74 προβολ εαυτο 81 προδοσα 205, 220, 225 προετοιμασα πνευματικ 45, 191 κ.ε. πρνοια θεα 182, 217, 245–260 |
| 2219 См., например, Свт. Григорий Нисский : «Он называет Слово не слышимым, но видимым, то есть воипостасным». Testimonia adversus Judaeos. PG T. 46. Col. 197; также Oratio catechetica magna, 8.153–155. 2220 Свт. Епифаний Кипрский . Adversus Haereses, 392.2 и далее. 2221 Свт. Григорий Нисский . Testimonia adversus Judaeos. PG T. 46. Col. 197 ( τ νυπστατον το γου Πνεματος «воипостасное Святого Духа»); Свт. Василий Великий , De Spiritu, 195.12–13 ( τ μν к Θεο πηγζον νυπστατον στι «Дух, берущий начало в Отце, является воипостасным»); Свт. Епифаний Кипрский . Ancoratus, 81.2.5. 2222 Свт. Епифаний Кипрский . Adversus Haereses, 3.266.4–5 ( τρα πρσωπα περγραφα κα νυπστατα κα μοοσια κα συναικα ατοτελ «Три Лица неописуемых, воипостасных, единосущных, совечных и самосовершенных»). 2223 Свт. Епифаний Кипрский . Ancoratus, 6.5.1–6.1. 2224 Свт. Епифаний Кипрский . Ancoratus, 77.5.1–6.1. 2225 Свт. Василий Великий . Adversus Eunomium. PG Т. 29. Col. 713. 2226 Свт. Григорий Нисский . Adversus Macedonianos de Spiritu Sancto, 102.28. 2227 Си. Дидим Слепец . De Trinitate, 16.44.5. 2228 См. Свт. Иоанн Златоуст . In principium Actorum. PG T. 51. Col. 107; см. также In catenas sancti Petri, 19.21–22. 2229 πονηρα ο τε οσαν ατς νυπστατον παραστσαι χομεν. Quod Deus non est auctor malorum. PG T. 31. Col. 341. 2230 " Ο τε νυπστατον τ κακν στιν«. Adversus Haereses, 263.6. 2231 μαρταν δ ταν κοσης, μ δναμν τινα νυπστατον νομσης. In epistulam ad Romanos. PG T. 60. Col. 503. 2232 Θε οδν στιν νυπστατον κακν. Sermo 46.1.2.4. 2233 Πντοτα γρ ναργν κα νοσιον κα νυπστατον τ δω φσαι τ γαθν τε κα τ διον νθαωραται θλημα. Contra Eunomium, 3.6.17.8–10. 2234 См. Ad imaginem dei et ad similitudinem. PG T. 44. Col. 1340. – Подлинным автором этого трактата является преп. Анастасий Синаит . См. Предисловие Сидорова А. И. к книге «Преподобный Анастасий Синаит . Избранные творения». М., 2003. С. 15. – Прим. ред. 2235 το αματος νυπστατος θρμη. Fragmentum ex oratione contra astronomos. PG T. 36. Col. 675. |
| 22, . 19) που για χρη μας πθανε και αναστθηκε, δεν πρπει μνο να μνει καθαρς απ κθε μολυσμ σαρκικ και πνευματικ(Β Κορ. 7, 1), στε να μη φγει και πιει την καταδκη του(Α Κορ. 11, 29)· πρπει να δεχνει και στα πργματα τι χει το φρνημα Αυτο που πθανε και αναστθηκε για χρη μας, με το να μη μνει μνο καθαρς απ κθε αμαρτα, αλλ και να νεκρνεται για την αμαρτα και τον κσμο και τον εαυτ του και να ζει για το Θε(Ρωμ. 6, 11). Απ τους πονηρος λογισμος, λλοι δεν αγγζουν διλου την ψυχ αν περιφρξομε τον εαυτ μας με μεγλη ασφλεια, εν λλοι γεννιονται και φυτρνουν μσα μας ταν δεξομε ραθυμα· αν μως προλβομε, πνγονται γργορα και καταχνονται. λλοι πλι και γεννιονται και αυξνονται και καταλγουν σε πονηρς πρξεις και διαφθερουν λη την υγεα της ψυχς μας ταν μας καταλβει μεγλη ραθυμα. Το μακριο λοιπν εναι να μη δεχτομε καθλου πονηρ λογισμ. Το δετερο εναι, ταν εισχωρσουν οι λογισμο, να τους απωθσομε γργορα και να μην τους επιτρψομε να καθυστερσουν περισστερο, για να μη μας μολνουν με την πονηρα τους. Αν ραθυμσομε και σ’ αυτ το στδιο, υπρχει ακμη, με τη φιλανθρωπα του Θεο, θεραπεα και για τη ραθυμα αυτ και χουν παρασκευαστε για τα τραματα του εδους αυτο πολλ φρμακα απ την ρρητη εκενη Αγαθτητα. Σε παρακαλ λοιπν, σο βρσκεσαι στο σμα σου, μην αφσεις ελεθερη την καρδι σου. Γιατ πως ο γεωργς δεν μπορε να εναι απλυτα ββαιος για τον καρπ του χωραφιο του, αφο δε γνωρζει τι μπορε να συμβε σπου να τον κλεσει στην αποθκη του, τσι και ο νθρωπος δεν μπορε να αφσει ελεθερη την καρδι του σο αναπνει. Και πως ο νθρωπος δε γνωρζει τ πθημα θα συναντσει ως την τελευταα του αναπνο, τσι και ο μοναχς δεν εναι δυνατ να αφσει ελεθερη την καρδι του σο αναπνει, αλλ πρπει πντοτε να φωνζει προς το Θε ζητντας τη βασιλεα Του και το λες Του. Ο πονηρς λοιπν, επειδ γνωρζει καλ τι πρα πολλ μπορε να κατορθσει ποιος προσεχεται απερσπαστα στο Θε, σπεδει με οποιοδποτε τρπο, ελογο παρλογο, να κνει το νου να περισπται. |
| 22] οσαν το Θεο, μϑ λγουσιν εδτες, μτε περ ν διαβεβαιονται. Κα συναϑροισϑεσης αϑις δευτρας συνδου παρ τς οιδμου καì μακαρτιδος δεσπονης, τς δελφς μο τς Παλαιολογνης, ν τατ δ τ βασιλδι τν πλεων, καταδικζεται μν οτος δ Ακνδυνος, συγκαταδικζεται δ καì ηϑες πατριρχης ς τ κενου φρονσας. Γεγοντος καì ατις τρου τμου συνοδικο, πικυροντος μν τν κατ το Βαρλαμ ηϑντα τμον, καταδικζοντος δ καì τον Ακνδυνον τνδε σν τ ταιρεα ατο. πειτα διαδχεται τν πατριαρχικν ϑρνον Ισδωρος μακριος, ντως το Θεο νϑρωπος. Ο πολ τ ν μσ καì νσταται φιλσοφος Γρηγορς Νικηφρος, πεκδικν τ τε Ακινδνου καì Βαρλαμ. Κατοι γε τον φιλσοφον, ς φιλσοφον, πεϑεσϑαι δει τ ληϑεα καì ρεμεν – γρ φιλοσοφας ρος τοιοτς στιν, στε τν τατην σπασμενον πλαστον εναι προσκει καì συνετν σπερ τοναντον – νασχυντον πντη καì ταμν, τν πονηρα συζντα καì βασκανα. Ο γρ τοι τοιοτος. Κν μυρικις πιστομισϑ τοσαυτκις νϑσταται [л. 22.об. ] πλιν. Ο δ τν φλην λϑειαν ποϑμεος, καì τρους προσλαβμενος κανος, κατ τς ληϑεας σταται. Аλλ ο χϑροì Κυρου φεσαντο ατ. Κα τονυν καì αϑις τρτης συνδου συγκροτηϑεσης καì ατς ν τ Κωνσταντινουπλει παρμο, τν πατριαρχικν ϑρνον το μακαρου Καλλστου κοσμοντος, πλιν γνεται τμος, πεκδικν μν καì πιστηρζων τε πρτον καì δετερον τμον καταδικζων δ τν Γρηγορν σν τε τ Ακινδν καì Βαρλαμ. Ο δ τν κατ ατο τοιατην νεχϑεσαν ψφον μ νεγκν, κατ το τμου χωρε. Κα οτ πο τς ϑεας γραφς, οτ πο τς διδασκαλας τν ϑεων πατρων καì ϑεολγων, αλλ πο τς κοιλας ατο βλσφημα εξερεγεται ματα. νϑν τοι καì τ γιωττ πατριρχ Φιλοϑ βιβλον ξεπονϑη κατ πντων ατν, τ σοδομητικ πυρ οικς, τ τεφροντι γλσσας βλασφμους καì σεβες. Οτω γον το πργματος χοντος, οκ ν ποτε ες τοσατην μανας λϑοιμεν κορυφν, ς τε τ εκενων ατελ νομσαι καì τλος πιϑεναι τος γρμμασιν. |
|
|
