| 92 . Η ψυχ που ευεργετεται και γλυκανεται απ τον Ιησο, ανταμεβει τον Ευεργτη της με την δοξολογα προς Αυτν, γεμτη αγπη και αγαλλαση. ευχαριστε και επικαλεται με χαρ και ευφροσνη Αυτν που της χαρζει την ειρνη και Τον βλπει νοητς μσα της να διαλει τις φαντασες των πονηρν πνευμτων. 93 . «Και ατνισε – λγει ο Δαβδ – ο νοητς οφθαλμς μου τους νοητος εχθρος μου και το αυτ μου θα ακοσει αυτος που ξεσηκνονται πονηρ εναντον μου»(Ψαλμ. 91, 12). «Και εδα να γνεται απ το Θε ανταπδοση στους αμαρτωλος για χρη μου»(Ψαλμ. 90, 8). ταν δεν υπρχουν φαντασες μσα στην καρδι, ττε ο νους βρσκεται στη φυσικ του κατσταση και εναι τοιμος να κινεται σε κθε θεωρα τερπν, πνευματικ και αγαπημνη απ το Θε. 94 . τσι λοιπν, πως επα, εναι εκ φσεως συστατικ το να του λλου η νψη και η ευχ του Ιησο. Η κρα προσοχ συντελε στην αδικοπη ευχ. η ευχ πλι στην τλεια νψη και προσοχ του νου. 95 . Ωφλιμος παιδαγωγς και του σματος και της ψυχς εναι η αδικοπη μνμη του θαντου. αφνοντας δηλαδ λα σα συμβανουν στο μεταξ, αυτν πντοτε να χομε εμπρς στα μτια μας, αυτ το κρεβτι να φανταζμαστε που ξαπλωμνοι θα ψυχομαχομε και λα τα υπλοιπα. 96 . Δεν πρπει, αδελφο, να αποκοιμηθε εκενος που θλει να εναι διαπαντς απλγωτος. Αλλ εναι ανγκη να γνει να απ τα δο: να πσει και να χαθε αφο γυμνωθε απ τις αρετς, να στκεται πντοτε με το νου του οπλισμνο. Γιατ και ο εχθρς διβολος πντοτε στκεται οπλισμνος, μαζ με λη την παρταξ του. 97 . Απ τη συνεχ μνμη και επκληση του Κυρου μας Ιησο Χριστο, και αν δεν αμελομε την αδικοπη νοερ δησ μας προς Αυτν και την αδισπαστη νψη και την εργασα της προσοχς, δημιουργεται στο νου μας μα θεα κατσταση. Επομνως ας χομε πραγματικ μας ργο που θα εκτελομε πντοτε και με τον διο τρπο την επκληση του Ιησο Χριστο του Κυρου μας, κρζοντας προς Αυτν με πυρπολημνη καρδι στε να γνομε μτοχοι του αγου ονματος του Ιησο. Η συνεχς εργασα και στην αρετ και στην κακα εναι μητρα της συνθειας. Και αυτ εναι δετερη φση. ταν φτσει ο νους σε ττοια κατσταση, ττε ζητει τους εχθρος δαμονες, πως το λαγωνικ ζητει το λαγ μσα στις λχμες. και αυτ ζητει τον λαγ για να τον φει, εν ο αγωνιστς νους τον εχθρ για να τον αφανσει. |
| Ο καπνς που βγανει απ τα ξλα, πειρζει τα μτια, αλλ πειτα δεχνει σ’ αυτ φως και ευχαριστε εκενους που ενοχλοσε πρωττερα. Και η ακατπαυστη προσοχ προκαλε κπωση. ταν μως φτσει η Ιησος, που τον καλομε με την προσευχ, φωτζει την καρδι. Γιατ η μνμη του Ιησο χορηγε, μαζ με την λλαμψη, και το σπουδαιτερο απ’ λα τα καλ. Ο εχθρς μας συνηθζει να πιζει το νου μας σαν με μοχλ, θλοντας να τρμε χμα κι εμες μαζ του (Γεν. 3, 14.). Επιθυμε, η εικνα του Θεο να βαδζει με την κοιλι. Γι’ αυτ λει ο Θες: «Θα βλω χθρα ανμεσα σε σνα και σ’ αυτν» (Γεν. 3, 15). Γι’ αυτ το λγο πρπει εμες πντοτε να αναπνομε το Θε, για να μνομε τσι τρωτοι απ τα πυρωμνα βλη του διαβλου κθε μρα. Γιατ λει η Γραφ: «Θα τον σκεπσω, επειδ γνρισε το νομ Μου» (Ψαλμ. 90, 14), και «H σωτηρα εναι κοντ σ’ εκενους που Τον φοβονται» (Ψαλμ. 84, 10). Ο μακριος Απστολος Παλος το σκεος της εκλογς (Πραξ. 9, 15), ο οποος μιλοσε με το φωτισμ του Χριστο (Β Κορ. 2, 17), χοντας μεγλη περα του αρατου και νοητο εσωτερικο πολμου, γραφε προς τους Εφεσους: «Δεν χομε να παλαψομε με ντα απ αμα και σρκα, αλλ με τις δαιμονικς αρχς και εξουσες, με τους σκοτεινος κοσμοκρτορες αυτο του αινα, με τα πονηρ πνεματα που βρσκονται ανμεσα στη γη και στο ουραν» (Εφ. 6, 12). Ο Απστολος Πτρος λει: «Να εστε νηφλιοι και γρυπνοι, γιατ ο αντδικς σας, ο διβολος, περιφρεται σαν το λιοντρι που βρυχιται, ζητντας κποιον να καταβροχθσει. Αντισταθετε σ’ αυτν, στερεωμνοι στην πστη» (Α Πετρ. 5, 8–9). Και ο Κρις μας Ιησος Χριστς, κνοντας λγο για τις διφορες προαιρσεις εκενων που ακονε τα λγια του Ευαγγελου, λει: «πειτα ρχεται ο διβολος και παρνει το λγο απ την καρδι- τον κλβει δηλαδ απ την κακ λησμοσνη-, για να μην πιστψουν και σωθον» (Λουκ. 8, 12). Και πλι ο Απστολος λει: «Εσωτερικ συμφων και χαρομαι με σα λει ο νμος του Θεο. Διαπιστνω μως τι υπρχει νας λλος νμος που αντιστρατεεται στο νμο που θλει ο νους μου, και αιχμαλωτζει» (Ρωμ 7, 22–23). Αυτ τα επαν για να μας διδξουν και να μας μθουν εκενο που μας διαφεγει. |
| Το τι λοι οι λογισμο δεν εναι τποτε λλο, παρ μνο φαντασες αισθητν και κοσμικν πραγμτων, οι περισστεροι δεν το γνωρζομε. Αν κρατσομε επ πολ καιρ με νψη την ευχ, ττε η ευχ αποστερε την δινοια απ κθε υλικ φαντασα πονηρν λογισμνκαι φανερνει σ’ αυτ τους τρπους των εχθρν δαιμνων και το μεγλο κρδος της ευχς και της νψεως. “μως θα παρακολουθσεις με τα μτια σου και θα δεις νοερ την τιμωρα των νοητν αμαρτωλν, των δαιμνων”, πως λει ο θεος μελωδς Δαβδ(Ψαλμ. 90, 8). Ας θυμμαστε, αν εναι δυνατν, ακατπαυστα τον θνατο. τσι γεννιται μσα μας η απθεση των φροντδων και κθε ματαιτητας, η φλαξη του νου, η ακατπαυστη δηση, η απθεια του σματος και η αποστροφ της αμαρτας. Και σχεδν θα μποροσαμε να πομε, κθε αρετ πηγζει απ την μνμη αυτ. Γι’ αυτ ας την χρησιμοποισουμε πως την δια την αναπνο μας. Η καρδι που εναι τελεως δεια απ φαντασες, θα γεννσει νοματα και σκψεις που θα σκιρτον απ τα βθη της, θεες και μυστηριδεις, τσι πως πηδον τα ψρια και βουτον τα δελφνια ταν χει γαλνη η θλασσα. Η θλασσα ανεμζεται απ τη λεπτ αρα, εν η βυσσος της καρδις απ το γιο Πνεμα. πως λει ο Απστολος: “Επειδ εστε γιοι, γι’ αυτ στειλε ο Θες το Πνεμα του Υιο Του στις καρδις σας, που φωνζει: Αββ, Πατρα”(Γαλ. 4, 6). Κθε μοναχς που θα επιχειρσει να αναλβει πνευματικ ργο πριν απ τη νψη του νου, θα βρεθε σε αδιξοδο και σε διχασμ του νου. Κι αυτ, γιατ δεν γνωρζει την ομορφι της , την γνωρζει αλλ απ αμλεια δεν μπορε να την κρατσει. Θα απαλλαγε απ το αδιξοδο χωρς αμφιβολα, ταν αρχσει την φλαξη του νου, που εναι και λγεται διανοητικ φιλοσοφα πρακτικ φιλοσοφα του νου, επειδ θα βρει την “οδ” για την οποα επε ο Κριος: “Εγ εμαι η οδς και η ανσταση και η ζω”(Ιω. 11, 25. 14, 6). Και πλι θα βρεθε σε απορα η ψυχ βλποντας μια απραντη βυσσο απ λογισμος και πλθος νπια της Βαβυλνας. Αλλ και αυτ την απορα την λνει ο Χριστς, αν στηρζομε αδικοπα τη βση της δινοις μας πνω σ’ Αυτν και αν τα νπια της Βαβυλνας τα χτυπομε και τα συντρβουμε πνω στην πτρα αυτ[Ψαλμ. |
| 90,9). νας ττοιος νθρωπος δεν φροντζει πλον καθλου για τποτε, γιατ γνωρζει τι «το ιππικ ετοιμζεται για πλεμο, αλλ απ τον Κριο θα ρθει η νκη»(Παροιμ. 21,31), πως λει ο Σολομν. Και με την πστη χει τλμη και επιχειρε τα πντα, πως λει ο γιος Ισακ: «Απκτησε πστη και με αυτ θα καταπατσεις τους εχθρος σου». Γιατ δε ζει σαν αυτεξοσιος, αλλ οδηγεται σαν κποιο κτνος απ το θλημα του Θεο, πως λει ο Προφτης: «γινα κοντ σου πως το κτνος και εμαι παντοτιν μαζ σου»(Ψαλμ. 72, 22–23). «Θλεις, –λει στ Θε– να με αναπασεις δνοντς μου τη γνση Σου; δεν αντιλγω. Θλεις πλι για χρη ταπεινσεως να παραχωρσεις να χω πειρασμος; Εμαι επσης σμφωνος· δεν χω τποτε δικ μου να κνω. Χωρς Εσνα οτε θα ερχμουν απ το μηδν στην παρξη, οτε να ζσω, οτε να σωθ μπορ. ,τι θλεις, κνε στ πλσμα Σου. Πιστεω τι επειδ εσαι αγαθς, θα κνεις αγαθ σ’ εμνα με τους τρπους της θεας οικονομας Σου, και αν ακμη για το συμφρον μου δεν τα γνωρζω. Μα οτε και εμαι ξιος να τα μθω, οτε ζητ να τα μθω για να χω ανακοφιση· σως να μη με συμφρει. Οτε τολμ να ζητσω ελφρυνση απ κποιο πλεμο, μ’ λο που εμαι αδνατος και με καταπονον λα, αφο δε γνωρζω τι με συμφρει. Εσ γνωρζεις τα πντα, και πως γνωρζεις, κνε· μνο να μην αποτχω ,τι και αν συμβε, αλλ ετε θλω, ετε δεν θλω, σσε με· κι αυτ πλι αν σου αρσει. Εγ δεν χω δικ μου θλημα. Εμαι μπροστ Σου σαν ψυχος. Την ψυχ μου εμπιστεομαι στα αμλυντα χρια Σου, και σ’ αυτ τη ζω και στη μλλουσα. Εσ Κριε λα μπορες και λα γνωρζεις και κθε καλ θλεις για λους, και ποθες πντοτε τη σωτηρα μου. Και αυτ εναι φανερ απ λες τις ευεργεσες, που κανες και κνεις πντοτε σ’ εμς κατ χρη, φανερ και κρυφ, σες γνωρζομε και σες δεν γνωρζομε, και απ την ακατανητη συγκατβασ Σου σ’ εμς, Υι και Λγε του Θεο. Εγ μως ποιος εμαι που τολμ να αναφρομαι σε Σνα, καρδιογνστη; Αλλ τα λω αυτ για να γνωστοποισω στον εαυτ μου και στους εχθρος τι σε Σνα καταφεγω, το λιμνι της σωτηρας μου. |
| 9 Zachariae, III, 331, 338–340; Ρ λλητ κα Ποτλς, Σνταγμα τν θεων κα ερν καννων, τ. V, 51–56. A= θναι. 1855. 12 Zachariae, III, 621–623; Miklosich et Mller, Acta patriarchatus Constantinopolitaui, t. I, p. 89–90. Vindobonae. 1860. 15 Παρακληθντος ( μητροπολτου К υζκου) τηρηθναι τατα παρ χ τς βασιλεας μου βματι συνμα τ γιωττ μου εσπτ κα οκουμενιν πατριρχ, ς κα το του ’ επιστημονρχου τς ’ εκκλησας τξιν λαχοσης τς βασιλεας μου παρ το τατην Χρσαντς τε κα βασιλεσαντος, και ‘ εειμνον ‘ εχοσης διορ οσαν τ παρ χος ’ εκκλησιαστικος καννας σως γνομενα. – Zachariae, III, 508 – 509. 17 Ph. Meyer, Die Haupturkunden fur die Geschichte der Athoskl ster, S. 135. Leipzig. 1894; Проф. А. А. Дмитриевский , Описание литургических рукописей, хранящихся в библиотеках православного Востока. Том I. Τυπικ, стр. 250. Киев, 1895. 18 Miktosich et, Mller, Аста et diplomata monasteriorum et ecclesiarum orientis, t. V, p. 421. Vindobonae. 1887. 20 В этом уставе читаем: δον εναι κα πιστημονρχην, ν τε τας τν ψαλμ διν ε ς τν ναν εσελευσεσι, κα ’ εν ταιεστισεων πιτηροντα τος δελος, σατως κα κατ π σαν ραν, κα συγκα ημνους νευλγως, αργολογοντας, ργοντας, ετε τι απρεπς κα ννητον ποιοντας δελικς παραινοντα κα διορ ομενον, πε οντα τε ταζ ατν προσιναι, κλλαις, τ εχ κα τ ργοχερ προσανχοντα ς – Προф. А. А. Дмитриевский , Описание..., I, 644. 24 Ε περ πιστημουρχης σν Θε ναι, τς κκλησας βασιλα μου, κα κατ κρσιν οκονομε τος λγους ατς. – Ibid., 592. 26 ς πιστημονρχου το βασελως εναι δικαιουμνου ν τος εκκλησιαστικος πογμασι, μ δκαιον εναι μηδ’ ε λογον τ τοιατα μγιστ’ ντα δχα βασιλικς πιστασας κινεσθαι.–Georgii Pachgmeris De Michaele Palaeologo lib. IV, c. 4, p. 259–260. Bonnae. 1835. 28 Du Cange, Glossarium ad scriptores mediae et infimae graecitatis, Lugduni, 1688, col. 427: „ πιστημονρχης – titulus, quem sibi adscribcbant imperatores Constantiuopolitani, tanquam essent doctrinae et disciplinae ecclesiasticae praesides, quemadmodum hodie Angaliae rex caput ecclesiae sese indigitat. |
| Εκενος που ακμη καλπτεται απ την καταχνι του γινου φρονματος, φωνζει στο Θε: «Ξεσκπασε τα μτια μου για να δω τα θαυμσια του νμου Σου»(Ψαλμ. 118, 18). Γιατ η γνοια του χοκο νου, επειδ εναι καταχνι και βαθ σκοτδι, σκεπζει τα μτια της ψυχς και την κνει σκοτειν και ζοφδη στο να εννοε τα θεα και τα ανθρπινα, τσι που να μην μπορε να ατενζει στις λμψεις του θεου φωτς να απολαμβνει τα αγαθ εκενα τα οποα μτια δεν τα εδαν και αυτι δεν τ’ κουσαν και νθρωπος δεν τα διανοθηκε(Α Κορ. 2, 9). Αυτ μως, ταν ξεσκεπαστον τα μτια της με τη μετνοια, η ψυχ τα βλπει καθαρ, τ’ ακοει με γνση και τα νοε με σνεση. Και δεν εναι τοτο μνο· αλλ και γενν στην καρδι της υψηλ νοματα περ αυτν. χοντας λοιπν γευθε τη γλυκτητ τους, αποκτ σαφ γνση· και με λγο σοφας Θεο διηγεται σε λους τα θαυμσια αγαθ του Θεο, τα οποα ετομασε ο Θες για σους Τον αγαπον(Α Κορ. 2, 90, και παρακινε λους να γνουν μτοχο τους με πολλος αγνες και δκρυα. Επτ εναι τα χαρσματα του Πνεματος, και αρχζοντας ο θεος λγος βζει επικεφαλς τη σοφα και κατεβανει τλος στο θεο φβο. Λει δηλαδ: «πνεμα σοφας, πνεμα συνσεως, πνεμα βουλς, πνεμα ισχος, πνεμα γνσεως, πνεμα ευσβειας, πνεμα φβου Θεο»(Ησ. 11, 2–3). Εμες μως πρπει να αρχζομε απ τον καθαρτικ φβο, δηλαδ το φβο των κολσεων, στε αφο κνομε πρτα ορθ μ’ αυτν την αποχ απ το κακ και προκαθαρθομε με τη μετνοια απ τα στγματα της αμαρτας, να φτσομε σε τοτο τον αγν φβο του πνεματος, προχωρντας σταδιακ και καταπαοντας σ’ αυτν κθε εργασα της αρετς. Εκενος που ρχισε απ το φβο της κρσεως και προοδεει σε καθαρτητα της καρδις με τα δκρυα της μετνοιας, πρτα γεμζει απ σοφα, αφου η αρχ της σοφας εναι ο φβος, κατ τη Γραφ(Παροιμ. 1, 7). Κατπιν γεμζει απ σνεση, και στη συνχεια απ βουλ, με την οποα επιδδεται στη σκψη σων τον ωφελον. Αφο προκψει σ’ αυτ με την εργασα των εντολν, ανεβανει στη γνση των ντων και λαμβνει ακριβστατη πληροφρηση για τα θεα και τ’ ανθρπινα πργματα. χοντας γνει απ’ αυτ ολκληρος κατοικητριο της ευσβειας, ανεβανει στην ακρπολη της αγπης και φτνει στην τελειτητα. Αμσως ττε τον κυριεει ο αγνς φβος του πνεματος για να φυλει το θησαυρ της βασιλεας των ουρανν που χει αποτεθε μσα του. Ο φβος αυτς που εναι πολ σωτριος, εκενον που ανυψθηκε στον περβλεπτο τπο της αγπης, τον γεμζει τρμο και αγωνα· γιατ φοβται μην ξεπσει απ’ αυτ το ψος της αγπης του Θεο και ριχτε πλι στο φρικτ φβο της κολσεως. |
| « λη η σωτηρα του ανθρπου στην τρηση των εντολν - λεγε ο γροντας Συμεν – εν οι νθρωποι θλουν να παρακμψουν την εντολ… » Απ τα λγια του πατρς Σεραφεμ μαθανουμε τι ο παππολης λγο πριν την κομησ του ευχαριστοσε τον Κριο και την Παναγα του Μητρα η οποα τον επισκεπτταν συχν – «Σε λα με βοηθοσατε, σασταν πντα κοντ μου, Σας αγαποσα και την Ιερ Σας μον. Και να τρα που μετατθεμαι σε ναν γνωστο κσμο. Πως θα με δεχτετε εκε?» Μετ απ αυτ ο γροντας κλαιγε πολ παρακαλντας τον Κριο να του συγχωρσει τις αμαρτες του. Εκοιμθη ο πατρ Συμεν στις 18 Ιανουαρου του 1960. Ο γροντας δδασκε τα πνευματικ του παιδι να συγχωρον ο νας τον λλον τις αδικες (με ττοιο τρπο στε ο αδικημνος να το γνωρζει ) γιατ το μσος στω και απναντι σε να νθρωπο οδηγε στην θανσιμη αμαρτα. Πολλο απ αυτος που ρχονται στην μον και απευθνονται στον γιο με αιτματα μαρτυρον για την θαυματουργικ βοθει του. Παρακτω μερικ απ αυτ. ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ « Εργζομαι στην αποκατσταση των παιδιν που πσχουν απ ασθνειες του κεντρικο νευρικο συστματος» λγα Ρομανβα, Μος 2002. – Απ την προσκυνηματικ εκδρομ στην Ιερ Μον των Σπηλαων του Πσκοφ φερα μαζ μου, ως ευλογα του γροντα, μια ζνη η οποα εχε πνω της αποτυπωμνο τον 90 ψαλμ – Ο κατοικν ν βοηθε το Υψστου. Στην Μσχα εργζομαι στην αποκατσταση των παιδιν που πσχουν απ ασθνειες του κεντρικο νευρικο συστματος. Μετ απ την επιστροφ μου απ το μοναστρι με στειλαν να εργαστ σε μα οικογνεια με να δσκολο παιδ. Πιο πριν το παιδ πγαινε στη πρτη τξη ιδιωτικο σχολεου αλλ αποβλθηκε λγο κακς διαγωγς και υστρησης στην εκμθηση της σχολικς λης. Πρασε λο το χειμνα στο σπτι. Με προσλαβαν την νοιξη για να τον προετοιμσω πριν το σχολεο. Το αγρι ταν ευερθιστο, τη μα ξεσποσε σε κλματα την λλη θμωνε και ξεκινοσε τα καπρτσια, και αρνιταν να κνει μθημα. Δοκμασα να μιλσω στην μητρα του για την θαυμαστ βοθεια την οποα παρχει ο Κριος στους πιστος του και της πρτεινα να πει στην εκκλησα. Σιγ, μως! Αυτ θλει με φρμακα να τον κνει καλ και να ξεμπερδεει. Και τσι αγρασα βιβλο «Στις θεσταλτες σπηλις» για τους στρετς της μονς των Σπηλαων του Πσκοφ. Στην πρτη σελδα ταν η φωτογραφα του γροντα Συμεν. μουν στο μετρ καθοδν προς το παιδ και προσευχθηκα ζτησα την βοθεια του στρετς – « Βοθησ με παππολη! Κνε να μπορσουν να γνωρσουν τον Θε και να τον πιστψουν η μητρα και το αγρι ». |
| Οι Γερμανο μπαιναν σε κθε σπτι. σους πηδοσαν ξω στο δρμο, τους σκτωναν πραυτα. Αν κποιος πυροβολοσε απ το παρθυρο, καιγαν το σπτι μαζ με σους βρσκονταν μσα. Και τι μπορες να κνεις με τουφκι απναντι σε πολυβλο; σους βγαιναν με τα χρια ψηλ, τους βγαζαν ξω και τους φρτωναν σε φορτηγ. Ο συστρατιτης μου κι εγ προσπαθσαμε να κρυφτομε κτω απ το κρεβτι. Εγ μουν ξαπλωμνος στην κρη και ο συστρατιτης μου κρφτηκε πσω απ την πλτη μου στον τοχο. Συνειδητοποιντας τι μπορ να σκοτωθ, ρχισα να ανακαλ στη μνμη μου προσευχς και να προσεχομαι, πλην μως, λες τις προσευχς που μου εχε μθει η μητρα μου τις εχα ξεχσει απ το φβο μου και δε θυμμουν παρ μνο την αρχ: « κατοικν ν βοηθε το ψστου... κατοικν ν βοηθε το ψστου». Συνχεια την επαναλμβανα απ μσα μου. ταν οι Γερμανο μπκαν στο σπτι και ρχισαν να ψχνουν, συνχιζα να επαναλαμβνω αυτ την προσευχ απ μσα μου: « κατοικν ν βοηθε το ψστου...». Οι Γερμανο βγαλαν το συστρατιτη μου που ταν πσω απ την πλτη μου, και εμνα με φησαν, λες και δεν μουν εγ αλλ νας σκος νας δειος χρος, δε με αντιλφθηκαν Και τι καναν οι Γερμανο; Μπκαν μσα, ρχισαν να ψχνουν παντο και κοταξαν κτω απ το κρεβτι. βγαλαν το συστρατιτη μου που ταν κολλητ στον τοχο, πσω απ την πλτη μου, και εμνα με φησαν, λες και δεν μουν εγ αλλ νας σκος νας δειος χρος. Δε με αντιλφθηκαν. Το συστρατιτη μου τον βγαλαν στην αυλ και τον εκτλεσαν. πειτα, αφο χτνισαν το χωρι, οι Γερμανο φυγαν. Εγ μεινα εκε μχρι το βρδυ, επαναλαμβνοντας ατελεωτα: « κατοικν ν βοηθε το ψστου...» και τη νχτα φυγα απ το χωρι για το δσος. Στη συνχεια, στο πρτο χωρι που εχε εκκλησα, μπκα μσα, κατφερα και βρκα να σταυρ, τον φρεσα πνω μου και στεκμουν για πολλ ρα στο να, ευχαριστντας το Θε που με σωσε απ ββαιο θνατο. Απ πιστος πρα να Ψαλτρι και αντγραψα ολκληρο τον 90 ο Ψαλμ « κατοικν ν βοηθε το ψστου». Και τον μαθα απ’ ξω. Πρασα λο τον πλεμο, απαγγλλοντας κθε μρα αυτ την προσευχ, και επστρεψα σπτι μου |
| – Σκψτε! Εγ αναλαμβνω την ευθνη. ντως, εκε βρθηκε νας υπγειος ποταμς και η ρημος μετατρπηκε σε Παρδεισο. Απ ττε ποτ δεν υπρξε η λλειψη νερο στο μοναστρι. Ξεκνησαν τα ργα. Η κουζνα της μονς τιζε το πλθος των εργατν, καθς και τους προσκυνητς, οι οποοι πλθαιναν μρα με τη μρα. Ιερ Μον Αγου Αντωνου στην Αριζνα Μσα σ’ να τσο ζεστ κλμα (μχρι 50 βαθμος Κελσου υπ σκιν το μεσημρι) λοι οι προσκυνητς φιλοξενονται σε δροσερ κελι με ντους. Εκτς τοτου, εκε τελεται η πιο σημαντικ σωτηρα, η σωτηρα απ «δαιμονου μεσημβρινο», πως αναφρεται στον Ψαλμ 90 «Ο κατοικν εν βοηθεα του Υψστου». Οι ερμηνευτς των Γραφν λνε τι αυτ μοιζει με το τι συμβανει το μεσημρι, ταν ο αρας στροβιλζεται απ κασωνα και η ατμσφαιρα γνεται βαρι και αποπνικτικ... Δεν εναι ραγε ακριβς αυτ που συμβανει σμερα στην Αμερικ, με λη αυτν την παγδα του καταναλωτισμο; Ο Κριος εμφανζεται στη «φων αρας λεπτς» (ΓΒασ. 19,12), δηλαδ εκε εναι ο Θες. Αυτν τη δροσι παρουσας του Θεο προσφερε ο Γροντας Εφραμ στον σγχρονο κσμο! Εκπληκτικ εναι το γεγονς τι ο Γρων Εφραμ ζησε μχρι την αγιοκατταξη του Αββ του, του Γροντος Ιωσφ Ησυχαστ, και ττε φυγε. Στο γυναικεο μοναστρι του Αγου Πασου Βελιτσκβσκι στην Αριζνα, με την υποστριξη του πατρς Εφραμ, που μεριμνοσε για το ιεραποστολικ ργο στην Αμερικ, εγκαινιστηκε η Σχολ Αγας Σκπης, για κορτσια 8 – 18 χρονν. Εκε γνονται δεκτς λες οι κοπλες, αρκε να θλει η δια υποψφια να μελετ την Ορθοδοξα. Ως αποτλεσμα, μχρι σμερα χουν αποφοιτσει περισστερες απ 100 Αμερικανδες, που ζησαν τις εμπειρες της πνευματικς ζως. Μερικς απ αυτς γιναν μοναχς κι μειναν στο μοναστρι. Οι λλες παντρετηκαν κι γιναν καλς ορθδοξες γυνακες και μητρες. Η Ορθοδοξα αποτελε θεμλιο για την οικογενειακ ζω σ’αυτν τον κσμο, που λα τα γνσια και σωτρια προοδευτικ χνουν τη σταθερτητ τους... Η αγπη εναι πνω απ’ λους τους διαχωρισμος Εκατερνα Μαλντσενκο Εκατερνα, σζυγος του αστρονατη Γιορι Μαλντσενκο: |
| ,τι εναι το φως για κενους που βλπουν και για κενα που βλπονται, αυτ εναι και ο Θες για κενους που νοον και για κενα που νοονται. Το στερωμα του ουρανο συμβολζει το στερωμα της πστεως, που λοι οι γιοι λμπουν σαν αστρια. Η Ιερουσαλμ εναι η επουρνια γνση των ασωμτων. Γιατ σ’ αυτν θεωρεται το ραμα της ειρνης. Μην αμελες την πρακτικ αρετ, γιατ ελαττνεται η γνση· και ταν συμβε λιμς, θα κατεβες στην Αγυπτο(Γν. 12, 10). Νοητ ελευθερα εναι η απελευθρωση απ τα πθη, την οποα κανες δεν αποκτ χωρς το λεος του Χριστο. Γη της επαγγελας εναι η βασιλεα των ουρανν, την οποα προξενον η απθεια και η γνση. Ο σκοτισμς των παθν εναι νοητ Αγυπτος, στην οποα κανες δεν κατεβανει, εκτς αν πσει σε λιμ. κουε συχν πνευματικος λγους, και θα απομακρυνθε ο νους σου απ ακθαρτους λογισμος. Αγαθς και σοφς εναι μνο ο Θες απ τη φση Του. Γνεται ττοιος και ο νους κατ μθεξη, αν προσπαθσει. Να κυριαρχες στην κοιλι, στον πνο, στο θυμ και στη γλσσα, και δεν θα σκοντψει το πδι σου σε πτρα(Ψαλμ. 90, 12). Αγωνσου να αγαπσεις κθε νθρωπο εξσου, και διχνεις λα μαζ τα πθη σου. Η θεωρα των αισθητν εναι κοιν του νου και της αισθσεως· η γνση μως των νοητν ανκει μνο στο νου. Αδνατο ο νους να αφιερωθε στα νοητ, αν δεν αποκψει τη σχση με την ασθηση και τα αισθητ. Η ασθηση χει φυσικ κλση προς τα αισθητ και περισπ μαζ και το νου, καθς αυτ την περισπον γρω τους. Κνε να κλνει η ασθηση στην υπηρεσα του νου και μην της δσεις ευκαιρα να τον στρψει αλλο εκενη. ταν συμβε να ασχοληθε ο νους με τα αισθητ, τρβηξε σ’ αντιπερισπασμ την ασθηση, οδηγντας στο νου τα κοντιν πργματα. Σημδι τι ο νους ασχολεται με τα νοητ εναι να περιφρονε λα σα κολακεουν την ασθηση. ταν ο νους ανοιχτε λως διλου στη θεωρα των νοητν, δσκολα ξεκολλ απ την ηδον που εναι γρω απ αυτ. ταν ο νους πλουτσει με τη γνση της Μονδας, ττε χει τελεως υποδουλωμνη και την ασθηση. Εμπδιζε το νου σου να στρφεται γρω απ τα αισθητ, για να μην τρυγσει απ’ αυτ ηδονς και λπες. |
|
|
