| «Μακριοι οι πενθοντες»(Ματθ. 5,4), λει, δηλαδ εκενοι που πενθον τον εαυτ τους και τον πλησον απ αγπη και συμπθεια γι’ αυτν. Και φτνει ο νθρωπος αυτς να πενθε πως για να νεκρ, προ του θαντου, απ τα φρικτ νοματα εκενων που γνονται μετ θνατον, ολολζοντας και στενζοντας απ τα βθη της καρδι του με πολλ πικρ και εππονα δκρυα και απεργραπτους θρνους. Και τσι η χρη του Θεο, η κοιν μητρα λων μας, του χαρζει την πρατητα, την αρχ της μιμσεως του Χριστο, δηλαδ την τρτη εντολ, πως λει ο Κριος: «Μακριοι οι προι»(Ματθ. 5,5). Και γνεται σταθερς σαν βρχος που δεν σαλεει διλου απ τον νεμο τα κματα του βου, αλλ εναι πντοτε ο διος και στην αφθονα και στη φτχεια, και στην ευκολα και στη δυσκολα, στην τιμ και στην ατιμα. Και γενικ γνωρζει σε κθε περσταση και κθε πρξη με τη δικριση, τι λα περνον, και τα ευχριστα και τα οδυνηρ, και τι αυτς ο βος εναι δρμος προς τον μλλοντα αινα. Και τι σως και χωρς να θλομε, γνονται εκενα που γνονται, στε μταια ταραζμαστε(Ψαλμ. 38,7) και χνομε το στεφνι της υπομονς και παρουσιαζμαστε αντθετοι στο θλημα του Θεο. Γιατ λα σα κνει ο Θες εναι πολ καλ, μα εμες δεν το γνωρζομε. πως λει η Γραφ, Αυτς θα οδηγσει τους πρους με κρση(Ψαλμ. 24,9), μλλον, με τη δικριση των πραγμτων. Αλλ και σε καιρ οργς, ο νθρωπος αυτς δεν ταρζεται καθλου. Μλλον χαρεται, γιατ βρκε καιρ κρδους και φιλοσοφας, σκεπτμενος τι δεν γινε ο πειρασμς χωρς αιτα, αλλ θα λπησε πρωττερα συνειδητ ασυνεδητα το Θε τον αδελφ καννα λλο, και τι μλλον βρθηκε αφορμ για τη συγχρησ του, στε τουλχιστον με την υπομον να λβει συγχρηση των πολλν του αμαρτιν. Σκφτεται ακμη τι αν δεν συγχωρσει σα του φταιξαν οι λλοι, οτε ο ουρνιος Πατρας θα συγχωρσει τα αμαρτματ του(Ματθ. 6,15), και τι δεν υπρχει απ αυτν πιο σντομη αρετ, δηλαδ την εντολ για την συγχρηση των λλων. Γιατ ο Κριος λει: «Συγχωρστε και θα συγχωρηθετε»(Ματθ. 6,14). |
| Και ταν φτσει ο νθρωπος στον τλειο φβο, ττε φτνει στην τελειτητα μσω του πνθους, και δε θα θελσει πλον να αμαρτσει. Αλλ επειδ φοβται μπως επιστρψουν τα πθη, μνει τρωτος στον αγν φβο. «Ο φβος του Κυρου εναι αγνς, λει η Γραφ, και παραμνει σ’ λους τους αινες»(Ψαλμ. 18, 10). Γιατ ο πρτος φβος δεν εναι αγνς, αλλ μλλον πηγζει απ τις αμαρτες. Εν αυτς που φτασε στην κθαρση, φοβται χωρς αμαρτα, χι σαν να φταει, αλλ γιατ εναι νθρωπος μεταβλητς και πρχειρος στο κακ. Και σο ψηλτερα ανεβε με την απκτηση των αρετν, τσο περισστερο φοβται, απ την ταπεινοφροσνη του. Και ελογα. Γιατ ο κθε πλοσιος φοβται πολ τη ζημα, την τιμωρα και την ατμωση, πειτα απ την πτση του απ ψηλ. Εν ο φτωχς εναι το πιο πολ φοβος· μνον φοβται να μην τον δερουν. Αυτ μως ειπθηκαν για τους πρα πολ τλειους και καθαρος στην ψυχ και στο σμα. Αν τρα κανες φταει ακμη, στω και σε ελχιστα και μηδαμιν πτασματα, ας μην πλανηθε, τι τχα χει αγν φβο. Αυτ εναι πλνη, λει ο Ιωννης της Κλμακος. Ο ττοιος φβος δεν εναι αγνς, οτε εναι ταπενωση, αλλ δουλικ ευγνωμοσνη και φβος των απειλν. χει λοιπν ανγκη ο νθρωπος αυτς να διορθσει το λογισμ του, για να μθει σε ποιν φβο βρσκεται και να καθαιρε με το ακρτατο πνθος και την υπομον των θλψεων τις αμαρτες του, και τσι να μπορσει να ρθει στον τλειο φβο με την χρη του Χριστο. Σημδι του πρτου φβου εναι το να μισε την αμαρτα και να οργζεται εναντον της, πως εκενος που πληγθηκε απ θηρο. Σημδι του τλειου φβου, το να αγαπ την αρετ και να φοβται την αλλοωση, γιατ κανες δεν εναι αμετβλητος. Γι’ αυτ λοιπν στο κθε τι στη ζω μας οφελομε πντοτε να φοβμαστε την πτση, βλποντας τον μγα Προφτη και βασιλι να θρηνε για δο αμαρτματα(Ψαλμ. 50, 1–6), και τον Σολομντα που ξπεσε σε τση κακα(Γ Βασ. 11, 1–10). πως λει και ο Απστολος: «Εκενος που νομζει τι στκεται καλ, ας προσχει να μην πσει»(Α Κορ. 10, 12). Κι αν κανες λει τι η αγπη διχνει το φβο(Α Ιω. |
| πως λει σαας, «τ ατ το συχαστ κοει ξασια»(Ιωβ 4,12), κα λλο λει: «Σχολσετε κα μθετε»(Ψαλμ. 45,11). Μνον συχα γενν τ γνση το Θεο, καθς μπορε ν βοηθσει τος πολ μπαθες κα τος πι δνατους, μ τν χωρς περισπασμ ζω κα τν ποφυγ τν νθρπων κα τν συναντσεων κα τν φροντδων πο σκοτζουν τ νο, χι μνο τν ναγκαων γι τ ζω, λλ κα τν μηδαμινν κα κενων πο δ νομζονται φμαρτες. πως λει ωννης τς Κλμακος, κα μι μικρ τρχα ταρζει τ μτι, κα τ λοιπ. Κα γιος σακ λει: «Μ νομζεις τι μνο χρυσς κα τ σμι συνιστον φιλαργυρα, λλ ,τιδποτε στ ποο κλνει λογισμς». Κα Κριος λει: «που εναι θησαυρς σας, κε θ εναι κα καρδι σας»(Ματθ. 6,21), δηλαδ, ετε στ θεα, ετε στ γινα πργματα κα νοματα. Γι’ ατ σ λους ταιριζει μεριμνα κα κατ Θεν σχολ, ετε στος κοσμικος ν μρει, πως επαμε, γι ν ρθουν σιγ-σιγ σ φρνηση κα πνευματικ γνση, ετε σ’ κενους πο μπορον ν σχολζουν λοκληρωτικ κα ν στρψουν λη τν φροντδα τους στ ν εαρεστσουν τ Θε, γι ν δε Θες τν προαρεσ τους κα ν τος χαρσει νπαυση μσω τς πνευματικς γνσεως κα ν τος φρει σ σημεο ν μελετον τν πρτη θεωρα, γι ν ποκτσουν νκφραστη συντριβ ψυχς, κα ν γνουν φτωχο στ φρνημα(Ματθ. 5,3). Κα τσι σιγ σιγ νεβζοντς τους κα στς λοιπς θεωρες, ν τος καταξισει ν φυλξουν τος μακαρισμος μχρις του φτσουν στν ερνη τν λογισμν, ποα εναι τπος το Θεο, πως λει γιος Νελος, χρησιμοποιντας τ λγια το ψαλτηρου: « τπος του βρσκεται σ ερηνικ μρος»(Ψαλμ. 75,3). Οι οκτ νοητς θεωρες Οι πνευματικς θεωρες, πως γνωρζω, εναι οκτ: οι επτ εναι αυτο του κσμου, εν η γδοη εναι εργασα του μελλοντικο, πως λει ο γιος Ισακ. Πρτη λοιπν εναι η γνση των θλψεων και πειρασμν του βου, πως λει ο γιος Δωρθεος, και η λπη για κθε ζημα που παθε η ανθρπινη φση απ την αμαρτα. Δετερη, η γνση των αμαρτιν μας και των ευεργεσιν του Θεο πως λει ο Ιωννης της Κλμακος, ο γιος Ισακ και πολλο λλοι πατρες. |
| Πσο θαυμαστ εναι τα ργα Σου, Κριε(Ψαλμ. 103, 24)! Αληθιν, νδοξα κηρχθηκαν για σνα, ω πλη του Θεο(Ψαλμ. 86, 3), πιστ δηλαδ καρδι. Αν χεις ακοσει και εννησες τη μεγλη βουλ του Θεο μας κατ την ασλληπτη ευαρσκεια της υπερφυσικς φιλανθρωπας του Πατρα, που αγγελιοφρος της γινε και την φερε ο Ιησος(Ησ. 9, 6) απ εξαιρετικ, πνω απ κθε ννοια αγιτητας, αγαθτητα και αγπη προς το ανθρπινο γνος, με την οποα βουλ συναθροζονται λοι οι λγοι των ορατν σε να λγο συνοπτικ, τον οποο υποσχθηκε να μας δσει ο Θες(Ησ. 10, 23), ττε δε θα πψεις ποτ να βρσκεσαι σε κπληξη και να χεις διαρκ χαρ και ειρνη. Αν γνωρσεις το σκοπ της θεας μεγαλειτητας που χει για μας, και σα γνονται ανμεσα σ’ εμς και το Θε ως συνπεια αυτο του σκοπο, ττε θα αντιληφθες τι θλει για μας ο Θες και που καταλγουν τα ζητματ μας και πσο υστερομε απ τα πρποντα. Αυτ ασφαλς θα γινταν ργο λπης θερεστης, ενωμνης με πλρη και αληθιν ταπεινοφροσνη. Περ θεωρας Εκενος που μελετ πλησιζοντας με νοερς ορσεις λα σα περιλαμβνει η αγπη του Θεο, θα βρει χωρς αμφιβολα ν’ ανατλλουν στην ψυχ του τα τρα εκενα, για τα οποα λες οι ιερς Γραφς και τα βιβλα μιλον με προθυμα στε να πεσουν τους ανθρπους να τα αποκτσουν με κθε τρπο· εννο την πστη, την ελπδα και την αγπη, το πρας καλτερα το θεμλιο λων των πρακτικν και των θεωρητικν αρετν. Αυτ αληθιν εναι η μσα μας ιερ τριδα, με την οποα ενωνμαστε με την Αγα Τριδα, πλησιζοντς Την σαν λλοι γγελοι. Περ θεωρας Τρεις τριαδικς τξεις μυστηρων θεωρε γενικ ο υγις νους γρω απ το Θε· προσωπικ, φυσικ, και ακλουθη της φυσικς. Η πρτη τριδα φανερνεται στο νου κυρως απ τα ιερ γρμματα. Η φυσικ φανερνεται και απ την κατανηση των ντων. Η λλη που ακολουθε τη φυσικ, συνγεται και απ τη λογικ αλθεια. ταν ο νους εισλθει στην πρτη τριαδικ τξη μλλον, για να κυριολεκτσω, ταν ατενσει σ’ αυτ, συναντ τον Απρσιτο, αλλ χι τσι απλ. Στη δετερη, βρσκει χαρ μσα σε σοφα, ενωμνη με κπληξη. |
| ταν πλι πετχει με τη δωρε του Χριστο την αναγκαα κθαρση μσω της ησυχας και αρχσει να βλπει νοερ τα νοητ και να υψνεται προς το Θε και τη δξα Του και να ατενζει σταθερ προς τα εκε, πφτει μετ την πρτη αυτοκατηγορα σε μια δετερη, νοερ, μεγλη, χωρς διξοδο συνεχ και αδικοπη. Και απ αυτ αποκτ ττε πργματι βεβαιτερη και βαθτερη ταπενωση· σε ττοιο βαθμ, στε κι αν ταν δυνατν λοι οι νθρωποι ολοφνερα να τον μακαρζουν, αυτς και ττε ακμα βλπει τον εαυτ του με την ασθηση της ψυχς του και αληθιν χειρτερο απ τον οποιοδποτε νθρωπο, αλλ και απ αυτν που δεν εναι απολτως τποτε. Γιατ εκενος που δεν υπρχει, δεν μπορε να αμαρτσει, εν αυτς βλπει τον εαυτ του να αμαρτνει διαρκς. Στην κατσταση αυτ της ταπεινσεως μως χαρεται τις πιο πολλς φορς και αγλλεται, για τον εαυτ του ββαια διλου, γιατ πς να χαρεται εκενος που κατηγορε πντοτε τον εαυτ του τι αμαρτνει; Χαρεται για τον φιλεσπλαχνο Θε που εναι πιο κοντ και απ την πνο του , για να το πω πιο φανερ, που μσα απ την καρδι του δημιουργε και κινε ρεματα ουρανου φωτς και αναους ποταμος θαυμασων του Πνεματος και καταφωτζει το νου και μνο που δεν του λει ξεκθαρα: «Εμαι μαζ σου»(Ιερ. 1, 8). Και αφο τον χει φλο Του, του αποκαλπτει χειροπιαστ ο Θες τα μυστρι Του και τον χαροποιε. Και ττε του ρχεται και λει ,τι και ο Δαβδ: «Δε μας τιμρησε σμφωνα με τις ανομες μας οτε μας ανταπδωσε ανλογα με τις αμαρτες μας»(Ψαλμ. 102, 10). Και λει πως ο Παλος: «χομε σωθε με τη χρη Του»(Εφ. 2, 5), παρ’ λο που εργζεται λες τις θεες εντολς σο μπορε και μισε με λη του τη δναμη κθε τρπο δικο(Ψαλμ. 118, 128) και προσπαθε με μεγλη επιμλεια να μην παραλεψει τποτε απ σα τενουν στη σωτηρα, σο του εναι δυνατ. ποιος βλπει τι του λεπει η ασθηση γι’ αυτ και διαπιστνει τι δεν τα ζει, αυτς δε δοκμασε ακμη την πιο αληθιν θεωρα, δεν ρχισε ακμη να κλαει με ασταμτητα δκρυα, δεν φτασε στην εντητα της πστεως(Εφ. |
| Γι’ αυτ και ο Παλος που σε φοροσε, λεγε: «Εμαστε ευωδα του Χριστο»(Β Κορ. 2, 15). Αλλ και γεμα γνεσαι στους πιστος και δεπνο, και τροφ και πση αληθιν(Ιω. 6, 55) της ψυχς, και δνεις ζω και τρφεις παρδοξα και αυξνεις κατλληλα και ευφρανεις μυστικ αυτν που σε μετχει. Αυτ ζησε και ο ιερς προφτης Δαβδ με το να σε γευθε με ενργεια Θεο, και λεγε στους λλους: «Γευθετε και δετε τι ο Κριος εναι αγαθς»(Ψαλμ. 33, 9). Γιατ φανεσαι ββαια σαν μλο, αλλ και σαν τροφ πολ ωφλιμη θα φνε και θα χορτσουν οι φτωχο, οι «πτωχο τω πνεματι»(Ματθ. 5,3), οι ταπεινφρονες, και απ την υπροχη γεση Σου θα σε δοξολογσουν(Ψαλμ. 21, 27), Κριε, αυτο που σε αποζητον αδικοπα να σε βρουν ως τροφ τους. Γιατ απ την περσσεια της ζωτικς Σου δυνμεως ξεχνεται αγα τροφ και πση, και θα ζσουν στους αινες των αινων οι ψυχς εκενων που σε χουν τροφ τους. Αφο εσαι αινιος και φθαρτος, αφθαρτοποιες εκενους που σε τργουν και τους οδηγες στην αιωνιτητα με την υπερβολικ ενεργητικτητα της φσες Σου. Γι’ αυτ απ την πειρ Σου αγαθτητα, που προξενε κθε ωραο και εναι εξαιρετικ ευεργετικ, καλες και παρακαλες τους λογικος ανθρπους λγοντας: «Ελτε, φγετε απ τον ρτο μου και πιετε το κρασ που σας ετομασα»(Παροιμ. 9, 5), ονομζοντας τσι τον εαυτ Σου γιο ρτο· γιατ αλλο λες: «Εγ εμαι ο ρτος της ζως»(Ιω. 6, 35) και: «Εμνα μ’ εγκατλειψαν, την πηγ της ζως»(Ιερ. 2, 13). Και μλιστα προτενεις το σμα Σου και το αμα Σου, τα πανερα, για τροφ και πση τους(Ματθ. 26, 26–27). τσι με λα τα νοερ αισθητρια τρφεις και υπερευφρανεις τους δικος Σου, φιλνθρωπε Κριε, και γνεσαι γι’ αυτος φως και ζω και κθε λογς απλαυση των υπερουσων ωραων και αγαθν. Εσαι ευλογημνος, Ιησο, ουρνιο πνευματικ μννα που τρφεις πειρες μυριδες. Δξα στην ανεπωτη αγπη Σου προς εμς, Δσποτα, και την ανκφραστη ευσπλαχνα και μακροθυμα Σου. Αμν. Το Πνεμα του Θεο κατοικε μσα στους πιστος Εναι υπερβολικ θαυμαστ στη νοερ ασθηση πνο η απ το Θε κχυση του ζωοποιο Πνεματος σε σρκινες καρδις, οι οποες δχθηκαν υγι πστη στην νσαρκη οικονομα του Λγου. |
| Για τους πνευματικος λει κπου ο Παλος: «Δε γνωρζετε τι θα κρνομε αγγλους; Δεν εμαστε λοιπν ικανο να κρνομε βιοτικς υποθσεις;»(Α Κορ. 6, 3). τσι, εκενος που χει το Πνεμα κατανοε τα πντα(Α Κορ. 2, 15), το Οποο, πως λει ο Κριος, ο κσμος δεν μπορε να το λβει, οτε το θεωρε(Ιω. 14, 17). σοι λοιπν δεν χουν ντυθε με αληθιν ασθηση ψυχς και δεν χουν μσα τους το υπερουρνιο γιο Πνεμα να ενεργε ρρητα και μυστικ και να λει τα ανκφραστα, αυτο εναι φανερ τι χουν το πνεμα του κσμου. «Εσες μως –λει ο Παλος– δεν εστε πλον σαρκικο, αλλ πνευματικο, αν ββαια κατοικε μσα σας Πνεμα Θεο. Εκενος μως που δεν χει Πνεμα Χριστο, αυτς δεν ανκει σ’ Αυτον»(Ρωμ. 8, 9). Βλπεις λοιπν τι εκενοι που χουν μσα τους το Πνεμα δεν εναι σαρκικο; Και τι εκενοι που, αλομονο, τους λεπει θλιβερ Αυτ, χι μνο δεν μπορον να κρνουν ορθ για τα θεα, αλλ οτε του Χριστο νθρωποι πτυχαν να εναι; Κι αλλο ο Απστολος δεχνει πιο ανγλυφα την αντθεση του κοσμικο πνεματος προς το Πνεμα του Θεο, λγοντας: «Εμες δε λβαμε το πνεμα του κσμου αλλ το Πνεμα του Θεο, για να γνωρσομε εκενα που μας χρισε ο Θες»(Α Κορ. 2, 12). Εννοες τρα τι τα θεα και την αλθεια μπορον να εννοσουν μνο εκενοι που δχτηκαν το Πνεμα του Θεο; πως επε και ο Κριος: «ταν ρθει Εκενος, το Πνεμα της αλθειας, θα σας οδηγσει σε ολκληρη την αλθεια»(Ιω. 16, 13). Βλπεις πς ρχεται πραγματικ στο νου η πλρης αλθεια, οπτε πι και η κρση εναι εκολη και ασφαλς; Γι’ αυτ το γιο Πνεμα ονομζεται Πνεμα βουλς, Πνεμα επιστμης, Πνεμα συνσεως και σοφας(Ησ. 11, 2), Πνεμα ηγεμονικ(Ψαλμ. 50, 14), Πνεμα ευθς(Ψαλμ. 50, 12), Πνεμα της αλθειας(Ιω. 14, 17). Ακμη ο Ησαας το ονομζει και Πνεμα κρσεως(Ησ. 4, 4), γιατ με αυτ η ψυχ διευθνεται προς τα λεχθντα με ευθυκρισα και με αυτ τα ενεργε κατ το πρπον, αφο και αυτ εναι μτοχος του Πνεματος, και χωρς Αυτ λα εναι γεμτα σκτος και ρημα απ αλθεια. Εκενος που εναι μοιρος απ το Πνεμα της αλθειας και απ σα επαμε στη συνχεια κι επιχειρε πειτα να κρνει, θα βγλει εσφαλμνα συμπερσματα και θ’ αστοχσει ως προς την αλθεια. |
| Αυτ βεβαινεται απ τη χρα του Ευαγγελου, η οποα με δο λεπτ ξεπρασε την προαρεση και τη δναμη των πλουσων(Μαρκ. 12, 42–44. λουκ. 21, 1–4). Τα παραπνω γρφτηκαν για τους ησυχαστς. Εκενοι μως που βρσκονται στην υποταγ πνευματικο πατρα, να μνο ας χουν κατ νου, το να μη ξεπσουν σε τποτε απ την εντολ του πνευματικο τους πατρα. Γιατ ταν το κατορθσουν αυτ, χουν κατορθσει το παν. πως αντθετα, αν ξεπσουν απ’ αυτν την ακρβεια και διαγωγ της υπακος, θα εναι ακατλληλοι για κθε ννοια αρετς και πνευματικς ζως. ‘χε και αυτ τη συμβουλ μου, φιλχριστε: Αγπα τη διαμον σε ξνο τπο, απομακρυνμενος απ τα περιστατικ της πατρδας σου. Απ φροντδες των γονων σου συγγενικς φιλες μην παρασυρθες. Ν’ αποφεγεις τη διαμον στην πλη και να υπομνεις στην ερημα, λγοντας μαζ με τον προφτη: «Να, φυγα μακρι και κατοκησα στην ρημο»(Ψαλμ. 54, 8). Να αναζητς τους ερημικος και ακατοκητους τπους, και μη δειλισεις αν εκε υπρχει λλειψη και στενοχρια απ τα απαρατητα της ζως. Αν σε περικυκλσουν οι εχθρο σαν μλισσες κακο κηφνες, και σου επιτεθον με κθε λογς πολμους και σε συγχζουν με ποικλους λογισμος, εσ μη φοβηθες και μη στσεις το αυτ σου να τους ακοσεις, μτε να φγεις απ το στδιο του αγνα. Δεξε καρτερα και υπομον, επαναλαμβνοντας συνεχς στον εαυτ σου: «Περμενα καρτερικ τον Κριο και με πρσεξε»(Ψαλμ. 39, 2). Και ττε θα δεις τα μεγαλεα του Θεο, τη βοθεια, την φροντδα και λη την πρνοι Του για τη σωτηρα σου. Φλους πρπει να χεις, φιλχριστε, εκενους που φρνουν πνευματικ ωφλεια και σε βοηθον στον ασκητικ βο. Οι φλοι σου να εναι νδρες ειρηνικο, αδελφο πνευματικο, πατρες γιοι, για τους οποους ο Κριος επε: «Μητρα μου και αδελφο μου εναι αυτο εδ, σοι κνουν το θλημα του ουρνιου Πατρα μου»(Ματθ. 12, 50). Να μην επιθυμες φαγητ λλα κθε μρα και πολυτελ, οτε σπατλες που προξενον πνευματικ θνατο. Γιατ λει η Γραφ: «ποια ζει μσα στη σπατλη, αυτ χει κιλας πεθνει, κι ας εναι ζωνταν»(ΑΤιμ. |
| Μη νομζεις τι κθε θλψη ρχεται στους ανθρπους εξαιτας των αμαρτιν. Υπρχουν νθρωποι που ευαρεστον τον Θε και μως χουν θλψεις. Γιατ λει η Γραφ: «Θα διωχτον οι νομοι και οι απγονοι των ασεβν θα εξολοθρευτον»(Ψαλμ. 36, 28). Αλλ’ επσης λει: «λοι σοι θλουν να ζουν με ευσβεια στο νομα του Ιησο Χριστο, θα υποστον διωγμος»(Β Τιμ. 3, 12). Στον καιρ της θλψεως να προσχεις την προσβολ της ηδονς, γιατ εκολα γνεται παραδεκτ, επειδ παρηγορε τη θλψη. Μερικο λγουν φρνιμους εκενους που μπορον να διακρνουν και να αναλουν τα αισθητ πργματα. Φρνιμοι μως εναι εκενοι που εξουσιζουν τα κακ τους θελματα. Πριν απ την εξαφνιση των κακν, μην υπακοσεις στην καρδι σου. Γιατ ,τι της βλεις, απ αυτ το πργμα ζητ κι λλο. πως υπρχουν φδια στα δασδη φαργγια και λλα που φωλιζουν μσα στα σπτια, τσι υπρχουν και πθη που διαμορφνονται με τη σκψη και λλα που γνονται με τη πρξη, αν και απ λλες εικνες, μεταμορφθηκαν σε λλες. ταν δεις εκενα που βρσκονται μσα σου σταθερ, να κινονται και να προκαλον τον νου, που εναι συχος, σε κποιο πθος, να γνωρζεις τι ο νους σου κποτε προηγθηκε και φερε σε πρξη και τα βαλε μσα στην καρδι. Δεν γνεται σννεφο χωρς να πνεσει λγος νεμος, και δε γεννιται πθος χωρς λογισμ. Αν δεν πρττομε πλον τα σαρκικ θελματα κατ τη Γραφ(Εφ. 2, 3), εκολα με τη βοθεια του Κυρου θα σβσουν αυτ, τα οποα προηγουμνως εχαμε μσα μας. Οι εικνες που βρσκονται χαραγμνες μσα στο νου εναι πονηρτερες και δυναττερες. Οι εικνες που διαμορφνονται με τη σκψη εναι αιτες αυτν και χουν προηγηθε (δηλ. πρτα τις σκφτηκε ο νους, δεν τις διωξε και ττε εγκαταστθηκαν στο βθος της καρδις ως νοσηρο λογισμο και πθη). Υπρχει κακα που εγκατσταθηκε στη καρδι εξαιτας της μακροχρνιας συνθειας. Και υπρχει κακα που πολεμ με λογισμος μσω των καθημερινν πραγμτων. Ο Θες τις πρξεις μας τις λογαριζει σμφωνα με τις προθσεις μας. Γιατ λει η Γραφ: «Να σου δσει ο Κριος κατ την καρδι σου»(Ψαλμ. 19, 5). |
| 29 . Εκενος που θλει να περσει τη νοητ θλασσα των παθν, μακροθυμε, ταπεινοφρονε, αγρυπνε, εγκρατεεται. Αν προσπαθσει να περσει χωρς αυτ τα τσσερα, ταρζει μνο την καρδι, να περσει μως δεν μπορε. 30 . Η ησυχα εναι αποκοπ των κακν. Αν πρει και τις προηγομενες τσσερις αρετς μαζ με προσευχ, δεν υπρχει συντομτερη βοθεια προς απκτηση της απθειας. 31 . Δεν μπορε να ησυχσει ο νους, αν δεν ησυχσει το σμα. Οτε να καταργσει τον τοχο που τα χωρζει, χωρς ησυχα και προσευχ. 32 . Η καττερη φση μας που δουλεει στις επιθυμες της σρκας, επιθυμε εναντον της πνευματικς φσες μας που εμπνεται απ το γιο Πνεμα. Εκενοι που συμπεριφρονται σμφωνα με τις εμπνεσεις του Αγου Πνεματος, δεν εκτελον τις επιθυμες της σρκας(Γαλ. 5, 16–17). 33 . Δεν υπρχει τλεια προσευχ χωρς νοερ επκληση. ταν χωρς περισπασμ φωνζει δυνατ ο νους, θα επακοσει ο Κριος. 34 . Ο νους ταν προσεχεται χωρς περισπασμ, προσεκτικ και επμονα, πιζει και συντρβει την καρδι. Μια καρδι γεμτη συντριβ και ταπενωση ο Θες δεν θα την εξουδενσει(Ψαλμ. 50, 19). 35 . Και η προσευχ αρετ λγεται, αν και εναι μητρα των αρετν. Γιατ γενν τις αρετς δια μσου της ενσεως με τον Χριστ. 36 . ,τι κνομε χωρς προσευχ και καλ ελπδα, στερα αποδεικνεται βλαβερ και ατελς. 37 . ταν ακοσεις τι «θα εναι οι τελευταοι πρτοι και οι πρτοι τελευταοι»(Ματθ. 19, 30), να σκεφτες μετχους αρετν και μετχους αγπης. Γιατ η αγπη εναι τελευταα μεταξ των αρετν κατ την τξη, πρτη μως στην αξα. Και λες τις αρετς που πραγματοποιθηκαν πριν απ αυτ, τις αποδεικνει τελευταες. 38 . Αν πνω στη προσευχ σου σε καταλβει ακηδα, στενοχωρηθες με διφορους τρπους απ την κακα, θυμσου το θνατ σου και τις φοβερς κολσεις. Καλτερα να προσκολλσαι στο Θε με προσευχ και ελπδα(Ψαλμ. 72, 28), παρ να χεις εξωτερικς ενθυμσεις, και αν ακμη εναι ωφλιμες. 39 . Καμι απ τις αρετς δεν μπορε να ανοξει απ μνη της το δρμο προς το Θε, αν δεν εξαρτνται λες με ακολουθα η μια απ την λλη. |
|
|
