| Καταλβαινα τι αυτ θα μποροσε να επαναληφθε. Προσευχμουν, ζητοσα βοθεια και ξαφνικ θυμθηκα τι για να αποφγει κανες την πνωση πρπει να απαγγλλει τον 90 ο ψαλμ « κατοικν ν βοηθε το ψστου...». Στο κελ βρθηκε μια γυνακα που γνριζε αυτν τον ψαλμ απ στθους. Οπτε, λη την ημρα τον απομνημνευα. Ο υπνωτιστς χασε την ψυχραιμα του, φναζε και βαζε τα χρια του στους μους μου. Τελικ σωριστηκε στον δερμτινο καναπ και επε: «Δεν μπορ να κνω τποτα μαζ της» Τη νχτα με κλεσαν ξαν, και πλι ο διος νθρωπος απατησε να τον κοιτζω στα μτια. Τον κοταζα χωρς φβο και απγγελνα τον ψαλμ. Ο υπνωτιστς χασε την ψυχραιμα του, φναζε τσο που οι φλβες στο πρσωπο και στα χρια του φοσκωσαν απ την νταση, και βαζε τα χρια του στους μους μου. Τελικ, ιδρωμνος, σωριστηκε στον δερμτινο καναπ και επε: «Δεν μπορ να κνω τποτα μαζ της». Μετ απ την τρομερ δσκολη ανκριση, βρθηκα ξαπλωμνη στο πτωμα στο γραφεο του ανακριτ... Η συνεδησ μου επστρεφε αργ, στα βλφαρ μου νιωθα μαντεμνιο βρος και στα αυτι μου σα-σα που κουγα χους. Μλλον, εχαν καλσει γιατρ, γιατ νιωθα να αγαθ χρι στο κεφλι μου και κουσα τις λξεις: «Τι της κνατε!». Πρπει να μου εχαν κνει νεση. Με βαλαν σε μια καρκλα. Στη συνχεια, δο στρατιτες με συραν, κρατντας με απ τα χρια, στο διδρομο σαν μπλα απ χυρο. «Καλ να πθεις!» Με πταξαν σε κελ απομνωσης, με βαλαν σε σιδερνιο κρεβτι χι κατ μκος, αλλ εγκρσια, με το κεφλι μου και τα πδια μου να κρμονται, και φυγαν. Δεν εχα δυνμεις να κουνηθ, το αμα κατβηκε στο κεφλι, αλλ δεν μποροσα να το σηκσω και να το βλω πνω στο κρεβτι. Μνο μια παρκληση εχα στο μυαλ μου: «Βοθησε, βοθησε, Κριε!». Και ττε κουσα μια αυστηρ φων: «Να θυμσαι, ο Θες δεν εμπαζεται ποτ. Το λεος του Θεο παραμνει πντα με τον νθρωπο. Η προσευχ στον Θε δεν χνεται ποτ». Με δυσκολα σκωσα τελικ το κεφλι μου στην κρη του κρεβατιο και πεσα σε λθαργο. Πση ρα μεινα τσι δε θυμμαι. Μετ απ αυτ ζησα και λλα πολλ φρικαλα πργματα στη φυλακ και στο |
| κα λγουσιν ο ψλται τροπρ. χ: β´• πεφνης ν τ κσμ… κ. τ. λ. ς τπος• τοτο δ λγουσιν γ´ κα γ´ στχ: κ το ξς´ ψαλμο. στχ: Θες, οκτιρσαι μ ς, στχ: ξομολογεσθωσν σοι λαο, Θες, στχ: γ´• ξομολογησσθωσν σοι. κα κατ στχ: δχε ται λας π τ• Φιλνθρωπε, δξα σοι. κα δοξζει κα λγει μαν περισσν, κα ε θ’ ο τως νρχεται νγνωσμα δ´• ησο το Ναυ• Ε πεν Κριος πρς ησον,.. νγν; ε´• Βασιλειν δ´• Ε πεν λας τ λισε, κθου δ... νογν: ς´• Βασιλειν δ´ " • Παρεγνετο Νεεμ ν ρχν Συρας... ο ψλται ν τ μβωνι τροπρ: χ: πλ. β´• μαρτωλος κα τελναις κ. τ. λ. ς τπος, στχ: ο Κριος βασλευσεν επρεπ... στχ: β´• πραν ο ποτα μο Κριε... στχ: γ´• Θαυμαστο ο μετεωρισμο τς θαλσσης... κα δοξζει κα λγει Περισσν, κα εθς νρχεται νογν: ζ´· σαου• Τδε λγει Κριος· λοσασθε... δε δε εδναι τι μχρι τοτου ναγινσκομεν, μ εςερχομνου το πατριρχου κ το Παλατου, ν δ εσλθη κα παραγνηται το μ ποστρψαι ναγινσκονται κα τερα ναγνσματα• ναγν: η´• Γενσεως ναβλψας ακβ ε δε παρεμβολν... ναγν: θ•´· τς ξδου• Κατβη θυγτηρ Φαρα, τλος• κ το δατος ατν νειλμην. κα εθς προκεμ: χ: βαρς• Θες τν δυνμεων, πστρεψον μς, ... στχ: ποιμανων τν σραλ πρσχες. νγνωσ: ι´ Κριτν• Ε πε Γεδε ν πρς τν Θεν... νγν: ια´ Βασιλειν γ´· Ε πεν λας πρς τν λαν... νγν: ιβ´• Βασιλ: γ´• Ε πον ο νδρες τς πλεως εριχ... Χρ προσθσαι τν δευτραν εσοδον το πατριρχου. κα τε δοθ και ρς τν αντιφνων, γνεται εχ• λγοντι αντφωνα γ´• τ α´ ψαλμ: κς´• Βοθησν με Κριε... τ β´• ψαλμ: κ• Τας πρεσβεαις τς Θεοτκου... τ γ´• ψαλμ: ριγ´• λληλοια τριπλον. Προκεμ: χ: γ´• Κριος φωτισμς μου κα... στχ: Κ ριος περασπιστς τς ζως μου... κα γνεται καθδρα τν ερων. κα ε μν στι νηστεα κα μλει γνεσθαι προσκομιδ, εθς ναγινσκεται πστολος πρς Κορινθους • δελφο, λεθερος ν κ πντων... λληλοια χ: β´ στχ: α´• ξηρεξατο καρδα μου... στχ: β´• γλσσ μου κλαμος γραμματως ξυγρφου. |
| « Κριος εναι τ φς κα σωτηρα μου, ποιν θ φοβηθ; Κριος τ καταφγιο τς ζως μου, π ποιν θ πανικοβληθ;» (Ψαλμ. 26,1). «γ στ νομ του θ ξουθενσω τος χθρος μου» (Ψαλμ. 43,7)· κα ν τρα δυναμωθς, λλ πλι νικηθς, πως γρφτηκε· «σο κα ν συνασπζεσθε, θ συντριβτε· ξοπλισθτε σο θλετε, πλι θ συντριβτε» (σ. 8,9). πτε πως κνει κενος πο χει ναντον του τν χθρ κα τν καταδυναστεει· ποος, μ μπορντας ν τν χτυπσ κατευθεαν, τν χτυπ πλγια κα δοκιμζει ν κν να πδημα παραπσω, γι ν μπορσ ν τν πληγσ κα κατ εθεαν τσι κνε κα σ· μζεψε τος λογισμος σου μσα στν αυτ σου κα σκψου τι δν χεις καμμα δναμι κα τσι καταφεγοντας στ Θε, πο μπορε τ πντα, κλεσ τον μ θερμ λπδα κα δκρυα, νντια στ πθος πο σ πολεμε, λγοντας· «Κριε, βοθησ με· Θε μου, Θε μου, βοθησ με· ησο μου, βοθησ με· πολμισε τος πολεμοντς με· πρε σπδα κα πλο κα λα βοθησ με» (Ψαλμ. 34,1). «Θεοτκε Παρθνε, βοθησ με, γι ν μν φσω τν χθρ ν μ νικσ». ν δ τ πθος κα χθρς σου δνη χρνο, μπορες κμη ν βοηθσς τν δυναμα τς θελσες σου κατ το πθους, μ τος στοχασμος κα ατς τς σκσεις. Παραδεγματος χριν, ταν σ πσς σ καμα δυσκολα λλη κποια τιμωρα κα πιθυμα σου δν μπορ δν θλ ν τν πομενη, βοθησ την μ ατ. Α´. Σκψου, τι δοκιμασα ατ πο ποφρεις, πρπει ν τν πθης ξια, γιατ σ δωσες τν φορμ κα μ κθε δκαιο χρωστς ν ποφρς κενην τν πληγ, πο σ μ τ χρια σου δωσες στν αυτ σου. Β´. ν σ δν χς στ δοκιμασα ατ καννα φταξιμο, γρισε τν λογισμ σου στ πολλ λλα κα μεγλα σου σφλματα κα σκψου, πς γι ατ δν σο δωσε κμη Θες τν τιμωραν πο σο ρμζει, λλ οτε σ τ σωφρνισες καθς πρπει· πτε εσπλαγχνα το Θεο σ λησε κα γι ν μ βασανισθς ανια, σο στειλε τν προσωριν ατ δοκιμασα· κα λοιπν πρπει ν τ δεχθς μ χαρ κα εχαριστα. Γ. Σκψου, τι ν κα πρλαβες κα κανες ρκετ καννα γι τ μαρτματ σου κενα μ τ ποα λπησες τν μεγαλειτητα το Θεο (τ ποο δν πρπει ποτ ν σκεφθς)· σκψου μως πς στν βασιλεα τν ορανν δν μπανει κανες λλος, παρ μσα π τν στεν πλη τν δοκιμασιν κα τν θλψεων. |
| Κθε λογισμς παρουσιζει στο νου τη φαντασα κποιου αισθητο πργματος. Γιατ ο σατανς εναι νους και δεν μπορε να εξαπατσει αν δεν μεταχειριστε τα αισθητ και συνθη σ’ εμς. πως δεν εναι δυνατ να καταδικομε τα πουλι στον αρα να πετομε πως εκενα, γιατ η ανθρπινη φση μας δεν χει αυτ την ιδιτητα, τσι δεν εναι δυνατ να νικσομε ασματους δαιμονικος λογισμος, χωρς ευχ νηπτικ και συχν. χωρς να προσηλνομε με κρα προσοχ το μτι του νου μας στο Θε. Αν δεν το κνεις αυτ, κυνηγς τη γη. Πργματι, αν θλεις να καταντροπισεις τους λογισμος και να ησυχζεις με αγαθτητα και να νφεις μσα στην καρδι σου με ευκολα, ας κολλσει η ευχ του Ιησο στην αναπνο σου, και σε λγες ημρες θα δεις να γνεται αυτ. Δεν εναι δυνατ να γραφον γρμματα πνω στον αρα, αλλ πρπει να χαραχτον πνω σε κποιο σμα για να μνουν διαρκ. τσι και στην κοπιαστικ νψη ας κολλσομε την ευχ του Ιησο Χριστο, για να μνει η ωραιτατη αρετ της νηφαλιτητας διαρκς μαζ με τον Ιησο Χριστ και μσω Αυτο να διατηρεται σ’ εμς αναφαρετη στον αινα. Στριξε τα ργα σου πνω στον Κριο και θα βρεις χρη. Ττε δε θα λγεται και για μας απ τον προφτη: “Στο στμα τους Κριε εσαι κοντ, πολ μακρι μως απ τα νεφρ τους”[Ιερ. 12, 2) (την δρα του θυμικο). Κανες, εκτς απ τον Ιησο, δεν μπορε να ειρηνεσει την καρδι σου απ τα πθη, παρ αυτς ο Ιησος Χριστς, που συννωσε εκενα που ταν απομακρυσμνα(Εφ. 2, 14). Το διο σκοτζουν την ψυχ, τσο οι συνομιλες των λογισμν κατ δινοια σο και οι εξωτερικς συναναστροφς και αργολογες. Για να αποφγομε τη βλβη του νου μας πρπει και τους δο, δηλ. και τους λογισμος και τους ανθρπους που θλουν να αργολογον, να τους λυπομε για πολ ελογη κατ Θεν αιτα, για να μη σκοτισθε ο νους και χαλαρσει τη νψη. Γιατ ταν μς σκοτσει η λθη, χνομε την προσοχ του νου. Εκενος που με κθε προθυμα κρατ την καθαρτητα της καρδις, θα αποκτσει δσκαλο αυτς της ιερς εργασας τον νομοθτη της Χριστ, που θα του υπαγορεει μυστικ το θλημ Του. “Θ’ ακοσω τι θα πει μσα μου ο Κριος ο Θες”(Ψαλμ. 84, 9), λει ο Δαβδ, φανερνοντας αυτ το πργμα. Μιλντας για το νοητ πλεμο και θλοντας να δηλσει την επιστροφ του νου προς τον εαυτ του και την προστατευτικ υπερσπιση απ το Θε, λεγε: “Και θα ρωτσει ο νθρωπος, ραγε ο δκαιος θα αμοιφθε;”. Κατπιν απ τη συζτηση ανμεσ τους, εγκρθηκε η απφαση: “ρα υπρχει ο Θες που θα κρνει αυτος”(Ψαλμ. 57, 12), δηλ. τους πονηρος δαμονες, στο χρο της καρδις μας. Και σε λλο μρος λει: “Θα προσλθει νθρωπος με βαθι καρδι και θα υψωθε ο Θες”(Ψαλμ. 63, 7). Και ττε τις πληγς των δαιμνων θα τις θεωρσομε σαν βλη νηπιν. |
| Λοιπν στν καιρ το σκοτασμο το νο σου μπορες ν λς: «Ψυχ μου, γιατ λυπσαι κα μ ναστατνεις; λπισε στν Θε: πλι θ μνσω τν Σωτρα τς πρξες μου κα Θε μου» (Ψαλμ. 42,6). Κα πλι: «Γιατ Κριε στκεσαι π μακρυ; πουσιζεις στος δσκολους καιρος κα στς θλψεις;» (Ψαλμ. 9,2). «Μ μ γκαταλπης Κριος κα Θες μου, μν πομακρνεσαι π μνα» (Ψαλμ. 37,22). Κα θυμομενος τν ερ διδασκαλα πο νπνευσε Θες τν θλψεων στ Σρρα, τν γαπημνη γυνακα το Τωβτ, ν τν μεταχειρισθς κα σ κα ν λς μ δυνατ φων: « Ατ θ συμβ σ ποιον σ λατρεει: ζω ατ, ν εναι γι δοκιμασα, θ στεφανωθ ατς πο πομνει: ν βρσκεται σ θλψι, θ λευθερωθ π τν θλψι. Κι ν πρκειται ν καταστραφ (ν διαφθορ σται), δν μπορε ατ ν γν χωρς τ λες σου, διτι δν χαρεσαι γι τν καταστροφ μας, διτι μετ τν θαλασσοταραχ προκαλες γαλνη, κα μετ π τος θρνους κα τος κλαυθμος, σκορπζεις τν χαρ. Θες το σραλ, ς εναι τ νομ σου ελογημνο στος ανες τν ανων» (Τωβτ). κμη ν θυμηθς τ Χριστ πο ταν βρισκταν στν κπο κα στ σταυρ γι μεγαλτερη δοκιμασα, κατ τ ασθητ μρος ταν γκαταλειμμνος π τν Ορνιο Πατρα του. τσι κα σ μ τν νθμησι ατ ποφροντας τ σταυρ, θ πς μ λη σου τν καρδι: «Κριε, ς μ γν τ δικ μου θλημα, λλ τ δικ σου» (Ματθ. 26,39). Κα νεργντας τσι πομον σου κα προσευχ σου θ νυψσουν τς φλγες τς θυσας τς καρδις σου κα θ φθσουν μχρι τν θρνο το Θεο, κα θ παραμενης πραγματικ ελαβς, διτι ληθιν ελβεια εναι μα ζωνταν προθυμα τς θελσεως κα μα σταθερ γπη ν κολουθ κανες τ Χριστ μ τ σταυρ στος μους σ κθε δρμο πο διος μς προσκαλε πρς τν αυτ του, κα τ ν θλουμε τν Θε γι τν διο τν Θε, δηλαδ, γιατ τσι θλει Θες. Γι ατ ν θελαν ο νθρωποι ν μετρον τν προκοπ τους π τν ληθιν ατν ελβεια κα χι π ατν πο φανεται μ τς ασθσεις, δηλαδ π τ ν ασθνωνται μνο στν καρδι τους τν πνευματικ γλυκτητα τς χριτος, δν θ πεφταν στν πλνη οτε π τν αυτ τους οτε π τν διβολο οτε θ θλβονταν χωρς φλεια. Μλιστα θ εχαριστοσαν τν Θε γι να ττοιο καλ πο τος κνει κα θ πρσεχαν στ ξς ν ργζωνται μ μεγαλτερο ζλο στν θεκ μεγαλειτητα πο κυβερν τ σμπαν κα πιτρπει τ παρμοια πολλς φορς, γι δικ του δξα κα δικ μας φλεια. |
| Μην ξεχνς, φιλχριστε, και τοτο: τι να πθος, ταν βρει τπο μσα σου και ριζσει με τη συνθεια, φρνει και λλα πθη μαζ του στην δια μνδρα. Και αν συγκροονται μεταξ τους τα πθη και οι δημιουργο τους δαμονες, λοι μως σμφωνοι ζητον την απλει μας. Εκενος που μαρανει το νθος της σρκας με την σκηση, και κβει κθε θλημ της, αυτς φρει στη θνητ σρκα του τα στγματα του Χριστο(Γαλ. 6, 18). Οι κποι της ασκσεως καταλγουν στην ανπαυση της απθειας, εν οι διφορες απολασεις οδηγον στα πθη της ατιμας. Μη λογαριζεις τα πολλ χρνια που χεις στη μοναχικ ζω, οτε να αιχμαλωτιστες απ την καχηση τι υπμεινες την ρημο και τη σκληρτητα των αγνων, αλλ να χεις στο νου σου το λγο του Κυρου, τι εσαι ενας χρηστος δολος(Λουκ. 17, 10), και τι δεν εκπλρωσες ακμα τις εντολς. Πργματι, ενσω βρισκμαστε στον παρντα βο, δεν χομε ακμη ανακληθε απ την εξορα, αλλ’ ακμη καθμαστε στον ποταμ της Βαβυλνας(Ψαλμ. 136, 1), ακμη ταλαιπωρομαστε φτιχνοντας πλθους στην Αγυπτο(Εξ. 1, 14) και δεν εδαμε ακμη τη γη της επαγγελας. Επειδ δεν ξεντυθκαμε ακμη τον παλαι νθρωπο, ο οποος φθερεται απ τις απατηλς επιθυμες(Εφ. 4, 22), οτε φορσαμε την εικνα του επουρανου, αλλ φορομε ακμη την εικνα του χοκο(ΑΚορ. 15, 49). Δεν χομε λοιπν λγο καυχσεως, αλλ πρπει να χνομε δκρυα και να παρακαλομε το Θε, ο οποος μπορε να μας σσει απ την θλια δουλεα του πικρτατου Φαρα, να μας βγλει απ τη φοβερ τυραννα και να μας εισαγγει στην καλ γη της επαγγελας, για να αναπαυθομε στον γιο τπο του Θεο και να βρεθομε στα δεξι της μεγαλοσνης του Υψστου. Η επιτυχα μως των αγαθν αυτν που υπερβανουν την ανθρπινη νηση δεν εξαρτται απ τα ργα μας, αλλ απ το αμτρητο λεος του Θεο. Γι’ αυτ ας μην πψομε να χνομε δκρυα ημρα και νχτα ακολουθντας εκενον που λει: «Απκαμα απ τους στεναγμος μου, κθε νχτα λοζω το κρεβτι μου και βρχω το στρμα μου με τα δκρυ μου»(Ψαλμ. 6, 7). Γιατ σοι σπρνουν με δκρυα, θερζουν με μεγλη χαρ(Ψαλμ. 125, 5). |
| Οι λογισμο δεν προρχονται οτε απ το λογο μρος της ψυχς (γιατ δεν υπρχουν λογισμο στα λογα ντα), οτε απ το νερ (γιατ οτε στους αγγλους υπρχουν). Εναι γεννματα της λογικς της και χρησιμοποιον σαν σκλα τη φαντασα. Ανεβανουν δηλαδ στο νου απ την ασθηση και του μεταφρουν τα σχετικ με αυτ, και κατεβανουν απ το νου στην ασθηση, υποβλλοντας τα σχετικ με το νου σ’ αυτν. Σαν κποιοι που ανεβανουν απ το βυθ και προσπαθον να πιαστον απ κπου για να σωθον, θα παρουσιαστον οι πονηρο λογισμο, ταν η κακα κινδυνεει σαν πλοο να βυθιστε στον κατακλυσμ των δακρων. Ανλογα με την ποιτητα της ψυχς, μαζεονται γρω απ αυτν οι λογισμο ως πειρατς να την βυθσουν, ως κωπηλτες να τη βοηθσουν ταν κινδυνεει. Οι πρτοι την τραβον προς το πλαγος των απρεπν λογισμν, εν οι δετεροι, προτιμντας την πλησιστερη ακτ, κνουν το πλοο ν’ αρξει σε γαλνιες ακτς. Η ψυχ που επιθυμε να αποβλλει τον βδομο και τελευταο λογισμ της κενοδοξας, αν δεν ξεντυθε τους ξι προηγομενους, δεν θα μπορσει να ντυθε τον γδοο, τον οποο ο θεος Απστολος ονομζει «ουρνιο κατοικητριο» (Β Κορ. 5, 2–4). Που εξαιτας των στεναγμν τους γνονται ικανο να το φορον εκενοι που για χρη του γυμνθηκαν απ τα υλικ πργματα. Στην τλεια προσευχ ρχονται αγγελικο λογισμο. Στη μση προσευχ, πνευματικο, και στην εισαγωγικ, οι φυσιολογικο. πως η καλ ποιτητα του σπρου φανερνεται με το στχυ, τσι και η γνησιτητα της θεωρας φανερνεται με την προσευχ. Το στχυ, για να εμποδζει τα πουλι που τρνε σπρους, χει γρω του σαν δρατα τα γανα. Αντστοιχα, ο προσευχμενος χει τους λογισμος που φιλοσοφον την ρα των πειρασμν, για να τους αφανσουν. σα απ την ψυχ μπορομε να δομε επειδ συνδονται με την πρξη, μοιζουν ασημνια φτερ περιστεριο. Οι πλτες της, δηλαδ σα δεν φανονται επειδ συνδονται με τη θεωρα, αλλ τα νοομε, χουν τη λμψη του χρυσαφιο (Ψαλμ. 67, 14). Η ψυχ που δεν γινε τσι ωραα, δεν μπορε να πετξει και ν’ αναπαυθε (Ψαλμ. 54, 7) εκε που, λοι σοι κατοικον, χουν διαρκ ευφροσνη (Ψαλμ. 86, 7). Πρακτικ και Θεωρητικ κεφλαια |
| Ομολογ τις δωρες Σου, δεν κρβω τις ευεργεσες, κηρττω τα ελη Σου. Σε δοξολογ με λη μου την καρδι Κριε, Θε μου, και δοξζω το νομ Σου στον αινα, γιατ το λες Σου φνηκε μεγλο επνω μου(Ψαλμ. 85, 12–13) και εναι ανκφραστη η ανοχ και η μακροθυμα Σου για το πλθος των ανομιν και αμαρτιν μου, των ασεβειν και πονηριν μου, σων κανα και κνω πντοτε και μελλε να κνω, αλλ με φλαξε η χρη Σου· σων κανα συνειδητ ασυνεδητα, με το λγο, με το ργο, με τη δινοια, που τις γνωρζεις καρδιογνστη Κριε, απ τη γννησ μου μχρι το τλος της ζως μου. Γι’ αυτς τολμ ο πανθλιος να κνω εξομολγηση ενπιν Σου. Αμρτησα, ανμησα, ασβησα, πραξα το πονηρ ενπιν Σου(Ψαλμ. 50,6) και δεν εμαι ξιος να ατενσω και να δω το ψος του ουρανο. Αλλ χοντας θρρος στην ανκφραστη φιλανθρωπα Σου και την αγαθτητα και ευσπλαχνα Σου που υπερβανουν κθε νου, πφτω εμπρς Σου και σε ικετεω. Ελησ με, Κριε, γιατ εμαι αδνατος(Ψαλμ. 6,3), και συγχρεσε το πλθος των αμαρτιν μου. Μη με αφσεις λλο να αμαρτσω να πλανηθ απ τον σιο δρμο Σου, οτε να βλψω, οτε να λυπσω καννα. Αλλ βλε χαλινρι σε κθε μου κακα και κακ συνθεια και παρλογη ορμ της ψυχς και του σματος και του θυμο και της επιθυμας, και δδαξ με να πρττω το θλημ Σου. Ελησε και τους αδελφος και πατρες μου και λους παντο τους μοναχος και ιερες, τους γονες μου, τους αδελφος και συγγενες· εκενους που μας υπηρετον και μας υπηρτησαν· εκενους που προσεχονται για μας και σους μας δωσαν εντολ να προσευχμαστε γι’ αυτος· εκενους που μας μισον και εκενους που μας αγαπον· ποιους βλαψα λπησα και ποιους μου καναν τα δια πρκειται να μου κνουν και λους, σοι πιστεουν σε Σνα. Συγχρεσ μας κθε αμρτημα θεληματικ και αθλητο και φλαξ μας στην ζω και στον θνατο απ τα ακθαρτα πνεματα και απ κθε πειρασμ και κθε αμαρτα και πονηρα, απ υπερηφνεια και απγνωση, απ απιστα και απελπισα, απ παρση και δειλα, απ πλνη και τυραννικ διθεση, απ απτη και παγδα του διαβλου. |
| Ο φβος που περιχει η αγπη Εσες που υψνεστε σε αγπες Θεο και σε πνευματικς αναπασεις μυστικν ερτων και γεεστε με συνασθηση απ αυτ το θεκ οινοδοχεο και με φραστο τρπο χαρεστε και γλυκανεστε ανλογα, επειδ παρατηρετε βθη μυστηρων υπερκοσμων και απολαμβνετε ανεπωτα και αναπαεστε σε βαθι ειρνη, να φοβστε ακμη και, προσχοντας στο Θε, να προσεχεστε και να ταπειννεστε με κθε τρπο, ακογοντας τον αγιτατο Δαβδ που φωνζει φανερ στο Θε: «Συ εσαι η αγαλλασ μου· λτρωσ με απ αυτος που με περικκλωσαν»(Ψαλμ. 31, 7), και που διδσκει με μεγαλοσνη, μλλον εμπνευσμνος απ το γιο Πνεμα: «Να υπηρετετε τον Κριο με φβο και να νιθετε αγαλλαση γι’ Αυτν με τρμο»(Ψαλμ. 2, 11). Βλπετε επσης τον Παλο, το σκεος της εκλογς(Πρξ. 9, 15), ο οποος μεταφρθηκε στον τρτο ουραν και εισλθε στον ιερ παρδεισο και κουσε τα απρρητα, τα οποα δεν επιτρπεται σε νθρωπο να τα πει(Β Κορ. 12, 2–4), στερα απ αυτ τα μεγαλεα να φοβται μπως, εν κρυξε σε λλους, ο διος φανε ξιος αποδοκιμασας(Α Κορ. 9, 27). Και αν ο θεος διδσκαλος της οικουμνης Δαβδ λει: «σοι αγαπτε το Θε να μισετε τα φαλα»(Ψαλμ. 96, 10), διδσκει ακριβς τοτο, σοι δηλαδ αγαπον τον Κριο να φοβονται. Επειδ δηλαδ ο Δαβδ βλεπε τι και μετ την αγπη στο Θε, η κακα προσπαθε να αντιπαραταχθε και κατ κποιο τρπο να συμπλεχθε με την ψυχ, παραγγλλει πολ ελογα και κατλληλα, εκενοι που αγαπον τον Κριο και φτνουν σ’ αυτ την κατσταση, να προσχουν ακμη και να μισον την κακα. Και αν διδσκεστε να τη μισετε, ρα πρπει ακμη να τη φοβστε· γιατ αν δεν ταν ξια φβου, δε θα παργγειλε επιτακτικ ο Προφτης να τη μισον σοι αγαπον το Χριστ. Εναι ββαια υψηλ και θεα και πραγματικ χαριτωμνη κατσταση να νιθομε ευφροσνη και αγαλλαση κοντ στο Θε βλποντας υπερφυσικ μυστρια, η ψυχ ωστσο υπκειται στη μεταβολ και πολ λγο απχει απ τη γινη λη και απ το σμα που την περιχει, σως για να εναι και λγο φοβισμνη στον αδικοπο αγνα της μην τυχν κλνει ποτ προς το σμα. Κι εναι δεμνη θαυμαστ μαζ του και κατ κποιο τρπο συμφωνε μαζ του θλοντας μη θλοντας, και συμπσχει και σε μερικ χει αλλοιωθε απ τη φση της, στε μπορε να πει κανες τι δεν χει εξουσα. Κι εναι το σμα για την ψυχ αννδοτος αντπαλος και της δνει πολλς αφορμς που τη σπρχνουν σε ολισθματα. ρα χρειζεται αγωνα και προσευχ απ το φβο που ανακπτει. χει μεγλη ανγκη φβου και τρμου η ψυχ που ανυψνεται προς το Θε. Kαι πσο μεγλη ανγκη χει απ προσοχ και προσευχ αφνω στους πιο στοχαστικος απ τους ακροατς να το σκεφτον και να το διακρνουν. Kαι αυτ ββαια εν δη θα θεωρε με τη φωτιστικ χρη του Πνεματος και θα πσχει ανλογα τα της θεας αγπης. |
| Ο θεωρητικς νου, ταν κατεβε απ το ψος του ουρανο υποκπτοντας στις ανγκες της φσεως, μπορε να λει παρμοια με αυτ που επε ο Μγας Βασλειος: «Τι εναι πιο θαυμσιο απ το θεο κλλος; Και ποια εναι πιο χαριτωμνη απ την ννοια της μεγαλοπρπειας του Θεο; Ποιος πθος εναι τσο σφοδρς και αφρητος, πως ο πθος του Θεο που γνεται μσα στην καθαρ απ κθε κακα ψυχ, που λει με λη τη διθεσ της, ”Εγ εμαι λαβωμνη απ αγπη” ; (σμα 2, 5)». Εκενος μπορε να λει: «Θερμνθηκε η καρδι μου μσα μου και απ τη μελτη μου ναψε μσα μου φωτι» (Ψαλμ. 38, 4), ο ποιος δεν κουρζεται να ακολουθε απ κοντ το Θε με την προσευχ, και δεν επιθυμε να ζει με ανθρπινες αδυναμες (Ιερ. 17, 16). Η πρακτικ ψυχ, που μετ την αποβολ των κακν πιζεται απ τους πονηρος δαμονες και λογισμος να στραφε πλι σε μταια πργματα και σε ψετικους ενθουσιασμος (Ψαλμ. 39, 5), ας λει παρμοια με τη νμφη του σματος: «Ξεντθηκα το φρεμ μου, πς να το φορσω πλι; πλυνα τα πδια μου, πς να τα λερσω;» (σμα 5, 3) Εναι προνμιο της ψυχς που αγαπ το Θε, να τολμ να λει: «Πες μου, εσ ο καλς Ποιμνας, που βσκεις τα πρβατ σου και που ξεκουρζεις το μεσημρι τα αρνι σου, για να τα ακολουθσω, μη τυχν βρεθ ανμεσα στα κοπδια των συντρφων σου;» (σμα 1, 7) Η πρακτικ ψυχ που ζητε να κρατσει την προσευχ και δεν μπορε, λει κι αυτ παρμοια με τη νμφη του σματος: «Τις νχτες στο κρεβτι μου αναζτησα εκενον που αγπησα. Τον ζτησα και δεν τον βρκα, τον κλεσα και δεν με κουσε. Θα σηκωθ λοιπν- με προσευχ πιο εντατικ-, θα φρω γρω την πλη, στις αγορς και στις πλατεες θα ζητσω εκενον που αγπησα (σμα 3, 1–2). σως και βρω εκενον που εναι πντοτε εδ, και ξω απ κθε τι, και χορτσω ταν αντικρσω τη δξα του (Ψαλμ. 16, 15)». ταν η ψυχ απ τη χαρ της προσευχς αρχζει να λοζεται απ τα δκρυα, ττε κι αυτ, παρνοντας θρρος, φωνζει σαν νμφη στον νυμφο της: « Ας κατεβε ο αγαπημνος μου στο κπο του και ας φει σαν ακρδρυα (σμα 4, 16) την παρηγορι που φτιαξαν με κπο τα δκρυ μου». |
|
|
